Over two hundred years ago, on June

Over two hundred years ago, on June 26, 1786, the wife of a humble Rayong divine then living in Bangkok gave birth to a baby boy. In due course, the little boy was given the name of Phu. When he grew up, his genius as a poet was quickly recognised, and he won the esteem of kings and commoners alike. Finally, after many vicissitudes in the course of a colourful career, he attained the distinction of Poet Laureate and was created Phra Sunthorn Voharn. Today, Sunthorn Phu is accepted as one of the greatest poets Thailand ever produced, and he holds his place among theleading poets of the world.
Sunthorn Phu was born in the fifth year of the reign of King Rama I. His father was a native of Muang Klaeng, a township in the province of Rayong, but his married life was spent in Bangkok. Soon after young Phu was born, his parents divorced. His father went back to Muang Klaeng and took holy orders there. His mother married again and later became the wet-nurse of a princess in the royal palace. Young Phu stayed with his mother and thus spent his early years in the palace.
Like the youth of his time, the future poet received standard education in a monastry now known as Wat Sri Sudaram, situated at Klong Bangkok Noi. Leaving school, he obtained the post of a clerk in the government service. But the only work that was congenial to him was the writing of verse. In this he was adept even as a mere boy. Before he came of age, he wrote a long poem based on the story of Khobutra which, however, was left unfinished. Nevertheless, the work showed promise of a genius that was later to attain full development.
It was about this time that the youthful poet fell in love with one of the ladies of the palace whose name was Chan, a woman who had considerable influence on his work. But in those days it was a heinous offence to love one of the palace ladies, and as a consequence of his romantic folly, both he and his mistress were put in prison. On their release in 1806, Suthorn Phu left the capital, accompanied by two disciples, to pay a visit to his father whom he had not seen since he was a little boy. On his way, he wrote his first great poem Nirat Muang Klaeng, in which he described the journey and addressed many tender lines to his lady love.
Suthorn Phu's original intention was to join his father and enter the monkhood for a term. But soon after he arrived at Muang Klaeng he fell seriously ill with fever, and had to return to Bangkok as soon as he recovered. He was with his father for only two months, and had been away from the capital for three. His return saw a happy ending to his love affair. He married his Chan, and a son was duly born to them.
The course of true love, however, did not run smooth. The young poet became too fond of the bottle, and this caused frequent quarrels between him and his wife. It ended with her finally leaving him for another man, but not before he had immortalised her name in many of his works.
Suthorn Phu soon made his name as a court poet of exceptional merit. At the age of twenty-one, he accompanied one of the young princes to the shrine of Phra Buddha Bat, and wrote a beautiful poem called Nirat Phra Bat, in which he described his experiences and referred to the differences that had arisen between him and his wife.
In 1809, King Rama I died and King Rama II succeeded to the throne. King Rama II was himself a poet of genius, and he saw in Sunthorn Phu a kindred spirit. Soon after his accession, therefore, His Majesty gave the young poet a position at court. Sunthorn Phu quickly proved his worth. When the King was writing his Ramakien, he often consulted the port on different points connected with versification and always found him with a ready answer. His Majesty was therefore very pleased with him and created him Khun Sunthorn Voharn and kept him near his person whenever he was writing.
Unfortunately, however, Sunthorn Phu could not leave off drinking, and this soon got him into trouble. One day, when he was drunk, he had a quarrel with his mother. One of his uncles tried to intervene, and the poet turned on him and severely injured him. This came to the ears of the King. His Majesty was strongly displeased and ordered the unruly young man to be put in prison.
This term of imprisonment actually proved to be a blessing in disguise, for it was while he was in prison that he conceived the idea of writing a long imaginative romance, with two princely brothers as heroes living adventures in a world full of magic charms and enchantments and strange beings. This was the beginning of the famous Phra Abhai Mani, one of the greatest imaginative works ever written. It was not completed until the poet was middle-aged, but he was able to sell many cantos of it in manuscript form to a delighted public while he was in prison, and thus earned a handsome income for himself.
As might have been expected, he did not remain in prison long. He was far too useful to the King. One day, His Majesty had urgent need of his services and so granted him a full pardon. Once again, Sunthorn Phu became the royal favourite, the instructor of royal sons and a general literary adviser. He was one of the famous literary circle, headed by Rama II, that composed one of the finest works in the language, The Story of Khun chang and Khun Phan. He is accredited with having written the chapter about the birth of Phlai Ngarm, son of Khun Phan and the heroine Wan Thong.
It was in his capacity as literary adviser that he incurred the wrath of the King's eldest son, Prince Jesdabodindra, also a poet. Sunthorn Phu ventured to make public criticism of some lines written by the Prince, sometimes going to the extent of improving the lines by rewriting them extempore, a kind of work at which he was particularly adept. The Prince took this as a personal slight, and unfortunately for the poet, never forgot it and never forgave him for it.
In 1824, Sunthorn Phu's great patron, King Rama II, passed away, and Sunthorn Phu's enemy, Prince Jesdabodindra, ascended the throne as King Rama III. The poet was at once deprived of his title and position, and he had to take to the kindly shelter of the yellow robe. He remained in the monkhood, for 18 years. during this period, he wrote several poems, the most notable being Nirat Suphan and Nirat Wat Chao Fa, all written on his various journeys to different places.
Around 1832, Prince Lakhananukhun, a young son of King Rama III, took a liking to the wandering poet, and took him under his patronage. Sunthorn Phu then left the monkhood and lived as a retainer of this prince for whom he wrote several more cantos of Phra Abhai Mani and some other poems. But adversity dogged the poet, for in 1835, his princely patron died and he was again thrown out upon the world. During this unhappy period, he led a sorry existence, wandering from place to place in a boat which was his only home and selling his poems wherever he could.
A great poet like Sunthorn Phu could not remain long in obscurity, however. Not very long afterwards, Prince Isaresrangsan, another son of King Rajma II, received him into his service. This prince was the favourite younger brother of Prince Mongkut, and when the latter became King Rama IV, he was raised to the rank of His Majesty Phra Pin Klao and invested with regal powers. The prince thereupon bestowed on his Poet Laureate the dignity of Phra Sunthorn Voharn, a position which the latter retained to the end of his days. During this last period, when he was under the patronage of His Majesty Phra Pin Klao, he wrote Nirat Phra Prathom and many other poems including lullabies for the royal children. He lived and wrote to a ripe old age. He died, a man of rank, position and fame, at the age of seventy, in 1855.
The greatness of Sunthorn Phu lies not so much in correct and ornate style, which is the aim of most Thai poets, as in the very simplicity and sincerity of his expression. Unlike so many other poets, he wrote from his heart and not from his head. Not being a learned man, he confined himself to simple forms of verse and simple language. But in his own field, in what we call Glon poetry, he was past master and his works are unsurpassed and probably can never be surpassed, although no other Thai poet has had so many imitators. But Sunthorn Phu reigns supreme, because in all his poetry, in Phra Abhai Mani, in his Nirats with their mixture of romance, pathos and humour, he touched the heartstrings of the common people. That is why he is so deservedly called the People's Poet.
- Prince Prem Purachatra

Results (Thai) 1:

กว่าสองร้อยปีที่ผ่านมา บน 26 มิถุนายน 1786 ภรรยาของระยองอีกพระเจ้าอาศัยอยู่ในกรุงเทพมหานครแล้ว ให้กำเนิดเด็กทารก ในครบกำหนดแน่นอน เด็กชายได้รับชื่อของภู เมื่อเขาเติบโต อัจฉริยะเขาเป็นกวีได้อย่างรวดเร็วยัง และเขาได้รับรางวัลเห็นคุณค่าของพระมหากษัตริย์และไพร่เหมือนกัน สุดท้าย หลังจาก vicissitudes มากในหลักสูตรอาชีพสีสัน เขาได้แยกความแตกต่างของกวี Laureate แล้วสร้างพระ Sunthorn Voharn วันนี้ Sunthorn ภูเป็นที่ยอมรับเป็นหนึ่งในกวีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ประเทศไทยเคยผลิต และเขามีของเขาที่นี่ theleading กวีของโลกภู Sunthorn เกิดในปีรัชกาล 5 ฉัน บิดาเมืองแกลง พในจังหวัดระยอง คนพื้นเมือง ได้ใช้ชีวิตแต่งงานในกรุงเทพมหานคร เร็ว ๆ นี้หลังจากที่หนุ่มภูเกิด พ่อแม่หย่าแล้ว พ่อของเขากลับไปเมืองแกลง และเอาศีลอนุกรมมี แม่ของเขาแต่งงานอีกครั้ง และภายหลังกลายเป็น wet-nurse ของเจ้าหญิงในวังหลวง ภูยังอยู่กับแม่ของเขา และดังนั้นจึง ใช้ในวังเช่นเยาวชนเวลา กวีในอนาคตได้รับการศึกษามาตรฐานใน monastry ที่ตอนนี้ เรียกว่าวัดศรี Sudaram คลองบางกอกน้อย เขาออกจากโรงเรียน รับโพสต์ของเจ้าหน้าที่รับราชการ แต่เฉพาะงานที่เข้ากับเขาได้เขียนข้อ ในนี้ เขาถูกคุณหญิงแม้เป็นเพียงผู้ชาย ก่อนที่เขามาอายุ เขาเขียนบทกวียาวตามเรื่องราวของ Khobutra ซึ่ง อย่างไรก็ตาม ที่เหลือยังไม่เสร็จ อย่างไรก็ตาม งานแสดงให้เห็นสัญญาของอัจฉริยะที่ภายหลังบรรลุพัฒนาเต็มรูปแบบมันเป็นเกี่ยวกับเวลาที่กวีอ่อนเยาว์ตกในความรักของผู้หญิงของพระราชวังที่มีชื่อถูกจันทร์ หญิงที่มีอิทธิพลมากในการทำงานของเขา แต่ในนั้นมันเป็นคดีความผิด heinous รักสาว ๆ พาอย่างใดอย่างหนึ่ง และเป็นลำดับของความโง่เขลาของเขาโรแมนติก เขาและภรรยาน้อยของเขาใส่ในเรือนจำ ในการปล่อยในค.ศ. 1806 ภู Suthorn ซ้ายเมืองหลวง พร้อม ด้วยสาวกสอง ไปเยี่ยมพ่อที่เขาไม่เห็นมาตั้งแต่เด็กน้อย เมื่อเขา เขาเขียนเขาแรกกวีโสรัจจะเมืองแกลง ซึ่งเขาอธิบายการเดินทาง และระบุบรรทัดการชำระเงินหลายรักผู้หญิงของเขาSuthorn Phu's original intention was to join his father and enter the monkhood for a term. But soon after he arrived at Muang Klaeng he fell seriously ill with fever, and had to return to Bangkok as soon as he recovered. He was with his father for only two months, and had been away from the capital for three. His return saw a happy ending to his love affair. He married his Chan, and a son was duly born to them.The course of true love, however, did not run smooth. The young poet became too fond of the bottle, and this caused frequent quarrels between him and his wife. It ended with her finally leaving him for another man, but not before he had immortalised her name in many of his works.Suthorn Phu soon made his name as a court poet of exceptional merit. At the age of twenty-one, he accompanied one of the young princes to the shrine of Phra Buddha Bat, and wrote a beautiful poem called Nirat Phra Bat, in which he described his experiences and referred to the differences that had arisen between him and his wife.In 1809, King Rama I died and King Rama II succeeded to the throne. King Rama II was himself a poet of genius, and he saw in Sunthorn Phu a kindred spirit. Soon after his accession, therefore, His Majesty gave the young poet a position at court. Sunthorn Phu quickly proved his worth. When the King was writing his Ramakien, he often consulted the port on different points connected with versification and always found him with a ready answer. His Majesty was therefore very pleased with him and created him Khun Sunthorn Voharn and kept him near his person whenever he was writing.Unfortunately, however, Sunthorn Phu could not leave off drinking, and this soon got him into trouble. One day, when he was drunk, he had a quarrel with his mother. One of his uncles tried to intervene, and the poet turned on him and severely injured him. This came to the ears of the King. His Majesty was strongly displeased and ordered the unruly young man to be put in prison.This term of imprisonment actually proved to be a blessing in disguise, for it was while he was in prison that he conceived the idea of writing a long imaginative romance, with two princely brothers as heroes living adventures in a world full of magic charms and enchantments and strange beings. This was the beginning of the famous Phra Abhai Mani, one of the greatest imaginative works ever written. It was not completed until the poet was middle-aged, but he was able to sell many cantos of it in manuscript form to a delighted public while he was in prison, and thus earned a handsome income for himself.As might have been expected, he did not remain in prison long. He was far too useful to the King. One day, His Majesty had urgent need of his services and so granted him a full pardon. Once again, Sunthorn Phu became the royal favourite, the instructor of royal sons and a general literary adviser. He was one of the famous literary circle, headed by Rama II, that composed one of the finest works in the language, The Story of Khun chang and Khun Phan. He is accredited with having written the chapter about the birth of Phlai Ngarm, son of Khun Phan and the heroine Wan Thong.It was in his capacity as literary adviser that he incurred the wrath of the King's eldest son, Prince Jesdabodindra, also a poet. Sunthorn Phu ventured to make public criticism of some lines written by the Prince, sometimes going to the extent of improving the lines by rewriting them extempore, a kind of work at which he was particularly adept. The Prince took this as a personal slight, and unfortunately for the poet, never forgot it and never forgave him for it.In 1824, Sunthorn Phu's great patron, King Rama II, passed away, and Sunthorn Phu's enemy, Prince Jesdabodindra, ascended the throne as King Rama III. The poet was at once deprived of his title and position, and he had to take to the kindly shelter of the yellow robe. He remained in the monkhood, for 18 years. during this period, he wrote several poems, the most notable being Nirat Suphan and Nirat Wat Chao Fa, all written on his various journeys to different places.Around 1832, Prince Lakhananukhun, a young son of King Rama III, took a liking to the wandering poet, and took him under his patronage. Sunthorn Phu then left the monkhood and lived as a retainer of this prince for whom he wrote several more cantos of Phra Abhai Mani and some other poems. But adversity dogged the poet, for in 1835, his princely patron died and he was again thrown out upon the world. During this unhappy period, he led a sorry existence, wandering from place to place in a boat which was his only home and selling his poems wherever he could.
A great poet like Sunthorn Phu could not remain long in obscurity, however. Not very long afterwards, Prince Isaresrangsan, another son of King Rajma II, received him into his service. This prince was the favourite younger brother of Prince Mongkut, and when the latter became King Rama IV, he was raised to the rank of His Majesty Phra Pin Klao and invested with regal powers. The prince thereupon bestowed on his Poet Laureate the dignity of Phra Sunthorn Voharn, a position which the latter retained to the end of his days. During this last period, when he was under the patronage of His Majesty Phra Pin Klao, he wrote Nirat Phra Prathom and many other poems including lullabies for the royal children. He lived and wrote to a ripe old age. He died, a man of rank, position and fame, at the age of seventy, in 1855.
The greatness of Sunthorn Phu lies not so much in correct and ornate style, which is the aim of most Thai poets, as in the very simplicity and sincerity of his expression. Unlike so many other poets, he wrote from his heart and not from his head. Not being a learned man, he confined himself to simple forms of verse and simple language. But in his own field, in what we call Glon poetry, he was past master and his works are unsurpassed and probably can never be surpassed, although no other Thai poet has had so many imitators. But Sunthorn Phu reigns supreme, because in all his poetry, in Phra Abhai Mani, in his Nirats with their mixture of romance, pathos and humour, he touched the heartstrings of the common people. That is why he is so deservedly called the People's Poet.
- Prince Prem Purachatra

Results (Thai) 2:

กว่าสองร้อยปีที่ผ่านมาเมื่อวันที่ 26 มิถุนายน 1786 ภรรยาของอ่อนน้อมถ่อมตนของพระเจ้าระยองแล้วที่อาศัยอยู่ในกรุงเทพฯให้กำเนิดทารกเพศชาย ในหลักสูตรเนื่องจากเด็กน้อยได้รับชื่อของภู เมื่อเขาโตขึ้นเป็นอัจฉริยะของเขาเป็นกวีเป็นที่ยอมรับได้อย่างรวดเร็วและเขาได้รับรางวัลความภาคภูมิใจของพระมหากษัตริย์และประชาชนเหมือนกัน ในที่สุดหลังจากเหตุการณ์หลายอย่างในหลักสูตรของอาชีพที่มีสีสันที่เขาบรรลุความแตกต่างของกวีได้รับรางวัลและถูกสร้างพระสุนทร Voharn วันนี้สุนทรภู่ได้รับการยอมรับว่าเป็นหนึ่งในกวีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยผลิตในประเทศไทยและสถานที่ที่เขาถือของเขาในหมู่กวี theleading ของโลก.
สุนทรภู่เกิดในปีที่ห้าแห่งรัชกาลที่หนึ่งพ่อของเขาเป็นชาว เมืองแกลงในเขตเมืองในจังหวัดระยอง แต่ชีวิตแต่งงานของเขาคือการใช้จ่ายในกรุงเทพฯ ไม่นานหลังจากนั้นหนุ่มภูเกิดพ่อแม่หย่าร้าง พ่อของเขาก็กลับไปที่เมืองแกลงและเอาพระฐานานุกรมมี แม่ของเขาแต่งงานอีกครั้งและต่อมากลายเป็นเปียกพยาบาลของเจ้าหญิงในพระราชวัง หนุ่มภูอยู่กับแม่ของเขาและใช้เวลาดังนั้นในช่วงปีแรกของเขาในพระราชวัง.
เช่นเดียวกับเยาวชนของเวลาของเขากวีในอนาคตได้รับการศึกษาในมาตรฐาน Monastry ตอนนี้รู้จักกันในชื่อวัดศรี Sudaram ตั้งอยู่ที่คลองบางกอกน้อย ออกจากโรงเรียนเขาได้รับการโพสต์ของพนักงานในการให้บริการของภาครัฐ แต่การทำงานเพียงคนเดียวที่เป็นที่พอใจกับเขาคือการเขียนบทกวี ในการนี้เขาเป็นคนเก่งแม้ในขณะที่เด็กเพียง ก่อนที่เขาจะเกิดมาในยุคที่เขาเขียนบทกวียาวขึ้นอยู่กับเรื่องราวของ Khobutra ซึ่ง แต่ถูกทิ้งไว้ยังไม่เสร็จ อย่างไรก็ตามการทำงานพบสัญญาของอัจฉริยะที่ต่อมาก็เพื่อให้บรรลุการพัฒนาอย่างเต็มรูปแบบ.
มันเป็นเรื่องของเวลาที่กวีอ่อนเยาว์ตกหลุมรักกับหนึ่งในผู้หญิงของพระราชวังที่มีชื่อเป็นชานเป็นผู้หญิงที่มีอิทธิพลมากในของเขา ทำงาน แต่ในวันนั้นมันเป็นความผิดชั่วร้ายที่จะรักคนหนึ่งของผู้หญิงพระราชวังและเป็นผลมาจากความโง่เขลาที่โรแมนติกของเขาทั้งเขาและรักของเขาถูกขังไว้ในคุก ปล่อยให้เป็นอิสระของพวกเขาใน 1806 Suthorn ภูซ้ายทุนพร้อมด้วยสองสาวกที่จะจ่ายไปกับพ่อของเขาซึ่งเขาไม่เคยเห็นมาตั้งแต่เขายังเป็นเด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับวิธีการของเขาเขาเขียนบทกวีที่ยิ่งใหญ่ครั้งแรกของเขานิราศเมืองแกลงซึ่งเขาอธิบายการเดินทางและที่สายการซื้อจำนวนมากที่จะรักผู้หญิงของเขา.
Suthorn ภูตั้งใจเดิมคือการเข้าร่วมกับพ่อของเขาและบวชเรียนในระยะ แต่ไม่นานหลังจากที่เขามาถึงที่เมืองแกลงเขาล้มป่วยหนักมีไข้และต้องกลับไปที่กรุงเทพฯเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะหาย เขาอยู่กับพ่อของเขาเพียงสองเดือนและได้รับออกไปจากเมืองหลวงสาม เขากลับมาเห็นตอนจบที่มีความสุขที่เรื่องความรักของเขา เขาแต่งงานกับชานของเขาและลูกชายเกิดรับรองสำเนาถูกต้องให้กับพวกเขา.
หลักสูตรของความรักที่แท้จริง แต่ไม่ได้ทำงานได้อย่างราบรื่น กวีหนุ่มกลายเป็นรักเกินไปของขวดและก่อให้เกิดการทะเลาะวิวาทนี้บ่อยระหว่างเขาและภรรยาของเขา มันจบลงกับเธอในที่สุดก็ปล่อยให้เขาสำหรับผู้ชายอีกคนหนึ่ง แต่ไม่ก่อนที่เขาจะได้ยลโฉมชื่อของเธอในหลาย ๆ ผลงานของเขา.
Suthorn ภูเร็ว ๆ นี้ทำให้ชื่อของเขาเป็นกวีราชสำนักของบุญพิเศษ ตอนอายุยี่สิบเอ็ดเขามาพร้อมกับหนึ่งในเจ้าชายหนุ่มบูชาพระพุทธค้างคาวและเขียนบทกวีที่สวยงามที่เรียกว่านิราศพระบาทซึ่งเขาอธิบายประสบการณ์ของเขาและเรียกความแตกต่างที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและ ภรรยาของเขา.
ใน 1809 รัชกาลที่เสียชีวิตและรัชกาลที่สองประสบความสำเร็จในราชบัลลังก์ รัชกาลที่สองเป็นตัวเองกวีของอัจฉริยะและเขาเห็นในสุนทรภู่วิญญาณเครือญาติ ไม่นานหลังจากที่เขาดำรงตำแหน่งดังนั้นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงให้กวีหนุ่มสถานะที่ศาล สุนทรภู่ได้อย่างรวดเร็วพิสูจน์คุณค่าของเขา เมื่อพระราชาเขียนรามเกียรติ์ของเขาเขามักจะได้รับการพิจารณาพอร์ตบนจุดที่แตกต่างกันการเชื่อมต่อกับฉันทลักษณ์และพบว่าเขามักจะมีคำตอบพร้อม พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวจึงยินดีเป็นอย่างยิ่งกับเขาและเขาสร้างคุณสุนทร Voharn และทำให้เขาอยู่ใกล้กับคนของเขาทุกครั้งที่เขาเขียนเป็น.
แต่อย่างไรก็ตามสุนทรภู่ไม่สามารถออกนอกดื่มและเร็ว ๆ นี้เขาได้เป็นปัญหา วันหนึ่งเมื่อเขาเมาเขาทะเลาะกับแม่ของเขา หนึ่งลุงของเขาพยายามที่จะเข้าไปแทรกแซงและกวีเปิดเขาและเขาบาดเจ็บสาหัส นี้มาถึงหูของพระมหากษัตริย์ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ไม่พอใจอย่างมากและสั่งให้ชายหนุ่มเกเรที่จะใส่ในคุก.
คำนี้จำคุกจริงพิสูจน์แล้วว่าจะเป็นพระพรในปลอมเพราะมันเป็นขณะที่เขาอยู่ในคุกว่าเขาความคิดของการเขียนโรแมนติกความคิดสร้างสรรค์ยาว มีพี่ชายสองคนเจ้าเป็นวีรบุรุษที่อาศัยอยู่ผจญภัยในโลกที่เต็มไปเสน่ห์เวทมนตร์และเวทมนตร์และสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาด นี่คือจุดเริ่มต้นที่มีชื่อเสียงพระอภัยมณีซึ่งเป็นหนึ่งในผลงานความคิดสร้างสรรค์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เคยเขียน มันไม่ได้จนกว่าจะเสร็จสิ้นกวีเป็นวัยกลางคน แต่เขาก็สามารถที่จะขายโคลงหลายในรูปแบบการเขียนด้วยลายมือของประชาชนมีความยินดีในขณะที่เขาอยู่ในคุกและได้รับจึงมีรายได้หล่อให้กับตัวเอง.
ในฐานะที่อาจได้รับการคาดหวัง เขาไม่ได้อยู่ในคุกเป็นเวลานาน เขาก็ยังห่างไกลเกินไปที่มีประโยชน์ต่อพระมหากษัตริย์ วันหนึ่งพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีความจำเป็นเร่งด่วนในการให้บริการของเขาและเขาได้รับเพื่อให้ให้อภัย อีกครั้งหนึ่งที่สุนทรภู่กลายเป็นที่ชื่นชอบของพระราชสอนลูกชายของราชวงศ์และวรรณกรรมที่ปรึกษาทั่วไป เขาเป็นหนึ่งในวงวรรณกรรมที่มีชื่อเสียงโดยพระรามที่ประกอบด้วยหนึ่งในผลงานที่ดีที่สุดในภาษาเรื่องราวของขุนช้างและขุนแผน เขาได้รับการรับรองด้วยการเขียนบทที่เกี่ยวกับการเกิดของไพลงามลูกชายของขุนพันธ์และนางเอกวรรณทอง.
มันอยู่ในฐานะที่เป็นที่ปรึกษาวรรณกรรมว่าเขาเกิดขึ้นจากการลงโทษของลูกชายคนโตของกษัตริย์เจ้าชาย Jesdabodindra ยังกวี . สุนทรภู่เสี่ยงที่จะทำให้การวิจารณ์ของประชาชนของเส้นบางที่เขียนโดยเจ้าชายบางครั้งจะมีขอบเขตของการปรับปรุงสายการเขียนใหม่โดยพวกเขาเฉพาะหน้า, ชนิดของการทำงานที่เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เจ้าชายเอานี้เป็นเล็กน้อยส่วนบุคคลและโชคไม่ดีสำหรับบทกวีที่ไม่เคยลืมมันและไม่เคยยกโทษให้เขามัน.
ใน 1824, สุนทรอุปถัมภ์ภูของดีรัชกาลที่สองผ่านไปและศัตรูสุนทรภู่ของเจ้าชาย Jesdabodindra, เสด็จ บัลลังก์เป็นกษัตริย์พระรามสาม กวีเป็นสิ่งจำเป็นในครั้งเดียวของชื่อและตำแหน่งของเขาและเขาจะต้องใช้เวลาในการที่พักพิงกรุณาของจีวร เขายังคงอยู่ในสมณเพศสำหรับ 18 ปี ในช่วงเวลานี้เขาเขียนบทกวีหลายที่โดดเด่นที่สุดและนิราศสุพรรณนิราศวัดเจ้าฟ้าทั้งหมดที่เขียนในการเดินทางต่าง ๆ ของเขาไปยังสถานที่ที่แตกต่างกัน.
รอบ 1832 เจ้าชาย Lakhananukhun, ลูกชายคนเล็กของรัชกาลที่สามเอาความชื่นชอบที่จะ หลงกวีและเอาเขาภายใต้การอุปถัมภ์ของเขา สุนทรภู่แล้วซ้ายบวชและอาศัยอยู่เป็นตัวยึดของเจ้าชายนี้สำหรับผู้ที่เขาเขียนโคลงอีกหลายพระอภัยมณีและบางบทกวีอื่น ๆ แต่ความทุกข์ยากเชื่อฟังกวีสำหรับในปี 1835 ผู้มีพระคุณของเขาเสียชีวิตเจ้าและเขาถูกโยนออกมาอีกครั้งเมื่อโลก ในช่วงระยะเวลาที่ไม่มีความสุขเขานำการดำรงอยู่ขอโทษเดินจากสถานที่ที่อยู่ในเรือซึ่งเป็นบ้านของเขาเท่านั้นและการขายบทกวีของเขาทุกครั้งที่เขาสามารถ.
กวีที่ยิ่งใหญ่เช่นสุนทรภู่ไม่สามารถคงอยู่นานในความสับสนอย่างไรก็ตาม ไม่นานหลังจากนั้นมากเจ้าชาย Isaresrangsan บุตรแห่งกษัตริย์ Rajma ครั้งที่สองอีกได้รับเขาเข้าไปในบริการของเขา เจ้าชายนี้เป็นน้องชายที่ชื่นชอบของเจ้าชายพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวและเมื่อหลังกลายเป็นรัชกาลเขาได้รับการยกระดับของพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าและการลงทุนที่มีอำนาจของกษัตริย์ เจ้าชายมอบฉะนั้นในกวีของเขาสมควรได้รับเกียรติยศศักดิ์ศรีของพระสุนทร Voharn ตำแหน่งที่เก็บไว้หลังไปยังจุดสิ้นสุดของวัน ในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมานี้เมื่อเขาอยู่ภายใต้การอุปถัมภ์ของสมเด็จพระปิ่นเกล้าของเขาเขาเขียนนิราศพระชั้นประถมศึกษาปีและบทกวีอื่น ๆ อีกมากมายรวมทั้งเพลงกล่อมเด็กสำหรับเด็กพระราช เขาอาศัยอยู่และเขียนถึงอายุสุก เขาเสียชีวิตคนที่มียศตำแหน่งและชื่อเสียงที่อายุเจ็ดสิบ, 1855 ใน
ความยิ่งใหญ่ของสุนทรภู่อยู่ไม่มากในรูปแบบที่ถูกต้องและหรูหราซึ่งเป็นจุดมุ่งหมายของกวีไทยมากที่สุดในขณะที่ความเรียบง่ายมาก และความจริงใจในการแสดงออกของเขา ซึ่งแตกต่างจากกวีอื่น ๆ อีกมากมายเพื่อให้เขาเขียนออกมาจากหัวใจของเขาและไม่ได้มาจากศีรษะของเขา ไม่ได้เป็นคนเรียนรู้ที่เขาถูกคุมขังตัวเองในรูปแบบที่เรียบง่ายของบทกวีและภาษาที่เรียบง่าย แต่ในสนามของตัวเองในสิ่งที่เราเรียกว่าบทกวี Glon เขาเป็นหลักที่ผ่านมาและผลงานของเขาเป็นที่ไม่มีใครเทียบและอาจจะไม่สามารถทะลุแม้ว่าจะไม่มีกวีไทยได้มีการลอกเลียนแบบจำนวนมาก แต่ปกครองสุนทรภู่สูงสุดเพราะในบทกวีของเขาทั้งหมดในพระอภัยมณีใน Nirats ของเขาที่มีส่วนผสมของพวกเขาโรแมนติกเรื่องน่าเศร้าและอารมณ์ขันที่เขาสัมผัสลึกซึ้งของคนทั่วไป นั่นคือเหตุผลที่เขาจึงสมควรเรียกว่ากวีประชาชน.
- เจ้าชายเปรมบุรฉัตร

Results (Thai) 3:

กว่าสองร้อยปีมาแล้ว เมื่อวันที่ 26 มิถุนายน 1 , ภรรยาของต้อยระยองเทพแล้วใช้ชีวิตในกรุงเทพให้กำเนิดเด็กทารก ในหลักสูตรเนื่องจากเด็กชายได้รับชื่อของภู เมื่อเขาโตขึ้น อัจฉริยะกวีของเขาได้รับการยอมรับอย่างรวดเร็ว และเขาก็เห็นคุณค่าของกษัตริย์และประชาชนเหมือนกัน ในที่สุดหลังจากผ่านการเปลี่ยนแปลงมากมายในหลักสูตรของอาชีพที่มีสีสันเขาบรรลุความแตกต่างของกวีและถูกสร้างขึ้นพระสุนทรภู่ voharn . วันนี้ สุนทรภู่ได้รับการยอมรับเป็นหนึ่งในที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของกวีไทยเคยผลิตและเขาถือเป็นสถานที่ของเขาในหมู่แกนนำ กวีของโลก
สุนทรภู่เกิดในปีที่ห้าของรัชกาลที่ . บิดาของเขาเป็นชาวเมืองแกลง , เมืองในจังหวัดระยองแต่ชีวิตแต่งงานของเขาถูกใช้ในกรุงเทพ หลังจากที่หนุ่มภูเกิด พ่อแม่ของเขาหย่ากัน บิดากลับไปเมืองแกลง และเอาใบสั่งศักดิ์สิทธิ์มี แม่ของเขาแต่งงานใหม่และต่อมากลายมาเป็นแม่นมของเจ้าหญิงในวัง หนุ่มภู อยู่ กับ แม่ของเขาจึงใช้เวลาช่วงปีแรกของเขาในพระราชวัง
เหมือนเยาวชนของเวลาของเขากวีในอนาคตได้รับมาตรฐานการศึกษาใน monastry ตอนนี้เรียกว่า วัดศรี sudaram ตั้งอยู่ที่ คลองบางกอกน้อย ออกจากโรงเรียน เขาได้รับตำแหน่งเป็นเสมียนในรัฐบาลบริการ แต่ผลงานที่ถูกใจเขาก็เขียนกลอน ในนี้เขาเชี่ยวชาญ แม้เป็นเด็กตัวเล็ก ก่อนที่เขาจะมาของอายุ เขาเขียนบทกวียาวขึ้นอยู่กับเรื่องราวของ khobutra ที่ , อย่างไรก็ตามที่เหลือยังไม่เสร็จ อย่างไรก็ตาม ในงานพบสัญญาของอัจฉริยะที่ต่อมาที่จะบรรลุการพัฒนาเต็มรูปแบบ .
มันเป็นเกี่ยวกับเวลาที่กวีหนุ่มตกหลุมรักหนึ่งในฝ่ายของพระราชวังที่มีชื่อ ชาน เป็นผู้หญิงที่มีอิทธิพลมากในการทำงานของเขา แต่ในวันเหล่านั้น มันคือความผิดร้ายแรงเพื่อความรักของผู้หญิงแล้วและเป็นผลของความโรแมนติกของเขา ทั้งเขาและภรรยาของเขาถูกจับเข้าคุก ในการเปิดตัวของพวกเขาใน 2349 suthorn , ภูออกจากเมืองหลวง พร้อมด้วย 2 สาวกเพื่อไปเยี่ยมบิดาที่เขาเห็นมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ในทางของเขา เขาเขียนบทกวีนิราศเมืองแกลงแรกของเขามาก ซึ่งเขาอธิบายการเดินทางและแก้ไขเส้นนุ่มมาก
หญิงของเขารักความตั้งใจเดิม suthorn ภูก็เข้าร่วมกับพ่อของเขา และบวชสักระยะ แต่ไม่นานหลังจากที่เขามาถึงเมืองแกลงเขาล้มป่วยด้วยไข้ และต้องกลับกรุงเทพแล้ว ทันทีที่เขาฟื้นตัว เขาอยู่กับพ่อของเขา เพียงสองเดือนและได้รับการออกจากเมืองหลวงเพื่อสาม กลับมาเห็นมีความสุขกับความรักของเขา เขาแต่งงานกับชานของเขาและลูกชายคือ รับรอง เกิดมาเพื่อพวกเขา .
หลักสูตรของความรักที่แท้จริง แต่ไม่ได้วิ่งเรียบ กวีหนุ่มกลายเป็นรักขวดเหมือนกัน และทำให้ทะเลาะกันบ่อย ๆระหว่างเขาและภรรยาของเขา มันสิ้นสุดกับเธอในที่สุดก็ทิ้งเขาไปหาชายอื่น แต่ไม่ก่อนที่เขา immortalised ชื่อของเธอในหลายผลงานของเขา . . . . . .
suthorn ภูในไม่ช้า ทำให้ชื่อของเขาเป็นศาลกวีบุญพิเศษเมื่ออายุ 21 ปี เขามีหนึ่งของเจ้านายหนุ่ม เพื่อประดิษฐานพระพุทธ ค้างคาว และเขียนเป็นบทกวี ที่สวยงามที่เรียกว่านิราศพระบาท ซึ่งเขาอธิบายประสบการณ์ของเขาและอ้างถึงความแตกต่างที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและภรรยาของเขา .
ใน 1256 รัชกาลที่ฉันตาย และพระราม 2 ประสบความสำเร็จ ครองราชย์ รัชกาลที่ 2 ตัวเองเป็นกวีของอัจฉริยะและเขาเห็นในวันสุนทรภู่เพื่อนร่วมวงการ หลังจากที่หนังสือของเขา ดังนั้น ฝ่าบาทให้กวีหนุ่มตำแหน่งในศาล สุนทรภู่รวดเร็วพิสูจน์มูลค่าของเขา เมื่อกษัตริย์เขียนเรื่องของเขา เขามักจะใช้พอร์ตในจุดต่าง ๆที่เกี่ยวข้องกับการแต่งบทกลอนและมักจะพบว่ามีคำตอบพร้อมฝ่าบาทจึงยินดีกับเขา และสร้างให้เขา คุณสุนทร voharn และเก็บเขาใกล้เขาเมื่อใดก็ตามที่เขาเขียน .
แต่อย่างไรก็ตามสุนทรภู่ไม่เลิกดื่ม แล้วทำให้เขาเดือดร้อน วันหนึ่งเมื่อเขาเมา เขาทะเลาะกับแม่ของเขา หนึ่งในลุงของเขาพยายามที่จะเข้าไปแทรกแซง และกวีหันไปทางเขาและได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงเขานี้มาถึงหูของกษัตริย์ ฝ่าบาทขอไม่พอใจและสั่งให้เด็กหนุ่มเกเรจะถูกจับเข้าคุก คุก
เทอมนี้ของจริงพิสูจน์ให้เป็นพระพรในปลอมสำหรับมันในขณะที่เขาอยู่ในคุกที่เขารู้สึกว่าเขียนยาว จินตนาการ โรแมนติกกับสองพี่น้องของเจ้าเป็นวีรบุรุษใช้ชีวิตผจญภัยในโลกที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของเวทมนตร์และเวทมนตร์และสิ่งมีชีวิตแปลก ๆ นี้คือจุดเริ่มต้นของชื่อเสียงพระราคาหลักทรัพย์ในมานี , หนึ่งใน ที่สุด จินตนาการ งานที่เคยเขียน . มันยังไม่เสร็จสมบูรณ์จนกว่ากวีคือวัยกลางคน แต่เขาสามารถขายหลายโคลงของมันในรูปแบบต้นฉบับให้ประชาชนพอใจ ขณะที่เขาอยู่ในคุกจึงได้รับรายได้หล่อเอง .
ที่อาจได้รับที่คาดไว้ เขาไม่ได้อยู่ในคุกนาน เขาอยู่ไกลเกินไป ที่มีกษัตริย์ วันหนึ่ง พระราชาต้องการเร่งด่วนของการบริการของเขาและให้เขาอย่างเต็มรูปแบบ อีกครั้ง สุนทรภู่เป็นพระอาจารย์ที่ชื่นชอบ , บุตรชายของพระ และหนังสือทั่วไป ที่ปรึกษา เขาเป็นหนึ่งในแวดวงวรรณกรรมที่มีชื่อเสียงมุ่งหน้าพระราม 2 ที่ประกอบด้วยหนึ่งในงานที่ดีที่สุดในภาษา เรื่องราวของขุนช้าง และ คุณฟาน . เขาได้รับการรับรองต้องเขียนบทที่เกี่ยวกับ กำเนิดพลายงาม ลูกชายของขุนพันธ์ และนางเอกวานทอง .
มันในฐานะที่ปรึกษาทางวรรณศิลป์ที่เขาสร้างความขุ่นเคืองของลูกชายคนโตของกษัตริย์ องค์ jesdabodindra ยังเป็นนักกวีสุนทรภู่ลองให้วิจารณ์ในที่สาธารณะ บางบรรทัดที่เขียนโดยเจ้าชาย บางครั้งไปที่ขอบเขตของการปรับปรุงสายพันธุ์โดยเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นซึ่งไม่ได้ตระเตรียมมาก่อน , ชนิดของงานที่เขาโดยเฉพาะ สีสรรสดใส . เจ้าชายก็เป็นส่วนน้อย และขออภัยสำหรับกวี ไม่เคยลืมมันเลย และไม่เคยให้อภัยเขา
อร่ามสุนทรภู่อุปถัมภ์ , ดี , พระราม 2เสียชีวิต และสุนทรภู่ ศัตรู องค์ jesdabodindra ขึ้นครองราชย์เป็นกษัตริย์ , พระราม 3 กวีที่เคยขาดของเขาชื่อและตำแหน่ง และเขาต้องใช้เวลาพักละเมียดละไมของเสื้อคลุมสีเหลือง เขาอยู่ในสมณเพศ สำหรับ 18 ปี ในระหว่างช่วงเวลานี้เขาเขียนบทกวีหลาย ที่สุด เด่นเป็นนิราศวัดเจ้าฟ้า และสุพรรณบุรี ส ,ทั้งหมดที่เขียนในการเดินทางต่าง ๆของเขาไปยังสถานที่ที่แตกต่างกัน .
ประมาณ 377 , เจ้าชาย lakhananukhun ลูกสาวของรัชกาลที่สาม เอาความชอบให้หลง นักกวี และเอาเขาในพระบรมราชูปถัมภ์ของเขา สุนทรภู่แล้วออกจากสมณเพศและเป็นผู้ติดตามของเจ้าชายที่เขาเขียนหลายโคลงมากกว่าพระราคาหลักทรัพย์ในมานีและบทกวีอื่น แต่ความพากเพียร กวีใน 1835 , ,อุปถัมภ์เจ้าของเขาตายและเขาอีกครั้งโยนออกไปบนโลก ช่วงเวลาความสุขนี้ เขานำตัวตนครับ เดินจากสถานที่ในเรือซึ่งอยู่ที่บ้านของเขา และขายบทกวีของเขาที่เขาสามารถ .
กวีอย่างสุนทรภู่ ไม่ได้อยู่ในความสับสน อย่างไรก็ตาม ไม่นานหลังจากนั้น เจ้าชาย isaresrangsan อีกลูกชายของกษัตริย์ rajma 2ได้รับเขาเข้าไปในบริการของเขา องค์นี้ เป็น ชื่นชอบ น้องชายของเจ้าชายจอม และเมื่อหลังเป็นรัชกาลที่ 4 เขาก็ยกตำแหน่ง สมเด็จพระปิ่นเกล้า และ การลงทุน ด้วยอำนาจพระราช เจ้าชายขึ้นมามอบให้กับเขา กวีผู้สมควรได้รับเกียรติยศศักดิ์ศรีของพระ สุนทร voharn ตําแหน่งที่หลังรักษาไปตลอดชีวิต ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้