Talking about empowerment is odd, b

Talking about empowerment is odd, because when we talk about empowerment, what affects us most are the stories. So I want to begin with an everyday story. What is it really like to be a young woman in India?

00:27
Now, I've spent the last 27 years of my life in India, lived in three small towns, two major cities, and I've had several experiences. When I was seven, a private tutor who used to come home to teach me mathematics molested me. He would put his hand up my skirt. He put his hand up my skirt and told me he knew how to make me feel good. At 17, a boy from my high school circulated an email detailing all the sexually aggressive things he could do to me because I didn't pay attention to him. At 19, I helped a friend whose parents had forcefully married her to an older man escape an abusive marriage. At 21, when my friend and I were walking down the road one afternoon, a man pulled down his pants and masturbated in front of us. We called people for help, and nobody came. At 25, when I was walking home one evening, two men on a motorcycle attacked me. I spent two nights in the hospital recovering from trauma and injuries.

01:52
So throughout my life, I've seen women — family, friends, colleagues — live through these experiences, and they seldom talk about it. So in simple words, life in India is not easy. But today I'm not going to talk to you about this fear. I'm going to talk to you about an interesting path of learning that this fear took me on.

02:19
So, what happened one night in December 2012 changed my life. So a young girl, a 23-year-old student, boarded a bus in Delhi with her male friend. There were six men on the bus, young men who you might encounter every day in India, and the chilling account of what followed was played over and over again in the Indian and international media. This girl was raped repeatedly, forcefully penetrated with a blunt rod, beaten, bitten, and left to die. Her friend was gagged, attacked, and knocked unconscious. She died on the 29th of December. And at a time when most of us here were preparing to welcome the new year, India plunged into darkness. For the first time in our history, men and women in Indian cities woke up to the horrific truth about the true state of women in the country. Now, like many other young women, I was absolutely terrified. I couldn't believe that something like this could happen in a national capital. I was angry and I was frustrated, but most of all, I felt utterly, completely helpless. But really, what do you do, right? Some write blogs, some ignore it, some join protests. I did all of it. In fact, that was what everyone was doing two years ago. So the media was filled with stories about all the horrific deeds that Indian men are capable of. They were compared to animals, sexually repressed beasts. In fact, so alien and unthinkable was this event in an Indian mind that the response from the Indian media, public and politicians proved one point: No one knew what to do. And no one wanted to be responsible for it. In fact, these were a few insensitive comments which were made in the media by prominent people in response to sexual violence against women in general. So the first one is made by a member of parliament, the second one is made by a spiritual leader, and the third one was actually the defendants' lawyer when the girl was fighting for her life and she passed away.

04:39
Now, as a woman watching this day after day, I was tired. So as a writer and gender activist, I have written extensively on women, but this time, I realized it was different, because a part of me realized I was a part of that young woman too, and I decided I wanted to change this. So I did something spontaneous, hasty. I logged on to a citizen journalism platform called iReport, and I recorded a video talking about what the scene was like in Bangalore. I talked about how I felt, I talked about the ground realities, and I talked about the frustrations of living in India. In a few hours, the blog was shared widely, and comments and thoughts poured in from across the world. In that moment, a few things occurred to me. One, technology was always at hand for many young women like me. Two, like me, most young women hardly use it to express their views. Three, I realized for the first time that my voice mattered.

05:51
So in the months that followed, I covered a trail of events in Bangalore which had no space in the mainstream news. In Cubbon Park, which is a big park in Bangalore, I gathered with over 100 others when groups of young men came forward to wear skirts to prove that clothing does not invite rape. When I reported about these events, I felt I had charge, I felt like I had a channel to release all the emotions I had inside me. I attended the town hall march when students held up signs saying "Kill them, hang them." "You wouldn't do this to your mothers or sisters." I went to a candlelight vigil where citizens gathered together to talk about the issue of sexual violence openly, and I recorded a lot of blogs in response to how worrying the situation was in India at that point. ["I am born with sisters and cousin who now live in cities and abroad but they never talk to me or complain about their daily difficulties like you say"]

06:46
Now, the reactions confused me. While supportive comments poured in from across the world, as did vicious ones. So some called me a hypocrite. Some called me a victim, a rape apologist. Some even said I had a political motive. But this one comment kind of describes what we are discussing here today.

07:07
But I was soon to learn that this was not all. As empowered as I felt with the new liberty that this citizen journalism channel gave me, I found myself in an unfamiliar situation. So sometime last August, I logged onto Facebook and I was looking through my news feed, and I noticed there was a link that was being shared by my friends. I clicked on the link; it led me back to a report uploaded by an American girl called Michaela Cross. The report was titled, "India: The story you never wanted to hear." And in this report, she recounted her firsthand account of facing sexual harassment in India. She wrote, "There is no way to prepare for the eyes, the eyes that every day stared with such entitlement at my body, with no change of expression whether I met their gaze or not. Walking to the fruit seller's or the tailor's, I got stares so sharp that they sliced away bits of me piece by piece." She called India a traveler's heaven and a woman's hell. She said she was stalked, groped, and masturbated at.

08:17
Now, late that evening, the report went viral. It was on news channels across the world. Everyone was discussing it. It had over a million views, a thousand comments and shares, and I found myself witnessing a very similar thing. The media was caught in this vicious cycle of opinion and outburst and no outcome whatsoever. So that night, as I sat wondering how I should respond, I found myself filled with doubt. You see, as a writer, I approached this issue as an observer, as an Indian, I felt embarrassment and disbelief, and as an activist, I looked at it as a defender of rights, but as a citizen journalist, I suddenly felt very vulnerable. I mean, here she was, a young woman who was using a channel to talk about her experience just as I was, and yet I felt unsettled. You see, no one ever tells you that true empowerment comes from giving yourself the permission to think and act. Empowerment is often made to sound as if it's an ideal, it's a wonderful outcome. When we talk about empowerment, we often talk about giving people access to materials, giving them access to tools. But the thing is, empowerment is an emotion. It's a feeling. The first step to empowerment is to give yourself the authority, the key to independent will, and for women everywhere, no matter who we are or where we come from, that is the most difficult step. We fear the sound of our own voice, for it means admission, but it is this that gives us the power to change our environment. Now in this situation where I was faced with so many different kinds of realities, I was unsure how to judge, because I didn't know what it would mean for me. I feared to judge because I didn't know what it would be if I didn't support the same view as this girl. I didn't know what it would mean for me if I was challenging someone else's truth. But yet, it was simple. I had to make a decision: Should I speak up or should I stay quiet? So after a lot of thought, I recorded a video blog in response, and I told Michaela, well, there are different sides to India, and I also tried to explain that things would be okay and I expressed my regret for what she had faced. And a few days later, I was invited to talk on air with her, and for the first time, I reached out to this girl who I had never met, who was so far away, but yet I felt so close to.

11:04
Since this report came to light, more young people than ever were discussing sexual harassment on the campus, and the university that Michaela belonged to gave her the assistance she needed. The university even took measures to train its students to equip them with the skills that they need to confront challenges such as harassment, and for the first the time, I felt I wasn't alone. You see, if there's anything that I've learned as an active citizen journalist over the past few years, it is our dire lack as a society to actively find avenues where our voices can be heard. We don't realize that when we are standing up, we are not just standing up as individuals, we are standing up for our communities, our friends, our peers. Most of us say that women are denied their rights, but the truth is, oftentimes, women deny themselves these rights. In a recent survey in India, 95 percent of the women who work in I.T., aviation, hospitality and call centers, said they didn't feel safe returning home alone after work in the late hours or in the evening. II

Results (Thai) 1:

พูดถึงอำนาจเป็นคี่ เพราะเมื่อเราพูดถึงอำนาจ อะไรมีผลกระทบต่อเรามากที่สุดคือ เรื่อง ดังนั้นฉันต้องเริ่มต้น ด้วยเรื่องราวชีวิตประจำวันการ มันคืออะไรจริง ๆ ต้องเป็น หญิงสาวในอินเดีย00:27ตอนนี้ ฉันได้ใช้เวลา 27 ปีที่ผ่านมาของชีวิตในอินเดีย อาศัยอยู่ในเมือง 3 สองเมือง และได้ประสบการณ์ต่าง ๆ เมื่อผมเจ็ด ครูที่ใช้มาบ้านสอนคณิตศาสตร์ฉัน molested ฉัน เขาจะใส่มือค่ากระโปรงของฉัน เขาใส่มือค่ากระโปรงของฉัน และบอกฉันเขารู้วิธีการทำให้ฉันรู้สึกดี ที่ 17 เด็กจากโรงเรียนมัธยมของฉันหมุนเวียนไปอีเมล์รายละเอียดทั้งหมดก้าวร้าวทางเพศเขาสามารถทำเพื่อฉัน เพราะฉันไม่สนใจเขา 19 ฉันช่วยเพื่อนผู้ปกครองที่ได้ประแต่งงานเธอจะหนีคนเก่าแต่งเป็นคำผรุสวาท ที่ 21 เมื่อเพื่อนของฉันและฉันได้ถึงบ่ายหนึ่ง เป็นคนดึงกางเกงเขาลง แล้ว masturbated หน้าเรา เราเรียกคนสำหรับความช่วยเหลือ และไม่มีใครมา ที่ 25 เมื่อฉันเดินบ้านเย็นหนึ่ง สองคนในรถจักรยานยนต์โจมตีฉัน ผมใช้เวลาสองคืนในโรงพยาบาลที่ฟื้นตัวจากการบาดเจ็บและบาดเจ็บ01:52ดังนั้นตลอดชีวิตของฉัน ฉันได้เห็นผู้หญิง — ครอบครัว เพื่อน เพื่อนร่วมงานซึ่งอยู่ผ่านประสบการณ์เหล่านี้ และพวกเขาไม่ใคร่พูดคุยเกี่ยวกับมัน ดังนั้นในคำง่าย ๆ ชีวิตในอินเดียไม่ใช่เรื่องง่าย แต่วันนี้ฉันไม่ไปคุยกับคุณเกี่ยวกับความกลัวนี้ ฉันจะคุยกับคุณเกี่ยวกับเส้นทางน่าสนใจของการเรียนรู้ที่นี้กลัวเอาฉันบน02:19ดังนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นคืนหนึ่งในเดือน 2012 ธันวาคมเปลี่ยนชีวิตของฉัน ดังนั้น สาว นักศึกษาอายุ 23 ปี โดยสารรถบัสในเดลีกับเพื่อนชายของเธอ มีหกคนบนรถเมล์ คนที่คุณอาจพบทุกวันในอินเดีย และบัญชีชื่นของสิ่งตามที่เล่นเล่าสื่ออินเดีย และนานาชาติ นี้สาวถูกข่มขืนซ้ำ ประอวัยวะกับร็อดทื่อ ตี กัด และปล่อยให้ตาย เพื่อนของเธอคือ gagged โจมตี และโบว์ลิ่งสติ ตายบนที่ 29 ของเดือนธันวาคม และในแต่ละครั้งเมื่อส่วนใหญ่ของที่นี่ได้เตรียมต้อนรับปีใหม่ อินเดียลดลงในความมืด ครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของเรา ชายและหญิงในอินเดียเมืองตื่นความจริง horrific เกี่ยวกับสถานะของสตรีในประเทศที่แท้จริง ตอนนี้ เช่นในหญิงสาวอื่น ๆ ฉันถูกคนกลัวอย่างแน่นอน ผมไม่เชื่อว่า สิ่งนี้อาจเกิดขึ้นในเมืองหลวงแห่งชาติ ผมโกรธ และผมผิดหวัง แต่ที่สุดทั้งหมด ฉันรู้สึกโคตร สมบูรณ์กำพร้า แต่จริง ๆ บ้างโด ขวา บางคนเขียนบล็อก บางละเว้น บางคนเข้าร่วมประท้วง ฉันไม่หมด ในความเป็นจริง ที่ถูกอะไรทุกคนทำเมื่อสองปีที่ผ่านมา ดังนั้น สื่อก็เต็มไป ด้วยเรื่องราวเกี่ยวกับความ horrific ทั้งหมดที่คนอินเดียมีความสามารถในการ พวกเขาถูกเปรียบเทียบกับสัตว์ สัตว์ repressed ทางเพศ ในความเป็นจริง ดังนั้นคนต่างด้าว และเหตุการณ์นี้ในใจอินเดียให้การตอบรับจากสื่ออินเดีย รัฐ และนักการเมืองพิสูจน์จุดหนึ่งถูก unthinkable: ไม่รู้จะทำอย่างไร และไม่มีใครอยากรับผิดชอบเรื่อง ในความเป็นจริง มีกี่ความเห็นซ้อนซึ่งเกิดขึ้นในสื่อคนโดดเด่นในการตอบสนองต่อความรุนแรงทางเพศต่อผู้หญิงโดยทั่วไป คนแรกถูกตั้งขึ้น โดยสมาชิกรัฐสภา สองทำตามผู้นำทางจิตวิญญาณ และสามคือ ทนายความของจำเลยจริงเมื่อเธอได้ต่อสู้เพื่อชีวิตของเธอ และเธอผ่านไป04:39ตอนนี้ เป็นผู้หญิงที่ดูนี้ตลอดวัน ผมเบื่อ เพื่อเป็นนักเขียนและกิจกรรมเพศ ฉันได้เขียนอย่างกว้างขวางในผู้หญิง แต่เวลานี้ ฉันรู้มันแตกต่างกัน เนื่องจากส่วนหนึ่งของฉันรับรู้ได้เป็นส่วนหนึ่งของหญิงสาวที่มากเกินไป และฉันตัดสินใจอยากจะเปลี่ยนแปลง ดังนั้นฉันไม่ได้อะไรอยู่ เข้า ฉันเข้าสู่ระบบของแพลตฟอร์มวารสารศาสตร์พลเมืองเรียกว่าไอรีพอร์ต และฉันบันทึกวิดีโอพูดอะไรฉากได้เช่นบังกาลอร์ ฉันพูดคุยเกี่ยวกับวิธีฉันรู้สึก ฉันพูดคุยเกี่ยวกับความเป็นจริงพื้นดิน และฉันพูดคุยเกี่ยวกับหลงอยู่ในอินเดีย กี่ชั่วโมง บล็อกถูกใช้ร่วมกัน และข้อคิดเห็นและความคิด poured ในจากทั่วโลก ในขณะที่ บางสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม หนึ่ง เทคโนโลยีถูกเสมอในมือหญิงสาวจำนวนมากเช่นฉัน สอง เช่นฉัน หญิงสาวส่วนใหญ่ไม่ใช้ในการแสดง สาม ฉันรู้เป็นครั้งแรกที่เสียงของฉัน mattered05:51ดังนั้น ในเดือนที่ตามมา ฉันครอบคลุมบันทึกเหตุการณ์ในบังกาลอร์ซึ่งมีไม่มีช่องว่างในข่าวสำคัญ ในอุทยาน สิ่งซึ่งเป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่ในบังกาลอร์ ฉันรวบรวมกว่า 100 คนเมื่อกลุ่มของชายหนุ่มไปมาจะสวมใส่กระโปรงเพื่อพิสูจน์ว่า เสื้อผ้าเชิญข่มขืน เมื่อฉันรายงานเกี่ยวกับเหตุการณ์เหล่านี้ ฉันรู้สึกว่า ฉันมีค่า ฉันรู้สึกเหมือนมีช่องปล่อยอารมณ์ทั้งหมดที่มีภายในฉัน ฉันเข้าร่วมมีนาคมศาลาเมื่อนักเรียนจัดขึ้นป้ายว่า "ฆ่าพวกเขา วางพวกเขา" "คุณจะไม่ทำให้แม่หรือน้องสาวของคุณ" ผมไป vigil แสงเทียนที่ประชาชนรวบรวมกันเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับปัญหาความรุนแรงทางเพศอย่างเปิดเผย และฉันบันทึกจำนวนมากของบล็อกการกังวลว่าสถานการณ์อยู่ในอินเดียที่จุด ["ฉันกำลังเกิดมาพร้อมกับน้องสาวและลูกพี่ลูกน้องที่ตอนนี้ อาศัยอยู่ในเมือง และต่างประเทศแต่พวกเขาไม่เคยพูดคุยกับผม หรือบ่นเกี่ยวกับความยากลำบากของพวกเขาทุกวันเหมือนที่คุณพูด"]06:46ตอนนี้ ปฏิกิริยาที่สับสนฉัน ในขณะที่ข้อคิดเห็นสนับสนุน poured ในจากทั่วโลก เป็นได้คนที่ทายา ดังนั้นบางคนเรียกฉันแบบปากอย่างใจอย่าง บางคนเรียกว่าผมเป็นเหยื่อ apologist ข่มขืน แม้ว่า มีแรงจูงใจทางการเมือง แต่นี้เห็นชนิดของอธิบายอะไรเราจะคุยที่นี่วันนี้07:07แต่ผมเร็ว ๆ นี้จะเรียนรู้ว่า นี่ไม่ใช่ทั้งหมด เป็นอำนาจผมรู้สึกกับเสรีภาพใหม่ที่ช่องนี้วารสารศาสตร์พลเมืองให้ฉัน ฉันพบตัวเองในสถานการณ์ที่ไม่คุ้นเคย ดังนั้นบางครั้งเดือนสิงหาคม ฉันเข้าสู่ระบบ Facebook และฉันถูกมองผ่านฉันป้อนข่าวสาร และผมสังเกตเห็นมีการเชื่อมโยงที่มีร่วมกัน โดยเพื่อนของฉัน ผมคลิกการเชื่อมโยง มันนำเรากลับไปรายงานอัปโหลด โดยการสาวอเมริกันเรียกว่า Michaela ข้าม รายงานมีชื่อว่า, "อินเดีย: เรื่องที่คุณไม่อยากได้ยินเสียง" และในรายงานนี้ เธอ recounted เธอเรื่องราวที่ล่วงละเมิดทางเพศในอินเดียหันหน้า เธอเขียน "มีวิธีการเตรียมตัวสำหรับตา ตาที่ทุกวันเริ่ม ด้วยเช่นสิทธิในร่างกายของฉัน ไม่เปลี่ยนแปลงนิพจน์ของว่าผมได้พบกับสายตาของพวกเขา หรือไม่ เดินของผู้ขายผลไม้หรือของแต่ง ผม stares คมเพื่อว่า พวกเขาหั่นเก็บบิตของฉันละส่วน" เธอเรียกอินเดียผู้หญิงนรกและสวรรค์ของนักท่องเที่ยว เธอกล่าวว่า เธอถูกไล่ groped และ masturbated ที่08:17Now, late that evening, the report went viral. It was on news channels across the world. Everyone was discussing it. It had over a million views, a thousand comments and shares, and I found myself witnessing a very similar thing. The media was caught in this vicious cycle of opinion and outburst and no outcome whatsoever. So that night, as I sat wondering how I should respond, I found myself filled with doubt. You see, as a writer, I approached this issue as an observer, as an Indian, I felt embarrassment and disbelief, and as an activist, I looked at it as a defender of rights, but as a citizen journalist, I suddenly felt very vulnerable. I mean, here she was, a young woman who was using a channel to talk about her experience just as I was, and yet I felt unsettled. You see, no one ever tells you that true empowerment comes from giving yourself the permission to think and act. Empowerment is often made to sound as if it's an ideal, it's a wonderful outcome. When we talk about empowerment, we often talk about giving people access to materials, giving them access to tools. But the thing is, empowerment is an emotion. It's a feeling. The first step to empowerment is to give yourself the authority, the key to independent will, and for women everywhere, no matter who we are or where we come from, that is the most difficult step. We fear the sound of our own voice, for it means admission, but it is this that gives us the power to change our environment. Now in this situation where I was faced with so many different kinds of realities, I was unsure how to judge, because I didn't know what it would mean for me. I feared to judge because I didn't know what it would be if I didn't support the same view as this girl. I didn't know what it would mean for me if I was challenging someone else's truth. But yet, it was simple. I had to make a decision: Should I speak up or should I stay quiet? So after a lot of thought, I recorded a video blog in response, and I told Michaela, well, there are different sides to India, and I also tried to explain that things would be okay and I expressed my regret for what she had faced. And a few days later, I was invited to talk on air with her, and for the first time, I reached out to this girl who I had never met, who was so far away, but yet I felt so close to.11:04เนื่องจากรายงานนี้มาแสง คนหนุ่มสาวเพิ่มมากขึ้นกว่าที่เคยได้คุยล่วงละเมิดทางเพศในมหาวิทยาลัย และมหาวิทยาลัยที่เป็นสมาชิก Michaela ให้เธอช่วยเหลือเธอต้อง มหาวิทยาลัยได้ประเมินการฝึกของนักเรียนเพื่อให้ มีทักษะที่พวกเขาต้องเผชิญความท้าทาย เช่นการล่วงละเมิด และแรก แม้เวลา ฉันรู้สึกว่า ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว คุณดู ถ้าไม่มีอะไรที่ฉันได้เรียนรู้เป็นนักข่าวพลเมืองใช้งานที่ผ่านมาไม่กี่ปี เป็นขาดหายนะของเราเป็นสังคมที่กำลังค้นหา avenues ที่สามารถได้ยินเสียงของเรา เราไม่ทราบว่า เมื่อเราจะยืนขึ้น เราจะไม่เพียงยืนขึ้นเป็นรายบุคคล เรายืนขึ้นสำหรับชุมชนของเรา เพื่อนเรา ของเรา ส่วนใหญ่เราบอกว่า ผู้หญิงถูกปฏิเสธสิทธิ แต่จริง อาจเกิด ผู้หญิงปฏิเสธสิทธิเหล่านี้เอง ในการสำรวจล่าสุดในอินเดีย 95 เปอร์เซ็นต์ของผู้หญิงทำงานไอที การบิน โรงแรมและโทร ศูนย์ กล่าวว่า พวกเขาไม่รู้สึกปลอดภัยกลับบ้านคนเดียวหลังจากทำงานในปลายชั่วโมง หรือ ในช่วงเย็น II

Results (Thai) 2:

พูดคุยเกี่ยวกับการเพิ่มขีดความแปลกเพราะเมื่อเราพูดคุยเกี่ยวกับการเพิ่มขีดความสามารถในสิ่งที่มีผลต่อเรามากที่สุดคือเรื่อง ดังนั้นผมจึงต้องการที่จะเริ่มต้นด้วยเรื่องราวในชีวิตประจำวัน จริงๆมันคืออะไรชอบที่จะเป็นหญิงสาวในประเทศไทย? 00:27 ตอนนี้ผมได้ใช้เวลา 27 ปีที่ผ่านมาในชีวิตของฉันในประเทศอินเดียที่อาศัยอยู่ในเมืองเล็ก ๆ สามสองเมืองใหญ่และฉันได้มีประสบการณ์หลาย เมื่อฉันอายุได้เจ็ดขวบครูสอนพิเศษส่วนตัวที่เคยมาที่บ้านจะสอนฉันคณิตศาสตร์ขืนใจฉัน เขาจะเอามือของเขาขึ้นกระโปรงของฉัน เขาเอามือของเขาขึ้นกระโปรงของฉันและบอกผมว่าเขารู้วิธีที่จะทำให้ฉันรู้สึกดี เมื่อ 17 เด็กจากโรงเรียนมัธยมของฉันไปทั่วอีเมลรายละเอียดทุกสิ่งที่ก้าวร้าวทางเพศเขาจะทำกับผมเพราะผมไม่ได้ใส่ใจกับเขา ณ วันที่ 19 ผมช่วยเพื่อนที่พ่อแม่ได้แต่งงานอย่างแข็งขันของเธอที่จะเป็นคนที่มีอายุมากกว่าที่หลบหนีการแต่งงานที่ไม่เหมาะสม ตอนที่ 21 เมื่อเพื่อนของฉันและฉันกำลังเดินไปตามถนนในบ่ายวันหนึ่งที่เป็นคนดึงลงกางเกงของเขาและ masturbated ในหน้าของเรา เราเรียกคนเพื่อขอความช่วยเหลือและไม่มีใครมา ตอนที่ 25 ตอนที่ฉันกำลังเดินกลับบ้านในเย็นวันหนึ่งชายสองคนในรถจักรยานยนต์ทำร้ายฉัน ผมใช้เวลาสองคืนในโรงพยาบาลฟื้นตัวจากการบาดเจ็บและได้รับบาดเจ็บ. 01:52 ดังนั้นตลอดชีวิตของฉันฉันได้เห็นผู้หญิง - ครอบครัว, เพื่อน, เพื่อนร่วมงาน - ชีวิตผ่านประสบการณ์เหล่านี้และพวกเขาไม่ค่อยพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นในคำง่ายชีวิตในอินเดียไม่ใช่เรื่องง่าย แต่วันนี้ผมไม่ได้ไปพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับความกลัวนี้ ฉันจะพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับเส้นทางที่น่าสนใจของการเรียนรู้ที่ความกลัวนี้ผมใช้เวลาบน. 02:19 ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนหนึ่งในเดือนธันวาคม 2012 เปลี่ยนชีวิตของฉัน ดังนั้นเด็กสาวนักเรียน 23 ปีขึ้นรถเมล์ในนิวเดลีกับเพื่อนชายของเธอ มีหกคนบนรถบัส, ชายหนุ่มที่คุณอาจพบทุกวันในอินเดียและบัญชีหนาวของสิ่งที่ตามมาก็เล่นซ้ำแล้วซ้ำอีกในสื่ออินเดียและต่างประเทศ ผู้หญิงคนนี้ถูกข่มขืนซ้ำแล้วซ้ำอีกทะลุอย่างแข็งขันกับแกนทื่อตีกัดและทิ้งให้ตาย เพื่อนของเธอถูกปิดปากโจมตีและหมดสติไป เธอเสียชีวิตในวันที่ 29 ธันวาคม และในช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเราที่นี่ได้รับการเตรียมความพร้อมที่จะต้อนรับปีใหม่ของอินเดียลดลงไปในความมืด เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของเราทั้งชายและหญิงในเมืองอินเดียตื่นขึ้นมาความจริงที่น่ากลัวเกี่ยวกับสถานะที่แท้จริงของผู้หญิงในประเทศ ตอนนี้เหมือนหญิงสาวคนอื่น ๆ ผมกลัวอย่างแน่นอน ฉันไม่สามารถเชื่อว่าบางสิ่งบางอย่างเช่นนี้อาจเกิดขึ้นในเมืองหลวง ผมโกรธและผมผิดหวัง แต่ส่วนใหญ่ของทั้งหมดที่ฉันรู้สึกอย่างเต็มที่ทำอะไรไม่สมบูรณ์ แต่จริงๆสิ่งที่คุณทำใช่มั้ย? บางคนเขียนบล็อกบางคนไม่สนใจมันบางส่วนเข้าร่วมการประท้วง ฉันไม่ได้ทั้งหมดของมัน ในความเป็นจริงนั่นคือสิ่งที่ทุกคนทำเมื่อสองปีก่อน ดังนั้นสื่อที่เต็มไปด้วยเรื่องราวเกี่ยวกับทุกการกระทำที่น่ากลัวว่าคนอินเดียมีความสามารถในการ พวกเขาได้รับเมื่อเทียบกับสัตว์, สัตว์อัดอั้นทางเพศ ในความเป็นจริงเพื่อให้คนต่างด้าวและคิดไม่ถึงเป็นเหตุการณ์ในใจของอินเดียที่ตอบสนองจากอินเดียสื่อประชาชนและนักการเมืองได้รับการพิสูจน์จุดหนึ่ง: ไม่มีใครรู้ว่าจะทำอย่างไร และไม่มีใครอยากจะเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับมัน ในความเป็นจริงเหล่านี้เป็นความเห็นความรู้สึกไม่กี่รายที่ได้ทำในสื่อโดยคนประสบความสำเร็จในการตอบสนองต่อความรุนแรงทางเพศต่อผู้หญิงโดยทั่วไป ดังนั้นคนแรกที่จะทำโดยสมาชิกรัฐสภาคนหนึ่งที่สองจะทำโดยผู้นำทางจิตวิญญาณและหนึ่งในสามเป็นจริงทนายความจำเลยเมื่อหญิงสาวได้รับการต่อสู้เพื่อชีวิตของเธอและเธอผ่านไป. 04:39 ตอนนี้ เป็นผู้หญิงที่ดูในวันนี้หลังจากวันที่ผมเหนื่อย ดังนั้นในฐานะนักเขียนและนักกิจกรรมทางเพศฉันได้เขียนอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับผู้หญิง แต่เวลานี้ผมรู้ว่ามันเป็นที่แตกต่างกันเพราะส่วนหนึ่งของฉันรู้ฉันเป็นส่วนหนึ่งของหญิงสาวที่เกินไปและฉันคิดว่าฉันต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงนี้ ดังนั้นผมจึงทำอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นเองรีบร้อน ผมลงทะเบียนเพื่อแพลตฟอร์มวารสารศาสตร์พลเมืองที่เรียกว่า iReport และฉันบันทึกวิดีโอการพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดเหตุเป็นเหมือนในบังกาลอร์ ผมได้พูดคุยเกี่ยวกับวิธีการที่ฉันรู้สึกว่าฉันพูดคุยเกี่ยวกับความเป็นจริงของพื้นดินและฉันพูดคุยเกี่ยวกับความผิดหวังของที่อยู่อาศัยในประเทศอินเดีย ในไม่กี่ชั่วโมงบล็อกได้ร่วมกันอย่างกว้างขวางและความคิดเห็นและความคิดที่หลั่งไหลมาจากทั่วโลก ในขณะที่บางสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม หนึ่งในเทคโนโลยีที่เป็นเสมอที่มือสำหรับหญิงสาวหลายคนอย่างฉัน สองเช่นฉันหญิงสาวส่วนใหญ่แทบจะไม่ใช้มันในการแสดงความคิดเห็น สามฉันตระหนักเป็นครั้งแรกที่เสียงของฉันที่สำคัญ. 05:51 ดังนั้นในเดือนที่ตามผมปกคลุมเส้นทางของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในบังกาลอร์ซึ่งมีพื้นที่ในข่าวสำคัญไม่มี ในสวน Cubbon ซึ่งเป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่ในบังกาลอร์, ฉันได้รวมตัวกันกว่า 100 คนอื่นเมื่อกลุ่มชายหนุ่มมาคอยที่จะสวมใส่กระโปรงที่จะพิสูจน์เสื้อผ้าที่ไม่ได้เชิญข่มขืน เมื่อฉันรายงานเกี่ยวกับเหตุการณ์เหล่านี้ผมรู้สึกว่าผมมีค่าใช้จ่ายฉันรู้สึกเหมือนฉันมีช่องทางที่จะปล่อยอารมณ์ทั้งหมดที่ฉันมีอยู่ภายในฉัน ฉันเข้าร่วมมีนาคมศาลากลางจังหวัดเมื่อนักเรียนจัดขึ้นป้ายว่า "ฆ่าพวกเขาแขวนพวกเขา." "คุณจะไม่ทำเช่นนี้เพื่อแม่หรือพี่สาวน้องสาวของคุณ." ผมไปเฝ้าแสงเทียนที่ประชาชนรวมตัวกันเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับปัญหาความรุนแรงทางเพศอย่างเปิดเผยและฉันบันทึกมากบล็อกเพื่อตอบสนองต่อวิธีการที่กังวลสถานการณ์ในประเทศอินเดียที่จุดนั้น ["ผมเกิดมาพร้อมกับน้องสาวและญาติที่ตอนนี้อาศัยอยู่ในเมืองและต่างประเทศ แต่พวกเขาไม่เคยพูดคุยกับผมหรือบ่นเกี่ยวกับความยากลำบากในชีวิตประจำวันของพวกเขาเช่นคุณพูดว่า"] 06:46 ตอนนี้ปฏิกิริยาสับสนฉัน ในขณะที่การแสดงความคิดเห็นสนับสนุนหลั่งไหลจากทั่วโลกเช่นเดียวกับคนที่ชั่วร้าย ดังนั้นบางคนเรียกผมว่าคนปากว่าตาขยิบ บางคนเรียกฉันว่าเหยื่อข่มขืนแก้ต่าง บางคนถึงกับบอกว่าผมมีแรงจูงใจทางการเมือง แต่นี้หนึ่งความคิดเห็นชนิดของการอธิบายถึงสิ่งที่เราจะคุยในวันนี้. 7:07 แต่ผมก็เร็ว ๆ นี้จะได้เรียนรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ได้ทั้งหมด เพิ่มขีดความสามารถเท่าที่ผมรู้สึกกับเสรีภาพใหม่ที่ช่องวารสารศาสตร์พลเมืองนี้ให้ฉันฉันพบว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่คุ้นเคย ดังนั้นบางครั้งเมื่อเดือนสิงหาคมที่ผมเข้าสู่ Facebook และฉันถูกมองผ่านฟีดข่าวของฉันและฉันสังเกตเห็นว่ามีการเชื่อมโยงที่ถูกใช้ร่วมกันโดยเพื่อนของฉัน ผมคลิกที่ลิงค์; มันทำให้ฉันกลับไปรายงานอัปโหลดโดยสาวอเมริกันที่เรียกว่ามิเชครอส รายงานมีชื่อว่า "อินเดีย:. เรื่องราวที่คุณไม่เคยต้องการที่จะได้ยิน" และในรายงานฉบับนี้เธอเล่าบัญชีโดยตรงของเธอหันหน้าไปทางล่วงละเมิดทางเพศในอินเดีย เธอเขียนไว้ว่า "ไม่มีทางที่จะเตรียมความพร้อมสำหรับตาตาว่าทุกวันจ้องกับสิทธิดังกล่าวในร่างกายของฉันกับการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกไม่ว่าผมได้พบกับสายตาของพวกเขาหรือไม่. เดินไปยังผู้ขายผลไม้หรือของช่างตัดเสื้อไม่มีฉัน Got จ้องมองที่คมชัดเพื่อให้พวกเขาออกไปหั่นเศษผมชิ้นโดยชิ้น. " ที่เธอเรียกว่าอินเดียเดินทางสวรรค์และนรกของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอบอกว่าเธอถูกไล่, คลำและ masturbated ที่. 08:17 ตอนนี้ปลายในเย็นวันนั้นรายงานไปไวรัส มันเป็นช่องข่าวทั่วโลก ทุกคนต่างก็พูดคุย มันมีมากกว่าล้านวิวพันความคิดเห็นและหุ้นและฉันพบว่าตัวเองเป็นพยานสิ่งที่คล้ายกันมาก สื่อติดอยู่ในวงจรของความคิดเห็นและการระเบิดและผล แต่อย่างใด ดังนั้นในคืนนั้นขณะที่ผมนั่งสงสัยว่าฉันควรจะตอบสนองผมพบว่าตัวเองที่เต็มไปด้วยข้อสงสัย คุณจะเห็นในฐานะนักเขียนผมเข้าหาปัญหานี้ในฐานะผู้สังเกตการณ์เป็นอินเดีย, ผมรู้สึกลำบากใจและไม่เชื่อและเป็นกิจกรรมที่ผมมองมันในฐานะผู้พิทักษ์สิทธิมนุษยชน แต่เป็นนักข่าวพลเมืองผมก็รู้สึกมาก ที่มีช่องโหว่ ผมหมายถึงที่นี่เธอเป็นหญิงสาวที่ถูกใช้ช่องทางที่จะพูดคุยเกี่ยวกับประสบการณ์ของเธอเช่นเดียวกับที่ผมเป็นและยังไม่เรียบร้อยผมก็รู้สึกว่า คุณจะเห็นไม่มีใครเคยบอกคุณว่าเสริมสร้างพลังอำนาจที่แท้จริงมาจากการให้ตัวเองได้รับอนุญาตในการคิดและการกระทำ เพิ่มขีดความสามารถมักจะทำเสียงราวกับว่ามันเหมาะที่จะเป็นผลที่ยอดเยี่ยม เมื่อเราพูดคุยเกี่ยวกับการเพิ่มขีดความสามารถที่เรามักจะพูดคุยเกี่ยวกับการให้คนเข้าถึงวัสดุให้พวกเขาสามารถเข้าถึงเครื่องมือ แต่สิ่งที่เป็นเสริมสร้างพลังอำนาจเป็นอารมณ์ มันเป็นความรู้สึก ขั้นตอนแรกเพื่อเพิ่มขีดความสามารถที่จะให้ตัวเองมีอำนาจที่สำคัญในการจะเป็นอิสระและสำหรับผู้หญิงทุกที่ไม่ว่าเราเป็นใครหรือที่เรามาจากการที่เป็นขั้นตอนที่ยากที่สุด เรากลัวเสียงของเสียงของเราเองเพราะมันหมายถึงการเข้ารับการรักษา แต่ก็เป็นที่ทำให้เรามีอำนาจที่จะเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมของเรา ตอนนี้ในสถานการณ์เช่นนี้ที่ผมต้องเจอกับชนิดที่แตกต่างกันจำนวนมากดังนั้นของความเป็นจริงผมก็ไม่แน่ใจว่าจะตัดสินเพราะผมไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่มันจะหมายถึงสำหรับฉัน ฉันกลัวที่จะตัดสินเพราะผมไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่มันจะถ้าผมไม่ได้สนับสนุนมุมมองเดียวกับเธอคนนี้ ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่มันจะหมายถึงฉันว่าฉันกำลังท้าทายความจริงของคนอื่น แต่ยังเป็นเรื่องง่าย ผมต้องตัดสินใจผมควรจะพูดขึ้นหรือฉันควรอยู่เงียบ? ดังนั้นหลังจากที่มากความคิดที่ผมบันทึกวิดีโอบล็อกในการตอบสนองและผมบอก Michaela ดีมีด้านที่แตกต่างกันไปยังประเทศอินเดียและฉันยังพยายามที่จะอธิบายว่าสิ่งที่จะโอเคและผมก็แสดงความเสียใจของฉันสำหรับสิ่งที่เธอต้องเผชิญ . และไม่กี่วันต่อมาผมได้รับเชิญไปพูดคุยในอากาศกับเธอและเป็นครั้งแรกที่ผมเอื้อมมือออกไปเธอคนนี้ที่ฉันไม่เคยได้พบกับผู้ที่เป็นเพื่อให้ห่างไกลออกไป แต่ยังฉันรู้สึกใกล้ชิดเพื่อให้. 11: 04 ตั้งแต่รายงานฉบับนี้มาถึงจุดที่คนหนุ่มสาวมากขึ้นกว่าที่เคยได้รับการพูดคุยล่วงละเมิดทางเพศในมหาวิทยาลัยและมหาวิทยาลัยที่เป็น Michaela ให้เธอเธอต้องการความช่วยเหลือที่ มหาวิทยาลัยยังเอามาตรการในการฝึกอบรมนักเรียนที่จะให้พวกเขามีทักษะที่พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับความท้าทายเช่นการล่วงละเมิดและเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าผมก็ไม่ได้คนเดียว คุณจะเห็นว่ามีอะไรที่ฉันได้เรียนรู้ในฐานะที่เป็นนักข่าวพลเมืองที่ใช้งานในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาก็คือการขาดที่เลวร้ายของเราเป็นสังคมที่จะกระตือรือร้นหาลู่ทางที่เสียงของเราจะสามารถได้ยินเสียง เราไม่ทราบว่าเมื่อเรากำลังยืนขึ้นเราจะไม่เพียงแค่ยืนขึ้นเป็นบุคคลที่เราจะลุกขึ้นยืนเพื่อชุมชนของเราเพื่อนของเราเพื่อนของเรา ส่วนมากของเราบอกว่าผู้หญิงที่ถูกปฏิเสธสิทธิของพวกเขา แต่ความจริงก็คืออาจเกิดผู้หญิงที่ตัวเองปฏิเสธสิทธิเหล่านี้ ในการสำรวจล่าสุดในอินเดียร้อยละ 95 ของผู้หญิงที่ทำงานในไอที, การบิน, การต้อนรับและศูนย์บริการกล่าวว่าพวกเขาไม่ได้รู้สึกปลอดภัยกลับบ้านคนเดียวหลังจากที่ทำงานดึกหรือในช่วงเย็น ครั้งที่สอง

Results (Thai) 3:

พูดถึงพลัง ก็แปลก เพราะเมื่อเราพูดคุยเกี่ยวกับการสิ่งที่มีผลกระทบต่อเรามากที่สุดคือเรื่อง ดังนั้นฉันต้องการที่จะเริ่มต้นด้วยการเล่าเรื่องทุกวัน อะไรคือมันเหมือนเป็นเด็กในอินเดีย 00:27


ตอนนี้ฉันใช้เวลา 27 ปีของชีวิตของฉันในอินเดียที่อาศัยอยู่ในขนาดเล็กสามเมืองสองเมืองใหญ่ และผมมีประสบการณ์หลาย ตอนฉันอายุ 7 ขวบเป็นติวเตอร์ที่เคยมาบ้าน สอนคณิตศาสตร์ ลวนลามฉัน เขาใส่มือของเขาขึ้นกระโปรงของฉัน เขาใส่มือของเขาขึ้นกระโปรงของฉันและบอกว่าเขารู้วิธีที่จะทำให้ฉันรู้สึกดี เมื่ออายุ 17 ปี เป็นเด็กจากโรงเรียนมัธยมของฉันหมุนเวียนอีเมล์รายละเอียดทั้งหมดก้าวร้าวทางเพศ สิ่งที่เขาทำเพื่อผม เพราะผมไม่ได้สนใจเขา ที่ 19ฉันช่วยเพื่อนที่พ่อแม่ได้บังคับให้เธอแต่งงานกับชายแก่หนีการแต่งงานที่ไม่เหมาะสม ที่ 21 เมื่อเพื่อนของฉันและฉันเดินลงถนน ช่วงบ่าย , ผู้ชายดึงกางเกงลง และจัดการ ต่อหน้าเรา เราเรียกคนช่วย แต่ไม่มีใครมา 25 ตอนฉันเดินกลับบ้านในเย็นวันหนึ่ง ชายสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ มาทำร้ายฉันฉันใช้เวลาสองคืนในโรงพยาบาลพักฟื้นจากอุบัติเหตุและการบาดเจ็บ


ดังนั้นชุดที่ตลอดชีวิต ผมเคยเห็นผู้หญิง ครอบครัว เพื่อนฝูง เพื่อนร่วมงาน สดผ่านประสบการณ์เหล่านี้ และพวกเขาแทบจะไม่พูดคุยเกี่ยวกับมัน ดังนั้น ในคำง่ายๆ , ชีวิตในอินเดียไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ในวันนี้ผมจะพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับความกลัวนี้ผมจะคุยกับคุณ เรื่องที่น่าสนใจ เส้นทางของการเรียนรู้ว่า ความกลัวนี้เอา . .

02:19
ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นคืนหนึ่งในธันวาคม 2012 เปลี่ยนชีวิตของฉัน ดังนั้น เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง อายุ 23 ปี นักศึกษาโดยสารรถบัสในอินเดียกับเพื่อนชายของเธอ มี 6 คน บนรถประจำทาง ชายหนุ่มที่คุณอาจพบทุกวันในอินเดียและบัญชีที่หนาวของสิ่งที่ตามมาคือเล่นซ้ำแล้วซ้ำอีกในอินเดียและต่างประเทศ สื่อ ผู้หญิงคนนี้ถูกข่มขืนซ้ำ ๆแรง เจาะด้วยไม้ทื่อตี กัดแล้วจะตาย เพื่อนของเธอปิดปากถูกทำร้ายจนสลบ . เธอเสียชีวิตในวันที่ 29 ธันวาคม และเวลาที่เมื่อพวกเราส่วนใหญ่ที่นี่กำลังเตรียมต้อนรับปีใหม่อินเดียตกอยู่ในความมืด เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของเรา , ผู้ชายและผู้หญิงในเมืองอินเดียตื่นขึ้นมาเพื่อความจริงที่น่ากลัวเกี่ยวกับสถานะที่แท้จริงของผู้หญิงในประเทศ ตอนนี้เหมือนหญิงสาวคนอื่นๆ ผมลนลาน ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นในเมืองหลวงแห่งชาติ ผมโกรธ และผมผิดหวังมาก แต่ที่สำคัญที่สุด ผมรู้สึกโคตรเลยจริงๆ แต่ คุณทำอะไรนะ ? บางคนเขียนบล็อก บางคนไม่สนใจ บางคนประท้วงเข้าร่วม ฉันทำมันทั้งหมด ในความเป็นจริง นั่นคือสิ่งที่ทุกคนกำลังทำเมื่อสองปีก่อน ดังนั้นสื่อที่เต็มไปด้วยเรื่องราวเกี่ยวกับการกระทำที่น่ากลัวคนอินเดีย มีความสามารถในการ เปรียบเทียบกับสัตว์เพศหักห้ามใจสัตว์ ในความเป็นจริง