Photo by Pornprom SarttarbhayaWhat

Photo by Pornprom Sarttarbhaya

What began early last year as a sore muscle around his left knee turned out to be osteosarcoma, a type of bone cancer usually found in children and young adults.

"At first I couldn't believe it when the doctor told me what it was. I thought it was just the muscles because I was playing a lot of football then. It wasn't until later that I walked out of the room and had some time to myself to process what he'd just said that I started to cry."

But now with a calm smile, and a constant burst of laughter, it's hard to believe that he's the same young man who is fighting an ongoing battle, having undergone five harrowing chemotherapy treatments over the past year.

Teerapat is now able to walk again despite major surgery to remove 30cm of bone including his knee (the upper part was cancerous) and much of the bone in his thigh, which was also considered at risk of cancer. The bone has been replaced with a titanium prosthesis, and he had to endure a series of excruciating surgeries to deal with an infection that followed.

"The 'why me?' kind of question never occurred to me, even though I'm still very young. I have never thought of the world as being unfair. Everybody has their own battle, and there are people who are a lot worse off than me."

What he did after first learning about it and before treatment really began, however, had nothing to do with the disease. He decided to break up with his girlfriend, a decision that may seem outrageously senseless to most people, but one which only a man of his kind can understand.

"People said it didn't make sense but I think it's only fair," he explains. "Before this, we could do anything: take a walk, hop on a bus and when going shopping I could hold the bags for her. Now I don't know what the future will be like. This is not what she signed up for."

While others might have shrunk away with fear and hopelessness as soon as they heard the word "cancer", Teerapat faced up to the malignant tumour that was threatening his life.

"I got on my iPad and started to learn about this type of cancer. I wanted to know as much as I could. I suppose it helped to some extent because at least I knew what I would be dealing with."

Before the titanium prosthesis replacement, he had to receive a series of chemotherapy treatments to reduce the size of the cancer as much as possible.

"Each treatment takes three weeks. On the first day, I was feeling fine and energetic. I couldn't understand the fuss the people who have chemotherapy are going on about. But on the second day I started to understand. I couldn't eat _ just seeing food got me nauseous. Then fever, constipation and diarrhoea followed. My eyes couldn't see right and I wanted to puke. The fifth day was the peak of it all. I was like some sort of vegetable. I couldn't follow what people were saying and I couldn't help myself."

Although it's a kind of painful experience unimaginable to most people, in some moments Teerapat talks about it with incredible ease, as if it was not a life-threatening situation but something he couldn't help but recall with a sense of adventure.

"Pooping should never be a public thing. But I couldn't walk then so I had to do it on the bed," he said, blushing. "It was hard even though there was nobody around. I felt so ashamed. I couldn't even reach down to my own butt so all the cleaning up was done by the nurse."

The toughest part of the treatment turned out to be not the chemotherapy or the knee and bone replacement, but the series of surgeries he had to go through afterwards due to repeated infection around the titanium prosthesis.

"After every chemotherapy treatment, the white blood cells will decrease rapidly and the doctor has to give me some medicine to increase them. But after the fifth chemotherapy treatment, which followed the bone replacement, my white blood cells just wouldn't increase and I got very weak.

"Without the white blood cells, it was so easy for the system to get infected. I have had eight surgeries to clean up the infection. There was a time I had as many as four surgeries over the course of just one week."

It was after the seventh surgery that things started to get out of control when the infection entered his bloodstream.

"I have never felt so near to death as at that time. It was not painful, but I just felt like I was going asleep and my body was about to shut down. I was so alone. I didn't feel the clothes I was wearing nor know what was going on around my body at that time. If I fell asleep then, I knew I would be gone."

Asked what has kept him fighting all along, Teerapat admits that there were times when it got so terrible that he thought it would be better just to die.

"My parents never left my side and I realised then that it wasn't just about myself," he explains. "There are people who are willing to do everything to help me survive. I realised then that my happiness is to make them happy. I'm not strong. I'm just afraid of dying."

The long scar across his left knee might seem ghastly to people when they first see it. But talking to him, you get the sense it's just a tiny scratch he got from a fall. And even though there is a chance of cancer recurring in the future, it seems unlikely that he will let it get the better of him now he's on his feet again.

"I used to think I would be here in this world until I grow old. I realise now that we all have so little time. There has never been a time in my life that I knew better how I want to live. I want to be as happy as I can be."

If there's one thing he might be wrong about, it's saying: "I'm not strong." Maybe it's not him who's afraid of death _ it could be the other way round.

Related search: Bangkok

Results (Thai) 1:

ภาพถ่าย โดย Pornprom Sarttarbhayaอะไรเริ่มต้นปีเป็นกล้ามเนื้อเจ็บรอบเขาเข่าซ้ายให้ osteosarcoma มะเร็งกระดูกชนิดหนึ่งมักจะพบในเด็กและหนุ่มสาวผู้ใหญ่"ตอนแรก ฉันไม่เชื่อหมอบอกฉันสิ่งที่มันเป็น ฉันคิดว่า มันเป็นเพียงกล้ามเนื้อเนื่องจากฉันมีเล่นฟุตบอลมากแล้ว มันไม่ได้จนกระทั่งในภายหลังว่า ฉันเดินออกจากห้องพัก และมีเวลากับตัวเองเพื่อเขาได้เพียงแค่พูดว่า ฉันเริ่มร้องไห้"แต่ตอนนี้ยิ้มสงบ และระเบิดคงหัวเราะ มันยากที่จะเชื่อว่า เขาเป็นหนุ่มที่เดียวที่จะต่อสู้การต่อเนื่อง มีเปลี่ยนห้า harrowing การรักษาเคมีบำบัดมากกว่าปีผ่านมาTeerapat ตอนนี้ต้องเดินอีกแม้ มีหลักการผ่าตัดเอา 30 ซม.ของกระดูกรวมทั้งหัวเข่าของเขา (ส่วนบนเป็นมะเร็ง) และมากกระดูกต้นขาของเขา ซึ่งถูกถือว่ายังเสี่ยงโรคมะเร็ง กระดูกถูกแทนที่ ด้วยกายอุปกรณ์เป็นไทเทเนียม และเขาต้องทนชุด excruciating ศัลยกรรมเพื่อจัดการกับการติดเชื้อที่ตาม"การ ' ทำไมฉัน? " ชนิดของคำถามไม่เคยเกิดขึ้นกับฉัน แม้ว่าฉันยังหนุ่มมาก ฉันไม่เคยคิดของโลกเป็นธรรม ทุกคนมีการต่อสู้ของตนเอง และมีคนแย่ลงมากเป็นกว่าฉัน"สิ่งที่เขาได้หลังแรกเรียนรู้ เกี่ยวกับมัน และ ก่อนการรักษาจริง ๆ เริ่ม อย่างไรก็ตาม ได้ไม่ มีโรค เขาตัดสินใจเลิกรากับแฟนสาวของเขา การตัดสินใจที่อาจดูเหมือนหมดสติกลางคืนบุคคลส่วนใหญ่ แต่ที่เข้าใจเฉพาะคนประเภทเขา"คนกล่าวว่า มันไม่เหมาะสม แต่ผมคิดว่า เป็นเพียงธรรม เขาอธิบาย "ก่อนหน้านี้ เราสามารถทำอะไร: นำ ตู้รถบัส และไปช็อปปิ้ง ฉันสามารถถือกระเป๋าเธอได้ ตอนนี้ ฉันไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร นี้คือไม่ว่าเธอลงชื่อสมัคร"ในขณะที่คนอื่นอาจมี shrunk ไป ด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวังทันทีที่พวกเขาได้ยินคำว่า "โรคมะเร็ง" Teerapat ประสบขึ้นกับเนื้องอกร้ายที่ถูกคุกคามชีวิต"ฉันได้ใน iPad ของฉัน และเริ่มเรียนรู้เกี่ยวกับชนิดของโรคมะเร็ง อยากจะทราบเท่าที่สามารถ ฉันคิดว่า มันช่วยบ้าง เพราะที่ ผมรู้ว่าผมจะสามารถจัดการกับการ"ก่อนที่จะเปลี่ยนกายอุปกรณ์ไทเทเนียม เขาได้รับชุดของการรักษาเคมีบำบัดเพื่อลดขนาดของมะเร็งที่มากที่สุด"แต่ละทรีตเมนต์สามสัปดาห์ ในวันแรก ฉันรู้สึกดี และมีพลัง ผมไม่เข้าใจคนที่เคมีบำบัดยุ่งยากเกิดขึ้นเกี่ยวกับ แต่ในวันสอง ผมเริ่มเข้าใจ ฉันไม่กินแค่เห็นอาหารมีฉัน nauseous _ แล้วไข้ ท้องผูก และท้องเสียตามมา ไม่ดูตาขวาและฉันอยากรากได้ วันห้ามีจุดสูงสุดของทั้งหมด ผมชอบบางประเภทของผัก ฉันไม่สามารถทำตามสิ่งที่คนไม่พูด และไม่สามารถช่วยตัวเอง"แม้ว่าจะเป็นชนิดของประสบการณ์ความเจ็บปวดที่คับขันเพื่อคนส่วนใหญ่ ในบางช่วงเวลา Teerapat พูดถึงมันอย่างง่ายดายเหลือเชื่อ ประหนึ่งว่าไม่ใช่สถานการณ์ที่คุกคามชีวิตแต่สิ่งที่ เขาไม่สามารถช่วยแต่เรียกคืนกับความรู้สึกของการผจญภัย"Pooping ไม่ควรเป็นสิ่งสาธารณะ แต่ฉันไม่เดินแล้วให้ผมทำบนเตียงนอน เขากล่าว blushing "ได้ยากแม้ว่าจะมีคนรอบ ๆ ผมรู้สึกละอายใจมาก ฉันไม่สามารถแม้แต่ถึงลงไปที่ก้นของตัวเองเพื่อให้ทั้งหมดทำความสะอาดที่ทำ โดยพยาบาล"ส่วนที่ยากที่สุดของการรักษาให้ไม่เคมีบำบัด หรือเข่า และกระดูกแทน แต่ชุดของเขาต้องผ่านภายหลังจากการติดเชื้อซ้ำรอบกายอุปกรณ์ไทเทเนียมศัลยกรรม"หลังจากทุกการรักษาเคมีบำบัด เม็ดเลือดขาวจะลดลงอย่างรวดเร็ว แล้วมีหมอให้ผมทานยาเพิ่มขึ้นได้ แต่หลังการรักษาเคมีบำบัด 5 ซึ่งตามแทนกระดูก เซลล์เม็ดเลือดขาวของฉันเพียงแค่จะไม่เพิ่ม และผมอ่อนแอมาก"ไม่ มีเม็ดเลือดขาว ได้ระบบจะติดเชื้อง่าย มีผ่าตัดแปดเพื่อล้างเชื้อ มีช่วงหนึ่งผมผ่าตัด 4 เป็นช่วงเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์"มันเป็นหลังการผ่าตัดเจ็ดสิ่งเริ่มต้นเพื่อรับประโยชน์จากการควบคุมเมื่อเชื้อใส่กระแสเลือดของเขา"มีไม่รู้สึกนั้นใกล้ตายในขณะนั้น ไม่เจ็บปวด แต่ผมรู้สึกเพียงเหมือนฉันกำลังหลับ และร่างกายของฉันก็จะ ปิดลง ผมคนเดียวดังนั้น ฉันไม่รู้สึกว่าฉันได้สวมใส่เสื้อผ้า ไม่รู้สิ่งเกิดขึ้นรอบตัวของฉันในขณะนั้น ถ้าผมตก asleep แล้ว ฉันรู้ว่า ฉันจะไป"ถามอะไรมีเก็บเขาต่อสู้ตลอด Teerapat ยอมรับว่า มีเวลาเมื่อมันได้น่ากลัวที่เขาคิดว่า มันจะดีจะตาย"พ่อไม่เคยทิ้งข้างของฉัน และฉันเองก็ยังคิดแล้วว่า มันไม่ได้เพียงเกี่ยวกับตัวเอง เขาอธิบาย "มีคนเต็มใจที่จะทำทุกอย่างเพื่อช่วยให้ฉันอยู่รอด ผมเองก็ยังคิดแล้วว่า ความสุขของฉันคือการ ทำให้พวกเขามีความสุข ผมไม่แข็งแรง ฉันกลัวตาย"แผลยาวข้ามเข่าซ้ายของเขาอาจดูเหมือนส่วนคนเมื่อพวกเขาเห็นครั้งแรกนั้น แต่พูดกับเขา คุณได้รับความรู้สึกเป็นเพียงรอยเล็ก ๆ เขาได้จากการลดลง และแม้ว่าจะมีโอกาสเป็นมะเร็งที่เกิดในอนาคต มันดูเหมือนไม่น่าว่า เขาจะปล่อยให้มันดูดีกว่าของเขาตอนนี้เขาอยู่บนเท้าของเขาอีก"ผมเคยคิดว่า ฉันจะเป็นที่นี่ในโลกนี้จนกระทั่งผมโตอายุ ฉันตระหนักถึงตอนนี้ว่าเรามีเวลาน้อยมาก ไม่เคยมีเวลาในชีวิตของฉันที่ฉันรู้ดีว่าฉันต้องการอยู่ อยากให้เป็นความสุขที่ได้"ถ้ามีสิ่งหนึ่งที่ เขาอาจไม่ถูกต้องเกี่ยวกับ มันบอกว่า: "ฉันไม่แข็งแกร่ง" บางทีมันไม่ได้ที่จะกลัวความตาย_อาจเป็นวิธีการปัดเศษค้นหาที่เกี่ยวข้อง: กรุงเทพมหานคร

Results (Thai) 2:

ภาพถ่ายโดยพรพรหม Sarttarbhaya สิ่งที่เริ่มต้นปีที่ผ่านมาเป็นกล้ามเนื้อรอบเจ็บเข่าซ้ายของเขาจะกลายเป็น osteosarcoma, ชนิดของโรคมะเร็งกระดูกมักจะพบในเด็กและผู้ใหญ่วัยหนุ่มสาว. "ตอนแรกฉันไม่อยากจะเชื่อเลยเมื่อแพทย์บอกผมว่า สิ่งที่มันเป็น. ฉันคิดว่ามันเป็นเพียงแค่กล้ามเนื้อเพราะผมเล่นฟุตบอลจำนวนมากแล้ว. มันไม่ได้จนกระทั่งต่อมาที่ผมเดินออกมาจากห้องและมีเวลาให้กับตัวเองที่จะดำเนินการในสิ่งที่เขาต้องการบอกเพียงแค่ว่าผมบาง เริ่มที่จะร้องไห้. " แต่ตอนนี้ด้วยรอยยิ้มสงบและระเบิดอย่างต่อเนื่องของเสียงหัวเราะมันยากที่จะเชื่อว่าเขาเป็นชายหนุ่มคนเดียวกันกับที่จะต่อสู้ต่อสู้อย่างต่อเนื่องมีระดับห้าบาดใจการรักษาด้วยยาเคมีบำบัดในช่วงปีที่ผ่านมา. ธีรอยู่ในขณะนี้ สามารถที่จะเดินได้อีกครั้งแม้จะมีการผ่าตัดใหญ่ที่จะลบ 30 ซมกระดูกรวมถึงหัวเข่าของเขา (ส่วนบนเป็นมะเร็ง) และมากของกระดูกต้นขาของเขาซึ่งก็ถือว่ายังมีความเสี่ยงของโรคมะเร็ง กระดูกได้ถูกแทนที่ด้วยเทียมไทเทเนียมและเขาต้องทนชุดของการผ่าตัดระทมทุกข์ที่จะจัดการกับการติดเชื้อที่เกิดขึ้นตาม. "'ทำไมฉัน?' ชนิดของคำถามที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมแม้ว่าผมยังเด็กมาก. ฉันไม่เคยคิดว่าของโลกในฐานะที่เป็นธรรม. ทุกคนมีการต่อสู้ของตัวเองและมีคนจำนวนมากที่เลวร้ายยิ่งกว่าฉันเป็น. " สิ่งที่เขา ครั้งแรกหลังจากที่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับมันและรักษาก่อนที่จะเริ่มจริงๆ แต่ก็ไม่มีอะไรจะทำอย่างไรกับการเกิดโรค เขาตัดสินใจที่จะเลิกกับแฟนสาวของเขาตัดสินใจที่อาจดูเหมือนอุกอาจสติเพื่อคนส่วนใหญ่ แต่อย่างหนึ่งซึ่งเป็นเพียงชายคนหนึ่งของชนิดของเขาสามารถเข้าใจ. "คนที่บอกว่ามันไม่ได้ทำให้ความรู้สึก แต่ฉันคิดว่ามันยุติธรรมเท่านั้น" เขา อธิบาย "ก่อนหน้านี้เราสามารถทำอะไร.. ใช้เวลาเดินกระโดดขึ้นรถบัสและเมื่อไปช้อปปิ้งที่ฉันจะถือถุงสำหรับเธอตอนนี้ผมไม่ทราบว่าในอนาคตจะเป็นเช่นนี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่เธอลงทะเบียนสำหรับ . " ในขณะที่คนอื่น ๆ อาจจะมีการหดตัวออกไปด้วยความกลัวและความสิ้นหวังทันทีที่พวกเขาได้ยินคำว่า "โรคมะเร็ง" ธีรเผชิญหน้ากับเนื้องอกมะเร็งที่คุกคามชีวิตของเขา. "ฉันได้บน iPad ของฉันและเริ่มที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับประเภทนี้ โรคมะเร็ง. ฉันอยากจะรู้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้. ฉันคิดว่ามันช่วยได้ในระดับหนึ่งเพราะอย่างน้อยฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันจะจัดการกับ. " ก่อนที่จะเทียมไทเทเนียมเปลี่ยนเขาจะต้องได้รับชุดของการรักษาด้วยยาเคมีบำบัดเพื่อลด ขนาดของมะเร็งมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้. "การรักษาแต่ละครั้งใช้เวลาสามสัปดาห์. ในวันแรกที่ผมรู้สึกดีและมีพลัง. ฉันไม่เข้าใจเอะอะคนที่มียาเคมีบำบัดจะเกิดขึ้นเกี่ยวกับ. แต่ในวันที่สอง ผมเริ่มที่จะเข้าใจ. ฉันไม่สามารถกิน _ เพียงแค่เห็นอาหารมีฉันคลื่นไส้. แล้วมีไข้อาการท้องผูกและท้องเสียตามมา ตาของฉันไม่สามารถมองเห็นที่ถูกต้องและผมอยากจะอ้วก วันที่ห้าเป็นจุดสูงสุดของมันทั้งหมด ผมชอบการจัดเรียงของผักบาง ฉันไม่สามารถทำตามสิ่งที่ผู้คนกำลังพูดและผมก็ไม่สามารถช่วยตัวเอง. " แม้ว่ามันจะเป็นชนิดของประสบการณ์ที่เจ็บปวดเป็นไปไม่ได้กับคนส่วนใหญ่ในบางช่วงเวลาธีรพูดคุยเกี่ยวกับมันได้อย่างง่ายดายอย่างไม่น่าเชื่อเช่นถ้ามันไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต สถานการณ์ แต่สิ่งที่เขาไม่สามารถช่วย แต่จำกับความรู้สึกของการผจญภัย. "pooping ไม่ควรจะเป็นสิ่งที่ประชาชน แต่ผมไม่สามารถเดินแล้วดังนั้นผมจึงต้องทำมันอยู่บนเตียง "เขากล่าวว่าแดง." มันเป็นเรื่องยากแม้ว่าจะมีใครไปรอบ ๆ ผมรู้สึกละอายใจดังนั้น ฉันจะไม่ได้ลงไปถึงก้นของตัวเองเพื่อให้ทุกการทำความสะอาดขึ้นทำโดยพยาบาล. " ส่วนที่ยากที่สุดของการรักษาจะกลายเป็นไม่ได้รักษาด้วยเคมีบำบัดหรือที่หัวเข่าและกระดูกทดแทน แต่ชุดของเขามีการผ่าตัด ที่จะผ่านไปหลังจากนั้นเนื่องจากการติดเชื้อซ้ำแล้วซ้ำอีกรอบเทียมไทเทเนียม. "หลังจากการรักษาเคมีบำบัดทุกเซลล์เม็ดเลือดขาวจะลดลงอย่างรวดเร็วและแพทย์ที่มีให้ฉันยาที่จะเพิ่มพวกเขาบาง แต่หลังจากการรักษาเคมีบำบัดที่ห้าซึ่งตามทดแทนกระดูกเซลล์เม็ดเลือดขาวของฉันก็จะไม่เพิ่มขึ้นและผมได้อ่อนแอมาก. "โดยเซลล์เม็ดเลือดขาวมันเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับระบบการรับการติดเชื้อ. ฉันมีแปด การผ่าตัดในการทำความสะอาดการติดเชื้อ. มีเวลาที่ฉันมีมากที่สุดเท่าที่สี่การผ่าตัดในช่วงเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์. " มันเกิดขึ้นหลังจากการผ่าตัดที่เจ็ดสิ่งที่เริ่มต้นที่จะได้รับออกจากการควบคุมการติดเชื้อเมื่อเข้าสู่กระแสเลือดของเขา. "ฉัน ไม่เคยรู้สึกใกล้ตายในเวลานั้น. มันไม่ได้เจ็บปวด แต่ฉันรู้สึกเหมือนฉันกำลังจะนอนหลับและร่างกายของฉันกำลังจะปิดตัวลง. ผมจึงอยู่คนเดียว. ผมไม่ได้รู้สึกเสื้อผ้าที่ผมใส่ ไม่ทราบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั่วร่างกายของฉันในเวลานั้น. ถ้าฉันหลับแล้วผมรู้ว่าผมจะหายไป. " ถามว่าได้เก็บเขาต่อสู้ตลอดธีรยอมรับว่ามีบางครั้งเมื่อมันได้ดังนั้นน่ากลัวว่าเขาคิดว่า มันจะดีกว่าเพียงแค่จะตาย. "พ่อแม่ของฉันไม่เคยออกจากด้านข้างของฉันและฉันรู้แล้วว่ามันไม่ใช่แค่เกี่ยวกับตัวเอง" เขาอธิบาย "มีคนที่มีความเต็มใจที่จะทำทุกอย่างเพื่อช่วยให้ผมรอด. ฉันรู้แล้วว่ามีความสุขของฉันคือการทำให้พวกเขามีความสุข. ฉันไม่แข็งแรง. ฉันแค่กลัวตาย. คือ" รอยแผลเป็นยาวข้ามเข่าซ้ายของเขาอาจจะ ดูเหมือนน่ากลัวให้กับประชาชนเป็นครั้งแรกเมื่อพวกเขาเห็นมัน แต่การพูดคุยกับเขาคุณจะได้รับความรู้สึกว่ามันเป็นเพียงรอยขีดข่วนเล็ก ๆ ที่เขาได้รับจากการล่มสลาย และแม้ว่าจะมีโอกาสที่จะเป็นโรคมะเร็งที่เกิดขึ้นในอนาคตมันไม่น่าว่าเขาจะปล่อยให้มันรับที่ดีของเขาตอนนี้เขาอยู่บนเท้าของเขาอีกครั้ง. "ฉันเคยคิดว่าฉันจะอยู่ที่นี่ในโลกนี้จนกว่าฉันจะเติบโตเก่า . ฉันรู้ว่าตอนนี้เราทุกคนมีเวลาน้อยมาก. ไม่เคยมีเวลาในชีวิตของฉันที่ฉันรู้ดีว่าฉันต้องการที่จะอยู่. ฉันต้องการที่จะมีความสุขที่ผมสามารถเป็น. " หากมีสิ่งหนึ่งที่เขาอาจจะ ผิดเกี่ยวกับมันว่า "ฉันไม่แข็งแรง." บางทีมันอาจจะไม่ได้เขาคนที่กลัวความตาย _ มันอาจจะเป็นรอบทางอื่น ๆ . การค้นหาที่เกี่ยวข้อง: กรุงเทพมหานคร

Results (Thai) 3:

ภาพโดยพร sarttarbhaya

สิ่งที่เริ่มต้นเมื่อปีที่แล้วเป็นกล้ามเนื้อปวดรอบเข่าซ้ายของเขากลายเป็น Osteosarcoma , ชนิดของมะเร็งกระดูกที่มักพบในเด็กและผู้ใหญ่

" ตอนแรกฉันก็ไม่อยากจะเชื่อ เมื่อหมอบอกว่ามันคืออะไร ฉันคิดว่ามันเป็นแค่กล้ามเนื้อ เพราะผมเล่นมากของฟุตบอลแล้วมันไม่ได้จนกว่าหลังจากที่ฉันเดินออกมาจากห้องและมีเวลากับตัวเองเพื่อกระบวนการอะไรเขาก็บอกว่า ฉันเริ่มร้องไห้ "

แต่ตอนนี้สงบ ยิ้ม และหัวเราะออกมาตลอดเวลา มันยากที่จะเชื่อว่าเขาเหมือนกัน ชายหนุ่มผู้กำลังต่อสู้เป็น การต่อสู้ดำเนินต่อไป มีระดับ 5 บาดใจเคมีบําบัดรักษามากกว่าปีที่ผ่านมา

ธีรภัทร์ ตอนนี้เดินได้อีกครั้งแม้จะมีการผ่าตัดเพื่อเอากระดูกที่หัวเข่า ( 30 รวมทั้งส่วนบน คือ มะเร็ง ) และมากของกระดูกในขาของเขา ซึ่งก็ถือว่ามีความเสี่ยงของมะเร็ง กระดูกถูกแทนที่ด้วยไทเทเนียมเทียม และเขาต้องทนกับชุดของระทมทุกข์ผ่าตัดเพื่อจัดการกับการติดเชื้อที่ติดตาม

" ' ฉันทำไม ?' ประเภทของคำถามที่เคยเกิดขึ้นกับผม ถึงแม้ผมจะยังเด็กมาก ผมไม่เคยคิดว่าโลกไม่ยุติธรรมเลย . ทุกคนมีการต่อสู้ของพวกเขาเอง และมีคนที่แย่กว่าผม "

เขาทำอะไรหลังจากแรกเรียนรู้เกี่ยวกับมัน และก่อนที่จะเริ่มการรักษาจริง แต่ไม่เกี่ยวข้องกับโรค เขาตัดสินใจที่จะเลิกกับแฟนของเขาการตัดสินใจ ที่อาจจะดูไม่มีสาระ อุกอาจมากที่สุด คนหนึ่ง ซึ่งผู้ชายเท่านั้น แต่เขาก็สามารถเข้าใจ

" คนกล่าวว่ามันไม่สมเหตุสมผล แต่ผมคิดว่ามันก็ยุติธรรม " เขาอธิบาย " ก่อนนี้เราอาจทำอะไร : ใช้เวลาเดิน , กระโดดบนรถบัสและเมื่อไปช้อปปิ้ง ผมถือกระเป๋าให้เธอ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอ "

ลงชื่อขณะที่คนอื่นอาจจะหดไปด้วยความกลัวและสิ้นหวัง ทันทีที่ได้ยินคำว่า " มะเร็ง " ธีรเผชิญหน้ากับเนื้อร้ายเนื้องอกที่คุกคามชีวิตของเขา . . . . . .

" ฉันได้รับใน iPad ของฉันและเริ่มที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับชนิดของโรคมะเร็งนี้ ผมต้องการทราบมากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ ฉันคิดว่ามันจะช่วยได้บ้าง เพราะอย่างน้อย ผมรู้ว่าผมจะต้องเผชิญกับ "

หน้าไทเทเนียมเทียมแทน เขาก็จะได้รับชุดของการรักษาเคมีบำบัด เพื่อลดขนาดของมะเร็งมากที่สุด

" การรักษาแต่ละครั้งใช้เวลาสามสัปดาห์ ในวันแรก ผมรู้สึกดี และมีพลัง ผมไม่สามารถเข้าใจได้อีก คน ที่ มี การ ที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับ แต่ในวันที่สอง ผมก็เริ่มเข้าใจ