Helen Sandberg stood up to welcome

Helen Sandberg stood up to welcome the American and British Ambassadors. The
two men were very different. The American ambassador was a short round man with a
loud voice which Helen disliked very much. He often wore open-necked shirts, and he had
a very hairy chest. She disliked that too. The British Ambassador – a tall thin Scotsman
from Edinburgh - was always quiet, polite and well-dressed, but she did not always believe
what he said. Once – a year ago – he had lied to her and she could never forget that. But most of all, she disliked them because they went were both military men and their
countries were much bigger than hers. They wanted military bases for their soldiers in her
country and she did not want them.
‘So, gentlemen, what can I do for you?’
The American spoke first. ‘Well, ma’am, an American passenger is dead …’
‘Yes, I know. I am very sorry about that. I hope no more will die.’
‘I hope so too, ma’am. There are twenty-eight US passengers on that plane and my
Government wants them all alive,’ Helen answered quietly. But the Ambassador did not
listen.
‘So the US Government is going to help you, ma’am. We have fifty US Marines at the
US Embassy, and they can be here in one hour from now. Then they’ll just take that
goddam plane apart.’
The Scotsman smiled. ‘Excuse me, Ambassador, but perhaps one hour from now will
be too late. One man is already dead. But, er… perhaps you don’t know this. Prime
Minister, but this week six SAS soldier are visiting the British Embassy, and they’re waiting
outside in my car now. These men know a lot about hijacks; much more than the US
Marines or, probably, your own soldiers, Prime Minister. They know exactly what to do.
So…’
‘Now just a moment!’ The American interrupted. ‘The US Marines are…’
‘Gentlemen!’ Helen’s clear, hard voice stopped them. ‘There’s no time to argue.
Firstly, I didn’t know about SAS soldier in the British Embassy, and I am very surprised
about it. Very surprise indeed, Ambassador. Secondly, I do not think it is a good idea to
attack a plane with a hundred and seven in it, and “take in apart” as you say. I want these
people to live, not die. So I thank you for your ideas, but remember that this small country
is ours, not yours. We will manage this problem in our own way, with our own people,
thank you very much. Now you must excuse me. I am busy.’
At the door, the Scotsman turned back. ‘Prime Minister, I know you want to save
lives,’ he said. ‘I understand that. But these hijackers must not go free. My Government
does not want that. No Government in the world wants that.’
‘I know that, Ambassador,’ Helen answered quietly. ‘I know that very well.’
As they went out, the phone rang. Michael picked it up. Helen sat down at the table
and watched him. His face was very serious. He wrote on a piece of paper and then put
the phone down. For a moment, he did not look at her.
‘What is it, Michael? Tell me.’
‘It was a radio message from the plane, Prime Minister.’
‘Well? What did they say? Didn’t they want to talk to me?’
‘No, Prime Minister. Just the message. It says: “We love our brothers, we hope the
Prime Minister loves her husband. He is on the plane, just behind the door.” ’
For a long moment she stared at Michael, but she did not speak. A picture of the
American passenger appeared in her head. She saw him jumping out of the door and the
girl shooting him. Shooting him for ten, maybe fifteen seconds.
‘I’m sorry, Prime Minister,’ said Michael softly.
‘What? Yes, so am I. I thought perhaps… perhaps the hijackers didn’t know Carl was
my husband. But they do know.’
She ran her hand trough her hair and then looked at her watch. But her hand was
shaking so much that she could not tell the time.
The phone rang again. Michael picked it up.
‘Colonel Carter is outside, Prime Minister.’ He watched her, waiting for an answer. ‘I’ll
tell him to wait, shall I?’
She put her hands flat on the table and stood up. ‘Yes. Yes, Michael. Tell him to wait
two minutes, that’s all.’ She walked to the window and stared out at the plane. She Skyjack!
22
pressed her forehead against the cool glass and for two minutes she did not move. Then
she turned round and smiled at Michael.
‘Let’s just hope Colonel Carter’s plan is a good one, shall we? Show him in.’In the plane, Carl and Harald sat on the floor by the door. They were handcuffed
together with Harald’s handcuffs. The girl hijacker stood watching them with her gun. The
bearded man in the Captain’s cabin, and the young man in the black shirt was watching
the other passengers.
Harald touched his head with his hand. There was blood in his hair.
‘How do you feel, my young friend?’ Carl asked.
‘It hurts,’ Harald answered. ‘And I can’t see well.’
‘This man needs a doctor,’ Carl said to the girl, angrily.
She laughed. ‘That is your wife’s problem, not mine,’ she said. ‘If our brothers come,
he will get a doctor. If they don’t come, he won’t need one.’ She pointed her gun at
Harald’s head and laughed again. She wasn’t at all nervous now.
Carl felt angry. He was angry with the hijackers and he was angry with himself
because he had not moved fast enough to help Harald. It was good to be angry; when he
was angry he did not feel so afraid.
‘How old are you?’ he asked the girl.
‘I asked you a question!’ he said. ‘How old are you? Eighteen, nineteen? You’re not
very old, really, are you? You’re just a child!’
The girl’s face went red. ‘I’m twenty,’ she said angrily. ‘I’m not a child!’
‘You look like a child,’ Carl said. ‘You’re only two years older than my daughter. Why
are you doing this?’
The girl laughed. She didn’t look at his eyes. ‘Why? You wouldn’t understand.’
‘I don’t think you understand what you’re doing,’ Carl said. ‘None of the people in this
plane has hurt you. We are all innocent. That man you killed – he wasn’t a spy, he was just
an American businessman. You’ve never seen any of us before. Why do you want to kill
us?’
The girl looked worried and angry. She pointed the gun straight at Carl’s head. ‘I don’t
want to kill you,’ she said. ‘I want your government – your wife – to set our brothers free.
‘Yes, I know,’ said Carl, carefully. He watched the gun and the girl’s face, but he was
not really afraid because he was still angry. He argued with the girl as trough he was
arguing with his daughter. ‘But remember what your brothers did. They tried to put a bomb
on a plane. They wanted to kill innocent people like us. Why?’
‘You are not innocent!’ said the girl. ‘No on is innocent! People like you, and your wife,
and that American – you have money and power and you take it from my people, from us!
Do you know now I lived when I was a child? Ten people in one room, with no bath, no
water, nothing! My parents had no jobs, no passports, no country, nothing! We lived I a
town with ten thousand others. But ten kilometres away there were rich people like you,
with big beautiful house, fine cars, fine clothes – and they were all innocent people, like
you! I tell you no one is innocent.’
She was shouting now, and nearly crying – there were tears in her eyes. Carl and
Harald watched the gun carefully. ‘Poor girl,’ Carl thought. ‘Poor little murderess.’
The bearded man came out of the Captain’s cabin and put his hand on the girl’s arm.
‘Stop it, little flower,’ he said. ‘Don’t talk to them. That’s not your job.’ Then he hit Carl in
the face. ‘Keep your mouth shut!’ he said. ‘Think about your wife instead. Do you see the
time? I think she has forgotten you!’
Carl groaned and held his mouth with his hand. There was blood in his mouth and one
of his teeth was broken. Then he looked at his watch. It was 2.23. Seven minutes left; then
the half hour was over. ‘I’m sorry, my friend,’ he whispered to Harald. ‘You tried fighting, and I tried talking.
But it didn’t work. I think this may be our last journey.Helen Sandberg decided she liked Colonel Carter. He spoke clearly, he explained his
ideas carefully, and he listened to what she said. He did not try to be difficult because she
was a woman. Best of all, they had made a plan together. A good plan, she thought; it
could really work. Perhaps.
She looked at her watch: 2.23. ‘Right, Colonel, get your men ready. I’ll send the first
prisoner down to you when they arrive yet?’
‘No, Prime Minister. Not yet.’
‘Then where the hell are they? Can you get Inspector Holm on the car radio?’
‘They’re truing, Prime Minister.’ Michael spoke into the telephone. Colonel Carter left
the room and Helen walked up and down slowly, watching the clock. 2.24. 2.25. 2.26.
‘They’ve got him, Prime Minister! He says… he says one of the cars has had an
accident in the rain. He thinks he can be here in ten minutes.’ Michael looked up. There
was no smile on his face at all now.
‘Ten minutes! What’s he driving – a police car, or a bicycle?’ Helen banged her fist on
the table. ‘We’re got four minutes left. OK. I want to talk to the hijackers. Get them on the
radio.’
She sat down at the table while Michael called the plane. Colonel Carter came in and
stood behind her. A voice came on the radio.
‘Well, Mrs Sandberg. Where are our brothers?’
‘They’re coming,’ said Helen. ‘They’ll be here in ten minutes.’
‘That is too late. I gave you half an hour. Your husband will die in four minutes.’
Helen pressed her hands flat on the table, so hard that the ends of her fingers went
white. ‘Please don’t to that,’ she said.
‘I am sorry, Mrs Sandberg. But if my brothers are not here in four minutes, your
husband will die.’
‘Don’t you want to see your brothers?’ she asked quickly. ‘I promise you, if you kill my
husband, you’ll never see them again.’
There was a pause while no one spoke. Then the radio answered. ‘Four minutes, Mrs
Sandberg.’
Helen spoke clearly, slowly, and loudly. She filled her voice with all the anger she had
in her body.

Results (Thai) 1:

เฮเลน Sandberg ยืนขึ้นต้อนรับอเมริกันและบริติชแอมบาสเดอร์ ที่ชายสองคนแตกต่างกันมาก แอมบาสเดอร์อเมริกันถูกชายกลมสั้นกับการเสียงดังซึ่งเฮเลน disliked มาก เขามักจะสวมเสื้อเปิดคอ และเขามีหน้าอกผมมาก เธอ disliked ที่มากเกินไป แอมบาสเดอร์อังกฤษ – Scotsman บางตัวสูงจากเอดินบะระ - ถูกเสมอ เงียบ สุภาพ และแต่งตัวดี แต่เธอไม่เสมอเชื่อสิ่งที่เขากล่าว –ปี – เขาได้โกหกเธอ และเธอไม่เคย ลืมที่ แต่ที่สุดทั้งหมด เธอ disliked พวกเขาเนื่องจากพวกเขาไปได้ทั้งทหารชาย และของพวกเขาประเทศมีมากกว่าเธอ พวกเขาต้องการฐานทหารสำหรับทหารของเธอประเทศและเธอไม่ต้องพวกเขา'ดังนั้น สุภาพบุรุษ ฉันสามารถทำอะไรคุณ'อเมริกันที่พูดก่อน ' ดี ma'am การโดยสารอเมริกันเสีย...'' ใช่ ฉันรู้ว่า ฉันเสียใจมากที่ หวังว่าจะตายอีกไม่ '' หวังให้มากเกินไป ma'am มียี่สิบแปดสหรัฐฯ ผู้โดยสารบนเครื่องบินนั้น และของฉันรัฐบาลต้องการพวกเขาทั้งหมดมีชีวิตอยู่ เฮเลนตอบอย่างเงียบ ๆ แต่ไม่มีแอมบาสเดอร์ฟัง' ดังนั้นรัฐบาลสหรัฐฯ จะช่วยให้คุณ ma'am เรามี 50 เรานาวิกโยธินในการสถานทูตสหรัฐฯ และพวกเขาได้ที่นี่ในหนึ่งชั่วโมงจากนี้ แล้วพวกเขาจะเพียงแค่ใช้เวลาที่เครื่องบิน goddam ออกจากกัน 'Scotsman ที่ยิ้ม ' โทษ แอมบาสเดอร์ แต่อาจจะหนึ่งชั่วโมงจากนี้จะสายเกินไป คนหนึ่งเป็นแล้วตาย แต่ เอ้อ...บางทีคุณไม่รู้นี้ นายกรัฐมนตรี แต่ทหาร SAS 6 สัปดาห์นี้จะไปเยือนสถานทูตอังกฤษ และพวกเขากำลังรอนอกในรถของผมตอนนี้ คนเหล่านี้รู้มากเกี่ยวกับ hijacks มากขึ้นกว่าสหรัฐอเมริกานาวิกโยธินขึ้น คง ของทหาร นายกฯ พวกเขารู้ว่าสิ่งที่ต้องทำดังนั้น... '' ตอนนี้ เพียงครู่!' อเมริกันที่ถูกขัดจังหวะ 'นาวิกโยธินสหรัฐฯ ได้...''สุภาพบุรุษ' เฮเลนของชัดเจน เสียงหนักหยุดพวกเขา ' ไม่มีเวลาทะเลาะกันประการแรก ฉันไม่ทราบเกี่ยวกับทหาร SAS ในสถานทูตอังกฤษ และผมแปลกใจมากเกี่ยวกับมัน มากแปลกใจจริง ๆ แอมบาสเดอร์ ประการที่สอง ฉันไม่คิดว่า มันเป็นความคิดที่ดีโจมตีเครื่องบิน มีเป็นร้อย และเซเว่นในนั้น และ "ใช้กัน" ที่คุณพูด อยากนี้คนที่อยู่ ไม่ตาย ฉันขอบคุณสำหรับความคิดของคุณ แต่จำไว้ว่า ประเทศเล็ก ๆ นี้ไม่ เราของคุณ เราจะจัดการปัญหานี้วิธีของเราเอง กับคนของเราเองขอบคุณมาก ตอนนี้ คุณต้องขอโทษ ฉันว่างงาน 'ที่ประตู Scotsman ที่ปิด ' นายกรัฐมนตรี ฉันรู้ว่า คุณต้องการบันทึกชีวิต เขากล่าวว่า ' ฉันเข้าใจว่าการ แต่ hijackers เหล่านี้ต้องไม่ไปฟรี รัฐบาลของฉันไม่ต้องที่ ไม่มีรัฐบาลโลกต้องการ '' ฉันรู้ว่า แอมบาสเดอร์ เฮเลนตอบอย่างเงียบ ๆ 'ฉันรู้ว่าดี'ขณะที่พวกเขาออกไป โทรศัพท์รัง Michael รับมัน เฮเลนนั่งลงในตารางและเฝ้าดูเขา ใบหน้าของเขาถูกจัง เขาเขียนบนกระดาษ และวางไว้โทรศัพท์ลง ช่วง เขาไม่ได้มองที่เธอ' คืออะไร Michael บอกฉัน.''มันเป็นข้อความวิทยุจากเครื่องบิน นายกรัฐมนตรี'' ดีหรือไม่ พวกเขาไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ต้องการพูดคุยกับฉัน? "' ไม่มี นายกรัฐมนตรี เพียงข้อความ กล่าวว่า: "เรารักพี่น้องของเรา เราหวังว่าการนายกรัฐมนตรีรักสามี เขาอยู่บนเครื่องบิน หลังประตู" ’ช่วงยาว เธอจ้องไปที่ Michael แต่เธอไม่ได้พูด รูปภาพของการผู้โดยสารอเมริกันปรากฏในหัวของเธอ เธอเห็นเขากระโดดออกจากประตูและหญิงสาวที่เขาถ่ายภาพ เขาถ่ายภาพ สิบบางทีห้าวินาที' ขอ นายกรัฐมนตรี กล่าวว่า Michael เบา ๆ' อะไร ใช่ ดังนั้นฉัน ฉันคิดว่า บางที...บางที hijackers ไม่รู้ Carlสามีของฉัน แต่พวกเขารู้ 'เธอวิ่งรางเธอมือผมของเธอ และมองดูเธอแล้ว แต่มือของเธอสั่นมากที่เธอไม่สามารถบอกเวลาโทรศัพท์รังอีกครั้ง Michael รับมัน'พันคาร์เตอร์ได้นอก นายกรัฐมนตรี' เขาเฝ้าดูเธอ รอคำตอบ ' ฉันจะบอกให้เขารอ จะฉันหรือไม่ 'เธอใส่มือเธอแบนบนโต๊ะ และลุกขึ้นยืน ' ใช่ ใช่ Michael บอกให้รอสองนาที ซึ่งทั้งหมด " เธอเดินไปหน้าต่าง และจ้องไปออกที่เครื่องบิน เธอ Skyjack22กดหน้าผากของเธอ กับแก้วเย็น และสองนาทีเธอก็ย้ายไม่ แล้วเธอเปิดรอบ และยิ้มที่ Michael' ขอเพียงหวังว่า แผนพันคาร์เตอร์เป็น จะเรา แสดงคอลัมน์ ' ในระนาบ Carl และ Harald นั่งบนชั้น โดยประตู พวกเขาได้ handcuffedพร้อมของ Harald กุญแจมือ นักจี้สาวยืนดูพวกเขา ด้วยปืนของเธอ ที่มองดูคนในห้องโดยสารของกัปตันเบียร์ดดรา และชายหนุ่มในเสื้อสีดำผู้โดยสารอื่น ๆHarald สัมผัสหัวของเขา ด้วยมือของเขา มีเลือดในผมของเขา'ไรบ้าง เพื่อนสาวของฉัน' Carl ถาม'เจ็บ Harald ตอบ "และไม่เห็นด้วย"'คนนี้ต้องแพทย์ Carl กล่าวถึงผู้หญิง angrilyเธอหัวเราะ 'ที่เป็นปัญหาของภรรยา ไม่ เหมือง ก็ "ถ้าพี่น้องของเรามาเขาจะรับแพทย์ ถ้าไม่มา เขาจะไม่จำเป็นต้อง ' เธอชี้ปืนที่Harald ของหัว และหัวเราะอีก เธอไม่ได้ประสาทเลยตอนนี้Carl รู้สึกโกรธ เขาโกรธที่ hijackers และเขาโกรธตัวเองเพราะเขาก็ไม่ย้ายเร็วพอช่วย Harald ถึงจะโกรธ เมื่อเขาไม่โกรธเขาไม่ได้รู้สึกกลัว'อายุรึเปล่า' เขาถามหญิงสาว'ถามคุณคำถาม ' เขากล่าวว่า "เจ้าอายุเท่าใด เอททีน nineteen คุณไม่เก่ามาก จริง ๆ รึเปล่า คุณเพียงลูก!'ใบหน้าของหญิงสาวไปสีแดง 'ผมยี่สิบ เธอกล่าว angrily 'ฉันไม่ลูก''คุณเหมือนเด็ก Carl กล่าว ' คุณเพียงสองปีที่เก่ากว่าลูกสาวของฉัน ทำไมคุณจะทำเช่นนี้? "หญิงสาวหัวเราะ เธอไม่ได้มองที่ตาของเขา ' ทำไม คุณจะไม่เข้าใจกัน 'Carl กล่าวว่า 'ฉันไม่คิดว่า คุณเข้าใจสิ่งที่คุณทำ ' ไม่มีคนในนี้เครื่องบินได้ทำร้ายคุณ เราเป็นผู้บริสุทธิ์ทั้งหมด ว่า คน คุณฆ่า – ไม่จารชน เขาเป็นเพียงมีนักธุรกิจอเมริกัน คุณไม่เคยเห็นเราก่อน ทำไมคุณต้องฆ่าเรา? "หญิงสาวที่ดูกังวล และโกรธ เธอชี้ปืนตรงที่หัวของ Carl ' ฉันไม่ต้องฆ่าคุณ ก็ ' อยาก –ภรรยาของคุณ – ตั้งพี่น้องของเราฟรีของรัฐบาล'ใช่ ฉันรู้ กล่าว Carl ระมัดระวัง เขาได้ดูปืนและใบหน้าของหญิงสาว แต่เขาไม่จริง ๆ กลัวเพราะยังโกรธ เขาโต้เถียงกับหญิงสาวที่เป็นรางเขาโต้เถียงกับลูกสาวของเขา ' แต่จำพี่น้องของคุณไม่ พวกเขาพยายามวางระเบิดบนเครื่องบิน พวกเขาต้องการฆ่าผู้บริสุทธิ์เช่นเรา ทำไม?''คุณไม่บริสุทธิ์ ' กล่าวว่า หญิงสาว ' คงไม่เป็น คนชอบคุณ และคุณภรรยาและที่สหรัฐ อเมริกา – คุณมีเงิน และอำนาจและคุณใช้มันจากคนของฉัน จากเราคุณรู้ตอนนี้ฉันอาศัยอยู่เมื่อผมเป็นเด็ก สิบคนในหนึ่งห้อง ห้องน้ำไม่ ไม่มีน้ำ ไม่มีอะไร พ่อก็ไม่มีงาน ไม่มีหนังสือเดินทาง ไม่ คัน ไม่มีอะไร เราอาศัยฉันเป็นเมืองกับหมื่นคนอื่น แต่สิบกิโลเมตรไปมีคนรวยเช่นคุณมีบ้านหลังใหญ่สวยงาม รถดี เสื้อ ผ้าที่ดี – และพวกเขาทุกคนบริสุทธิ์ ชอบคุณ ฉันบอกคุณไม่มีใครเป็น 'เธอตะโกนขณะนี้ และเกือบร้องไห้ – มีน้ำตาในดวงตาของเธอ Carl และHarald ดูปืนอย่างระมัดระวัง 'สาวดี Carl คิด 'ดีน้อย murderess 'ชายเบียร์ดดราออกมาจากห้องโดยสารของกัปตัน และวางพระหัตถ์บนแขนของหญิงสาว'หยุด ดอกไม้น้อย เขากล่าวว่า ' อย่าพูดกับเขา ที่ไม่ใช่งานของคุณ ' แล้ว เขาตี Carl ในหน้า 'เก็บปาก "เขากล่าวว่า ' คิดว่า ภรรยาของคุณแทน คุณเห็นการเวลา ผมคิดว่า เธอลืมคุณ!'Carl groaned และจัดปาก ด้วยมือของเขา มีเลือดในปากของเขาและหนึ่งฟันของเขาถูกตัดขาด แล้ว เขาดูที่นาฬิกาของเขา 2.23 ได้ ซ้าย เจ็ดนาที แล้วครึ่งชั่วโมงกว่าได้ ' ขอ เพื่อน, "เขากระซิบกับ Harald ' คุณพยายามต่อสู้ และพยายามพูดคุยกันแต่ไม่เป็นผล ผมคิดว่า นี้อาจเป็นการเดินทางสุดท้ายของเราSandberg เฮเลนตัดสินใจชอบพันคาร์เตอร์ เขาพูดชัดเจน เขาอธิบายของเขาความคิดเห็นอย่างรอบคอบ และเขาฟังเธอพูด เขาไม่ได้พยายามที่จะยากเนื่องจากเธอเป็นผู้หญิง ส่วนของทั้งหมด พวกเขาได้ทำแผนร่วมกัน แผนดี เธอคิดว่า มันสามารถจริง ๆ ทำงาน บางทีเธอมองดูเธอ: 2.23 ' ขวา พันเอก เตรียมคนของคุณ จะส่งครั้งแรกนักโทษลงไปคุณรับได้หรือไม่ '' ไม่มี นายกรัฐมนตรี ยังไม่ '' แล้ว นรกพวกเขา คุณได้ตรวจสอบ Holm ทางวิทยุรถ?''พวกเขากำลัง truing นายกรัฐมนตรี' Michael พูดลงในโทรศัพท์ คาร์เตอร์พันซ้ายห้องพักและเฮเลนเดินขึ้นและลงช้า ๆ ดูนาฬิกา 2.24 2.25 2.26' พวกเขาได้มีเขา นายกรัฐมนตรี เขาว่า...เขากล่าวว่า หนึ่งในรถยนต์ได้มีการอุบัติเหตุในสายฝน เขาคิดว่า เขาสามารถอยู่ที่นี่ในสิบนาที ' Michael มองขึ้น มีได้ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเลยตอนนี้' สิบนาที สิ่งที่เขาได้ขับรถตำรวจ หรือจักรยานหรือไม่ ' เฮเลนตีกำปั้นของเธอบนตาราง ' เราจะได้สี่นาทีซ้าย ตกลง, ได้ อยากจะพูดคุยกับ hijackers ที่ ได้รับในการวิทยุ 'เธอนั่งลงในตารางในขณะที่ Michael เรียกว่าเครื่องบิน มาพันคาร์เตอร์ และยืนอยู่หลังเธอ เสียงมาทางวิทยุ' ดี นาง Sandberg พี่น้องของเราหรือไม่? "'พวกเขากำลังมา กล่าวว่า เฮเลน 'พวกเขาจะได้ที่นี่ในสิบนาที'' ที่จะสายเกินไป ฉันให้คุณครึ่งชั่วโมง สามีของคุณจะตายใน 4 นาที.'เฮเลนกดมือของเธอบนโต๊ะ แบนจึงยากที่ปลายของนิ้วมือของเธอไปขาว 'กรุณาอย่าว่า เธอกล่าว' ขอ นาง Sandberg แต่ ถ้าพี่น้องของฉันอยู่ที่นี่ในสี่นาที คุณสามีจะตาย.''คุณต้องการดูพี่น้องของคุณ "เธอถามอย่างรวดเร็ว "ผมสัญญาว่า คุณ ถ้าคุณฆ่าฉันสามี คุณจะไม่เคยเห็นพวกเขาอีก 'มีหยุดชั่วคราวในขณะที่ไม่มีใครพูด แล้ว วิทยุที่ตอบ ' สี่นาที นางSandberg 'เฮเลนได้พูดชัดเจน ช้า และดัง เธอเต็มไปด้วยเสียงของเธอ ด้วยความโกรธที่เธอในร่างกายของเธอ

Results (Thai) 2:

เฮเลน Sandberg ลุกขึ้นยืนให้การต้อนรับเอกอัครราชทูตอเมริกันและอังกฤษ
ชายสองคนที่แตกต่างกันมาก ทูตอเมริกันเป็นคนรอบสั้น ๆ กับ
เสียงดังที่เฮเลนไม่ชอบเป็นอย่างมาก เขามักจะสวมเสื้อเปิดคอและเขาก็มี
ขนหน้าอกมาก เธอไม่ชอบที่มากเกินไป เอกอัครราชทูตอังกฤษ - สกอตบางสูง
จากเอดินเบิร์ก - เป็นที่เงียบสงบเสมอสุภาพและแต่งตัวดี แต่เธอก็ไม่เคยเชื่อว่า
สิ่งที่เขาพูด เมื่อ - ปีที่ผ่านมา - เขาได้โกหกของเธอและเธอไม่เคยลืมว่า แต่ที่สำคัญที่สุดเธอไม่ชอบพวกเขาเพราะพวกเขาไปมีทั้งทหารของพวกเขาและ
ประเทศที่มีขนาดใหญ่กว่าเธอ พวกเขาต้องการที่ฐานทัพทหารของพวกเขาในตัวเธอ
ประเทศและเธอไม่ต้องการให้พวกเขา.
'ดังนั้นสุภาพบุรุษสิ่งที่ฉันสามารถทำเพื่อคุณ?'
อเมริกันคนแรกที่พูด 'ดีแหม่ม, ผู้โดยสารอเมริกันตาย ... '
'ใช่ฉันรู้ว่า ผมเสียใจมากเกี่ยวกับว่า ฉันหวังว่าไม่มากจะตาย. '
'ฉันหวังว่าดังนั้นเกินไปแหม่ม มียี่สิบแปดผู้โดยสารบนเครื่องบินของสหรัฐและของฉันมี
รัฐบาลต้องการพวกเขาทั้งหมดยังมีชีวิตอยู่ 'เฮเลนตอบอย่างเงียบ ๆ แต่ทูตไม่ได้
ฟัง.
'ดังนั้นรัฐบาลสหรัฐจะช่วยให้คุณแหม่ม เรามีห้าสิบนาวิกโยธินสหรัฐที่
สถานทูตสหรัฐฯและพวกเขาสามารถอยู่ที่นี่ในหนึ่งชั่วโมงจากนี้ จากนั้นพวกเขาก็จะใช้เวลาที่
เครื่องบิน Goddam ออกจากกัน. '
สกอตยิ้ม 'ขอโทษนะเอกอัครราชทูต แต่บางทีอาจจะเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงจากนี้จะ
สายเกินไป ชายคนหนึ่งที่มีอยู่แล้วตาย แต่เอ่อ ... คุณอาจไม่ทราบนี้ นายกรัฐมนตรี
รัฐมนตรีว่าการกระทรวง แต่หกสัปดาห์ SAS ทหารนี้กำลังเยี่ยมชมสถานทูตอังกฤษและพวกเขากำลังรอ
อยู่ข้างนอกในรถของฉันตอนนี้ คนเหล่านี้รู้มากเกี่ยวกับ hijacks; มากขึ้นกว่าที่สหรัฐ
นาวิกโยธินหรืออาจจะเป็นทหารของคุณเองนายกรัฐมนตรี พวกเขารู้ว่าจะทำอย่างไร.
ดังนั้น ... '
'ตอนนี้เพียงแค่ช่วงเวลา! อเมริกันขัดจังหวะ 'นาวิกโยธินสหรัฐเป็น ... '
'สุภาพบุรุษ! เฮเลนชัดเจนเสียงยากหยุดพวกเขา 'มีเวลาที่จะเถียงไม่ได้.
ประการแรกผมไม่ได้รู้เกี่ยวกับทหาร SAS ในสถานทูตอังกฤษและผมประหลาดใจมาก
เกี่ยวกับเรื่องนี้ แปลกใจมากอย่างแน่นอนเอกอัครราชทูต ประการที่สองผมไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีที่จะ
โจมตีเครื่องบินกับร้อยเจ็ดในนั้นและ "ใช้เวลาในการออกจากกัน" ในขณะที่คุณพูด ฉันต้องการเหล่านี้
คนที่จะมีชีวิตอยู่ไม่ตาย ดังนั้นผมขอขอบคุณสำหรับความคิดของคุณ แต่จำไว้ว่าประเทศเล็ก ๆ นี้
เป็นของเราไม่ใช่ของคุณ เราจะจัดการปัญหานี้ในทางของเราเองที่มีผู้คนของเราเอง
ขอบคุณมาก ตอนนี้คุณต้องขอโทษ ฉันไม่ว่าง. '
ที่ประตู, สกอตหันกลับมา 'นายกรัฐมนตรีฉันรู้ว่าคุณต้องการที่จะบันทึก
ชีวิต "เขากล่าวว่า 'ผมเข้าใจว่า แต่จี้เหล่านี้ไม่ต้องไปฟรี รัฐบาลของฉัน
ไม่ต้องการที่ รัฐบาลในโลกไม่มีใครอยากที่. '
'ฉันรู้ว่าเอกอัครราชทูต' เฮเลนตอบอย่างเงียบ ๆ 'ฉันรู้ว่าเป็นอย่างดี.'
ขณะที่พวกเขาเดินออกไปโทรศัพท์ดัง ไมเคิลหยิบมันขึ้นมา เฮเลนนั่งลงที่โต๊ะ
และดูเขา ใบหน้าของเขาเป็นอย่างมาก เขาเขียนบนแผ่นกระดาษแล้วใส่
โทรศัพท์ลง สำหรับช่วงเวลาที่เขาไม่ได้มองไปที่เธอ.
'มันคืออะไรเหรอ? บอกฉัน. '
'มันเป็นข้อความวิทยุจากเครื่องบินนายกรัฐมนตรี.'
'ดี? พวกเขาพูดว่าอะไร? พวกเขาไม่ต้องการที่จะพูดคุยกับผมหรือเปล่า '
'ไม่นายกรัฐมนตรี เพียงแค่ข้อความ มันบอกว่า: "เรารักพี่น้องของเราเราหวังว่า
นายกรัฐมนตรีรักสามีของเธอ เขาเป็นคนที่อยู่บนเครื่องบินเพียงหลังประตู. "
สำหรับช่วงเวลาที่นานเธอจ้องที่ไมเคิล แต่เธอไม่ได้พูด ภาพของ
ผู้โดยสารชาวอเมริกันปรากฏตัวขึ้นในหัวของเธอ เธอเห็นเขากระโดดออกจากประตูและ
หญิงสาวที่ยิงเขา ยิงเขาสิบอาจจะสิบห้าวินาที.
'ฉันขอโทษนายกรัฐมนตรี' ไมเคิลเบา ๆ . กล่าวว่า
'อะไร? ใช่เพื่อ AM I. ฉันคิดว่าบางที ... อาจจะจี้ไม่ได้รู้ว่าคาร์ลเป็น
สามีของฉัน แต่พวกเขาจะรู้ว่า. '
เธอวิ่งรางมือของเธอผมของเธอและแล้วมองไปที่นาฬิกาของเธอ แต่มือของเธอถูก
สั่นมากจนเธอไม่สามารถบอกเวลา.
โทรศัพท์ดังอีกครั้ง ไมเคิลหยิบมันขึ้นมา.
'พันเอกคาร์เตอร์อยู่นอกนายกรัฐมนตรี.' เขาเฝ้ามองเธอรอคำตอบ 'ฉันจะ
บอกให้เขารอฉันจะ? '
เธอใส่มือของเธอแบนบนโต๊ะและลุกขึ้นยืน 'ใช่ ใช่ไมเคิล บอกให้เขารอ
สองนาทีนั่นคือทั้งหมดที่. ' เธอเดินไปที่หน้าต่างและจ้องมองออกไปในเครื่องบิน เธอ Skyjack!
22
กดหน้าผากของเธอกับแก้วเย็นและสองนาทีเธอก็ไม่ได้ย้าย จากนั้น
เธอหันกลับมาและยิ้มให้ไมเคิล.
'ขอเพียงหวังว่าแผนพันเอกคาร์เตอร์เป็นหนึ่งที่ดีให้เรา? แสดงให้เขา in.'In เครื่องบินคาร์ลและแฮรัลด์นั่งอยู่บนพื้นด้วยประตู พวกเขาถูกใส่กุญแจมือ
พร้อมกับกุญแจมือแฮรัลด์ของ โจรสาวยืนดูพวกเขาด้วยปืนของเธอ
ชายไว้เคราในห้องโดยสารของกัปตันและคนหนุ่มสาวในเสื้อสีดำได้ดู
ผู้โดยสารคนอื่น ๆ .
แฮรัลด์สัมผัสหัวของเขาด้วยมือของเขา มีเลือดอยู่ในผมของเขา.
'คุณรู้สึกอย่างไรเพื่อนสาวของฉันได้อย่างไร' คาร์ลถาม.
'มันเจ็บ' แฮรัลด์ตอบ 'และฉันไม่สามารถมองเห็นได้ดี.'
'ผู้ชายคนนี้ต้องการหมอ' คาร์ลพูดกับหญิงสาวด้วยความโกรธ.
เธอหัวเราะ 'นั่นเป็นปัญหาภรรยาของคุณไม่ใช่ของฉัน "เธอกล่าวว่า ถ้าพี่น้องของเรามา
เขาจะได้รับแพทย์ ถ้าพวกเขาไม่ได้มาเขาจะไม่จำเป็นต้องใช้. ' เธอชี้ปืนของเธอที่
หัวแฮรัลด์และหัวเราะอีกครั้ง เธอไม่ได้อยู่ที่ประสาททั้งหมดในขณะนี้.
คาร์ลรู้สึกโกรธ เขาเป็นคนที่โกรธกับจี้และเขาก็โกรธตัวเอง
เพราะเขาไม่ได้ย้ายอย่างรวดเร็วพอที่จะช่วยแฮรัลด์ มันเป็นเรื่องดีที่จะโกรธ; เมื่อเขา
โกรธเขาไม่ได้รู้สึกกลัว.
'คุณอายุเท่าไหร่? เขาถามสาว.
'ฉันถามคุณคำถาม! เขากล่าวว่า 'คุณอายุเท่าไหร่? สิบแปดสิบเก้า? คุณไม่ได้
เก่ามากจริงๆแล้วคุณล่ะ? คุณเพียงแค่เด็ก! '
ใบหน้าของหญิงสาวที่ไปสีแดง 'ฉันยี่สิบ "เธอพูดด้วยความโกรธ 'ฉันไม่ได้เด็ก!'
'คุณมีลักษณะเหมือนเด็ก' คาร์ลกล่าวว่า 'คุณเพียงสองปีเก่ากว่าลูกสาวของฉัน ทำไม
คุณจะทำเช่นนี้? "
หญิงสาวหัวเราะ เธอไม่ได้มองไปที่ดวงตาของเขา 'ทำไม? คุณจะไม่เข้าใจ. '
'ฉันไม่คิดว่าคุณเข้าใจสิ่งที่คุณทำ "คาร์ลกล่าวว่า 'ไม่มีคนในนี้
เครื่องบินได้ทำร้ายคุณ เราเป็นผู้บริสุทธิ์ทั้งหมด คนที่คุณฆ่า - เขาไม่ได้เป็นสายลับเขาเป็นเพียง
นักธุรกิจชาวอเมริกัน คุณไม่เคยเห็นใด ๆ ของเราก่อน ทำไมคุณต้องการที่จะฆ่า
เรา? '
หญิงสาวที่มองความกังวลใจและโกรธ เธอชี้ปืนตรงไปที่หัวของคาร์ล "ผมไม่
ต้องการที่จะฆ่าคุณ "เธอพูด "ผมต้องการให้รัฐบาลของคุณ - ภรรยาของคุณ -. ที่จะตั้งพี่น้องของเราฟรี
'ใช่ฉันรู้ว่า' คาร์ลกล่าวอย่างระมัดระวัง เขาเฝ้ามองปืนและใบหน้าของหญิงสาว แต่เขาก็
ไม่กลัวจริงๆเพราะเขายังคงโกรธ เขาแย้งกับหญิงสาวเป็นรางที่เขากำลัง
เถียงกับลูกสาวของเขา แต่จำได้ว่าพี่ชายของคุณได้ พวกเขาพยายามที่จะนำระเบิด
บนเครื่องบิน พวกเขาต้องการที่จะฆ่าคนบริสุทธิ์เช่นเดียวกับเรา ทำไม? '
'คุณไม่ได้ไร้เดียงสา! สาวกล่าวว่า 'ไม่มีเป็นผู้บริสุทธิ์! คนที่ชอบคุณและภรรยาของคุณ
และอเมริกัน - คุณมีเงินและอำนาจและคุณเอามันจากประชาชนของเราจากเรา!
คุณรู้ว่าตอนนี้ผมอยู่ตอนที่ผมเป็นเด็ก? สิบคนที่อยู่ในห้องหนึ่งมีห้องอาบน้ำไม่มี
น้ำไม่มีอะไร! พ่อแม่ของฉันมีงานที่ไม่มีหนังสือเดินทางไม่มีประเทศไม่มีอะไร! เราอาศัยอยู่ฉัน
เมืองที่มีหนึ่งหมื่นคนอื่น ๆ แต่สิบกิโลเมตรห่างมีคนที่อุดมไปด้วยเช่นเดียวกับคุณ
ที่มีบ้านที่สวยงามขนาดใหญ่รถยนต์ดีเสื้อผ้าสวย - และพวกเขาทุกคนบริสุทธิ์เช่น
คุณ! ผมบอกคุณไม่มีใครเป็นผู้บริสุทธิ์ '.
เธอได้ตะโกนในขณะนี้และเกือบร้องไห้ - มีน้ำตาในดวงตาของเธอ คาร์ลและ
แฮรัลด์ดูปืนอย่างรอบคอบ 'หญิงสาวผู้น่าสงสาร' คาร์ลคิด 'แย่ฆาตกรเล็ก ๆ น้อย ๆ .'
ชายไว้เคราออกมาจากห้องโดยสารของกัปตันและใส่มือของเขาบนแขนของหญิงสาว.
'หยุดมันดอกไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ "เขากล่าวว่า อย่าคุยกับพวกเขา นั่นไม่ใช่งานของคุณ. ' จากนั้นเขาก็โดนคาร์ลใน
ใบหน้า 'เก็บปากของคุณปิด!' เขากล่าวว่า 'คิดเกี่ยวกับภรรยาของคุณแทน คุณเห็น
เวลาหรือไม่ ฉันคิดว่าเธอได้ลืมคุณ! '
คาร์ลครางและถือปากของเขาด้วยมือของเขา มีเลือดในปากของเขาและเป็นหนึ่งใน
ของฟันของเขาถูกทำลาย จากนั้นเขาก็มองไปที่นาฬิกาของเขา มันเป็น 2.23 เหลือเจ็ดนาที; จากนั้น
ครึ่งชั่วโมงได้มากกว่า 'ฉันขอโทษเพื่อนของฉัน "เขากระซิบกับแฮรัลด์ 'คุณพยายามต่อสู้และฉันพยายามพูดคุย.
แต่มันไม่ได้ทำงาน ผมคิดว่านี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายของเรา journey.Helen Sandberg ตัดสินใจว่าเธอชอบพันเอกคาร์เตอร์ เขาพูดอย่างชัดเจนเขาอธิบายว่าเขา
คิดอย่างรอบคอบและเขาได้ฟังสิ่งที่เธอพูด เขาไม่ได้พยายามที่จะเป็นเรื่องยากเพราะเธอ
เป็นผู้หญิง ดีที่สุดของทั้งหมดที่พวกเขาได้ทำแผนร่วมกัน วางแผนที่ดีเธอคิดว่า; มัน
สามารถทำงานจริงๆ . บางที
เธอมองไปที่นาฬิกาของเธอ: 2.23 'ขวาพันเอกรับผู้ชายของคุณพร้อม ฉันจะส่งแรก
นักโทษลงไปคุณเมื่อพวกเขามาถึงยัง? '
'ไม่นายกรัฐมนตรี ยังไม่ได้. '
'แล้วที่นรกที่พวกเขา? คุณจะได้รับสารวัตรเกาะวิทยุในรถ? '
'พวกเขากำลังความแท้จริงนายกรัฐมนตรี.' ไมเคิลพูดลงในโทรศัพท์ พันเอกคาร์เตอร์ซ้าย
ห้องพักและเฮเลนเดินขึ้นและลงอย่างช้า ๆ ดูนาฬิกา 2.24 2.25 2.26.
'พวกเขาได้มีเขานายกรัฐมนตรี! เขาบอกว่า ... เขาบอกว่าหนึ่งในรถที่มี
การเกิดอุบัติเหตุในสายฝน เขาคิดว่าเขาอาจจะเป็นที่นี่ในสิบนาที. ' ไมเคิลเงยหน้าขึ้นมอง มี
รอยยิ้มที่ไม่เกี่ยวกับใบหน้าของเขาที่ทุกคนในขณะนี้.
'สิบนาที! อะไรที่เขาขับรถ - รถตำรวจหรือจักรยาน ' เฮเลนกระแทกกำปั้นของเธอบน
โต๊ะ 'เรากำลังได้สี่นาทีที่เหลือ ตกลง ฉันต้องการที่จะพูดคุยกับจี้ พวกเขาได้รับใน
วิทยุ. '
เธอนั่งลงที่โต๊ะในขณะที่ไมเคิลเรียกว่าเครื่องบิน พันเอกคาร์เตอร์เข้ามาและ
ยืนอยู่ข้างหลังเธอ เสียงมาในรายการวิทยุ.
'ดีนาง Sandberg ในกรณีที่เป็นพี่น้องของเราหรือไม่ '
'พวกเขากำลังมา' เฮเลนกล่าวว่า 'พวกเขาจะอยู่ที่นี่ในสิบนาที.'
'ที่จะสายเกินไป ฉันให้คุณครึ่งชั่วโมง สามีของคุณจะตายในสี่นาที. '
เฮเลนกดมือของเธอแบนบนโต๊ะจึงยากที่ปลายนิ้วมือของเธอไป
สีขาว 'กรุณาอย่าไปว่า "เธอพูด.
'ฉันขอโทษนาง Sandberg แต่ถ้าพี่ชายของฉันจะไม่อยู่ที่นี่ในสี่นาทีของคุณ
สามีจะตาย. '
'คุณไม่ต้องการที่จะเห็นพี่น้องของคุณ? เธอถามอย่างรวดเร็ว "ผมสัญญากับคุณถ้าคุณฆ่าฉัน
สามีของคุณจะไม่เห็นพวกเขาอีกครั้ง. '
มีการหยุดในขณะที่ไม่มีใครพูดเป็น แล้ววิทยุตอบ 'สี่นาทีนาง
Sandberg. '
เฮเลนพูดอย่างชัดเจนอย่างช้า ๆ และเสียงดัง เธอเต็มไปด้วยเสียงของเธอกับทุกความโกรธที่เธอมี
อยู่ในร่างกายของเธอ

Results (Thai) 3:

เฮเลน แซนเบิร์ก ยืน ต้อนรับทูตอเมริกัน และอังกฤษ
ผู้ชายสองคนแตกต่างกันมาก ทูตอเมริกันเป็นคนผมสั้นกับ
เสียงดัง ซึ่งเฮเลนไม่ชอบมาก เขามักจะสวมเสื้อเปิดคอ และเขามี
หน้าอกมากขน เธอไม่ชอบเหมือนกัน ทูตอังกฤษและสก็อตแลนด์ครับ
ร่างผอมสูงจากเอดินเบอระ - มักจะเงียบ สุภาพ และแต่งตัวดี ,แต่เธอไม่ได้เชื่อเสมอ
สิ่งที่เขาพูด เมื่อปีที่แล้ว และเขาและโกหกเธอและที่เธอจะไม่มีวันลืม แต่ที่สำคัญที่สุด เธอไม่ชอบเขาเพราะเขาก็เป็นทั้งทหารและประเทศของพวกเขา
ก็ใหญ่กว่าด้วย พวกเขาต้องการฐานทัพทหารในประเทศของเธอ และเธอไม่ต้องการให้
.
'so , สุภาพบุรุษ , สิ่งที่ฉันสามารถทำเพื่อคุณ ? '
อเมริกันพูดก่อน' ดีค่ะ คนอเมริกันผู้โดยสารตาย . . . . . . . '
' ใช่ ผมรู้ ฉันขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น ฉันหวังว่าจะไม่มีจะตาย . . . '
" หวังเช่นนั้นเหมือนกันครับ มี 28 เราผู้โดยสารบนเครื่องบินและรัฐบาลของผม
อยากจะให้ทุกคนมีชีวิตอยู่ " เฮเลนตอบอย่างเงียบๆ แต่นายไม่ได้

'so ฟัง รัฐบาลสหรัฐจะช่วยให้คุณ คุณผู้หญิง เรามี 50 สหรัฐนาวิกโยธินที่
สถานทูตเราและพวกเขาสามารถที่นี่ในหนึ่งชั่วโมงต่อจากนี้ แล้วพวกเขาจะเอาไอ้เครื่องแยก
'
ขยิบยิ้ม ' ขอโทษนะ ท่านทูต แต่บางทีหนึ่งชั่วโมงต่อจากนี้จะ
จะสายเกินไป คนหนึ่งตายไปแล้ว แต่ เอ่อ . . . บางทีเธออาจจะไม่รู้ นายกรัฐมนตรี
รัฐมนตรี แต่สัปดาห์นี้ 6 SAS ทหารเข้าเยี่ยมชมสถานฑูตอังกฤษ และพวกเขากำลังรอ
ข้างนอก ในรถของฉันในตอนนี้คนเหล่านี้รู้เรื่อง ทั่วประเทศ มากกว่าเรา
นาวิกโยธิน หรือ อาจจะเป็น ทหารของคุณเอง , นายกรัฐมนตรี พวกเขารู้ว่าสิ่งที่จะทำ .

. . . ' ตอนนี้รอสักครู่ ' อเมริกันถูกขัดจังหวะ ' เรา ' . . . . . . .
'gentlemen ! ' เฮเลนชัดเจนมากเสียงก็หยุดพวกเขา ' ไม่มีเวลาที่จะมาเถียงกันนะ .
ก่อนอื่น ผมไม่ได้รู้เกี่ยวกับ SAS ทหารสถานฑูตอังกฤษและฉันประหลาดใจมาก
เกี่ยวกับมัน ประหลาดใจมากจริงๆ ท่านทูต ประการที่สอง ผมไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีที่จะ
โจมตีเครื่องบินกับ ร้อยเจ็ด และ " รับห่าง " อย่างที่คุณพูด ฉันต้องการให้คนเหล่านี้
อยู่ ไม่ได้ตาย ผมขอขอบคุณสำหรับความคิดของคุณ แต่จำไว้ว่าประเทศเล็กๆ
เป็นของเรา ไม่ใช่ของนาย เราจะจัดการกับปัญหานี้ ในทางของเราเอง กับคนของเราเอง
ขอบคุณมากครับ ตอนนี้คุณต้องขอโทษ ฉันยุ่ง '
ที่ประตู ขยิบกลับ ' นายกรัฐมนตรี ฉันรู้ว่าคุณต้องการที่จะบันทึกชีวิต
' เขากล่าว " ข้าเข้าใจ แต่โจรเหล่านี้ จะต้องไม่ไปฟรี
รัฐบาลของฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้น ไม่มีรัฐบาลใดในโลกต้องการ '
" ทราบว่า ท่านทูต " เฮเลนตอบอย่างเงียบๆ ' ผมรู้ดี '
ขณะที่พวกเขาออกไปโทรศัพท์ดัง ไมเคิล หยิบมันขึ้นมา เฮเลนนั่งลงที่โต๊ะ
และเฝ้าดูเขา ใบหน้าของเขาจริงจังมาก เขาเขียนในกระดาษแล้วใส่
ลงโทรศัพท์ . สักครู่ เขาไม่ได้มองเธอ
'what เป็น ไมเคิล บอกฉันสิ . . .
มันเป็นข้อความวิทยุจากเครื่องบิน นายกรัฐมนตรี "
'well ? พวกเขาพูดอะไร ? เขาไม่ได้ต้องการจะคุยกับฉันเหรอ '
' นายกฯแค่ข้อความ มันกล่าวว่า " เรารักพี่น้องของเรา เราหวังว่า
นายกรัฐมนตรีรักสามีของเธอ เขาอยู่บนเครื่องบิน แค่หลังประตู " '
เป็นเวลานาน เธอจ้องมองไมเคิล แต่เธอไม่พูด ภาพของ
ผู้โดยสารชาวอเมริกันที่ปรากฏในหัวของเธอ เธอเห็นเขากระโดดออกจากประตูและ
สาวยิงเขาได้ ยิงเขาสักสิบหรือสิบห้าวินาที .
" ขอโทษนายกรัฐมนตรี กล่าวว่า ไมเคิล เบา ๆ .
'what ? ใช่ ฉันก็เหมือนกัน ฉันคิดว่าบางที . . . บางทีโจรไม่รู้ว่าคาร์ล
สามีของฉัน แต่พวกเขาจะรู้ '
เธอหนีมือของเธออย่างผมแล้วมองเธอดู แต่มือของเธอ
สั่นมากที่เธอไม่อาจบอกเวลา
โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ไมเคิล หยิบขึ้นมา
'colonel คาร์เตอร์อยู่ข้างนอก ท่านนายกฯ เขาเฝ้าดูเธอรอคำตอบ ' ฉันจะ
บอกให้เขารอ ผมจะ ? '
เธอใส่มือของเธอแบนบนโต๊ะและลุกขึ้นยืน ' ครับ ใช่ ไมเคิล บอกให้เขารอ
2 นาที แค่นั้น เธอเดินไปที่หน้าต่างและมองไปที่เครื่องบิน นางจี้เครื่องบิน ! 22

กดหน้าผากของเธอกับแก้วเย็นสองนาทีเธอไม่ขยับตัว แล้วเธอก็หันหน้ามายิ้มให้

ไมเคิล .' หวังว่าแผนของผู้พันคาร์เตอร์เป็นหนึ่งที่ดีให้เรา ? ให้เขาเข้ามา ถ้าเครื่องบิน คาร์ล และ ฮารัลด์ นั่งบนพื้นข้างประตู พวกเขาใส่กุญแจมือ
ร่วมกับ Harald เป็นกุญแจมือ สลัดอากาศสาวยืนดูพวกเขาด้วยปืนของเธอ
ชายไว้เคราในกระท่อมของกัปตัน และชายหนุ่มในเสื้อสีดำดู

ผู้โดยสารอื่น ๆHarald แตะศีรษะของเขาด้วยมือของเขา มีเลือดในผมของเขา .
' คุณรู้สึก เพื่อนสาวของฉัน ' คาร์ลถาม .
มันเจ็บ ' ฮารัลด์ ตอบ และฉันมองไม่เห็น '
นี่ผู้ชายต้องการหมอ " คาร์ลกล่าวกับหญิงสาวอย่างโกรธเกรี้ยว
เธอหัวเราะ ที่เป็นปัญหาคือภรรยาของฉัน " เธอกล่าว ถ้าพี่น้องของเรามา
เขาจะได้เป็นหมอ ถ้าพวกเขาไม่มา เขาคงไม่ต้องใช้