My friend Auguste DupinI met Monsie

My friend Auguste Dupin
I met Monsieur Auguste Dupin while I was living in Paris during the spring and summer of 1839. This young Frenchman was from an old and famous family, but the family was now very poor and Dupin only had a little money to live on. He ate and drank very little, bought no clothes, and lived vary quietly. Books were the love of his life, and in Paris it is easy to get books.
Our first meeting was in a small bookshop in the Rue Montmartre. We were looking for the same old book, and that is how our conversation began. We met again and again, and were soon very friendly.
He knew much more about books than I did. Conversation with a man like him was very helpful for my studies, and after a time we agreed to find a house and live there together for the time of my stay in Paris.
We found a house in a quiet street in the Faubourg St. Germain. It was a very old house and was neither beautiful nor comfortable. But it was right for us, and our strange way of life.
We saw no visitors, had no friends, and lived only for the night. When morning came, we closed all the shutters on our windows, and I this half-light we spent the day reading, writing, or talking, until the true darkness came. Then we went out into street, and walked for hours among the wild light and shadows of the crowded city.
During these night walks I learnt how clever my friend was
. He could think so clearly and understood so much! He could read other people's thoughts as easily as writing on a wall. He often said, with a laugh, that people had windows in their faces and that he could see though them. Sometimes he read my thoughts in ways that surprised me very much.
One night we were walking down a long steet near the Jardin du Luxembourg. We were both thinking, and for fifteen minutes we did not say a word. Then, Suddenly, Dupin said:
'He cannot write tragedy, that's true. He's much better at writing his funny pieces for the newspaper.'
'Oh yes, I agree with that. He-' Then I stopped, astonished. 'Dupin,' I said, 'I do not understand. How could you possibly know that I was thinking about-?' Again, I stopped. Did Dupin really know who I was thinking about?
'About Chantilly,' Dupin said. 'You were saying to yourself that he was a good writer, But he cannot write tragedy.'
'Yes, that's true,' I said. 'I was thinking that. But tell me, please! How did you know?'
Thai Chantilly wrote for one of the Paris newspaper. He wrote about Paris and Parisians in a way that was both clever and very funny. But then he wrote a book, a long story about the ancient Greeks, and Phaedra, the wife of King Theseus. It was, everybody in Paris agreed, a very bad book.
'It was the apple-seller,' replied my friend. 'The apple-seller began the thoughts that took you to Chantilly and his book.'
'The apple-sellers.'
My friend was happy to explain. 'Some minutes ago we passed an apple-seller, who was carrying a big box of apples on his head, taking them to the fruit market. He didn't see you, and you had jump out of his way. There were holes in the steer, and you turned your foot in one of these holes and nearly fell.'
I remembered this now, but how did the apple-seller take us to Chantilly?

Results (Thai) 1:

เพื่อนโอกุสต์ Dupinผมได้พบกับโอโอกุสต์ Dupin ในขณะที่ผมก็อยู่ในปารีสในช่วงฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนของปี 1839 ผู้ชายฝรั่งเศสนี้หนุ่มจากครอบครัวเก่าแก่ และมีชื่อเสียง แต่ครอบครัวเดี๋ยวนี้ได้แย่มาก และ Dupin เพียงมีเงินอยู่บน เขากิน และดื่มน้อยมาก ซื้อเสื้อผ้าไม่มี และอาศัยอยู่แตกต่างกันไปอย่างเงียบ ๆ หนังสือมีความรักในชีวิตของเขา และในปารีส เป็นเรื่องง่ายที่จะได้รับหนังสือประชุมครั้งแรกของเราเป็นในร้านหนังสือเล็กใน Montmartre Rue เรากำลังมองหาหนังสือเก่าเล่มเดียว และที่ว่าการสนทนาของเราเริ่ม เราพบกันอีก และเร็ว ๆ นี้ได้สบาย ๆเขารู้มากขึ้นเกี่ยวกับหนังสือกว่าผม สนทนากับคนอย่างเขาเป็นประโยชน์มาก สำหรับการศึกษาของฉัน และหลัง จากเวลาเราตกลงที่จะหาบ้าน และอาศัยอยู่ที่นั่นด้วยกันสำหรับเวลาอยู่ในปารีส เราพบบ้านในพัก Faubourg St. Germain มันเป็นบ้านเก่ามาก และไม่สวยงาม และสะดวกสบาย แต่มันก็เหมาะกับเรา และวิถีชีวิตของเราแปลกเราเห็นนักท่องเที่ยวไม่มี มีเพื่อน และอาศัยอยู่เท่านั้นสำหรับกลางคืน เมื่อเช้ามา เราปิดบานประตูหน้าต่างทั้งหมดบน windows ของเรา และ half-light นี้เราใช้เวลา วันอ่าน เขียน พูด คุย จนกระทั่งความมืดจริงมา เราเดินเข้าไปในถนน แล้วเดินชั่วโมงท่ามกลางป่าแสงและเงาของเมืองแออัดระหว่างเดินเล่นกลางคืนเหล่านี้ ผมได้เรียนรู้วิธีฉลาดเพื่อนถูก. เขาสามารถคิดให้ชัดเจน และเข้าใจมาก เขาสามารถอ่านความคิดของคนอื่นได้ง่ายเหมือนเขียนบนผนัง เขามักจะกล่าวว่า หัวเราะ ด้วยว่า ท่านมี windows ในใบหน้าของพวกเขา และว่า เขาจะได้เห็นว่าพวกเขา บางครั้งเขาอ่านความคิดของฉันที่ฉันประหลาดใจมากคืนหนึ่งเรากำลังเดินลง steet ยาวใกล้อบอุ่น เรามีทั้งความคิด และสิบห้านาที เราไม่ได้พูดคำ จากนั้น ทันที Dupin กล่าวว่า: ' เขาไม่สามารถเขียนโศกนาฏกรรม ที่เป็นจริงได้ เขาจะเขียนชิ้นของเขาตลกสำหรับหนังสือพิมพ์ดี '' โอ้ ใช่ ฉันเห็นด้วยกับที่ เขา-' แล้วผมหยุด ประหลาดใจ 'Dupin กล่าว, ' ไม่เข้าใจ อาจคุณอาจจะรู้ว่า ฉันคิดเกี่ยวกับ-?' อีกครั้ง ฉันหยุด Dupin จริง ๆ รู้ไหมที่ฉันคิดเกี่ยวกับ'เกี่ยวกับ Chantilly,' Dupin กล่าว 'คุณพูดกับตัวเองว่า เขาเป็นนักเขียนที่ดี แต่เขาไม่สามารถเขียนโศกนาฏกรรม''ใช่ ที่จริง ผมพูด ' ผมคิดว่า ที่ แต่บอกฉัน โปรด คุณรู้ได้อย่างไร 'ไทย Chantilly เขียนหนังสือพิมพ์ปารีสอย่างใดอย่างหนึ่ง เขาเขียนเกี่ยวกับปารีสและชาวปารีสในวิธีการที่ทั้งฉลาด และตลกมาก แต่แล้ว เขาเขียนหนังสือ เรื่องยาวเกี่ยวกับกโบราณ และ Phaedra ภรรยาของกษัตริย์ Theseus ได้ ทุกคนในปารีสยอมรับ หนังสือดีรับขาย apple ตอบว่า เพื่อนของฉัน 'ขาย apple เริ่มความคิดที่เอาคุณ Chantilly และหนังสือของเขา' 'แอปเปิ้ลผู้ขาย'เพื่อนของฉันมีความสุขที่จะอธิบาย ' บางนาทีเราผ่านที่ apple ขาย ใครพกกล่องใหญ่ของแอปเปิ้ลบนหัวของเขา การตลาดผลไม้ เขาไม่เห็นคุณ และคุณกระโดดออกจากทางของเขา มีรูในการคัดท้าย และคุณเปิดเท้าในหลุมเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่ง และเกือบตก.'ผมจำได้นี่ตอนนี้ แต่วิธีทำแอปเปิ้ลผู้ขายสามารถมองเห็น Chantilly

Results (Thai) 2:

เพื่อนของฉัน Auguste Dupin
ผมได้พบกับนายออกุส Dupin ในขณะที่ผมยังมีชีวิตอยู่ในกรุงปารีสในช่วงฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนของปี 1839 นี้หนุ่มสาวชาวฝรั่งเศสมาจากครอบครัวที่เก่าแก่และมีชื่อเสียง แต่ครอบครัวตอนนี้น่าสงสารมากและ Dupin เพียงมีเงินน้อยจะมีชีวิตอยู่ บน. เขากินและดื่มน้อยมากไม่ซื้อเสื้อผ้าและอาศัยอยู่ที่แตกต่างกันไปอย่างเงียบ ๆ หนังสือความรักในชีวิตของเขาและในปารีสมันเป็นเรื่องง่ายที่จะได้รับหนังสือ.
การประชุมครั้งแรกของเราอยู่ในร้านหนังสือเล็ก ๆ ใน Rue Montmartre เรากำลังมองหาหนังสือเก่าที่เหมือนกันและที่เป็นวิธีการเริ่มการสนทนาของเรา เราพบกันอีกครั้งและอีกครั้งและในไม่ช้าก็ง่ายมาก.
เขารู้มากขึ้นเกี่ยวกับหนังสือกว่าผม การสนทนากับคนที่ชอบเขาเป็นประโยชน์มากสำหรับการศึกษาของฉันและหลังจากเวลาที่เราตกลงที่จะหาบ้านและอาศัยอยู่ที่นั่นด้วยกันสำหรับช่วงเวลาของการเข้าพักของฉันในปารีส.
เราพบว่าบ้านในถนนที่เงียบสงบใน Faubourg เซนต์ต์แชร์กแมง . มันเป็นบ้านที่เก่าแก่มากและไม่สวยงามหรือความสะดวกสบาย แต่มันก็เป็นที่เหมาะสมสำหรับเราและวิธีการที่แปลกประหลาดของชีวิต.
เราเห็นใครเข้ามามีเพื่อนและอาศัยอยู่เฉพาะในคืนนี้ เมื่อเช้ามาเราปิดบานประตูหน้าต่างทั้งหมดที่อยู่ในหน้าต่างของเราและผมนี้ครึ่งแสงที่เราใช้เวลาทั้งวันอ่านการเขียนหรือพูดคุยจนกระทั่งมืดจริงมา จากนั้นเราก็ออกไปที่ถนนและเดินสำหรับชั่วโมงท่ามกลางไฟป่าและเงาของเมืองที่แออัด. ในช่วงเวลากลางคืนเหล่านี้เดินผมได้เรียนรู้วิธีการที่ชาญฉลาดเป็นเพื่อนของฉัน เขาอาจจะคิดอย่างนั้นอย่างชัดเจนและเข้าใจมาก! เขาสามารถอ่านความคิดของคนอื่น ๆ ได้อย่างง่ายดายเช่นการเขียนบนผนัง เขามักจะพูดพร้อมกับหัวเราะว่าคนที่มีหน้าต่างในใบหน้าของพวกเขาและบอกว่าเขาจะได้เห็นว่าพวกเขา บางครั้งเขาอ่านความคิดของฉันในรูปแบบที่ทำให้ผมประหลาดใจเป็นอย่างมาก. คืนหนึ่งเรากำลังเดินลง Steet ยาวใกล้ Jardin du ลักเซมเบิร์ก เราทั้งคู่คิดและสิบห้านาทีเราไม่ได้พูดอะไรสักคำ แล้วทันใดนั้น Dupin กล่าวว่า'เขาไม่สามารถเขียนโศกนาฏกรรมที่จริง เขาเป็นคนที่ดีมากที่เขียนชิ้นตลกของเขาสำหรับหนังสือพิมพ์. ' ' โอ้ใช่ผมเห็นด้วยกับที่ He- 'แล้วฉันหยุดประหลาดใจ 'Dupin' ผมพูดว่า 'ฉันไม่เข้าใจ คุณอาจจะได้อาจจะรู้ว่าฉันคิด about-? อีกครั้งผมหยุด Dupin ไม่ทราบจริงๆที่ฉันคิดเกี่ยวกับ? 'เกี่ยวกับแชน' ดูปินกล่าวว่า 'คุณกำลังพูดกับตัวเองว่าเขาเป็นนักเขียนที่ดี แต่เขาไม่สามารถเขียนโศกนาฏกรรม.' 'ใช่ว่าเป็นความจริง' ผมบอกว่า 'ผมคิดว่า แต่บอกฉันโปรด! วิธีที่คุณรู้หรือไม่? ' ไทยญี่เขียนหนึ่งของหนังสือพิมพ์ปารีส เขาเขียนเกี่ยวกับปารีสและลงไม้ลงมือในทางที่เป็นทั้งฉลาดและตลกมาก แต่แล้วเขาก็เขียนหนังสือเรื่องยาวเกี่ยวกับชาวกรีกโบราณและ Phaedra ภรรยาของกษัตริย์เธเซอุส มันเป็นทุกคนในปารีสที่ตกลงกันเป็นหนังสือที่ดีมาก. 'มันเป็นแอปเปิ้ลขาย' ตอบเพื่อนของฉัน 'แอปเปิ้ลขายเริ่มคิดที่จะเอาคุณ Chantilly และหนังสือของเขา.' 'แอปเปิ้ลขาย. เพื่อนของฉันก็มีความสุขที่จะอธิบาย 'บางนาทีที่ผ่านมาเราผ่านแอปเปิ้ลขายที่กำลังถือกล่องใหญ่ของแอปเปิ้บนศีรษะของเขาพาพวกเขาไปยังตลาดผลไม้ เขาไม่ได้เห็นคุณและคุณได้กระโดดออกจากทางของเขา มีหลุมในยืดได้และคุณหันเท้าของคุณในหนึ่งในหลุมเหล่านี้และลดลงเกือบ. ผมจำได้ในตอนนี้ แต่วิธีการทำแอปเปิ้ลขายพาเราไปญี่?

Results (Thai) 3:

เพื่อนของโอกุสต์ Dupinผมเจอคุณโอกุสต์ Dupin ในขณะที่ผมใช้ชีวิตในปารีสในฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนของ พ.ศ. 1839 . นี้หนุ่มชาวฝรั่งเศส มาจากครอบครัวที่เก่าและมีชื่อเสียง แต่ครอบครัวเขายากจนมาก และตอนนี้ Dupin เท่านั้นที่มีเงินเพียงเล็กน้อยเพื่อให้อยู่ใน เขาได้กินและดื่มน้อยมาก ซื้อเสื้อผ้า และใช้ชีวิตไปอย่างเงียบๆ หนังสือความรักของชีวิตของเขาและในปารีส มันเป็นเรื่องง่ายที่จะได้รับหนังสือครั้งแรกที่เราเจอกันในร้านหนังสือเล็ก ๆใน Rue Montmartre . เรากำลังตามหาหนังสือเก่าเหมือนกัน และนั่นก็ทำให้การสนทนาของเราก็เริ่มขึ้น เราเจอกันอีกครั้ง และอีกครั้ง และในไม่ช้าก็เป็นกันเองมากเขารู้เกี่ยวกับหนังสือมากขึ้นกว่าที่ฉันทำ การสนทนากับผู้ชายอย่างเขาก็มีประโยชน์มากสำหรับการศึกษาของฉันและหลังจากที่เวลา เราตกลงกันว่า จะหาบ้าน และอยู่ด้วยกันในเวลาที่ฉันอยู่ในปารีสเราพบบ้านในถนนที่เงียบสงบในชานเมืองเซนต์ . มันคือบ้านหลังเก่ามากและก็ทั้งสวยและสบาย แต่มันใช่สำหรับเรา และเราแปลกไปเราเห็นไม่มีผู้มาเยือน ไม่มีเพื่อน และอาศัยอยู่เพียงคืนเดียว เมื่อถึงเวลาเช้า เราปิดทุกหน้าต่างบน Windows ของเรา และเราใช้เวลาวันครึ่งนี้แสง การอ่าน การเขียน หรือพูดคุย จนกระทั่งความมืดที่แท้จริงมา แล้วเราก็ออกไปที่ถนน และเดินเป็นชั่วโมงของแสง และเงาของป่าในเมืองที่แออัดช่วงกลางคืน เดินข้าเรียนรู้ฉลาดเพื่อนของฉัน. เขาอาจจะคิดว่าเพื่อให้ชัดเจนและเข้าใจมาก เขาสามารถอ่านความคิดของคนอื่นได้ง่ายเหมือนการเขียนบนผนัง เขามักจะพูดพร้อมกับหัวเราะ ว่าประชาชนมี Windows ในใบหน้าของพวกเขาและจะพบว่าพวกเขา บางครั้งเขาอ่านความคิดของฉันในแบบที่ทำให้ฉันประหลาดใจมากเย็นวันหนึ่งเราเดินลงไปนาน steet ใกล้ Jardin du ลักเซมเบิร์ก เราสองคนคิดและสิบห้านาที ที่เราไม่ได้พูด แล้วทันใดนั้น Dupin กล่าวว่า :เขาไม่สามารถเขียนโศกนาฏกรรมจริง เขาดีขึ้นมากในการเขียนชิ้นตลกของเขาสำหรับหนังสือพิมพ์ ." อ๋อ ครับ ผมเห็นด้วยกับที่ เขา - " งั้นฉันหยุดตะลึงงัน . Dupin , " ฉันกล่าวว่า " ผมไม่เข้าใจ คุณอาจจะรู้ว่าฉันกำลังคิดเกี่ยวกับ ? อีกครั้ง ฉันหยุด ทำ Dupin จริงๆรู้ว่าฉันกำลังคิดเรื่องอะไร ?เกี่ยวกับ Chantilly " " Dupin กล่าว คุณพูดกับตัวเองว่า เขาเป็นนักเขียนที่ดี แต่เขาไม่สามารถเขียนโศกนาฏกรรม ." ใช่ " ผมพูด " ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ แต่โปรดบอกข้า ! คุณรู้ได้อย่างไร ?ฌองติลิไทยเขียนหนึ่งของหนังสือพิมพ์ปารีส เขาเขียนเกี่ยวกับ ปารีส ปารีสในแบบที่ทั้งฉลาดและตลกมาก แต่แล้ว เขาเขียนหนังสือเรื่องยาวเกี่ยวกับกรีกโบราณ และเพรดร้า ภรรยาของกษัตริย์ เธซีอุส มันคือ ทุกคนในปารีสตกลงหนังสือที่เลวร้ายมาก" มันเป็นผู้ขายที่แอปเปิ้ล " เพื่อนของฉัน ขายแอปเปิ้ลเริ่มความคิดที่เอาคุณ Chantilly และหนังสือของเขา ." แอปเปิ้ล " ขายเพื่อนของฉันมีความสุขที่จะอธิบาย . . . นาทีที่แล้วเราผ่านการขายแอปเปิ้ลที่ถือกล่องใหญ่ของแอปเปิ้ลบนหัวของเขาพาพวกเขาไปยังตลาดผลไม้ เขาไม่ได้เจอเธอ เธอจึงกระโดดออกจากทางของเขา มีหลุมในคัดท้าย และหันเท้าของคุณในหนึ่งของหลุมเหล่านี้ เกือบตก’ผมจำได้แล้ว แต่ทำไมคนขายแอปเปิ้ลพาเราไป Caf ?