The case of the Gros Michel suggest

The case of the Gros Michel suggests that we shouldn’t be so quick to label artificial flavours as “fake”. In many other flavourings, too, the chemistry is very similar to the genuine article – the reason they don’t taste the same is that they fail to reproduce other factors such as ripeness, age or flavours produced after cooking, for example.
There are exceptions to the rule. Vanillin is so dominant a compound in cured vanilla pods that simple vanilla flavourings synthesised in labs rather than extracted from organic matter are notoriously indistinguishable substitutes from “the real thing.” However, capturing the flavour of something like a whole, fresh and ripe strawberry in one compound is impossible.
That’s why today, there’s such a large market for moving beyond “one note” flavourings, says Danny Kite, senior flavourist at TasteTech in Bristol, UK. During the 20th Century, he explains, food and drink firms gradually realised that volatile compounds in foods lost during the storage of baked goods or the concentration of fruit juices for example could be captured and re-introduced to the product where possible.
“Over the years we’ve learned to trap those volatiles before they escape, condense them and then you have something that some people call an essence, some people call an aroma, but generally speaking you have a liquid which has a taste of the fruit,” he says.
The tricky part is in making sure that those volatiles are released at exactly the right moment – when a consumer is ready to eat the product in question. TasteTech achieve this through a special technology known as “encapsulation”, in which compounds are encased within a matrix of vegetable fat. In cooked foods, for instance, this can protect them from the heat of an industrial oven, so that they’re only released later, inside the mouth.

Results (Thai) 2:

กรณีของ Gros Michel แสดงให้เห็นว่าเราไม่ควรจะเป็นอย่างนั้นอย่างรวดเร็วป้ายรสชาติเทียมเป็น "ของปลอม" ในรสอื่น ๆ อีกมากมายเกินไปเคมีคล้ายกับบทความของแท้ - เหตุผลที่พวกเขาไม่ได้ลิ้มรสเดียวกันคือการที่พวกเขาล้มเหลวในการทำซ้ำปัจจัยอื่น ๆ เช่นความสุกอายุหรือรสชาติที่ผลิตหลังจากการปรุงอาหารเช่น.
มี ข้อยกเว้นกฎ วานิลเป็นที่โดดเด่นเพื่อให้สารในฝักวานิลลาหายที่รสวานิลลาที่เรียบง่ายสังเคราะห์ในห้องปฏิบัติการมากกว่าที่สกัดจากสารอินทรีย์ทดแทนแยกไม่ออกฉาวโฉ่จาก "สิ่งที่จริง." แต่จับรสชาติของบางสิ่งบางอย่างที่คล้ายกันทั้งสตรอเบอร์รี่สดและสุก หนึ่งในสารที่เป็นไปไม่ได้.
นั่นเป็นเหตุผลที่วันนี้มีดังกล่าวเป็นตลาดขนาดใหญ่สำหรับการเคลื่อนย้ายเกินกว่า "หนึ่งทราบ" รสแดนนี่ว่าว flavourist อาวุโสที่ TasteTech ใน Bristol, สหราชอาณาจักรกล่าวว่า ในช่วงศตวรรษที่ 20 เขาอธิบายว่าอาหารและเครื่องดื่ม บริษัท ค่อยๆตระหนักว่าสารระเหยในอาหารที่หายไประหว่างการเก็บรักษาของขนมอบหรือความเข้มข้นของน้ำผลไม้เช่นอาจจะถูกจับและอีกครั้งที่แนะนำให้รู้จักกับผลิตภัณฑ์ที่เป็นไปได้.
"กว่า ปีที่เราได้เรียนรู้ที่จะดักสารระเหยเหล่านั้นก่อนที่พวกเขาหลบหนีรวมตัวพวกเขาและแล้วคุณมีบางสิ่งบางอย่างที่บางคนเรียกสาระสำคัญบางคนเรียกกลิ่นหอม แต่โดยทั่วไปพูดคุณมีสภาพคล่องที่มีรสชาติของผลไม้ "เขา กล่าว.
ส่วนที่ยุ่งยากในการทำให้แน่ใจว่าสารระเหยเหล่านั้นจะถูกปล่อยออกมาว่าช่วงเวลาที่เหมาะสม - เมื่อผู้บริโภคมีความพร้อมที่จะกินผลิตภัณฑ์ในคำถาม TasteTech บรรลุนี้ผ่านเทคโนโลยีพิเศษที่เรียกว่า "การห่อหุ้ม" ซึ่งได้รับการห่อหุ้มสารที่อยู่ในเมทริกซ์ของไขมันผัก ในอาหารที่ปรุงสุกเช่นนี้สามารถปกป้องพวกเขาจากความร้อนของเตาอบอุตสาหกรรมเพื่อให้พวกเขากำลังเพียงการปล่อยต่อมาภายในปาก

Results (Thai) 3:

กรณีของ Gros Michel แสดงให้เห็นว่าเราไม่ควรรีบป้ายรสชาติเทียมเป็น " ของปลอม " ในทั้งอื่น ๆ อีกมากมาย ด้วยเคมีที่คล้ายกันมากกับบทความของแท้–เหตุผลที่พวกเขาไม่ได้ลิ้มรสเดียวกันที่พวกเขาล้มเหลวที่จะทบทวนปัจจัยอื่น ๆเช่น ความสุก อายุ หรือรสชาติที่ผลิตหลังจากการปรุงอาหาร เช่น
มีข้อยกเว้นยาสีฟันเพื่อให้เด่นเป็นสารประกอบในการฝักวานิลลาวานิลลาสังเคราะห์ที่ง่ายทั้งในแล็บ แทนที่จะสกัดจากสารอินทรีย์จะกระฉ่อนไม่ทดแทนจาก " ของจริง " อย่างไรก็ตาม จับกลิ่นบางอย่าง เช่น ทั้งสด และสุก สตรอเบอรี่ในสารประกอบเป็นไปไม่ได้
ว่าทำไมวันนี้มันเป็นตลาดขนาดใหญ่สำหรับการย้ายเกินกว่า " หมายเหตุ " ทั้ง บอกแดนนี่ ว่าว รุ่นพี่ flavourist ที่ tastetech ใน Bristol , สหราชอาณาจักร ในช่วงศตวรรษที่ 20 เขาอธิบายบริษัทอาหารและเครื่องดื่มค่อยๆตระหนักว่าปริมาณสารระเหยในอาหารสูญเสียในระหว่างการเก็บขนมอบหรือความเข้มข้นของน้ำผลไม้เช่นอาจจะถูกจับและนำผลิตภัณฑ์ที่เป็นไปได้ .
" กว่าปีที่เราได้เรียนรู้ที่จะดักจับสารระเหยเหล่านั้นก่อนจะหนีลงรูปไว้แล้ว คุณมีบางอย่างที่บางคน เรียกสาระบางคนเรียก กลิ่นหอม แต่โดยทั่วไปแล้วคุณจะมีของเหลวที่มีรสชาติของผลไม้ , " เขากล่าว .
ส่วนที่ยุ่งยากคือการแน่ใจว่าสารระเหยเหล่านั้นออกที่ตรงเวลา และเมื่อผู้บริโภคพร้อมที่จะกินผลิตภัณฑ์ในคําถาม . tastetech บรรลุนี้ผ่านเทคโนโลยีพิเศษที่เรียกว่า " ห่อหุ้ม "ซึ่งสารประกอบ encased ในเมทริกซ์ไขมันพืช อาหารปรุง ตัวอย่างนี้สามารถปกป้องพวกเขาจากความร้อนของเตาอบอุตสาหกรรม ดังนั้นพวกเขาจะออกมาภายในปาก