Source: FAOSTAT (1997).About two-th

Source: FAOSTAT (1997).

About two-thirds of the expansion of agricultural land (or 115 million hectares) has come from the cultivation of previously unused or barren land (i.e. "other land" under the FAO land-use classification system). The remaining 55 million hectares has come from the conversion of FOWL to agricultural use. The average loss of FOWL in the Asia-Pacific region over the entire period 1961 to 1994 can be calculated at about 1.6 million hectares per year. In comparison, the Forest Resources Assessment of 1990 (FRA 1990) estimated an annual loss of about 0.8 million hectares of FOWL during the 1980s, suggesting that the rate of deforestation may have declined since the 1960s and 1970s.

The changes described above have not occurred equally across all countries in the region. Table 4.2 shows the average long-run changes in land use that have taken place in the various Asia-Pacific sub-regions and the long-run trend in FOWL conversion to other uses (from FAOSTAT). It also shows more recent changes (1980-1990) in FOWL area (reported by FRA 1990). The area of FOWL is increasing in North and South Asia, mostly due to large afforestation programmes in India and the People's Republic of China, while most major losses of FOWL are occurring in Southeast Asia.

Results (Thai) 1:

ที่มา: FAOSTAT (1997)ประมาณสองในสามของการขยายตัวของเกษตร (หรือ 115 ล้านเฮกเตอร์) ได้มาจากการเพาะปลูกก่อนหน้านี้ไม่ได้ใช้ หรือเป็นหมันที่ดิน (เช่น "อื่น ๆ ที่ดิน" ภายใต้ระบบจำแนกประเภทการใช้ที่ดิน FAO) ล้าน 55 ไร่ที่เหลือมาจากการแปลงของไก่เพื่อใช้ทางการเกษตร สามารถคำนวณการสูญเสียโดยเฉลี่ยของไก่ในภูมิภาคเอเชีย-แปซิฟิกในช่วงทั้งหมด 1961-1994 ที่ประมาณ 1.6 ล้านไร่ต่อปี ในการเปรียบเทียบ ประเมินทรัพยากรป่าของปี 1990 (ปี 1990 FRA) ประเมินการสูญเสียประจำปีประมาณ 0.8 ล้านเฮกเตอร์ของไก่ในระหว่างทศวรรษที่ 1980 แนะนำว่า อัตราการตัดไม้ทำลายป่าอาจได้ปฏิเสธตั้งแต่ช่วงปี 1960 และทศวรรษ 1970การเปลี่ยนแปลงที่อธิบายไว้ข้างต้นมีไม่เกิดขึ้นเท่า ๆ กันทุกประเทศในภูมิภาค ตาราง 4.2 แสดงการเปลี่ยนแปลงยาวเฉลี่ยใช้ที่ดินที่มีดำเนินการในขอบเขตย่อยเอเชีย-แปซิฟิกที่ต่าง ๆ และทำงานระยะยาวแนวโน้มในไก่แปลงใช้อื่น ๆ (จาก FAOSTAT) มันยังแสดงการเปลี่ยนแปลงล่าสุด (1980-1990) ในไก่ (รายงาน โดย FRA 1990) พื้นที่ของไก่จะเพิ่มในเหนือและที่เอเชียใต้ ส่วนใหญ่เนื่องจากโปรแกรม afforestation ขนาดใหญ่ในประเทศอินเดียและสาธารณรัฐประชาชนจีน ในขณะที่ไก่สุดสำคัญขาดทุนเกิดขึ้นในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

Results (Thai) 2:

ที่มา:. FAOSTAT (1997) เกี่ยวกับสองในสามของการขยายตัวของที่ดินเพื่อการเกษตร (หรือ 115 ล้านเฮคเตอร์) ได้มาจากการเพาะปลูกของที่ดินที่ไม่ได้ใช้ก่อนหน้านี้หรือหมัน (คือ "ดินแดนอื่น ๆ " ภายใต้การเฝ้าการใช้ที่ดินระบบการจำแนก) ส่วนที่เหลืออีก 55 ล้านเฮคเตอร์ที่ได้มาจากการแปลงไก่เพื่อใช้ในการเกษตร การสูญเสียเฉลี่ยของนกในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกในช่วงระยะเวลาทั้งหมด 1,961-1,994 สามารถคำนวณที่ประมาณ 1.6 ล้านไร่ต่อปี ในการเปรียบเทียบการประเมินทรัพยากรป่าไม้ของ 1990 (FRA 1990) คาดการสูญเสียปีละประมาณ 0,800,000 ไร่ของนกในช่วงทศวรรษ 1980 ชี้ให้เห็นว่าอัตราการตัดไม้ทำลายป่าอาจจะลดลงตั้งแต่ปี 1960 และ 1970. การเปลี่ยนแปลงที่กล่าวไว้ข้างต้นยังไม่ได้เกิดขึ้น อย่างเท่าเทียมกันทั่วทุกประเทศในภูมิภาค ตารางที่ 4.2 แสดงให้เห็นว่าค่าเฉลี่ยของการเปลี่ยนแปลงในระยะยาวในการใช้ประโยชน์ที่ดินที่เกิดขึ้นในที่ต่างๆในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกย่อยภูมิภาคและแนวโน้มในระยะยาวในการแปลงไก่ที่จะใช้งานอื่น ๆ (จาก FAOSTAT) นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงเมื่อเร็ว ๆ นี้ (1980-1990) ในพื้นที่ไก่ (รายงานโดย FRA 1990) พื้นที่ของไก่จะเพิ่มขึ้นในภาคเหนือและเอเชียใต้ส่วนใหญ่เนื่องจากการปลูกโปรแกรมที่มีขนาดใหญ่ในประเทศอินเดียและสาธารณรัฐประชาชนจีนขณะที่ส่วนใหญ่การสูญเสียที่สำคัญของนกที่เกิดขึ้นในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

Results (Thai) 3:

ที่มา : faostat ( 2540 ) .

ประมาณสองในสามของการขยายตัวของที่ดินเพื่อการเกษตร ( หรือ 115 ล้านไร่ ) ได้มาจากการเพาะปลูกของก่อนหน้านี้ไม่ได้ใช้หรือที่ดินที่แห้งแล้ง ( เช่น " ที่ดิน " ภายใต้ระบบการจำแนกการใช้ที่ดินของ FAO ) เหลือ 55 ล้านไร่ ได้มาจากการแปลงสภาพของไก่เพื่อใช้ในการเกษตรการสูญเสียเฉลี่ยของนกในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกกว่าทั้งงวดปี 2537 สามารถคำนวณประมาณ 1.6 ล้านไร่ต่อปี ในการเปรียบเทียบ , ประเมินทรัพยากรป่าไม้ของ 1990 ( จากปี 1990 ) ประมาณปีขาดทุนประมาณ 0.8 ล้านไร่ของนกในช่วงปี 1980 , ชี้ให้เห็นว่าอัตราการทำลายป่าอาจจะลดลงตั้งแต่ทศวรรษที่ 1960 และ 1970 .

การเปลี่ยนแปลงที่อธิบายข้างต้นจะไม่เกิดขึ้นอย่างเท่าเทียมกันทุกประเทศในภูมิภาค ตารางที่ 4.2 แสดงเฉลี่ยในระยะยาวการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินที่เกิดขึ้นในภูมิภาคเอเชีย แปซิฟิกย่อยต่าง ๆและแนวโน้มในการใช้ระยะยาว นกอื่น ๆ ( จาก faostat ) นอกจากนี้ยังแสดงการเปลี่ยนแปลงล่าสุด ( 1980-1990 ) ในพื้นที่นก ( รายงานโดยฟรา 1990 )พื้นที่ของนกเพิ่มขึ้นในภาคเหนือและภาคใต้เอเชียเป็นส่วนใหญ่ เนื่องจากการปลูกสร้างสวนป่าโครงการขนาดใหญ่ในอินเดียและจีน ในขณะที่การสูญเสียที่ใหญ่ที่สุดของนกที่เกิดขึ้นในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้