Is the United Nations an Effective

Is the United Nations an Effective Institution? Answer the Question with Reference to Liberal and Realist Arguments.

The presence of the United Nations in the international arena seems to become more and more controversial. Its effectiveness is being constantly put under discussion, with liberals and realists arguing in favour or against it, respectively. In this essay, the above-mentioned viewpoints will be introduced, pointing out both the successes and failures of the organisation, and deciding whether it is still of relevance to the contemporary society. The essay will be structured by providing a definition of the United Nations, as well as outlining its major principles, followed by arguments in its support and to its disadvantage alike, and rounding up by issuing an opinion on its efficacy and importance.

As it is specified both in Everyone’s United Nations and Basic facts about the United Nations (Department of Public Information 1986; 1983:2), the United Nations came into being on 24 October 1945, as an organisation meant to “maintain international peace and security”. Its core principles are laid out in the Charter, which comprises a complex set of rules for the proper functioning of the union within an international framework, bringing about the tranquillity that its member states desired for so long. Adhering to a liberal-institutionalist perspective, the United Nations is supportive of “democratic governments, economic interdependence” and “collective security alliances” “as means to overcome the security dilemma of the international system” (Dunne, Tim, Kurki, Milja and Smith, Steve 2010:96). It was on the same principles that its precursor, the League of Nations, has appeared and despite its dissolution, part of its legacy was adopted by the United Nations. The question raised is how come, out of two similar organisations, one has collapsed and one has encountered such longevity and prosperity? This represents the stepping stone of the disputes between liberals and realists, their opinions being highly contradictory at times.

There is disagreement stemming from the mere scope of the United Nations and its policy, with critics arguing that “the United Nations became increasingly distant from ‘We, the people’”, being more government-led (Thakur 1998:1). This claim, realist in its nature, is also backed up by the fact that there are “countries like India, Indonesia, Nigeria, South Africa and Brazil” which “are important middle and regional powers”, but which are not taken into consideration for a place in the Security Council, regardless of the loyalty shown towards the organisation (Thakur 1998:10). This mainly happens because the five states which possess permanent membership have powerful governments, and are therefore highly unlikely to be dethroned. While this claim seems unjust towards some of the member states of the United Nations, there is always the opposite liberal argument, stating that with the creation of more vacancies within the constituent bodies of the organisation comes greater instability, resettling the atmosphere of international anarchy. While this is obviously undesirable, since it tempers with the actual goals of the United Nations, it also creates dissension among the so-called neglected states. Hence, a new counterattack arises on behalf of the realists, who pertinently say that “international stratification is never rigid, and states are upwardly and downwardly mobile” (Thakur 1998:9). A vicious circle is created, and it falls into the responsibilities of the United Nations to mediate between these two contrasting positions that countries adopt.

A fair amount of criticism also ascended in what concerns the underlying principles of the United Nations, those concerning the liberal theory. Fukuyama (1992:282) reprimands the actions of both the League of Nations and the United Nations, stating that they have “not been able to accomplish anything of real importance […] in the critical area of collective security” because they have not properly enforced Kant’s ideology. He blames the League of Nations’ decline on its improper choice of members and criticises the United Nations for having settled for “the weaker principle of the ‘sovereign equality of all its members’”, considering that the Charter is not genuinely consistent with the Kantian perspective (Fukuyama 1992:282). The illusory success of the United Nations is also condemned by Bertrand, who believes that the member states were foolish to aspire to a never-ending post-war alliance, as well as credulous for believing that “all governments would be ready to commit themselves militarily in all cases of violation of the peace, even when their vital interests were not at stake” (Bertrand, Maurice and Warner, Daniel 1997:5).

These critical accusations towards the United Nations are intertwined and have the tendency to tackle with even a more sensitive subject, that of force and military intervention. The organisation functions on the basis of sovereignty of its members, identifying “a clear distinction between the external activities of a state and its ‘domestic jurisdiction’”, as Article 2.7 of the Charter states itself (Brown 1992:112). Brown (1992:112) goes on to “draw a distinction between intervention and influence”, outlining the fact that while there might be situations in which states’ integrity is put at risk, the United Nations has to carefully assess the potential dangers posed to that particular country and choose an appropriate course of action wisely. Technically, the organisation is not to interfere and affect the state’s autonomy; nevertheless, this rule can be overseen if the peril is imminent. This again touches on the issue of the United Nations’ relevance, destabilizing the balance of its efficacy, since it is constantly joggles in order to find an adequate equilibrium point between intervention and non-intervention.

The arduous problem that concerns the activity of the United Nations still remains whether they are entitled to take specific courses of action or not, if they are legitimate and contribute towards the long-run well-being of the member state under discussion. Despite its good intentions, the organisation is virtually always found guilty for the miscarriage of certain missions. While “the United Nations was designed to cope with interstate war”, it is “ill-equipped to cope with civil conflict”, with brought about great dissatisfaction and attracted negative remarks if we are to consider the cases of Cambodia, Somalia and Rwanda (Thakur, 1998:4). Nevertheless, this also gives way to the birth of a paradox, because while the United Nations is put under pressure to adopt a more prophylactic position towards disputes of this kind, it is at the same time hindered by its own policy. In other words, the United Nations cannot overlook national sovereignty, and neither can it take action in the appropriate amount of time, before altercations have burst into sheer conflict.

Although these contradictions continuously appear, making the entire system seem flawed, they have also cleared the way for a more comprehensive and elaborate view, being preliminary to the accomplishment of a greater goal: that of reform. Either critics or supporters of the United Nations, it has seemed unbelievable to many social and political scientists that “the United Nations Charter and the constitutional documents of the specialised agencies have proved to be sufficiently flexible that, virtually unaltered, they have been able to provide a framework for a changing United Nations system” (Groom, 1989:285). Arguably, probably the organisation would have undergone less criticism should it have “enfranchise[d] NGOs and multinational corporations (MNCs) in the United Nations system so that it more accurately reflects the world of today” (Thakur, 1998:9). As Bertrand claims, “social, cultural and political integration”, alongside further strategies for economic development might be too much for “a world not prepared for this accelerated change” (Bertrand, Maurice and Warner, Daniel 1997:xiii). As it has been pointed out earlier throughout the essay, the United Nations has barely managed to achieve a derisory consensus over fifty years’ time; it is highly improbable that it will adopt any radical changes in such an unstable, ever-changing contemporary international milieu. The idea of a reform of the Charter is nevertheless plausible, considering that the United Nations has no choice but to adapt to and mend its rules according to a metamorphosing global system.

Irrespective of the occasional incompatibilities of the United Nations with liberal values, and its continuous criticism on behalf of realists, it has invariably represented a tremendous leap forward. Although its member states are on different cultural, political and economic levels, “there are certain common purposes and principles which have wide popular appeal and which governments accept as being not only morally good but also as conforming to the best interests of their respective peoples” (Goodrich 1974:27).

Drawing matters to a conclusion, the United Nations has been an important actor on the stage of peace-keeping ever since its formation. Despite its shortcomings, which have been severely looked down upon, the United Nations has struggled to pursue its goal. It must be born in mind that every international organisation “is conditioned by the moment of inertia of time and history” and it “does not begin on a tabula rasa” (Thakur 1998:9). Therefore, taking into consideration that the international system is inherently a constantly changing one and keeping in mind the shifts in the global order within recent years, the United Nations has done its best to preserve the balance between its member states. Its effectiveness is not contestable, given the circumstances in which it has to function.

Results (Thai) 1:

คือสหประชาชาติ สถาบันการศึกษาที่มีประสิทธิภาพ ตอบคำถามโดยอ้างอิงถึงเสรีและอาร์กิวเมนต์ Realist ของสหประชาชาติในเวทีระหว่างประเทศดูเหมือนว่าจะ กลายเป็นมากแย้ง มันเป็นการย้ายภายใต้การสนทนา แห่งและ realists โต้เถียง ในโปรดปราน หรือ กับ มัน ตามลำดับอย่างต่อเนื่อง ในบทความครั้งนี้ มุมมองดังกล่าวจะสามารถแนะนำ ชี้ให้เห็นความสำเร็จและความล้มเหลวขององค์กร และการตัดสินใจว่า จะยังคงความเกี่ยวข้องกับสังคมร่วมสมัย เรียงความจะถูกจัดโครงสร้าง โดยการให้คำนิยามของสหประชาชาติ ตลอดจนจัดเค้าร่างหลักการความสำคัญ ตาม ด้วยอาร์กิวเมนต์ ในการสนับสนุน และข้อเสียของเหมือนกัน และปัดเศษขึ้นโดยมีความเห็นเกี่ยวกับประสิทธิภาพและความสำคัญของความตามที่ได้ระบุไว้ทั้ง ในสหประชาชาติและข้อเท็จจริงพื้นฐานเกี่ยวกับสหประชาชาติ (แผนกของสาธารณะข้อมูล 1986, 1983:2) ของทุกคน สหประชาชาติมาอยู่บน 24 1945 ตุลาคม เป็นองค์การหมายถึงการ "รักษาสันติภาพและความปลอดภัย" หลักการของหลักจะวางออกในกฎบัตร ซึ่งประกอบด้วยชุดของกฎสำหรับการทำงานที่เหมาะสมของสหภาพภายในกรอบระหว่างประเทศซับซ้อน นำเกี่ยวกับเงียบที่รัฐสมาชิกที่ต้องการนาน ยึดมั่นมุมมองเสรีนิยม institutionalist สหประชาชาติจะสนับสนุน "ประชาธิปไตยรัฐบาล อิสระเสรีทางเศรษฐกิจ" และ "ความปลอดภัยรวมพันธมิตร" "เป็นการเอาชนะลำบากใจความปลอดภัยของระบบระหว่างประเทศ" (Dunne ทิม Kurki, Milja และ Smith, Steve 2010:96) ก็อยู่บนหลักการเดียวกันที่มีปรากฏของสารตั้งต้น สันนิบาตชาติ และแม้ มีการยุบของมัน ส่วนหนึ่งของมรดกถูกนำมาใช้ โดยสหประชาชาติ คำถามที่ยกเป็นวิธีมา จากองค์กรคล้ายสอง หนึ่งได้ยุบ และหนึ่งพบลักษณะดังกล่าวและความเจริญรุ่งเรืองหรือไม่ นี้หมายถึงหินสเต็ปของข้อพิพาทระหว่างแห่ง และ realists ความคิดเห็นที่กำลังขัดแย้งสูงตลอดเวลาอันเนื่องมาจากขอบเขตเพียงสหประชาชาติและนโยบาย กับนักวิจารณ์โต้เถียงว่า "สหประชาชาติได้ไกลมากขึ้นจาก 'เรา คน'" มากกว่ารัฐบาลนำ (Thakur 1998:1) กันได้ นี้เรียกร้อง realist ของธรรมชาติ เป็นยังสำรองข้อมูลความจริงที่ว่า มี "ประเทศเช่นอินเดีย อินโดนีเซีย ไนจีเรีย แอฟริกาใต้ และบราซิล" ที่ "ใจกลางสำคัญอำนาจภูมิภาค" แต่ที่ไม่ได้นำมาพิจารณาสำหรับสถานที่ในคณะมนตรี ไม่ภักดีต่อองค์กร (Thakur 1998:10) แสดง นี้ส่วนใหญ่เกิดขึ้น เพราะอเมริกา 5 ซึ่งมีสมาชิกถาวรมีรัฐบาลที่มีประสิทธิภาพ และดังมากน่าจะเป็น dethroned ขณะนี้เรียกร้องดูเหมือนว่าฝ่ายอธรรมสู่บางส่วนของรัฐสมาชิกของสหประชาชาติ มีได้เสมอตรงกันข้ามกับเสรีนิยมอาร์กิวเมนต์ ระบุว่า มีการสร้างเพิ่มเติมตำแหน่งภายในร่างกายธาตุขององค์กรมามากกว่าความไม่แน่นอน resettling บรรยากาศของอนาธิปไตยระหว่างประเทศ ขณะนี้เห็นผล เนื่องจากมัน tempers กับเป้าหมายแท้จริงของสหประชาชาติ จะสร้างความไม่เห็นด้วยรัฐเรียกว่าองค์กรที่ถูกละเลย ด้วยเหตุนี้ ตีโต้ใหม่เกิดขึ้นแทน realists ที่ pertinently บอกว่า "นานาสาระไม่แข็ง และอเมริกาโทรศัพท์มือถือ upwardly และ downwardly" (Thakur 1998:9) สร้างความอุบาทว์ และจะตกอยู่ในความรับผิดชอบของสหประชาชาติบรรเทาระหว่างตำแหน่งเหล่านี้แตกต่างกันสองที่นำประเทศสมควรวิจารณ์แถมยังในสิ่งเกี่ยวข้องกับหลักการพื้นฐานของสหประชาชาติ ผู้เกี่ยวข้องกับทฤษฎีเสรีนิยมยัง ฟุคุยาม่า (1992:282) reprimands การดำเนินการของสันนิบาตชาติและสหประชาชาติ ระบุว่า พวกเขามี "ไม่ได้ทำสิ่งที่มีความสำคัญจริง [...] ในพื้นที่สำคัญของความปลอดภัยรวม"เนื่องจากพวกเขาจะไม่ถูกบังคับใช้อุดมการณ์ของ Kant เขา blames ปฏิเสธสันนิบาตชาติที่สมาชิกไม่เหมาะสม และ criticises สหประชาชาติสำหรับการไม่ชำระ "แกร่งหลัก 'อธิปไตยความเสมอภาคของสมาชิกทั้งหมด' " พิจารณาว่า กฎบัตรไม่จริงใจสอดคล้องกับมุมมองของ Kantian (ฟุ 1992:282) ยังมีประณามความสำเร็จ illusory สหประชาชาติ โดยเบอร์ทรานด์ ซึ่งเชื่อว่า รัฐสมาชิกได้โง่เพื่อเป็นพันธมิตรหลังสงครามผืน ตลอดจนเกินไปสำหรับเชื่อว่า "รัฐบาลทั้งหมดจะพร้อมที่จะยอมรับตัวเองในทุกกรณีของการละเมิดความสงบสุข การทแม้ความสนใจสำคัญไม่ได้อยู่ในภาวะเสี่ยง" (เบอร์ทรานด์มอริและวอร์เนอร์ Daniel 1997:5)จะเจอข้อกล่าวหาเหล่านี้สำคัญต่อสหประชาชาติ และมีแนวโน้มที่จะเล่นงาน ด้วยแม้จะมีความไวต่อเรื่อง ของกองทัพและแทรกแซงทางทหาร ฟังก์ชันองค์กร โดยอำนาจอธิปไตยของสมาชิก ระบุ "การล้างความแตกต่างระหว่างกิจกรรมภายนอกรัฐและ 'ภายในเขตอำนาจของตน' " เป็น 2.7 บทความกฎบัตรระบุตัวเอง (1992:112 สีน้ำตาล) น้ำตาล (1992:112) ไปในการ "วาดมีความแตกต่างระหว่างการแทรกแซงและอิทธิพล" เค้าร่างข้อเท็จจริงมีว่าอาจมีสถานการณ์ซึ่งเป็นทำอเมริกาความเสี่ยง สหประชาชาติได้ประเมินอันตรายอาจให้เฉพาะประเทศอย่างระมัดระวัง และเลือกหลักสูตรเหมาะสมของการดำเนินการอย่างชาญฉลาด เทคนิค องค์กรจะไม่แทรกแซง และส่งผลกระทบต่อรัฐอิสระ อย่างไรก็ตาม กฎนี้สามารถได้รับการดูแลว่ามังกรพายุฝนฟ้าคะนอง นี้อีกสัมผัสในเรื่องความเกี่ยวข้องของสหประชาชาติ destabilizing สมดุลของประสิทธิภาพของ เนื่องจากตลอดเวลาที่ joggles เพื่อค้นหาจุดสมดุลเพียงพอระหว่างการแทรกแซงและไม่แทรกแซงปัญหาลำบากที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมของสหประชาชาติยังคงว่าพวกเขามีสิทธิที่จะใช้เฉพาะหลักสูตรการดำเนินการ หรือ ไม่ ถ้าพวกเขาถูกต้อง และนำไปทำงานระยะยาวดีรัฐสมาชิกภายใต้การสนทนาได้ แม้ มีความตั้งใจดี องค์กรแทบจะพบการแท้งบุตรของภารกิจบางอย่างผิด ขณะที่ "สหประชาชาติถูกออกแบบมาเพื่อรับมือกับสงครามอินเตอร์สเตต" จะเป็น "ป่วยอุปกรณ์เพื่อรับมือกับความขัดแย้งของพลเรือน" กับนำเกี่ยวกับความไม่พอใจที่ดี และดึงดูดลบหมายเหตุถ้าเราจะพิจารณากรณีของกัมพูชา ประเทศโซมาเลีย และรวันดา (Thakur, 1998:4) อย่างไรก็ตาม นี้ยังให้วิธีการเกิดของ paradox เนื่องจากในขณะที่สหประชาชาติอยู่ภายใต้ความดันเพื่อนำมาใช้ตำแหน่งมากขึ้นทานต่อข้อโต้แย้งประเภทนี้ ในเวลาเดียวกันผู้ที่ขัดขวางนโยบายของตนเอง ในคำอื่น ๆ สหประชาชาติไม่สามารถมองข้ามอำนาจอธิปไตยแห่งชาติ และไม่สามารถจะดำเนินการในจำนวนที่เหมาะสมของเวลา ก่อน altercations ได้ออกมาเป็นความขัดแย้งที่แท้จริงแม้ว่ากันข้ามเหล่านี้อย่างต่อเนื่องปรากฏ ทำให้ระบบทั้งหมดดูเหมือน flawed พวกเขาได้ยังล้างทางสำหรับความละเอียด และครอบคลุมมากขึ้นมุมมอง การ preliminary to ความสำเร็จของเป้าหมายมากขึ้น: ที่ปฏิรูป นักวิจารณ์หรือผู้สนับสนุนของสหประชาชาติ จะได้ดูเหมือนไม่น่าเชื่อให้มากนักวิทยาศาสตร์ทางสังคม และการเมืองที่ "กฎบัตรสหประชาชาติและเอกสารรัฐธรรมนูญของทบวงการชำนัญพิเศษได้พิสูจน์ให้มีความยืดหยุ่นเพียงพอที่ ไม่ได้เปลี่ยนแปลงแทบ ได้สามารถให้กรอบงานสำหรับระบบสหประชาชาติเปลี่ยนแปลง" (เจ้าบ่าว 1989:285) ว่า อาจองค์กรจะมีระดับการวิจารณ์อย่างน้อยควรจะมี "enfranchise [d] องค์กรพัฒนาเอกชนและบริษัทข้ามชาติ (MNCs) ในระบบสหประชาชาติเพื่อให้แม่นยำสะท้อนโลกวันนี้" (Thakur, 1998:9) เป็นเบอร์อ้าง "สังคม วัฒนธรรม และการเมืองรวม" ควบคู่ไปกับกลยุทธ์การพัฒนาเศรษฐกิจอาจจะมากเกินไปใน "โลกที่เตรียมไม่ได้เร่ง" (เบอร์ทรานด์ มอริ และ วอร์เนอร์ Daniel 1997:xiii) มันได้ถูกชี้ให้เห็นก่อนหน้านี้ตลอดทั้งการเรียงความ สหประชาชาติแทบไม่ได้มีจัดการเพื่อบรรลุฉันทามติ derisory ช่วงเวลาห้าสิบปี improbable สูงว่า มันจะนำมาใช้เปลี่ยนแปลงใด ๆ เช่นการไม่เสถียร เปลี่ยนแปลงร่วมสมัยนานาชาติฤทธิ์รุนแรงได้ ความคิดของการปฏิรูปกฎบัตรเป็นไรรับมือ พิจารณาว่า สหประชาชาติมีทางเลือกไม่ปรับให้เข้ากับ การซ่อมของเกณฑ์ตามระบบสากล metamorphosingไม่ว่าจะเป็นครั้งคราวความเข้ากันไม่ของสหประชาชาติมีค่าเสรี และการวิจารณ์อย่างต่อเนื่องแทน realists มันเกิดได้แสดงก้าวไปข้างหน้าอย่างมาก แม้ว่ารัฐสมาชิกอยู่ต่างวัฒนธรรม การเมือง และเศรษฐกิจระดับ "มีบางวัตถุประสงค์ทั่วไปและหลักที่มีการอุทธรณ์กว้างนิยม และรัฐบาลที่ยอมรับเป็นไม่เฉพาะคุณธรรมดี แต่ยังเป็นการสอดคล้องกับผลประโยชน์ของกลุ่มชนนั้นๆ" (กู้ดริช 1974:27)วาดเรื่องสรุป สหประชาชาติแล้วนักแสดงสำคัญบนเวทีของการรักษาสันติภาพตั้งแต่การก่อตัว แม้ มีการแสดงของ ซึ่งมีการรุนแรงมองลง สหประชาชาติได้ต่อสู้ไล่เป้าหมาย มันต้องเกิดที่ทุกองค์กรระหว่างประเทศ "ถูกปรับ โดยแรงเฉื่อยของช่วงเวลาและประวัติศาสตร์" และ "ไม่ไม่เริ่มต้นบนรสา tabula" (Thakur 1998:9) ดังนั้น การพิจารณาระบบสากลว่ามีความเปลี่ยนแปลงหนึ่งตลอดเวลาและรักษาในใจกะหมายสากลภายในปีที่ผ่านมา สหประชาชาติได้แล้วดีสุดเพื่อรักษาสมดุลระหว่างรัฐสมาชิกของ มันไม่ contestable สถานการณ์ที่มีการกำหนดฟังก์ชัน

Results (Thai) 2:

เป็นสหประชาชาติสถาบันที่มีประสิทธิภาพ? ตอบคำถามที่มีการอ้างอิงถึงเสรีนิยมและความจริงข้อโต้แย้ง. การปรากฏตัวของสหประชาชาติในเวทีระหว่างประเทศดูเหมือนว่าจะกลายเป็นมากขึ้นและความขัดแย้งมากขึ้น ประสิทธิภาพของมันจะถูกใส่อย่างต่อเนื่องภายใต้การสนทนากับเสรีนิยมและแง่การโต้เถียงในการสนับสนุนหรือต่อต้านมันตามลำดับ ในบทความนี้มุมมองดังกล่าวข้างต้นจะได้รับการแนะนำให้รู้จักกับชี้ให้เห็นทั้งความสำเร็จและความล้มเหลวขององค์กรและการตัดสินใจว่าจะยังคงมีความเกี่ยวข้องกับสังคมร่วมสมัย เรียงความจะมีโครงสร้างโดยการให้คำนิยามของสหประชาชาติเช่นเดียวกับการสรุปหลักการที่สำคัญตามมาด้วยข้อโต้แย้งในการสนับสนุนและข้อเสียเหมือนกันและปัดเศษขึ้นโดยการออกความเห็นเกี่ยวกับประสิทธิภาพและความสำคัญของมัน. มันเป็น ระบุทั้งในของทุกคนสหประชาชาติและข้อเท็จจริงพื้นฐานเกี่ยวกับสหประชาชาติ (กรมประชาสัมพันธ์ 1986; 1983: 2) แห่งสหประชาชาติเข้ามาอยู่ที่ 24 ตุลาคม 1945 ในฐานะที่เป็นองค์กรที่หมายถึงการ "รักษาสันติภาพและความมั่นคงระหว่าง" หลักการของมันออกมาวางไว้ในกฎบัตรซึ่งประกอบด้วยชุดที่ซับซ้อนของกฎสำหรับการทำงานที่เหมาะสมของสหภาพภายในกรอบระหว่างประเทศนำเกี่ยวกับความเงียบสงบที่รัฐสมาชิกของตนที่ต้องการมานาน ยึดมั่นในมุมมองของเสรีนิยม institutionalist สหประชาชาติคือการสนับสนุนของ "รัฐบาลประชาธิปไตยการพึ่งพาซึ่งกันและกันทางเศรษฐกิจ" และ "พันธมิตรการรักษาความปลอดภัยร่วมกัน" "ที่หมายถึงการที่จะเอาชนะภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกการรักษาความปลอดภัยของระบบระหว่างประเทศ" (ดันน์, ทิม Kurki, ห่างและสมิ ธ สตีฟ 2010: 96) มันเป็นหลักการเดียวกับที่ผู้นำของสันนิบาตแห่งชาติได้ปรากฏตัวขึ้นและแม้จะมีการสลายตัวของมันเป็นส่วนหนึ่งของมรดกเป็นลูกบุญธรรมโดยสหประชาชาติ คำถามที่ยกขึ้นเป็นวิธีการที่มาจากทั้งสององค์กรที่คล้ายกันอย่างใดอย่างหนึ่งได้ทรุดตัวลงและเป็นหนึ่งได้พบยืนยาวดังกล่าวและความเจริญรุ่งเรือง? นี้เป็นหินก้าวของข้อพิพาทระหว่างเสรีนิยมและแง่ความคิดเห็นของพวกเขาเป็นความขัดแย้งอย่างมากในช่วงเวลาที่. มีความขัดแย้งที่เกิดจากขอบเขตเพียงของสหประชาชาติและนโยบายของตนกับนักวิจารณ์เถียงว่า "สหประชาชาติกลายเป็นที่ห่างไกลมากขึ้นจาก ' เราคน "เป็นมากขึ้นนำรัฐบาล (Thakur 1998: 1) การเรียกร้องนี้ความจริงในธรรมชาติของมันยังได้รับการสนับสนุนจากข้อเท็จจริงที่ว่ามี "ประเทศเช่นอินเดีย, อินโดนีเซีย, ไนจีเรีย, แอฟริกาใต้และบราซิล" ซึ่ง "เป็นตรงกลางที่สำคัญและอำนาจภูมิภาค" แต่ที่ยังไม่ได้นำมาพิจารณาสำหรับ สถานที่ในคณะมนตรีความมั่นคงโดยไม่คำนึงถึงความจงรักภักดีที่แสดงต่อองค์กร (Thakur 1998: 10) นี้ส่วนใหญ่เกิดขึ้นเพราะห้ารัฐซึ่งมีสมาชิกถาวรมีรัฐบาลที่มีประสิทธิภาพและดังนั้นจึงมีโอกาสที่จะได้รับสมบัติ ในขณะที่เรียกร้องนี้ดูเหมือนว่าไม่เป็นธรรมต่อบางส่วนของรัฐสมาชิกของสหประชาชาติยังมีข้อโต้แย้งเสรีนิยมตรงข้ามที่ระบุว่ามีการสร้างตำแหน่งงานว่างอื่น ๆ ภายในร่างกายที่เป็นส่วนประกอบขององค์กรที่มาพร้อมความไม่แน่นอนมากขึ้นจัดแจงบรรยากาศของความโกลาหลระหว่างประเทศ ขณะนี้เป็นที่ไม่พึงประสงค์อย่างเห็นได้ชัดเพราะมันอารมณ์กับเป้าหมายที่แท้จริงของสหประชาชาติก็ยังสร้างความขัดแย้งในหมู่ที่เรียกว่ารัฐละเลย ดังนั้นตีโต้ใหม่เกิดขึ้นในนามของแง่ที่อย่างถูกกับเรื่องกล่าวว่า "การแบ่งชั้นระหว่างประเทศจะไม่แข็งและรัฐมีความเหนือและโทรศัพท์มือถือ downwardly" (Thakur 1998: 9) ปัญหาโลกแตกที่จะถูกสร้างขึ้นและมันก็ตกอยู่ในความรับผิดชอบของสหประชาชาติที่จะเป็นสื่อกลางระหว่างทั้งสองตำแหน่งตัดกันว่าประเทศที่นำมาใช้. จำนวนเงินที่ยุติธรรมของการวิจารณ์เสด็จขึ้นยังอยู่ในสิ่งที่เกี่ยวข้องกับหลักการพื้นฐานของสหประชาชาติผู้ที่เกี่ยวข้องกับทฤษฎีเสรีนิยม . ฟุกุยามา (1992: 282) ประณามการกระทำของการกระทำของทั้งสองสันนิบาตแห่งชาติและองค์การสหประชาชาติที่ระบุว่าพวกเขาได้ "ไม่สามารถที่จะประสบความสำเร็จได้มีความสำคัญจริง [... ] ในพื้นที่ที่สำคัญของการรักษาความปลอดภัยร่วมกัน" เพราะพวกเขาไม่ได้อย่างถูกต้อง บังคับอุดมการณ์ของคานท์ เขาโทษสันนิบาตแห่งชาติ 'ลดลงในการเลือกที่ไม่เหมาะสมของสมาชิกและบารมีแห่งสหประชาชาติสำหรับการตัดสินสำหรับ "หลักการปรับตัวลดลงของ' ความเท่าเทียมกันอธิปไตยของสมาชิกทั้งหมดของ '" พิจารณาว่ากฎบัตรไม่ได้อย่างแท้จริงสอดคล้องกับคานต์ มุมมอง (ฟุกุยา 1992: 282) ประสบความสำเร็จจริงของยูเอ็นถูกประณามโดยเบอร์แทรนด์ที่เชื่อว่ารัฐสมาชิกได้โง่ที่จะปรารถนาที่จะไม่มีที่สิ้นสุดพันธมิตรหลังสงครามเช่นเดียวกับหูเบาเชื่อว่า "ทุกรัฐบาลจะต้องพร้อมที่จะกระทำตัวเองทหาร ในทุกกรณีของการละเมิดความสงบแม้ในขณะที่ผลประโยชน์อันสำคัญของพวกเขาไม่ได้อยู่ในความเสี่ยง "(เบอร์ทรานด์, มอริซและวอร์เนอร์, แดเนียล 1997: 5). เหล่านี้ข้อกล่าวหาที่สำคัญต่อสหประชาชาติเป็นพันและมีแนวโน้มที่จะแก้ไขปัญหาด้วยแม้ เรื่องที่มีความสำคัญมากขึ้นของแรงและการแทรกแซงทางทหาร ฟังก์ชั่นขององค์กรบนพื้นฐานของอำนาจอธิปไตยของสมาชิกระบุ "ความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างกิจกรรมภายนอกของรัฐและเขตอำนาจภายในประเทศ 'ของ" ตามข้อ 2.7 ของรัฐกฎบัตรตัวเอง (สีน้ำตาล 1992: 112) บราวน์ (1992: 112) ต่อไป "วาดความแตกต่างระหว่างการแทรกแซงและมีอิทธิพลต่อ" สรุปความจริงที่ว่าในขณะที่อาจจะมีสถานการณ์ที่สมบูรณ์ของรัฐคือการใส่ที่มีความเสี่ยงที่ยูเอ็นมีการประเมินอย่างระมัดระวังอันตรายที่อาจเกิดถูกวางให้ ที่ประเทศใดประเทศหนึ่งและเลือกหลักสูตรที่เหมาะสมของการดำเนินการอย่างชาญฉลาด เทคนิคองค์กรที่ไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวและส่งผลกระทบต่อความเป็นอิสระของรัฐ; แต่กฎนี้สามารถได้รับการดูแลในกรณีที่อันตรายเป็นใกล้ นี้อีกครั้งสัมผัสกับปัญหาของความสัมพันธ์ของสหประชาชาติที่ทำให้เกิดความวุ่นวายความสมดุลของการรับรู้ความสามารถของมันเพราะมันอยู่ตลอดเวลา joggles เพื่อหาจุดสมดุลระหว่างการแทรกแซงที่เพียงพอและไม่แทรกแซง. ปัญหาลำบากที่เกี่ยวกับกิจกรรมของประเทศ เนชั่นยังคงอยู่ไม่ว่าพวกเขามีสิทธิที่จะใช้หลักสูตรที่เฉพาะเจาะจงของการกระทำหรือไม่ถ้าพวกเขาถูกต้องตามกฎหมายและมีส่วนร่วมต่อการระยะยาวเป็นอยู่ที่ดีของรัฐสมาชิกภายใต้การสนทนา แม้จะมีความตั้งใจที่ดีขององค์กรที่จะพบความจริงเสมอว่ามีความผิดสำหรับความล้มเหลวของการปฏิบัติภารกิจบางอย่าง ในขณะที่ "ยูเอ็นถูกออกแบบมาเพื่อรับมือกับสงครามระหว่างรัฐ" ก็คือ "ไม่พร้อมที่จะรับมือกับความขัดแย้ง" กับมาเกี่ยวกับความไม่พอใจที่ดีและดึงดูดข้อสังเกตเชิงลบถ้าหากเราจะพิจารณากรณีของกัมพูชาโซมาเลียและรวันดา ( Thakur 1998: 4) แต่นี้ยังให้วิธีการเกิดของความขัดแย้งเพราะในขณะที่สหประชาชาติจะวางอยู่ภายใต้ความกดดันที่จะนำมาใช้เป็นตำแหน่งป้องกันโรคมากขึ้นต่อข้อพิพาทแบบนี้มันเป็นเรื่องในเวลาเดียวกันขัดขวางโดยนโยบายของตัวเอง ในคำอื่น ๆ ที่ยูเอ็นไม่สามารถมองข้ามอธิปไตยของชาติและไม่อาจใช้เวลาดำเนินการในปริมาณที่เหมาะสมของเวลาก่อนที่จะท้าตีท้าต่อได้ออกมาเป็นความขัดแย้งที่แท้จริง. แม้ว่าความขัดแย้งเหล่านี้อย่างต่อเนื่องปรากฏทำให้ระบบทั้งหมดดูเหมือนจะมีข้อบกพร่องที่พวกเขาได้เคลียร์ยัง ทางสำหรับมุมมองที่ครอบคลุมมากขึ้นและซับซ้อนเป็นเบื้องต้นในการบรรลุเป้าหมายมากขึ้นว่าการปฏิรูป นักวิจารณ์หรือผู้สนับสนุนของสหประชาชาติก็ยังดูเหมือนไม่น่าเชื่อที่นักวิทยาศาสตร์หลายทางสังคมและการเมืองที่ "กฎบัตรสหประชาชาติและเอกสารตามรัฐธรรมนูญของหน่วยงานเฉพาะที่มีการพิสูจน์แล้วว่าเป็นความยืดหยุ่นเพียงพอที่ไม่เปลี่ยนแปลงความจริงที่พวกเขาได้รับสามารถที่จะให้ กรอบสำหรับการเปลี่ยนระบบสหประชาชาติ "(เจ้าบ่าว, 1989: 285) เนื้อหาน่าจะเป็นองค์กรที่จะได้รับการวิจารณ์น้อยก็ควรมี "ให้สิทธิพิเศษ [D] เอ็นจีโอและ บริษัท ข้ามชาติ (MNCs) ในระบบสหประชาชาติเพื่อให้ถูกต้องมากขึ้นสะท้อนให้เห็นถึงโลกของวันนี้" (Thakur 1998: 9) ในฐานะที่อ้างว่าเบอร์ทรานด์, "สังคมวัฒนธรรมและบูรณาการทางการเมือง" ควบคู่ไปกับกลยุทธ์การต่อไปสำหรับการพัฒนาทางเศรษฐกิจอาจจะมากเกินไปสำหรับ "โลกไม่ได้เตรียมไว้สำหรับการเปลี่ยนแปลงนี้เร่ง" (เบอร์ทรานด์, มอริซและวอร์เนอร์, แดเนียล 1997: XIII) ขณะที่มันได้รับการชี้ให้เห็นก่อนหน้านี้ตลอดเรียงความที่สหประชาชาติได้แทบจะไม่สามารถบรรลุฉันทามติ derisory กว่าห้าสิบปีเวลา '; มันเป็นสิ่งที่น่าจะเป็นไปได้สูงที่จะนำมาใช้ในการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงใด ๆ ในลักษณะที่ไม่เสถียรที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาสภาพแวดล้อมระหว่างประเทศร่วมสมัย ความคิดของการปฏิรูปของกฎบัตรเป็นไปได้ยังคงพิจารณาว่าสหประชาชาติมีทางเลือก แต่ที่จะปรับตัวและแก้ไขกฎระเบียบของมันไม่เป็นไปตามระบบสากลที่ค่อยๆเปลี่ยน. โดยไม่คำนึงถึงกันไม่ได้เป็นครั้งคราวของสหประชาชาติที่มีค่าเสรีนิยมและของ วิจารณ์อย่างต่อเนื่องในนามของแง่มันได้เป็นตัวแทนอย่างสม่ำเสมอก้าวกระโดดที่ยิ่งใหญ่ไปข้างหน้า แม้ว่าประเทศสมาชิกที่มีความแตกต่างทางวัฒนธรรมในระดับการเมืองและเศรษฐกิจ "มีวัตถุประสงค์ร่วมกันและหลักการบางอย่างที่มีการอุทธรณ์กว้างและเป็นที่นิยมที่รัฐบาลยอมรับว่าเป็นไม่เพียง แต่ศีลธรรมที่ดี แต่ยังเป็นสอดคล้องกับผลประโยชน์ที่ดีที่สุดของประชาชนของตน" (ริช 1974: 27). วาดเรื่องไปสู่ข้อสรุปที่ยูเอ็นได้รับนักแสดงที่สำคัญในขั้นตอนของการรักษาสันติภาพนับตั้งแต่การก่อตัวของมัน แม้จะมีข้อบกพร่องของตนซึ่งได้รับการมองลงมาอย่างรุนแรงสหประชาชาติมีความพยายามที่จะไล่ตามเป้าหมาย มันจะต้องเกิดขึ้นในใจว่าทุกองค์กรระหว่างประเทศ "เป็นเงื่อนไขโดยโมเมนต์ความเฉื่อยของเวลาและประวัติศาสตร์" และ "ไม่ได้เริ่มต้นในกระดานรสา" (Thakur 1998: 9) ดังนั้นการพิจารณาว่าระบบระหว่างประเทศเป็นอย่างโดยเนื้อแท้หนึ่งการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องและการรักษาในใจกะในการสั่งซื้อทั่วโลกภายในปีที่ผ่านมาสหประชาชาติได้ทำดีที่สุดที่จะรักษาความสมดุลระหว่างรัฐสมาชิก ประสิทธิภาพของมันคือไม่ได้โต้แย้งให้สถานการณ์ที่จะมีการทำงาน

Results (Thai) 3:

เป็นมติของสถาบันที่มีประสิทธิภาพ ? ตอบโดยอ้างอิงกับอาร์กิวเมนต์เสรีนิยมและความจริง

สถานะของสหประชาชาติในเวทีระหว่างประเทศ ดูเหมือนจะยิ่งขัดแย้งมากขึ้น ประสิทธิผลของการวางภายใต้การอภิปรายอย่างต่อเนื่องกับ Liberals realists เถียงและในความโปรดปรานหรือคัดค้าน ตามลำดับ ในบทความนี้ทัศนะดังกล่าวข้างต้นจะได้รับการแนะนำ ชี้ทั้งความสำเร็จและความล้มเหลวขององค์กร และตัดสินใจว่า มันยังมีความเกี่ยวข้องกับสังคมร่วมสมัย เรียงความจะถูกจัดโครงสร้างโดยการให้นิยามของสหประชาชาติ ตลอดจนการสรุปหลักการของหลัก ตามด้วยอาร์กิวเมนต์ในการสนับสนุนและมีข้อเสียเหมือนกันและปัดเศษขึ้นโดยการออกความคิดเห็นเกี่ยวกับประสิทธิภาพและความสำคัญ

ตามที่มีการระบุทั้งทุกคนองค์การสหประชาชาติและข้อเท็จจริงพื้นฐานเกี่ยวกับองค์การสหประชาชาติ ( กรมสาธารณะข้อมูล 1986 ; 1983:2 ) , สหประชาชาติเข้ามาเป็น วันที่ 24 ตุลาคม ค.ศ. 1945 เป็นองค์กร หมายถึง การรักษาสันติภาพและความมั่นคงระหว่างประเทศ " หลักการของหลักจะวางออกในอนุญาตซึ่งประกอบด้วยชุดที่ซับซ้อนของกฎสำหรับการทำงานที่เหมาะสมของสหภาพในกรอบระหว่างประเทศถึงความเงียบสงบของสมาชิกที่ต้องการมานาน ยึดมั่นในมุมมอง institutionalist เสรีนิยม สหประชาชาติสนับสนุน " รัฐบาลประชาธิปไตยการพึ่งพาอาศัยกันทางเศรษฐกิจ " และ " กลุ่มพันธมิตร " ความปลอดภัย " เป็นวิธีการเอาชนะความกระอักกระอ่วนของระบบระหว่างประเทศ " ( ดันน์ ทิม kurki milja สมิ ธ , และ สตีฟ 2010:96 ) มันเป็นหลักการเดียวกันกับที่ของโปรตีนสันนิบาตแห่งชาติ ได้ปรากฏขึ้นและแม้จะมีการสลายตัวเป็นส่วนหนึ่งของมรดกที่ได้รับการรับรองโดยองค์การสหประชาชาติ คำถามคือ แล้วยกขึ้นมาจากสององค์กรที่คล้ายกัน , หนึ่งได้ถล่มลงมา และได้พบการใช้งานดังกล่าวและความเจริญรุ่งเรือง ? นี้เป็นหินก้าวของข้อพิพาทระหว่างเสรีนิยม realists และความคิดเห็นของพวกเขาสูงขัดแย้งครั้ง

มีความขัดแย้งที่เกิดจากขอบเขตเพียงของมติและนโยบายของกับนักวิจารณ์ให้เหตุผลว่า " สหประชาชาติกลายเป็นห่างไกลมากขึ้นจาก ' พวกเรา ' " เป็นรัฐบาลมากขึ้น LED ( Thakur 1998:1 ) ข้อเรียกร้องนี้ ความจริงในธรรมชาติของมันเป็นยังสนับสนุนโดยข้อเท็จจริงที่ว่ามี " ประเทศเช่น อินเดีย อินโดนีเซีย ไนจีเรีย แอฟริกาใต้ และบราซิล ซึ่งเป็นพลังสำคัญกลางและภูมิภาค "แต่ที่ไม่ได้นำมาพิจารณาสำหรับสถานที่ในคณะมนตรีความมั่นคง ไม่ว่าความภักดีที่แสดงต่อองค์กร ( Thakur 1998:10 ) นี้ส่วนใหญ่เกิดขึ้นเพราะห้ารัฐซึ่งมีสมาชิกถาวรมีรัฐบาลที่มีประสิทธิภาพและดังนั้นจึงมีโอกาส ที่จะโค่นบัลลังก์แล้วล่ะ ในขณะที่การเรียกร้องนี้ดูเหมือนไม่ยุติธรรมต่อบางส่วนของรัฐสมาชิกของสหประชาชาติมีเสมออาร์กิวเมนต์เสรีนิยมตรงข้าม โดยระบุว่า ด้วยการสร้างงานมากขึ้นภายในองค์ประกอบร่างกายขององค์กรมาเพิ่มความไม่แน่นอน resettling บรรยากาศของอนาธิปไตยระหว่างประเทศ ในขณะที่มันแน่นอนไม่พึงประสงค์เนื่องจากอารมณ์กับเป้าหมายที่แท้จริง ของสหประชาชาติ ยังสร้างความแตกแยกในหมู่เรียกว่าหลง สหรัฐอเมริกา ดังนั้นโต้ใหม่เกิดขึ้นในนามของ realists ที่ pertinently กล่าวว่า " สังคมระหว่างประเทศเป็นงวด ไม่เคย และสหรัฐอเมริกาเป็นสาม downwardly และมือถือ " ( Thakur 1998:9 ) อุบาทว์จะถูกสร้างขึ้น และอยู่ในความรับผิดชอบของสหประชาชาติในการไกล่เกลี่ยระหว่างทั้งสองตัดกันที่ประเทศ

ตำแหน่งอุปการะเป็นจำนวนเงินที่ยุติธรรมของการวิจารณ์ยังเสด็จในที่เกี่ยวข้อง หลักการพื้นฐานของสหประชาชาติ ด้านทฤษฎีเสรีนิยม ฟู ( 1992:282 ) การตำหนิการกระทำของสันนิบาตชาติและสหประชาชาติระบุว่าพวกเขา " ไม่ได้อะไรเลย ของ [ . . . ] ความสำคัญที่แท้จริงในพื้นที่ที่สำคัญของการรักษาความปลอดภัยกลุ่ม เพราะพวกเขาไม่ได้ถูกบังคับใช้ Kant ของอุดมการณ์ เขาโทษสันนิบาตชาติ ' ลดลงในตัวเลือกที่ไม่เหมาะสมของสมาชิกและ criticises สหประชาชาติมีตัดสิน " แข็งแกร่งหลักการของ ' อธิปไตยความเสมอภาคของสมาชิกทั้งหมด "พิจารณาว่ากฎหมายไม่ได้อย่างแท้จริง สอดคล้องกับมุมมองของคานท์ ( ฟู 1992:282 ) ความสำเร็จจอมปลอมของสหประชาชาติยังประณามโดยเบอร์แทรนด์ ที่เชื่อว่า รัฐสมาชิกโง่อยากที่จะเป็นพันธมิตรในสงครามยืดเยื้อ ,รวมทั้งหูเบาที่เชื่อว่า " รัฐบาลทั้งหมดจะพร้อมที่จะยอมรับตัวเองทางทหารในทุกกรณีของการละเมิดสันติภาพ แม้เมื่อผลประโยชน์สำคัญของพวกเขาไม่ได้เป็นเดิมพัน " ( เบอร์ทรานด์ มอริส และ วอร์เนอร์ แดเนียล 1997:5 )

ข้อกล่าวหาสำคัญเหล่านี้ต่อสหประชาชาติ ด้วยกัน และมีแนวโน้มที่จะต่อสู้ แม้แต่เรื่องที่ละเอียดอ่อนมากขึ้น