River basin planning and management

River basin planning and management
In a river basin flowing water acts as an integrative element and something to use to
seek development. Watersheds offer a similar management unit (see the following
section), but focus more on moisture and soil conservation. River basins have been used
for integrated or comprehensive regional development planning and management since
the 1930s. The river basin biogeophysical landscape unit is suitable for applying a
holistic, ecosystem approach, and is useful when several states share a river system
(Briassoulis, 1986; Barrow, 1997; Biswas and Tortajada, 2001). There is probably more
experience with the use of river basins as a means for integrated environmental-socioeconomic
planning and management than with any other ecosystem approach and many
debates about its effectiveness. Growing competition for water supplies is likely to
prompt interest in this field.
Watershed/catchment planning and management
A watershed (‘catchment’ is often used in the UK) offers a biogeophysical unit usually
with well-defined boundaries and within which agroecosystem use, human activity and
water resources are interrelated. Researchers and environmental managers have made
use of watersheds or subdivisions (micro-watersheds) to study how land use changes
have affected hydrology, soil conservation and human welfare since the 1930s (starting
with the US Forest Service Coweeta Experimental Forest, North Carolina) (Vogt et al.,
1997: 40). Watershed experiments seek to establish the effects of disturbing vegetation
or soil, monitoring inputs to the basin (e.g. sunlight and rainfall) and outputs (by measuring
quantity and quality of flows from streams or material removed as produce). One
of the best known of these is the Hubbard Brook Experimental Watershed, New
Hampshire (USA) (Van Dyne, 1969: 53–76). Watersheds are useful for forestry, agricultural
development, erosion control, water supply, pollution and fisheries management.
Armitage (1995: 470) felt that integrated watershed management, like soil erosion
control, had focused mainly on technical issues (Easter et al., 1986; FAO, 1988; Pereira,
1989). Recently there has been interest in using watersheds, like river basins, as units
for integrated biophysical and socio-economic management to promote better community
development or land husbandry and sustainable development, and a number of
major agencies have published guidelines or handbooks (Bouchet, 1983; FAO, 1986;
Naiman, 1992). In India participatory watershed development has been used to try
to improve rural livelihoods and counter environmental degradation (Turton and
Farrington, 1998). Hufschmidt’s (1986) model has attracted particular attention as an
integrative methodological framework, although it is not really ecologically focused.
Bioregionalism
This is an approach which argues for human self-sufficiency at a local scale and support
for natural, rather than political or administrative units, for managing human development
(Sale, 1985). Definitions are not precise; however, it is usually seen as a ‘sense
of place’ adopting both a life region and a social unit, and places emphasis on local
adaptation to environment. Bioregionalism has been described as ‘awareness of the
ecology, economy and culture of a place and a commitment to making choices to
enhance them’ (http://www.greatriv.org.bioreg.htm – accessed February 2005). It is
often possible to ‘nest’ a series of bioregions within each other. Bioregionalists embrace
the adage ‘think globally act locally’, generally seek community development in
environmentally friendly ways, and strive for self-sufficient sustainable units. It has been called the politics of place, and is generally ecocentric in outlook. Supporters of permaculture
(a form of organic farming) often advocate bioregionalism and a ‘re-tribalisation’
of society (Mollison and Holmgren, 1978).
Bioregionalism appeared in the early 1970s when it was promoted by biogeographers
and environmentalists in California such as Peter Berg (Parsons, 1985; Aberley, 1993;
Alexander, 1990). The bioregion was seen to be intermediate between biogeographical
provinces and ecosystems or groups of ecosystems, and to support ‘cultural awareness’.
There is a considerable and diverse following of supporters in the USA (with an annual
North American Bioregionalism Congress since 1984); however, some advocates are
less than rational, and a few are virtually eco-fascist. There is much to be said for
adopting manageable-scale stable biogeophysical units within which suitable socioeconomic
activities may be studied and managed; for example: river basins (or rather
sub-basins), watersheds, coastal zones, cantons, parishes, counties, municipalities and
so forth.

Results (Thai) 1:

ลุ่มแม่น้ำการวางแผนและการจัดการในลุ่มแม่น้ำ น้ำไหลที่ทำหน้าที่เป็นองค์พิษและสิ่งที่ใช้ในการแสวงหาพัฒนา คอเขานั้นมีหน่วยจัดการคล้าย (ดูต่อไปนี้ส่วน), แต่มากขึ้นในการอนุรักษ์ความชุ่มชื้นและดิน การใช้อ่างน้ำการพัฒนาภูมิภาครวม หรือครอบคลุมการวางแผนและการจัดการตั้งแต่ช่วงทศวรรษ 1930 ส่วนภูมิทัศน์ลุ่มน้ำ biogeophysical เหมาะสำหรับใช้เป็นวิธีองค์รวม ระบบนิเวศ และมีประโยชน์เมื่อหลายรัฐแบ่งระบบแม่น้ำ(Briassoulis, 1986 แบร์โรว 1997 หุ้นนอร์แบร์และ Tortajada, 2001) มีมากขึ้นอาจจะประสบการณ์ ด้วยการใช้อ่างน้ำเป็นวิธีการเพื่อบูรณาการด้านสิ่งแวดล้อม socioeconomicการวางแผนและการบริหารจัดการกว่าแนวทางระบบนิเวศอื่น ๆ และหลายอภิปรายเกี่ยวกับประสิทธิผลของ เติบโตแข่งขันสำหรับประปามักพร้อมดอกเบี้ยในฟิลด์นี้ลุ่มน้ำ/ลุ่มน้ำการวางแผนและการจัดการในลุ่มน้ำ ('ลุ่มน้ำ' มักจะใช้ในสหราชอาณาจักร) มีหน่วย biogeophysical ปกติมีขอบเขตชัดเจน และ agroecosystem ที่ ใช้ กิจกรรมมนุษย์ และแหล่งน้ำที่มีสัมพันธ์กัน นักวิจัยและผู้จัดการสิ่งแวดล้อมได้ใช้คอเขานั้นหรือแบ่งย่อย (ไมโครคอเขานั้น) ศึกษาวิธีใช้การเปลี่ยนแปลงที่ดินได้ผลกระทบอุทกวิทยา การอนุรักษ์ดิน และมนุษย์สวัสดิการตั้งแต่ปี 1930 (เริ่มต้นด้วยเราป่าบริการ Coweeta Experimental ป่า นอร์ทแคโรไลนา) (Vogt et al.,ปี 2540:40) ลุ่มน้ำทดลองพยายามที่จะสร้างผลกระทบของพืชรบกวนหรือ ดิน เพื่อลุ่มน้ำ (เช่นแสงแดดและฝน) และผลการตรวจสอบ (โดยการวัดปริมาณและคุณภาพของกระแสจากกระแสหรือเอาเป็นวัสดุผลิต) อย่างใดอย่างหนึ่งที่รู้จักกันดีของเหล่านี้เป็นฮับบรู๊คทดลองลุ่มน้ำ ใหม่แฮมไชร์ (สหรัฐอเมริกา) (Van ดายน์ 1969:53-76) คอเขานั้นมีประโยชน์สำหรับการเกษตร ป่าไม้พัฒนา ควบคุมการพังทลาย น้ำประปา การจัดการมลพิษและการประมงอาร์มิเทจ (1995:470) รู้สึกที่รวมการจัดการลุ่มน้ำ เช่นการพังทลายของดินควบคุม มีเน้นปัญหาทางเทคนิค (อีสเตอร์และ al. 1986 FAO, 1988 Pereira1989) . เมื่อเร็ว ๆ นี้ มีการสนใจในการใช้คอเขานั้น เช่นแม่น้ำอ่าง เป็นหน่วยสำหรับรวม biophysical เศรษฐกิจสังคมการจัดการ และส่งเสริมชุมชนดีขึ้นพัฒนา หรือที่ดินเพาะปลูก และการพัฒนาอย่างยั่งยืน และจำนวนหน่วยงานหลักได้ประกาศแนวปฏิบัติหรือคู่มือการใช้งาน (Bouchet, 1983 FAO, 1986Naiman, 1992) ในอินเดีย ลุ่มน้ำแบบมีส่วนร่วมพัฒนามีการใช้การการปรับปรุงวิถีชีวิตชนบทและนับสิ่งแวดล้อม (Turton และFarrington, 1998) ของ Hufschmidt (1986) รุ่นที่น่าสนใจโดยเฉพาะเป็นการกรอบวิธีการมองอนาคต แม้ว่ามันไม่จริง ๆ นิเวศวิทยาความสำคัญBioregionalismนี้เป็นวิธีการที่ระบุว่า สำหรับมนุษย์พึ่งตัวเองในระดับท้องถิ่นและสนับสนุนสำหรับหน่วยที่เป็น ธรรมชาติ มากกว่าการเมือง หรือบริหาร การจัดการการพัฒนามนุษย์(ขาย 1985) ข้อกำหนดไม่ชัดเจน อย่างไรก็ตาม มันมักจะเห็นเป็นการ ' สัมผัสสถานที่ที่ ' ใช้ทั้งชีวิตภูมิภาค และหน่วยสังคม และสถานสำคัญในท้องถิ่นปรับตัวกับสภาพแวดล้อม Bioregionalism ได้รับการอธิบายว่า ' จิตสำนึกการนิเวศวิทยา เศรษฐกิจ และวัฒนธรรมของสถานที่และการทำการเลือกการเพิ่มพวกเขา ' (http://www.greatriv.org.bioreg.htm – เข้าถึง 2005 กุมภาพันธ์) มันเป็นมักจะไป 'รัง' ชุดของ bioregions แต่ Bioregionalists กอดสุภาษิต 'คิดว่าทั่วโลกดำเนินการภายในเครื่อง' โดยทั่วไปแสวงหาการพัฒนาชุมชนในวิธีรักษาสิ่งแวดล้อม และมุ่งมั่นเพื่อความพอเพียงอย่างยั่งยืนหน่วย มันมีการเรียกการเมืองของสถานที่ และโดยทั่วไป ecocentric ใน outlook ผู้สนับสนุนของ permaculture(แบบฟอร์มของเกษตรอินทรีย์) มักจะสนับสนุน bioregionalism และ 'tribalisation ใหม่'ของสังคม (Mollison และ Holmgren, 1978)Bioregionalism ปรากฏในเมื่อได้รับการเลื่อน โดย biogeographersและสิ่งแวดล้อมในแคลิฟอร์เนียเช่น Peter Berg (พาร์สันส์ 1985 Aberley, 1993อเล็กซานเดอร์ 1990) การศึกษาได้เห็นได้ระหว่าง biogeographicalจังหวัด และระบบนิเวศ หรือกลุ่ม ของระบบนิเวศ และ การสนับสนุน 'การตระหนักในวัฒนธรรม'มีมาก และหลากหลายต่อไปนี้เป็นผู้สนับสนุนในสหรัฐอเมริกา (มีประจำทุกปีนอร์ทอเมริกัน Bioregionalism การประชุมตั้งแต่ปี 1984); อย่างไรก็ตาม ผู้สนับสนุนบางอย่างได้มี เหตุผลน้อยกว่า และ มีไม่กี่แทบ fascist eco มีมากได้นำหน่วยจัดการขนาด biogeophysical มั่นคงภายในที่เหมาะสม socioeconomicกิจกรรมอาจมีศึกษา และ จัดการ ตัวอย่างเช่น: แอ่งน้ำ (หรือมากกว่าแอ่งย่อย), คอเขานั้น ชายฝั่งโซน ชาว parishes เขต เทศบาล และต่อ ๆ

Results (Thai) 2:

การวางแผนลุ่มน้ำและการจัดการ
ในลุ่มน้ำไหลกระทำน้ำเป็นองค์ประกอบที่บูรณาการและสิ่งที่จะใช้ในการ
แสวงหาการพัฒนา แหล่งต้นน้ำมีหน่วยจัดการคล้ายกัน (ดูต่อไปนี้
ส่วน) แต่มุ่งเน้นเพิ่มเติมเกี่ยวกับความชื้นและการอนุรักษ์ดิน ลุ่มน้ำได้ถูกนำมาใช้
ในการวางแผนการพัฒนาแบบบูรณาการหรือที่ครอบคลุมในระดับภูมิภาคและการจัดการตั้งแต่
ช่วงทศวรรษที่ 1930 หน่วยลุ่มน้ำ biogeophysical ภูมิทัศน์ที่เหมาะสำหรับการใช้
แบบองค์รวมวิธีการของระบบนิเวศและจะเป็นประโยชน์เมื่อหลายรัฐร่วมกันของระบบแม่น้ำ
(Briassoulis 1986; สาลี่ 1997; Biswas และลบิออล, 2001) อาจมีมากขึ้น
ประสบการณ์กับการใช้งานของลุ่มน้ำเป็นวิธีสำหรับสิ่งแวดล้อมแบบบูรณาการทางสังคมและเศรษฐกิจที่
วางแผนและการจัดการกว่าด้วยวิธีการใด ๆ ของระบบนิเวศและอื่น ๆ อีกมากมาย
การอภิปรายเกี่ยวกับประสิทธิภาพของมัน การแข่งขันที่เพิ่มขึ้นสำหรับแหล่งน้ำมีแนวโน้มที่จะ
แจ้งให้ความสนใจในด้านนี้.
ลุ่มน้ำวางแผนการเก็บกักน้ำ / และการจัดการ
ลุ่มน้ำ ( 'เก็บกักน้ำ' มักจะใช้ในสหราชอาณาจักร) มีหน่วย biogeophysical มักจะ
มีขอบเขตที่ดีที่กำหนดและภายในซึ่งระบบนิเวศเกษตรการใช้งานของมนุษย์ กิจกรรมและ
แหล่งน้ำมีความสัมพันธ์กัน นักวิจัยและผู้จัดการด้านสิ่งแวดล้อมได้ทำให้
การใช้งานของแหล่งต้นน้ำหรือเขตการปกครอง (ไมโครแหล่งต้นน้ำ) เพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงการใช้ประโยชน์ที่ดิน
ได้รับผลกระทบอุทกวิทยาการอนุรักษ์ดินและสวัสดิการของมนุษย์ตั้งแต่ช่วงทศวรรษที่ 1930 (เริ่มต้น
กับสหรัฐอเมริกาป่า Coweeta ทดลองป่า, นอร์ทแคโรไลนา) (โฟกท์ , et al.,
1997: 40) การทดลองลุ่มน้ำพยายามที่จะสร้างผลกระทบของพืชรบกวน
หรือดินการตรวจสอบปัจจัยการผลิตอ่าง (เช่นแสงแดดและปริมาณน้ำฝน) และผล (โดยการวัด
ปริมาณและคุณภาพของกระแสจากลำธารหรือวัสดุลบเนื่องจากการผลิต) หนึ่ง
ของที่ดีที่สุดที่รู้จักกันของเหล่านี้เป็นฮับบาร์ดห้วยทดลองลุ่มน้ำ, New
Hampshire (USA) (Van Dyne 1969: 53-76) แหล่งต้นน้ำมีประโยชน์สำหรับป่าไม้การเกษตร
การพัฒนา, การควบคุมการชะล้างพังทลายของน้ำประปามลพิษและการจัดการประมง.
มาร์ติน (1995: 470) รู้สึกว่าการจัดการลุ่มน้ำแบบบูรณาการเช่นการพังทลายของดิน
การควบคุมได้ส่วนใหญ่เน้นปัญหาทางเทคนิค (อีสเตอร์ et al, 1986. ; FAO, 1988; Pereira,
1989) เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้มีการสนใจในการใช้พื้นที่ลุ่มน้ำเช่นลุ่มน้ำเป็นหน่วย
สำหรับการจัดการชีวกายภาพและทางเศรษฐกิจและสังคมแบบบูรณาการเพื่อส่งเสริมการที่ดีขึ้นของชุมชน
ในการพัฒนาหรือการเลี้ยงที่ดินและการพัฒนาอย่างยั่งยืนและจำนวนของ
หน่วยงานหลักที่มีการเผยแพร่แนวทางหรือคู่มือ (Bouchet 1983 ; FAO, 1986;
Naiman, 1992) ในอินเดียมีส่วนร่วมในการพัฒนาลุ่มน้ำได้ใช้ในการพยายาม
ที่จะปรับปรุงชีวิตความเป็นอยู่ในชนบทและตอบโต้ความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม (ตั๋นและ
Farrington, 1998) Hufschmidt ของ (1986) รุ่นได้ดึงดูดความสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะที่เป็น
กรอบระเบียบวิธีการแบบบูรณาแม้ว่ามันจะไม่ได้จริงๆที่มุ่งเน้นทางด้านนิเวศวิทยา.
bioregionalism
นี้เป็นวิธีการที่ระบุว่าสำหรับมนุษย์พึ่งตัวเองในระดับท้องถิ่นและสนับสนุนการ
เป็นธรรมชาติมากกว่าหน่วยทางการเมืองหรือการบริหาร สำหรับการจัดการการพัฒนามนุษย์
(ขาย, 1985) คำจำกัดความไม่ได้แม่นยำ; แต่ก็มักจะมองว่าเป็นความรู้สึก
ของสถานที่ 'การนำทั้งภูมิภาคชีวิตและเป็นหน่วยของสังคมและความสำคัญกับท้องถิ่น
ในการปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อม bioregionalism ได้รับการอธิบายว่า 'ความตระหนักของ
ระบบนิเวศเศรษฐกิจและวัฒนธรรมของสถานที่และความมุ่งมั่นที่จะทำให้ตัวเลือกที่จะ
เสริมสร้างให้พวกเขา (http: //www.greatriv.org.bioreg.htm - เข้าถึงกุมภาพันธ์ 2005) มันเป็น
มักจะเป็นไปได้ที่จะ 'รัง' ชุดของ bioregions ภายในแต่ละอื่น ๆ Bioregionalists โอบกอด
สุภาษิต 'คิดว่าทั่วโลกทำหน้าที่ในประเทศ' โดยทั่วไปแสวงหาการพัฒนาชุมชนใน
รูปแบบที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมและมุ่งมั่นเพื่อความพอเพียงหน่วยยั่งยืน มันได้รับการเรียกว่าการเมืองของสถานที่และโดยทั่วไป ecocentric ใน Outlook ผู้สนับสนุนของ permaculture
(รูปแบบของการทำเกษตรอินทรีย์) มักจะสนับสนุน bioregionalism และ 're-tribalisation'
ของสังคม (Mollison และฮัวเกรน, 1978).
bioregionalism ปรากฏตัวขึ้นในช่วงต้นปี 1970 เมื่อมันได้รับการเลื่อนโดย biogeographers
และสิ่งแวดล้อมในรัฐแคลิฟอร์เนียเช่นปีเตอร์เบิร์ก (พาร์สันส์ 1985; Aberley 1993;
อเล็กซานเด, 1990) bioregion ที่เห็นจะอยู่ตรงกลางระหว่าง biogeographical
จังหวัดและระบบนิเวศหรือกลุ่มของระบบนิเวศและให้การสนับสนุน 'การอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรม'.
มีดังต่อไปนี้มากและมีความหลากหลายของผู้สนับสนุนในประเทศสหรัฐอเมริกา (ที่มีเป็นประจำทุกปีคือ
อเมริกาเหนือ bioregionalism สภาคองเกรสตั้งแต่ปี 1984); แต่ผู้สนับสนุนบางคนมี
น้อยกว่าที่มีเหตุผลและไม่กี่แทบ Eco ฟาสซิสต์ มีมากที่จะบอกได้ว่าเป็น
การนำการจัดการที่ระดับหน่วย biogeophysical มั่นคงภายในซึ่งทางสังคมและเศรษฐกิจที่เหมาะสม
กิจกรรมอาจมีการศึกษาและการบริหารจัดการ; ตัวอย่างเช่น: ลุ่มน้ำ (หรือมากกว่า
ย่อยอ่าง) แหล่งต้นน้ำโซนชายฝั่งรัฐตำบลจังหวัดเทศบาลและ
อื่น ๆ