1.5 Implications of the concept of

1.5 Implications of the concept of standard accent

It is often stated that RP speakers represent as few as 3 percent of the population of Britain, but this figure is a pure guess. Most crucially, it obscures the significance of RP as a target, its influence as a model, and thus the considerable numbers who speak some kind of paralect of RP.

This latter point complicates all judgments of the precise phonological ingredients of “standard” accents. For example, there has been a spoken standard for French since at least the second half of the twelfth century (based originally on that of the royal court in Paris) and even possibly much earlier (Lodge, 1993: 98, 102, 166)); and, as in Britain, monolingual nonstandard dialect speakers had disappeared in France by the 1970s (Hawkins, 1993: 60). This makes it impossible to tell which part of France a speaker of standard French, with this standard accent, comes from, whereas those who speak regional varieties signal their regional origin as soon as they start speaking, largely as a result of specifically regional features of their accent (Hawkins, 1993: 56). These include complicated sets of features, if one takes into account regional differences in the use of the vowel system, which thus becomes “a vehicle of a multitude of connotations” (Sanders, 1993a: 45). For example, in standard French the vowel sounds in words like saule/sol (willow/ground) and in the second syllable of couché and couchait (slept/was sleeping) are held to distinguish between each word in these two pairs, but in many regional varieties of French the distribution of vowel values in such pairs is quite different (Hawkins, 1993: 61). There may also be small consonantal differences, and class-related differences in the use of optional liaisons between words (Durand, 1993: 259, 263).

But to pin down the distinctive features of the standard French accent is much more difficult. A comparison of various linguistic authorities shows “surprising divergences” as to what the standard accent is supposed to consist of (Durand, 1993: 262). When Fouché (1956, 1959) claimed that his description of the standard French accent was based on the “average” careful pronunciation of “cultivated” Parisians (quoted in Durand, 1993: 262), he did not define “average” nor who counts as cultivated, though of course the perceptions of this informed observer are highly relevant. A revealing study by Martinet and Walter (cited in Durand, 1993: 262) showed considerable diversity and variability in the formal pronunciation of 17 highly educated Parisian adults, and this and his own specialist knowledge of the sociolinguistics of contemporary French have led Professor Jacques Durand to question the empirical (as opposed to the normative or pedagogical) nature of the concept of “standard” French pronunciation (Durand, 1993: 263), to the point of echoing the claim of Y.-C. Morin that the notion of “standard” French is no more than a “linguistic Frankenstein” (Morin, 1987).

Comparable claims Comparable claims have been made in respect of English. The British sociolinguist Michael Stubbs claimed (1976: 26) that “there is in fact no standard English accent, and standard English can be spoken with any accent”; and W. R. O'Donnell and Loreto Todd claimed (1980: 143) that the notion of “standard” does not imply any particular pronunciation of English, and that “it is important to realize that RP is not a standard pronunciation; there is, in fact, no such standard.” That this “standard,” if it exists, accommodates a degree of variation is attested by, for example, a glance at John Wells's authoritative English Pronunciation Dictionary (1990), many of whose entries admit one or more variants. Moreover, RP is itself changing (Honey, 1989), even in the mouths of younger royals, with the absorption of one or two features from “popular London” (Cockney-influenced) speech such as word-final [t]-glottalling and, to a lesser extent, of vocalic [1], to the point where one observer has
proposed the term “Estuary English” for this “broader” form of RP, found especially among speakers in suburban Greater London and adjacent counties around the Thames estuary (Rosewarne, 1994).

None of this, however, should blind us to the overwhelming influence as a model of RP (whatever its ingredients at any time), nor lead us into the trap of denying the existence of a “standard” version of anything simply because in its purest form it is difficult to define or measure. Philosophers such as Tarski and Karl Popper (see, for example, Magee, 1973) have demonstrated the nature of “regulative ideas,” which do not correspond to precise measurement. Even the most exact measurement in millionths of a centimetre is likely to be inexact, and the fact that a millionth of a centimetre is unlikely to be met with in practical human experience does not invalidate the concept. In any case, one important reason why a standard accent may be difficult to describe is that listeners’perceptions of it may be more significant than its empirically observed phonological features. Furthermore, Professor Durand's despair about the concept of a “standard” French accent does not appear to take account of the notion of a paralect, which may account for much of the variation he observes, and the same may perhaps help to explain the judgments of Stubbs and of O'Donnell and Todd.

As a label for standard American English pronunciation, the term “General American” was proposed by Krapp (1919) and despite reservations among present-day linguists has some currency (along with terms which significantly refer to the media “networks” as models), partly because local variation in the USA is less marked than in Britain, though there are notable differences between General American and the stereotypical accents of, for example, New York, Boston, and Charleston, and the notion of regional standards is stronger. It is often said that in the USA a speaker's grammar is more likely to be the basis of positive or negative evaluations than her/his accent, but it is also widely reported that the accents of certain minority groups (African-Americans, Hispanics) can cause advertised accommodation to be declared “already let” to callers with such accents.

Modern standard German originated chiefly in the East Middle German dialect area, and the spoken standard is now termed deutsche Hochlautung (“DH”). Its characteristic phonetic elements, and the differences between these and those of some of the main regional dialects, are well described in Barbour and Stevenson (1990). The prestige accent is associated with education, but has fewer connotations of class superiority than RP is said to have in Britain. Despite what is often said to be a more marked resilience of local dialect than in Britain, and indeed a greater tolerance of accent features which express regional models of educatedness, there is an expectation that formal or scholarly registers should be expressed in formal standard German and with the DH accent, which demands considerable adjustments in the speech even of middle-class schoolchildren whose speech may be strongly influenced by regional dialect forms.

Results (Malay) 1:

1.5 implikasi konsep loghat standardIa selalunya dinyatakan bahawa Mata Ganjaran penceramah mewakili beberapa 3 peratus dari populasi Britain, tetapi angka ini adalah meneka tulen. Tempahan penting, mengaburkan kepentingan Mata Ganjaran sebagai sasaran, pengaruhnya sebagai model, dan dengan itu jumlah besar yang bercakap beberapa jenis paralect mata ganjaran. This latter point complicates all judgments of the precise phonological ingredients of “standard” accents. For example, there has been a spoken standard for French since at least the second half of the twelfth century (based originally on that of the royal court in Paris) and even possibly much earlier (Lodge, 1993: 98, 102, 166)); and, as in Britain, monolingual nonstandard dialect speakers had disappeared in France by the 1970s (Hawkins, 1993: 60). This makes it impossible to tell which part of France a speaker of standard French, with this standard accent, comes from, whereas those who speak regional varieties signal their regional origin as soon as they start speaking, largely as a result of specifically regional features of their accent (Hawkins, 1993: 56). These include complicated sets of features, if one takes into account regional differences in the use of the vowel system, which thus becomes “a vehicle of a multitude of connotations” (Sanders, 1993a: 45). For example, in standard French the vowel sounds in words like saule/sol (willow/ground) and in the second syllable of couché and couchait (slept/was sleeping) are held to distinguish between each word in these two pairs, but in many regional varieties of French the distribution of vowel values in such pairs is quite different (Hawkins, 1993: 61). There may also be small consonantal differences, and class-related differences in the use of optional liaisons between words (Durand, 1993: 259, 263). Tetapi untuk pin turun ciri-ciri unik loghat Perancis standard adalah jauh lebih sukar. Perbandingan pelbagai pihak berkuasa Linguistik menunjukkan "mengejutkan perbezaan" tentang apa loghat standard sepatutnya terdiri daripada (Durand, 1993:262). Apabila Fouché (Melbourne 1956, 1959) mendakwa bahawa perihal loghat Perancis standard adalah berdasarkan sebutan perkataan berhati-hati dengan "purata" dari Parisians "ditanam" (disebut dalam Durand, 1993:262), beliau tidak pula mentakrifkan "purata" mahupun yang dikira sebagai ditanam, walaupun sudah tentu persepsi awam terhadap pemerhati dimaklumkan ini adalah sangat relevan. Satu kajian mendedahkan Martinet dan Walter (dipetik dalam Durand, 1993:262) menunjukkan kepelbagaian besar dan kepelbagaian dalam sebutan formal 17 berpendidikan Paris dewasa, dan ini dan beliau sendiri pengetahuan pakar sociolinguistics of Perancis kontemporari telah membawa Jacques Durand Profesor mempersoalkan konsep "standard" sebutan Perancis (Durand sifat empirikal (berbanding normatif dan Pedagogi) 1993: 263), kepada titik pengkelompokkan tuntutan Y.-C. Morin tanggapan Perancis "standard" yang tidak lebih daripada "Frankenstein Linguistik" (Morin, 1987). Tuntutan setanding setanding tuntutan telah dibuat berkenaan dengan Bahasa Inggeris. Sociolinguist British Michael Stubbs (1976:26) yang mendakwa bahawa "terdapat malah tiada loghat Bahasa Inggeris baku, dan Bahasa Inggeris Baku boleh bercakap dengan loghat mana-mana"; dan W. R. O'Donnell dan Loreto Todd mendakwa (1980:143) bahawa tanggapan "standard" tidak menandakan sebarang lafaz tertentu Bahasa Inggeris, dan bahawa "ia adalah penting untuk menyedari bahawa Mata Ganjaran bukanlah satu sebutan standard; ada, malah, tiada piawaian sedemikian." Bahawa ini "standard," jika ia wujud, menempatkan Ijazah pengubahan disahkan oleh, contohnya, dengan pantas pada John Wells autoritatif sebutan kamus (1990), banyak entri yang mengakui variasi satu atau lebih. Selain itu, mata ganjaran itu sendiri yang berubah-ubah (madu, 1989), walaupun di dalam mulut keluarga diraja muda, dengan penyerapan ciri-ciri satu atau dua dari ucapan "popular London" (Cockney-dipengaruhi) seperti [t] akhir perkataan-glottalling dan, ke tahap yang lebih rendah, vocalic [1], ke titik di mana seorang pemerhati telahdicadangkan tempoh "Muara Inggeris" borang ini "lebih luas" Mata Ganjaran, didapati terutamanya di kalangan penutur di pinggir bandar Greater London dan bersebelahan Hillsborough sekitar Muara Thames (Rosewarne, 1994). Ini, Walau bagaimanapun, tiada satu pun patut buta kita kepada pengaruh hangat sebagai model mata ganjaran (apa-apa bahan-bahan pada bila-bila masa), dan tidak membawa kita ke dalam perangkap dengan menafikan kewujudan versi "standard" terhadap apa-apa semata-mata kerana dalam bentuk yang paling tulen ianya sukar untuk didefinisikan ataupun disukat. Ahli falsafah seperti Tarski dan Karl Popper (lihat, misalnya, Magee, 1973) telah menunjukkan sifat "pengawal atur idea," yang tidak sepadan dengan ukuran yang tepat. Walaupun Tempahan tepat ukuran dalam millionths centimetre yang dijangka akan inexact, dan hakikat bahawa millionth dari centimetre yang juga dijangka akan bertemu dengan dalam pengalaman manusia yang praktikal tidak membatalkan konsep. Dalam setiap kes, satu sebab penting mengapa loghat standard yang mungkin sukar untuk menggambarkan adalah bahawa listeners'perceptions itu mungkin lebih penting daripada ciri-ciri fonologi empirically diperhatikan. Selain itu, Profesor Durand berputus-asa tentang konsep loghat Perancis yang "standard" tidak muncul untuk mengambil kira tanggapan paralect yang mungkin akaun untuk sebahagian besar perubahan dia memerhati, dan perkara yang sama mungkin boleh membantu untuk menjelaskan penghakiman Stubbs dan O'Donnell serta Todd. Sebagai satu label untuk standard sebutan bahasa Inggeris Amerika, istilah "Ketua Amerika" telah dicadangkan oleh Krapp (1919) dan walaupun Tempahan antara juru bahasa masa kini mempunyai beberapa Mata Wang (bersama-sama dengan terma-terma yang ketara merujuk kepada media "rangkaian" sebagai model), sebahagiannya kerana variasi tempatan di Amerika Syarikat kurang ditanda daripada di Britain, walaupun terdapat ketara perbezaan antara Ketua Amerika dan stereotaip keserlahan warna , sebagai contoh, New York, Boston, dan Charleston dan tanggapan Standard serantau adalah lebih kukuh. Sering diperkatakan bahawa di Amerika Syarikat seorang penceramah tatabahasa adalah lebih cenderung untuk menjadi asas penilaian positif atau negatif daripada loghat Penasihat, tetapi ia juga dilaporkan secara meluas bahawa loghat tertentu kumpulan minoriti (Afrika-Amerika, Hispanics) boleh menyebabkan diiklankan tempat tinggal adalah diisytiharkan "sudah biarkan" kepada pemanggil dengan sentuhan itu. Jerman moden standard berasal terutamanya di Daerah loghat Jerman Timur Tengah, dan standard yang dituturkan sekarang diistilahkan deutsche Hochlautung ("DH"). Unsur-unsur fonetik dengan ciri-ciri dan perbezaan antara ini dan orang-orang daripada beberapa dialek serantau yang utama, adalah juga diterangkan dalam Barbour dan Stevenson (1990). Loghat prestige dikaitkan dengan pendidikan, tetapi mempunyai sedikit connotations penguasaan kelas daripada mata ganjaran yang dikatakan ada di Britain. Walaupun apa sering dikatakan menjadi daya tahan yang lebih ketara daripada dialek tempatan berbanding di Britain, dan sesungguhnya yang lebih toleransi ciri-ciri loghat yang menyatakan model regional educatedness, terdapat jangkaan bahawa Daftar-Daftar yang formal atau ilmiah harus dinyatakan dalam Bahasa Jerman piawai yang formal dan dengan loghat DH, yang memerlukan pelarasan ketara dalam ucapan walaupun daripada kanak-kanak sekolah kelas pertengahan yang pertuturan yang boleh dipengaruhi kuat oleh dialek serantau borang.

Results (Malay) 2:

1.5 Implikasi konsep loghat standard Ia sering menyatakan bahawa orang-RP mewakili sebagai beberapa sebagai 3 peratus daripada penduduk Britain, tetapi angka ini adalah tekaan tulen. Paling penting, ia mengaburi kepentingan RP sebagai sasaran, pengaruhnya sebagai model, dan dengan itu jumlah yang besar yang bertutur dalam beberapa jenis paralect daripada RP. Ini titik terakhir merumitkan semua pertimbangan daripada bahan-bahan fonologi tepat "standard" aksen. Sebagai contoh, terdapat satu standard yang dituturkan untuk Perancis sejak sekurang-kurangnya separuh kedua abad kedua belas (berdasarkan asalnya pada itu mahkamah diraja di Paris) dan juga mungkin lebih awal (Lodge, 1993: 98, 102, 166)) ; dan, seperti di Britain, satu bahasa orang-dialek tidak standard telah hilang di Perancis oleh tahun 1970-an (Hawkins, 1993: 60). Ini menjadikan ia mustahil untuk memberitahu yang sebahagian daripada Perancis penceramah bertaraf Perancis, dengan loghat standard ini, datang dari, sedangkan orang-orang yang berkata-kata jenis serantau isyarat asal serantau mereka sebaik sahaja mereka mula bercakap, sebahagian besarnya disebabkan oleh ciri-ciri khusus serantau loghat mereka (Hawkins, 1993: 56). Ini termasuk set rumit ciri-ciri, jika seseorang mengambil ke dalam akaun perbezaan serantau dalam penggunaan sistem vokal, yang dengan itu menjadi "sebuah kenderaan pelbagai konotasi" (Sanders, 1993a: 45). Sebagai contoh, dalam standard Perancis vokal bunyi dalam perkataan seperti saule / sol (willow / tanah) dan pada suku kata kedua Couche dan couchait (tidur / tidur) diadakan untuk membezakan antara setiap perkataan dalam kedua-dua pasangan, tetapi dalam banyak jenis serantau Perancis pengagihan nilai vokal dalam pasangan itu agak berbeza (Hawkins, 1993: 61). Mungkin juga terdapat perbezaan konsonan kecil, dan perbezaan kelas yang berkaitan dalam penggunaan Jawatankuasa perhubungan pilihan antara perkataan (Durand, 1993: 259, 263). Tetapi untuk pin bawah ciri-ciri tersendiri loghat Perancis standard lebih sukar. Perbandingan pelbagai pihak berkuasa linguistik menunjukkan "perbezaan yang mengejutkan" apa loghat standard sepatutnya terdiri daripada (Durand, 1993: 262). Apabila Fouche (1956, 1959) mendakwa bahawa keterangan beliau loghat Perancis standard adalah berdasarkan "purata" sebutan yang berhati-hati "ditanam" Parisians (dipetik dalam Durand, 1993: 262), beliau tidak menentukan "purata" ataupun yang diambil kira sebagai ditanam, walaupun sudah tentu persepsi pemerhati maklumat ini sangat relevan. Satu kajian mendedahkan oleh Martinet dan Walter (dipetik dalam Durand, 1993: 262) menunjukkan kepelbagaian yang agak besar dan kepelbagaian dalam sebutan rasmi 17 berpendidikan tinggi orang dewasa Paris, dan ini dan pengetahuan pakar sendiri daripada sosiolinguistik kontemporari Perancis telah diketuai Profesor Jacques Durand mempersoalkan empirikal (bertentangan dengan normatif atau pedagogi) sifat konsep "standard" sebutan Perancis (Durand, 1993: 263), ke pusat mengulangi tuntutan Y.-C. Morin bahawa kepercayaan kepada "standard" Perancis adalah tidak lebih daripada "Frankenstein linguistik" (Morin, 1987). Tuntutan Setanding tuntutan Setanding telah dibuat berkenaan dengan bahasa Inggeris. The sociolinguist British Michael Stubbs dituntut (1976: 26) bahawa "tidak sebenarnya tidak loghat Inggeris standard, dan standard Bahasa Inggeris boleh dituturkan dengan mana-mana loghat"; dan WR O'Donnell dan Loreto Todd yang dituntut (1980: 143) bahawa kepercayaan kepada "standard" tidak bermakna apa-apa sebutan tertentu bahasa Inggeris, dan bahawa "adalah penting untuk menyedari RP yang bukan sebutan standard; ada, sebenarnya, tiada standard tersebut. "Bahawa ini" standard, "jika ia wujud, menempatkan ijazah variasi dibuktikan dengan, contohnya, satu renungan berwibawa English Sebutan Kamus John Wells (1990), ramai yang penyertaan mengakui satu atau lebih variasi. Lebih-lebih lagi, RP itu sendiri berubah (Madu, 1989), walaupun dalam mulut diraja muda, penyerapan satu atau dua ciri-ciri dari "popular London" (Cockney dipengaruhi) ucapan seperti perkataan akhir [t] -glottalling dan , sedikit sebanyak, sudah dgn suara [1], ke titik di mana seorang pemerhati telah mencadangkan istilah "Muara Bahasa Inggeris" untuk ini bentuk "luas" daripada RP, dijumpai terutamanya di kalangan orang di pinggir bandar London dan daerah-daerah bersebelahan sekitar muara Thames (Rosewarne, 1994). Tiada seorang pun daripada ini, bagaimanapun, patut membutakan kita kepada pengaruh yang amat menggalakkan sebagai model RP (apa sahaja bahan-bahan yang pada bila-bila), dan tidak membawa kita ke dalam perangkap menafikan kewujudan versi "standard" daripada apa-apa kerana dalam bentuk yang paling tulen ia adalah sukar untuk menentukan atau mengukur. Ahli falsafah seperti Tarski dan Karl Popper (lihat, sebagai contoh, Magee, 1973) telah menunjukkan sifat "idea-idea yang mengatur," yang tidak sesuai dengan ukuran yang tepat. Walaupun ukuran yang paling tepat dalam sepersejuta sentimeter mungkin tidak tepat, dan hakikat bahawa sejuta sentimeter tidak mungkin ditemui di dalam pengalaman manusia praktikal tidak membatalkan konsep. Dalam mana-mana kes, salah satu sebab penting mengapa loghat standard mungkin sukar untuk menggambarkan bahawa listeners'perceptions itu mungkin lebih penting daripada ciri fonologi yang empirik dipatuhi. Tambahan pula, putus asa Profesor Durand tentang konsep "standard" loghat Perancis nampaknya tidak mengambil kira tanggapan paralect, yang boleh menyumbang banyak variasi dia memerhati, dan yang sama mungkin boleh membantu untuk menjelaskan penghakiman Stubbs dan O'Donnell dan Todd. Sebagai label untuk standard sebutan bahasa Inggeris Amerika, istilah "General Amerika" yang telah dicadangkan oleh Krapp (1919) dan walaupun tempahan di kalangan ahli bahasa masa kini mempunyai matawang beberapa (bersama-sama dengan terma-terma yang ketara merujuk kepada media "rangkaian" sebagai model), sebahagiannya kerana variasi tempatan di Amerika Syarikat tidaklah sebegitu teruk di Britain, walaupun terdapat perbezaan yang ketara antara General Amerika dan aksen stereotaip, sebagai contoh, New York, Boston, dan Charleston, dan tanggapan piawaian serantau adalah lebih kuat. Ia sering berkata bahawa di Amerika Syarikat tatabahasa penceramah adalah lebih cenderung untuk menjadi asas kepada penilaian positif atau negatif daripada dia / loghat, tetapi ia juga dilaporkan secara meluas bahawa aksen kumpulan minoriti tertentu (Afrika-Amerika, Hispanik) boleh menyebabkan penginapan diiklankan untuk diisytiharkan "sudah biarkan" kepada pemanggil dengan aksen tersebut. Modern standard Jerman berasal terutamanya di Timur Tengah kawasan dialek Jerman, dan standard yang dituturkan kini disebut deutsche Hochlautung ("DH"). Elemen ciri fonetik, dan perbezaan antara ini dan orang-orang dari beberapa dialek serantau utama, baik yang diterangkan dalam Barbour dan Stevenson (1990). Loghat prestij dikaitkan dengan pendidikan, tetapi mempunyai kurang konotasi kelas keunggulan daripada RP dikatakan mempunyai di Britain. Walaupun apa yang sering dikatakan sebagai daya tahan yang lebih menonjol dialek tempatan daripada di Britain, dan sesungguhnya toleransi yang lebih besar untuk menikmati loghat yang menyatakan model serantau educatedness, terdapat jangkaan bahawa daftar-daftar yang formal atau ilmiah harus dinyatakan dalam formal standard Jerman dan dengan loghat DH, yang menuntut pelarasan besar dalam ucapan walaupun kanak-kanak sekolah kelas pertengahan yang tutur katanya boleh dipengaruhi oleh bentuk dialek serantau.