We have subtitled versions, miss,"

We have subtitled versions, miss," the man continued. He wiped his fingertips quickly on his shirt and
pulled out three titles. "No," Miranda said. "Thank you, no." She wandered through the store, studying
shelves lined with unlabelled packets and tins. The freezer case was stuffed with bags of pita bread and
vegetables she didn't recognize. The only thing she recognized was a rack lined with bags and bags of the
Hot Mix that Laxmi was always eating. She thought about buying some for Laxmi, then hesitated,
wondering how to explain what she'd been doing in an Indian grocery.
"Very spicy," the man said, shaking his head, his eyes traveling across Miranda's body. "Too spicy for you."
By February Laxmi's cousin's husband still hadn't come to his senses. He had returned to Montreal, argued
bitterly with his wife for two weeks, packed two suitcases, and flown back to London. He wanted a divorce.
Miranda sat in her cubicle and listened as Laxmi kept telling her cousin that there were better men in the
world, just waiting to come out of the woodwork. The next day the cousin said she and her son were going
to her parents' house in California, to try to recuperate. Laxmi convinced her to arrange a weekend layover
in Boston. "A quick change of place will do you good," Laxmi insisted gently, "besides which, I haven't seen
you in years."
Miranda stared at her own phone, wishing Dev would call. It had been four days since their last
conversation. She heard Laxmi dialing directory assistance, asking for the number of a beauty salon.
"Something soothing," Laxmi requested. She scheduled massages, facials, manicures, and pedicures. Then
she reserved a table for lunch at the Four Seasons. In her determination to cheer up her cousin, Laxmi had
forgotten about the boy. She rapped her knuckles on the laminated wall.
"Are you busy Saturday?"
The boy was thin. He wore a yellow knapsack strapped across his back, gray herringbone trousers, a red V
necked sweater, and black leather shoes. His hair was cut in a thick fringe over his eyes, which had dark
circles under them. They were the first thing Miranda noticed. They made him look haggard, as if he
smoked a great deal and slept very little, in spite of the fact that he was only seven years old. He clasped a
large sketch pad with a spiral binding. His name was Rohin.
"Ask me a capital," he said, staring up at Miranda.
She stared back at him. It was eight-thirty on a Saturday morning. She took a sip of coffee. "A what?"
"It's a game he's been playing," Laxmi's cousin explained. She was thin like her son, with a long face and
the same dark circles under her eyes. A rust-colored coat hung heavy on her shoulders. Her black hair, with
a few strands of gray at the temples, was pulled back like a ballerina's. "You ask him a country and he tells
you the capital."
"You should have heard him in the car," Laxmi said. "He's already memorized all of Europe.

Results (Thai) 1:

คนเรามีชื่อรุ่น พลาด อย่างต่อเนื่อง เขาเช็ดปลายนิ้วของเขาอย่างรวดเร็วบนเสื้อเชิ้ตของเขา และดึงออกชื่อสาม "ไม่ มิรันดากล่าว "ขอบคุณ ไม่มี" เธอเดินผ่านร้านค้า เรียนชั้นวางที่เรียงรายไป ด้วยแพคเก็ตปจะและกระป๋อง กรณีแช่แข็งถูกยัด ด้วยถุงขนมปัง และผักที่เธอไม่รู้จัก สิ่งเดียวที่เธอรู้จักถูกแขวนกระเป๋าและถุงผสมร้อนที่ลักษมีรับประทานเสมอ เธอคิดซื้อบางลักษมี แล้ว ลังเลสงสัยวิธีการอธิบายสิ่งที่เธอทำในร้านขายของชำที่อินเดีย "เผ็ดมาก คนกล่าว สั่นศีรษะ ดวงตาของเขาเดินทางไปทั่วร่างกายของมิรันดา "เผ็ดคุณ" โดยกุมภาพันธ์ ลักษมีของญาติสามียังไม่ได้มากับความรู้สึกของเขา เขาได้กลับไปมอนทรีออ โต้เถียงอากาศหนาวกับภรรยาสำหรับสองสัปดาห์ บรรจุสองใบ และบินกลับลอนดอน เขาต้องการหย่าร้าง มิรันดานั่งอยู่ในห้องเล็ก ๆ ของเธอ และฟังเป็นลักษมีเก็บไว้บอกลูกพี่ลูกน้องของเธอว่า มีผู้ชายที่ดีในการโลก รอมาจากไม้ ในวันถัดไปลูกพี่ลูกน้องบอกว่า เธอและลูกชายของเธอไปบ้านของพ่อในแคลิฟอร์เนีย เพื่อพักฟื้น ลักษมีเชื่อเธอจัดมาเลช่วงสุดสัปดาห์ในบอสตัน "การเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของสถานที่จะทำคุณดี ลักษมียืนยันเบา ๆ, " นอกเหนือจากที่ ฉันไม่ได้เห็นคุณในปีนี้" มิรันดาจ้องไปที่โทรศัพท์ของตนเอง ประสงค์ Dev จะเรียก ได้สี่วันสุดท้ายการสนทนา เธอได้ยินลักษมีเรียกขอความช่วยเหลือของไดเรกทอรี ขอหมายเลขของร้านเสริมสวย"บางสิ่งบางอย่างผ่อนคลาย ลักษมีร้องขอ เธอกำหนด บริการนวด ดูแลผิวหน้า ทำเล็บมือ และเท้า แล้วเธอสามารถจองตารางสำหรับอาหารกลางวันที่โฟร์ซีซั่น ในความมุ่งมั่นของเธอปลอบลูกพี่ลูกน้องของเธอ ลักษมีมีลืมเกี่ยวกับเด็ก เธอ rapped เธอนิ้วผนังลามิเนต "คุณไม่ว่างวันเสาร์" เด็กชายถูกบาง เขาสวมกระเป๋าเป้สีเหลืองที่ยึดทั้งหลัง แฉกแนวตั้งสีเทากางเกงขายาว V สีแดงคอเสื้อ และรองเท้าหนัง ผมถูกตัดสวัสดิการหนาผ่านดวงตาของเขา ซึ่งมีสีเข้มวงกลมใต้พวกเขา พวกเขาเป็นสิ่งแรกที่สังเกตเห็นมิรันดา พวกเขาทำให้เขาดู haggard ว่าเขารมควันอย่างมาก และนอนน้อยมาก แม้ว่าความจริงที่เขามีอายุเพียงเจ็ดปี เขา claspedแผ่นร่างใหญ่ มีการผูกเกลียว ชื่อของเขาถูก Rohin "ขอให้ฉันเป็นเมืองหลวง เขากล่าว จ้องมิรันดา เธอจ้องมองมาที่เขา ก็สามสิบแปดในเช้าวันเสาร์ เธอเอาจิบกาแฟ "เป็นอะไร" "มันเป็นเกมเขามีการเล่น ลูกพี่ลูกน้องของลักษมีอธิบาย เธอบางเช่นลูกชายของเธอ หน้ายาว และวงกลมสีดำที่เดียวกันภายใต้ดวงตาของเธอ สนิมสีเสื้อหนักแขวนบนไหล่ของเธอ เธอดำ ผมด้วยกี่เส้นสีเทาที่วัด ถูกดึงกลับเช่นของนัก "คุณถามเขาประเทศ และเขาบอกคุณหลวง" "คุณควรได้ยินในรถ ลักษมีกล่าว "เขามีแล้วจำทั้งหมดของยุโรป

Results (Thai) 2:

เราได้มีชื่อรุ่นพลาด "คนอย่างต่อเนื่อง.
เขาเช็ดปลายนิ้วของเขาได้อย่างรวดเร็วบนเสื้อของเขาและดึงออกมาสามชื่อ." ไม่มี "มิแรนดากล่าว." ขอบคุณไม่.
"เธอเดินผ่านร้านค้าที่เรียนชั้นวางเรียงรายไปด้วยแพ็คเก็ตและการปิดฉลากกระป๋อง. กรณีช่องแช่แข็งที่ถูกอัดแน่นไปด้วยถุง pita
ขนมปังและผักที่เธอไม่รู้จัก. สิ่งเดียวที่เธอได้รับการยอมรับเป็นชั้นวางเรียงรายไปด้วยกระเป๋าและถุงที่ผสมร้อนที่ลักษมีก็มักจะรับประทานอาหาร. เธอคิดว่าเกี่ยวกับการซื้อ บางอย่างสำหรับลักษมีแล้วลังเลสงสัยว่าจะอธิบายสิ่งที่เธอได้ทำในร้านขายของชำอินเดีย. "เผ็ดมาก" คนที่กล่าวว่าสั่นศีรษะของเขาดวงตาของเขาเดินทางข้ามร่างกายของมิแรนดา. "เกินไปเผ็ดสำหรับคุณ." โดย สามีญาติกุมภาพันธ์ลักษมีของที่ยังไม่ได้มาถึงความรู้สึกของเขา. เขาได้กลับไปที่มอนทรีออเป็นที่ถกเถียงกันอย่างขมขื่นกับภรรยาของเขาเป็นเวลาสองสัปดาห์ที่บรรจุกระเป๋าเดินทางสองใบและบินกลับไปยังกรุงลอนดอน. เขาต้องการหย่าร้าง. มิแรนดานั่งอยู่ในห้องเล็ก ๆ ของเธอและได้ฟัง เป็นลักษมีเก็บไว้บอกญาติของเธอว่ามีคนที่ดีกว่าในโลกเพียงรอที่จะออกมาจากไม้ วันรุ่งขึ้นญาติบอกว่าเธอและลูกชายของเธอกำลังจะไปที่บ้านพ่อแม่ของเธอในรัฐแคลิฟอร์เนียจะพยายามที่จะฟื้น ลักษมีเชื่อว่าเธอจะจัดให้มีการหยุดพักวันหยุดสุดสัปดาห์ในบอสตัน "การเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของสถานที่ที่จะทำคุณดี" ลักษมียืนยันเบา ๆ "นอกเหนือจากการที่ฉันไม่ได้เห็นคุณในปี." มิแรนดาจ้องมองมาที่โทรศัพท์มือถือของเธอเองที่ต้องการจะเรียก Dev จะได้รับสี่วันนับตั้งแต่สุดท้ายของพวกเขาสนทนา เธอได้ยินช่วยเหลือ directory โทรลักษมีขอจำนวนร้านเสริมสวยที่. "อะไรบางอย่างธรรมชาติ" ลักษมีร้องขอ เธอกำหนดไว้คอร์สนวด, ทำเล็บมือและสปาเท้า จากนั้นเธอลิขสิทธิ์โต๊ะสำหรับรับประทานอาหารกลางวันที่ Four Seasons ในการมุ่งมั่นของเธอให้กำลังใจญาติของเธอ, ลักษมีได้ลืมเกี่ยวกับเด็ก เธอเคาะนิ้วของเธอบนผนังลามิเนต. "คุณไม่ว่างเสาร์?" เด็กผอม เขาสวมเป้สีเหลืองรัดข้ามหลังของเขาก้างปลากางเกงสีเทาวีสีแดงเสื้อยืดคอและรองเท้าหนังสีดำ ผมของเขาตัดขอบหนาเกินตาของเขาซึ่งมีความมืดวงการภายใต้พวกเขา พวกเขาเป็นสิ่งแรกที่สังเกตเห็นมิแรนดา พวกเขาทำให้เขาดูซีดเซียวราวกับว่าเขารมควันการจัดการที่ดีและนอนน้อยมากทั้งๆที่ความจริงที่ว่าเขาเป็นเพียงเจ็ดปี เขาประสานแผ่นร่างขนาดใหญ่ที่มีเกลียวผูกพัน ชื่อของเขาคือ Rohin. "ถามฉันทุน" เขากล่าวจ้องมองขึ้นที่มิแรนดา. เธอจ้องมองกลับมาที่เขา มันเป็น 8-30 ในเช้าวันเสาร์ เธอเข้ามาจิบกาแฟ "เป็นอะไร?" "มันเป็นเกมที่เขาได้รับการเล่น" ญาติลักษมีอธิบาย เธอเป็นคนที่บางเช่นลูกชายของเธอมีใบหน้ายาวและความหมองคล้ำใต้ตาเดียวกันเธอ เสื้อสนิมสีแขวนหนักบนไหล่ของเธอ ผมสีดำของเธอกับไม่กี่เส้นสีเทาที่วัดถูกดึงกลับมาเหมือนนักบัลเล่ต์ของ "คุณขอให้เขาเป็นประเทศและเขาบอกคุณเมืองหลวง." "คุณควรจะเคยได้ยินเขาอยู่ในรถ" ลักษมีกล่าวว่า "เขาจำแล้วทั้งหมดของยุโรป