A major change that has occurred in

A major change that has occurred in the Western family is an increased incidence in divorce. Whereas in the past, divorce was a relatively rare occurrence, in recent times it has become quite commonplace. This change is borne out clearly in census figures. For example thirty years ago in Australia, only one marriage in ten ended in divorce; nowadays the figure is more than one in three (Australian Bureau of Statistics, 1996: p.45). A consequence of this change has been a substantial increase in the number of single parent families and the attendant problems that this brings (Kilmartin, 1997).

An important issue for sociologists, and indeed for all of society, is why these changes in marital patterns have occurred. In this essay I will seek to critically examine a number of sociological explanations for the 'divorce phenomenon' and also consider the social policy implications that each explanation carries with it. It will be argued that the best explanations are to be found within a broad socio-economic framework.

One type of explanation for rising divorce has focused on changes in laws relating to marriage. For example, Bilton, Bonnett and Jones (1987) argue that increased rates of divorce do not necessarily indicate that families are now more unstable. It is possible, they claim, that there has always been a degree of marital instability. They suggest that changes in the law have been significant, because they have provided unhappily married couples with 'access to a legal solution to pre-existent marital problems' (p.301). Bilton et al. therefore believe that changes in divorce rates can be best explained in terms of changes in the legal system. The problem with this type of explanation however, is that it does not consider why these laws have changed in the first place. It could be argued that reforms to family law, as well as the increased rate of divorce that has accompanied them, are the product of more fundamental changes in society.

Another type of explanation is one that focuses precisely on these broad societal changes. For example, Nicky Hart (cited in Haralambos, 1995) argues that increases in divorce and marital breakdown are the result of economic changes that have affected the family. One example of these changes is the raised material aspirations of families, which Hart suggests has put pressure on both spouses to become wage earners. Women as a result have been forced to become both homemakers and economic providers. According to Hart, the contradiction of these two roles has lead to conflict and this is the main cause of marital breakdown. It would appear that Hart's explanation cannot account for all cases of divorce - for example, marital breakdown is liable to occur in families where only the husband is working. Nevertheless, her approach, which is to relate changes in family relations to broader social forces, would seem to be more probing than one that looks only at legislative change.

The two explanations described above have very different implications for social policy, especially in relation to how the problem of increasing marital instability might be dealt with. Bilton et al. (1995) offer a legal explanation and hence would see the solutions also being determined in this domain. If rises in divorce are thought to be the consequence of liberal divorce laws, the obvious way to stem this rise is to make them less obtainable. This approach, one imagines, would lead to a reduction in divorce statistics; however, it cannot really be held up as a genuine solution to the problems of marital stress and breakdown in society. Indeed it would seem to be a solution directed more at symptoms than addressing fundamental causes. Furthermore, the experience of social workers, working in the area of family welfare suggests that restricting a couple's access to divorce would in some cases serve only to exacerbate existing marital problems (Johnson, 1981). In those cases where violence is involved, the consequences could be tragic. Apart from all this, returning to more restrictive divorce laws seems to be a solution little favoured by Australians. (Harrison, 1990).

Hart (cited in Haralambos, 1995), writing from a Marxist-feminist position, traces marital conflict to changes in the capitalist economic system and their resultant effect on the roles of men and women. It is difficult to know however, how such an analysis might be translated into practical social policies. This is because the Hart program would appear to require in the first place a radical restructuring of the economic system. Whilst this may be desirable for some, it is not achievable in the present political climate. Hart is right however, to suggest that much marital conflict can be linked in some way to the economic circumstances of families. This is borne out in many statistical surveys which show consistently that rates of divorce are higher among socially disadvantaged families (McDonald, 1993). This situation suggests then that social policies need to be geared to providing support and security for these types of families. It is little cause for optimism however, that in recent years governments of all persuasions have shown an increasing reluctance to fund social welfare programs of this kind.

It is difficult to offer a comprehensive explanation for the growing trend of marital breakdown; and it is even more difficult to find solutions that might ameliorate the problems created by it. Clearly though, as I have argued in this essay, the most useful answers are to be found not within a narrow legal framework, but within a broader socio-economic one.

Finally, it is worth pointing out that, whilst we may appear to be living in a time of increased family instability, research suggests that historically, instability may have been the norm rather than the exception. As Bell and Zajdow (1997) point out, in the past, single parent and step families were more common than is assumed - although the disruptive influence then was not divorce, but the premature death of one or both parents. This situation suggests that in studying the modern family, one needs to employ a historical perspective, including the possibility of looking to the past in searching for ways of dealing with problems in the present.

Results (Thai) 1:

การเปลี่ยนแปลงสำคัญที่เกิดขึ้นในครอบครัวตะวันตกจะมีอุบัติการณ์เพิ่มขึ้นในการหย่า ในขณะที่ในอดีต หย่าร้างเกิดขึ้นค่อนข้างยาก ในครั้งล่าสุด มันได้กลายเป็นดาด ๆ ธรรมดามาก เปลี่ยนแปลงนี้จะแบกรับออกชัดเจนเลขบ้าน เช่นสามสิบปีที่ผ่านมาในออสเตรเลีย แต่งงานเพียงหนึ่งในสิบจบหย่าร้าง ปัจจุบันตัวเลขได้มากกว่าหนึ่งในสาม (สำนักงานออสเตรเลียสถิติ 1996: p.45) เป็นผลมาจากการเปลี่ยนแปลงนี้ได้รับการเพิ่มจำนวนหลักเดียวครอบครัวและผู้ดูแลปัญหานี้มา (Kilmartin, 1997) พบประเด็นสำคัญ สำหรับการพูด และแน่นอน สำหรับทุกสังคม เป็นเหตุให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในรูปแบบการสมรส ในบทความครั้งนี้ ผมจะหามิตรวจสอบหมายเลขของคำอธิบายสังคมวิทยาสำหรับ 'ปรากฏการณ์หย่า' และยัง พิจารณาผลกระทบนโยบายสังคมที่อธิบายแต่ละด้วย มันจะได้โต้เถียงว่า คำอธิบายที่ดีที่สุดจะพบภายในกรอบเศรษฐกิจสังคมวงกว้างชนิดของคำอธิบายสำหรับการหย่าร้างเพิ่มขึ้นมีเน้นการเปลี่ยนแปลงในกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับงานแต่งงาน ตัวอย่าง บิลตัน Bonnett และโจนส์ (1987) โต้แย้งว่า อัตราหย่าร้างเพิ่มขึ้นไม่จำเป็นต้องระบุว่า ครอบครัวตอนนี้เสถียรมากขึ้น สามารถได้ เรียกร้อง พวกเขาได้เสมอมีองศาของความไม่แน่นอนชีวิตสมรส พวกเขาแนะนำว่า การเปลี่ยนแปลงในกฎหมายได้อย่างมีนัยสำคัญ เนื่องจากพวกเขาได้ให้คู่แต่งงาน unhappily 'ถึงการแก้ไขปัญหามีอยู่ก่อนสมรสกฎหมาย' (p.301) บิลตันและ al. ดังนั้นเชื่อว่า เปลี่ยนแปลงในอัตราการหย่าร้างสามารถมีส่วนอธิบายในแง่ของการเปลี่ยนแปลงในระบบกฎหมาย ปัญหาเรื่องชนิดของคำอธิบายนี้อย่างไรก็ตาม เป็นที่มันไม่พิจารณาเหตุกฎหมายเหล่านี้มีการเปลี่ยนแปลงในสถานที่แรก มันอาจจะโต้เถียงว่า ปฏิรูปกฎหมายครอบครัว ตลอดจนอัตราการเพิ่มขึ้นของการหย่าร้างที่มีมาพร้อมกับพวกเขา เป็นผลิตภัณฑ์พื้นฐานมากการเปลี่ยนแปลงในสังคมคำอธิบายชนิดอื่นเป็นที่แม่นยำเน้นแปลงกว้างนิยม ตัวอย่าง นิคกี้ฮาร์ท (อ้างใน Haralambos, 1995) จนเพิ่มขึ้นในการหย่าและการสมรสจำแนกผลของการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจที่มีผลต่อครอบครัว ตัวอย่างหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เป็นแรงบันดาลใจวัสดุยกของครอบครัว การฮาร์ทได้ใส่ความดันทั้งสองผัวเมียเป็น ค่าจ้าง earners ผู้หญิงทำได้รับบังคับให้เพศพวกและบริการทางเศรษฐกิจ ตามฮาร์ท ความขัดแย้งของบทบาททั้งสองนี้ได้นำไปขัดแย้ง และเป็นสาเหตุหลักของเสียชีวิตสมรส มันจะปรากฏว่า คำอธิบายของฮาร์ทไม่บัญชีสำหรับทุกกรณีการหย่า - ตัวอย่าง สมรสแบ่งจะต้องเสียภาษีเกิดขึ้นในครอบครัวที่ทำงานสามีเท่านั้น อย่างไรก็ตาม วิธีการของเธอ ซึ่งจะเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในครอบครัวความสัมพันธ์กับกองกำลังทางสังคมที่กว้างขึ้น จะดูเหมือนจะ อาศัยเพิ่มเติมมากกว่าที่มีลักษณะที่เปลี่ยนแปลงประเทศคำอธิบายสองที่อธิบายข้างต้นมีนัยแตกต่างกันมากสำหรับนโยบายสังคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับวิธีอาจแจกของเพิ่มความไม่เสถียรของสมรสกับ บิลตันและ al. (1995) เสนอคำอธิบายกฎหมาย และดังนั้น จะเห็นโซลูชั่นยัง ถูกกำหนดในโดเมนนี้ ถ้าหย่าร้างที่เพิ่มขึ้นจะคิดว่า เป็น สัจจะเสรีหย่ากฎหมาย วิธีชัดเจนจะเกิดขึ้นนี้จะทำให้สิทธิได้รับน้อย วิธีการนี้ หนึ่งจินตนาการ- จะนำไปสู่การลดสถิติการหย่าร้าง อย่างไรก็ตาม มันไม่สามารถจริง ๆ จัดขึ้นเป็นการแก้ไขปัญหาความเครียดที่สมรสและในสังคมของแท้ แน่นอนมันจะดูเหมือนจะแก้ไขปัญหาโดยตรงที่อาการกว่าจัดการกับสาเหตุพื้นฐานเพิ่มเติม นอกจากนี้ ประสบการณ์ของผู้ปฏิบัติงานสังคม การทำงานในส่วนของสวัสดิการครอบครัวแนะนำว่า การจำกัดการเข้าถึงของคู่หย่าจะให้บริการบางกรณีเท่านั้นที่จะทำให้รุนแรงปัญหาสมรส (Johnson, 1981) ในกรณีที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรง ผลอาจจะน่าเศร้า แยกจากทั้งหมดนี้ ความเข้มงวดกว่ากฎหมายหย่าร้างน่าจะ เป็นปัญหาเล็กน้อยโปรดปรานของออสเตรเลีย (Harrison, 1990)ฮาร์ท (อ้างใน Haralambos, 1995), เขียนจากตำแหน่ง Marxist feminist ศาสตร์สมรสความขัดแย้งการเปลี่ยนแปลงในระบบเศรษฐกิจทุนและผลที่เกิดผลแก่ในบทบาทของชายและหญิง เป็นการยากที่จะรู้อย่างไรก็ตาม วิธีการวิเคราะห์อาจแปลปฏิบัตินโยบายสังคม ทั้งนี้เนื่องจากโปรแกรมฮาร์ทจะปรากฏให้ ใช้ในสถานที่แรกที่รุนแรงปรับโครงสร้างระบบเศรษฐกิจ ขณะนี้อาจจะเหมาะสำหรับบางคน ไม่ใช่ทำได้ในสภาพการเมืองปัจจุบัน ฮาร์ทคือขวาอย่างไรก็ตาม การแนะนำว่า ความขัดแย้งมากสมรสสามารถเชื่อมโยงในบางวิธีการสถานการณ์ทางเศรษฐกิจของครอบครัว นี้จะแบกรับออกในการสำรวจทางสถิติมากมายที่แสดงอย่างต่อเนื่องอัตราหย่าร้างสูงขึ้นระหว่างครอบครัวสังคมผู้ด้อยโอกาส (แมคโดนัลด์ 1993) สถานการณ์นี้แสดงให้เห็นแล้วว่า สังคมจำเป็นต้องต้องมุ่งไปที่ให้การสนับสนุนและรักษาความปลอดภัยสำหรับชนิดเหล่านี้ของครอบครัว เล็กน้อยทำให้การมองในแง่ดีอย่างไรก็ตาม ว่า ในปีที่ผ่านมา รัฐบาลของ persuasions ทั้งหมดได้แสดงรายการอาหารเพิ่มขึ้นเป็นกองทุนสวัสดิการสังคมโปรแกรมชนิดนี้ได้เป็นการยากที่จะให้คำอธิบายที่ครอบคลุมแนวโน้มการเติบโตของแบ่งสมรส และจะยิ่งยากที่จะหาโซลูชั่นที่อาจ ameliorate ปัญหาที่สร้างขึ้นโดย ชัดเจนว่า เป็นฉันได้โต้เถียงในเรียงความนี้ คำตอบเป็นประโยชน์มากที่สุดจะพบภาย ในกรอบกฎหมายแคบไม่ แต่ภาย ในหนึ่งทางเศรษฐกิจสังคมที่กว้างขึ้นในที่สุด ก็น่าชี้ให้เห็นว่า ในขณะที่เราอาจจะมีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาของความไม่เสถียรของครอบครัวเพิ่มขึ้น งานวิจัยแนะนำว่า อดีต ความไม่แน่นอนอาจมีปกติแทนที่เป็นข้อยกเว้น ตามที่เบลล์และ Zajdow (1997) จุด ในอดีต ครอบครัวหลักและขั้นตอนเดียวได้ทั่วไปกว่าสันนิษฐาน - แม้ว่าอิทธิพลขวัญแล้วไม่หย่า แต่การตายก่อนวัยอันควรของครอบครัวหนึ่ง หรือทั้งสอง กรณีนี้แนะนำว่า ในการศึกษาครอบครัวทันสมัย ต้องใช้มุมมองทางประวัติศาสตร์ รวมถึงความเป็นไปได้ของการมองในอดีตในค้นหาวิธีจัดการกับปัญหาในปัจจุบัน

Results (Thai) 2:

การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญที่เกิดขึ้นในครอบครัวตะวันตกเป็นอุบัติการณ์ที่เพิ่มขึ้นในการหย่าร้าง ขณะที่ในอดีตที่ผ่านมาการหย่าร้างเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นค่อนข้างหายากในช่วงเวลาที่ผ่านมามันได้กลายเป็นเรื่องธรรมดาเลยทีเดียว การเปลี่ยนแปลงนี้เป็น borne ออกอย่างชัดเจนในตัวเลขการสำรวจสำมะโนประชากร ตัวอย่างเช่นสามสิบปีที่ผ่านมาในประเทศออสเตรเลียเพียงหนึ่งในสิบแต่งงานลงเอยด้วยการหย่า; ในปัจจุบันคิดเป็นมากกว่าหนึ่งในสาม (สำนักงานสถิติออสเตรเลีย 1996: หน้า 45) ผลที่ตามมาของการเปลี่ยนแปลงนี้ได้รับการเพิ่มขึ้นอย่างมากในจำนวนของครอบครัวผู้ปกครองคนเดียวและปัญหาที่ผู้เข้าร่วมประชุมที่ว่านี้นำ (คิลมาร์, 1997). เรื่องที่สำคัญสำหรับนักสังคมวิทยาและแน่นอนสำหรับทุกสังคมคือเหตุผลที่การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในรูปแบบการสมรส ได้เกิดขึ้น ในบทความนี้ผมจะพยายามที่จะตรวจสอบอย่างยิ่งจำนวนของคำอธิบายสังคมวิทยาสำหรับ 'ปรากฏการณ์การหย่าร้างและยังพิจารณาผลกระทบของนโยบายทางสังคมที่คำอธิบายแต่ละดำเนินการกับมัน ก็จะมีการถกเถียงกันอยู่ว่าคำอธิบายที่ดีที่สุดจะพบในกรอบทางเศรษฐกิจและสังคมในวงกว้าง. ประเภทหนึ่งของคำอธิบายสำหรับการหย่าร้างที่เพิ่มขึ้นได้มุ่งเน้นไปที่การเปลี่ยนแปลงในกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการแต่งงาน ตัวอย่างเช่นบิลตัน Bonnett และโจนส์ (1987) ยืนยันว่าอัตราการเพิ่มขึ้นของการหย่าร้างไม่จำเป็นต้องแสดงให้เห็นว่าครอบครัวอยู่ในขณะนี้ไม่แน่นอนมากขึ้น มันเป็นไปได้ที่พวกเขาอ้างว่ามีได้เสมอระดับของความไม่แน่นอนในชีวิตสมรส พวกเขาชี้ให้เห็นว่าการเปลี่ยนแปลงในกฎหมายที่ได้รับการอย่างมีนัยสำคัญเพราะพวกเขาได้ให้ความสุขคู่แต่งงานกับ 'การเข้าถึงการแก้ปัญหาทางกฎหมายในการแก้ไขปัญหาการสมรสก่อนที่มีอยู่จริง (p.301) Bilton และคณะ ดังนั้นจึงเชื่อว่าการเปลี่ยนแปลงในอัตราการหย่าร้างสามารถอธิบายได้ดีที่สุดในแง่ของการเปลี่ยนแปลงในระบบกฎหมาย ปัญหาเกี่ยวกับประเภทของคำอธิบายอย่างไรก็ตามเรื่องนี้ก็คือว่ามันไม่ได้พิจารณาว่าทำไมกฎหมายเหล่านี้มีการเปลี่ยนแปลงในสถานที่แรก มันอาจจะเป็นที่ถกเถียงกันว่าการปฏิรูปกฎหมายครอบครัวเช่นเดียวกับอัตราการเพิ่มขึ้นของการหย่าร้างที่ได้มาพร้อมกับพวกเขาเป็นผลิตภัณฑ์ของการเปลี่ยนแปลงขั้นพื้นฐานมากขึ้นในสังคม. ประเภทของคำอธิบายก็คือหนึ่งที่มุ่งเน้นไปอย่างแม่นยำเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงทางสังคมเหล่านี้ในวงกว้าง ตัวอย่างเช่นนิคกี้ฮาร์ท (ที่อ้างถึงใน Haralambos, 1995) ระบุว่าการเพิ่มขึ้นของการหย่าร้างและการสลายการสมรสเป็นผลมาจากการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจที่ได้รับผลกระทบครอบครัว ตัวอย่างหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เป็นแรงบันดาลใจยกวัสดุของครอบครัวซึ่งแสดงให้เห็นฮาร์ทได้สร้างแรงกดดันต่อคู่สมรสทั้งสองจะกลายเป็นรายได้จุนเจือครอบครัว ผู้หญิงเป็นผลได้ถูกบังคับให้กลายเป็นทั้งแม่บ้านและผู้ให้บริการทางเศรษฐกิจ ตามที่ฮาร์ท, ความขัดแย้งของทั้งสองบทบาทได้นำไปสู่ความขัดแย้งและนี่คือสาเหตุหลักของการสลายการสมรส ก็ปรากฏว่าคำอธิบายของฮาร์ทไม่สามารถบัญชีสำหรับทุกกรณีของการหย่าร้าง - ตัวอย่างเช่นการสลายการสมรสมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นในครอบครัวที่เป็นเพียงสามีทำงาน อย่างไรก็ตามวิธีการของเธอซึ่งก็คือการเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์ในครอบครัวกองกำลังทางสังคมในวงกว้างก็ดูเหมือนจะละเอียดมากกว่าหนึ่งที่มีลักษณะเฉพาะที่เปลี่ยนแปลงกฎหมาย. สองคำอธิบายไว้ข้างต้นมีความหมายที่แตกต่างกันมากสำหรับนโยบายทางสังคมโดยเฉพาะอย่างยิ่งในความสัมพันธ์กับ วิธีปัญหาของความไม่แน่นอนที่เพิ่มขึ้นสมรสอาจจะมีการจัดการกับ Bilton และคณะ (1995) มีคำอธิบายทางกฎหมายและด้วยเหตุนี้จะเห็นการแก้ปัญหายังมีการกำหนดไว้ในโดเมนนี้ ถ้าเพิ่มขึ้นในการหย่าร้างจะคิดว่าเป็นผลมาจากกฎหมายการหย่าร้างเสรีนิยม, วิธีที่ชัดเจนว่าจะเกิดการเพิ่มขึ้นนี้จะทำให้พวกเขาได้รับน้อย วิธีการนี้ใครจะคิดจะนำไปสู่การลดลงในสถิติการหย่าร้าง; แต่ก็ไม่สามารถจริงๆจะจัดขึ้นเป็นวิธีการแก้ปัญหาของแท้ในการแก้ไขปัญหาของความเครียดสมรสและรายละเอียดในสังคม อันที่จริงมันก็ดูเหมือนจะเป็นทางออกกำกับเพิ่มเติมได้ที่อาการอยู่กว่าสาเหตุพื้นฐาน นอกจากนี้ประสบการณ์ของคนในสังคมการทำงานในพื้นที่ของสวัสดิการของครอบครัวแสดงให้เห็นว่าการ จำกัด การเข้าถึงของทั้งคู่จะหย่าร้างจะในบางกรณีทำหน้าที่เพียงเพื่อทำให้รุนแรงที่มีอยู่ปัญหาการสมรส (จอห์นสัน, 1981) ในกรณีที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความรุนแรงผลที่ตามมาอาจจะเป็นที่น่าเศร้า นอกเหนือจากนี้จะกลับไปตามกฎหมายการหย่าร้างที่ จำกัด มากขึ้นดูเหมือนว่าจะได้รับการสนับสนุนการแก้ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ โดยชาวออสเตรเลีย (แฮร์ริสัน, 1990). ฮาร์ท (ที่อ้างถึงใน Haralambos, 1995), การเขียนจากตำแหน่งมาร์กซ์สตรีร่องรอยความขัดแย้งสมรสกับการเปลี่ยนแปลงในระบบเศรษฐกิจทุนนิยมและผลผลของพวกเขาในบทบาทของผู้ชายและผู้หญิง มันเป็นเรื่องยากที่จะรู้ แต่วิธีการดังกล่าวอาจจะมีการวิเคราะห์การแปลเป็นนโยบายทางสังคมในทางปฏิบัติ เพราะนี่คือโปรแกรมฮาร์ทจะปรากฏที่จะต้องใช้ในสถานที่แรกในการปรับโครงสร้างรากฐานของระบบเศรษฐกิจ ในขณะนี้อาจจะเป็นที่น่าพอใจสำหรับบางคนก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จในบรรยากาศทางการเมืองในปัจจุบัน ฮาร์ทที่ถูกต้องอย่างไรจะชี้ให้เห็นว่าความขัดแย้งสมรสมากสามารถเชื่อมโยงในทางใดทางหนึ่งกับสถานการณ์ทางเศรษฐกิจของครอบครัว นี้จะพัดพาออกไปในการสำรวจทางสถิติหลายอย่างที่แสดงให้เห็นอย่างต่อเนื่องว่าอัตราการหย่าร้างที่สูงขึ้นในหมู่ครอบครัวด้อยโอกาสทางสังคม (McDonald, 1993) สถานการณ์นี้แสดงให้เห็นแล้วว่านโยบายทางสังคมที่จะต้องมีการมุ่งที่จะให้การสนับสนุนและการรักษาความปลอดภัยสำหรับประเภทนี้ของครอบครัว มันเป็นสาเหตุเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับการมองในแง่ดี แต่ที่ในปีที่ผ่านมารัฐบาลของใจทั้งหมดที่ได้แสดงให้เห็นความไม่เต็มใจที่เพิ่มขึ้นให้กับกองทุนโปรแกรมสวัสดิการสังคมประเภทนี้. มันเป็นเรื่องยากที่จะให้คำอธิบายที่ครอบคลุมสำหรับแนวโน้มการเติบโตของการสลายการสมรส; และมันเป็นเรื่องยากมากที่จะหาทางแก้ไขปัญหาที่อาจจะเยียวยาปัญหาที่สร้างขึ้นโดยมัน เห็นได้ชัดว่าเป็นฉันได้เป็นที่ถกเถียงกันในบทความนี้คำตอบที่มีประโยชน์มากที่สุดจะพบไม่อยู่ในกรอบของกฎหมายแคบ แต่ภายในหนึ่งทางเศรษฐกิจและสังคมในวงกว้าง. สุดท้ายก็มีมูลค่าการชี้ให้เห็นว่าขณะที่เราอาจจะเป็น ที่อาศัยอยู่ในช่วงเวลาของความไม่แน่นอนที่เพิ่มขึ้นในครอบครัว, การวิจัยแสดงให้เห็นว่าในอดีตไม่แน่นอนอาจจะเป็นบรรทัดฐานมากกว่าเป็นข้อยกเว้น ในขณะที่เบลล์และ Zajdow (1997) ชี้ให้เห็นในอดีตที่ผ่านมาผู้ปกครองคนเดียวและขั้นตอนที่ครอบครัวเป็นเรื่องปกติมากกว่าจะสันนิษฐาน - แม้ว่าอิทธิพลก่อกวนแล้วไม่ได้หย่าร้าง แต่ตายก่อนวัยอันควรของหนึ่งหรือทั้งพ่อและแม่ สถานการณ์เช่นนี้แสดงให้เห็นว่าในการศึกษาครอบครัวสมัยใหม่หนึ่งต้องจ้างมุมมองทางประวัติศาสตร์รวมทั้งความเป็นไปได้ของการมองไปในอดีตในการค้นหาวิธีการในการจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน

Results (Thai) 3:

การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นในครอบครัวตะวันตก คือ การเพิ่มอุบัติการณ์ในการหย่าร้าง ขณะที่ในอดีต การหย่าเป็นเหตุการณ์ที่ค่อนข้างหายาก ในครั้งล่าสุดมันได้กลายเป็นค่อนข้างธรรมดา การเปลี่ยนแปลงนี้จะเกิดขึ้นชัดเจนในตัวเลขสำมะโนประชากร ตัวอย่างเช่นเมื่อสามสิบปีที่แล้ว ในออสเตรเลีย เพียงหนึ่งในสิบสิ้นสุดการแต่งงานในการหย่าร้าง ;ปัจจุบันรูปที่เป็นมากกว่าหนึ่งในสาม ( ออสเตรเลียสำนักงานสถิติ , 1996 : p.45 ) ผลของการเปลี่ยนแปลงนี้ได้รับการเพิ่มขึ้นอย่างมากในจำนวนของครอบครัวผู้ปกครองเดี่ยวและปัญหาผู้ดูแลที่นี้มา ( คิลมาร์ติน , 1997 ) .

สำคัญสำหรับนักสังคมวิทยาและแน่นอนทั้งหมดของสังคม เป็นเหตุให้ การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในรูปแบบการสมรสได้เกิดขึ้นในบทความนี้ผมจะพยายามที่จะวิเคราะห์ตรวจสอบหมายเลขของคำอธิบายสังคมวิทยาสำหรับการหย่าร้างปรากฏการณ์ ' ' และยังพิจารณานโยบายสังคม ผลกระทบที่แต่ละคำอธิบายประกอบกับมัน มันจะได้รับการเสนอว่าคำอธิบายที่ดีที่สุดคือการพบภายในกว้าง

และกรอบประเภทหนึ่งของคำอธิบายสำหรับการหย่าร้างได้เพิ่มขึ้น เน้นการเปลี่ยนแปลงในกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการแต่งงาน ตัวอย่างเช่น บิลตันบอนนิตโจนส์ ( 1987 ) , และยืนยันว่าเพิ่มขึ้นอัตราการหย่าร้างไม่จําเป็นต้องระบุว่า ครอบครัวจะมั่นคงมากขึ้น มันเป็นไปได้ที่พวกเขาเรียกร้องว่ามีการเสมอระดับของสถานภาพความไม่มั่นคง พวกเขาแสดงให้เห็นว่าการเปลี่ยนแปลงในกฎหมายเป็นสำคัญเพราะพวกเขาได้ให้ไม่มีความสุขแต่งงานคู่กับ ' การแก้ไขกฎหมายที่มีอยู่ก่อนสมรสปัญหา ' ( p.301 ) บิลตัน et al . ดังนั้น เชื่อว่าการเปลี่ยนแปลงในอัตราการหย่าร้างสามารถอธิบายได้ดีที่สุดในแง่ของการเปลี่ยนแปลงในระบบถูกกฎหมาย ปัญหาของการอธิบายอย่างไรก็ตาม ชนิดนี้ก็คือว่ามันไม่ได้พิจารณาถึงกฎหมายเหล่านี้มีการเปลี่ยนแปลงในสถานที่แรกมันอาจจะแย้งว่า การปฏิรูปกฎหมายครอบครัว ตลอดจนอัตราการหย่าร้างที่มีพร้อม พวกเขาเป็นผลิตภัณฑ์ของพื้นฐานการเปลี่ยนแปลงมากขึ้นในสังคม

ชนิดของคำอธิบายอื่นอย่างใดอย่างหนึ่งที่เน้น แน่นอนใน เหล่านี้ กว้าง สังคมมีการเปลี่ยนแปลง ตัวอย่างเช่น นิคกี้ ( อ้างใน haralambos ฮาร์ท ,1995 ) ระบุว่าเพิ่มขึ้นในการหย่าและการสมรสแบ่งเป็นผลของการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจที่มีผลต่อครอบครัว ตัวอย่างหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เป็นแรงบันดาลใจยกวัสดุของครอบครัว ซึ่ง ฮาร์ท ได้กดดันให้คู่สมรสทั้งสองให้กลายเป็นรายได้ค่าจ้าง ผู้หญิงเป็นผลได้ถูกบังคับให้เป็นทั้งเจ้าบ้าน และผู้ให้บริการ เศรษฐกิจ ตามฮาร์ทความขัดแย้งของทั้งสองบทบาท จนนำไปสู่ความขัดแย้ง และนี้เป็นสาเหตุหลักของชีวิตสมรสล้มเหลว ปรากฎว่า ฮาร์ทเป็นคำอธิบายไม่สามารถบัญชีสำหรับทุกกรณีของการหย่าร้างเช่น สถานภาพการเป็น อาจเกิดขึ้นในครอบครัวที่สามีทํางาน อย่างไรก็ตาม วิธีการของเธอ ซึ่งจะเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์ของครอบครัวจะถูกสังคมบังคับจะดูเหมือนจะละเอียดมากกว่าหนึ่งที่มีลักษณะที่เปลี่ยนแปลงนิติบัญญัติ .

สองที่อธิบายข้างต้นมีคำอธิบายความหมายที่แตกต่างกันมากสำหรับนโยบายทางสังคมโดยเฉพาะอย่างยิ่งในความสัมพันธ์กับว่าปัญหาของการสมรสความไม่แน่นอนอาจจะจัดการ บิลตัน et al . ( 1995 ) เสนอคำอธิบายทางกฎหมาย และดังนั้น จะเห็นได้ว่าโซลูชั่นโดเมนนี้ถ้าขึ้นในการหย่าร้างมีความคิดจะเป็นผลของกฎหมายการหย่าเสรีนิยม , วิธีที่ชัดเจนเพื่อเกิดขึ้นนี้เพื่อให้พวกเขาได้รับน้อยลง วิธีการนี้ จินตนาการ จะนำไปสู่การลดลงในสถิติการหย่าร้าง อย่างไรก็ตาม มันไม่สามารถจริงๆจะจัดขึ้นเป็นโซลูชันของแท้ ปัญหาความเครียดและการแบ่งสถานภาพในสังคมแน่นอนมันอาจจะดูเหมือนเป็นโซลูชั่นที่มากขึ้นกว่าที่อยู่ในอาการสาเหตุพื้นฐาน นอกจากนี้ประสบการณ์ของคนงานสังคม ทำงานในพื้นที่ของสวัสดิการครอบครัวแสดงให้เห็นว่าการ จำกัด การเข้าถึงของคู่หย่าจะในบางกรณีเสิร์ฟเฉพาะ exacerbate ปัญหาการสมรสที่มีอยู่ ( จอห์นสัน , 1981 ) ในกรณีผู้ที่ใช้ความรุนแรงที่เกี่ยวข้องผลที่ตามมาอาจจะเศร้า นอกจากทั้งหมดนี้ กลับไปหย่าเข้มงวดมากขึ้นกฎหมายที่ดูเหมือนว่าจะแก้ปัญหาเล็ก ๆน้อย ๆที่ชื่นชอบโดยชาวออสเตรเลีย ( Harrison , 1990 ) .

ฮาร์ท ( อ้างใน haralambos , 1995 ) , การเขียนจากตำแหน่งสตรีลัทธิมาร์กซ์ ร่องรอยความขัดแย้งในชีวิตสมรสกับการเปลี่ยนแปลงในระบบเศรษฐกิจทุนนิยม และผลลัพธ์ของพวกเขาในบทบาทของชายและหญิงมันเป็นเรื่องยากที่จะทราบว่าอย่างไร เช่น การวิเคราะห์อาจจะแปลเป็นนโยบายสังคมในทางปฏิบัติ นี้เป็นเพราะโปรแกรมฮาร์ทจะปรากฏในสถานที่แรกที่จะต้องปรับโครงสร้างรุนแรงของระบบเศรษฐกิจ ในขณะที่มันอาจจะถูกใจสำหรับบางคน มันไม่ได้ในสภาพภูมิอากาศทางการเมืองปัจจุบัน ฮาร์ทอยู่อย่างไรก็ตามเพื่อแสดงให้เห็นว่าความขัดแย้งในชีวิตสมรสมากสามารถเชื่อมโยงในบางวิธีสถานการณ์ทางเศรษฐกิจของครอบครัว นี้เกิดขึ้นในหลายสถิติการสำรวจซึ่งการแสดงอย่างต่อเนื่องที่อัตราการหย่าร้างที่สูงขึ้นของครอบครัวสังคมด้อยโอกาส ( McDonald , 1993 ) สถานการณ์นี้แสดงให้เห็นแล้วว่า นโยบายสังคมต้องมุ่งไปที่การให้การสนับสนุนและการรักษาความปลอดภัยสำหรับประเภทนี้ของครอบครัวมันเป็นเพราะ ๆมองโลกในแง่ดี แต่ว่าในรัฐบาลที่ผ่านมา ได้แสดงให้เห็นการเพิ่มขึ้นของการจูงใจ reluctance กองทุนสวัสดิการสังคมโปรแกรมประเภทนี้

มันเป็นเรื่องยากที่จะให้คำอธิบายที่ครอบคลุมสำหรับแนวโน้มการเติบโตของการสมรส และมันเป็นเรื่องยากที่จะหาแนวทางแก้ไขปัญหาที่อาจจะกระเตื้องขึ้น โดย มัน อย่างชัดเจน แม้ว่าตามที่ผมได้เสนอในบทความนี้ คำตอบที่มีประโยชน์มากที่สุดจะพบภายในกรอบของกฎหมาย ไม่แคบ แต่ภายในกว้างทางเศรษฐกิจสังคม

ในที่สุดก็คุ้มค่าที่ชี้ให้เห็นว่า ในขณะที่เราอาจปรากฏอยู่ในเวลาของความไม่แน่นอนที่เพิ่มขึ้นของครอบครัว , การวิจัยแสดงให้เห็นว่าในอดีต ความไม่มั่นคง อาจจะเป็นบรรทัดฐานมากกว่าเป็นข้อยกเว้นเป็นระฆัง และ zajdow ( 1997 ) ชี้ในอดีตผู้ปกครองเดี่ยวและครอบครัวขั้นตอนอยู่ทั่วไปมากกว่าจะถือว่า แม้ว่าอิทธิพลก่อกวนแล้วยังไม่หย่า แต่ความตายก่อนกำหนดหนึ่งหรือทั้งพ่อทั้งแม่ สถานการณ์นี้แสดงให้เห็นว่าในกลุ่มครอบครัวยุคใหม่ ต้องใช้มุมมองทางประวัติศาสตร์รวมทั้งความเป็นไปได้ของมองอดีตในการค้นหาวิธีการจัดการกับปัญหาในปัจจุบัน