Third, we measured the debt maturit

Third, we measured the debt maturity structure with variable LTDEBT,
calculated as long-term debt divided by total assets (Barclay and Smith, 1995).
Shorter debt maturity is related to a higher level of asymmetric information
(Guedes and Opler, 1996; Stohs & Mauer, 1996, among others). Guney et al.
(2003) and Ferreira and Vilela (2004) point out that the use of short-term debt
increases the risk of refinancing. As a consequence, firms with a larger proportion
of short-term debt will keep higher cash levels in order to avoid financial distress.
Consequently, a negative relationship between debt maturity and cash holdings
is expected.

Results (Thai) 1:

ที่สาม เราวัดหนี้ครบกำหนดโครงสร้าง มีตัวแปร LTDEBTคำนวณเป็นหนี้ระยะยาวหาร ด้วยสินทรัพย์รวม (บาร์เคลย์และสมิธ 1995)เกี่ยวข้องกับระดับสูงของข้อมูล asymmetric สั้นหนี้ครบกำหนด(Guedes และ Opler, 1996 Stohs & Mauer, 1996 หมู่คนอื่น ๆ) Guney et al(2003) และ Ferreira และ Vilela (2004) ชี้ให้เห็นว่าการใช้หนี้ระยะสั้นเพิ่มความเสี่ยงของการรีไฟแนนซ์ ผล กระชับกับสัดส่วนขนาดใหญ่หนี้ระยะสั้นจะรักษาระดับเงินสดสูงเพื่อหลีกเลี่ยงความทุกข์ทางการเงินดัง ความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างหนี้ครบกำหนดและถือเงินสดคาดว่า

Results (Thai) 2:

ประการที่สามเราวัดโครงสร้างหนี้ที่ครบกำหนดด้วย LTDEBT ตัวแปร
คำนวณเป็นหนี้ระยะยาวหารด้วยสินทรัพย์รวม (บาร์เคลย์สมิ ธ , 1995).
ตราสารหนี้ที่สั้นกว่ามีความสัมพันธ์กับระดับที่สูงขึ้นของข้อมูลที่ไม่สมมาตร
(Guedes และ Opler 1996; Stohs และ Mauer 1996 ท่ามกลางคนอื่น) Guney et al.
(2003) และ Ferreira และ Vilela (2004) ชี้ให้เห็นว่าการใช้หนี้ระยะสั้น
เพิ่มความเสี่ยงของการรีไฟแนนซ์ เป็นผลให้ บริษัท ที่มีสัดส่วนขนาดใหญ่
ของหนี้ระยะสั้นที่จะรักษาระดับเงินสดที่เพิ่มขึ้นในการสั่งซื้อเพื่อหลีกเลี่ยงความทุกข์ทางการเงิน.
ดังนั้นความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างตราสารหนี้ที่ถือครองและเงินสด
ที่คาดว่า

Results (Thai) 3:

สาม เราวัดโครงสร้างหนี้ที่ครบกําหนดตัวแปร ltdebt
, คำนวณเป็นระยะยาว หารด้วยสินทรัพย์รวม ( บาร์เคลย์และ Smith , 1995 ) .
อายุหนี้สั้นที่เกี่ยวข้องกับระดับที่สูงขึ้นของ
ข้อมูลอสมมาตร ( โร กิวเดส และ opler , 1996 ; stohs & Mauer , 1996 , หมู่คนอื่น ๆ ) guney et al .
( 2003 ) และ เฟอร์เรร่า และ vilela ( 2004 ) ชี้ให้เห็นว่า การใช้
ตราสารหนี้ระยะสั้นเพิ่มความเสี่ยงของไฟแนนซ์ เป็นผลให้ บริษัท ที่มีขนาดใหญ่สัดส่วนของตราสารหนี้ระยะสั้นจะเก็บ
ที่สูงระดับเงินสดเพื่อหลีกเลี่ยงความยุ่งยากทางการเงิน .
ดังนั้นความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างจำนวนหนี้และเงินสด Holdings
คาดว่าจะ