George Berkeley, an 18th-Century Ir

George Berkeley, an 18th-Century Irish philosopher, held that esse est percipi, or “to be is to be perceived.” When I perceive a black dog, according to many philosophers in the early modern period, I am in possession of a representational state – that is, my mind is affected by a physical thing, the dog, which in turn causes my mind to generate a mental representation of the dog. What I perceive, then, is really only a representation, from which I infer the existence of the thing represented. This is called indirect realism.

Berkeley challenged this traditional picture in the following way.1 First, when we take a representation to accurately represent an object in the world, we do so on the assumption that the representation resembles the object in some way. But, Berkeley argues, we are in no position to say that our ideas resemble anything other than other ideas. According to Berkeley, we cannot compare ideas with material objects since to have knowledge of a material object would require that we know it via some idea. Thus, all we ever encounter are ideas themselves, and never anything material.

If Berkeley is right, then we never have knowledge of anything material whatsoever; we only ever know our own ideas. This is part of a larger attack in which Berkeley argues that we are not entitled to believe that matter exists, in which case the only things that do exist include minds, ideas, and God. Berkeley is putting forth a view that is sometimes called subjective idealism: subjective, because he claims that the only things that can be said to exist are ideas when they are perceived. Thus, my black dog exists only when I am currently in possession of the idea of my black dog. If I leave my dog behind when I walk to the store, she no longer exists, and so her existence is purely dependent upon a subject’s perception of her.

In addition to the resemblance argument above, and to strengthen his attack on realism and materialism, Berkeley also argues that matter is impossible.

The basic idea goes like this: Matter is defined as physical stuff which can exist independently of our minds. We ordinarily take matter to be the stuff that makes up reality, and this stuff is supposed to go on existing whether we are perceiving it or not. That is, we think of matter as stuff that can exist unconceived. But we can never conceive of matter except through some idea. If so, then we cannot conceive of matter as something unconceived. In fact, it would be absurd to say so, since necessarily in conceiving of matter, we are conceiving of an idea, and surely we cannot conceive of an idea that is unconceived. If all of this is true, then, Berkeley argues, matter as it is defined is impossible.2 If matter is impossible, then no material objects exist, and it is only possible for minds, ideas, and God to exist.

Results (Thai) 2:

จอร์จลีศตวรรษที่ 18 นักปรัชญาชาวไอริชซึ่งจัดขึ้นที่ esse คือ percipi หรือ "จะเป็นคือการรับรู้." เมื่อฉันรู้สุนัขสีดำตามที่นักปรัชญาจำนวนมากในต้นยุคใหม่สมัยที่ผมอยู่ในความครอบครองของดำเนินการ รัฐ - นั่นคือใจของฉันได้รับผลกระทบจากสิ่งที่ทางกายภาพสุนัขซึ่งจะทำให้เกิดความคิดของผมในการสร้างการแสดงจิตของสุนัข สิ่งที่ผมรู้ก็คือจริงๆเท่านั้นตัวแทนจากที่ผมเห็นการดำรงอยู่ของสิ่งที่เป็นตัวแทนของ นี้เรียกว่าความสมจริงทางอ้อม. เบิร์กลีย์ท้าทายนี้รูปแบบดั้งเดิมใน way.1 ต่อไปนี้ครั้งแรกเมื่อเราใช้เวลาการแสดงที่จะต้องเป็นตัวแทนของวัตถุในโลกที่เราทำเช่นนั้นบนสมมติฐานว่าการแสดงคล้ายกับวัตถุในทางใดทางหนึ่ง แต่ลีระบุว่าเราอยู่ในตำแหน่งที่จะบอกว่าความคิดของเรามีลักษณะคล้ายกับสิ่งอื่นนอกเหนือจากความคิดอื่น ๆ ไม่มี ตามที่เบิร์กลีย์เราไม่สามารถเปรียบเทียบความคิดกับวัตถุตั้งแต่ที่จะมีความรู้เกี่ยวกับวัตถุที่จะต้องมีวัสดุที่เรารู้ว่ามันผ่านความคิดบางอย่าง . ดังนั้นทั้งหมดที่เราเคยพบความคิดของตัวเองและไม่เคยอะไรวัสดุถ้าเบิร์กลีย์ที่ถูกต้องแล้วเราไม่เคยมีความรู้ในสิ่งที่วัสดุใด ๆ ; เราเท่านั้นที่เคยทราบความคิดของเราเอง นี้เป็นส่วนหนึ่งของการโจมตีขนาดใหญ่ที่เบิร์กลีย์ระบุว่าเรามีสิทธิที่จะไม่เชื่อเรื่องที่มีอยู่ซึ่งในกรณีนี้สิ่งเดียวที่ทำอยู่รวมจิตใจความคิดและพระเจ้า เบิร์กลีย์จะถูกวางไว้ในมุมมองที่บางครั้งเรียกว่าเพ้อฝันส่วนตัว: อัตนัยเพราะเขาอ้างว่าสิ่งเดียวที่สามารถกล่าวว่าจะมีชีวิตอยู่มีความคิดเมื่อพวกเขามีการรับรู้ ดังนั้นสุนัขสีดำของฉันมีอยู่เฉพาะเมื่อผมอยู่ในความครอบครองของความคิดของสุนัขสีดำของฉัน ถ้าผมปล่อยให้สุนัขของฉันที่อยู่เบื้องหลังเมื่อฉันเดินไปที่ร้านเธอไม่มีอยู่แล้วและเพื่อให้การดำรงอยู่ของเธอเป็นอย่างหมดจดขึ้นอยู่กับการรับรู้ของเรื่องของเธอ. นอกจากอาร์กิวเมนต์คล้ายคลึงดังกล่าวข้างต้นและเพื่อเสริมสร้างการโจมตีของเขาในความสมจริงและวัตถุนิยม เบิร์กลีย์ยังระบุว่าไม่ว่าเป็นไปไม่ได้. ความคิดพื้นฐานไปเช่นนี้เรื่องถูกกำหนดให้เป็นสิ่งที่ทางกายภาพที่สามารถอยู่เป็นอิสระจากความคิดของเรา เรานำเรื่องปกติที่จะเป็นสิ่งที่ทำให้ความเป็นจริงและสิ่งนี้ควรจะไปในที่ที่มีอยู่ไม่ว่าเราจะรับรู้หรือไม่ นั่นก็คือเราคิดว่าเป็นสิ่งที่สามารถอยู่ unconceived แต่เราไม่สามารถตั้งครรภ์ของเรื่องนอกจากจะมาทางความคิดบางอย่าง ถ้าเป็นเช่นนั้นเราไม่สามารถตั้งครรภ์ของเรื่องเป็นสิ่งที่ unconceived ในความเป็นจริงมันจะไร้สาระที่จะพูดเช่นนั้นเนื่องจากจำเป็นต้องอยู่ในครรภ์ของเรื่องที่เรากำลังตั้งครรภ์ของความคิดและแน่นอนเราไม่สามารถตั้งครรภ์ของความคิดที่เป็น unconceived หากทั้งหมดนี้เป็นจริงแล้วลีระบุว่าตามที่มีการกำหนดไว้เป็น impossible.2 ถ้าเรื่องเป็นไปไม่ได้แล้วไม่มีวัตถุที่มีอยู่และเป็นไปได้เพียง แต่สำหรับจิตใจความคิดและพระเจ้าอยู่

Results (Thai) 3:

จอร์จเบิร์กลีย์ เป็นศตวรรษที่ 18 ไอริชนักปรัชญา , จัดขึ้นที่ Esse EST percipi หรือ " ที่จะต้องรับรู้ เมื่อผมเห็นหมาดำ ตามนักปรัชญาหลายคนในช่วงต้นยุคใหม่ ผมอยู่ในความครอบครองของตัวแทนรัฐ–นั่นคือ จิตใจได้รับผลกระทบจากสิ่งทางกายภาพสุนัข ซึ่งจะทำให้จิตใจของฉันที่จะสร้างการแสดงที่จิตใจของสุนัขสิ่งที่ฉันรับรู้แล้ว เป็นแค่การแสดง ซึ่งผมยืนยันการดำรงอยู่ของสิ่งที่แสดง นี้เรียกว่าสัจนิยมทางอ้อม

จากภาพดั้งเดิมนี้ท้าทายในวิธีดังต่อไปนี้ . 1 ก่อน เมื่อเราพิจารณาการเป็นตัวแทนที่ถูกต้องเป็นตัวแทนของวัตถุในโลก เราทำดังนั้น บนสมมติฐานว่าเป็นตัวแทนคล้ายกับวัตถุในบางวิธี แต่เบิร์กลีย์แย้ง เราไม่อยู่ในสถานะที่จะพูดความคิดของเราเหมือนอะไรนอกจากความคิดอื่น ๆ จาก Berkeley , เราไม่สามารถเปรียบเทียบความคิดกับวัตถุตั้งแต่มีความรู้ของวัตถุจะต้องมีวัสดุที่เราทราบผ่านทางความคิดบางอย่าง ดังนั้น ทั้งหมดที่เราเคยเจอกับความคิดตัวเอง และไม่เคยทำอะไรวัสดุ

ถ้า Berkeley เป็นขวาแล้วเราก็ไม่เคยมีความรู้เรื่องวัสดุเลย เราเคยทราบความคิดของเราเอง นี้เป็นส่วนหนึ่งของขนาดใหญ่โจมตีที่ Berkeley แย้งว่า เราไม่ได้มีสิทธิที่จะเชื่อเรื่องนั้นมีอยู่จริง ซึ่งในกรณีนี้สิ่งเดียวที่มีอยู่ รวมถึงจิตใจ ความคิด และพระเจ้า เบิร์กลีย์ใส่ออกมาเป็นมุมมองที่บางครั้งเรียกว่าจิตนิยมจิตวิสัย : อัตนัยเพราะเขาอ้างว่า สิ่งเดียวที่สามารถกล่าวได้ว่ามีความคิดเมื่อพวกเขารับรู้ ดังนั้นสุนัขสีดำของฉันมีอยู่เฉพาะเมื่อผมอยู่ในความครอบครองของความคิดของสุนัขสีดำของฉัน ถ้าฉันทิ้งหมาไว้ ตอนเดินเข้าร้าน เธอไม่มีอีกต่อไป และเพื่อให้ตัวตนของเธอเป็นอย่างหมดจดขึ้นอยู่กับการรับรู้เรื่องของเค้า

นอกจากความคล้ายคลึงกันข้างต้นและเพื่อเสริมสร้างการโจมตีของเขาในความสมจริงและวัตถุนิยม เบิร์กลีย์ ยังเถียงเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ความคิดพื้นฐานแบบนี้ : สาร หมายถึง สิ่งที่สามารถมีร่างกายอย่างอิสระของจิตใจของเรา เราปกติใช้อะไรเป็นสิ่งที่สร้างขึ้นจริง และสิ่งนี้มันควรจะไปในที่มีอยู่ ไม่ว่าเราจะรับรู้มันหรือไม่ นั่นคือเราคิดว่าเรื่องนี้เป็นสิ่งที่สามารถเกิดขึ้น unconceived . แต่เราก็ไม่เคยคิดเรื่องยกเว้นทางความคิดบางอย่าง ถ้าเราไม่สามารถบังเกิดขึ้น เป็นสิ่งที่ unconceived . ในความเป็นจริง มันอาจจะไร้สาระที่จะพูดเช่นนั้น เพราะเป็น 10 เรื่อง เรา conceiving ความคิด และแน่นอนเราไม่สามารถคิดของความคิดที่เป็น unconceived . ถ้าทั้งหมดนี้เป็นจริง แล้วเบิร์กลีย์แย้ง เรื่อง มันเป็นนิยาม มันเป็นไปไม่ได้ ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ ก็ไม่มีวัตถุที่วัสดุอยู่ และมันเป็นเพียงที่เป็นไปได้สำหรับจิตใจ ความคิด และพระเจ้าอยู่