Value Hedonism, occasionally with a

Value Hedonism, occasionally with assistance from Motivational Hedonism, has been used to argue for specific theories of right action (theories that explain which actions are morally permissible or impermissible and why). The theory that happiness should be pursued (that pleasure should be pursued and pain should be avoided) is referred to as Normative Hedonism and sometimes Ethical Hedonism. There are two major types of Normative Hedonism, Hedonistic Egoism and Hedonistic Utilitarianism. Both types commonly use happiness (defined as pleasure minus pain) as the sole criterion for determining the moral rightness or wrongness of an action. Important variations within each of these two main types specify either the actual resulting happiness (after the act) or the predicted resulting happiness (before the act) as the moral criterion. Although both major types of Normative Hedonism have been accused of being repugnant, Hedonistic Egoism is considered the most offensive

Results (Thai) 1:

ค่า Hedonism บางครั้ง ด้วยความช่วยเหลือจาก Hedonism หัด ใช้เถียงเฉพาะทฤษฎีของการดำเนินการที่เหมาะสม (ทฤษฎีที่อธิบายการดำเนินการไม่อนุญาต หรือ impermissible คุณธรรม และเหตุผล) ทฤษฎีที่ว่า ความสุขที่ควรติดตาม (ว่า ควรติดตามความสุข และความเจ็บปวดควรหลีกเลี่ยง) เรียกว่า Normative Hedonism และบางครั้ง Hedonism จริยธรรม มีสองชนิดหลักของ Normative Hedonism, Hedonistic Egoism และประโยชน์ นิยม Hedonistic ทั้งสองชนิดใช้ความสุข (กำหนดเป็นสุขลบความเจ็บปวด) โดยทั่วไปเป็นเกณฑ์แต่เพียงผู้เดียวสำหรับการกำหนด rightness คุณธรรมหรือ wrongness ของการกระทำ ความแตกต่างที่สำคัญภายในแต่ละชนิดเหล่านี้สองหลักระบุความสุขได้จริง (หลังจากการกระทำ) หรือความสุขได้คาดการณ์ (ก่อนทำ) เป็นเงื่อนไขคุณธรรม แม้ว่าทั้งสองชนิดหลักของ Normative Hedonism มีการถูกกล่าวหาว่า repugnant, Hedonistic Egoism ถือว่าไม่เหมาะสมที่สุด

Results (Thai) 2:

Hedonism ค่าบางครั้งด้วยความช่วยเหลือจากแรงบันดาลใจ Hedonism ได้รับการใช้ในการยืนยันทฤษฎีที่เฉพาะเจาะจงของการดำเนินการที่เหมาะสม (ทฤษฎีที่อธิบายถึงการกระทำที่มีศีลธรรมอนุญาตหรืออนุญาตและทำไม) ทฤษฎีที่ว่าความสุขที่ควรจะดำเนินการ (ความสุขที่ควรจะดำเนินการและความเจ็บปวดที่ควรหลีกเลี่ยง) จะเรียกว่า Hedonism กฎเกณฑ์และบางครั้ง Hedonism จริยธรรม มีสองประเภทหลักของ Hedonism กฎเกณฑ์ประสมมมังการและลัทธิประโยชน์นิยมเป็น ทั้งสองประเภทมักใช้ความสุข (หมายถึงความเจ็บปวดลบความสุข) เป็นเกณฑ์ แต่เพียงผู้เดียวในการพิจารณาความถูกต้องทางศีลธรรมหรือ wrongness ของการดำเนินการ การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในแต่ละของทั้งสองประเภทหลักระบุความสุขที่เกิดขึ้นจริง (หลังจากการกระทำ) หรือที่คาดการณ์ส่งผลให้มีความสุข (ก่อนที่จะกระทำ) เป็นเกณฑ์ทางศีลธรรม แม้ว่าทั้งสองประเภทหลักของกฎเกณฑ์ Hedonism ได้รับการกล่าวหาว่าเป็นปฏิปักษ์ประสมมมังการถือว่าเป็นที่น่ารังเกียจที่สุด

Results (Thai) 3:

สุขนิยมค่า บางครั้งก็ด้วยความช่วยเหลือจากแรงบันดาลใจที่ถูกใช้เพื่อยืนยันกับทฤษฎีการกระทำที่ถูกเจาะจง ( ทฤษฎีที่อธิบายการกระทำทางศีลธรรมที่อนุญาต หรือ ไม่ได้รับอนุญาติ และทำไม ) ทฤษฎีความสุขที่ควรติดตาม ( ที่ควรติดตามความสุขและความเจ็บปวด ควรหลีกเลี่ยง ) จะเรียกว่าสุขนิยมเชิงบรรทัดฐานและบางครั้งก็จริยธรรมมีอยู่สองประเภทหลักของบรรทัดฐานสุขนิยมและพวกพ้องเจ้าสำราญ , เจ้าสำราญประโยชน์นิยม ทั้งชนิดที่ใช้กันทั่วไป ( เช่นความสุขความสุขลบความเจ็บปวด ) เป็นเกณฑ์ แต่เพียงผู้เดียวสำหรับการกำหนดจริยธรรมความถูกต้องหรือความไม่ถูกต้องของการกระทำที่สำคัญรูปแบบภายในแต่ละของทั้งสองประเภทหลักระบุให้จริงที่เกิดความสุข ( หลังทำ ) หรือทำนายผลความสุข ( ก่อนทำ ) เป็นเกณฑ์ทางศีลธรรม ถึงแม้ว่าทั้งสองหลักประเภทของบรรทัดฐานก็ถูกกล่าวหาว่าเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ เจ้าสำราญอหังการถือว่าก้าวร้าวมากที่สุด