When considering tertiary level edu

When considering tertiary level education, there is a school of thought that believes that studying more concrete topics such as commerce, physics or biology is more valuable to society than spending time focused on novels and other literary subjects. However, this argument is flawed for a number of reasons as will now be presented.
Although certain fields of study lead more directly to a position of employment, university education is valuable not only for the education learned but also as an indication that the person has the ability to learn, and as such it is irrelevant whether it is a career based course of study or something more intangible, like the arts. It suggests to potential employers that person can learn new skills, and this is often as important as what is already known.

Moreover, those that complete art related degree could potentially go on to be writers, poets or playwrights, for example, and thus contribute to society in a cultural form rather than financially or technologically. The opinion that the writer is of less worth than the scientist is very biased, especially when it comes to a contribution to society.

Admittedly, there is the point that science and business related education can financially benefit a country, whereas art and literature do not offer the same value economically. However, a country’s wealth is not calculated in financial terms alone.

In sum, therefore, both types of education offer advantages to the country, so neither should be the preference over the other as both have a degree of value to society.

Results (Thai) 1:

เมื่อพิจารณาระดับการศึกษาระดับมหาวิทยาลัย มีโรงเรียนของความคิดที่เชื่อว่า ศึกษาคอนกรีตเพิ่มเติมหัวข้อเช่นพาณิชย์ ฟิสิกส์ หรือชีววิทยามีค่าต่อสังคมกว่าใช้เวลาเน้นนวนิยายและวรรณกรรมวัตถุอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม อาร์กิวเมนต์นี้เป็นข้อบกพร่องสำหรับจำนวนของเหตุผลจะถูกนำเสนอ แม้ว่าบางเขตข้อมูลของการศึกษาเพิ่มเติมโดยตรงไปยังตำแหน่งการจ้างงาน การศึกษามหาวิทยาลัยจะไม่มีคุณค่า สำหรับการศึกษาเรียนรู้แต่ยังเป็นการบ่งชี้ว่า ผู้มีความสามารถในการเรียนรู้ และเป็นเช่นนี้ก็ไม่เกี่ยวข้องไม่ว่าจะเป็น อาชีพการหลักสูตรการเรียนหรือสิ่งอื่น ๆ ไม่มีตัวตน เช่นศิลปะ มันแนะนำให้นายจ้างว่า บุคคลสามารถเรียนรู้ทักษะใหม่ และนี้มักจะสำคัญเป็นสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันอยู่แล้วนอกจากนี้ ผู้เกี่ยวข้องสมบูรณ์ศิลปะองศาสามารถอาจไปบนจะเป็นนักเขียน กวี หรือ playwrights เช่น และจึง นำไปสู่สังคม ในรูปแบบทางวัฒนธรรมมากกว่าเงิน หรือเทคโนโลยี เห็นว่าผู้เขียนมีมูลค่าน้อยกว่านักวิทยาศาสตร์ที่ลำเอียงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันมาถึงผลงานเพื่อสังคมเป็นที่ยอมรับ มีจุดที่ว่า วิทยาศาสตร์และธุรกิจที่เกี่ยวข้องการศึกษาทางการเงินจะได้รับประโยชน์ประเทศ ในขณะที่วรรณกรรมและไม่มีค่าเดียวกันทางเศรษฐกิจ อย่างไรก็ตาม ความมั่งคั่งของประเทศไม่ได้ในการคำนวณเงินเพียงอย่างเดียวในผลรวม ดังนั้น ทั้งสองชนิดของการศึกษาได้ประโยชน์ประเทศ ดังนั้นไม่ควรเป็นค่ามากกว่าอีกทั้งสองมีค่าต่อสังคม

Results (Thai) 2:

เมื่อพิจารณาการศึกษาระดับอุดมศึกษามีโรงเรียนของความคิดที่เชื่อว่าการศึกษาหัวข้อที่เป็นรูปธรรมมากขึ้นเช่นการพาณิชย์ฟิสิกส์หรือชีววิทยามีคุณค่ามากขึ้นให้กับสังคมมากกว่าการใช้เวลามุ่งเน้นไปที่นวนิยายวรรณกรรมและวิชาอื่น ๆ อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เป็นข้อบกพร่องสำหรับจำนวนของเหตุผลเป็นตอนนี้จะนำเสนอ.
แม้ว่าบางสาขาของตะกั่วศึกษาโดยตรงไปยังตำแหน่งของการจ้างงาน, การศึกษาของมหาวิทยาลัยที่มีคุณค่าไม่เพียง แต่สำหรับการศึกษาเรียนรู้ แต่ยังเป็นตัวบ่งชี้ว่าคนที่มี ความสามารถในการเรียนรู้และเป็นเช่นนั้นจะไม่เกี่ยวข้องไม่ว่าจะเป็นหลักสูตรวิชาชีพอาชีพของการศึกษาหรือสิ่งที่ไม่มีตัวตนมากขึ้นเช่นศิลปะ มันแสดงให้เห็นให้นายจ้างที่มีศักยภาพคนที่สามารถเรียนรู้ทักษะใหม่และนี้มักจะมีความสำคัญเป็นสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันอยู่แล้ว.

นอกจากนี้ผู้ที่สมบูรณ์ในระดับที่เกี่ยวข้องกับศิลปะอาจจะไปในการที่จะเป็นนักเขียนกวีหรือนักเขียนบทละครเช่นและทำให้มีส่วนร่วม ให้กับสังคมในรูปแบบทางวัฒนธรรมมากกว่าทางการเงินหรือเทคโนโลยี ความเห็นว่าผู้เขียนมีมูลค่าน้อยกว่านักวิทยาศาสตร์จะลำเอียงมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันมาถึงการมีส่วนร่วมกับสังคมก.

ยอมรับมีจุดที่วิทยาศาสตร์และการศึกษาที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจทางการเงินจะได้รับประโยชน์ในประเทศในขณะที่ศิลปะและวรรณคดีไม่ มีค่าเท่ากันทางเศรษฐกิจ อย่างไรก็ตามความมั่งคั่งของประเทศไม่ถูกคำนวณในแง่การเงินเพียงอย่างเดียว.

สรุปดังนั้นทั้งสองประเภทของข้อดีข้อเสนอการศึกษาให้กับประเทศดังนั้นไม่ควรจะมีการตั้งค่าในช่วงอื่น ๆ ขณะที่ทั้งสองมีระดับของความคุ้มค่าให้กับสังคม

Results (Thai) 3:

เมื่อพิจารณาระดับการศึกษา ระดับตติยภูมิ มีโรงเรียนแห่งความคิดที่เชื่อว่าการศึกษาหัวข้อเพิ่มเติมคอนกรีต เช่น กระทรวงพาณิชย์ , ฟิสิกส์ หรือชีววิทยา มีคุณค่ามากขึ้นในสังคม มากกว่าการใช้เวลาและวิชาอื่น ๆเน้นนวนิยายวรรณกรรม อย่างไรก็ตาม อาร์กิวเมนต์นี้เกิดขึ้นสำหรับจำนวนเหตุผล ที่จะนำเสนอแม้ว่าบางสาขาของการศึกษานำโดยตรงไปยังตำแหน่งของการจ้างงาน การศึกษา เป็นมหาวิทยาลัยที่มีคุณค่าไม่เพียง แต่เพื่อการศึกษาเรียนรู้ แต่ยังเป็นข้อบ่งชี้ว่า บุคคลมีความสามารถในการเรียนรู้ และดังกล่าวนั้นไม่เกี่ยวข้องไม่ว่าจะเป็นอาชีพ ตามหลักสูตรการศึกษา หรือสิ่งที่จับต้องไม่ได้ เช่น ศิลปะ มันแนะนำให้นายจ้างที่มีศักยภาพที่บุคคลสามารถเรียนรู้ทักษะใหม่และนี้มักจะเป็นสำคัญเป็นสิ่งที่รู้จักกันอยู่แล้วนอกจากนี้ ผู้ที่เกี่ยวข้องกับศิลปะที่สมบูรณ์หรืออาจไปเป็นนักเขียน กวีหรือนักเขียน ตัวอย่างเช่น จึงไปสู่สังคมในรูปแบบทางวัฒนธรรมมากกว่าทางการเงินหรือเทคโนโลยี . ความคิดเห็นที่นักเขียนมีมูลค่าน้อยกว่านักวิทยาศาสตร์ลำเอียงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันมาถึงการมีส่วนร่วมของสังคมยอมรับว่ามีจุดที่วิทยาศาสตร์และธุรกิจที่เกี่ยวข้อง การศึกษาสามารถเงินผลประโยชน์ประเทศ ในขณะที่ ศิลปะ และวรรณกรรมไม่เสนอคุณค่าทางเศรษฐกิจ อย่างไรก็ตาม ความมั่งคั่งของประเทศจะไม่คำนวณในเงื่อนไขทางการเงินเพียงอย่างเดียวสรุป ดังนั้น ทั้งสองประเภทของข้อได้เปรียบให้การศึกษาแก่ประเทศ ดังนั้น ไม่ควรตั้งค่ามากกว่าอีกทั้งมีความคุณค่าต่อสังคม