Vowel phonics patterns[edit]Short v

Vowel phonics patterns[edit]
Short vowels are the five single letter vowels, a, e, i, o, and u, when they produce the sounds /æ/ as in cat, /ɛ/ as in bet, /ɪ/ as in sit, /ɒ/ or /ɑ/ as in hot, and /ʌ/ as in cup. The term "short vowel" is historical, and meant that at one time (in Middle English) these vowels were pronounced for a particularly short period of time; currently, it means just that they are not diphthongs like the long vowels.
Long vowels have the same sound as the names of the vowels, such as /eɪ/ in baby, /iː/ in meter, /aɪ/ in tiny, /oʊ/ in broken, and /juː/ in humor. The way that educators use the term "long vowels" differs from the way in which linguists use this term. In classrooms, long vowel sounds are taught as having "the same sounds as the names of the letters". Teachers teach the children that a long vowel "says" its name.
Schwa is the third sound that most of the single vowel spellings can represent. It is the indistinct sound of many a vowel in an unstressed syllable, and is represented by the linguistic symbol /ə/ or /ɨ/; it is the sound of the o in lesson, of the a in sofa. Although it is the most common vowel sound in spoken English, schwa is not always taught to elementary school students because some find it difficult to understand. However, some educators make the argument that schwa should be included in primary reading programs because of its vital importance in the correct pronunciation of English words.
Closed syllables are syllables in which a single vowel letter is followed by a consonant. In the word button, both syllables are closed syllables because they contain single vowels followed by consonants. Therefore, the letter u represents the short sound /ʌ/. (The o in the second syllable makes the /ə/ sound because it is an unstressed syllable.)
Open syllables are syllables in which a vowel appears at the end of the syllable. The vowel will say its long sound. In the word basin, ba is an open syllable and therefore says /beɪ/.
Diphthongs are linguistic elements that fuse two adjacent vowel sounds. English has four common diphthongs. The commonly recognized diphthongs are /aʊ/ as in cow and /ɔɪ/ as in boil. Three of the long vowels are also technically diphthongs, /aɪ/ (ah-EE or "I"), /oʊ/, and /juː/, which partly accounts for the reason they are considered "long".
Vowel digraphs are those spelling patterns wherein two letters are used to represent a vowel sound. The ai in sail is a vowel digraph. Because the first letter in a vowel digraph sometimes says its long vowel sound, as in sail, some phonics programs once taught that "when two vowels go walking, the first one does the talking." This convention has been almost universally discarded, owing to the many non-examples. The au spelling of the /ɔː/ sound and the oo spelling of the /uː/ and /ʊ/ sounds do not follow this pattern.
Vowel-consonant-E spellings are those wherein a single vowel letter, followed by a consonant and the letter e makes the long vowel sound. The tendency is often referred to as the "Silent-e Rule", with examples such as bake, theme, hike, cone, and cute. (The ee spelling, as in meet is sometimes, but inconsistently, considered part of this pattern.)
R-controlled syllables include those wherein a vowel followed by an r has a different sound from its regular pattern. For example, a word like car should have the pattern of a "closed syllable" because it has one vowel and ends in a consonant. However, the a in car does not have its regular "short" sound (/æ/ as in cat) because it is controlled by the r. The r changes the sound of the vowel that precedes it. Other examples include: park, horn, her, bird, and burn.
The Consonant-le syllable is a final syllable, located at the end of the base/root word. It contains a consonant, followed by the letters le. The e is silent and is present because it was pronounced in earlier English and the spelling is historical.

Results (Thai) 1:

สระซึ่งรูปแบบ [แก้ไข]
สระสั้นมีสระอักษรเดียว 5, a, e ฉัน o และ เมื่อพวกเขาผลิต/æ/เสียงดังแมว /ɛ/ในเดิมพัน /ɪ/นั่ง /ɒ/ หรือ/ɑ/ในร้อน และ/ʌ/ในถ้วย คำว่า "สระสั้น" เป็นประวัติศาสตร์ และหมายถึง ที่หนึ่ง (ภาษาอังกฤษกลาง) สระเหล่านี้มีการออกเสียงในระยะสั้น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลา ในปัจจุบัน หมายความ เพียงว่า พวกเขาจะไม่ควบกล้ำกับเช่นยาวสระ.
สระยาวมีเสียงเดียวกันเป็นชื่อของสระ เช่น /eɪ/ ใน /aɪ/ ใน /oʊ/ เล็ก ๆ ใน เด็ก /iː/ ในวัดเสีย และ /juː/ ในอารมณ์ขัน วิธีการที่นักการศึกษาใช้คำว่า "สระยาว" แตกต่างจากวิธีการที่นักภาษาศาสตร์ใช้คำนี้ ในห้องเรียน เสียงสระเสียงยาวจะสอนว่า มี "เสียงเดียวกันเป็นชื่อของตัวอักษร" ครูสอนเด็กว่า สระเสียงยาว "กล่าวว่า" ชื่อของ.
Schwa เป็นเสียงสามที่สามารถแสดงทั้งสะกดคำสระเดี่ยว เป็น indistinct หลายเสียงสระในพยางค์เป็น unstressed และจะถูกแสดง โดยการภาษาศาสตร์สัญลักษณ์/ə/หรือ/ɨ/ มันเป็นเสียง o ในบทเรียน ของโซฟาใน แม้ว่าจะเป็นสระใหญ่เสียงในการพูดภาษาอังกฤษ schwa จึงไม่เสมอสอนนักเรียนประถมเนื่องจากบางพบมันยากที่จะเข้าใจ อย่างไรก็ตาม ความบางให้อาร์กิวเมนต์ว่า schwa ควรถูกรวมในโปรแกรมอ่านหลักเนื่องจาก มีความสำคัญสำคัญในการออกเสียงคำภาษาอังกฤษถูกต้อง.
พยางค์ปิดคือ พยางค์ที่ตามตัวอักษรสระเดี่ยว ด้วยพยัญชนะ ในปุ่มคำ ทั้งสองพยางค์เป็นพยางค์ปิด เพราะประกอบด้วยสระเดี่ยวที่ตาม ด้วยพยัญชนะ ดังนั้น u ตัวอักษรแทนสั้นเสียง/ʌ / (O ในพยางค์ที่สองทำเสียง/ə/เนื่องจากมีการเสียง unstressed)
พยางค์เปิดคือ พยางค์สระที่ปรากฏท้ายพยางค์ สระจะบอกว่า เป็นเสียงยาว ในอ่างคำ บาจะเป็นพยางค์เปิด และดังนั้นจึง กล่าวว่า /beɪ/.
Diphthongs มีองค์ประกอบของภาษาศาสตร์ที่ฟิวส์เสียงสระที่อยู่ติดกันสอง อังกฤษมีควบกล้ำกับทั่วไป 4 ควบกล้ำกับที่รู้จักกันทั่วไปคือ /aʊ/ ในวัวและ/ɔɪ/ในการต้ม สามสระยาว ใจยังเทคนิคควบกล้ำกับ /aɪ/ (อา-EE หรือ "ฉัน"), oʊ / juː / ซึ่งบางส่วนสำหรับเหตุผลที่ว่า "ยาว"
สระ digraphs เป็นรูปแบบการสะกดเหล่านั้นตัวอักษรที่สองจะใช้เพื่อแสดงเสียงสระ เป็นทวิอักษรสระไอในเซลได้ เนื่องจากตัวอักษรตัวแรกเป็นทวิอักษรสระว่า เสียงสระเสียงยาวของ ในเซล บางครั้ง โปรแกรมบางโปรแกรมซึ่งเคยสอนว่า "เมื่อสระทั้งสองไปเดิน แรกไม่ที่พูด" อนุสัญญานี้ได้ถูกแพร่หลายเกือบละทิ้ง เพราะมากไม่ใช่ตัวอย่าง Au การสะกดเสียง/ɔː/และดาการสะกดเสียง /uː/ และ/ʊ/ไม่ได้ทำตามรูปแบบนี้
สะกดคำสระ-พยัญชนะ-E คือนั้นจดหมายเดียวสระ ตาม ด้วยพยัญชนะและตัวอักษร e ทำให้สระเสียงยาวเสียง แนวโน้มมักจะเรียกว่า "เงียบ-e กฎ" ตัวอย่างเช่นอบ ธีม ธุดงค์ กรวย และน่ารัก (สะกดแบบ ในการตอบสนองเป็นบางครั้ง แต่ inconsistently ถือเป็นส่วนหนึ่งของรูปแบบนี้)
R ควบคุมพยางค์รวมนั้นสระตาม ด้วย r มีเสียงแตกต่างจากรูปแบบปกติ ตัวอย่าง คำเช่นรถยนต์ควรมีรูปแบบของ"ปิด" เนื่องจากมีสระหนึ่ง และสิ้นสุดในตัวพยัญชนะ อย่างไรก็ตาม ในรถได้เป็นปกติ "" เสียง (/æ/ในแมว) เนื่องจากมันถูกควบคุม โดย r R การเปลี่ยนเสียงสระที่อยู่ก่อนหน้านั้น ตัวอย่างอื่น ๆ ได้แก่: พาร์ค ฮอร์น เธอ นก กเขียน
พยางค์พยัญชนะเลอเป็นพยางค์สุดท้าย ตั้งอยู่ที่ท้ายของคำ/ฐานราก ประกอบด้วยตัวพยัญชนะ ตาม ด้วยเลอตัวอักษร อีจะเงียบ และเป็นปัจจุบันเนื่องจากมีการออกเสียงในอังกฤษก่อนหน้า และการสะกดที่เป็นประวัติศาสตร์

Results (Thai) 3:

สระ phonics รูปแบบ [ แก้ไข ]
สระเสียงสั้นเป็นห้าตัวอักษรเดียวสระ a , e , i , o , u , เมื่อพวกเขาผลิตเสียง / æ / ในแมว / ɛ / เป็นเดิมพัน / ɪ / ในขณะที่นั่ง / ɒ / หรือ / ɑ / ในร้อน และ / ʌ / ในถ้วย ในระยะสั้น " สระ " เป็นประวัติศาสตร์ และตั้งใจว่าในเวลาหนึ่ง ( ในภาษาอังกฤษยุคกลาง ) เสียงสระเหล่านี้แตกต่างกันในช่วงเวลาสั้นของเวลาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ; ปัจจุบันมันหมายความว่าพวกเขาจะไม่เสียงเหมือนสระยาว .
เสียงสระยาวจะมีเสียงเหมือนชื่อของเสียงสระ เช่น / E ɪ / ที่รัก / ฉันː / เมตร / ɪ / เล็ก / O ʊ / แตก / จูː / ในอารมณ์ขัน . วิธีการที่ครูใช้คำว่า " สระเสียงยาว " แตกต่างจากวิธีการที่นักภาษาศาสตร์ใช้ในเทอมนี้ ในห้องเรียนเสียงสระเสียงยาวจะสอนว่า " ฟังดูเหมือนชื่อหนังสือ " ครู สอนเด็กๆ ว่าเสียงสระยาว " กล่าวว่า " ชื่อของ .
เสียงสระที่ไม่เน้นเสียงในภาษาอังกฤษเป็นเสียงที่สามว่าส่วนใหญ่ของการสะกดอักษรเดียวสามารถแสดง มันคือเสียงไม่ชัดหลายเสียงสระในพยางค์ที่เปลี่ยนแปลงทางเสียง และแสดงโดยภาษา สัญลักษณ์ / เพลงชาติ / หรือ / ɨ / ; มันเป็นเสียงของโอ ในบทเรียนแห่งในโซฟา ถึงแม้ว่าเป็นส่วนใหญ่เสียงสระในภาษาอังกฤษเสียงสระที่ไม่เน้นเสียงในภาษาอังกฤษมักไม่สอนให้นักเรียนระดับประถมศึกษา เพราะบางคนพบว่ามันยากที่จะเข้าใจ อย่างไรก็ตาม นักการศึกษาบางคนโต้แย้งว่าเสียงสระที่ไม่เน้นเสียงในภาษาอังกฤษควรจะรวมอยู่ในโปรแกรมอ่านหลัก เพราะความสําคัญที่สุดในการออกเสียงที่ถูกต้องของคำภาษาอังกฤษ .
ปิดพยางค์พยางค์ซึ่งในจดหมายสระเดี่ยวคือตามด้วยพยัญชนะ ในปุ่มคำทั้งสองพยางค์ พยางค์เดียวจะปิดเพราะพวกเขาประกอบด้วยสระที่ตามด้วยพยัญชนะ ดังนั้น ตัวอักษรแสดงเสียงสั้น / ʌ / ( โอในพยางค์ที่สองทำให้ / เพลงชาติ / เสียง เพราะเป็นพยางค์ เปลี่ยนแปลงทางเสียง )
เปิดพยางค์ที่ออกเสียงปรากฏที่ปลายพยางค์ พยางค์ จะบอกว่า สระเสียงยาว ในคำอ่าง , BA เป็นพยางค์เปิดและดังนั้นจึงกล่าวว่า เป็นɪ / .
2 ภาษาเป็นองค์ประกอบที่ฟิวส์สองเสียงเสียงสระที่อยู่ติดกัน ภาษาอังกฤษได้สี่ทั่วไป 2 . ที่ได้รับการยอมรับเป็นเสียงʊ / ในวัว และ / ɔɪ / เป็นฝีสามสระยาวยังเทคนิค 2 / เป็นɪ / ( อา อี หรือ " ฉัน " ) o / ʊ / และ / จูː / ซึ่งเป็นบัญชีสำหรับเหตุผลที่พวกเขาจะถือว่าเป็น " ยาว "
. ธรรมจักรเป็นผู้สะกดรูปแบบซึ่งสองตัวอักษรจะใช้แสดงเสียงสระ . AI ในเรือใบสระผงซักฟอก . เพราะตัวแรกในไดกราฟบางครั้งกล่าวว่าเสียงของเสียงสระสระยาว เช่น ล่องเรือบางโปรแกรมเคยสอนว่า " เมื่อสองสระ ไปเดิน คนแรกไม่พูด . " การประชุมนี้ถูกยกเลิกเกือบทุกแห่ง เพราะตัวอย่างไม่มาก AU สะกดของ / ɔː / เสียงและการสะกดของ OO / / และ / u ːʊ / เสียงไม่เป็นไปตามรูปแบบนี้ .
vowel-consonant-e การสะกดคำเป็นผู้ซึ่งเป็นสระเดี่ยวจดหมายตามด้วยพยัญชนะและตัวอักษร E ทำให้เสียงเสียงสระยาว แนวโน้มมักจะเรียกว่าเป็น " silent-e กฎ " , ตัวอย่าง เช่น อบ , ธีม , ธุดงค์ , กรวย , และน่ารัก ( อี สะกด เช่น เจอเป็นบางครั้ง แต่ลุ่มๆ ดอนๆ ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของรูปแบบ นี้ )
r-controlled พยางค์ประกอบด้วยผู้ซึ่งสระตามด้วย R มีเสียงที่แตกต่างจากรูปแบบปกติของตัวอย่างเช่น คำว่า รถ ควรมีรูปแบบเป็น " พยางค์ " ปิดเพราะมันมีหนึ่งสระ และสิ้นสุดในพยัญชนะ อย่างไรก็ตาม ในรถไม่มีเสียงปกติ " สั้น " ( / æ / เป็นแมว ) เพราะมันถูกควบคุมโดย R . R เปลี่ยนเสียงสระที่นำหน้ามัน ตัวอย่างอื่น ๆรวมถึง : ปาร์ค , ฮอร์น , ของเธอ , นก และเผา .
พยัญชนะเลอพยางค์พยางค์สุดท้ายตั้งอยู่ที่ส่วนท้ายของฐาน / รากคำ ประกอบด้วยพยัญชนะ ตามด้วยตัวอักษรเล . E คือเงียบและเป็นปัจจุบัน เพราะมันออกเสียงในภาษาอังกฤษก่อน และการสะกดเป็นประวัติศาสตร์