I woke up and drowsily walked down

I woke up and drowsily walked down the stairs. Mother had left breakfast on the dining table before she left for work. I checked the clock, surprised by what time it was. It was already 11.00 a.m.! The school bus was going to be here any minute.

Quickly, I changed into my school uniform for I didn't have time to take a bath. Then, I had breakfast in a rush. My heart was pounding in my chest.

Soon enough, the bus arrived at the front door. I got my bag, locked the door and got into the bus. It was minutes later that I realised I had forgotten to switch off the lights and fan in the living room. And what was worse, I had even forgotten to close the windows. My heart was racing, and my mind elsewhere, I knew I was not going to be able to concentrate on my work that day. I was already starting to imagine what my parents would do to me when they found out.

When I reached school, everyone was staring at me. My clothes were in a mess and wrinkles and folds at places. I hadn't washed my face that morning either. I looked down, ignoring the stares of a hundred faces, but I wasn't able to ignore the fact that I had humiliated myself and given others a bad impression of me.

When I got to class, I found out that I had left my water bottle at home. I knew I could just buy some at the canteen but I hadn't brought any money to school. Little did I realize that forgetting my water wasn't the worst thing that was going to happen to me that day. I had also forgotten to bring the text books for a few subjects, so I was made to stand outside the class. Whenever someone walked past, I could feel their eyes on me. Humiliation overcame me and I couldn't avoid the feeling of wanting to cry.

Then there was another lesson where I had forgotten to bring the homework that the teacher had given the day before. The teacher punished me by giving me extra homework.

The students in my class laughed at me. Some even said bad things about me, spreading rumours and telling others that I was a terrible person. I felt like I was sinking into a black hole, or wish I could really sink into one where others couldn't find me. Everything just seemed to go wrong for me that day.

It was raining heavily when school was finally over. I hadn't brought my umbrella so I had to run in the heavy rain towards my father's car. I was soaking wet by the time I got into the back seat. Father looked up at me with a scowl.

When we reached home, my parents lectured me about wasting the electricity. They didn't even give me time to change out of my wet clothes. I was pretty sure I would get a cold the next day.

After taking a bath, I quickly did my homework. There were piles of homework for me to do, and the extra homework the teacher gave me just added to my stress.

I went to bed really late that night, and it was almost 2.00 a.m. by the time everything was done. I lay in bed, thinking what a terrible day it had been and hope it would be better the next day.

Results (Thai) 1:

ฉันตื่นขึ้น และเดินลงบันได drowsily แม่ได้ทิ้งอาหารบนโต๊ะรับประทานอาหารก่อนเธอทิ้งงาน ฉันได้ตรวจสอบนาฬิกา ประหลาดใจ โดยเวลาใดก็ ก็แล้ว 11.00 น. รถโรงเรียนกำลังจะเป็นที่นี่นาทีใด ๆอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเป็นเครื่องแบบนักเรียนของฉันสำหรับฉันไม่มีเวลาที่จะอาบ แล้ว ฉันมีอาหารเช้าในการวิ่ง หัวใจถูกห้ำหั่นในหน้าอกของฉันเร็ว ๆ นี้ พอ รถมาถึงที่ประตูด้านหน้า ฉันมีกระเป๋า ล็อคประตู และได้เป็นรถ มันเป็นนาทีภายหลังที่ผมเองก็ยังคิดฉันได้ลืมปิดไฟและพัดลมในห้องนั่งเล่น และสิ่งแย่ ฉันได้ลืมปิดหน้าต่าง หัวใจถูกแข่ง และความคิดอื่น ๆ ฉันรู้ที่ฉันกำลังจะต้องเน้นงานวันที่ แล้วฉันได้เริ่มต้นคิดว่าพ่อจะทำเพื่อฉันเมื่อพวกเขาพบเมื่อฉันไปถึงโรงเรียน คนถูกจ้องฉัน เสื้อผ้าของฉันในระเบียบ และริ้วรอยพับที่สถานได้ ผมไม่ได้ล้างหน้าฉันเช้านั้นอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมมองลง ละเว้น stares ของใบหน้าร้อย แต่ฉันไม่สามารถที่จะละเว้นความจริงที่ว่า ฉันได้ชิงตัวเอง และผู้อื่นให้ความประทับใจที่ไม่ดีของฉันเมื่อผมคลาส ฉันพบว่า ฉันได้ทิ้งขวดน้ำของฉันที่บ้าน ฉันรู้ว่า ฉันสามารถเพียงซื้อบางที่โรงอาหาร แต่ผมไม่ได้นำเงินไปโรงเรียน น้อยไม่ได้ฉันตระหนักดีว่า ลืมน้ำของฉันไม่ได้สิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่กำลังจะเกิดขึ้นกับฉันวันนั้น ฉันยังลืมนำหนังสือข้อความสำหรับหัวข้อกี่ ดังนั้นฉันจะยืนอยู่นอกชั้นเรียน เมื่อคนเดินผ่านมา ฉันสามารถรู้สึกตาฉัน ผู้ทรง overcame ฉัน และฉันไม่สามารถหลีกเลี่ยงความรู้สึกอยากร้องไห้แล้ว มีอีกบทที่ผมลืมนำการบ้านที่ครูได้กำหนดให้วันก่อน ครูลงโทษฉันฉันให้การบ้านเพิ่มเติมนักเรียนในชั้นเรียนของฉันหัวเราะที บางอย่างแม้ว่า สิ่งเลวร้ายเกี่ยวกับฉัน แพร่กระจายข่าวลือ และบอกคนอื่นว่า ผมเป็นคนน่ากลัว ฉันรู้สึกว่าฉันถูกจมลงในหลุมดำ หรือต้องการฉันสามารถจริง ๆ จมเข้าที่อื่นไม่สามารถค้นหาฉัน เพียงทุกอย่างดูเหมือนจะไปไม่ถูกต้องสำหรับฉันวันนั้นฝนกำลังตกหนักเมื่อโรงเรียนได้ในที่สุดผ่าน ผมไม่ได้นำร่มของฉันดังนั้นฉันได้ทำงานในฝนหนักไปทางรถพ่อ ผมเปียกแฉะ โดยเวลาที่ผมไปนั่งหลัง พ่อมองค่าที่ฉัน มีหน้าคว่ำเมื่อเรามาถึงบ้าน พ่อแม่ของฉัน lectured ผมอยู่เกี่ยวกับการสูญเสียไฟฟ้า พวกเขาไม่ได้ให้ฉันเวลาเปลี่ยนจากเสื้อผ้าที่เปียกของฉัน ผมรักผมจะได้รับความเย็นวันถัดไปหลังจากการอาบน้ำ ได้อย่างรวดเร็วค่ะการบ้านของฉัน มีกองการบ้านจะทำ และบ้านเพิ่มครูให้ฉันเพียงเพิ่มความเครียดของฉันฉันไปนอนจริง ๆ กลางคืน และก็เกือบ 14.00 น.ตามเวลาทุกอย่างเสร็จ ฉันวางในเตียง คิดอะไรวันที่น่ากลัวที่มันได้รับและหวังว่า มันจะดีขึ้นในวันถัดไป

Results (Thai) 2:

ผมตื่นขึ้นมาและซึมกะทือเดินลงบันได แม่ได้ออกจากอาหารเช้าบนโต๊ะรับประทานอาหารก่อนที่เธอจะเหลือสำหรับการทำงาน ฉันจะตรวจสอบนาฬิกาประหลาดใจโดยสิ่งที่เวลามันเป็น มันมีอยู่แล้ว 11:00! รถโรงเรียนเป็นไปได้ที่นี่นาทีใด ๆ . ได้อย่างรวดเร็วผมเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนของฉันสำหรับผมไม่ได้มีเวลาที่จะใช้เวลาอาบน้ำ จากนั้นผมก็มีอาหารเช้าในการวิ่ง หัวใจของฉันได้รับการห้ำหั่นในหน้าอกของฉัน. เร็วพอรถบัสมาถึงที่ประตูหน้าบ้าน ผมได้รับกระเป๋าของฉัน, ล็อคประตูและเข้าไปในรถบัส มันเป็นนาทีต่อมาที่ฉันตระหนักฉันได้ลืมที่จะปิดไฟและพัดลมในห้องนั่งเล่น และสิ่งที่เป็นที่เลวร้ายยิ่งผมลืมแม้กระทั่งการปิดหน้าต่าง หัวใจของฉันกำลังวิ่งและใจของฉันที่อื่น ๆ ผมรู้ว่าผมจะไม่สามารถที่จะมีสมาธิในการทำงานของผมในวันนั้น ฉันถูกแล้วเริ่มที่จะจินตนาการถึงสิ่งที่พ่อแม่ของฉันจะทำกับฉันเมื่อพวกเขาพบ. เมื่อฉันมาถึงโรงเรียนทุกคนกำลังจ้องมองมาที่ฉัน เสื้อผ้าของฉันอยู่ในระเบียบและริ้วรอยและพับในสถานที่ ผมไม่ได้ล้างหน้าเช้าวันนั้นอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมมองลงไปโดยไม่สนใจจ้องร้อยใบหน้า แต่ผมก็ไม่สามารถที่จะเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่าผมละอายใจตัวเองและคนอื่น ๆ ที่ได้รับความประทับใจที่ไม่ดีของฉัน. เมื่อฉันได้ไปเรียนผมพบว่าผมมีเหลือของฉัน ขวดน้ำที่บ้าน ผมรู้ว่าผมก็สามารถซื้อบางส่วนที่โรงอาหาร แต่ผมไม่ได้นำเงินไปโรงเรียนใด ไม่น้อยฉันตระหนักดีว่าลืมน้ำของฉันไม่ได้เป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่จะเกิดขึ้นกับผมในวันนั้น ผมลืมยังจะนำหนังสือสำหรับวิชาไม่กี่ดังนั้นฉันที่จะยืนอยู่นอกชั้นเรียน เมื่อใดก็ตามที่มีคนเดินผ่านมาผมรู้สึกว่าสายตาของพวกเขากับฉัน ความอัปยศอดสูเอาชนะฉันและฉันไม่สามารถหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้. จากนั้นก็มีอีกบทเรียนหนึ่งที่ฉันได้ลืมที่จะนำการบ้านที่ครูได้รับเมื่อวันก่อน ครูลงโทษฉันโดยให้ฉันทำการบ้านพิเศษ. นักเรียนในชั้นเรียนของฉันหัวเราะเยาะฉัน บางคนถึงกับกล่าวว่าสิ่งที่ไม่ดีเกี่ยวกับตัวฉันกระจายข่าวลือและบอกคนอื่นว่าฉันเป็นคนที่น่ากลัว ฉันรู้สึกเหมือนฉันกำลังจะจมลงไปในหลุมดำหรือหวังว่าผมจะจมลงไปในหนึ่งที่คนอื่นไม่สามารถหาฉัน ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะไปผิดสำหรับผมในวันนั้น. มันก็มีฝนตกอย่างหนักเมื่อโรงเรียนเป็นที่สุดมากกว่า ผมไม่ได้นำร่มของฉันเพื่อให้ฉันได้ทำงานในฝนตกหนักต่อรถพ่อของฉัน ผมก็เปียกโชกตามเวลาที่ผมได้เข้าไปนั่งที่เบาะหลัง พ่อมองมาที่ฉันด้วยหน้าบึ้ง. เมื่อเรามาถึงที่บ้านพ่อแม่ของฉันสอนฉันเกี่ยวกับการสูญเสียพลังงานไฟฟ้า พวกเขาไม่ได้ให้ฉันเวลาที่จะเปลี่ยนจากเสื้อผ้าที่เปียกของฉัน ผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่าผมจะได้รับเย็นวันถัดไป. หลังจากการอาบน้ำฉันได้อย่างรวดเร็วทำการบ้าน มีกองการบ้านสำหรับผมที่จะทำได้และการบ้านครูพิเศษให้ฉันเพิ่งเพิ่มความเครียดของฉัน. ฉันไปนอนดึกจริงๆในคืนนั้นและมันก็เกือบ 02:00 โดยทุกครั้งที่ได้ทำ ฉันนอนอยู่บนเตียง, คิดว่าเป็นวันที่น่ากลัวที่เคยเป็นมาและหวังว่ามันจะดีกว่าในวันถัดไป

Results (Thai) 3:

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียเดินลงบันได แม่ทิ้งอาหารเช้าบนโต๊ะอาหาร ก่อนที่เธอจะไปทำงาน ผมดูนาฬิกา แปลกใจว่ามันเป็นเวลา มันคือ 11.00 น. แล้ว ! รถโรงเรียนจะมาแล้ว

เร็วๆ ผมเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนที่ฉันไม่ได้มีเวลาที่จะอาบน้ำ ฉันมีอาหารเช้าในการวิ่ง หัวใจของฉันกำลังเต้นแรงอยู่ในอก

อีกไม่นาน รถมาถึงที่หน้าประตู ฉันมีกระเป๋าของฉัน , ล็อคประตูและเข้าไปในรถ มันเป็นนาทีที่ฉันตระหนักว่าฉันได้ลืมปิดไฟ พัดลม ในห้องนั่งเล่น และที่แย่ ผมเคยลืมปิดกระจก หัวใจของฉันคือการแข่งรถและจิตใจของที่อื่น ผมไม่สามารถที่จะทำงานได้ในวันนั้นผมเริ่มคิดสิ่งที่พ่อแม่ของฉันจะทำอะไรฉัน เมื่อเขาพบ

เมื่อฉันมาถึงโรงเรียน ทุกคนมองมาที่ผม เสื้อผ้าของฉันอยู่ในระเบียบและริ้วรอยและรอยพับที่สถานที่ ฉันยังไม่ได้ล้างหน้าตอนเช้าด้วย ฉันมองลงไป ไม่สนใจสายตาของหลายหน้าแต่ฉันไม่สามารถละเลยความจริงที่ว่าฉันขายหน้าตัวเองและให้คนอื่นมองคุณไม่ดีนะ

เมื่อฉันได้เข้าเรียนแล้ว ผมพบว่าผมได้ทิ้งขวดน้ำของฉันที่บ้าน ผมรู้ ผมแค่ซื้อที่โรงอาหาร แต่ผมไม่ได้นำเงินไปโรงเรียน ฉันไม่น้อยรู้ว่าลืมน้ำไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับผมในวันนั้นผมก็ลืมเอาหนังสือเรียนไม่กี่วิชา ดังนั้นฉันจึงไปยืนนอกห้อง เมื่อมีคนเดินผ่านไป ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาของพวกเขาเกี่ยวกับฉัน ความอัปยศอดสูเอาชนะฉันและฉันก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงความรู้สึกอยากร้องไห้

แล้วก็มีอีกบทหนึ่งที่ฉันลืมที่จะนำการบ้านที่อาจารย์ได้ให้ไว้เมื่อวันก่อนครูลงโทษฉันโดยให้ฉันทำการบ้านพิเศษ

นักเรียนในชั้นเรียนของฉันที่หัวเราะเยาะฉัน บางคนพูดไม่ดีเกี่ยวกับฉัน แพร่กระจายข่าวลือและบอกคนอื่นว่าฉันเป็นคนที่แย่มาก ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจมสู่หลุมดำ หรือ ต้องการผมจมลงไปในที่ ๆไม่เจอเลย ทุกอย่างดูผิดพลาด

ฉันวันนั้นฝนตกหนักมาก เมื่อโรงเรียนได้ในที่สุด ผมไม่ได้เอาร่มของฉันดังนั้นฉันได้เพื่อใช้ในฝนที่ตกหนักในรถพ่อ ผมเปียกโชกโดยเวลาที่ฉันเข้าไปนั่งด้านหลัง พ่อมองมาที่ฉัน ทำหน้าบึ้งตึง

เมื่อเรากลับถึงบ้าน พ่อแม่ผมสอนผมเกี่ยวกับการสูญเสียพลังงานไฟฟ้า พวกเขาไม่ได้ให้ฉันเวลาที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกของฉันผมมั่นใจว่าผมจะเป็นหวัด วันถัดไป

หลังจากอาบน้ำ ผมรีบทำการบ้านของฉัน มีกองการบ้านให้ทำ และพิเศษ การบ้าน อาจารย์ให้ผมเพิ่มแค่ความเครียดของผม

ผมเข้านอนดึกมากในคืนนั้น มันเกือบ 2.00 น. โดยเวลาทุกอย่างก็เรียบร้อย ฉันนอนลงบนเตียงคิดถึงวันที่เลวร้ายได้ และหวังว่ามันจะดีขึ้นในวันถัดไป