Commercial broadcasting (also calle

Commercial broadcasting (also called private broadcasting) is the broadcasting of television programs and radio programming by privately owned corporate media, as opposed to state sponsorship. It was the United States′ first model of radio (and later television) during the 1920s, in contrast with the public television model in Europe during the 1930s, 1940s and 1950s which prevailed worldwide (except in the United States) until the 1980s.

Results (Thai) 1:

กระจายเสียงเชิงพาณิชย์ (หรือที่เรียกว่าวิทยุส่วนตัว) จะออกอากาศของโทรทัศน์และวิทยุการเขียนโปรแกรม โดยเป็นเจ้าของสื่อขององค์กร ตรงข้ามกับรัฐสนับสนุน ก็รุ่นแรก States′ สหวิทยุ (และโทรทัศน์ภายหลัง) ในระหว่างปี 1920 ตรงกันข้ามกับแบบจำลองโทรทัศน์สาธารณะในยุโรป ในช่วงทศวรรษ 1930 ทศวรรษ 1940 โดยช่วงทศวรรษ 1950 ซึ่งแผ่ขยายไปทั่วโลก (ยกเว้นในสหรัฐอเมริกา) จนถึงไฟต์

Results (Thai) 2:

กระจายเสียงเชิงพาณิชย์ (ที่เรียกว่ากระจายเสียงเอกชน) ออกอากาศรายการโทรทัศน์วิทยุและการเขียนโปรแกรมโดยเอกชนที่เป็นเจ้าของ บริษัท สื่อเมื่อเทียบกับการให้การสนับสนุนของรัฐ มันเป็นรุ่นแรกของสหรัฐอเมริกาวิทยุ (และโทรทัศน์ในภายหลัง) ในระหว่างปี ค.ศ. 1920 ในทางตรงกันข้ามกับรูปแบบโทรทัศน์สาธารณะในยุโรปในช่วงทศวรรษที่ 1930, 1940 และ 1950 ซึ่งชนะทั่วโลก (ยกเว้นในประเทศสหรัฐอเมริกา) จนกระทั่งปี 1980

Results (Thai) 3:

กระจายเสียงเชิงพาณิชย์ ( เรียกว่ากระจายเสียงส่วนตัว ) คือ การออกอากาศรายการโทรทัศน์และวิทยุการเขียนโปรแกรมโดยเอกชน องค์กรสื่อ เป็นนอกคอก รัฐสนับสนุน มันเป็นรุ่นแรกของสหรัฐอเมริกานั้น วิทยุ โทรทัศน์ และต่อมาในช่วงยุค 1920 เมื่อเทียบกับทีวีรุ่นในยุโรปในช่วงทศวรรษที่ 1930 ,ยุค 40 และ 1950 ซึ่งทำได้ทั่วโลก ( ยกเว้นสหรัฐอเมริกา ) จนถึงปี 1980