Recently, my family had moved to th

Recently, my family had moved to the town of Belleville, Illinois. There was a school there, Belleville East High School, which I'd started going to. Everything was normal enough. I'd made a few new friends at the school, but my closest friend so far was named Elizabeth or Liz for short. We’d usually hang out after school, laughing at each other's jokes or watching television. We had a lot of common interests including books, video games, and television shows.

Well, once, I took a trip to Florida with my family. That is where we lived before we moved to Belleville. We visited some family down in Florida and also had a lot of fun at the beach and some amusement parks. There were a lot of thrift shops and garage sales that we also visited. When we came back home after a week, I looked through my bag and noticed that there was a VHS tape in there that I didn’t remember having. I pulled it out and my name was written in a pen of some sort.

“John.”

"That was sort of strange.", I thought. I came to the conclusion that maybe it was placed in there by a friend, or maybe some sort of obscure advertising technique by someone who had overheard one of my relatives call me by name. Curious, I went up to the attic where we kept an old VHS player. I took the VCR downstairs into my room and hooked it up to my TV. I carefully placed the tape in the VCR, and pressed play.

At first, nothing happened. I felt a little crestfallen because I was honestly curious about whatever the tape contained. After a few minutes of taking out the tape and placing it back in, the screen went static. The sound was very loud and startled me, so I covered my ears. The static muted after a few seconds and I lowered my hands to my lap, watching the screen intently. The screen showed a woman, sitting in some sort of rocking chair and smiling. She smiled at the camera for a good fifteen seconds before it faded the upturned corners of her mouth suddenly dropping and her eyes full of dread. She stared at the camera, her rather dull eyes piercing my thoughts, unnerving me. Her head tilted to the left slightly and her face showed hints of melancholy.

“I- I’m sorry. I’m so sorry,” she said as tears streamed down her face.

I felt bad for her, although I don’t know why.

“Harold, I hope that you can forgive me.”

She reached for the camera, and the view slowly rotated until it showed a creature, and then it rested there for a few seconds. The creature immediately terrified me. It had huge, black eyes, a mouth which was perfectly round with razor sharp teeth all pointing towards the center. Its limbs were long, like tree branches. Its skin was showing in more than one place where its fur was missing. The thing’s body seemed to suddenly convey anger as its back arched and it looked past the camera.

The woman started speaking again, “No! I did it how you wanted it done! No! You can’t!”

The thing suddenly started walking- I don’t feel comfortable calling it a walk. It was more of a hobble of some sort- towards the camera, and went straight past it. All that could be seen now was the bare wall, and all that could be heard was the woman’s shrill scream of terror. The camera seemed to fall off of its podium, and a blur followed by the body of a man showed on the screen.

My mom yelling from downstairs was what snapped me out of my hypnotizing interest in the television. I popped the tape out, and stuck it back into my bag. I quickly ran downstairs and met her.

“Liz is calling for you.”

Liz! I had almost forgotten about her… I would have to tell her what happened. I picked up the phone.

“Hello? J-John…” She seemed to be crying.

“What? What’s wrong?”

“I came home from Anna’s house and I just… My mom and dad are on the floor… and… I don’t know what happened.” She started sobbing.

“Hold on, I’ll be right over.”

When I got to her house, I noticed that Anna was there (another friend of Liz), and a few police cars and ambulances were parked out in front. Two people were being carried into ambulances. I asked her what had happened, and she told me that she had come home and found her dad on the floor as well as her mother who was all bloodied and had some sort of marks on her body. I felt an overwhelming sense of terror, and I grabbed her hand.

“You need to come to my house, now.”

“Wh-what?”

“Just trust me.”

We went back to my house, and I showed her the tape. She started sobbing and explained that the people in the video were, in fact, her parents.

"I just... I don't know... How is that possible? What is that thing?" she asked between sobs.

I answered, "I don't know... I'm really sorry." I was about to pull the tape out when I heard a clicking noise and I felt a blunt object hit the back of my head.

I woke up in my geometry classroom from my school. My head was throbbing with pain as I looked out the window. It was completely dark out, save for the few lights that were on in one of the houses. A thought suddenly went into my head, "Liz. I need to find her." I looked around, seeing the door. I tried to open it, but it was locked, and I wasn't about to jump out the window, because then I definitely would not find Liz. I looked through the teacher's desk in the room to try and find a key, but to no avail. I noticed that there was a vent above the chalkboard. I went into the closet and found some scissors, a screwdriver, and some metal rulers. I used the screwdriver to take off the metal grate covering the vent and I kept a pair of scissors in my pocket so I had some form of protection.

I was crawling through the vent shafts. The noises of my hands and knees seemed to reverberate and echo to an almost deafening roar. As I was crawling, I noticed another metal grate, this time below me. I tried carefully crawling over it, but it wasn't completely secure. I fell into one of the restrooms, the metal grate clattering against the tiled floor. I cringed and sat up, sore from the pelvis down. I walked with a little difficulty and managed to get the bathroom door open. I started walking down the dark corridor.

As I was walking, trying to find an exit, I heard a soft clicking noise coming from behind me. I froze and slowly turned around, but the end of the hallway was dark and I couldn’t see anything past the pale illumination emanating from the window. I turned around again and started walking towards the other end of the hallway. I heard the clicking noise again, followed by a soft hissing. Frightened, I started to speed up my walk. The clicking grew a bit louder and I could feel a warm breath on my neck. Completely disturbed, I broke out into a sprint, the clicking noise following me the entire time. I hit the end of the hallway, and turned around. I saw the creature from the video, with its huge eyes, razor sharp teeth, and long arms. I noticed some more details, such as the razor sharp knives attached to its 'fingers' that made a clicking noise whenever they touched the floor. I knew that I was as good as dead.

Suddenly, Liz ran out from a nearby hallway and yelled, “John!”

The thing turned around, running at Liz. I was frozen in shock, not able to react. I looked at the beast, which began chewing on Liz’s legs and arms, ripping apart her chest with its fingers. I cried. I cried harder than I ever have. I tried to look for a way out, and noticed a fire extinguisher. I knew that the thing would outrun me if I tried anything too sudden, but I had to take a chance. I broke the glass on the fire extinguisher’s case, and the fire alarm went off. The thing turned around, and ran towards me, so I threw the extinguisher at a nearby window. The glass shattered, and I jumped out. The last thing I could think of was the memory of Liz’s mangled corpse before I blacked out.

I awoke in a hospital bed a few days later. My mother was so glad to see me awake. But when I asked her about Liz, she looked away from my gaze.

“Liz, she went missing. They haven’t found her yet…” she said. “I know how much she meant to you…”

I can still see this thing outside of my window every night as I sleep. It's judging me. It knows that I am being tortured by its presence... It's deriving pleasure from my situation... I know it.

Please… I just want this to be over. I’m so afraid.

Results (Thai) 1:

ล่าสุด ครอบครัวได้ย้ายไปเมืองของฮิโปเท รัฐอิลลินอยส์ โรงเรียนมี ฮิโปเทตะวันออกสูง ซึ่งได้เริ่มไปได้ ทุกอย่างปกติพอดี มีเพื่อนใหม่กี่โรงเรียน แต่เพื่อนใกล้เคียงจนชื่อว่าอลิซาเบธหรือลิซสั้น ๆ เราจะมักจะแขวนออกหลังโรงเรียน หัวเราะที่ตลกของผู้อื่น หรือดูโทรทัศน์ เรามีผลประโยชน์ร่วมกันรวมทั้งหนังสือ วิดีโอเกม และโทรทัศน์แสดงดี เมื่อ ฉันได้เดินทางไปฟลอริดากับครอบครัว นั่นคือที่ที่เราอาศัยอยู่ก่อนเราไปฮิโปเท เราเยี่ยมชมครอบครัวบางลงในฟลอริด้า และยัง มีความสนุกที่ชายหาดและบางสวนสนุก มีคนมากมายเกี่ยวกับภัตตาคารร้านอาหารและโรงจอดรถขายที่เรายังเข้าเยี่ยมชม เมื่อเรามากลับบ้านหลังจากสัปดาห์ ฉันมองผ่านกระเป๋า และพบว่า มีเทป VHS มีที่ไม่ได้จำไม่ ถูกดึงออกมา และมีเขียนชื่อในปากกาบางอย่าง"จอห์น""ที่ได้จัดเรียงของแปลก" คิด ผมมาสรุปว่า บางทีมันถูกวางมี โดยเพื่อน หรือบางทีบางจัดเรียงของเทคนิคโฆษณาปิดบังโดยคนที่มีตก overheard หนึ่งญาติติดต่อตามชื่อ อยากรู้อยากเห็น ผมไปค่าถังห้องใต้หลังคาที่เราเก็บไว้ยังเครื่องเล่น VHS เก่า เอา VCR ชั้นล่างเป็นห้องของฉัน และติดยาเสพติดถึงทีวีของฉัน ผมรอบคอบวางเทป VCR และกดเล่นครั้งแรก ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันรู้สึกเล็กน้อยรู้สึกซึมเศร้าต่อเนื่องฉันสุจริตอย่างอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสิ่งเทปอยู่ หลังจากไม่กี่นาทีของการออกเทป และวางไว้ใน หน้าจอคงไป เสียงไม่ดังมาก และ startled ฉัน ดังนั้นฉันครอบคลุมหูของฉัน คงจะไม่ออกเสียงหลังจากไม่กี่วินาทีและลดลงมือฉันไปตักของฉัน ดูหน้าจอ intently หน้าจอแสดงให้เห็นว่าผู้หญิง ในบางจัดเรียงของเก้าอี้โยกและยิ้ม เธอยิ้มที่กล้องดีห้าวินาทีก่อนที่มันสีจางลง upturned มุมปากของเธอก็ปล่อยและตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว เธอจ้องไปที่กล้อง ดวงตาของเธอค่อนข้างหมองคล้ำฉีดความคิดของฉัน unnerving ฉัน ศีรษะของเธอยืดไปทางซ้ายเล็กน้อย และใบหน้าของเธอแสดงให้เห็นว่าคำแนะนำของความเศร้าโศก"ผม-ผมเสียใจ ฉันเสียใจมาก เธอกล่าวเป็นน้ำตาที่ส่งกระแสข้อมูลลงใบหน้าของเธอผมรู้สึกไม่ดีสำหรับเธอ แต่ฉันไม่ทราบสาเหตุ"ฮาโรลด์ หวังว่า คุณสามารถยกโทษให้ฉันด้วย"เธอถึงสำหรับกล้อง และมุมมองช้า ๆ หมุนจน กระทั่งพบว่าเป็นสิ่งมีชีวิต แล้ว ก็คัดสรรมีกี่วินาที สิ่งมีชีวิตทันทีหมดฉัน มันมีตาขนาดใหญ่ สีดำ ปากที่เข้ารอบทั้งหมดชี้ไปยังตัวฟันคมมีดโกน แขนขามันยาว เช่นสาขาของแผนภูมิได้ ผิวถูกแสดงในสถานที่หนึ่งที่ขนของได้สูญหาย ร่างกายของสิ่งดูเหมือนจะ ถ่ายทอดความโกรธก็เป็นปักษาหลังของมัน และมันดูเลยกล้องผู้หญิงเริ่มพูดอีก "ไม่มี ผมไม่ได้ว่าคุณต้องทำ ไม่ใช่! คุณไม่สามารถ"ก็เริ่มเดิน - สิ่งฉันรู้สึกไม่สบายเรียกว่าเดิน มันของกะโผลกกะเผลกบางเรียง-ต่อกล้อง และไปตรงเลยก็ ที่สามารถเห็นได้ตอนนี้คือผนังเปลือย และทั้งหมดที่อาจได้ยินเสียงกรีดร้องใด ๆ ของผู้หญิงของความหวาดกลัวนั้น กล้องที่ดูเหมือนจะ ตกออกจากฐานของ และทื่อตามร่างกายของมนุษย์ที่แสดงบนหน้าจอแม่ของฉันตะโกนจากชั้นล่างคือ อะไรจัดชิดฉันไม่สนใจฉัน hypnotizing ในรายการโทรทัศน์ ฉัน popped เทปออก และติดเข้าไปในกระเป๋าของฉัน ฉันอย่างรวดเร็ววิ่งลงบันได และพบเธอ"ลิซโทรคุณ"ลิซ ฉันเกือบลืมนาง... ฉันจะได้บอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันรับโทรศัพท์"ฮัลโหล J-จอห์น..." เธอดูเหมือนจะร้องไห้"อะไร คืออะไรผิด"ฉันมาบ้านจากบ้านแอนนาและเพียง... แม่และพ่อของฉันอยู่ชั้น... และ... ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น" เธอเริ่มต้น sobbing"เก็บ จะเหมาะสมกว่า"เมื่อผมไปที่บ้านของเธอ ฉันพบว่า แอนนามี (เพื่อนอีกของลิซ), และสามรถตำรวจและรถพยาบาลที่จอดออกหน้า คนสองคนกำลังทำเป็นพยาบาล ถามเธอว่าได้เกิดอะไรขึ้น และเธอบอกฉันว่า เธอมาบ้าน และพบพ่อของเธอบนพื้นเป็นแม่ของเธอที่ถูกทั้งหมด bloodied และมีบางประเภทของเครื่องหมายบนร่างกายของเธอ ผมรู้สึกเป็นความรู้สึกของความหวาดกลัว และฉันคว้ามือของเธอ"คุณได้มาที่บ้านของฉัน ตอนนี้""Wh-อะไร""เพียงแค่เชื่อใจฉัน"เราก็กลับไปบ้านของฉัน และฉันพบเธอเทป เธอเริ่มต้น sobbing และอธิบายว่า คนในวิดีโอได้ จริง พ่อแม่"ฉันเพิ่ง... ฉันไม่รู้ ว่าที่เป็นไปได้หรือไม่ อะไรคือสิ่งที่เธอถามระหว่าง sobsผมตอบ "อย่า... ฉันขออภัยจริงๆ" ผมจะดึงเทปออกมาเมื่อผมได้ยินเสียงคลิ กผมรู้สึกวัตถุทื่อตีด้านหลังของศีรษะผมตื่นขึ้นในห้องเรียนของฉันเรขาคณิตจากโรงเรียนของฉัน ศีรษะไม่กระเพื่อม มีอาการปวดขณะที่ฉันมองออกหน้าต่าง สมบูรณ์เข้ม บันทึกสำหรับแสงน้อยที่มาในบ้านได้ ความคิดก็เดินเข้าไปในหัวของฉัน "ลิซ ฉันได้พบเธอ" ผมมองรอบ ๆ เห็นประตู พยายามที่จะเปิด แต่มันถูก ล็อค และไม่ค่อยจะกระโดดออกหน้าต่าง เพราะ แล้วแน่นอนจะไม่พบลิซ ช็อปปิ้งผ่านโต๊ะของครู ในห้อง และพยายามค้นหาคีย์ แต่ จะไม่มีประโยชน์ สังเกตเห็นว่า มีระบายด้านบน chalkboard ฉันเดินเข้าไปในตู้เสื้อผ้า และ พบบางกรรไกร ไขควง ไม้บรรทัดโลหะบาง ใช้ไขควงที่ถอด grate โลหะที่ครอบปล่อง และฉันเก็บคู่ของกรรไกรในกระเป๋าของฉันดังนั้นฉันมีรูปแบบการป้องกันผมได้รวบรวมข้อมูลผ่านเพลาระบาย เสียงของมือและหัวเข่าของฉันดูเหมือนระลอก และสะท้อนกับเสียงคำรามเกือบ deafening ตามที่ผมได้รวบรวมข้อมูล ฉันพบโลหะอื่น grate เวลานี้ฉัน พยายามตระเวนอย่างระมัดระวังกว่า แต่มันไม่ได้ปลอดภัยอย่างสมบูรณ์ ฉันตกเป็นหนึ่งใน restrooms, grate โลหะที่ clattering กับพื้นกระเบื้อง ตัวนั้นงอ และเสาร์ แผลจากเชิงกรานที่ลง ฉันเดิน ด้วยความยากลำบากเล็กน้อย และจัดการได้เปิดประตูห้องน้ำ เริ่มต้นเดินไปตามทางเดินมืดขณะที่ฉันเดิน พยายามหาออก ฉันได้ยินมาตามเสียงคลิพอฉันอ่อน ฉัน froze และหันไปรอบ ๆ ช้า แต่สิ้นเสียงพูดเป็นสีเข้ม และไม่สามารถเห็นอะไรผ่านมารัศมีซีดที่เกิดจากหน้าต่าง เปิดรอบใหม่อีกครั้ง และเริ่มต้นเดินไปทางท้ายของเสียงพูด ผมได้ยินคลิเสียงอีก ตาม ด้วยนุ่มมี กลัว ผมเริ่มเร็วขึ้นเดินเล่น คลิกเติบโตมากดัง และผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นบนคอ รบกวนทั้งหมด ฉันร้องไห้เป็นวิ่ง เสียงคลิต่อเวลาทั้งหมดที่ฉัน ผมตีท้ายด้อย และเปิดสถาน ผมเห็นสิ่งมีชีวิตจากวิดีโอ ตา ฟันคมมีดโกน และแขนยาว ผมสังเกตเห็นรายละเอียดบางอย่างเพิ่มเติม เช่นมีดโกนคมมีดกับของ 'มือ' ที่ทำเสียงคลิเมื่อใดก็ ตามที่พวกเขาสัมผัสพื้น ผมรู้ว่า ผมเหมือนตายไปแล้วทันใดนั้น ลิซวิ่งออกจากห้องโถงใกล้เคียง และ yelled "จอห์น"สิ่งที่เปิดรอบ ทำงานที่ลิซ ฉันถูกแช่แข็งในช็อต ไม่สามารถตอบสนอง ผมมองที่สัตว์ เริ่มต้นเคี้ยวบนขาและแขนของลิซ คัดลอกการแยกหน้าอกของเธอ ด้วยมือของ ข้า ฉันร้องหนักกว่าที่เคยมี ผมพยายามหาทางออก และสังเกตเห็นการดับเพลิง รู้ว่า สิ่งที่จะ outrun ฉันถ้าฉันพยายามอะไรฉับพลันเกินไป แต่ผมจะถือโอกาส ผมยากจนแก้วกรณีของเพลิง และสัญญาณเตือนไฟไหม้ออกไป สิ่งที่เปิดสถาน และวิ่งต่อฉัน ดังนั้นฉันโยนเครื่องดับเพลิงที่หน้าต่างในบริเวณใกล้เคียง แก้วแตกเป็นเสี่ยง ๆ และฉันไปออก สิ่งสุดท้ายที่สามารถคิดของหน่วยความจำของของลิซ mangled ศพไม่ก่อนฉัน blacked ออกฉันตื่นขึ้นมาในเตียงโรงพยาบาลกี่วันต่อมา แม่นั้นยินดีเห็นฉันตื่นขึ้น แต่เมื่อผมถามเธอเกี่ยวกับลิซ เธอมองจากสายตาของฉัน"ลิซ เธอก็หายไป พวกเขาไม่ได้พบเธอยัง..."เธอกล่าว "ฉันรู้ว่าเธอหมายถึงคุณ..."สามารถยังเห็นสิ่งนี้นอกหน้าต่างของฉันทุกคืนฉันนอนหลับ มันจะตัดสินฉัน มันรู้ว่า ฉันกำลังถูกทรมาน โดยสถานะของตน... มันเป็นบริษัทฯ ความสุขจากสถานการณ์ของฉัน... ฉันรู้ว่ากรุณา... เพียงอยากนี้ไป ฉันกลัว

Results (Thai) 2:

เมื่อเร็ว ๆ นี้ครอบครัวของฉันได้ย้ายไปอยู่ที่เมืองแบลอิลลินอยส์ มีโรงเรียนที่มีแบลโรงเรียนมัธยมที่ผมเริ่มไป ทุกอย่างเป็นปกติพอ ฉันทำเพื่อนใหม่ไม่กี่ที่โรงเรียน แต่เพื่อนสนิทของฉันเพื่อให้ห่างไกลเป็นชื่อลิซาเบ ธ หรือลิซสำหรับระยะสั้น เรามักจะอยากออกไปเที่ยวหลังเลิกเรียนหัวเราะที่ตลกของกันและกันหรือดูโทรทัศน์ เรามีจำนวนมากของผลประโยชน์ร่วมกันรวมทั้งหนังสือ, วิดีโอเกมและรายการโทรทัศน์. ดีเมื่อผมเอาการเดินทางไปฟลอริด้ากับครอบครัวของฉัน นั่นคือที่ที่เราอาศัยอยู่ก่อนที่เราจะย้ายไปแบล เราเข้าเยี่ยมชมบางครอบครัวลงในฟลอริด้าและยังมีจำนวนมากสนุกที่ชายหาดและบางสวนสนุก มีจำนวนมากของร้านค้าเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วและการขายอู่ที่เราสามารถไปเยี่ยมชมได้ เมื่อเรากลับมาบ้านหลังจากสัปดาห์ที่ผมมองผ่านกระเป๋าของฉันและสังเกตเห็นว่ามีเทปวีดิทัศน์ในการมีที่ผมจำไม่ได้ว่ามี ผมดึงมันออกมาและชื่อของฉันถูกเขียนขึ้นในปลายปากกาของการจัดเรียงบาง. "จอห์น." "นั่นคือการจัดเรียงของแปลก." ผมคิดว่า ฉันมาถึงข้อสรุปที่ว่าบางทีมันอาจจะถูกวางไว้ในการมีเพื่อนหรืออาจจะเรียงลำดับของเทคนิคการโฆษณาปิดบังโดยคนที่เคยได้ยินญาติคนหนึ่งของฉันโทรหาฉันตามชื่อบางส่วน อยากรู้อยากเห็นฉันขึ้นไปบนห้องใต้หลังคาที่เราเก็บไว้เล่นวีดิทัศน์เก่า ผมเอา VCR ชั้นล่างในห้องของฉันและติดยาเสพติดมันขึ้นอยู่กับทีวีของฉัน ฉันอย่างวางไว้ในเทป VCR และกดเล่น. ตอนแรกไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมรู้สึกว่าคอตกเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะผมอยากรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ตรงไปตรงมาเทปที่มีอยู่ หลังจากไม่กี่นาทีของการออกเทปและวางมันกลับมาในหน้าจอไปแบบคงที่ เสียงดังมากและตกใจฉันดังนั้นฉันปกคลุมหูของฉัน คงปิดหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีและฉันลดลงในมือของฉันที่จะตักของฉันดูหน้าจออย่างตั้งใจ หน้าจอแสดงให้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ในการจัดเรียงของเก้าอี้โยกและยิ้มบาง เธอยิ้มให้กล้องเป็นดีสิบห้าวินาทีก่อนที่จะจางหายไปมุมหงายปากของเธอก็ลดลงและดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอจ้องมองมาที่กล้องตาค่อนข้างน่าเบื่อของเธอเจาะคิดของฉันฉันตกใจ ศีรษะของเธอเอียงไปทางซ้ายเล็กน้อยและใบหน้าของเธอแสดงให้เห็นว่าคำแนะนำของความเศร้าโศก. "I- ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ "เธอกล่าวในขณะที่น้ำตาสตรีมลงใบหน้าของเธอ. ฉันรู้สึกไม่ดีสำหรับเธอ แต่ผมไม่ทราบว่าทำไม. "แฮโรลด์ผมหวังว่าคุณสามารถยกโทษให้ฉัน." เธอเอื้อมมือไปสำหรับกล้องและ มุมมองช้าหมุนจนกว่ามันจะแสดงให้เห็นว่าสิ่งมีชีวิตและจากนั้นจะวางที่นั่นเป็นเวลาไม่กี่วินาที สิ่งมีชีวิตที่ฉันกลัวทันที มันมีขนาดใหญ่ตาสีดำปากซึ่งเป็นรอบที่ดีที่สุดที่มีฟันคมชัดทั้งหมดชี้ไปที่ศูนย์ แขนขาของมันยาวเหมือนกิ่งไม้ ผิวของมันได้แสดงในกว่าหนึ่งในสถานที่ที่ขนของมันหายไป ร่างกายของสิ่งที่ดูเหมือนจะถ่ายทอดความโกรธก็เป็นหลังโค้งและมองผ่านกล้อง. ผู้หญิงเริ่มพูดอีกครั้ง "ไม่! ฉันไม่ได้วิธีการที่คุณอยากให้มันทำ! ไม่มี! คุณไม่สามารถ " สิ่งก็เริ่มต้นการเดินผมไม่รู้สึกสะดวกสบายเรียกมันเดิน มันเป็นของกระโปรงบางประเภทต่อกล้องและเดินตรงไปที่ผ่านมานั้น ทั้งหมดที่สามารถมองเห็นได้ในขณะนี้เป็นผนังเปลือยและสิ่งที่อาจจะได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนเป็นผู้หญิงของความหวาดกลัว กล้องดูเหมือนจะตกออกของแท่นและเบลอตามร่างกายของชายคนหนึ่งที่แสดงให้เห็นบนหน้าจอ. แม่ของฉันตะโกนจากชั้นล่างถูก snapped สิ่งที่ฉันออกจากดอกเบี้ยที่สะกดจิตของฉันในโทรทัศน์ ฉันโผล่เทปออกและติดมันกลับเข้าไปในกระเป๋าของฉัน ผมรีบวิ่งลงมาชั้นล่างและได้พบกับเธอ. "ลิซเรียกร้องให้คุณ." ลิซ! ฉันได้เกือบลืมเกี่ยวกับเธอ ... ฉันจะต้องบอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้น ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้น. "สวัสดีครับ? J-จอห์น ... "เธอดูเหมือนจะร้องไห้. "คืออะไร? มีอะไรผิดหรือเปล่า? " "ผมมาที่บ้านจากบ้านของแอนนาและฉันก็ ... แม่และพ่อของฉันอยู่บนชั้น ... และ ... ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เกิดขึ้น." เธอเริ่มร้องไห้. "ยึดมั่นในฉันจะได้รับสิทธิมากกว่า " เมื่อฉันได้ไปที่บ้านของเธอผมสังเกตเห็นว่าแอนนาอยู่ที่นั่น (เพื่อนของลิซอีก) และรถตำรวจและรถพยาบาลไม่กี่จอดออกไปข้างหน้า คนสองคนที่ถูกนำเข้าไปในโรงพยาบาล ฉันถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นและเธอบอกฉันว่าเธอได้มาที่บ้านและพบว่าพ่อของเธออยู่บนพื้นเช่นเดียวกับแม่ของเธอที่ถูกทั้งหมดเลือดและมีการเรียงลำดับของเครื่องหมายบางส่วนในร่างกายของเธอ ผมรู้สึกว่ารู้สึกครอบงำของความหวาดกลัวและผมคว้ามือของเธอ. "คุณจำเป็นต้องมาที่บ้านของฉันตอนนี้." "Wh-อะไร?" "เพียงแค่เชื่อฉัน." เราเดินกลับไปที่บ้านของฉันและฉันพบเธอ เทป เธอเริ่มร้องไห้และอธิบายว่าคนที่อยู่ในวิดีโอได้ในความเป็นจริงพ่อแม่ของเธอ. "ฉันแค่ ... ผมไม่ทราบ ... วิธีที่เป็นไปได้หรือไม่สิ่งที่เป็นสิ่งที่?" เธอถามระหว่างสะอื้น. ผมตอบว่า "ผมไม่ทราบว่า ... ฉันขอโทษจริงๆ." ผมกำลังจะดึงเทปออกมาเมื่อผมได้ยินเสียงคลิกและผมก็รู้สึกวัตถุทื่อตีกลับของหัวของฉัน. ฉันตื่นขึ้นมาในห้องเรียนรูปทรงเรขาคณิตของฉันจากโรงเรียนของฉัน หัวของฉันถูกสั่นด้วยความเจ็บปวดขณะที่ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง มันมืดสมบูรณ์ออกจากบันทึกสำหรับไฟไม่กี่คนที่อยู่บนหนึ่งในบ้าน ความคิดก็เดินเข้าไปในหัวของฉัน "ลิซ. ฉันต้องไปหาเธอ". ฉันมองไปรอบ ๆ เห็นประตู ฉันพยายามที่จะเปิดมัน แต่มันถูกขังและฉันก็ไม่ได้เกี่ยวกับที่จะกระโดดออกไปนอกหน้าต่างแล้วเพราะผมจะไม่พบลิซ ผมมองผ่านโต๊ะทำงานของครูในห้องพักและพยายามหาที่สำคัญ แต่จะไม่มีประโยชน์ ผมสังเกตเห็นว่ามีช่องระบายอากาศด้านบนกระดานดำ ฉันเดินเข้าไปในตู้เสื้อผ้าและพบว่าบางกรรไกรไขควงและบางส่วนผู้ปกครองที่เป็นโลหะ ผมใช้ไขควงถอดตะแกรงโลหะครอบคลุมระบายและฉันเก็บไว้กรรไกรในกระเป๋าของฉันเพื่อให้ฉันได้รูปแบบของการป้องกันบาง. ผมได้รับการรวบรวมข้อมูลผ่านเพลาระบาย เสียงของมือและหัวเข่าของฉันดูเหมือนจะสั่นสะเทือนและเสียงสะท้อนที่จะแผดเสียงอึกทึกเกือบ ขณะที่ผมกำลังรวบรวมข้อมูลที่ผมสังเกตเห็นตะแกรงโลหะอีกครั้งคราวนี้ดังต่อไปนี้ฉัน ฉันพยายามรวบรวมข้อมูลอย่างรอบคอบมากกว่านั้น แต่มันก็ไม่ปลอดภัยอย่างสมบูรณ์ ฉันตกอยู่ในหนึ่งในห้องสุขา, ตะแกรงโลหะกระทบกับพื้นกระเบื้อง ฉัน cringed และลุกขึ้นนั่งเจ็บจากกระดูกเชิงกรานลง ผมเดินกับความยากลำบากและการบริหารจัดการที่จะได้รับการเปิดประตูห้องน้ำ ผมเริ่มเดินไปตามทางเดินที่มืด. ขณะที่ผมเดินพยายามที่จะหาทางออกผมได้ยินเสียงคลิกอ่อนมาจากข้างหลังผม ผมแช่แข็งและค่อยๆหันไปรอบ ๆ แต่ในตอนท้ายของห้องโถงมืดและฉันไม่สามารถมองเห็นอะไรที่ผ่านมาอ่อนส่องสว่างเล็ดลอดออกมาจากหน้าต่าง ฉันหันไปรอบ ๆ อีกครั้งและเริ่มเดินไปทางปลายอีกด้านของห้องโถง ผมได้ยินเสียงคลิกอีกครั้งตามด้วยการเปล่งเสียงดังกล่าวที่อ่อนนุ่ม กลัวผมเริ่มที่จะเพิ่มความเร็วในการเดินเท้าของฉัน คลิกที่เพิ่มขึ้นเล็กน้อยดังและฉันรู้สึกว่าลมหายใจอุ่นที่คอของฉัน รบกวนโดยสิ้นเชิงผมโพล่งออกมาวิ่งเข้า, เสียงคลิกต่อไปนี้ฉันตลอดเวลา ฉันตีท้ายของห้องโถงและหันไปรอบ ๆ ผมเห็นสิ่งมีชีวิตจากวิดีโอที่มีตาขนาดใหญ่ฟันคมกริบและแขนยาว ผมสังเกตเห็นรายละเอียดมากขึ้นเช่นมีดคมกริบที่แนบมากับ 'นิ้วมือ' ที่ทำเสียงคลิกเมื่อใดก็ตามที่สัมผัสพื้น ฉันรู้ว่าฉันได้ดีเท่าที่ตายแล้ว. ทันใดนั้นลิซวิ่งออกมาจากห้องโถงบริเวณใกล้เคียงและตะโกน "จอห์น" สิ่งที่หันไปรอบ ๆ ทำงานที่ลิซ ฉันถูกแช่แข็งในช็อตไม่สามารถที่จะตอบสนอง ผมมองไปที่สัตว์ซึ่งเริ่มเคี้ยวบนขาของลิซและแขนฉีกออกจากกันหน้าอกของเธอด้วยมือของตน ฉันร้องไห้ ฉันร้องไห้หนักกว่าที่ฉันเคยมี ผมพยายามที่จะมองหาวิธีการออกและสังเกตเห็นเครื่องดับเพลิง ฉันรู้ว่าสิ่งที่จะวิ่งเร็วกว่าฉันถ้าฉันพยายามอะไรฉับพลันเกินไป แต่ผมต้องใช้โอกาส I broke กระจกบนกรณีของเครื่องดับเพลิงและสัญญาณเตือนไฟไหม้ออกไป สิ่งที่หันไปรอบ ๆ และวิ่งมาหาผมเพื่อให้ฉันโยนดับที่หน้าต่างในบริเวณใกล้เคียง กระจกแตกและฉันกระโดดออกมา สิ่งสุดท้ายที่ฉันสามารถคิดเป็นความทรงจำของศพแหลกเหลวของลิซก่อนที่จะสลบไป. ฉันตื่นขึ้นเตียงในโรงพยาบาลไม่กี่วันต่อมา แม่ของฉันก็ดีใจมากที่จะได้เห็นฉันตื่น แต่เมื่อผมถามเธอเกี่ยวกับลิซเธอมองออกไปจากสายตาของฉัน. "ลิซเธอหายไป พวกเขาไม่ได้พบว่าเธอยัง ... "เธอกล่าว "ฉันรู้ว่าเธอหมายถึงการที่คุณ ... " ฉันยังคงสามารถมองเห็นสิ่งนี้นอกหน้าต่างของฉันคืนขณะที่ผมนอนหลับทุก มันตัดสินฉัน มันรู้ว่าฉันกำลังถูกทรมานด้วยการปรากฏตัวของมัน ... มันมีความสุขที่เกิดจากสถานการณ์ของฉัน ... ฉันรู้ว่ามัน. กรุณา ... ฉันต้องการเพียงแค่นี้จะเป็นมากกว่า ฉันกลัวดังนั้น

Results (Thai) 3:

เมื่อเร็วๆ นี้ ครอบครัวได้ย้ายไปเมือง Belleville , อิลลินอยส์ มีโรงเรียน มี โรงเรียนมัธยมแบลตะวันออก ที่ผมเริ่มไป ทุกอย่างเป็นปกติแล้ว ผมได้เพื่อนใหม่น้อยที่โรงเรียน แต่เพื่อนสนิทของฉันเพื่อให้ห่างไกลเป็นชื่ออลิซาเบธ หรือ ลิซ สั้น ๆ เราก็มักจะออกไปเที่ยวหลังเลิกเรียน หัวเราะในมุขตลกของกันและกัน หรือดูโทรทัศน์พวกเราก็มีความสนใจร่วมกัน รวมทั้งหนังสือ , วิดีโอเกมและรายการโทรทัศน์ .

อืม ครั้งหนึ่ง ฉันได้เดินทางไปฟลอริด้ากับครอบครัวของฉัน นั่นคือที่ที่เราอาศัยอยู่ ก่อนที่เราจะย้ายมาอยู่นิวยอร์ก . เราเข้าเยี่ยมชมครอบครัวในฟลอริด้าและสนุกมากที่ชายหาดและสวนสาธารณะสวนสนุก มีมากของร้านค้า Thrift และการขายอู่ที่เราเข้าเยี่ยมชมเมื่อเรากลับมาถึงบ้านหลังจากสัปดาห์ที่ผมมองผ่านกระเป๋าของฉันและสังเกตเห็นว่ามีเทป VHS ในนั้นที่ผมจำไม่ได้ว่ามี ฉันดึงมันออกมาและชื่อของฉันถูกเขียนด้วยปากกาอะไรสักอย่าง

" จอห์น "

" มันแปลกๆนะครับ " ผมคิด ผมมาถึงข้อสรุปว่า บางทีมันก็อยู่ในนั้นด้วย เพื่อนหรือบางทีบางส่วนของเทคนิคการโฆษณาที่คลุมเครือ โดยคนที่เคยได้ยินญาติของฉันคนหนึ่งเรียกฉันด้วยชื่อ สงสัย ฉันขึ้นไปห้องใต้หลังคาที่เราเก็บเครื่องเล่น VHS เก่า ผมเอาเครื่องข้างล่าง เข้าไปในห้องของฉันและไดรฟ์ขึ้นทีวีของฉัน ฉันค่อยๆวางเทป VCR และกดเล่น

ตอนแรกยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นผมรู้สึกเศร้าซึมเล็กน้อยเพราะฉันจริงๆอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่เทปที่มีอยู่ หลังจากไม่กี่นาทีของการออกเทป แล้ววางมันกลับเข้าไป หน้าจอก็แบบคงที่ เสียงมันดังมาก และทำให้ผมตกใจ ผมปิดหูของฉัน คงปิดหลังจากไม่กี่วินาทีและฉันลดมือไปตัก ดูจออย่างตั้งใจ หน้าจอแสดงเป็นผู้หญิงนั่งในบางประเภทของเก้าอี้โยก และยิ้ม เธอยิ้มให้กล้องสำหรับ 15 วินาทีก่อนมันจางมุมด้านบนของปากของเธอก็ลดลงและสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของเธอ เธอจ้องไปที่กล้อง ตาค่อนข้างน่าเบื่อของเธอเจาะความคิดของฉันกวนใจฉัน หัวเอียงไปทางซ้ายเล็กน้อย และใบหน้าของเธอให้คําแนะนําเศร้า

" ฉัน - ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ" เธอว่าพร้อมกับน้ำตาของเธอก็ไหล

ผมรู้สึกไม่ดีกับเธอ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม . . .

" ฮาโรลด์ ฉันหวังว่าคุณจะยกโทษให้ฉัน . "

เธอเอื้อมไปหยิบกล้อง และมุมมองที่ค่อยๆ หมุนจนกว่าจะพบสิ่งมีชีวิต แล้วมันก็มีสำหรับ ไม่กี่วินาที สัตว์ประหลาดทันทีกลัวฉัน มันมีนัยน์ตาดำใหญ่ ,ปากที่สมบูรณ์รอบด้วยคมมีดโกนฟันมาที่ศูนย์ แขนขาของตนยาวเหมือนกิ่งไม้ . ผิวของมันคือการแสดงในสถานที่มากกว่าหนึ่งที่ขนหายไป ร่างกายของสิ่งที่ดูเหมือนจะพลันถ่ายทอดความโกรธเป็นหลังโค้งและดูผ่านกล้อง

ผู้หญิงเริ่มพูดอีกครั้ง " ไม่ ! ผมทำวิธีที่คุณต้องการมัน ! ไม่ ! คุณไม่สามารถ ! "

เรื่องก็เริ่มเดิน ผมรู้สึกไม่สบายใจเลยที่เรียกมันว่า เดิน มันเหมือนกับเดินกะโผลกกะเผลกบางอย่าง - ต่อ กล้อง และ ทะลุผ่าน ทั้งหมดที่อาจจะเห็นตอนนี้เป็นผนังเปลือย และทุกคนที่สามารถได้ยินได้ของผู้หญิงโหยหวนกรีดร้องของความหวาดกลัว กล้องดูเหมือนจะตกออกของแท่น และเบลอตามด้วยร่างของชาย

แสดงบนหน้าจอ