How stable are environments?‘Stabil

How stable are environments?
‘Stability’ can have a number of meanings, including: lack of change in the structure
of an ecosystem; resistance to perturbations; or a speedy return to steady state after disturbance
(Troumbis, 1992: 252). Environmental managers are likely to want to know
whether an ecosystem is stable, and what would happen if it were disturbed. As discussed
above, the concept of ecosystem stability has provoked much debate which is
not yet fully resolved (Hill, 1987). It is clear that natural ecosystems are rarely static:
the best environmental management can expect is a sort of dynamic equilibrium, not a
fixed stability (Smith, 1996). Furthermore, human activity is increasingly disrupting ecosystems.
Equilibrium is in part a function of sensitivity and resilience to change.
Sensitivity may be defined as the degree to which a given ecosystem undergoes change
as a consequence of natural or human actions. Resilience refers to the way in which an
ecosystem can withstand change. Originally it was proposed as a measure of the ability
of an ecosystem to adapt to a continuously changing environment without breakdown.
It would be misleading to give the impression that these concepts of stability and
resilience are straightforward and fully established.
Ecosystems are subject to natural and anthropogenic changes, some catastrophic and
sudden, others gradual and less marked (Stone et al., 1996). It is widely held that, given
long enough, a steady state will be reached by an ecosystem because a web of relationships
allows it to adjust to serious localised or moderate widespread disturbances.
Such an ecosystem is supposed to remain in steady state unless a critical parameter
alters sufficiently. If change then occurs, it is termed ‘ecological succession’ or ‘biotic
development’ (Johnson and Steere, 1974: 8). Some economists and political studies
specialists have suggested economics, politics and social development follow predictable
evolutionary paths to steady states.
There is debate as to whether an ecosystem: (1) evolves in the long term towards a
steady state with equilibrium of its biota through slow and steady evolution of species
(phyletic gradualism); or (2) experiences generally steady, slight and slow evolution
punctuated by occasional sudden catastrophes and extinctions, after which there may
be comparatively rapid and considerable biotic change ‘punctuated by equilibrium’
(Gould, 1984; Goldsmith, 1990). Whatever the process, the end result is widely held to
be a ‘climax stage’, reached via more or less transient successional stages, at any of
which succession might be halted by some limiting factor. The concept of ecological
succession, pioneered by Clements (1916), is complex and still debated. According to
the concept, organisms occupying an environment may modify it, sometimes assisting
others – a birch wood may act as a nursery for a pine forest, which ultimately replaces
the birch – thus birch is a successional stage en route to a pine stage. These transitional
stages leading to a mature climax community are known as seres. Two types of succession
are recognised: (1) primary succession and (2) secondary succession. The former
is the sequential development of biotic communities from a bare, lifeless area (e.g. the
site of a fire, volcanic ash, or newly deglaciated land). The latter is the sequential development
of biotic communities from an area where the environment has been altered but
has not had all life destroyed (e.g. cut forest, abandoned farmland, land that has suffered
a flood or been lightly burnt). Many communities do not reach maturity before being
disturbed by natural forces or humans, and so type (2) situations are common. Where
succession is taking place from a bare area, the first stage is known as the pioneer stage;
although, in practice, the expression may be applied to growth taking place in areas that
do have some life – such as regrowth after logging. Natural forests may be assumed to
maintain maturity, rather than becoming senile and degenerating, through ‘patch-and-gap’ dynamics – clearings caused by storms and other disturbances allow regeneration.
Pioneer communities usually have a high proportion of plants and animals that are hardy,
have catholic niche demands, and disperse well (e.g. weeds with wind-carried seeds,
and insects which can fly). Mature, climax communities are supposed to have more
species diversity, recycle dead matter better, and be more stable.

Results (Thai) 1:

วิธีเสถียรคือสภาพแวดล้อม'เสถียร' สามารถมีจำนวนของความหมาย รวมทั้ง: ไม่มีการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของระบบนิเวศ การ perturbations หรือกลับคืนอย่างรวดเร็วเพื่อคงสถานะหลังจากรบกวน(Troumbis, 1992:252) ผู้จัดการสิ่งแวดล้อมมักจะอยากรู้ไม่ว่าระบบนิเวศมีเสถียรภาพ และอะไรจะเกิดขึ้นหากมันถูกรบกวน ตามที่กล่าวไว้ข้างต้น แนวคิดของความมั่นคงของระบบนิเวศมีเคืองถกเถียงกันมากซึ่งเป็นยังไม่ได้ ทั้งหมดสามารถแก้ไข (ฮิลล์ 1987) เป็นที่ชัดเจนว่า ระบบนิเวศธรรมชาติจะไม่ค่อยคง:จัดการสิ่งแวดล้อมที่ดีที่สุดจะเป็นการเรียงลำดับของสมดุลแบบไดนามิก ไม่มีมั่นคงถาวร (Smith, 1996) นอกจากนี้ กิจกรรมมนุษย์จะมากขึ้นรบกวนระบบนิเวศสมดุลเป็นฟังก์ชันของความไวและความยืดหยุ่นในการเปลี่ยนแปลงในส่วนความไวอาจกำหนดเป็นระดับที่ระบบกำหนดผ่านการเปลี่ยนแปลงผลการดำเนินการตามธรรมชาติ หรือมนุษย์ ความยืดหยุ่นหมายถึงวิธีการที่มีระบบนิเวศสามารถทนต่อการเปลี่ยนแปลง เดิม มันถูกเสนอเป็นการวัดความสามารถในของระบบนิเวศมีการปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องโดยไม่เสียมันจะทำให้เข้าใจผิดเพื่อให้ความประทับใจที่แนวความคิดของความมั่นคง และความยืดหยุ่นจะตรงไปตรงมา และสมบูรณ์ขึ้นระบบนิเวศมีการเปลี่ยนแปลงธรรมชาติ และมาของมนุษย์ ความบาง และฉับพลัน ค่อย ๆ และน้อยกว่าเครื่องหมาย (หิน et al. 1996) กันอย่างแพร่หลายจัดที่ กำหนดนานพอ ท่อนจะถึง โดยมีระบบนิเวศเนื่องจากเว็บของความสัมพันธ์ช่วยให้สามารถปรับการรบกวนนั้นร้ายแรงหน่วง หรือปานกลางเช่นระบบนิเวศที่ควรจะอยู่ในท่อนเว้นพารามิเตอร์สำคัญเปลี่ยนแปลงอย่างเพียงพอ ถ้าเกิดเปลี่ยนแล้ว มันถูกเรียกว่า 'ระบบนิเวศบัลลังก์' หรือ ' ไบโอติกพัฒนา ' (Johnson และ Steere, 1974:8) นักเศรษฐศาสตร์และการเมืองการศึกษาบางแนะนำผู้เชี่ยวชาญด้านเศรษฐศาสตร์ การเมือง และพัฒนาสังคมตามคาดเส้นทางวิวัฒนาการเพื่อคงสถานะมีการอภิปรายเป็นไปว่าระบบนิเวศมี: (1) วิวัฒนาการในระยะยาวต่อการท่อนกับสมดุลของสิ่งของผ่านวิวัฒนาการช้า และมั่นคงพันธุ์(phyletic gradualism); หรือประสบการณ์ (2) วิวัฒนาการอย่างต่อเนื่องโดยทั่วไป เล็กน้อย และช้าทุกหายนะอย่างแรงเป็นครั้งคราวและ extinctions หลังจากพฤษภาคมซึ่งมีได้ค่อนข้างเร็ว และองถนนลร่วมเปลี่ยน 'ทุก โดยสมดุล'(Gould, 1984 ช่างทอง 1990) ไม่ว่ากระบวนการ ผลลัพธ์อย่างกว้างขวางได้จัดขึ้นเพื่อ'จุดสุดยอดเวที' เข้าถึงได้ผ่านขั้นตอนต่อเนื่องชั่วคราวน้อย ของถูกต่อเนื่องซึ่งอาจถูกหยุด โดยบางปัจจัยจำกัด แนวคิดของระบบนิเวศสืบทอด บุกเบิก โดยเคลเมนท์ (1916), ซับซ้อน และยังคงถกเถียงกันได้ ตามที่แนวคิด สิ่งมีชีวิตในสภาพแวดล้อมอาจปรับเปลี่ยนได้ บางครั้งช่วยเหลืออื่น ๆ ไม้เบิร์ชอาจทำหน้าที่เป็นเรือนเพาะชำสำหรับป่าสน ซึ่งในท้ายที่สุด แทนเบิร์ช – จึง เบิร์ชเป็นระยะต่อเนื่องเส้นระยะสนไป เหล่านี้เปลี่ยนแปลงขั้นตอนที่นำไปสู่จุดสุดยอดชุมชนผู้ใหญ่จะเป็น seres สองชนิดของการสืบทอดบันทึก: (1) หลักสืบทอดและสืบทอดตำแหน่ง (2) รอง ในอดีตคือการพัฒนาตามลำดับของชุมชนไบโอติกจากพื้นที่เปลือย ตาย (เช่นการไซต์ของไฟ ปะทุ หรือที่ดินใหม่ deglaciated) หลังมีการพัฒนาตามลำดับชุมชนไบโอติกจากพื้นที่ที่มีการเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อม แต่ไม่มีชีวิตทั้งหมดถูกทำลาย (เช่นตัดป่า พื้นที่การเกษตรถูกทอดทิ้ง ที่ดินที่ได้รับความเดือดร้อนน้ำท่วม หรือถูกเผาเบา ๆ) ชุมชนหลายแห่งถึงวันครบกำหนดก่อนที่จะถูกรบกวนจากพลังธรรมชาติ หรือมนุษย์ และสถานการณ์ชนิด (2) เพื่อให้อยู่ร่วมกัน ที่สืบทอดการทำงานจากพื้นที่เปลือย ระยะแรกเรียกว่าระยะบุกเบิกถึงแม้ว่า ปฏิบัติ นิพจน์อาจใช้การเจริญเติบโตที่เกิดขึ้นในพื้นที่ที่มีชีวิตบางอย่างเช่นปลูกหลังจากการบันทึก ป่าธรรมชาติอาจถือว่ารักษาครบกำหนด แทนที่เป็นชรา และ degenerating ผ่าน dynamics 'โปรแกรมแก้ไข และช่องว่าง' – clearings เกิดจากพายุ และอื่น ๆ รบกวนช่วยให้ฟื้นฟูผู้บุกเบิกชุมชนมักจะมีสัดส่วนของพืชและสัตว์ที่มีความอดทนมีความต้องการเฉพาะกลุ่มคาทอลิก และกระจายดี (เช่นวัชพืชเมล็ดทำลมและแมลงที่สามารถบิน) แก่ ๆ จุดสุดยอดชุมชนควรจะมีมากขึ้นหลากหลายของชนิดพันธุ์ ไซเรื่องตายดีกว่า และมีเสถียรภาพมากขึ้น

Results (Thai) 2:

วิธีที่มั่นคงมีสภาพแวดล้อม?
'เสถียร' สามารถมีจำนวนของความหมายรวมถึงการขาดของการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้าง
ของระบบนิเวศ; ความต้านทานต่อการเยี่ยงอย่าง; หรือผลตอบแทนที่รวดเร็วเพื่อความมั่นคงของรัฐหลังจากรบกวน
(Troumbis 1992: 252) ผู้จัดการสิ่งแวดล้อมมีแนวโน้มที่จะต้องการที่จะรู้
ว่าระบบนิเวศที่มีเสถียรภาพและสิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้ามันถูกรบกวน ตามที่กล่าวไว้
ข้างต้นแนวคิดของความมั่นคงของระบบนิเวศได้กระตุ้นการถกเถียงกันมากซึ่งเป็นที่
ยังไม่ได้รับการแก้ไขอย่างเต็มที่ (Hill, 1987) เป็นที่ชัดเจนว่าระบบนิเวศธรรมชาติจะคงไม่ค่อย:
การจัดการสิ่งแวดล้อมที่ดีที่สุดสามารถคาดหวังที่จะเรียงลำดับของความสมดุลแบบไดนามิกไม่ได้เป็น
ความมั่นคงถาวร (สมิ ธ , 1996) นอกจากนี้กิจกรรมของมนุษย์จะเพิ่มขึ้นกระทบกับระบบนิเวศ.
สมดุลในส่วนของฟังก์ชั่นของความไวและความยืดหยุ่นในการเปลี่ยนแปลง.
ความไวอาจจะกำหนดเป็นระดับที่ระบบนิเวศที่ได้รับผ่านการเปลี่ยนแปลง
ที่เป็นผลมาจากการกระทำของธรรมชาติหรือมนุษย์ ความยืดหยุ่นหมายถึงวิธีการซึ่งใน
ระบบนิเวศที่สามารถทนต่อการเปลี่ยนแปลง แต่เดิมมันก็เสนอเป็นตัวชี้วัดความสามารถในการ
ของระบบนิเวศปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องโดยไม่ต้องสลาย.
มันจะเป็นความเข้าใจผิดที่จะให้ความรู้สึกว่าแนวคิดเหล่านี้มีเสถียรภาพและ
ความยืดหยุ่นมีความตรงไปตรงมาและเป็นที่ยอมรับอย่างเต็มที่.
ระบบนิเวศอาจมีการธรรมชาติและ การเปลี่ยนแปลงของมนุษย์บางภัยพิบัติและ
ฉับพลัน, อื่น ๆ ค่อยเป็นค่อยไปและทำเครื่องหมายน้อยกว่า (หิน et al., 1996) จะจัดขึ้นอย่างกว้างขวางว่าให้
นานพอที่มั่นคงของรัฐจะเข้าถึงได้โดยระบบนิเวศเพราะเว็บของความสัมพันธ์ที่
ช่วยให้สามารถปรับตัวเข้ากับที่มีการแปลหรือปานกลางรบกวนแพร่หลายอย่างจริงจัง.
ดังกล่าวระบบนิเวศที่ควรจะยังคงอยู่ในความมั่นคงของรัฐเว้นแต่พารามิเตอร์ที่สำคัญ
เปลี่ยนแปลงอย่างพอเพียง หากมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นแล้วก็จะเรียกว่า 'นิเวศวิทยาสันตติวงศ์' หรือ 'สิ่งมีชีวิต
การพัฒนา (จอห์นสันและ Steere 1974: 8) บางเศรษฐศาสตร์และการศึกษาทางการเมือง
ผู้เชี่ยวชาญได้แนะนำเศรษฐกิจการเมืองและการพัฒนาสังคมปฏิบัติตามที่คาดการณ์
เส้นทางวิวัฒนาการไปยังรัฐที่มั่นคง.
มีการอภิปรายเป็นไปได้ว่าระบบนิเวศ (1) วิวัฒนาการในระยะยาวต่อความ
มั่นคงของรัฐที่มีความสมดุลของสิ่งมีชีวิตผ่านช้า และวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิตที่มั่นคง
(ค่อยเป็นค่อยไป phyletic); หรือ (2) ประสบการณ์โดยทั่วไปคงที่เล็กน้อยและวิวัฒนาการช้า
คั่นด้วยหายนะอย่างฉับพลันเป็นครั้งคราวและการสูญพันธุ์หลังจากที่อาจมี
จะเปรียบเทียบอย่างรวดเร็วและการเปลี่ยนแปลงทางชีววิทยามาก 'คั่นด้วยสมดุล'
(โกลด์ 1984; ช่างทอง 1990) ไม่ว่ากระบวนการผลสุดท้ายจะจัดขึ้นอย่างกว้างขวางเพื่อ
เป็นเวทีจุดสุดยอด 'เข้าถึงได้ผ่านขั้นตอนต่อเนื่องชั่วคราวมากกว่าหรือน้อยกว่าที่ใด ๆ ของ
ที่สืบทอดอาจต้องหยุดชะงักโดยบางส่วนปัจจัย จำกัด แนวคิดของระบบนิเวศ
สืบทอดโดยหัวหอกเคลเมนท์ (1916) ที่มีความซับซ้อนและยังคงถกเถียงกัน ตามที่
แนวคิดชีวิตครอบครองสภาพแวดล้อมที่อาจปรับเปลี่ยนบางครั้งการให้ความช่วยเหลือ
คนอื่น ๆ - ไม้เบิร์ชอาจทำหน้าที่เป็นสถานรับเลี้ยงเด็กสำหรับป่าสนซึ่งในที่สุดแทนที่
เบิร์ช - เบิร์ชจึงเป็นขั้นตอนต่อเนื่องบนเส้นทางสู่เวทีสน เหล่านี้เปลี่ยนผ่าน
ขั้นตอนที่นำไปสู่จุดสุดยอดชุมชนผู้ใหญ่ที่รู้จักกันเป็น Seres ทั้งสองประเภทของความสำเร็จ
ได้รับการยอมรับคือ (1) การสืบทอดหลักและ (2) การสืบทอดรอง อดีต
คือการพัฒนาต่อเนื่องของชุมชนสิ่งมีชีวิตจากเปลือยพื้นที่ไม่มีชีวิตชีวา (เช่น
เว็บไซต์ของไฟเถ้าภูเขาไฟหรือที่ดิน deglaciated ใหม่) หลังมีการพัฒนาต่อเนื่อง
ของชุมชนสิ่งมีชีวิตออกจากพื้นที่ที่สภาพแวดล้อมมีการเปลี่ยนแปลง แต่
ไม่ได้มีทุกชีวิตถูกทำลาย (เช่นตัดป่าพื้นที่การเกษตรที่ถูกทิ้งร้างที่ดินที่ได้รับความเดือดร้อน
จากน้ำท่วมหรือถูกไฟไหม้เบา ๆ ) หลายชุมชนไม่ถึงกำหนดก่อนที่จะถูก
รบกวนจากพลังธรรมชาติหรือมนุษย์และเพื่อให้พิมพ์ (2) สถานการณ์เป็นเรื่องธรรมดา ที่
สืบทอดเป็นสถานที่ถ่ายจากพื้นที่เปลือยขั้นตอนแรกเป็นที่รู้จักกันเป็นขั้นตอนที่ผู้บุกเบิก;
แม้ว่าในทางปฏิบัติการแสดงออกอาจจะนำไปสู่การเติบโตที่เกิดขึ้นในพื้นที่ที่
จะมีชีวิตบาง - เช่น regrowth หลังจากเข้าสู่ระบบ ป่าธรรมชาติอาจจะสันนิษฐานว่าจะ
รักษาครบกำหนดมากกว่ากลายเป็นคนชราและถดถอยผ่านการเปลี่ยนแปลง 'แพทช์และช่องว่าง' - สำนักหักบัญชีเกิดจากพายุและรบกวนอื่น ๆ ช่วยให้การฟื้นฟู.
ชุมชนไพโอเนียร์มักจะมีสัดส่วนที่สูงของพืชและสัตว์ที่มีความอดทน ,
มีความต้องการเฉพาะคาทอลิกและแยกย้ายกัน (เช่นวัชพืชที่มีเมล็ดลมดำเนินการ,
และแมลงซึ่งสามารถบิน) ผู้ใหญ่ชุมชนจุดสำคัญที่ควรจะมีมากขึ้น
ความหลากชนิดรีไซเคิลตายเรื่องที่ดีขึ้นและมีเสถียรภาพมากขึ้น