I grew up diagnosed as phobically s

I grew up diagnosed as phobically shy, and, like at least 20 other people in a room of this size, I was a stutterer. Do you dare raise your hand? And it sticks with us. It really does stick with us, because when we are treated that way, we feel invisible sometimes, or talked around and at. And as I started to look at people, which is mostly all I did, I noticed that some people really wanted attention and recognition. Remember, I was young then. So what did they do? What we still do perhaps too often. We talk about ourselves. And yet there are other people I observed who had what I called a mutuality mindset. In each situation, they found a way to talk about us and create that "us" idea.

Results (Thai) 1:

ผมโตมาวินิจฉัยเป็น phobically อาย และ อย่างน้อย 20 คนอื่น ๆ ในห้องขนาดนี้ ผมเป็น stutterer ทำคุณกล้ายกมือ และจะเกาะติดกับเรา มันจริง ๆ ติดกับเรา เพราะเมื่อเราได้รับวิธีปฏิบัติ เรารู้สึกมองไม่เห็นบางครั้ง หรือพูดคุยรอบ และเวลา และขณะที่ผมเริ่มมองคน ซึ่งส่วนใหญ่ผมทำ ผมสังเกตเห็นว่า บางคนอยากให้ความสนใจและการรับรู้ จำ หนุ่มแล้ว ดังนั้น พวกเขาทำอะไร เรายังคงทำบ่อยบางทีเกินไป เราพูดคุยเกี่ยวกับตัวเอง และยัง มีคนอื่น ๆ ที่ฉันสังเกตเห็นที่สิ่งที่ฉันเรียกว่าความคิด mutuality ในแต่ละสถานการณ์ พวกเขาพบวิธีที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรา และสร้างความคิดว่า "เรา"

Results (Thai) 2:

ผมเติบโตขึ้นมาวินิจฉัยว่าเป็นขี้อาย phobically และเช่นอย่างน้อย 20 คนอื่น ๆ ในห้องขนาดนี้ผมเป็นผู้พูดติดอ่าง คุณกล้ายกมือของคุณหรือไม่ และเกาะติดกับเรา จริงๆมันไม่ยึดติดอยู่กับเราเพราะเมื่อเราได้รับการรักษาด้วยวิธีการที่เรารู้สึกว่าบางครั้งมองไม่เห็นหรือพูดคุยกันไปรอบ ๆ และที่ และในขณะที่ผมเริ่มที่จะมองคนซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นสิ่งที่ผมทำผมสังเกตเห็นว่าบางคนอยากให้ความสนใจและได้รับการยอมรับ จำได้ว่าผมเป็นหนุ่มแล้ว ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาทำอย่างไร สิ่งที่เรายังคงทำอาจจะบ่อยเกินไป เราพูดคุยเกี่ยวกับตัวเอง และยังมีคนอื่น ๆ ผมสังเกตที่มีสิ่งที่ฉันเรียกว่าความคิดร่วมกัน ในแต่ละสถานการณ์ที่พวกเขาพบวิธีที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเราและสร้างว่า "พวกเรา" ความคิด

Results (Thai) 3:

ฉันเติบโตขึ้นมาวินิจฉัยว่า phobically ขี้อายและชอบอย่างน้อย 20 คน ในห้องขนาดนี้ ผมมันคนติดอ่าง คุณกล้ายกมือขึ้น ? และมันก็อยู่กับเรา จริงๆมันติดกับเรา เพราะเมื่อเราทำอย่างนั้น เราก็มองไม่เห็น บางครั้ง หรือ พูด และที่ และฉันเริ่มที่จะมองคน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นทั้งหมดที่ฉันทำ ฉันสังเกตเห็นว่าบางคนต้องการความสนใจและการรับรู้ จำได้ว่า ตอนนั้นผมยังเด็ก เพื่อให้พวกเขาทำอะไร ? สิ่งที่เราทำ บางทีมากเกินไปมักจะ เราพูดคุยเกี่ยวกับตัวเรา และยังมีคนอื่น ฉันสังเกตที่สิ่งที่ฉันเรียกว่าร่วมกันความคิด . ในแต่ละสถานการณ์ที่พวกเขาพบวิธีที่จะพูดคุยกับเรา และสร้าง " เรา " ความคิด