The fourth stage of the HMIEM corre

The fourth stage of the HMIEM corresponds to the affective, cognitive and behavioural consequences
of motivation (Vallerand, 1997; Vallerand & Losier, 1999). Several studies over the past two decades
(see Ryan, 1995; Vallerand, 1997, for reviews) have shown that self-determined forms of motivation
(intrinsic motivation and identified regulation) are positively associated with positive consequences
(e.g. enhanced learning, greater interest, greater effort, better performance, etc.), whereas least selfdetermined
forms of motivation (external regulation and amotivation) are associated with negative
outcomes. In addition, some laboratory studies have revealed that individuals who are induced to
participate in an activity for extrinsic reasons (i.e., are motivated in a non self-determined way) persist
less during a free-choice period than those who are intrinsically motivated (see Deci & Ryan, 1985;
Pelletier & Vallerand, 1993, for a review). This is especially likely to be the case when subsequent
engagement in the activity is not compulsory (Vallerand et al., 1997).

Results (Greek) 1:

Το τέταρτο στάδιο της hmiem αντιστοιχεί στις συναισθηματικές, νοητικές και συμπεριφορικές συνέπειες
των κινήτρων (Vallerand, 1997? Vallerand & Losier, 1999). αρκετές μελέτες κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών
(βλ. Ryan, 1995? Vallerand, 1997, για κριτικές) έδειξαν ότι αυτεξούσια μορφές κινήτρων
(Εσωτερικά κίνητρα και αναγνωρίσιμη ρύθμιση) συνδέεται θετικά με θετικές συνέπειες
(π.χ. ενισχυμένη μάθηση, μεγαλύτερο ενδιαφέρον, μεγαλύτερη προσπάθεια, καλύτερη απόδοση, κλπ.), ενώ οι λιγότερο selfdetermined μορφές
των κινήτρων (εξωτερική ρύθμιση και amotivation) που σχετίζονται με αρνητική
αποτελέσματα. Επιπλέον,ορισμένες εργαστηριακές μελέτες έχουν δείξει ότι τα άτομα που επάγονται σε
συμμετέχουν σε μια δραστηριότητα για λόγους εξωγενείς (δηλαδή, τα κίνητρα σε μη αυτεξούσια τρόπο) επιμένουν
λιγότερο κατά τη διάρκεια μιας ελεύθερης επιλογής χρονικό διάστημα από εκείνους που είναι εγγενώς κίνητρα (βλ. αποφάσεις & Ryan, 1985?
Pelletier & Vallerand, 1993, για την αναθεώρηση). Αυτό είναι ιδιαίτερα πιθανό να συμβαίνει όταν η μετέπειτα
άσκηση της δραστηριότητας αυτής δεν είναι υποχρεωτική (Vallerand et al., 1997).

Results (Greek) 2:

Το τέταρτο στάδιο του το HMIEM αντιστοιχεί στις συναισθηματικές, γνωστικές και συμπεριφορικές συνέπειες
κινήτρου (Vallerand, 1997. Vallerand & Losier, 1999). Αρκετές μελέτες κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες
(δείτε Ryan, 1995. Vallerand, 1997, για σχόλια) έχουν δείξει ότι αυτο-προσδιορίζονται μορφές κίνητρο
(εγγενών κινήτρων και εντοπίστηκαν κανονισμού) συσχετίζονται θετικά με θετικές συνέπειες
(π.χ. ενισχυμένη μάθηση, μεγαλύτερο ενδιαφέρον, μεγαλύτερη προσπάθεια, καλύτερη απόδοση, κλπ), ότι τουλάχιστον selfdetermined
μορφές κινήτρων (εξωτερική ρύθμιση και amotivation) συνδέονται με αρνητική
αποτελέσματα. Επιπλέον μερικές εργαστηριακές μελέτες έχουν αποκαλύψει ότι άτομα που υποχρεώνονται να
συμμετέχουν σε μια δραστηριότητα για εξωγενείς λόγοι (δηλαδή, είναι κίνητρα κατά τρόπον μη αυτεξούσια) επιμένουν
λιγότερο κατά τη διάρκεια ελεύθερος-choice από όσους έχουν ενδογενή κίνητρα (δείτε Deci & Ryan, 1985,
Πελετιέ & Vallerand, 1993, για την αναθεώρηση). Αυτό είναι ιδιαίτερα πιθανό να συμβαίνει όταν μετέπειτα
εμπλοκή στη δραστηριότητα δεν είναι υποχρεωτική (Vallerand et al., 1997).

Results (Greek) 3:

Το τέταρτο στάδιο της HMIEM αντιστοιχεί στο συναισθηματικής, γνωστικών και συμπεριφορικών συνέπειες
κινήτρων (Vallerand, 1997· Vallerand & Losier, 1999). Πολλές μελέτες κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες
(βλ. Ryan, 1995· Vallerand, 1997, επανεξετάσεων) έχουν δείξει ότι αυτο-προσδιορίζεται μορφών κινήτρων
(Ενδογενή κίνητρα και αναγνώριση κανονισμού) είναι σταθερά συνδεδεμένες με θετικές συνέπειες
(π. χ. enhanced learning, μεγαλύτερο ενδιαφέρον, μεγαλύτερη προσπάθεια, καλύτερη απόδοση, κ. λπ. ), ενώ τουλάχιστον selfdetermined
μορφών κινήτρων (εξωτερικό κανονισμού και amotivation) συνδέονται με αρνητική
εκβάσεις. Επιπλέον,Ορισμένες εργαστηριακές μελέτες έδειξαν ότι τα άτομα που έχουν αναγκασθεί να
συμμετέχει σε μια δραστηριότητα για εξωγενείς λόγους (δηλ. , είναι αιτιολογημένη σε μη αυτο-προσδιορίζεται έτσι) παραμένουν
λιγότερο κατά την ελεύθερη επιλογή χρονικής περιόδου από εκείνους που είναι εγγενώς κίνητρα (βλ. ως προς τα νομικά & Ryan, 1985 ;
Pelletier & Vallerand, το έτος 1993, για μια ανασκόπηση). Αυτό είναι ιδιαίτερα πιθανό να συμβεί κατά τις μεταγενέστερες
Εμπλοκή στη δραστηριότητα δεν είναι υποχρεωτική (Vallerand et al. , 1997).