Literature)By Manuel E. ArguillaHe

Literature)
By Manuel E. Arguilla


He pulled down his hat until the wide brim touched his shoulders. He crouched lower under the cover of his cart and peered ahead. The road seemed to writhe under the lash of the noon-day heat; it swum from side to side, humped and bent itself like a feeling serpent, and disappeared behind the spur of a low hill on which grew a scrawny thicket of bamboo.

There was not a house in sight. Along the left side of the road ran the deep, dry gorge of a stream, the banks sparsely covered by sun-burned cogon grass. In places, the rocky, waterless bed showed aridly. Farther, beyond the shimmer of quivering heat waves rose ancient hills not less blue than the cloud-palisaded sky. On the right stretched a land waste of low rolling dunes. Scattered clumps of hardy ledda relieved the otherwise barren monotony of the landscape. Far away he could discern a thin indigo line that was the sea.

The grating of the cartwheels on the pebbles of the road and the almost soundless shuffle of the weary bull but emphasized the stillness. Now and then came the dry rustling of falling earth as lumps from the cracked sides of the gorge fell down to the bottom.

He struck at the bull with the slack of the rope. The animal broke into a heavy trot. The dust stirred slumbrously. The bull slowed down, threw up his head, and a glistening thread of saliva spun out into the dry air. The dying rays of the sun were reflected in points of light on the wet, heaving flanks.

The man in the cart did not notice the woman until she had rounded the spur of land and stood unmoving beside the road, watching the cart and its occupant come toward her. She was young, surprisingly sweet and fresh amidst her parched surroundings. A gaily stripped kerchief covered her head, the ends tied at the nape of her neck. She wore a homespun bodice of light red cloth with small white checks. Her skirt was also homespun and showed a pattern of white checks with narrow stripes of yellow and red. With both hands she held by the mouth a large, apparently empty, water jug, the cool red of which blended well with her dress. She was barefoot.

She stood straight and still beside the road and regarded him with frank curiosity. Suddenly she turned and disappeared into the dry gorge. Coming to where she had stood a few moments before, he pulled up the bull and got out of the cart. He saw where a narrow path had been cut into the bank and stood a while lost in thought, absently wiping the perspiration from his face. Then he unhitched his bull and for a few moments, with strong brown fingers, kneaded the hot neck of the beast. Driving the animal before him, he followed the path. It led up the dry bed of the stream; the sharp fragments of sun-heated rocks were like burning coals under his feet. There was no sign of the young woman.

He came upon her beyond a bed in the gorge, where a big mango tree, which had partly fallen from the side of the ravine, cast its cool shade over a well.

She had filled her jar and was rolling the kerchief around her hand into a flat coil which she placed on her head. Without glancing at him, where he had stopped some distance off, she sat down of her heels, gathering the fold of her skirt between her wide-spread knees. She tilted the brimful jar to remove part of the water. One hand on the rim, the other supporting the bottom, she began to raise it to her head. She knelt on one kneeresting, for a moment, the jar onto her head, getting to her feet at the same time. But she staggered a little and water splashed down on her breast. The single bodice instantly clung to her bosom molding the twin hillocks of her breasts warmly brown through the wet cloth. One arm remained uplifted, holding the jar, while the other shook the clinging cloth free of her drenched flesh. Then not once having raised her eyes, she passed by the young man, who stood mutely gazing beside his bull. The animal had found some grass along the path and was industriously grazing.

He turned to watch the graceful figure beneath the jar until it vanished around a bend in the path leading to the road. Then he led the bull to the well, and tethered it to a root of the mango tree.

"The underpart of her arm is white and smooth," he said to his blurred image on the water of the well, as he leaned over before lowering the bucket made of half a petroleum can. "And her hair is thick and black." The bucket struck with a rattling impact. It filled with one long gurgle. He threw his hat on the grass and pulled the bucket up with both hands.

The twisted bamboo rope bit into his hardened palms, and he thought how... the same rope must hurt her.

He placed the dripping bucket on a flat stone, and the bull drank. "Son of lightning!" he said, thumping the side of the bull after it had drunk the third bucketful, "you drink like the great Kuantitao!" A low, rich rumbling rolled through the cavernous body of the beast. He tied it again to the root, and the animal idly rubbed its horns against the wood. The sun had fallen from the perpendicular, and noticing that the bull stood partly exposed to the sun, he pushed it farther into shade. He fanned himself with his hat. He whistled to entice the wind from the sea, but not a breeze stirred.

After a while he put on his hat and hurriedly walked the short distance through the gorge up to the road where his cart stood. From inside he took a jute sack which he slung over one shoulder. With the other arm, he gathered part of the hay at the bottom of the cart. He returned to the well, slips of straw falling behind him as he picked his way from one tuft of grass to another, for the broken rocks of the path has grown exceedingly hot.

He gave the hay to the bull, Its rump was again in the sun, and he had to push it back. "Fool, do you want to broil yourself alive?" he said good-humoredly, slapping the thick haunches. It switched its long-haired tail and fell to eating. The dry, sweet-smelling hay made harsh gritting sounds in the mouth of the hungry animal. Saliva rolled out from the corners, clung to the stiff hairs that fringed the thick lower lip, fell and gleamed and evaporated in the heated air.

He took out of the jute sack a polished coconut shell. The top had been sawed off and holes bored at opposite sides, through which a string tied to the lower part of the shell passed in a loop. The smaller piece could thus be slipped up and down as a cover. The coconut shell contained cooked rice still a little warm. Buried on the top was an egg now boiled hard. He next brought out a bamboo tube of salt, a cake of brown sugar wrapped in banana leaf, and some dried shrimps. Then he spread the sack in what remained of the shade, placed his simple meal thereon, and prepared to eat his dinner. But first he drew a bucketful of water from the well, setting the bucket on a rock. He seated himself on another rock and ate with his fingers. From time to time he drank from the bucket.

He was half through with his meal when the girl came down the path once more. She had changed the wetted bodice. He watched her with lowered head as she approached, and felt a difficulty in continuing to eat, but went through the motions of filling his mouth nevertheless. He strained his eyes looking at the girl from beneath his eyebrows. How graceful she was! Her hips tapered smoothly down to round thighs and supple legs, showing against her skirt and moving straight and free. Her shoulders, small but firm, bore her shapely neck and head with shy pride.

When she was very near, he ate more hurriedly, so that he almost choked. He did not look at her. She placed the jar between three stones. When she picked up the rope of the bucket, he came to himself. He looked up--straight into her face. He saw her eyes. They were brown and were regarding him gravely, without embarrassment; he forget his own timidity.

"Won't you join me, Ading?" he said simply. He remained seated.

Her lips parted in a half smile and a little dimple appeared high upon her right cheek. She shook her head and said: "God reward you, Manong."

"Perhaps the poor food I have is not fit for you?"

"No, no. It isn't that. How can you think of it? I should be ashamed. It is that I have must eaten myself. That is why I came to get water in the middle of the day--we ran out of it. I see you have eggs and shrimps and sugar. Why, be had nothing but rice and salt."

"Salt? Surely you joke."

"I would be ashamed..."

"But what is the matter with salt?"

"Salt...salt...Makes baby stout," he intoned. "My grandmother used to sing that to me when I complained of our food."

They laughed and felt more at ease and regarded each other more openly. He took a long time fingering his rice before raising it to his mouth, the while he gazed up at her and smiled for no reason. She smile back in turn and gave the rope which she held an absent-minded tug. The bucket came down from its perch of rock in a miniature flood. He leaped to his feet with a surprised yell, and the next instant the jute sack on which he lay his meal was drenched. Only the rice inside the coconut shell and the bamboo of tube of salt were saved from
the water.

She was distressed, but he only laughed.

"It is nothing," he said. "It was time I stopped eating. I have filled up to my neck."

"Forgive me, Manong," she insisted. "It was all my fault. Such a clumsy creature I am."

"It was not your fault," she assured him. "I am to blame for placing the bucket of water where I did."

"I will draw you another bucketful," he said. "I am stronger than you."

"No, you must let me do it."

But when he caught hold of the bucket and stretched forth a brawny arm for the coil of rope in her hands, she surrendered both to him quickly and drew back a step as though shy of his touch. He lowered the bucket with his back to her, and she had time to take in the tallness of him, the breadth of his shoulders, the sinewy strength of his legs. Down below in the small of his back,

Results (Thai) 1:

วรรณกรรม)โดยมานูเอล E. Arguillaเขาดึงลงหมวกของเขาจนกระทั่งเปี่ยมกว้างสัมผัสไหล่ของเขา เขา crouched ล่าง under the cover of รถเข็นของเขา และ peered ล่วงหน้า ถนนประจักษ์ชัก ดิ้นชักงอภายใต้ขนตาของความเที่ยงวันร้อน มัน swum จากด้านข้าง ฮัมเป็ดและโค้งตัวเองเช่นพญารู้สึก และหายไปหลังแรงเขาน้อยที่เติบโตไผ่พง scrawnyไม่มีบ้านในสายตา ทางด้านซ้ายของถนนวิ่งโดดลึก แห้งน้ำ ธนาคารครอบคลุมหญ้าบิ๊กซันเขียนเบาบาง ในสถาน หิน waterless เตียงพบ aridly อยู่ห่าง นอกเหนือจากการสั่นสะเทือนของสั่นเครือความร้อนคลื่นกุหลาบภูเขาโบราณไม่น้อยบลูมากกว่าท้องฟ้าเมฆ palisaded ทางด้านขวายืดให้เสียที่ดินดันส์ต่ำกลิ้ง กระจุกกระจายของฝรั่ง ledda ปลดปล่อยบคคลเหล่านี้แห้งแล้งหรือภูมิทัศน์ ห่างเขาสามารถแยกแยะเส้นครามบางที่ทะเลGrating ของ cartwheels บนก้อนกรวดอยู่และ soundless เกือบสลับของวัวอ่อนเปลี้ย แต่เน้นที่ความนิ่ง ตอนนี้แล้วมา rustling แห้งของดินลดลงเป็นน่าจากด้านข้างรอยร้าวของท้าทายล้มลงไปด้านล่างเขาหลงที่วัวด้วยการกระตุ้นของเชือก สัตว์ยากจนเป็น trot หนัก ฝุ่นกวน slumbrously วัวที่ชะลอตัวลง โยนค่าหัวของเขา และปั่นด้ายเป็นประกายของน้ำลายในอากาศแห้ง รังสีตายของดวงอาทิตย์สะท้อนออกมาในจุดของแสงบนเปียก heaving flanksคนในรถเข็นไม่ได้สังเกตเห็นหญิงจนเธอปัดแรงของแผ่นดิน และยืนดูสินค้าในรถเข็นและ occupant ของมาสู่เธอ unmoving ข้างถนน เธอเป็นสาว จู่ ๆ หวาน และสดชื่นท่ามกลางสภาพแวดล้อมของเธอ parched Kerchief gaily ปล้นครอบคลุมศีรษะของเธอ ปลายผูกที่ nape ของคอของเธอ เธอสวมท่อนครกของแสงสีแดงผ้าเช็คขนาดเล็กสีขาว กระโปรงของเธอยังเป็นครก และแสดงให้เห็นว่ารูปแบบของการตรวจสอบสีขาว มีลายแคบสีเหลืองและสีแดง ด้วยสองมือ เธอจัดขึ้น โดยปากเหยือกน้ำขนาดใหญ่ เห็นได้ชัด ว่าง แดงเย็นซึ่งผสมผสานกันกับเสื้อของเธอ เธอแบร์ฟุตเธอยืนตรง และยังคงอยู่ ข้างถนน และถือเขา ด้วยอยากตรงไปตรงมา ทันใดนั้นเธอเปิด และหายไปท้าทายแห้ง เขามาที่เธอได้ยืนอยู่ครู่ก่อน ดึงค่าวัว และได้ออกจากรถเข็น เขาเห็นที่เส้นทางแคบมีการตัดเข้าไปในธนาคาร และยืนในขณะที่หายไปในความคิด absently เช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าของเขา แล้วเขา unhitched เขาวัว และสำหรับครู่ ด้วยมือสีน้ำตาลแข็งแรง นวดอย่างคอร้อนของสัตว์ร้าย ขับขี่สัตว์ก่อนเขา เขาตามเส้นทาง จะนำขึ้นเตียงแห้งน้ำ ชิ้นส่วนคมของหินร้อนดวงอาทิตย์เช่นการเผาไหม้ถ่านหินภายใต้เท้าของเขาได้ ไม่มีเครื่องหมายของหญิงสาวได้เขามาเมื่อเธอเหนือเตียงในท้าทาย ต้นมะม่วงใหญ่ ซึ่งบางส่วนได้ลดลงจากด้านของ ravine โยนความร่มเย็นกว่าดีเธอมาเติมขวดของเธอ และก็กลิ้ง kerchief ที่รอบ ๆ มือของเธอเข้าไปในขดลวดแบนซึ่งเธอวางอยู่บนศีรษะของเธอ โดยทิวทัศน์ที่เขา ซึ่งเขาได้หยุดพักบางปิด เธอนั่งลงของส้นเท้าของเธอ รวบรวมพับกระโปรงของเธอระหว่างหัวเข่าของเธอทั่วทั้งวงการ เธอยืดขวดล้นเอาส่วนของน้ำ มือหนึ่งใน อื่น ๆ ที่สนับสนุนด้านล่าง เธอเริ่มยกให้หัวของเธอ เธอ knelt ใน kneeresting หนึ่ง ครู่ ขวดลงบนศีรษะของเธอ การให้เท้าของเธอในเวลาเดียวกัน นางเหลื่อมกันเล็กน้อย และน้ำ splashed ลงบนเต้านมของเธอไว้ ท่อนเดียวพืชทันทีเพื่อสนิทของเธอปั้น hillocks คู่ของหน้าอกของเธออย่างอบอุ่นน้ำตาลผ่านผ้าเปียก แขนข้างหนึ่งยังคงเชิญ ถือขวด ในขณะที่อีกจับผ้า clinging ฟรีเนื้อเธอ drenched ไม่แล้วเมื่อมียกตาของเธอ เธอผ่าน โดยหนุ่ม ผู้ยืน mutely หดาทรายข้างวัวของเขา สัตว์ได้พบบางหญ้าตลอดเส้น และถูก industriously grazingเขาก็หันไปดูรูปสง่าใต้ขวดจนนั้นศาสดารอบส่วนโค้งเส้นทางนำไปสู่ถนน แล้วเขานำวัวไปดี ก tethered ไปยังรากของต้นมะม่วง"Underpart ของแขนขาว และเรียบ, " เขากล่าวว่า ภาพของเขามัวน้ำดี เป็นเขาเองก่อนสามารถลดกลุ่มที่ทำจากปิโตรเลียมมีครึ่ง "และผมจะหนา และสีดำ" กลุ่มที่หลงกับผล rattling มันเต็มไป ด้วย gurgle หนึ่งยาว เขาโยนหมวกของเขาบนหญ้า และดึงกลุ่มที่ขึ้น ด้วยสองมือเชือกไม้ไผ่บิดบิตเป็นปาล์มเขาชุบแข็ง และเขาคิดว่า อย่างไร...เชือกเดียวกันต้องทำร้ายเธอเขาวางถังแฉะบนก้อนหินแบน และวัวดื่ม "บุตรของฟ้าผ่า" เขากล่าวว่า thumping ด้านของวัวหลังจากนั้นได้ดื่มสาม bucketful "คุณดื่มเช่น Kuantitao ดี" Rumbling ต่ำ รวยสะสมผ่านร่างกายของสัตว์มีถ้ำมาก เขาผูกมันอีกครั้งไปยังราก และสัตว์ rubbed แตรของเปล่า ๆ กับไม้ ดวงอาทิตย์ได้ลดลงจากเส้นตั้งฉาก และสังเกตเห็นว่า วัวยืนบางส่วนสัมผัสแดด เขาผลักมันไกลออกไปเป็นเงา เขาได้กระตุ้นตัวเองกับหมวกของเขา เขา whistled ต่อลมทะเล แต่ลมไม่กวนหลังเขาใส่หมวกของเขา และรีบเดินห่างผ่านท้าทายถึงที่รถของเขายืนอยู่ จากภายในเขาเอาปอเป็นกระสอบทรายที่เขา slung ไหล่กว่าหนึ่ง มีแขนอื่น ๆ เขารวบรวมส่วนฟางที่ด้านล่างของรถเข็น ก็กลับมาดี จัดของฟางที่ตกอยู่ข้างหลังเขาเป็นเขารับเขาจากปุยหญ้าหนึ่งไปยังอีก หินแตกของเส้นทางมีการเติบโตขึ้นไปร้อนเขาให้เฮย์วัว ของเนื้อที่ถูกดวงอาทิตย์อีกครั้ง และเขาต้องผลักดันกลับ "คนโง่ คุณต้องจี่ตัวเองมีชีวิตอยู่หรือไม่" เขากล่าวว่า good-humoredly, slapping haunches หนา มันสลับหางยาว และตกมากิน เฮย์แห้ง หอมหวานทำเสียง gritting รุนแรงในปากสัตว์หิว น้ำลายสะสมออกจากมุม พืชให้เส้นขนแข็งที่ชายล่าง lip หนา ตก gleamed และหายไปในอากาศอุ่นเขาได้ออกจากกระสอบปอกะลาขัดเงา ด้านบนมีการ sawed ปิด และหลุมเบื่อที่ด้านตรงข้าม ผ่านสายเชื่อมโยงกับส่วนล่างของเปลือกผ่านในวน ชิ้นเล็กอาจดังเล็ดรอดขึ้นและลงเป็นหน้าปก กะลามะพร้าวประกอบด้วยข้าวยังอุ่นน้อย ฝังอยู่ด้านบนเป็นไข่ต้มตอนนี้ ยาก ต่อไปนำออกหลอดไม้ไผ่เกลือ เค้กน้ำตาลห่อมัด และบางส่วนแห้งกุ้ง แล้ว ที่เขาแผ่กระสอบอะไรยังคงร่ม วางอาหารของเขาอย่างกร๊าฟฟิค และเตรียมที่จะกินอาหารมื้อเย็น แต่ก่อน เขาวาด bucketful น้ำจากบ่อ การตั้งค่ากลุ่มที่บนก้อนหิน เขานั่งตัวเองบนหินอีก และกิน ด้วยมือของเขา เวลาที่เขาดื่มจากกลุ่มHe was half through with his meal when the girl came down the path once more. She had changed the wetted bodice. He watched her with lowered head as she approached, and felt a difficulty in continuing to eat, but went through the motions of filling his mouth nevertheless. He strained his eyes looking at the girl from beneath his eyebrows. How graceful she was! Her hips tapered smoothly down to round thighs and supple legs, showing against her skirt and moving straight and free. Her shoulders, small but firm, bore her shapely neck and head with shy pride.
When she was very near, he ate more hurriedly, so that he almost choked. He did not look at her. She placed the jar between three stones. When she picked up the rope of the bucket, he came to himself. He looked up--straight into her face. He saw her eyes. They were brown and were regarding him gravely, without embarrassment; he forget his own timidity.

"Won't you join me, Ading?" he said simply. He remained seated.

Her lips parted in a half smile and a little dimple appeared high upon her right cheek. She shook her head and said: "God reward you, Manong."

"Perhaps the poor food I have is not fit for you?"

"No, no. It isn't that. How can you think of it? I should be ashamed. It is that I have must eaten myself. That is why I came to get water in the middle of the day--we ran out of it. I see you have eggs and shrimps and sugar. Why, be had nothing but rice and salt."

"Salt? Surely you joke."

"I would be ashamed..."

"But what is the matter with salt?"

"Salt...salt...Makes baby stout," he intoned. "My grandmother used to sing that to me when I complained of our food."

They laughed and felt more at ease and regarded each other more openly. He took a long time fingering his rice before raising it to his mouth, the while he gazed up at her and smiled for no reason. She smile back in turn and gave the rope which she held an absent-minded tug. The bucket came down from its perch of rock in a miniature flood. He leaped to his feet with a surprised yell, and the next instant the jute sack on which he lay his meal was drenched. Only the rice inside the coconut shell and the bamboo of tube of salt were saved from
the water.

She was distressed, but he only laughed.

"It is nothing," he said. "It was time I stopped eating. I have filled up to my neck."

"Forgive me, Manong," she insisted. "It was all my fault. Such a clumsy creature I am."

"It was not your fault," she assured him. "I am to blame for placing the bucket of water where I did."

"I will draw you another bucketful," he said. "I am stronger than you."

"No, you must let me do it."

But when he caught hold of the bucket and stretched forth a brawny arm for the coil of rope in her hands, she surrendered both to him quickly and drew back a step as though shy of his touch. He lowered the bucket with his back to her, and she had time to take in the tallness of him, the breadth of his shoulders, the sinewy strength of his legs. Down below in the small of his back,

Results (Thai) 2:

วรรณกรรม)
โดยมานูเอลอี Arguilla เขาดึงลงหมวกปีกกว้างจนแตะไหล่ของเขา เขาหมอบต่ำภายใต้ฝาครอบของรถของเขาและ peered ข้างหน้า ถนนดูเหมือนจะชักดิ้นชักงภายใต้ขนตาของความร้อนเที่ยงวัน; มันว่ายน้ำจากทางด้านข้าง, humped และก้มตัวเองเหมือนอย่างงูความรู้สึกและหายไปอยู่เบื้องหลังการกระตุ้นของเนินเขาต่ำที่เติบโตพุ่มผอมไม้ไผ่. มีไม่บ้านในสายตา ไปทางด้านซ้ายของถนนวิ่งลึกกินแห้งของกระแสธนาคารปกคลุมเบาบางโดยดวงอาทิตย์เผาหญ้าคา ในสถานที่ที่หินเตียง waterless แสดงให้เห็น aridly ไกลเกินกว่าระยับของสั่นคลื่นความร้อนเพิ่มขึ้นภูเขาโบราณไม่น้อยกว่าสีฟ้าท้องฟ้าเมฆ palisaded ด้านขวายืดแผ่นดินของเนินการหมุนต่ำ มีฝนฟ้าคะนองกระจายของกอ Ledda บึกบึนโล่งใจที่แห้งแล้งน่าเบื่ออย่างอื่นของภูมิทัศน์ ที่อยู่ห่างไกลเขาสามารถมองเห็นเส้นสีครามบางที่เป็นทะเล. ตะแกรงของตีลังกาบนก้อนหินของถนนและสับเปลี่ยนเงียบเกือบวัวเบื่อ แต่เน้นความเงียบสงบ ขณะนี้แล้วมาทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบแห้งของโลกลดลงเป็นก้อนจากด้านข้างแตกของกินลดลงลงไปด้านล่าง. เขาตีวัวที่มีการหย่อนของเชือก สัตว์บุกเข้าไปวิ่งหนัก ฝุ่นกวน slumbrously วัวชะลอตัวลงโยนขึ้นศีรษะของเขาและด้ายวาววับของน้ำลายหมุนตัวออกไปในอากาศแห้ง รังสีของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตายได้สะท้อนให้เห็นในจุดไฟบนเปียกสีข้างกระเพื่อม. คนที่อยู่ในรถเข็นไม่ได้สังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งจนกระทั่งเธอได้โค้งมนเดือยที่ดินและยืน unmoving ข้างถนนดูรถเข็นและผู้ครอบครองของตน มาต่อเธอ เธอเป็นสาวหวานที่น่าแปลกใจและความสดใหม่อยู่ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่แห้งของเธอ ปล้นร่าเริงผ้าพันคอคลุมศีรษะของเธอปลายผูกที่คอของเธอ เธอสวมเสื้อท่อนบนผ้าพื้นเมืองแสงสีแดงที่มีการตรวจสอบสีขาวขนาดเล็ก กระโปรงของเธอก็ยังเป็นพื้นเมืองและแสดงให้เห็นรูปแบบของการตรวจสอบสีขาวมีลายเส้นแคบของสีเหลืองและสีแดง ด้วยมือทั้งสองข้างของเธอที่จัดขึ้นโดยปากขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่าเห็นได้ชัดว่าเหยือกน้ำแดงเย็นที่ผสมกันได้ดีกับชุดของเธอ เธอเป็นเท้าเปล่า. เธอยืนตรงและยังคงอยู่ข้างถนนและได้รับการยกย่องเขาตรงไปตรงมาด้วยความอยากรู้ ทันใดนั้นเธอหันมาและหายไปในหุบเขาแห้ง มาถึงที่เธอยืนอยู่สักครู่ก่อนที่เขาดึงขึ้นวัวและได้ออกจากรถเข็น เขาเห็นเส้นทางที่แคบได้รับการตัดเข้าธนาคารและยืนในขณะที่หายไปในความคิด์อย่างเลื่อนลอยเช็ดเหงื่อจากใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็ unhitched วัวของเขาและสำหรับช่วงเวลาไม่กี่ด้วยมือสีน้ำตาลที่แข็งแกร่งนวดคอร้อนของสัตว์ร้าย ขับรถสัตว์ก่อนเขาตามเส้นทาง มันจะนำขึ้นเตียงแห้งของกระแส; เศษหินที่คมชัดของดวงอาทิตย์ร้อนเป็นเหมือนการเผาไหม้ถ่านหินใต้พระบาทของพระองค์ ไม่มีสัญญาณของหญิงสาวที่เป็น. เขามาอยู่กับเธอเกินกว่าเตียงในหุบเขาที่ต้นมะม่วงขนาดใหญ่ซึ่งได้ลดลงส่วนหนึ่งมาจากด้านข้างของหุบเขาหล่อเย็นร่มเงาของมันมากกว่ากัน. เธอเต็มไปด้วยขวดของเธอ และได้รับการกลิ้งผ้าเช็ดหน้ารอบมือของเธอเข้าไปในขดลวดแบนที่เธอวางไว้บนศีรษะของเธอ โดยไม่ต้อง glancing ที่เขาที่เขาได้หยุดห่างออกเธอนั่งลงส้นเท้าของเธอรวบรวมพับของกระโปรงของเธอระหว่างหัวเข่าในวงกว้างของเธอ เธอเอียงขวดเต็มเปี่ยมที่จะเอาส่วนหนึ่งของน้ำ มือข้างหนึ่งบนขอบ, อื่น ๆ ที่สนับสนุนด้านล่างเธอเริ่มที่จะยกมันไปที่หัวของเธอ เธอคุกเข่าหนึ่ง kneeresting สำหรับช่วงเวลาที่ขวดลงบนศีรษะของเธอเดินทางไปยังเท้าของเธอในเวลาเดียวกัน แต่เธอถูกย้ายน้อยและน้ำกระเซ็นลงบนหน้าอกของเธอ เสื้อท่อนบนเดียวทันทีเกาะอกของเธอปั้นปิดกั้นฝาแฝดของหน้าอกของเธออย่างอบอุ่นสีน้ำตาลผ่านผ้าเปียก แขนข้างหนึ่งยังคง uplifted ถือขวดในขณะที่อีกส่ายผ้ายึดมั่นฟรีเนื้อเปียกโชกของเธอ แล้วไม่ได้ครั้งเดียวที่มีการยกขึ้นดวงตาของเธอเธอเดินผ่านชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เป็นเบื้อจ้องวัวของเขา สัตว์ได้พบหญ้าบางส่วนตามเส้นทางและขันแข็งปศุสัตว์. เขาหันไปดูรูปที่สง่างามใต้ขวดจนกว่าจะหายไปรอบโค้งในเส้นทางที่นำไปสู่ท้องถนน จากนั้นเขาก็นำวัวไปดีและล่ามมันไปยังรากของต้นมะม่วง. "underpart ของแขนของเธอเป็นสีขาวและเรียบเนียนขึ้น" เขากล่าวในการเบลอภาพของเขาในน้ำจากบ่อในขณะที่เขาโน้มตัวไปข้างหน้า ลดถังที่ทำจากครึ่งปิโตรเลียมสามารถ "และผมของเธอมีความหนาและสีดำ." ถังหลงกับผลกระทบแสนยานุภาพ มันเต็มไปด้วยหนึ่งไหลโครกยาว เขาโยนหมวกของเขาอยู่บนพื้นหญ้าและดึงถังขึ้นด้วยมือทั้งสอง. บิตไม้ไผ่เชือกบิดลงในฝ่ามือแข็งของเขาและเขาคิดว่า ... เชือกเดียวกันจะต้องทำร้ายเธอ. เขาวางถังหยดบนหินแบน และวัวดื่ม "บุตรแห่งฟ้าผ่า!" เขากล่าวว่าการเต้นด้านข้างของวัวหลังจากที่มันได้เมาสามถัง "คุณดื่มเช่น Kuantitao ดี!" ต่ำอุดมไปด้วยเสียงดังก้องรีดผ่านโพรงร่างกายของสัตว์ร้าย เขาผูกอีกครั้งเพื่อรากและสัตว์ลูบอย่างเกียจคร้านแตรต่อต้านไม้ ดวงอาทิตย์ได้ลดลงจากแนวตั้งฉากและสังเกตเห็นว่าวัวยืนสัมผัสบางส่วนไปยังดวงอาทิตย์เขาผลักดันให้มันไกลเข้าไปในที่ร่ม เขาพัดตัวเองกับหมวกของเขา เขาผิวปากเพื่อดึงดูดลมจากทะเลสายลม แต่ไม่ขยับ. หลังจากที่ในขณะที่เขาใส่หมวกของเขาและรีบเดินระยะทางสั้น ๆ ผ่านช่องเขาถึงถนนที่รถเข็นของเขายืนอยู่ จากด้านเขาเอากระสอบปอกระเจาที่เขาสะพายไหล่ข้างหนึ่งมากกว่า กับแขนอีกข้างเขารวมตัวกันเป็นส่วนหนึ่งของหญ้าแห้งที่ด้านล่างของรถเข็น เขาจะกลับไปดีบิลฟางล้มอยู่ข้างหลังเขาในขณะที่เขาเลือกทางของเขาจากที่หนึ่งไปกระจุกหญ้าไปยังอีกสำหรับหินที่แตกสลายของเส้นทางที่มีการเติบโตที่ร้อนเหลือเกิน. เขาให้หญ้าแห้งเพื่อวัวตูดของมันคืออีกครั้งใน ดวงอาทิตย์และเขาจะต้องผลักดันให้มันกลับมา "คนโง่, คุณต้องการที่จะผิงตัวเองมีชีวิตอยู่?" เขากล่าวว่าดี humoredly ตบสะโพกหนา มันเปลี่ยนหางที่มีผมยาวและลดลงในการรับประทานอาหาร แห้งหญ้าแห้งหอมฉุยทำ gritting รุนแรงเสียงในปากของสัตว์หิว น้ำลายรีดออกจากมุมที่ยึดติดกับเส้นขนที่แข็งฝอยริมฝีปากหนาลดลงลดลงและ gleamed และระเหยในอากาศอุ่น. เขาเอาออกมาจากกระสอบปอกะลามะพร้าวขัด ด้านบนได้รับการแปรรูปออกและหลุมเบื่อที่ด้านตรงข้ามผ่านที่สตริงผูกติดอยู่กับส่วนล่างของเปลือกที่ผ่านมาในวง ชิ้นส่วนที่มีขนาดเล็กจึงอาจจะลื่นขึ้นและลงเป็นปก กะลามะพร้าวที่มีข้าวหุงสุกยังคงน้อยอบอุ่น ฝังอยู่ที่ด้านบนเป็นไข่ต้มในขณะนี้อย่างหนัก ถัดจากนั้นเขานำออกมากระบอกไม้ไผ่เกลือเค้กน้ำตาลทรายแดงห่อด้วยใบตองและบางกุ้งแห้ง จากนั้นเขาก็แพร่กระจายกระสอบในสิ่งที่ยังคงอยู่ในที่ร่มที่วางไว้ปลูกอาหารของเขาง่ายและเตรียมที่จะรับประทานอาหารค่ำของเขา แต่ก่อนที่เขาดึงถังน้ำจากบ่อตั้งถังบนหิน เขาทรุดตัวลงนั่งบนหินอีกก้อนหนึ่งและกินด้วยมือของเขา จากเวลาที่เขาดื่มจากถัง. เขาเป็นครึ่งหนึ่งผ่านกับอาหารของเขาเมื่อหญิงสาวที่มาลงเส้นทางอีกครั้ง เธอได้เปลี่ยนเสื้อท่อนบนเปียก เขาเฝ้ามองเธอกับหัวลดลงในขณะที่เธอเดินเข้ามาใกล้และรู้สึกยากลำบากในการดำเนินการต่อไปกิน แต่ไปผ่านการเคลื่อนไหวของการกรอกปากของเขายังคง เขาเครียดสายตาของเขามองไปที่หญิงสาวที่มาจากใต้คิ้วของเขา วิธีที่สง่างามเธอเป็น! สะโพกของเธอเรียวลงไปได้อย่างราบรื่นรอบต้นขาและขานุ่มแสดงกับกระโปรงของเธอและการย้ายตรงและฟรี ไหล่ของเธอมีขนาดเล็ก แต่ บริษัท เจาะคอหุ่นดีและศีรษะของเธอด้วยความภาคภูมิใจขี้อาย. เมื่อเธออายุมากใกล้เขากินมากขึ้นอย่างรีบเร่งเพื่อที่เขาเกือบจะสำลัก เขาไม่ได้มองไปที่เธอ เธอวางขวดระหว่างสามหิน เมื่อเธอหยิบขึ้นมาเชือกถังของเขามาให้กับตัวเอง เขามองขึ้นไป - ตรงเข้าใบหน้าของเธอ เขาเห็นดวงตาของเธอ พวกเขาเป็นสีน้ำตาลและถูกเกี่ยวกับเขาหนักโดยไม่ต้องลำบากใจ; เขาลืมความหวาดกลัวของตัวเอง. "คุณจะไม่เข้าร่วมฉัน ading?" เขากล่าวว่าเพียงแค่ เขายังคงนั่ง. ริมฝีปากของเธอแยกในครึ่งรอยยิ้มและลักยิ้มเล็ก ๆ น้อย ๆ ปรากฏสูงแก้มขวาของเธอ เธอส่ายหัวของเธอและกล่าวว่า ". พระเจ้าตอบแทนคุณ, Manong" ? "บางทีอาจจะเป็นอาหารที่ไม่ดีที่ฉันได้เป็นไม่เหมาะสำหรับคุณ" .. "ไม่ไม่ไม่ว่าวิธีการที่คุณสามารถคิดว่ามันฉันควรจะเป็นอย่างไร . มันเป็นความละอายใจที่ฉันได้ต้องกินตัวเองนั่นคือเหตุผลที่ผมมาที่จะได้รับน้ำในระหว่างวัน -.. เราวิ่งออกมาจากมันฉันเห็นคุณมีไข่และกุ้งและน้ำตาลทำไมจะไม่ได้มีอะไร แต่ข้าว. และเกลือ. " "เกลือ? แน่นอนตลกคุณ." "ฉันจะละอายใจ ... " "แต่สิ่งที่เป็นเรื่องกับเกลือได้หรือไม่" "... เกลือเกลือ ... ทำให้อ้วนทารก" เขาท่อง "ยายของฉันใช้ในการร้องเพลงที่ฉันเมื่อฉันบ่นของอาหารของเรา." พวกเขาหัวเราะและรู้สึกสบายใจมากขึ้นและได้รับการยกย่องกันอย่างเปิดเผยมากขึ้น เขาใช้เวลานานข้าวนิ้วของเขาก่อนที่จะเพิ่มไปที่ปากของเขาในขณะที่เขาจ้องมองขึ้นไปที่เธอและยิ้มโดยไม่มีเหตุผล เธอยิ้มกลับมาในการเปิดและให้เชือกที่เธอจัดขึ้นลากจูงเหม่อลอย ถังลงมาจากเกาะของร็อคในน้ำท่วมขนาดเล็ก เขากระโดดไปที่เท้าของเขากับตะโกนประหลาดใจและต่อไปทันทีกระสอบปอกระเจาที่เขาวางอาหารของเขาเปียกโชก เฉพาะข้าวภายในกะลามะพร้าวและไม้ไผ่ของหลอดของเกลือที่ถูกบันทึกไว้จากน้ำ. เธอเป็นทุกข์ แต่เขาหัวเราะ. "มันคืออะไร" เขากล่าว "มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันหยุดกิน. ฉันเต็มไปที่คอของฉัน." "ยกโทษให้ฉัน, Manong" เธอยืนยัน "มันเป็นความผิดของฉัน. ดังกล่าวเป็นสิ่งมีชีวิตเงอะงะฉัน." "มันไม่ใช่ความผิดของคุณ" เธอเขามั่นใจ "ผมจะตำหนิสำหรับการวางถังน้ำที่ฉันได้." "ผมจะดึงคุณถังอีก" เขากล่าว "ผมมีความแข็งแกร่งกว่าคุณ." "ไม่คุณต้องให้ฉันทำมัน." แต่เมื่อเขาจับถือของถังและเหยียดแขนแข็งแรงสำหรับขดเชือกในมือของเธอเธอยอมจำนนกับเขาทั้งสองได้อย่างรวดเร็วและดึง ขั้นตอนที่กลับราวกับว่าอายของสัมผัสของเขา เขาลดลงถังกับด้านหลังของเขากับเธอและเธอมีเวลาที่จะใช้ในความสูงของเขา, ความกว้างของไหล่ของเขา, ความแข็งแรงมีกำลังวังชาของขาของเขา ลงด้านล่างในขนาดเล็กจากด้านหลังของเขา

Results (Thai) 3:

วรรณกรรม )



arguilla โดยมานูเอล อี เขาดึงหมวกลงจนแตะไหล่กว้างขอบ . เขาหมอบต่ำภายใต้ฝาครอบของรถเข็นของเขาและมองออกไปข้างหน้า ถนนประจักษ์ว่านใต้ขนตาของเวลาเที่ยงวันร้อน มันว่ายน้ำจากทางด้านข้าง และโค้งเหมือนงูตัวบะ บะ กับความรู้สึก และหายไปหลังเดือยของเนินเขาต่ำที่เพิ่มขึ้นพุ่มไม้ไผ่

ผอมมาก .ไม่มีบ้านอยู่ในสายตา ทางด้านซ้ายของถนนวิ่งลึก , เหวแห้งของลำธาร ธนาคารโดนแดดเผาเบาบางปกคลุมด้วยหญ้าคา . ในสถานที่ , หิน , waterless เตียงพบไร้อารมณ์และซ้ำ . ไกลเกินกว่าแสงระยับของการสั่นของคลื่นความร้อนเพิ่มขึ้นเนินโบราณไม่น้อยกว่า palisaded สีฟ้าเมฆฟ้า บนขวายืดที่ดินของเสียของเนินทราย rolling ต่ำกระจัดกระจายอยู่ Hardy ledda โล่งใจ monotony มิฉะนั้นแห้งแล้งของภูมิทัศน์ ไกลออกไป เขาสามารถแยกแยะบางครามบรรทัดที่ทะเล

ตะแกรงของตีลังกาบนก้อนกรวดของถนนและเกือบไร้เสียงสับเปลี่ยนของกระทิงเหนื่อยล้า แต่เน้นความนิ่งตอนนี้ก็เลยแห้งกรอบแกรบของโลกลดลงเป็นก้อนจากรอยร้าวข้างเหวหล่นลงไปด้านล่าง

เขาหลงที่กระทิงหย่อนของเชือก สัตว์ที่ยากจนเป็นเสียงหนัก ฝุ่น slumbrously กวน . วัวชะลอตัวลง โยน หัว และที่หัวข้อของน้ำลายปั่นออกไปในที่อากาศแห้งตาย rays ของดวงอาทิตย์สะท้อนในจุดของแสงบนเปียก ส่งสัญญาณด้านข้าง

ผู้ชายในรถไม่ได้สังเกตหญิงสาวจนเธอได้กลมเดือยของที่ดินและยืนไม่ขยับสายดูรถเข็นและผู้ครอบครองมาสู่เธอ เธอยังเด็ก จู่ ๆ หวาน และสด ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่แห้งแล้งของเธอ เป็นอย่างร่าเริงปล้น kerchief คลุมศีรษะของเธอปลายผูกที่ท้ายทอยของเธอ เธอสวม homespun เสื้อท่อนบนของแสงผ้าสีแดงมีการตรวจสอบขนาดเล็กสีขาว กระโปรงเธอยังอธิบายและแสดงให้เห็นรูปแบบของการตรวจสอบสีขาวแถบแคบของสีเหลืองและสีแดง กับสองมือเธอที่จัดขึ้นโดยปากขนาดใหญ่เห็นได้ชัดว่าง , เหยือกน้ำ , สีแดงเย็นที่ผสมได้ดีกับชุดของเธอ เธอเดินเท้าเปล่า

เธอยืนตรงและนิ่งอยู่ข้างถนน และถือว่าเขาแฟรงค์ อยากรู้อยากเห็น อยู่ๆเธอก็หันมาและหายเข้าไปในหุบเขาแห้ง มาเพื่อที่เธอได้ยืนอยู่สักครู่ก่อนที่เขาดึงขึ้นวัวออกมาจากเกวียน เขาเห็นว่าเส้นทางที่แคบได้รับการตัดในธนาคาร และยืนในขณะที่หลงคิดว่าเผลอเช็ดเหงื่อจากใบหน้าของเขา