Two days after the devastating eart

Two days after the devastating earthquake in Nepal, a story appeared in the local press about Bhaktapur, a historic city in the wider Kathmandu Valley. Ram and Maiya Baasi were outside their home, now reduced to rubble, searching for ways to get in and recover something, anything, of value. Their injured daughter was in the district hospital, and needed to be transferred to another. But all their money and resources lay buried in the ruins of their home. Others warned them not to get too close, as severe aftershocks continued. The mother insisted on going in, but could recover little. Meanwhile, next door, four corpses were found.

My family lives only a few miles away, but it was luckier. Our house remained intact, and my father, who has limited mobility, was able to stay safely indoors. My mother was travelling in the eastern hills and was unhurt; she returned home the next day. When I spoke to her over Skype, she said that the constant tremors and aftershocks frightened her, but my father spoke more calmly, about the uselessness of panic. Bhaktapur is only ten miles from the central government district, but for almost four days after the earthquake, the state still had not been able to assess the loss there, reach out to citizens, or send rescue teams to clear debris and provide a measure of relief.

The great earthquake, as the Nepalese press is calling it, measured 7.8 on the Richter scale; its epicenter was in a hill district eighty kilometres northwest of Kathmandu. The United Nations has estimated that more than a quarter of the country’s population, as many as eight million people, has been affected. By Monday evening, nine days after the earthquake, the government had declared that seven thousand three hundred and sixty-five people had died, fourteen thousand three hundred and sixty-six had been injured, and almost half a million had been displaced from their homes. The finance minister reported that more than ten thousand government buildings, including schools and health centers, were destroyed, and that thirteen thousand other buildings were damaged. The government estimates that more than two hundred thousand houses have been destroyed.

The capital of Kathmandu has remained the center of attention since the tragedy. Because of severe aftershocks, for the first three nights, most of the city slept out in the open, in public spaces, fields, even inside sewage pipes. There are shortages of drinking water and food, and other essential supplies are running low. On Tuesday, a journalist tweeted from Harissiddhi, on the outskirts of the city, “Tonight’s dinner is their last pack of rice. They need food. Water sources contaminated.” Devendra Raj Panday, a former finance minister and a leading civil-society activist, walked Kathmandu’s streets on Tuesday and reported a critical need for sanitation and waste-disposal services. What the capital is now witnessing is an exodus. Half a million citizens have left out of fear, but mostly to track the fate of their families back in villages affected by the tragedy.

Information about the scale of the crisis in rural Nepal has only just started to emerge, through aerial surveys, rescue missions, social media, and those who have been able to leave their villages and report to the world. A friend from Gorkha said that her village had been destroyed and that the entire community had been sleeping in a goat shed. Another friend wrote that all of the homes in Thame, in the Khumbu region of Everest, had collapsed. From the village of Sikharpur, in the Sindhupalchowk district, a news agency reported that “a foul smell has started emanating from the bodies of the dead,” posing the threat of an epidemic. Sindhupalchowk appears to be among the most severely affected districts. A limited number of tents had arrived in the region, but local administrators were unsure how to distribute the supplies that have come their way. “It must be the same everywhere, so it may not be possible for the government to come to the rescue of all,” Subash Majhi, a survivor, told the news agency. “But if we could get some tents and medicine, we could have some ground to live on.”

One view holds that no government could have dealt with a crisis of this magnitude, let alone Nepal’s; the country was locked in civil war between 1996 and 2006, and has been unable to write a constitution since then. Under the circumstances, according to this view, the government is doing its best. Civil servants and the security forces are also doing a credible job, putting their own lives at risk. The bulk of Nepal’s Army and security forces are involved in rescue and relief operations. Many Nepalese believe that it is time to bury political differences, work together, support the government, channel relief through its agencies, donate to the Prime Minister’s relief fund, and strengthen the state system.

Results (Thai) 1:

วันที่สองหลังจากแผ่นดินไหวทำลายล้างประเทศเนปาล เรื่องราวที่ปรากฏในท้องถิ่นเกี่ยวกับบักตะปูร์ เมืองโบราณแห่งหุบเขากาฐมาณฑุกว้าง Ram และ Maiya Baasi ได้นอกบ้าน ตอนนี้ ลดลงเป็นอิฐ ค้นหาวิธี การได้รับการกู้คืนบางสิ่ง สิ่งที่มี ค่า ลูกสาวของพวกเขาบาดเจ็บในโรงพยาบาลอำเภอ และจำเป็นที่จะโอนย้ายไปยังอีก แต่เงินและทรัพยากรทั้งหมดของพวกเขาวางฝังอยู่ในซากปรักหักพังของบ้านของพวกเขา คนอื่นเตือนพวกเขาจะใกล้ชิดเกินไป เป็นรุนแรงระลอกต่อไป แม่ยืนยันบนไปใน แต่ไม่สามารถกู้คืนเพียงเล็กน้อย ในขณะเดียวกัน พระเอก 4 ศพพบครอบครัวของฉันอยู่เพียงไม่กี่ไมล์ออกไป แต่ถูก luckier บ้านเรายังคงเหมือนเดิม และพ่อ ที่มีความคล่องตัว ได้อยู่อย่างปลอดภัยในร่ม แม่ของฉันถูกเดินเนินเขาตะวันออก และถูก unhurt เธอกลับบ้านในวันถัดไป เมื่อฉันพูดกับเธอผ่าน Skype เธอบอกว่า tremors คงและระลอกกลัวได้พ่อของเธอ แต่ฉันพูดขึ้นเบา ๆ เกี่ยวกับ uselessness ของตกใจ บักตะปูร์เป็นสิบไมล์จากเขตรัฐบาลกลาง แต่เกือบสี่วันหลังจากแผ่นดินไหว รัฐยังมีไม่ได้ประเมินการสูญเสีย เข้าถึงประชาชน หรือส่งทีมกู้ภัย เพื่อล้างเศษวัดบรรเทาแผ่นดินไหวที่ดี เป็นข่าวเนปาลโทร วัด 7.8 บนสเกลถือ ของจุดศูนย์กลางอยู่ในเขตเขากิโลเมตรที่แปดตะวันตกเฉียงเหนือของ สหประชาชาติได้ประเมินว่า ได้รับผลกระทบมากกว่าสี่ของประชากรของประเทศ เป็นแปดล้านคน โดยเย็นวันจันทร์ วันที่ 9 หลังจากแผ่นดินไหว รัฐบาลได้ประกาศว่า เจ็ดพันสามร้อยหก - ห้าคนเสียชีวิต ได้รับบาดเจ็บสิบสี่พันสามร้อย และหกหก และเกือบครึ่งล้านได้รับพลัดถิ่นจากบ้านของพวกเขา รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการเงินรายงานว่า มากกว่ารัฐบาลหมื่นอาคาร โรงเรียนและศูนย์สุขภาพ ถูกทำลาย และอาคารอื่น ๆ 13 พันเสียหาย รัฐบาลประเมินว่า กว่าสองแสนบ้านได้ถูกทำลายThe capital of Kathmandu has remained the center of attention since the tragedy. Because of severe aftershocks, for the first three nights, most of the city slept out in the open, in public spaces, fields, even inside sewage pipes. There are shortages of drinking water and food, and other essential supplies are running low. On Tuesday, a journalist tweeted from Harissiddhi, on the outskirts of the city, “Tonight’s dinner is their last pack of rice. They need food. Water sources contaminated.” Devendra Raj Panday, a former finance minister and a leading civil-society activist, walked Kathmandu’s streets on Tuesday and reported a critical need for sanitation and waste-disposal services. What the capital is now witnessing is an exodus. Half a million citizens have left out of fear, but mostly to track the fate of their families back in villages affected by the tragedy.Information about the scale of the crisis in rural Nepal has only just started to emerge, through aerial surveys, rescue missions, social media, and those who have been able to leave their villages and report to the world. A friend from Gorkha said that her village had been destroyed and that the entire community had been sleeping in a goat shed. Another friend wrote that all of the homes in Thame, in the Khumbu region of Everest, had collapsed. From the village of Sikharpur, in the Sindhupalchowk district, a news agency reported that “a foul smell has started emanating from the bodies of the dead,” posing the threat of an epidemic. Sindhupalchowk appears to be among the most severely affected districts. A limited number of tents had arrived in the region, but local administrators were unsure how to distribute the supplies that have come their way. “It must be the same everywhere, so it may not be possible for the government to come to the rescue of all,” Subash Majhi, a survivor, told the news agency. “But if we could get some tents and medicine, we could have some ground to live on.”One view holds that no government could have dealt with a crisis of this magnitude, let alone Nepal’s; the country was locked in civil war between 1996 and 2006, and has been unable to write a constitution since then. Under the circumstances, according to this view, the government is doing its best. Civil servants and the security forces are also doing a credible job, putting their own lives at risk. The bulk of Nepal’s Army and security forces are involved in rescue and relief operations. Many Nepalese believe that it is time to bury political differences, work together, support the government, channel relief through its agencies, donate to the Prime Minister’s relief fund, and strengthen the state system.

Results (Thai) 2:

สองวันหลังจากแผ่นดินไหวรุนแรงในประเทศเนปาลเป็นเรื่องที่ปรากฏในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นเกี่ยวกับบักตาปูร์เป็นเมืองประวัติศาสตร์ในหุบเขากาฐมา ณ ที่กว้างขึ้น รามและไมยะ Baasi อยู่ข้างนอกบ้านของพวกเขาในขณะนี้เพื่อลดขยะหาวิธีที่จะได้รับในและกู้คืนบางสิ่งบางอย่างอะไรที่มีค่า ลูกสาวของพวกเขาได้รับบาดเจ็บอยู่ในโรงพยาบาลอำเภอและความจำเป็นที่จะถูกโอนไปยังอีก แต่เงินของพวกเขาทั้งหมดและทรัพยากรที่วางฝังอยู่ในซากปรักหักพังของบ้านของพวกเขา อื่น ๆ เตือนพวกเขาไม่ได้ที่จะได้ใกล้ชิดเกินไปเป็นระลอกที่รุนแรงอย่างต่อเนื่อง แม่ยืนยันว่าจะไปใน แต่สามารถกู้คืนเล็ก ๆ น้อย ๆ ในขณะเดียวกันประตูถัดไปสี่ศพของเขาถูกพบ. ครอบครัวของฉันมีชีวิตอยู่เพียงไม่กี่ไมล์ห่างออกไป แต่มันก็เป็นโชคดี บ้านของเรายังคงเหมือนเดิมและพ่อของฉันที่มีการ จำกัด การเคลื่อนไหวก็สามารถที่จะอยู่ได้อย่างปลอดภัยในบ้าน แม่ของฉันกำลังเดินทางไปในภูเขาตะวันออกและเป็นอันตราย; เธอกลับบ้านในวันรุ่งขึ้น เมื่อฉันพูดกับเธอมากกว่า Skype, เธอบอกว่าแรงสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่องและระลอกกลัวของเธอ แต่พ่อของฉันพูดอย่างใจเย็นมากขึ้นเกี่ยวกับความไร้ประโยชน์ของความหวาดกลัว บักตาปูร์เป็นเพียงสิบไมล์จากย่านรัฐบาลกลาง แต่เกือบสี่วันหลังจากแผ่นดินไหวที่รัฐยังไม่ได้รับสามารถที่จะประเมินความสูญเสียที่นั่นเอื้อมมือออกไปประชาชนหรือส่งหน่วยกู้ภัยเคลียร์เศษและให้การวัดผล . บรรเทาแผ่นดินไหวใหญ่ในขณะที่กดเนปาลจะเรียกมันวัด 7.8 ตามมาตราริกเตอร์; ศูนย์กลางอยู่ในอำเภอเนินเขาแปดสิบกิโลเมตรทางตะวันตกเฉียงเหนือของฐมา ณ ฑุ สหประชาชาติได้มีการประมาณการว่ากว่าหนึ่งในสี่ของประชากรของประเทศมากที่สุดเท่าที่แปดล้านคนได้รับผลกระทบ โดยช่วงเย็นวันจันทร์ที่เก้าวันหลังเกิดแผ่นดินไหวที่รัฐบาลได้ประกาศว่า 7,365 คนเสียชีวิต 14,366 ได้รับบาดเจ็บและเกือบครึ่งล้านได้รับการย้ายออกจากบ้านของพวกเขา . กระทรวงการคลังรายงานว่ากว่าหมื่นอาคารรัฐบาลรวมทั้งโรงเรียนและศูนย์สุขภาพที่ถูกทำลายและที่สามพันอาคารอื่น ๆ ได้รับความเสียหาย รัฐบาลประมาณการว่ากว่าสองแสนบ้านได้ถูกทำลาย. เมืองหลวงของกาฐมา ณ ยังคงอยู่ศูนย์กลางของความสนใจตั้งแต่โศกนาฏกรรม เพราะความรุนแรงระลอกสำหรับสามคืนแรกที่มากที่สุดของเมืองนอนหลับออกมาในที่โล่งในพื้นที่สาธารณะเขตข้อมูลแม้ภายในท่อน้ำทิ้ง มีปัญหาการขาดแคลนน้ำดื่มและอาหารและอุปกรณ์ที่จำเป็นอื่น ๆ กำลังทำงานต่ำ เมื่อวันอังคารที่นักข่าวได้เริ่มทวีตจาก Harissiddhi ในเขตชานเมืองของเมือง "อาหารค่ำคืนนี้เป็นแพ็คสุดท้ายของข้าว พวกเขาต้องการอาหาร แหล่งน้ำที่ปนเปื้อน. "Devendra ราชา Panday, กระทรวงการคลังและอดีตนักเคลื่อนไหวภาคประชาสังคมชั้นนำเดินถนนของกาฐมา ณ ในวันอังคารและรายงานความจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับการสุขาภิบาลและบริการกำจัดขยะ สิ่งที่เมืองหลวงอยู่ในขณะนี้เป็นพยานอพยพ ครึ่งล้านคนไม่เคยมีใครออกจากความกลัว แต่ส่วนใหญ่ในการติดตามชะตากรรมของครอบครัวของพวกเขากลับมาอยู่ในหมู่บ้านที่ได้รับผลกระทบจากโศกนาฏกรรม. ข้อมูลเกี่ยวกับขนาดของวิกฤตในชนบทเนปาลได้เริ่มต้นเพียงแค่โผล่ออกมาผ่านการสำรวจทางอากาศภารกิจกู้ภัย สื่อสังคมและผู้ที่ได้รับสามารถที่จะออกจากหมู่บ้านของพวกเขาและรายงานไปทั่วโลก เพื่อนจาก Gorkha กล่าวว่าหมู่บ้านของเธอได้ถูกทำลายและชุมชนทั้งหมดได้รับการนอนหลับอยู่ในเพิงแพะ เพื่อนอีกคนหนึ่งเขียนว่าทั้งหมดของบ้านใน Thame ในภูมิภาค Khumbu ของเอเวอร์เรสได้ทรุดตัวลง จากหมู่บ้าน Sikharpur ในเขต Sindhupalchowk, สำนักข่าวรายงานว่า "กลิ่นเหม็นได้เริ่มเล็ดลอดออกมาจากร่างกายของคนตาย" สวมรอยเป็นภัยคุกคามของการแพร่ระบาด Sindhupalchowk ดูเหมือนจะเป็นในหมู่ผู้ที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดหัวเมืองอย่างรุนแรง จำนวนที่ จำกัด ของเต๊นท์ได้เดินทางมาถึงในภูมิภาคนี้ แต่ผู้บริหารท้องถิ่นไม่แน่ใจวิธีการกระจายอุปกรณ์ที่มีมาทางของพวกเขา "มันจะต้องเป็นเหมือนกันทุกที่ดังนั้นจึงอาจเป็นไปไม่ได้สำหรับรัฐบาลที่จะมาช่วยเหลือของทุกคน" Subash จี้รอดชีวิตบอกสำนักข่าว "แต่ถ้าเราจะได้รับเต็นท์และยาเราจะได้มีพื้นดินบางที่จะอยู่บน." มุมมองหนึ่งถือได้ว่ารัฐบาลอาจจะมีการจัดการกับวิกฤตของขนาดนี้ให้อยู่คนเดียวเนปาล; ประเทศที่ถูกขังอยู่ในสงครามกลางเมืองระหว่างปี 1996 และปี 2006 และได้รับไม่สามารถที่จะเขียนรัฐธรรมนูญตั้งแต่นั้นมา ภายใต้สถานการณ์ที่เป็นไปตามมุมมองนี้รัฐบาลจะทำดีที่สุด ข้าราชการพลเรือนและกองกำลังรักษาความปลอดภัยนอกจากนี้ยังมีการทำงานที่มีความน่าเชื่อถือวางชีวิตของตัวเองที่มีความเสี่ยง เป็นกลุ่มของกองทัพเนปาลและกองกำลังความมั่นคงมีส่วนร่วมในการช่วยเหลือบรรเทาทุกข์และการดำเนินงาน เนปาลหลายคนเชื่อว่ามันเป็นเวลาที่จะฝังศพแตกต่างทางการเมือง, การทำงานร่วมกันสนับสนุนรัฐบาลในการบรรเทาช่องทางผ่านหน่วยงานของบริจาคให้กับกองทุนบรรเทานายกรัฐมนตรีและเสริมสร้างระบบของรัฐ

Results (Thai) 3:

สองวันหลังจากเกิดแผ่นดินไหวรุนแรงในเนปาล เรื่องราวที่ปรากฏในสื่อมวลชนท้องถิ่นเกี่ยวกับภักตะปูร์ เมืองประวัติศาสตร์ในกว้าง Kathmandu Valley RAM และฮิซาอุ baasi อยู่นอกบ้าน ตอนนี้ลดเศษหินหรืออิฐ ค้นหาวิธีที่จะได้รับในและกู้คืนอะไร ค่า ลูกสาวได้รับบาดเจ็บอยู่ในโรงพยาบาล และต้องย้ายไปอีกแต่เงินทั้งหมดของพวกเขาและทรัพยากรวางฝังอยู่ในซากปรักหักพังของบ้านของพวกเขา คนอื่นห้ามเข้าไปใกล้ เป็นระลอกรุนแรงอย่างต่อเนื่อง แม่ยืนกรานว่าจะไป แต่สามารถกู้คืนเล็กน้อย ขณะเดียวกัน ประตูถัดไปสี่ศพพบ

ครอบครัวของฉันอาศัยอยู่เพียงไม่กี่ไมล์ห่างออกไป แต่มันเป็นโชคดี ที่บ้านของเรายังคงเหมือนเดิม และพ่อ ที่ จำกัด การเคลื่อนไหวก็สามารถที่จะอยู่ได้อย่างปลอดภัยในบ้าน แม่ของฉันกำลังเดินทางในภูเขาทางทิศตะวันออก และไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ เธอกลับบ้านในวันถัดไป เมื่อฉันพูดกับเธอผ่าน Skype , เธอกล่าวว่า แรงสั่นสะเทือนที่คงที่ และระลอกตกใจของเธอ แต่พ่อพูดอีกอย่างใจเย็น แล้วไม่ได้ผลของการตื่นตระหนก ภักตะปุร์เป็นเพียงสิบไมล์จากเขตรัฐบาลกลางแต่เกือบสี่วันหลังจากที่เกิดแผ่นดินไหว รัฐยังไม่สามารถประเมินความสูญเสียนั้น เข้าถึงประชาชน หรือส่งทีมกู้ภัยเพื่อล้างเศษซาก และให้วัด โล่งอก

เกิดแผ่นดินไหวใหญ่ กดเนปาลเรียกมันวัดได้ 7.8 ริกเตอร์ มีจุดศูนย์กลางเป็นเนินเขาตำบล 80 กิโลเมตรทางตะวันตกเฉียงเหนือของกาฐมาณฑุสหประชาชาติได้มีการประมาณการว่ามากกว่าหนึ่งในสี่ของประชากรของประเทศ ประชาชนหลายล้านแปด ได้รับผลกระทบ โดย เย็นวันจันทร์ เก้าวันหลังจากที่เกิดแผ่นดินไหว รัฐบาลได้ประกาศว่าเจ็ดพันสามร้อยหกสิบห้าคนเสียชีวิต สิบสี่พันสามร้อยหกสิบหกได้รับบาดเจ็บ ,และเกือบครึ่งล้าน เคยถูกไล่ออกจากบ้าน กระทรวงการคลังรายงานว่า มากกว่าหมื่นอาคารของรัฐบาล รวมทั้งโรงเรียนและศูนย์สุขภาพ ถูกทำลาย และที่ สิบสามหมื่นอาคารอื่นๆ ได้รับความเสียหาย รัฐบาลประมาณการว่ามากกว่า 2 แสนบาท บ้านที่ถูกทำลาย .

เมืองหลวงของ กาฐมาณฑุ ได้อยู่ที่ศูนย์กลางของความสนใจ ตั้งแต่โศกนาฏกรรม เพราะระลอกรุนแรง สำหรับสามคืนแรก ส่วนใหญ่ของเมืองนอนในที่โล่ง ในพื้นที่สาธารณะเขต แม้แต่ภายในท่อโสโครก มีการขาดแคลนน้ำดื่ม และอาหาร และอุปกรณ์ที่จำเป็นอื่น ๆวิ่งน้อย วันอังคาร นักข่าวจาก harissiddhi tweeted ,ในเขตชานเมืองของเมือง " อาหารเย็นคืนนี้เป็นฝูงสุดท้ายของข้าว พวกเขาต้องการอาหาร แหล่งน้ำที่ปนเปื้อน " devendra ราจ panday , รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังและอดีตผู้นำประชาสังคมกิจกรรม เดิน กาฐมาณฑุ เป็นถนนใน วันอังคาร และ รายงาน ต้องสะอาด และการบริการ การทิ้งขยะ มีเมืองหลวงคือตอนนี้ที่เห็นคือ อพยพครึ่งล้านคนได้ออกมาจากความกลัว แต่ส่วนใหญ่จะติดตามชะตากรรมของครอบครัวกลับไปหมู่บ้านที่ได้รับผลกระทบจากโศกนาฏกรรม .

ข้อมูลเกี่ยวกับขนาดของวิกฤตในชนบทของเนปาลเพิ่งเริ่มที่จะออกมาผ่านการสำรวจภาพถ่ายทางอากาศภารกิจช่วยเหลือสังคม และผู้ที่ได้รับสามารถที่จะทิ้ง หมู่บ้านและรายงานของพวกเขาไปทั่วโลกเพื่อนจากกอร์ขา กล่าวว่า หมู่บ้านของเธอถูกทำลาย และที่ชุมชน ทั้งที่เคยนอนในแพะหลั่ง เพื่อนอีกคนเขียนทั้งหมดของบ้านใน Thame , ในคุมบุเขตของ Everest , ล้มหมดสติ จากหมู่บ้าน sikharpur ใน sindhupalchowk District , สำนักข่าวรายงานว่า " กลิ่นเหม็นได้เริ่มฉายออกมาจากร่างของคนตาย" วางตัวภัยคุกคามจากโรคระบาด sindhupalchowk ปรากฏอยู่ในหมู่ที่สุดที่รุนแรงมากขึ้น จำนวนจำกัดเต็นท์ได้เดินทางมาถึงในเขต แต่ผู้บริหารท้องถิ่นไม่แน่ใจวิธีการแจกจ่ายวัสดุที่มาทางของพวกเขา " มันต้องเป็นเหมือนกันหมด ดังนั้นจึงอาจเป็นไปได้ที่รัฐบาลให้มาช่วยเหลือของทั้งหมด " subash majhi , ผู้รอดชีวิตบอกหน่วยงานข่าว " แต่ถ้าเราเอาเต็นท์ และ ยา เราสามารถมีพื้นดินอยู่ได้ "

มุมมองหนึ่งถือว่าไม่มีรัฐบาลน่าจะจัดการกับวิกฤตขนาดนี้ อย่าว่าแต่ของเนปาลประเทศที่ถูกขังอยู่ในสงครามกลางเมืองระหว่างปี 1996 และปี 2006 และได้รับไม่สามารถที่จะเขียนรัฐธรรมนูญ ตั้งแต่นั้นมา ภายใต้สถานการณ์ จากมุมมองนี้รัฐบาลจะทำอะไรดีที่สุด ข้าราชการและเจ้าหน้าที่ยังทำงานได้น่าเชื่อถือ ทำให้ชีวิตของตัวเองตกอยู่ในความเสี่ยง เป็นกลุ่มของเนปาลกองทัพและกองกำลังรักษาความปลอดภัยมีส่วนร่วมในปฏิบัติการกู้ภัยและบรรเทาทุกข์ . มีชาวเนปาลเชื่อว่าถึงเวลาแล้วที่จะฝังศพ ความแตกต่างทางการเมือง ทำงานร่วมกัน สนับสนุนรัฐบาล ช่องโล่ง ผ่านหน่วยงานบริจาคให้กองทุนสงเคราะห์ของนายกฯ และเสริมสร้างระบบรัฐ .