In a systematic review of empirical

In a systematic review of empirical evidence regarding the relationship between self-efficacy and diabetes self-management, Krichbaum et al. (2003) emphasized the importance of increasing self-efficacy by involving people living with diabetes in their own care, guiding them in actively learning about their disease, exploring their feelings about having the disease, and teaching them skills necessary to adjust behaviors to generate positive health outcomes. A descriptive correlational study of people living with diabetes in rural areas found significant positive correlations between self-efficacy and diabetes self-management behaviors; specifically diet, exercise, and foot care (Hunt et al., 2012). In another study of rural participants, those with higher levels of self-efficacy experienced greater reductions in HA1C values over the course of the study. Participants in this study received videophone calls from a nurse practitioner who promoted and reinforced self-efficacy for diabetes self-management behaviors (Hawkins, 2010). Similarly, another study found a strong association between self-efficacy and HA1C. Based on these findings, researchers recommend screening patients for self-efficacy and implementing self-efficacy enhancing interventions (O'Hea et al., 2009). Although self-efficacy appears to be important in improving diabetes self-management, there are few studies using rural populations.

Results (Thai) 1:

ในการตรวจสอบระบบของประจักษ์หลักฐานเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างตนเองประสิทธิภาพ และบริหารจัดการตนเองโรคเบาหวาน Krichbaum et al. (2003) เน้นย้ำความสำคัญของการเพิ่มประสิทธิภาพตนเอง โดยเกี่ยวข้องกับประชาชนที่อาศัยอยู่กับโรคเบาหวานในการดูแลตนเอง แนะนำพวกเขากำลังเรียนเกี่ยวกับโรคนั้น ๆ การสำรวจความรู้สึกของตนเกี่ยวกับการมีโรค และสอนทักษะที่จำเป็นในการปรับพฤติกรรมเพื่อสร้างสุขภาพบวกผลการ การศึกษาอธิบาย correlational คนอาศัยอยู่กับโรคเบาหวานในพื้นที่ชนบทพบความสัมพันธ์ในเชิงบวกอย่างมีนัยสำคัญระหว่างประสิทธิภาพตนเองและโรคเบาหวานที่พฤติกรรมการจัดการตนเอง โดยเฉพาะอาหาร ออกกำลังกาย ทางเท้าดูแล (ล่า et al., 2012) ในการศึกษาอื่นของคนชนบท คนระดับสูงของตนเองประสิทธิภาพประสบการณ์ลดมากกว่า HA1C ค่าช่วงเวลาของการศึกษา ผู้เข้าร่วมในการศึกษานี้ได้รับโทร videophone จากผู้ประกอบการพยาบาลที่ส่งเสริม และเสริมประสิทธิภาพด้วยตนเองสำหรับพฤติกรรมการจัดการตนเองโรคเบาหวาน (ฮอว์กินส์ 2010) ในทำนองเดียวกัน อื่นศึกษาพบความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างตนเองประสิทธิภาพและ HA1C ขึ้นอยู่กับผลการวิจัยเหล่านี้ นักวิจัยแนะนำให้ตรวจคัดกรองผู้ป่วยในตนเองประสิทธิภาพ และการปฏิบัติตามมาตรการส่งเสริมประสิทธิภาพด้วยตนเอง (O'Hea et al., 2009) ถึงแม้ว่าประสิทธิภาพตนเองดูเหมือนจะ เป็นสิ่งสำคัญในการปรับปรุงการจัดการตนเองโรคเบาหวาน มีบางการศึกษาใช้ประชากรชนบท

Results (Thai) 2:

ในการทบทวนระบบของหลักฐานเชิงประจักษ์เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ความสามารถตนเองและโรคเบาหวานการจัดการตนเอง Krichbaum และคณะ (2003) เน้นความสำคัญของการเพิ่มประสิทธิภาพของตนเองโดยที่เกี่ยวข้องกับคนที่อาศัยอยู่กับโรคเบาหวานในการดูแลตัวเองของพวกเขานำทางพวกเขาอย่างแข็งขันในการเรียนรู้เกี่ยวกับโรคของพวกเขาสำรวจความรู้สึกของพวกเขาเกี่ยวกับการมีโรคและการเรียนการสอนพวกเขามีทักษะที่จำเป็นในการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมในการสร้างบวก ผลลัพธ์ด้านสุขภาพ การศึกษาเชิงพรรณนาของผู้คนที่อาศัยอยู่กับโรคเบาหวานในพื้นที่ชนบทพบความสัมพันธ์ทางบวกอย่างมีนัยสำคัญระหว่างการรับรู้ความสามารถตนเองและโรคเบาหวานพฤติกรรมการจัดการตนเอง; อาหารโดยเฉพาะการออกกำลังกาย, การดูแลเท้าและ (ล่า et al., 2012) ในการศึกษาของผู้เข้าร่วมในชนบทอีกผู้ที่มีระดับที่สูงขึ้นของการรับรู้ความสามารถตนเองมีประสบการณ์มากขึ้นในการลดค่า HA1C ในช่วงเวลาของการศึกษา ผู้เข้าร่วมในการศึกษาครั้งนี้ได้รับสายโทรศัพท์ภาพจากแพทย์พยาบาลที่ส่งเสริมและเสริมประสิทธิภาพของตนเองสำหรับโรคเบาหวานพฤติกรรมการจัดการตนเอง (ฮอว์กิน, 2010) ในทำนองเดียวกันการศึกษาอื่นพบความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างการรับรู้ความสามารถตนเองและ HA1C ขึ้นอยู่กับการค้นพบเหล่านี้นักวิจัยแนะนำให้ตรวจคัดกรองผู้ป่วยรับรู้ความสามารถของตนเองและการดำเนินการแทรกแซงเสริมสร้างประสิทธิภาพของตนเอง (O'Hea et al., 2009) แม้ว่าประสิทธิภาพของตนเองที่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่สำคัญในการพัฒนาโรคเบาหวานการจัดการตนเองที่มีการศึกษาน้อยโดยใช้ประชากรในชนบท

Results (Thai) 3:

ในการทบทวนวรรณกรรมอย่างเป็นระบบหลักฐานเชิงประจักษ์เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ความสามารถของตนเองและการจัดการโรคเบาหวาน krichbaum et al . ( 2003 ) ได้เน้นความสำคัญของการเพิ่มสมรรถนะ โดยเกี่ยวข้องกับคนที่มีชีวิตอยู่กับโรคเบาหวานในการดูแลตนเอง แนะนำให้ในงานเรียนรู้เกี่ยวกับโรคของพวกเขา สำรวจความรู้สึกของตนเกี่ยวกับโรคและสอนพวกเขาทักษะที่จำเป็นในการปรับพฤติกรรมเพื่อสร้างผลลัพธ์ทางสุขภาพที่ดี การศึกษาเชิงสหสัมพันธ์ของผู้คนที่มีชีวิตอยู่กับโรคเบาหวานในชนบทพบความสัมพันธ์ทางบวกระหว่างการรับรู้ความสามารถของตนเองและพฤติกรรมการจัดการโรคเบาหวานด้วยตนเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งการควบคุมอาหาร การออกกำลังกาย และการดูแลเท้า ( ล่า et al . , 2012 ) ในอีกการศึกษาของผู้เข้าร่วมในชนบทผู้ที่มีระดับที่สูงขึ้นของการรับรู้ความสามารถของตนเองที่มีประสบการณ์มากขึ้น ( ค่า ha1c มากกว่าหลักสูตรของการศึกษา ผู้เข้าร่วมในการศึกษานี้ ได้รับโทรศัพท์ จาก วิดีโอโฟนพยาบาลเวชปฏิบัติที่ส่งเสริม และเสริมความสามารถของตนเองต่อพฤติกรรมการจัดการตนเองโรคเบาหวาน ( Hawkins , 2010 ) ในทำนองเดียวกันการศึกษาอื่นพบว่าสมาคมที่แข็งแกร่งระหว่างตนและ ha1c .จากการศึกษานี้ นักวิจัยแนะนำการคัดกรองผู้ป่วยเพื่อตนเองและใช้ความสามารถเพิ่มการแทรกแซง ( o'hea et al . , 2009 ) แม้ว่าตนเองจะปรากฏเป็นสำคัญในการปรับปรุงการจัดการโรคเบาหวานด้วยตนเอง มีการศึกษาน้อย โดยใช้ประชากรในชนบท