Shrimp is one of the most important

Shrimp is one of the most important seafood commodities in international trade and most shrimp come from developing countries. While high value shrimp is mostly exported by the developing countries to earn valuable foreign exchange, low value shrimp are consumed domestically (FAO, 2004). Yet, one of the most serious difficulties facing exporters is the different quality and safety standards and policies imposed by importers. These disparities concern regulations, standards and procedures, including border controls where seafood products can be rejected, destroyed or detained. In order to promote harmonization and equivalence among seafood-trading nations, such differences need to be reduced and ultimately removed and replaced by international control systems and standards based on scientific techniques such as risk assessment (Ababouch, Gandini, & Ryder, 2005).

According to WHO (2012), risk assessment is the scientific evaluation of known or potential adverse health effects resulting from human exposure to foodborne hazards. The process consists of the four steps: hazard identification, hazard characterization, exposure assessment and risk characterization. Hazard identification is the identification of known or potential health effects associated with a biological, chemical, or physical agent which may be present in food. Hazard characterization is the qualitative and/or quantitative evaluation of the nature of the adverse effects associated with a particular agent which may be present in food. For chemical agents, a dose–response assessment should be performed. For biological or physical agents, a dose–response assessment should be performed if the data is obtainable. Exposure assessment is the qualitative and/or quantitative evaluation of the degree of intake likely to occur in a given population. Risk characterization is the integration of hazard identification, hazard characterization and exposure assessment into an estimation of the adverse effects likely to occur in a given population. The definition includes quantitative risk assessment, which emphasizes reliance on numerical expressions of risk, and also qualitative expressions of risk, as well as an indication of the attendant uncertainties (WHO, 2012).

Vibrio parahaemolyticus is one of the major seafood-borne gastroenteritis causing bacteria and is frequently isolated from shellfish samples ( Zhao, Zhou, Cao, Ma, & Jiang, 2011). Gastroenteritis caused by this organism is almost exclusively associated with seafood consumed raw or inadequately cooked, or contaminated after cooking. Black tiger shrimp (Penaeus monodon) which is sold in domestic markets is generally non-exportable grade and shares a small quantity. The incidence of food poisoning reported in Malaysia has gradually decreased over the last five years. In the year 1999 the incidence rate was 38.04 per 100,000 population with a gradual reduction to 36.61 in 2000, 29.99 in 2001, 28.63 in 2002 and 26.44 in the year 2003. One of the causative agents suspected in the food poisoning episodes was V. parahaemolyticus. In 1999 and 2000 there were no episodes suspected to be linked to V. parahaemolyticus, but in 2002, 2003 and 2004, there was one, two and one episode respectively. However, the issue of V. parahaemolyticus in seafood is getting more attention in Malaysia for economic and trade reasons. V. parahaemolyticus can be quantified in natural shrimp's samples using rapid and sensitive quantitative real-time PCR (Q-PCR). This assay could be proposed, in response to the demands of the European Commission as a tool for testing for the presence of Vibrios in crustaceans, making it possible to legislate in this domain ( Robert-Pillot, Copin, Gay, Malle, & Quilici, 2010).

Exports of block frozen black tiger shrimp (P. monodon) had been rejected from Malaysia due to the presence of V. parahaemolyticus by some EU countries ( Mohammad, Hashim, Gunasalam, & Radu, 2005). The scope of this work was to assess the risk of acquiring gastroenteritis due to V. parahaemolyticus for Malaysian population as a result of consumption of cooked black tiger shrimp (P. monodon).

Results (Thai) 2:

กุ้งเป็นหนึ่งในสินค้าโภคภัณฑ์อาหารทะเลที่สำคัญที่สุดในการค้าระหว่างประเทศและกุ้งส่วนใหญ่มาจากประเทศกำลังพัฒนา ในขณะที่กุ้งมีมูลค่าสูงจะถูกส่งออกโดยส่วนใหญ่เป็นประเทศกำลังพัฒนาที่จะได้รับแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศที่มีค่ากุ้งมูลค่าต่ำที่มีการบริโภคในประเทศแห่งสหประชาชาติ (FAO, 2004) แต่หนึ่งในปัญหาที่ร้ายแรงที่สุดหันหน้าไปทางผู้ส่งออกคือคุณภาพและมาตรฐานความปลอดภัยที่แตกต่างกันและนโยบายที่กำหนดโดยผู้นำเข้า เหล่านี้กฎระเบียบที่ไม่เสมอภาคความกังวลมาตรฐานและขั้นตอนรวมทั้งการควบคุมชายแดนที่ผลิตภัณฑ์อาหารทะเลสามารถปฏิเสธถูกทำลายหรือถูกคุมขัง เพื่อส่งเสริมการประสานกันและเท่าเทียมกันในหมู่ประชาชาติอาหารทะเลซื้อขายแตกต่างดังกล่าวจะต้องมีการลดลงและในที่สุดเอาออกไปและแทนที่ด้วยระบบการควบคุมและมาตรฐานสากลขึ้นอยู่กับเทคนิคทางวิทยาศาสตร์เช่นการประเมินความเสี่ยง (Ababouch, Gandini และไรเดอร์, 2005). ตาม ใคร (2012) การประเมินความเสี่ยงคือการประเมินผลทางวิทยาศาสตร์ของผลกระทบต่อสุขภาพที่อาจเกิดขึ้นหรือที่รู้จักกันไม่พึงประสงค์ที่เกิดจากการสัมผัสของมนุษย์ที่จะอันตรายที่เกิดจากอาหาร กระบวนการประกอบด้วยสี่ขั้นตอนการชี้บ่งอันตรายลักษณะอันตรายประเมินการรับสัมผัสและลักษณะความเสี่ยง สารอันตรายคือบัตรประจำตัวของผลกระทบต่อสุขภาพที่อาจเกิดขึ้นหรือที่รู้จักกันที่เกี่ยวข้องกับสารเคมีชีวภาพหรือตัวแทนทางกายภาพซึ่งอาจจะอยู่ในอาหาร ลักษณะอันตรายคือการประเมินผลเชิงคุณภาพและ / หรือปริมาณของธรรมชาติของผลกระทบที่เกี่ยวข้องกับการเป็นตัวแทนโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่อาจจะอยู่ในอาหาร สำหรับสารเคมี, การประเมินปริมาณการตอบสนองควรจะดำเนินการ สำหรับตัวแทนทางชีวภาพหรือทางกายภาพการประเมินปริมาณการตอบสนองควรจะดำเนินการหากข้อมูลที่ได้มา ประเมินการรับสัมผัสคือการประเมินผลเชิงคุณภาพและ / หรือเชิงปริมาณของระดับของการบริโภคมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นในกลุ่มประชากรที่กำหนด ลักษณะความเสี่ยงเป็นการบูรณาการชี้บ่งอันตรายอันตรายจากลักษณะและการประเมินผลการเปิดรับลงในการประมาณผลกระทบมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นในประชากรที่กำหนดนั้น ความหมายรวมถึงการประเมินเชิงปริมาณความเสี่ยงที่เน้นการพึ่งพาการแสดงออกเชิงตัวเลขของความเสี่ยงและการแสดงออกเชิงคุณภาพของความเสี่ยงเช่นเดียวกับข้อบ่งชี้ของความไม่แน่นอนบริวาร (WHO, 2012) ความ. Vibrio parahaemolyticus เป็นหนึ่งในกระเพาะอาหารและลำไส้อาหารทะเลเป็นพาหะที่สำคัญที่ก่อให้เกิด แบคทีเรียและจะถูกแยกออกบ่อยจากตัวอย่างหอย (Zhao โจวเฉาแม่และเจียง 2011) กระเพาะและลำไส้อักเสบที่เกิดจากการมีชีวิตชนิดนี้มีความเกี่ยวข้องเกือบเฉพาะอาหารทะเลบริโภคดิบหรือสุกไม่เพียงพอหรือปนเปื้อนหลังจากการปรุงอาหาร กุ้งกุลาดำ (Penaeus monodon) ซึ่งจะขายในตลาดในประเทศโดยทั่วไปคือชั้นประถมศึกษาปีที่ไม่สามารถส่งออกและหุ้นปริมาณน้อย อุบัติการณ์ของโรคอาหารเป็นพิษรายงานในมาเลเซียได้ค่อยๆลดลงในช่วงห้าปีที่ผ่านมา ในปี 1999 อัตราการเกิดเป็น 38.04 ต่อประชากร 100,000 คนที่มีการลดลงอย่างค่อยเป็นค่อยไปเพื่อ 36.61 ในปี 2000 29.99 ในปี 2001 28.63 ในปี 2002 และ 26.44 ในปี 2003 หนึ่งในตัวแทนสาเหตุสงสัยในอาหารเป็นพิษเอพ V. parahaemolyticus . ในปี 1999 และ 2000 มีเอพไม่ต้องสงสัยว่าจะเชื่อมโยงกับ V. parahaemolyticus แต่ในปี 2002 ปี 2003 และ 2004 มีหนึ่งสองและครั้งหนึ่งตามลำดับ อย่างไรก็ตามปัญหาของ V. parahaemolyticus ในด้านอาหารทะเลจะได้รับความสนใจมากขึ้นในประเทศมาเลเซียด้วยเหตุผลทางเศรษฐกิจและการค้า V. parahaemolyticus สามารถ quantified ในตัวอย่างกุ้งธรรมชาติโดยใช้อย่างรวดเร็วและมีความสำคัญเชิงปริมาณ Real-time PCR (Q-PCR) การทดสอบนี้อาจจะนำเสนอในการตอบสนองต่อความต้องการของคณะกรรมาธิการยุโรปเป็นเครื่องมือสำหรับการทดสอบการปรากฏตัวของวิบิโอในกุ้งที่ทำให้มันเป็นไปได้ที่จะออกกฎหมายในโดเมนนี้ (โรเบิร์ต Pillot, COPIN, เกย์, Malle และ Quilici, 2010). การส่งออกของบล็อกแช่แข็งกุ้งกุลาดำ ( P. monodon) ได้รับการปฏิเสธจากมาเลเซียเพราะการปรากฏตัวของ V. parahaemolyticus โดยบางประเทศในสหภาพยุโรป (โมฮัมมัดฮาชิม Gunasalam และ Radu 2005) ขอบเขตของงานนี้คือการประเมินความเสี่ยงของการแสวงหากระเพาะและลำไส้อักเสบเนื่องจาก V. parahaemolyticus สำหรับประชากรมาเลเซียเป็นผลมาจากการบริโภคที่ปรุงสุกกุ้งกุลาดำ ( P. monodon)

Results (Thai) 3:

กุ้งเป็นหนึ่งในสินค้าโภคภัณฑ์ที่สำคัญที่สุดในการค้าระหว่างประเทศ และ อาหารทะเล กุ้ง ส่วนใหญ่มาจากประเทศกำลังพัฒนา ในขณะที่กุ้งมูลค่าสูงเป็นส่วนใหญ่ส่งออกโดยประเทศกำลังพัฒนาได้รับเงินตราต่างประเทศที่มีมูลค่าต่ำบริโภคกุ้งในประเทศ ( FAO , 2004 ) อีกหนึ่งของร้ายแรงที่สุดเผชิญปัญหาผู้ส่งออกจะแตกต่างกันคุณภาพและความปลอดภัยมาตรฐานและนโยบายที่กำหนดโดยผู้นําเข้า ความแตกต่างเหล่านี้เกี่ยวกับกฎระเบียบ มาตรฐานและขั้นตอน รวมทั้งการควบคุมชายแดนซึ่งผลิตภัณฑ์อาหารทะเลสามารถถูกปฏิเสธ ถูกทำลาย หรือกักขัง เพื่อส่งเสริมสุขภาพและการเทียบเคียงระหว่างค้าอาหารทะเลประชาชาติ ความแตกต่างดังกล่าวต้องมีการลดลงและในที่สุดออกและแทนที่ด้วยระบบการควบคุมและมาตรฐานระหว่างประเทศตามเทคนิคทางวิทยาศาสตร์ เช่น การประเมินความเสี่ยง ( ababouch Gandini & , ไรเดอร์ , 2005 )ตามใคร ( 2012 ) , การประเมินความเสี่ยงคือการประเมินผลทางวิทยาศาสตร์ที่รู้จักหรือศักยภาพผลร้ายสุขภาพที่เกิดจากการสัมผัสของมนุษย์ที่จะอาหารเป็นพิษในอันตราย กระบวนการประกอบด้วยสี่ขั้นตอน : บ่งอันตราย ลักษณะอันตราย การประเมินความเสี่ยง และการเสี่ยง การระบุอันตรายคือตัวรู้หรืออาจเกิดผลกระทบต่อสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับ เคมี ชีวภาพ หรือทางเจ้าหน้าที่ ซึ่งอาจจะอยู่ในอาหาร ลักษณะภัยที่มีคุณภาพและ / หรือการประเมินผลเชิงปริมาณของลักษณะของผลข้างเคียงที่เกี่ยวข้องกับตัวแทนโดยเฉพาะ ซึ่งอาจจะอยู่ในอาหาร สำหรับสารเคมียาและการตอบสนองการประเมินควรจะดำเนินการ สารหรือตัวแทนทางกายภาพยา–การตอบสนองการประเมินควรดำเนินการถ้าข้อมูลมีสิทธิได้รับ การประเมินความเสี่ยง คือ คุณภาพ และ / หรือการประเมินผลเชิงปริมาณของระดับของการบริโภคมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นในการระบุประชากร ลักษณะความเสี่ยงเป็นการบูรณาการของตัวอันตราย , อันตรายและการประเมินความเสี่ยงในการประมาณการผลกระทบมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นในการระบุประชากร ความหมายรวมถึงการประเมินความเสี่ยงเชิงปริมาณ ซึ่งเน้นการพึ่งพานิพจน์เชิงตัวเลขของความเสี่ยง และยัง คุณภาพ การแสดงออกของความเสี่ยง รวมทั้งข้อบ่งชี้ของความไม่แน่นอนพ่อบ้าน ( 2012 )Vibrio parahaemolyticus เป็นหนึ่งในอาหารทะเลรายใหญ่ และทำให้แบคทีเรีย borne และมักถูกแยกจากหอย ตัวอย่าง ( Zhao , โจว , CaO , MA & เจียง , 2011 ) โรคกระเพาะที่เกิดจากสิ่งมีชีวิตนี้เป็นเกือบเฉพาะเกี่ยวข้องกับอาหารทะเลดิบหรือสุกไม่เพียงพอที่จะบริโภค หรือปนเปื้อนหลังจากการปรุงอาหาร กุ้งกุลาดำ ( Penaeus monodon ) ซึ่งมีขายในตลาดภายในประเทศโดยทั่วไปจะไม่สามารถส่งออกเกรดและหุ้นปริมาณขนาดเล็ก อุบัติการณ์ของโรคอาหารเป็นพิษที่รายงานในมาเลเซียได้ค่อย ๆ ลดลงมากกว่าห้าปี ในปี 2542 อัตราอุบัติการณ์คือ 38.04 ต่อ 100000 ประชากรกับค่อยๆลด 0.0036 ในปี 2000 29.99 2001 28.63 26.44 ในปี 2002 และในปี 2003 ที่เป็นสาเหตุหนึ่งของโรคอาหารเป็นพิษ สงสัยในตอนจะ tdh เท่านั้น ในปี 1999 และปี 2000 ไม่มีเอพสงสัยที่จะเชื่อมโยงกับ tdh แต่ในปี 2002 , 2003 และ 2004 , มี หนึ่ง สอง และหนึ่งตอน ตามลำดับ อย่างไรก็ตาม ปัญหาของ tdh ในอาหารทะเลที่ได้รับความสนใจมากขึ้นในมาเลเซียเพื่อเหตุผลทางเศรษฐกิจ และการค้า V . parahaemolyticus สามารถ quantified ในธรรมชาติของกุ้งตัวอย่างการใช้อย่างรวดเร็วและความไวเชิงปริมาณแบบเรียลไทม์พีซีอาร์ ( q-pcr ) วิธีนี้อาจจะเสนอ ในการตอบสนองความต้องการของคณะกรรมาธิการยุโรปเป็นเครื่องมือสำหรับการทดสอบสำหรับการปรากฏตัวของสายพันธุ์ในสัตว์ได้ ทําให้สามารถออกกฎหมายในเกมนี้ ( โรเบิร์ต pillot copin , เกย์ malle & quilici , 2010 )ส่งออกบล็อกของกุ้งกุลาดำแช่แข็ง ( กุ้งกุลาดำ ) ได้รับการปฏิเสธจากมาเลเซีย เนื่องจากการแสดงตนของ tdh โดยบางประเทศในสหภาพยุโรป ( Mohammad gunasalam ฮิ , , , และ ราดู , 2005 ) ขอบเขตของงานนี้ คือ เพื่อประเมินความเสี่ยงของการรับ และเนื่องจาก tdh ประชากรมาเลเซียเป็นผลจากการบริโภคอาหารกุ้งกุลาดำ ( หน้า 1 )