SHE was one of those pretty and cha

SHE was one of those pretty and charming girls, born by a blunder of destiny in a family of employees. She had no dowry, no expectations, no means of being known, understood, loved, married by a man rich and distinguished; and she let them make a match for her with a little clerk in the Department of Education.

She was simple since she could not be adorned; but she was unhappy as though kept out of her own class; for women have no caste and no descent, their beauty, their grace, and their charm serving them instead of birth and fortune. Their native keenness, their instinctive elegance, their flexibility of mind, are their only hierarchy; and these make the daughters of the people the equals of the most lofty dames.

She suffered intensely, feeling herself born for every delicacy and every luxury. She suffered from the poverty of her dwelling, from the worn walls, the abraded chairs, the ugliness of the stuffs. All these things, which another woman of her caste would not even have noticed, tortured her and made her indignant. The sight of the little girl from Brittany who did her humble housework awoke in her desolated regrets and distracted dreams. She let her mind dwell on the quiet vestibules, hung with Oriental tapestries, lighted by tall lamps of bronze, and on the two tall footmen in knee breeches who dozed in the large armchairs, made drowsy by the heat of the furnace. She let her mind dwell on the large parlors, decked with old silk, with their delicate furniture, supporting precious bric-a-brac, and on the coquettish little rooms, perfumed, prepared for the five o’clock chat with the most intimate friends, men well known and sought after, whose attentions all women envied and desired.

When she sat down to dine, before a tablecloth three days old, in front of her husband, who lifted the cover of the tureen, declaring with an air of satisfaction, “Ah, the good pot-au-feu. I don’t know anything better than that,” she was thinking of delicate repasts, with glittering silver, with tapestries peopling the walls with ancient figures and with strange birds in a fairy-like forest; she was thinking of exquisite dishes, served in marvelous platters, of compliment whispered and heard with a sphinx-like smile, while she was eating the rosy flesh of a trout or the wings of a quail.

She had no dresses, no jewelry, nothing. And she loved nothing else; she felt herself made for that only. She would so much have liked to please, to be envied, to be seductive and sought after.

She had a rich friend, a comrade of her convent days, whom she did not want to go and see any more, so much did she suffer as she came away. And she wept all day long, from chagrin, from regret, from despair, and from distress.

Results (Thai) 1:

เธอเป็นหนึ่งในที่สวย และมีเสน่ห์หญิง เกิดจากการพลาดของในครอบครัวของพนักงาน เธอมีสินสอดไม่ ไม่คาดหวัง วิธีการไม่เป็นที่รู้จัก เข้าใจ รัก แต่งงาน โดยคนรวย และมีความแตก ต่าง และเธอให้ทำจับคู่เธอกับเจ้าหน้าที่น้อยในภาคการศึกษา เธอได้ เพราะเธออาจไม่สามารถประดับ แต่เธอไม่มีความสุขเหมือนถูกเก็บออกจากชั้นเรียนของตนเอง สำหรับผู้หญิงมีวรรณะไม่ และโคตรไม่ ความงาม พระคุณของพวกเขา และเสน่ห์ของพวกเขาให้บริการพวกเขาแทนที่จะเกิดและฟอร์จูน ของพื้นเมือง keenness ความสง่างามของภาวะบอบบาง ความยืดหยุ่นของจิตใจ มีลำดับชั้นเท่านั้น และเหล่านี้ทำให้ลูกสาวของคนเท่ากับของมาสูงส่งที่สุด เธอทุกข์ทรมาน ความรู้สึกตัวเองเกิดในอาหารทุกและความหรูหราทุก เธอรับความเดือดร้อนจากความยากจนของเธอที่อยู่อาศัย จากผนังสวมใส่ เก้าอี้ abraded น่าเกลียดของวัตถุดิบ สิ่งเหล่านี้ ซึ่งผู้หญิงอื่นของวรรณะของเธอจะไม่แม้ว่าได้สังเกตเห็น ทรมานเธอ และทำให้เธอไม่พอใจ สายตาของสาวน้อยจากตตานีที่ทำการบ้านของเธอไงก็ตื่นขึ้นมาใน regrets หมุนและต้องคอยกังวลความฝันของเธอ เธอให้ใจของเธอที่อาศัยอยู่ใน vestibules เงียบ แขวนกับโอเรียนเต็ลเดิมทีปราสาท ไฟส่องสว่าง ด้วยโคมไฟสูง ของทองแดง และสองสูง footmen ในเข่ากางเกงที่ dozed ในเก้าอี้พร้อมโต๊ะขนาดใหญ่ ทำง่วง ด้วยความร้อนที่เตา เธอให้ใจของเธออาศัยอยู่ที่นี่ประกอบ ไปใหญ่ มีผ้าเก่า มีความละเอียดอ่อน สนับสนุน bric-a-brac ล้ำค่า และห้องน้อยตุ้งติ้ง ระเหย พร้อมสำหรับสนทนาห้าโมงสุดใกล้ชิดเพื่อน คนรู้จัก และขอหลังจาก attentions ที่มีให้ทั้งหมดผู้หญิงอิจฉา และต้องการ เมื่อเธอนั่งลงไป รับประทานอาหาร ก่อนข้องสามวันเก่า หน้าสามี ที่ครอบคลุมของ tureen ยกขึ้นประกาศ ด้วยบรรยากาศของความพึงพอใจ "Ah, pot-au-feu ดี ฉันไม่รู้อะไรดีกว่าที่ เธอคิดของ repasts ละเอียดอ่อน มีเงินดวง กับเดิมทีปราสาท peopling ผนัง กับตัวเลขโบราณ และ มีนกประหลาดในป่าเหมือนนางฟ้า เธอคิดของอาหาร ในระหว่างนี่ ของสั่งกระซิบ และยินดีเช่นสฟิงซ์ ในขณะที่เธอได้รับประทานเนื้อของเทราต์โรซี่หรือปีกของการกระทา เธอได้ไม่ชุด เครื่องประดับไม่มี ไม่มีอะไร และเธอรักอะไร เธอรู้สึกว่าตัวเองทำที่เดียวกัน เธอจะมากชอบการ การถูกอิจฉา ชา และขอหลังจากนั้น เธอมีเพื่อนรวย comrade วันเธอคอนแวนต์ ซึ่งเธอได้ไม่ ต้องไปดูอีก มากได้เธอทรมานเธอหลุดจาก และเธอร้องไห้ตลอดทั้งวัน จากน้ำตกชากริน จากริเกร็ต จากความสิ้นหวัง และความทุกข์

Results (Thai) 2:

เธอเป็นหนึ่งในบรรดาสาวสวยและมีเสน่ห์ที่เกิดจากความผิดพลาดของโชคชะตาในครอบครัวของพนักงาน เธอมีสินสอดทองหมั้นไม่คาดหวังไม่ได้หมายถึงการเป็นที่รู้จักไม่เข้าใจรักแต่งงานโดยคนที่อุดมไปด้วยและโดดเด่น; และเธอก็ปล่อยให้พวกเขาให้ตรงกับของเธอกับเสมียนเล็ก ๆ น้อย ๆ ในกรมสามัญศึกษา. เธอเป็นคนที่เรียบง่ายเพราะเธอไม่สามารถประดับ; แต่เธอก็มีความสุขราวกับว่าเก็บออกจากชั้นเรียนของเธอเอง; สำหรับผู้หญิงที่ไม่มีชั้นวรรณะและตกลงมาไม่งามของพวกเขาพระคุณของพวกเขาและเสน่ห์ของพวกเขาให้บริการพวกเขาแทนการเกิดและโชคลาภ ความกระตือรือร้นพื้นเมืองของพวกเขาสัญชาตญาณความสง่างามของพวกเขาและความยืดหยุ่นของจิตใจที่มีลำดับชั้นของพวกเขาเท่านั้น; และสิ่งเหล่านี้ให้ลูกสาวของคนที่เท่าเทียมกันของท้าวสูงส่งที่สุด. เธอได้รับความเดือดร้อนอย่างมากรู้สึกว่าตัวเองเกิดมาเพื่อทุกความละเอียดอ่อนและความหรูหราทุก เธอได้รับความเดือดร้อนจากความยากจนของที่อยู่อาศัยของเธอจากผนังสวมใส่เก้าอี้ abraded ที่อัปลักษณ์ของวัตถุดิบที่ ทุกสิ่งเหล่านี้ซึ่งผู้หญิงคนวรรณะอื่นเธอจะไม่ได้สังเกตเห็นทรมานของเธอและทำให้เธอไม่พอใจ สายตาของสาวน้อยจากบริตตานีที่ทำบ้านอ่อนน้อมถ่อมตนของเธอตื่นขึ้นมาในเพล้โพล้เธอเสียใจและความฝันฟุ้งซ่าน เธอให้ใจของเธออาศัยอยู่ใน vestibules เงียบ, แขวนกับพรมโอเรียนเต็ลโดยการจุดโคมไฟสูงสีบรอนซ์และสองทหารราบสูงในกางเกงเข่าที่ dozed ในเก้าอี้ที่มีขนาดใหญ่ทำให้ง่วงนอนด้วยความร้อนของเตา เธอให้ใจของเธออาศัยอยู่ในอาบอบขนาดใหญ่ประดับด้วยผ้าไหมเก่าด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ละเอียดอ่อนของพวกเขาสนับสนุนของเก่าที่มีค่าและในห้องเล็ก ๆ น้อย ๆ ตุ้งติ้งหอมซึ่งเตรียมไว้สำหรับ 5:00 แชทกับเพื่อนที่ใกล้ชิดที่สุด คนที่รู้จักกันดีและขอหลังจากที่มีความสนใจผู้หญิงทุกคนอิจฉาและต้องการ. เมื่อเธอนั่งลงเพื่อรับประทานอาหารก่อนที่ผ้าปูโต๊ะสามวันเก่าในด้านหน้าของสามีของเธอที่ยกฝาหม้ออบที่ประกาศกับอากาศของความพึงพอใจ "Ah, หม้อ-au-Feu ดี ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ดีกว่านั้น "เธอเป็นความคิดของ repasts ละเอียดอ่อนกับสีเงินแวววาวด้วยพรม Peopling ผนังด้วยตัวเลขโบราณและนกแปลก ๆ ในป่านางฟ้าเหมือน; เธอคิดว่าอาหารที่ประณีตเสิร์ฟในจานที่ยิ่งใหญ่ของชมเชยกระซิบและได้ยินด้วยรอยยิ้มลึกลับเหมือนในขณะที่เธอกินเนื้อเป็นสีดอกกุหลาบของปลาเทราท์หรือปีกของนกกระทาที่. เธอมีชุดไม่มีเครื่องประดับไม่มีอะไร . และเธอรักอะไรอย่างอื่น; เธอรู้สึกว่าตัวเองทำเพียงว่า เธอจะมากชอบที่จะโปรดที่จะอิจฉาที่จะมีเสน่ห์และเป็นที่ต้องการ. เธอมีเพื่อนที่อุดมไปด้วยเพื่อนสนิทของวันคอนแวนต์ของเธอซึ่งเธอไม่ต้องการที่จะไปดูอีกมากเพื่อให้ได้เธอต้องทนทุกข์ทรมาน ขณะที่เธอออกมา และเธอก็ร้องไห้ตลอดทั้งวันจากความผิดหวังจากความเสียใจจากความสิ้นหวังและจากความทุกข์

Results (Thai) 3:

เธอเป็นคนที่สวยและเสน่ห์หญิง เกิดความผิดพลาดของโชคชะตาในครอบครัวของพนักงาน เธอไม่มีสินสอด ไม่คาดหวัง ไม่หมายความว่า การรู้จัก เข้าใจ รัก แต่งงาน โดยคนรวยและมีชื่อเสียง เธอปล่อยให้พวกเขาให้ตรงกับเธอกับพนักงานในแผนกของการศึกษา .

เธอง่ายๆ เพราะเธอไม่สามารถประดับ ;แต่เธอไม่มีความสุขเหมือนเก็บออกจากชั้นของเธอเอง เพราะผู้หญิงไม่มีชั้นวรรณะ ไม่มีเชื้อสาย , ความงาม , พระคุณของพวกเขาของพวกเขาและให้บริการพวกเขาแทนที่จะเกิดเสน่ห์ และโชคลาภ ความกระตือรือร้นพื้นเมืองของพวกเขาสง่างามสัญชาตญาณของความยืดหยุ่นของพวกเขาในใจเป็นลำดับเท่านั้น และนี่ทำให้บุตรสาวของคนเท่ากับของสตรีสูงส่งที่สุด

เธอเดือดร้อนดุเดือดเลือดพล่านรู้สึกว่าตัวเองเกิดมาเพื่อทุกคน และทุกความหรูหรา เธอได้รับความทุกข์ทรมานจากความยากจนของที่อยู่อาศัยของเธอ จากใส่ผนัง ถลอก เก้าอี้ , ความน่าเกลียดของวัตถุดิบ . สิ่งเหล่านี้ ซึ่งผู้หญิงอื่นของวรรณะของเธอจะไม่ได้สังเกตนะ ทรมานเธอ และทำให้เธอขุ่นเคืองใจสายตาของสาวน้อยจากบริทนี่ใครทำแต่งานบ้านต่ำต้อยของเธอตื่นขึ้นเธอเพล้โพล้เสียใจและฟุ้งซ่านความฝัน เธอปล่อยให้ความคิดของเธออาศัยอยู่ใน vestibules เงียบ , แขวนกับตะวันออก tapestries , แสงจากโคมไฟทองเหลือง สูง และสองสูงในกางเกงขาสั้นยาวแค่หัวเข่าที่ซุ่มซ่ามทหารราบในเก้าอี้นวมขนาดใหญ่ ทำให้ง่วงนอน จากความร้อนของเตาเธอปล่อยให้ความคิดของเธออาศัยอยู่ในร้าน ขนาดใหญ่ ประดับด้วยผ้าไหมเก่าด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ละเอียดอ่อนของพวกเขา สนับสนุน ค่าเครื่องประดับราคาถูก ในคอลเกตน้อยห้องอบที่เตรียมไว้สำหรับห้าโมง แชทกับเพื่อนที่สนิทที่สุด ผู้ชายที่รู้จักกันดีและขอหลังจาก ที่มีความสนใจและผู้หญิงทุกคนอิจฉา

เมื่อเธอต้องการ นั่งทานอาหาร เมื่อก่อนผ้าปูโต๊ะสามวันในด้านหน้าของสามีของเธอที่ยกฝาครอบของจานก้นลึกกล่าวด้วยท่าทางพึงพอใจ " อ๊ะ หม้อดีอูเฟอ . ผมไม่ได้รู้อะไรมากกว่านั้น เธอกำลังคิด repasts ละเอียดอ่อนกับประกายสีเงินด้วยพรมทอแขวนผนังคนกำแพงกับตัวเลขโบราณกับนกแปลกในเทพนิยาย เช่น ป่า เธอกำลังคิดถึงอาหารชั้นเยี่ยมเสิร์ฟใน platters ที่ยิ่งใหญ่ของชมเชยกระซิบ และได้ยินด้วย สฟิงซ์ ชอบยิ้ม ขณะที่เธอกำลังกินเนื้อสีชมพูของปลาเทราท์หรือปีกของนกกระทา

เธอไม่มีชุด ไม่มีเครื่องประดับ ไม่มี เธอชอบอะไรอีก เธอรู้สึกว่าตัวเองทำเท่านั้น เธอจะมากชอบที่จะโปรด จะอิจฉา จะเย้ายวนและขอหลังจาก

เธอมีเพื่อนรวยสหายของวันคอนแวนต์ของเธอ ซึ่งเธอไม่ได้ต้องการที่จะไปและดูเพิ่มเติมใด ๆ มาก เธอทรมานเธอมาทันที เธอร้องไห้ทั้งวัน จากความผิดหวัง จากเสียใจ สิ้นหวัง และความทุกข์