8. Is parenting the mechanism of ch

8. Is parenting the mechanism of change in behavioral parenting interventions?
The focus on parents in an intervention does not necessarily mean that the parenting behaviors targeted account for change that occurs in child behavior. Change in parenting must be shown to result from the intervention and then this change must lead to change in child outcome (see Kendall et al., 2012). Although change in parenting behavior is the assumed mechanism by which behavioral parent training leads to improvement in child behavior, only nine studies explicitly examined parenting behaviors as a mediator of change in child disruptive behavior (see Table 3). Of these nine studies, only three (Beauchaine, Webster-Stratton, & Reid, 2005; Fossum, Morch, Handegard, Drugle, & Larsson, 2009; Webster-Stratton & Herman, 2008) used DSM diagnostic criteria (ODD or CD) for study entry. Five of the nine studies examined Webster-Stratton's Incredible Years (IY), one examined Multi-Systemic Therapy (MST), and three examined the Parent Management Training Oregon (PMTO) model or a derivative of PMTO (Multi-dimensional Treatment Foster Care — MTFC).
The IY studies were conducted with children from 2 to 9 years of age and each found some support for either positive parenting or negative parenting serving as a mediator. However, consistent support across studies did not emerge for either construct (e.g., support for positive parenting was found in two of four studies). The two PMTO studies were with the same sample of 4 to 12 year old children and both found support for parental discipline as a mediator, one at post-assessment and one at follow-up (see footnote 1 in Table 3). The derivative MTFC study, implemented with 12 to 17 year old youth, found support for mediation with a construct that included three positive parenting behaviors and a youth construct (association with deviant peers). The MST study, conducted with 11 to 18 year olds, found that discipline was a mediator.
In summary, support does exist for parenting as a mediator of disruptive problems; however, the small number of studies, the intervention program utilized, age of child, and findings (e.g., positive versus negative parenting) make it difficult to reach more general conclusions. Furthermore, if the same criteria utilized for inclusion of interventions for child anxiety in Table 1 were employed (e.g., diagnosis of ODD or CD for inclusion), then the number of studies identified shrink considerably. Finally, temporal precedence (i.e., assessment of change in the mediator before assessment of change in the outcome variable) is a requirement of establishing mediation (see Kendall et al., 2012) and multiple studies in Table 3 failed to meet this criterion (e.g., Fossum et al., 2009; Ogden & Hagen, 2008).
The state-of-the-field regarding mediators of change in child disruptive behaviors with a parenting intervention is somewhat surprising, especially considering the number of studies which have examined parenting as an intervention for these types of behaviors (see Chorpita et al., 2011). Furthermore, as our example from the Eyberg et al. (2008) review indicated, a great majority of studies have assessed and reported parenting behaviors. Clearly, researchers need to move beyond the assessment of change in parenting behaviors with intervention to testing whether these behaviors are mediators of change in parenting programs for child disruptive behaviors. 4
Not surprisingly as only one study has reported parenting behaviors when treating child anxiety (Silverman et al., 2009), parenting has rarely been examined as a mediator of change in this literature. However, the Silverman et al. (2009) study did examine mediation by conducting two lagged effects analyses after a family intervention for child anxiety was implemented in order to address the following questions: (a) are reductions in positive/negative parenting associated with subsequent reductions in child anxiety symptoms; and (b) are reductions in child anxiety symptoms associated with subsequent reductions in positive/negative parenting? They found support for the latter, but not former, relationship, suggesting that changes in parenting did not account for changes in child anxiety symptoms.
Three additional studies deserve mention. First, Webster-Stratton and Herman (2008) examined not only child disruptive problems but also internalizing problems (which includes anxiety) as an outcome when children were referred for ODD or CD. Parent reported parenting efficaciousness (i.e., perceived success as a parent, perceived emotional closeness to child, did not view parenting responsibilities as frustrating) was a mediator of the parent behavioral training treatment effects on child internalizing problems. Although the parenting efficaciousness measure utilized did not assess parenting behaviors per se (but rather how efficacious parents perceived themselves to be) and child anxiety specifically was not assessed, this study moves the field in the right direction by including a proxy for parenting and the assessment of both externalizing and internalizing problems. Second, Khanna and Kendall (2009) did not examine parenting behaviors but did examine the quantity and quality of the therapist teaching specific parenting skills and whether these measures predicted child outcome. Higher ratings of teaching parent anxiety management and transfer of control to the child (but not communication skills or contingent management) predicted parent-reported and clinician-reported, but not child-reported, outcomes. This study began to explore the role of therapist-administered parenting training but did not examine actual parent behaviors and did not conduct mediational analyses. Third, a recent study by Settipani et al. (in press) combined the two intervention groups (i.e., child intervention and parent plus child intervention) reported in Kendall et al. (2008) and examined post-treatment to follow-up change in parental psychological control (e.g., guilt induction, love withdrawal) and child anxiety. Cross-lagged comparisons indicated that decreases in psychological control predicted decreases in youth anxiety but youth anxiety did not predict psychological control. As the authors note, this finding provides support for a parenting influence on child anxiety.
In summary, the Silverman et al. (2009) study does not provide support for parenting as a mediator in the treatment of child anxiety. However, although not directly examining mediation, three additional studies to date begin to explore the role of parenting in the treatment of child anxiety. Accordingly, future research examining the potential pathways and mechanisms by which parent involvement in treatment impacts anxiety is critical to the advancement of this literature.

Results (Thai) 1:

8. เป็นนี่กลไกของการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมไปแทรกแซงหรือไม่เน้นผู้ปกครองในการแทรกแซงหมายความ ว่า พฤติกรรมไปเป้าหมายของบัญชีสำหรับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในลักษณะการทำงานของเด็ก ต้องแสดงการเปลี่ยนแปลงไปเป็นผลจากการแทรกแซงแล้ว การเปลี่ยนแปลงนี้ต้องนำการเปลี่ยนแปลงในผลลูก (ดูเคนดัล et al., 2012) แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมเป็นตัวหลักเป็นกลไกสันนิษฐาน ตามหลักพฤติกรรมที่ฝึกอบรมนำไปพัฒนาในพฤติกรรมเด็ก เพียงเก้าศึกษาพฤติกรรมไปกล่าวถึงอย่างชัดเจนเป็นกลางของการเปลี่ยนแปลงในลักษณะการทำขวัญเด็ก (ดูตาราง 3) เหล่านี้ 9 ศึกษา สามเท่า (Beauchaine เว็บสเตอร์วิ และ Reid, 2005 Fossum, Morch, Handegard, Drugle, & Larsson, 2009 Webster-Stratton แอนด์เฮอร์แมน 2008) ใช้เกณฑ์การวินิจฉัย DSM (คี่หรือซีดี) สำหรับศึกษารายการ 5 ศึกษา 9 ตรวจสอบปีที่น่าทึ่งของเว็บสเตอร์วิ (IY), หนึ่งตรวจสอบรักษา Multi-Systemic (MST), และ 3 ตรวจสอบแบบหลักจัดการฝึกอบรมในออริกอน (PMTO) หรืออนุพันธ์ของ PMTO (ปิดรักษาฟอสเตอร์ดูแล – MTFC) ศึกษา IY ได้ดำเนินการกับเด็กจาก 2 อายุ 9 ปี และแต่ละพบสนับสนุนบางอย่างไปเป็นค่าบวกหรือค่าลบไปให้บริการเป็นผู้ไกล่เกลี่ยเป็น อย่างไรก็ตาม สนับสนุนสอดคล้องกันระหว่างการศึกษาได้ไม่เกิดการก่อสร้างอย่างใดอย่างหนึ่ง (เช่น สนับสนุนบวกไปพบ 2 ศึกษาที่สี่) ศึกษา PMTO สองที่ มีตัวอย่างเดียวของเด็กอายุ 4 ถึง 12 ปี และทั้งสองพบสนับสนุนวินัยโดยผู้ปกครองเป็นผู้ไกล่เกลี่ยเป็น หนึ่งที่ประเมินหลังและที่ติดตาม (ดูเชิงอรรถ 1 ในตารางที่ 3) ศึกษา MTFC พัฒนา นำไปใช้กับเยาวชน 12 ถึง 17 ปี พบสนับสนุนกาชาดด้วยโครงสร้างที่รวมพฤติกรรมไปบวกสาม และเยาวชนสร้าง (ความสัมพันธ์กับเพื่อน deviant) ศึกษา MST ดำเนินการ 11 ถึง 18 ปี olds พบว่า วินัยคือ เป็นผู้ไกล่เกลี่ย ในสรุป สนับสนุนอยู่สำหรับไปเป็นผู้ไกล่เกลี่ยปัญหาขวัญ อย่างไรก็ตาม หมายเลขขนาดเล็กของศึกษา ขัดจังหวะโดยโปรแกรมที่ใช้ อายุของเด็ก และ findings (เช่น บวกกับลบไป) ทำให้ difficult ถึงข้อสรุปทั่วไป นอกจากนี้ ถ้าใช้เงื่อนไขเดียวใช้สำหรับรวมงานสำหรับลูกความวิตกกังวลในตารางที่ 1 ได้ว่าจ้าง (เช่น การวินิจฉัยของคี่หรือซีดีสำหรับการรวม), แล้วหมายเลข identified ศึกษาหดมาก สุดท้าย ก่อนชั่วคราว (เช่น ประเมินการเปลี่ยนแปลงในผู้ไกล่เกลี่ยก่อนประเมินผลของการเปลี่ยนแปลงในตัวแปรผล) เป็นความต้องการของการสร้างกาชาด (ดูเคนดัล et al., 2012) และหลายการศึกษาใน 3 ตารางไม่ตรงตามเงื่อนไขนี้ (เช่น Fossum et al., 2009 Ogden และบริษัทฮาเก็นการ์ 2008) รัฐของเดอะ-field เกี่ยวกับอักเสบเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมขวัญเด็กกับการแทรกแซงไปได้ค่อนข้างน่าแปลกใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพิจารณาจำนวนของการศึกษาซึ่งได้ตรวจสอบไปเป็นการแทรกแซงเหล่านี้ชนิดของพฤติกรรม (ดู Chorpita et al., 2011) นอกจากนี้ เป็นตัวอย่างของเราจากการตรวจทาน Eyberg et al. (2008) ที่ระบุ ส่วนใหญ่การศึกษาดีมีประเมิน และรายงานพฤติกรรมนี่ ชัดเจน นักวิจัยต้องการก้าวของการเปลี่ยนแปลงนี่พฤติกรรมกับการแทรกแซงเพื่อทดสอบว่าพฤติกรรมเหล่านี้เป็นการอักเสบเปลี่ยนแปลงในโปรแกรมสำหรับลักษณะการทำงานขวัญเด็กนี่ 4 ไม่น่าแปลกใจศึกษาเพียงหนึ่งรายงานนี่พฤติกรรมเมื่อรักษาเด็กวิตกกังวล (รับร้อยเอ็ด al., 2009), ไปได้ไม่ค่อยถูกตรวจสอบเป็นผู้ไกล่เกลี่ยของการเปลี่ยนแปลงในวรรณคดีนี้ อย่างไรก็ตาม ศึกษารับ et al. (2009) ได้ตรวจกาชาด โดยดำเนินการวิเคราะห์ผล lagged สองหลังจากแทรกแซงครอบครัวสำหรับเด็กวิตกกังวลได้ดำเนินการเพื่อจะถามต่อไปนี้: (a) เป็นประเภททั่วไปบวก/ลบที่เกี่ยวข้องกับลดตามมาในเด็กอาการวิตกกังวล และ (b) จะลดในเด็กอาการวิตกกังวลที่เกี่ยวข้องกับประเภททั่วไปบวก/ลบต่อมา พวกเขาพบการสนับสนุนสำหรับหลัง แต่ไม่ อดีต ความสัมพันธ์ แนะนำที่ เปลี่ยนแปลงไปได้ไม่บัญชีสำหรับการเปลี่ยนแปลงในเด็กอาการวิตกกังวล ศึกษาเพิ่มเติมสามสมควรพูดถึง ครั้งแรก เว็บสเตอร์วิและเฮอร์แมน (2008) ตรวจสอบไม่เพียงแต่เด็กขวัญปัญหาแต่ปัญหายัง internalizing (ซึ่งรวมถึงความวิตกกังวล) เป็นผลที่ได้เมื่อเด็กมีการอ้างอิงสำหรับคี่หรือซีดี รายงานหลักนี่ efficaciousness (เช่น รับรู้ความสำเร็จเป็นหลัก เด็ก หนูอารมณ์การรับรู้ไม่ได้ดูไปความรับผิดชอบไม่น่าผิดหวังเป็น) เป็นผู้ไกล่เกลี่ยของผลฝึกพฤติกรรมบำบัดเด็ก internalizing ปัญหา แม้ว่าวัด efficaciousness ไปใช้ ไม่ได้ประเมินพฤติกรรมไปต่อ se (แต่เป็นวิธี efficacious พ่อแม่รับรู้ว่าตัวเองจะ) และไม่ถูกประเมินเด็กวิตกกังวล specifically ศึกษาย้าย field ที่ในทิศทางที่ถูก โดยรวมพร็อกซี่ไปและประเมินทั้ง externalizing และ internalizing ปัญหา สอง คันนาและเคนดัล (2009) ได้ตรวจสอบลักษณะการทำงานไป แต่ไม่ได้ตรวจสอบปริมาณและคุณภาพของผู้บำบัดที่สอนนี่ทักษะและว่ามาตรการเหล่านี้ทำนายผลเด็ก specific จัดอันดับที่สูงกว่าการสอนหลักการจัดการความวิตกกังวลและการถ่ายโอนการควบคุมเด็ก (แต่ไม่สื่อสาร หรือจัดการกอง) ทำนายผลลัพธ์ของ รายงานหลัก และ รายงาน clinician แต่ไม่เด็ก รายงาน การศึกษานี้เริ่มสำรวจบทบาทการฝึกไปรับการดูแลบำบัดโรค แต่ไม่ได้ตรวจสอบพฤติกรรมหลักที่แท้จริง และได้ดำเนินการวิเคราะห์ mediational ที่สาม ศึกษาล่าสุดโดย Settipani et al. (ในข่าว) รวมแทรกแซง 2 กลุ่ม (เช่น แทรกแซงเด็กและแทรกแซงหลักและรอง) รายงานในเคนดัล et al. (2008) และตรวจสอบหลังการรักษาเพื่อติดตามผลการเปลี่ยนแปลงในการควบคุมจิตใจโดยผู้ปกครอง (เช่น เหนี่ยวนำความผิด ถอนความรัก) และความวิตกกังวลของเด็ก เปรียบเทียบระหว่าง lagged ระบุว่า ลดลงในการควบคุมจิตใจคาดว่า ลดลงในเยาวชนวิตกกังวลวิตกกังวลเยาวชนได้ทำนายควบคุมจิตใจ เป็นผู้เขียนบันทึก finding นี้ช่วยให้การสนับสนุนสำหรับ influence ไปบนความวิตกกังวลของเด็ก ในสรุป ศึกษารับ et al. (2009) ไม่ให้การสนับสนุนการไปเป็นคนกลางในการบำบัดรักษาเด็กวิตกกังวล อย่างไรก็ตาม แม้ไม่โดยตรงตรวจสอบกาชาด ศึกษาเพิ่มเติมสามวันเริ่มการสำรวจบทบาทของไปในการบำบัดรักษาความวิตกกังวลของเด็ก ตาม ตรวจสอบหลักและกลไก โดยหลักการมีส่วนร่วมในการรักษาผลกระทบต่อความวิตกกังวลเป็นการวิจัยในอนาคตมีความสำคัญต่อความก้าวหน้าของวรรณคดีนี้

Results (Thai) 2:

8. มีการอบรมเลี้ยงดูกลไกของการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมการแทรกแซงเลี้ยงดู?
ความสำคัญกับผู้ปกครองในการแทรกแซงไม่ได้หมายความว่าพฤติกรรมการอบรมเลี้ยงดูที่กำหนดเป้าหมายบัญชีสำหรับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในพฤติกรรมของเด็ก การเปลี่ยนแปลงในการอบรมเลี้ยงดูที่จะต้องแสดงให้เห็นว่าเป็นผลมาจากการแทรกแซงและจากนั้นการเปลี่ยนแปลงนี้จะต้องนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในผลเด็ก (ดูเคนดอล et al., 2012) แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมการเลี้ยงดูเป็นกลไกสันนิษฐานโดยที่พฤติกรรมการฝึกอบรมผู้ปกครองนำไปสู่การปรับปรุงในพฤติกรรมของเด็กเพียงเก้าการศึกษาอย่างชัดเจนตรวจสอบพฤติกรรมการเลี้ยงดูเป็นสื่อกลางในการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของเด็กก่อกวน (ดูตารางที่ 3) เหล่านี้เก้าการศึกษาเพียงสาม (Beauchaine เว็บสเตอร์-สแตรทตันและเรด 2005; Fossum, Morch, Handegard, Drugle และลาร์สสัน, 2009;-เว็บสเตอร์สแตรทตันแอนด์เฮอร์แมน, 2008) ที่ใช้เกณฑ์การวินิจฉัย DSM (ODD หรือ CD) สำหรับ เข้าร่วมการศึกษา ห้าเก้าการศึกษาตรวจสอบเว็บสเตอร์-สแตรทตันของปีที่ผ่านมาอย่างไม่น่าเชื่อ (IY) หนึ่งในการตรวจสอบการบำบัดหลายระบบ (MST) และสามการตรวจสอบผู้ปกครองบริหารโอเรกอนการฝึกอบรม (PMTO) รูปแบบหรืออนุพันธ์ของ PMTO (การรักษาหลายมิติการดูแลฟอสเตอร์ - MTFC).
การศึกษา IY ได้ดำเนินการกับเด็ก 2-9 ปีและแต่ละพบการสนับสนุนบางส่วนสำหรับการเลี้ยงดูเชิงบวกหรือเชิงลบเลี้ยงดูที่ทำหน้าที่เป็นสื่อกลาง อย่างไรก็ตามการสนับสนุนที่สอดคล้องกันในการศึกษาไม่ได้โผล่ออกมาสำหรับทั้งสร้าง (เช่นการสนับสนุนสำหรับการเลี้ยงดูบวกที่พบในสองในสี่การศึกษา) สองการศึกษา PMTO อยู่กับตัวอย่างเดียวกันของ 4 ถึง 12 ปีเด็กอายุและการสนับสนุนที่พบสำหรับผู้ปกครองวินัยเป็นตัวกลางหนึ่งในการประเมินการโพสต์และเป็นหนึ่งที่ติดตาม (ดูเชิงอรรถ 1 ในตารางที่ 3) อนุพันธ์ศึกษา MTFC, นำมาใช้กับ 12-17 ปีเยาวชนอายุพบการสนับสนุนสำหรับการไกล่เกลี่ยกับโครงสร้างที่รวมสามพฤติกรรมการเลี้ยงดูบวกและเยาวชนสร้าง (สมาคมกับเพื่อนเบี่ยงเบน) การศึกษา MST ดำเนินการกับ 11-18 ปี olds พบว่ามีระเบียบวินัยเป็นคนกลาง.
ในการสรุปการสนับสนุนไม่อยู่สำหรับเลี้ยงดูเป็นสื่อกลางของปัญหาก่อกวน; แต่ขนาดเล็กจำนวนมากของการศึกษาโปรแกรมการแทรกแซงที่ใช้อายุของเด็กและ ndings Fi (เช่นบวกเมื่อเทียบกับการอบรมเลี้ยงดูลบ) ทำให้มันยากที่จะไปถึงข้อสรุปทั่วไปมากขึ้น นอกจากนี้หากเกณฑ์เดียวกันที่ใช้สำหรับการรวมของการแทรกแซงสำหรับความวิตกกังวลเด็กในตารางที่ 1 ถูกจ้าง (เช่นการวินิจฉัยของ ODD หรือ CD สำหรับการรวม) แล้วจากการศึกษาเอ็ดสายการระบุหดตัวลงอย่างมาก ในที่สุดความสำคัญชั่วคราว (เช่นการประเมินการเปลี่ยนแปลงในไกล่เกลี่ยก่อนที่จะประเมินผลของการเปลี่ยนแปลงในตัวแปรผล) เป็นความต้องการของการสร้างการไกล่เกลี่ย (ดูเคนดอล et al., 2012) และการศึกษาหลายแห่งในตารางที่ 3 ล้มเหลวในการตอบสนองความเกณฑ์นี้ (เช่น , Fossum et al, 2009;.. อ็อกเดน & ฮ 2008)
ไฟไหม้ไฟรัฐของล้ำหน้าเกี่ยวกับการไกล่เกลี่ยของการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมที่ทำลายเด็กที่มีการแทรกแซงการอบรมเลี้ยงดูเป็นที่น่าแปลกใจบ้างโดยเฉพาะการพิจารณาจำนวนของการศึกษาที่มีการตรวจสอบการเลี้ยงดูเป็น การแทรกแซงสำหรับประเภทนี้ของพฤติกรรม (ดู Chorpita et al., 2011) นอกจากนี้ยังเป็นตัวอย่างของเราจาก Eyberg และคณะ (2008) การตรวจสอบระบุส่วนใหญ่มาจากการศึกษาได้รับการประเมินและรายงานพฤติกรรมการเลี้ยงดู เห็นได้ชัดว่านักวิจัยจะต้องย้ายที่อยู่นอกเหนือการประเมินของการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมการเลี้ยงดูมีการแทรกแซงเพื่อทดสอบว่าพฤติกรรมเหล่านี้เป็นผู้ไกล่เกลี่ยของการเปลี่ยนแปลงในโปรแกรมการอบรมเลี้ยงดูพฤติกรรมก่อกวนเด็ก 4
ไม่น่าแปลกใจว่าเป็นเพียงคนเดียวที่มีรายงานการศึกษาพฤติกรรมการเลี้ยงดูเมื่อการรักษาความวิตกกังวลของเด็ก (Silverman et al., 2009) การอบรมเลี้ยงดูที่ได้รับการตรวจสอบไม่ค่อยเป็นสื่อกลางของการเปลี่ยนแปลงในวรรณคดีนี้ อย่างไรก็ตาม Silverman และคณะ (2009) การศึกษาตรวจสอบได้โดยการดำเนินการไกล่เกลี่ยสองลักษณะรั้งวิเคราะห์หลังจากการแทรกแซงครอบครัวสำหรับความวิตกกังวลของเด็กถูกนำมาใช้เพื่อที่จะตอบคำถามดังต่อไปนี้ (ก) มีการลดลงบวก / เลี้ยงดูเชิงลบที่เกี่ยวข้องกับการลดลงตามมาในอาการวิตกกังวลของเด็ก และ (ข) การลดอาการวิตกกังวลในเด็กที่เกี่ยวข้องกับการลดลงตามมาในเชิงบวก / เลี้ยงดูเชิงลบได้อย่างไร พวกเขาพบว่าการสนับสนุนหลัง แต่ไม่อดีตความสัมพันธ์ที่ชี้ให้เห็นว่าการเปลี่ยนแปลงในการอบรมเลี้ยงดูที่ไม่ได้บัญชีสำหรับการเปลี่ยนแปลงในอาการวิตกกังวลของเด็ก.
สามการศึกษาเพิ่มเติมสมควรได้รับการกล่าวถึง ครั้งแรกที่เว็บสเตอร์-สแตรทตันและเฮอร์แมน (2008) การตรวจสอบปัญหาการก่อกวนเด็กไม่เพียง แต่ยัง internalizing ปัญหา (ซึ่งรวมถึงความวิตกกังวล) เป็นผลเมื่อเด็กถูกเรียกสำหรับ ODD หรือ CD ผู้ปกครองรายงาน EF Fi เลี้ยงดู caciousness (เช่นความสำเร็จที่มองว่าเป็นพ่อแม่รับรู้อารมณ์ความใกล้ชิดกับเด็กไม่ได้ดูความรับผิดชอบเลี้ยงดูเป็นที่น่าผิดหวัง) เป็นสื่อกลางของผลการรักษาการฝึกอบรมผู้ปกครองพฤติกรรมเกี่ยวกับปัญหา internalizing เด็ก แม้ว่าสาย EF เลี้ยงดูวัด caciousness ใช้ไม่ได้ประเมินพฤติกรรมการเลี้ยงดูต่อ (แต่วิธี EF Fi พ่อแม่ cacious รับรู้ว่าตัวเองเป็น) และความวิตกกังวลของเด็กเองโดยเฉพาะเจาะจงไม่ได้รับการประเมินการศึกษาครั้งนี้ย้ายไฟไหม้ไฟในทิศทางที่เหมาะสมโดยรวมทั้งพร็อกซี่สำหรับการอบรมเลี้ยงดูและการประเมินผล ของทั้งสองปัญหา externalizing และ internalizing ประการที่สอง, คันนายาวและเคนดอล (2009) ไม่ได้ตรวจสอบพฤติกรรมการเลี้ยงดู แต่ไม่ตรวจสอบปริมาณและคุณภาพของนักบำบัดการเรียนการสอนเฉพาะเจาะจงทักษะการเลี้ยงดูคและไม่ว่ามาตรการเหล่านี้คาดการณ์ผลเด็ก การจัดอันดับที่สูงขึ้นของการเรียนการสอนการจัดการความวิตกกังวลของผู้ปกครองและการถ่ายโอนการควบคุมไปยังเด็ก (แต่ทักษะในการสื่อสารไม่ได้หรือผู้บริหารที่อาจเกิดขึ้น) คาดการณ์ว่าผู้ปกครองและรายงานแพทย์รายงาน แต่ไม่เด็กรายงานผล การศึกษาครั้งนี้เริ่มที่จะสำรวจบทบาทของการฝึกอบรมเลี้ยงดูบำบัดโรคยา แต่ไม่ได้ตรวจสอบพฤติกรรมของผู้ปกครองที่เกิดขึ้นจริงและไม่ได้ดำเนินการวิเคราะห์ mediational ประการที่สามการศึกษาล่าสุดโดย Settipani และคณะ (ในข่าว) รวมกันทั้งสองกลุ่มแทรกแซง (เช่นการแทรกแซงของเด็กและผู้ปกครองรวมทั้งการแทรกแซงเด็ก) รายงานในเคนดอลและคณะ (2008) และการตรวจสอบหลังการรักษาเพื่อติดตามการเปลี่ยนแปลงทางด้านจิตใจในการควบคุมโดยผู้ปกครอง (เช่นการเหนี่ยวนำความผิดถอนความรัก) และความวิตกกังวลของเด็ก การเปรียบเทียบข้ามรั้งชี้ให้เห็นว่าลดลงในการควบคุมทางจิตวิทยาที่คาดการณ์การลดลงของความวิตกกังวลเยาวชน แต่ความวิตกกังวลเยาวชนไม่ได้คาดการณ์การควบคุมทางด้านจิตใจ ในฐานะที่ผู้เขียนทราบ Nding สายนี้ให้การสนับสนุนสำหรับการอบรมเลี้ยงดูในชั้นอิทธิพลต่อความวิตกกังวลของเด็ก.
โดยสรุป Silverman และคณะ (2009) การศึกษาไม่ได้ให้การสนับสนุนสำหรับการเลี้ยงดูเป็นสื่อกลางในการรักษาความวิตกกังวลของเด็ก อย่างไรก็ตามแม้จะไม่ได้ตรวจสอบโดยตรงไกล่เกลี่ยสามการศึกษาเพิ่มเติมถึงวันที่เริ่มต้นในการสำรวจบทบาทของการอบรมเลี้ยงดูในการรักษาความวิตกกังวลของเด็ก ดังนั้นการวิจัยในอนาคตการตรวจสอบทางเดินที่มีศักยภาพและกลไกที่มีส่วนร่วมของผู้ปกครองในการส่งผลกระทบต่อการรักษาความวิตกกังวลเป็นสิ่งสำคัญต่อความก้าวหน้าของวรรณกรรมนี้

Results (Thai) 3:

8 . เป็นกลไกของการเปลี่ยนแปลงโดยการอบรมเลี้ยงดูทางพฤติกรรม
เน้นผู้ปกครองในการแทรกแซงไม่ได้หมายความว่าพฤติกรรมการอบรมเลี้ยงดูเป้าหมายบัญชีสำหรับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในพฤติกรรมของเด็ก การเปลี่ยนแปลงในการอบรมเลี้ยงดูต้องแสดงผลจากการแทรกแซง และการเปลี่ยนแปลงนี้จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในผลเด็ก ( ดู Kendall et al . , 2012 )แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมการอบรมเลี้ยงดูคือว่ากลไกที่นำไปสู่การปรับปรุงพฤติกรรมการฝึกพ่อแม่ในพฤติกรรมเด็กเพียง 9 การศึกษาอย่างชัดเจนตรวจสอบพฤติกรรมการเป็นสื่อกลางของการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมก้าวร้าวของเด็ก ( ดูตารางที่ 3 ) ของเหล่านี้เก้าศึกษา 3 ( beauchaine Stratton & เว็บสเตอร์ , รีด , 2005 ; ฟอสเซิม morch handegard drugle , , , , & ลาร์สสัน , 2009 ;เว็บสเตอร์ Stratton &เฮอร์แมน , 2008 ) ใช้เกณฑ์การวินิจฉัย DSM ( คี่หรือ CD ) สำหรับการเข้าศึกษา ห้าเก้าการศึกษาตรวจสอบของเว็บสเตอร์ Stratton เหลือเชื่อปี ( เอง ) , ตรวจสอบหลายระบบบําบัด ( MST ) และสามการตรวจสอบการจัดการพ่อแม่อบรมโอเรกอน ( pmto ) รูปแบบหรืออนุพันธ์ของ pmto ( หลายมิติอุปถัมภ์ดูแลรักษา mtfc
- )การศึกษาได้ดำเนินการเองกับเด็กตั้งแต่ 2 ถึง 9 ปีและพบว่าบางส่วนสนับสนุนให้บวกหรือลบ พ่อแม่เลี้ยงดูบริการเป็นคนกลาง อย่างไรก็ตาม สนับสนุนช่วยเหลือในการศึกษาไม่ได้ออกมาเพื่อให้สร้าง ( เช่น สนับสนุนการเลี้ยงดูบวกที่พบใน 2 การศึกษา )สอง pmto ศึกษากับตัวอย่างเดียวกัน 4 ถึง 12 ปี และพบเด็กทั้งสนับสนุนผู้ปกครองวินัยเป็นสื่อกลาง ในการประเมินและติดตามผลหลังหนึ่ง ( ดู เชิงอรรถ 1 ใน ตารางที่ 3 ) การศึกษา mtfc อนุพันธ์ที่พัฒนาเยาวชน 12 ถึง 17 ปีเก่าพบการสนับสนุนการไกล่เกลี่ยกับสร้างที่รวม 3 พฤติกรรมในเชิงบวกและสร้างเลี้ยงดูเยาวชนสมาคมกับเพื่อน " ) MST การศึกษาทดลองกับ 11 ถึง 18 ปี พบว่า วินัยเป็นคนกลาง
สรุปสนับสนุนมีอยู่การเลี้ยงดูเป็นตัวกลางไกล่เกลี่ยปัญหาก่อกวน อย่างไรก็ตาม จำนวนเล็ก ๆของการศึกษา โดยโปรแกรมที่ใช้อายุของเด็ก จึง ndings ( เช่น บวกกับลบ พ่อแม่จึงทำให้แยกศาสนาถึงข้อสรุปทั่วไปมากขึ้น นอกจากนี้ หากใช้เกณฑ์เดียวกันเพื่อรวมของการแทรกแซงในตารางที่ 1 แบบสอบถามความวิตกกังวลของเด็ก ( เช่น การวินิจฉัยของ คี่ หรือ แผ่นซีดีรวม ) แล้วจำนวนของการศึกษาที่ identi จึงเอ็ดหดมาก ในที่สุด ก็มีเวลา ( เช่นการประเมินการเปลี่ยนแปลงของคนกลางก่อนการประเมินของการเปลี่ยนแปลงในผลตัวแปร ) คือ ความต้องการของการไกล่เกลี่ย ( ดู Kendall et al . , 2012 ) และการศึกษาในหลาย ๆ ตารางที่ 3 ล้มเหลวเพื่อให้ตรงกับเกณฑ์นี้ ( เช่น ฟอสเซิม et al . , 2009 ; เดน& Hagen , 2008 ) .
รัฐของ - ELD เกี่ยวกับผู้ไกล่เกลี่ยจึงเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการอบรมเลี้ยงดูเด็กก่อกวนด้วยการแทรกแซงจะค่อนข้างน่าแปลกใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการพิจารณาจำนวนของการศึกษาซึ่งมีการตรวจสอบพ่อแม่เป็นการแทรกแซงสำหรับชนิดเหล่านี้ของพฤติกรรม ( ดู chorpita et al . , 2011 ) นอกจากนี้ ตัวอย่างของเราจาก eyberg et al . ( 2008 ) ทบทวนระบุที่ดีส่วนใหญ่ของการศึกษาได้ประเมินและรายงานพฤติกรรมการอบรมเลี้ยงดู ชัดเจน นักวิจัยต้องการที่จะย้ายเกินการประเมินเปลี่ยนพฤติกรรมการอบรมเลี้ยงดูกับการแทรกแซงเพื่อทดสอบว่าพฤติกรรมเหล่านี้เป็นสื่อกลางของการเปลี่ยนแปลงในโปรแกรมการอบรมเลี้ยงดูเด็กก่อกวนการ 4
ไม่น่าแปลกใจเป็นเพียงหนึ่งการศึกษาได้รายงานพฤติกรรมการอบรมเลี้ยงดูเด็ก ( เมื่อรักษาความวิตกกังวลซิลเวอร์แมน et al . , 2009 ) เลี้ยงดู ไม่เคยถูกตรวจสอบ เป็นสื่อกลางของการเปลี่ยนแปลงในวรรณกรรมนี้ อย่างไรก็ตาม ซิลเวอร์แมน et al .