Every day was a battle in the large

Every day was a battle in the larger war that was our relationship. Each thump, smirk and triumph was a point on some invisible ranking system: an encroachment into nebulous territory that meant victory or defeat. Of course, this was all an armed struggle for parental love, but my brother and I didn't know it then. To us, the conflict was a matter of life or death.

This is an age old story of those who are meant to love each other but hate with a passion equally earth-shaking.

My brother and I were enemies from his birth, which occurred almost two years after mine, the arrival of a boy child perceived – both globally and within my family – as a cause for particular celebration in an era of pre-feminist awareness. The male was elevated, simply the desirable sex, and this was clear from the outset. A rage of jealousy descended upon me. He was, literally, the blue-eyed boy to the brown-eyed try-hard; the prince to the civilian.

You know what? We needed those 1970s feminists. So it had been for my mother before me, academically accomplished yet brought up to miss school to iron the shirts of seven brothers; made to take a secretarial course instead of A-levels. That revolution wrought changes and we need it to continue.

Once an injustice between my brother and me was established – who sat nearer the sugar bowl, for instance; who could whistle with more parent-alerting powers upside down – it had to be endlessly recalibrated, magnified to weeping significance. A glimpse of parental bias turned the crying to derangement. From shortly after toddlerhood, we had separate arsenals: fists versus intellect, aggression versus strategy. He had his muscles; I had my fury. It barely let up. Our poor parents, I now realise, having to handle their resident Cain and Abel. The perfect family: rural setting; two parents; two children: one of each. But those children hated each other.

Sibling enmity can be breathtakingly nasty and it's only by forcing myself into deeper memories, and catching the odd suppressed smile of triumph in my own children, that I can dredge up the flavour of the almost revolting sense of powerlessness that a child can experience at the hands of a sibling. Soon I was lashing him with words and he was beating me to the ground. I'd mock; he'd kick.

"Siblings fight because one has displaced another," says the psychotherapist Philip Hodson. "Both become aware that Charles Darwin was right. They have entered an evolutionary struggle for the milk supply (also known as the love supply) and a contest for endorsement. Underneath all this is the fear of being rejected or abandoned by their parents so that the most desperate youngsters remain relentlessly hostile – and a nightmare to live with."

I had absolutely no idea our parents were compensating my brother, protecting him in the face of my supposed verbal and academic abilities: there was no way of telling, in early primary years, that I did better than him at school. I remained miserably unaware.

He could make cartoons, owl noises, and "hilarious" faces. I could look anxious. To me, he was the princeling on his throne who expected to be fed, praised, adored, whereas I grafted like a combination of a skivvy and a bluestocking in the shadow of his apparent genius. There was clapping every time he sneezed.


Joanna, aged two, with her new baby brother. f
What a vicious little campaign we ran. When we both wanted the remaining biscuit, television channel or intact sleeping bag, he had only to raise his fist in threat and I'd choose defeat over the physical pain he could and would inflict. Though younger, he was stockier and stronger than the weedy specimen he so loathed. In revenge, I'd swot up on "his" subject – birds – with the semi-photographic memory of youth, now long gone, then casually suggest a quiz; whereupon I'd thrash him with hastily absorbed knowledge of kori bustards and lapwings. Before he knew what had hit him, I was rapping out questions on "my" subject – cats – and waiting blank faced as he failed to spot a tabby. Oh, the nasty, nasty pleasure. Calf mouth slack, he muttered excuses, while a glistening to his eyes would inspire in me satisfaction of an unhealthy intensity. This would be followed by a battering that would wind, bruise and terrify me.

Advertisement

According to Karen Doherty, co-author of Sibling Rivalry, such behaviour is virtually the rule, not the exception. "Four out of five siblings will torment, kick, punch, fight and annoy one another at some point during childhood," she says. At some point, though, is sadly different from day and night for 14 years.

So, to me, my brother's main characteristics were:

Athleticism This amounted to Chopper wheelies, skateboard handstands and brutal bullying, but my few sappy somersaults could not compare.

Thickness He couldn't accrue gold stars, understand game rules or reel off French numbers at possessed speed, and this, to my mind, made him thrillingly dim. I now realise he is quite the opposite, but as a boy he simply didn't rate academia and had little to prove, unlike his Matilda Wormwood of a sister.

Beauty This was particularly problematic. Girls were meant to have a chance at prettiness, but in this case the pulchritude resided in the dirty-faced, don't-care male of the species with his fathoms of hair and vast azure orbs, while his runty sister had a few strands of cotton that flattened to baldness in the swimming pool and worried, muddy eyes.


Joanna ...'We ran a vicious campaign.' Photograph: Jason Alden Jason Alden/PR
In a never-to-be-forgotten incident, an old friend of the family from Ireland who was just about to meet the godlet in question said, "Isn't he meant to be very beautiful?" Already wilting with the burden of plainness, I died a death.

Favoured status But of course I thought that.

How I wanted to obliterate that milk-fed Fauntleroy on a skateboard. Which brings us neatly to murder. There seemed to be no way out. I was stuck in a country cottage with a favoured sibling who was beating me to a pulp when our prison wardens weren't watching, only to be punished myself once he bleated.

How about a spot of fratricide? An electric prod, at the very least, for the suckling calf? In truth, I never actually went as far as thinking of full-blown death then, but I've noticed over time that furious and even murderous children have appeared in my novels, more than once – an undertow of murky sibling rivalry at play.

Advertisement

The hidden ways of the psyche are disturbing and I've realised that mine is darker than I ever knew, tapped only in writing. What we think has gone forever lurks there. Siblings must establish who they are to form an identity in the microcosm in which they live and this means being different from each other: what the doctor and psychologist Alfred Adler termed "striving for significance" within the family.

Looking back with objectivity – let us note my maturity here, readers – I see how hard it must have been for a younger child with an older sibling racing ahead, observing his every foible, wounding him with verbal jabs while she stored up fresh contempt.

Only children often long for siblings. They escape the hatred that warps, distorts a childhood with fury, yet despite this, I, and most others, would not later wish to have been the over-scrutinised sole child, and sibling rivalry can even inspire us to achieve. By the time my brother and I were in our teens, some unspoken ceasefire occurred and we simply ignored each other. For a decade or two.

It is only now, perceiving his intelligence, his creativity, his integrity, that I think with amazement that really we were living separate existences, thrust together. We might have liked each other then if the huge great mummy-love battle hadn't been raging.

I wish to apologise. But he has to say it first.

Results (Thai) 1:

ทุกวันมีการสู้รบในสงครามขนาดใหญ่ที่มีความสัมพันธ์ของเรา แต่ละ thump เกเร และชัยชนะถูกจุดในระบบการจัดอันดับที่มองไม่เห็นบาง: ที่ encroachment ในเขต nebulous ที่หมายถึง ชัยชนะหรือพ่ายแพ้ แน่นอน นี่คือการต่อสู้อาวุธรักโดยผู้ปกครอง แต่พี่ชายของฉันและฉันไม่รู้ว่าแล้ว เรา ความขัดแย้งเป็นเรื่องของชีวิตหรือความตายนี่คือเรื่องราวของคนหมายถึงรักกัน แต่เกลียดกับความรักเท่า โลกสั่นเก่าอายุการพี่ชายและถูกศัตรูจากการกำเนิดของเขา ซึ่งเกิดขึ้นหลังจากเหมือง เด็กเด็กมองเห็นทั้งส่วนกลาง และภาย ในครอบครัวเป็นสาเหตุสำหรับฉลองเฉพาะในยุคของการรับรู้ล่วงหน้า feminist มาเกือบสองปี ชายถูกยกระดับ เพียงเพศสมควร นี้ไม่ชัดเจนแต่ต้นมือ ความโกรธของพระที่สืบเชื้อสายตามผม กำลัง อักษร เด็กผู้ชายตาสีฟ้ากับตาสีน้ำตาลลองฮาร์ดดิสก์ เจ้าชายกับพลเรือนคุณรู้หรือไม่ เราต้อง feminists ทศวรรษ 1970 นั้น ดังนั้น จะได้รับแม่ฉัน เดิมสำเร็จ ยังนำอาวรณ์โรงเรียนเตารีดเสื้อของพี่น้องเจ็ด ได้ใช้หลักสูตรเลขานุการแทนระดับ A การปฏิวัติที่ wrought เปลี่ยนแปลง และเราต้องดำเนินการต่อเมื่อมีความอยุติธรรมระหว่างพี่ชายและฉันก่อตั้ง – ที่นั่งชนิดชามน้ำตาล ตัวอย่าง ที่สามารถ whistle มีอำนาจหลักแจ้งเตือนเพิ่มเติมคว่ำ – มันมีได้ไม่รู้จบ recalibrated ขยายความสำคัญของการร้องไห้ ของความโน้มเอียงที่ผู้ปกครองเปิดร้องไห้กับความยุ่งเหยิง จากหลังจาก toddlerhood เราได้แยก arsenals: หมัดกับสติปัญญา รุกรานกับกลยุทธ์การ เขามีกล้ามเนื้อของเขา ผมโกรธฉัน มันแทบไม่ค่อย พ่อแม่ของเรายากจน ฉันขณะนี้ตระหนักถึง มีการจัดการของคาอินคือใครและ Abel มีถิ่นที่อยู่ ครอบครัวสมบูรณ์แบบ: การตั้งค่าชนบท ผู้ปกครองสอง เด็กสอง: หนึ่งละกัน แต่เด็กเหล่านั้นเกลียดชังกันพี่น้องความเป็นปฏิปักษ์สามารถอันน่ารังเกียจ และเฉพาะโดยบังคับตัวเองให้เป็นความทรงจำที่ลึก และจับคี่ที่ถูกระงับยิ้มชัยในเด็กของตัวเอง ที่ฉันสามารถขุดค่ารสชาติของความ powerlessness ที่เด็กได้สัมผัสแต่พี่น้อง เกือบ revolting เร็ว ๆ นี้ฉันถูกเฆี่ยนเขากับคำ และเขาถูกตีฉันไปพื้นดิน ผมจะซ่อม เขาจะเตะ"พี่น้องต่อสู้เนื่องจากหนึ่งได้พลัดถิ่นอื่น กล่าวว่า psychotherapist Hodson ฟิลิป "ทั้งสองตระหนักว่า ชาร์ลส์ดาร์วินถูกต้อง พวกเขาได้ป้อนต่อสู้การวิวัฒนาการการจัดหานม (หรือที่เรียกว่าอุปทานความรัก) และการแข่งขันสำหรับการสลักหลัง ทั้งหมดนี้เป็นความกลัวการถูกปฏิเสธ หรือถูกทอดทิ้งพ่อแม่เพื่อให้เยาวชนที่หมดหวังมากที่สุดยังคงเป็นคืบ – ล่างและฝันร้ายอยู่ด้วย"ผมอย่างมีความคิดพ่อแม่ของเราได้ชดเชยน้อง ปกป้องเขาหน้าความด้วยวาจา และการศึกษาของฉันควร: มีวิธีของ ในช่วงปีหลัก ฉันไม่ดีกว่าเขาที่โรงเรียน ฉันยังคงเป็นท่าไม่รู้ตัวเขาสามารถทำให้การ์ตูน เสียงนกฮูก และหน้า "เฮฮา" ฉันสามารถดูกระตือรือร้น ฉัน เขาได้ princeling บนบัลลังก์ที่คาดว่าจะเป็นอาหาร ยกย่อง เคารพ ในขณะที่ฉัน grafted เช่น skivvy และ bluestocking ในเงาของอัจฉริยะของเขาชัดเจน มีปรบมือทุกครั้งที่เขา sneezed Joanna อายุ 2 กับพี่ชายของเธอเด็กใหม่ fอะไรอึมครึมเล็กน้อยแคมเราวิ่ง เมื่อเราทั้งสองต้องเหลือขนม ช่อง หรือถุงนอนเหมือนเดิม เขาเพียงต้องยกกำปั้นของเขาในคุกคาม และฉันจะเลือกความพ่ายแพ้มากกว่าความเจ็บปวดเขาไม่ และจะทำดาเมจบาง แม้ว่าอายุ เขาได้แรงกว่าตัวอย่างวัชพืชที่ให้ loathed และ stockier ในแก้แค้น ฉันจะ swot ใน "เรื่องของเขา" –นก – ความจำถ่ายภาพกึ่งเยาวชน ตอนนี้ ไปนาน แล้วตั้งใจแนะนำถาม whereupon ฉันจะ thrash เขาความรู้รีบดูดซึมโกริอุ bustards และ lapwings เขารู้อะไรได้ตีเขา ฉันถูกแร็ปออกคำถามในหัวเรื่อง "ของฉัน" แมว-และรอเปล่าประสบเป็น เขาล้มเหลวการเป็น tabby โอ้ น่ารังเกียจ น่ารังเกียจความสุข เวลาเผื่อลูกปาก เขา muttered ข้อแก้ตัว ในขณะอันดามันอย่างแท้จริงกับตาของเขาจะสร้างแรงบันดาลใจในฉันพึงพอใจของความเข้มที่ไม่แข็งแรง นี้จะตามเป็น battering ที่ต้องลม ถลอก และ terrify ฉันโฆษณาตามคาเรนโดเฮอร์ตี ผู้เขียนร่วมของพี่น้องเริ่ม พฤติกรรมดังกล่าวคือ กฎ ยกเว้นไม่ "สี่ของห้าพี่น้องจะทรมาน เตะ หมัด ต่อสู้ และรบกวนกันในบางจุดระหว่างวัยเด็ก เธอกล่าว ในบางจุด แม้ว่า ได้เศร้าแตกต่างจากกลางวันกลางคืน 14 ปีดังนั้น ผม ลักษณะสำคัญของน้องถูก:นี้มี Chopper wheelies สเก็ตบอร์ด handstands และโหดร้าย bullying athleticism แต่ของฉัน somersaults sappy น้อยสามารถเปรียบเทียบไม่ความหนาของเขาไม่สามารถรับรู้ดาวทอง เข้าใจกติกา หรือหมุนออกเลขฝรั่งเศสที่มอบความเร็ว นี้ ต้องใจ ทำให้เขามัว thrillingly ขณะนี้ตระหนักถึงเขาค่อนข้างตรงกันข้าม แต่เป็นผู้ชาย เขาก็ไม่ได้อัตรา academia และมีน้อยพิสูจน์ ซึ่งแตกต่างจากเขามามาทิลดาแห่งของน้องความงามนี้มีปัญหาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง หญิงมีความหมายเมื่อมีโอกาส prettiness แต่ในกรณีนี้ pulchritude ที่อยู่ในสกปรกหน้า ไม่สนใจชายสายพันธุ์กับโยนกของเขาผม และ orbs สีฟ้าใหญ่ ในขณะที่น้อง runty มีกี่ strands ของฝ้ายที่ flattened จะศีรษะล้านในสระว่ายน้ำ และ ห่วง โคลนตา Joanna... 'เราวิ่งเสริมการทายา' ภาพถ่าย: Jason Alden Jason Alden/PRเหตุการณ์ความไม่จะต้องลืม เพื่อนเก่าของครอบครัวจากไอร์แลนด์ที่มีเพียงเกี่ยวกับการ godlet คำถาม กล่าวว่า "ไม่ได้ว่าเขาหมายถึง จะสวย" ตายเป็นตาย wilting แล้วกับภาระของ plainnessFavoured สถานะ แต่แน่นอนผมคิดว่า ที่ฉันอยากลบล้างที่นมเลี้ยง Fauntleroy บนสเกตบอร์ด ซึ่งนำเราอย่างการฆ่า มีดูเหมือนจะไม่มีทางออก ฉันถูกจมอยู่ในกระท่อมประเทศกับพี่น้อง favoured ที่ถูกตีฉันเพื่อเป็นเยื่อเมื่อ wardens คุกของเราไม่ได้ดู จะถูกลงโทษตัวเองเมื่อเขา bleatedวิธีการเกี่ยวกับจุดของ fratricide การไฟฟ้าผลิต น้อยมาก สำหรับลูกวัวหัน ในความจริง ฉันก็ไปไกลที่คิด full-blown ตายแล้ว แต่ฉันพบช่วงเวลาที่เด็กโกรธ และ murderous แม้จะมีปรากฏในฉันนวนิยาย มากกว่าหนึ่ง – undertow เป็นของพี่น้องขุ่นเริ่มที่เล่นโฆษณาวิธีซ่อนของกำลังใจที่จะรบกวน และฉันได้เองก็ยังคิดที่เหมืองจะเข้มกว่าที่ข้าพเจ้าเคยรู้ เคาะเท่านั้นในการเขียน สิ่งที่เราคิดว่า ได้หายไปตลอดกาล lurks มี พี่น้องต้องสร้างที่พวกเขาเป็นประจำในพิภพในที่พวกเขาอาศัยอยู่ และนี้หมายถึง การแตกต่างกัน: สิ่งแพทย์และจิตวิทยาอัลเฟรดแอดเลอร์เรียกว่า "ความมุ่งมั่นในความสำคัญ" ภายในครอบครัวหาปรวิสัย – กลับให้เราสังเกตฉันครบกำหนดที่นี่ อ่าน-เห็นว่ามันต้องมีเด็กอายุน้อยกว่า ด้วยพี่สำหรับแข่งล่วงหน้า สังเกตเขาทุก foible, wounding เขา ด้วยวาจา jabs ขณะเธอเก็บค่าดูถูกสดเฉพาะเด็กมักจะยาวสำหรับพี่น้อง พวกเขาหนีความเกลียดชังที่ warps, distorts วัยเด็ก ด้วยความโกรธ แต่แม้นี้ ผม และส่วนใหญ่คนอื่น จะไม่ในภายหลังต้องการมีลูกแต่เพียงผู้เดียวมากเกินไป scrutinised และพี่น้องเริ่มสามารถจะสร้างแรงบันดาลใจเพื่อให้ โดยเวลาพี่ชายของฉันและฉันอยู่ในวัยรุ่นของเรา หยิง unspoken บางอย่างเกิดขึ้น และเราก็ถูกละเลยกัน สำหรับทศวรรษที่ผ่านมาหรือสองมันเป็นเฉพาะตอนนี้ perceiving ปัญญาของเขา ความคิดสร้างสรรค์ของเขา ความสมบูรณ์ ของเขา ที่คิด ด้วยความประหลาดใจว่า จริง ๆ เราได้นั่งเล่น existences แยก กระตุกกัน เราอาจชอบกันแล้วถ้าไม่ได้รับการต่อสู้ดีมากรักมัมมี่โกรธฉันต้อง apologise แต่ต้องพูดก่อน

Results (Thai) 2:

ทุกวันคือการต่อสู้ในสงครามขนาดใหญ่ที่ความสัมพันธ์ของเรา แต่ละกระหน่ำ, รอยยิ้มและประสบความสำเร็จเป็นจุดในบางระบบการจัดอันดับที่มองไม่เห็น: การรุกล้ำเข้าไปในดินแดนที่มีความหมายคลุมเครือชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ ของหลักสูตรนี้คือทุกคนต่อสู้เพื่อความรักของพ่อแม่ แต่พี่ชายของฉันและฉันไม่ได้รู้ว่ามันแล้ว ให้เรามีความขัดแย้งเป็นเรื่องของชีวิตหรือเสียชีวิต. นี้เป็นวัยเรื่องเก่าของผู้ที่จะหมายถึงการรักกัน แต่ความเกลียดชังกับความรักอย่างเท่าเทียมกันแผ่นดินสั่น. พี่ชายของฉันและฉันเป็นศัตรูจากการเกิดของเขาที่เกิดขึ้น เกือบสองปีหลังจากที่ผมมาถึงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งรับรู้ - ทั้งในระดับโลกและภายในครอบครัวของฉัน - เป็นสาเหตุสำหรับการเฉลิมฉลองโดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุคของการรับรู้ก่อนสตรี ชายที่ได้รับการยกระดับเพียงแค่เพศที่น่าพอใจและนี่ก็เป็นที่ชัดเจนตั้งแต่เริ่มแรก ความโกรธของความหึงหวงลงไปบนผม เขาเป็นตัวอักษรเด็กตาสีฟ้ากับสีน้ำตาลตาลองยาก เจ้าชายเพื่อพลเรือน. คุณรู้อะไร เราจำเป็นต้องปี 1970 สตรีเหล่านั้น ดังนั้นจึงได้รับสำหรับแม่ของฉันก่อนที่ฉันประสบความสำเร็จในด้านวิชาการนำยังขึ้นอยู่กับโรงเรียนพลาดเหล็กยืดเจ็ดพี่น้อง; สร้างขึ้นมาเพื่อใช้หลักสูตรเลขานุการแทนระดับ-A การปฏิวัติที่ได้กระทำการเปลี่ยนแปลงและเราจำเป็นต้องใช้มันเพื่อดำเนินการต่อ. เมื่อความอยุติธรรมระหว่างพี่ชายของฉันและฉันก่อตั้งขึ้น - ผู้นั่งใกล้ชามน้ำตาลเช่น; ที่สามารถเป่านกหวีดที่มีอำนาจปกครองแจ้งเตือนคว่ำ - มันจะต้องมีจีอย่างไม่มีที่สิ้นสุดขยายความสำคัญร้องไห้ เหลือบของการมีอคติของผู้ปกครองหันร้องไห้ไปยุ่งเหยิง จาก toddlerhood ไม่นานหลังจากที่เรามีคลังแสงที่แยกต่างหาก: กำปั้นกับสติปัญญาความก้าวร้าวกับกลยุทธ์ เขามีกล้ามเนื้อของเขา; ผมมีความพิโรธของเรา มันแทบจะไม่ให้ขึ้น พ่อแม่ผู้ปกครองที่ไม่ดีของเราตอนนี้ผมตระหนักถึงการมีถิ่นที่อยู่ที่จะจัดการกับพวกเขา Cain and Abel ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ: การตั้งค่าชนบท พ่อแม่ทั้งสอง; เด็กสองคนหนึ่งของแต่ละ แต่เด็กเหล่านั้นเกลียดชังซึ่งกันและกัน. เป็นปฏิปักษ์พี่น้องสามารถโลดโผนที่น่ารังเกียจและเป็นเพียงด้วยการบังคับให้ตัวเองเป็นความทรงจำที่ลึกและจับรอยยิ้มปราบปรามคี่ของชัยชนะในเด็กของตัวเองที่ฉันสามารถขุดขึ้นรสชาติของความรู้สึกรังเกียจเกือบอ่อนแอ ว่าเด็กจะได้พบกับที่อยู่ในมือของพี่น้องที่ เร็ว ๆ นี้ผมได้รับการเฆี่ยนเขาด้วยคำพูดและเขาได้รับการตีฉันลงไปที่พื้น ฉันจะเยาะเย้ย; เขาจะเตะ. "พี่น้องต่อสู้เพราะได้ย้ายอีก" จิตบำบัดฮอดซันฟิลิปกล่าวว่า "ทั้งตระหนักว่าชาร์ลส์ดาร์วินที่ถูกต้อง. พวกเขาได้เข้าต่อสู้วิวัฒนาการสำหรับการจัดหานม (หรือเรียกว่าอุปทานความรัก) และการประกวดสำหรับการรับรอง. ภายใต้ทั้งหมดนี้คือกลัวว่าจะถูกปฏิเสธหรือยกเลิกโดยพ่อแม่ของพวกเขาเพื่อให้ เยาวชนหมดหวังมากที่สุดยังคงเป็นศัตรูอย่างไม่ลดละ - และเป็นฝันร้ายที่จะอยู่กับ ". ผมมีความคิดอย่างไม่มีพ่อแม่ของเราได้รับการชดเชยพี่ชายของฉันปกป้องเขาในหน้าของควรฉันความสามารถทางวาจาและทางวิชาการ: มีวิธีการบอกไม่มีในช่วงต้น ปีหลักที่ฉันไม่ดีกว่าเขาที่โรงเรียน ฉันยังคงไม่รู้เข็ญใจ. เขาจะทำให้การ์ตูนเสียงนกฮูกและ "เฮฮา" ใบหน้า ฉันจะดูกังวล สำหรับผมแล้วเขาเป็น princeling บนบัลลังก์ของเขาที่คาดว่าจะเลี้ยงยกย่องชื่นชอบในขณะที่ผมทาบเช่นการรวมกันของ skivvy และผู้หญิงที่ชอบในร่มเงาของอัจฉริยะที่เห็นได้ชัดของเขา มีตบมือเป็นทุกครั้งที่เขาจาม. โจแอนนาอายุสองมีน้องชายคนใหม่ของเธอ ฉอะไรแคมเปญหินเล็ก ๆ น้อย ๆ เราวิ่ง เมื่อเราทั้งสองต้องการบิสกิตที่เหลือช่องทางโทรทัศน์หรือถุงนอนเหมือนเดิมเขามีเพียงที่จะยกกำปั้นของเขาในภัยคุกคามและฉันต้องการเลือกพ่ายแพ้มากกว่าความเจ็บปวดทางกายที่เขาจะได้และจะสร้างความเจ็บปวด แม้ว่าน้องเขาเป็นล่ำสันและแข็งแรงกว่าตัวอย่างผอมโซเขาจึงเกลียด แก้แค้นฉันติวขึ้นไปบนเขา "" เรื่อง - นก - มีหน่วยความจำกึ่งถ่ายภาพของเยาวชนตอนนี้หายไปนานแล้วลวกแนะนำแบบทดสอบ; ครั้นแล้วฉันจะฟาดเขาด้วยความรู้ที่ดูดซึมได้อย่างเร่งรีบของ Bustards Kori และ lapwings ก่อนที่เขาจะรู้ว่าสิ่งที่เขาได้ตีผมก็เคาะออกคำถามเกี่ยวกับ "ฉัน" เรื่อง - แมว - รอว่างเปล่าในขณะที่เขาต้องเผชิญกับความล้มเหลวที่จะจุดแมวลาย โอ้น่ารังเกียจความสุขที่น่ารังเกียจ ลูกวัวหย่อนปากเขาพึมพำข้อแก้ตัวในขณะที่แพรวตาของเขาจะสร้างแรงบันดาลใจในตัวผมความพึงพอใจของความรุนแรงที่ไม่แข็งแรง นี้จะตามมาด้วยการโจมตีที่จะลมเป็นรอยช้ำและหวาดกลัวฉัน. โฆษณาตามที่ชาวกะเหรี่ยงโดเฮอร์ตี้ผู้เขียนร่วมของการแข่งขันพี่น้องพฤติกรรมดังกล่าวเป็นความจริงกฎไม่ใช่ข้อยกเว้น "สี่ห้าพี่น้องจะทรมานเตะต่อยต่อสู้และรบกวนคนอื่นในบางจุดในช่วงวัยเด็ก" เธอกล่าว . ในบางจุด แต่เป็นเศร้าที่แตกต่างจากทั้งกลางวันและกลางคืน 14 ปีดังนั้นเพื่อให้ฉันพี่ชายของฉันลักษณะสำคัญคือathleticism นี้มีจำนวน wheelies เฮลิคอปเตอร์กลับหัวสเก็ตบอร์ดและการข่มขู่ที่โหดร้าย แต่ตีลังกาแข็งแรงของฉันไม่กี่ไม่สามารถเปรียบเทียบความหนาของเขาไม่สามารถเกิดขึ้นดาวสีทองเข้าใจกฎของเกมหรือหมุนปิดตัวเลขที่ความเร็วฝรั่งเศสครอบครองและนี้ในใจของฉันทำให้เขาโลดโผนสลัว ตอนนี้ผมรู้ว่าเขาค่อนข้างตรงข้าม แต่เป็นเด็กเขาก็ไม่ได้ประเมินสถาบันการศึกษาและมีเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะพิสูจน์ความแตกต่างจากกลุ้มมาทิลด้าของเขาน้องสาว. ความงามนี้เป็นปัญหาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สาวได้หมายถึงการมีโอกาสที่น่ารัก แต่ในกรณีนี้ pulchritude อาศัยอยู่ในสกปรกเผือดชายห้ามการดูแลของสายพันธุ์ที่มีไสวของเขาผมและลูกกลมสีฟ้าขนาดใหญ่ขณะที่น้องสาวของเขามี runty ไม่กี่เส้น จากผ้าฝ้ายที่แบนจะศีรษะล้านในสระว่ายน้ำและกังวลตาเต็มไปด้วยโคลน. โจแอนนา ... เราวิ่งแคมเปญหิน. ภาพ: เจสันเจสัน Alden Alden / ประชาสัมพันธ์ในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่เคยมีมาเพื่อจะลืมเพื่อนเก่าของครอบครัวจากไอร์แลนด์ที่เป็นเพียงเกี่ยวกับการตอบสนองความgodlet ในคำถามกล่าวว่า "เขาไม่ได้หมายถึงการเป็นที่สวยงามมาก? " แล้วเหี่ยวแห้งกับภาระของความเรียบง่ายที่ฉันตายตาย. สถานะ Favoured แต่แน่นอนผมคิดว่า. ฉันอยากจะกำจัดนมเลี้ยง Fauntleroy ที่บนสเกตบอร์ด ซึ่งนำเราอย่างเรียบร้อยจะฆ่า ดูเหมือนจะมีวิธีไม่ออก ผมติดอยู่ในกระท่อมประเทศที่มีพี่น้องที่ชื่นชอบของผู้ที่ได้รับการตีฉันไปเยื่อเมื่อผู้พิทักษ์คุกของเราไม่ได้ดูเท่านั้นที่จะได้รับการลงโทษตัวเองเมื่อเขา bleated. วิธีการเกี่ยวกับจุดฆ่าพี่หรือไม่? แยงไฟฟ้าอย่างน้อยที่สุดสำหรับลูกวัวดูดนม? ในความเป็นจริงผมไม่เคยไปไกลเท่าที่ความคิดของการเสียชีวิตเต็มเป่าแล้ว แต่ฉันได้สังเกตเห็นในช่วงเวลาที่เด็กโกรธและการฆาตกรรมได้มีปรากฏอยู่ในนวนิยายของฉันมากกว่าหนึ่งครั้ง - ทางสายน้ำของพี่น้องมืดที่เล่นโฆษณาวิธีการซ่อนของจิตใจที่มีรบกวนและฉันได้รู้ว่าฉันเป็นสีเข้มกว่าที่ฉันเคยรู้จักเคาะเพียงในการเขียน สิ่งที่เราคิดว่าได้หายไปตลอดกาลสิงสถิตอยู่ที่นั่น พี่น้องต้องสร้างพวกเขาเป็นใครที่จะสร้างตัวตนในพิภพที่พวกเขาอาศัยอยู่และนี่หมายถึงความแตกต่างจากคนอื่น ๆ สิ่งที่แพทย์และนักจิตวิทยาอัลเฟรดแอดเลอร์เรียกว่า "มุ่งมั่นในการอย่างมีนัยสำคัญ" ภายในครอบครัว. มองย้อนกลับไปด้วยความเที่ยงธรรม - ให้เรา ทราบครบกําหนดของฉันที่นี่ผู้อ่าน - ผมเห็นว่ามันยากที่จะต้องได้รับสำหรับเด็กที่อายุน้อยกว่ากับการแข่งรถพี่น้องเก่าไปข้างหน้าของเขาสังเกตข้อบกพร่องทุกกระทบกระทั่งเขาด้วยวาจาศัตรูในขณะที่เธอเก็บไว้ดูถูกสด. เด็กเท่านั้นที่มักจะนานสำหรับพี่น้อง พวกเขาหลบหนีความเกลียดชังที่ประลองยุทธ์ที่บิดเบือนในวัยเด็กด้วยความโกรธ แต่อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ผมและคนอื่น ๆ ส่วนใหญ่จะไม่ต่อมาต้องการที่จะได้รับเด็ก แต่เพียงผู้เดียวมากกว่าการพิจารณาและการแข่งขันพี่น้องยังสามารถสร้างแรงบันดาลใจให้เราบรรลุ ตามเวลาที่พี่ชายของฉันและฉันอยู่ในวัยรุ่นของเราไม่ได้พูดบางรบที่เกิดขึ้นและเราก็ไม่สนใจคนอื่น ๆ สำหรับทศวรรษที่ผ่านมาหรือสอง. มันเป็นเพียงตอนนี้การรับรู้ความฉลาดของเขาและความคิดสร้างสรรค์ของเขาซื่อสัตย์ของเขาที่ผมคิดว่ามีความประหลาดใจที่จริงเรามีชีวิตดำรงชีวิตที่แยกจากกันผลักดันร่วมกัน เราอาจจะชอบคนอื่น ๆ แล้วถ้าขนาดใหญ่ต่อสู้แม่ความรักที่ดีไม่เคยโกรธ. ฉันต้องการที่จะขอโทษ แต่เขาจะต้องพูดมันเป็นครั้งแรก

Results (Thai) 3:

ทุกๆวันคือการต่อสู้ในสงครามขนาดใหญ่ที่ความสัมพันธ์ของเรา แต่ละตึก ยิ้มเยาะและชัยชนะเป็นจุดที่บุกรุกเข้าไปในระบบการจัดอันดับที่มองไม่เห็น : คลุมเครือดินแดนนั่นหมายถึงชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ แน่นอนทั้งหมดนี้เป็นอาวุธต่อสู้เพื่อความรักของพ่อแม่ แต่พี่ชายของฉันและฉันไม่ทราบว่ามัน เรา ความขัดแย้งเป็นเรื่องของชีวิตและความตาย .

นี่คืออายุเก่า เรื่องราวของผู้ตั้งใจที่จะรักกัน แต่เกลียดสุดหัวใจกันโลกสั่น

พี่ชายของฉันและฉันมีศัตรูจากเขาเกิด ที่เกิดขึ้นเกือบสองปีหลังจากเหมือง การมาถึงของเด็กและเด็กรับรู้ทั้งทั่วโลกและในครอบครัวของฉันและเป็นเหตุให้เกิดเฉพาะ การเฉลิมฉลองในยุคก่อนสตรีความตระหนัก ผู้ชายถูกยกระดับเพียงแค่เพศที่พึงประสงค์ และมันชัดเจนตั้งแต่แรก ความโกรธความอิจฉาเสด็จลงมาเหนือข้า เขา หมาย นัยน์ตาสีฟ้า บอยกับ Brown Eyed พยายาม ; เจ้าชายกับ พลเรือน

คุณรู้อะไรมั้ย ? เราต้องการผู้ที่ 1970 อนุรักษ์ . จึงได้ให้แม่ก่อนฉัน ในด้านวิชาการได้ยังมาคิดถึงโรงเรียนรีดเสื้อของเจ็ดพี่น้อง ;ให้ใช้หลักสูตรเลขานุการแทน a-levels . การปฏิวัติว่าได้เปลี่ยนแปลง และเราต้องทำต่อ . . .

เมื่อความอยุติธรรมระหว่างพี่ชายของฉัน และฉันคือคนที่นั่งใกล้ขึ้น–น้ำตาล เช่น ผู้ที่สามารถเป่านกหวีดกับแม่ยิ่งเตือนพลังกลับหัวซึ่งต้องปรับแต่งขยายไปไม่รู้จบ , ร้องไห้อย่างเหลือบของผู้ปกครองอคติทำให้ร้องไห้ไปก่อกวน . จาก toddlerhood ไม่นานหลังจากที่เราได้แยกคลัง : กำปั้นกับสติปัญญา การรุกรานเมื่อเทียบกับกลยุทธ์ เขามีกล้ามของเขา ฉันก็โกรธฉัน มันแทบจะไม่ปล่อย พ่อแม่ของเราไม่ดี ตอนนี้ผมรู้ ไปจัดการของ resident เคนและอาเบล ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ : การตั้งค่าในชนบท ; สองพ่อแม่ เด็กสอง : หนึ่งในแต่ละแต่เด็กพวกนั้นเกลียดกัน

น้องกันสามารถโลดโผนสกปรก และมันแค่บังคับตัวเองลึกความทรงจำ และจับใจแปลกยับยั้ง รอยยิ้มแห่งชัยชนะในเด็กของฉันเอง ฉันสามารถขุดขึ้นรสชาติของความรู้สึกเกือบจะรังเกียจหมดหนทางที่เด็กสามารถสัมผัสประสบการณ์ในมือของน้อง .เร็ว ๆนี้ผมเฆี่ยนเขาด้วยคำพูด และเขากำลังทำร้ายฉันลงพื้น ฉันเยาะเย้ย เขาจะเตะ

" พี่น้องทะเลาะกันเพราะมีผู้อื่น กล่าวว่า ตนเอง ฟิลิป ฮอดสัน " ทั้งสองตระหนักว่า ชาร์ล ดาร์วิน พูดถูก พวกเขาได้เข้าร่วมการต่อสู้เพื่อการจัดหานม ( เรียกว่ารักจัดหา ) และการประกวดสำหรับการรับรอง