The prevalence of insomnia in the g

The prevalence of insomnia in the general population ranges between 8-40%, depending on the definition used. While 20-30% of the general population has poor sleep (i.e., insomnia symptoms of difficulty initiating or maintaining sleep, early morning awakening, or non-restorative sleep at any given time), another 8-10% of the population suffers from chronic insomnia.1,2 Also, about 4% of the population use sleeping pills in a regular basis.3 However, the connection of insomnia with significant medical morbidity has not been examined until very recently. This has led to view insomnia and its associated mental and physical health complaints as a minor problem from a public health perspective.
A factor that may have contributed to this lack of firm association between insomnia and significant medical morbidity is the definitions used for this disorder and the lack of validated objective/biological markers. Sleep disorders were included for the first time in the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM)-III-R4 in 1987 and provided overall diagnostic criteria for “insomnia disorders” based on the subjective complaints of difficulty initiating or maintaining sleep or of non-restorative sleep, occurring at least 3 times a week for at least 1 month, and associated daytime functioning complaints. The DSM-IV-TR eliminated the overall diagnostic criteria for “insomnia disorders” as well as the frequency criterion, maintained the diagnoses of “primary insomnia”, “dysomnia NOS”, insomnia “related to another mental disorder”, “due to a general medical condition”, and introduced “substance-induced insomnia”.5 The DSM-5 has eliminated the different insomnia diagnoses in DSM-IV-TR to reintroduce overall diagnostic criteria for “insomnia disorder” with specification of comorbid mental and/or physical conditions, so that no causal attributions between insomnia and the physical/mental condition are made, and has extended the duration criterion from 1 month to 3 months.6 The latter change is an acknowledgement that chronicity is what differentiates insomnia as a disorder vs. insomnia symptoms, i.e., poor sleep due to underlying, identifiable physical, emotional, or drug-related factors.

Results (Thai) 1:

ความชุกของการนอนไม่หลับในช่วงระหว่าง 8-40% ตามข้อกำหนดที่ใช้ประชากรทั่วไป ขณะนอนหลับไม่ดี (เช่น นอนไม่หลับอาการความยากเริ่มต้น หรือการรักษานอน ตื่นเช้า หรือ restorative ไม่นอนในเวลาที่กำหนด) 20-30% ของประชากรทั่วไป อีก 8-10% ของประชากร suffers จาก insomnia.1,2 เรื้อรังยัง ประมาณ 4% ของประชากรที่ใช้ยานอนหลับใน basis.3 ปกติอย่างไรก็ตาม การเชื่อมต่อของนอนไม่หลับกับ morbidity สำคัญทางการแพทย์ไม่ได้ถูกตรวจสอบจนถึงเมื่อครู่นี้ นี้ได้นำไปดูนอนไม่หลับและข้อร้องเรียนของสุขภาพทางจิต และทางกายภาพที่เกี่ยวข้องเป็นปัญหารองจากมุมมองสาธารณสุขปัจจัยที่อาจมีส่วนขาดของบริษัทความสัมพันธ์ระหว่างนอนไม่หลับและ morbidity สำคัญทางการแพทย์ เป็นคำนิยามที่ใช้สำหรับโรคนี้และไม่มีเครื่องหมายวัตถุประสงค์/ชีวภาพตรวจ โรคนอนหลับได้รวมเป็นครั้งแรกในการวินิจฉัยและสถิติด้วยตนเองของจิตผิดปกติ (DSM) - III - R4 ใน 1987 และให้ยึดตามเกณฑ์การวินิจฉัยโดยรวมสำหรับ "โรคนอนไม่หลับ" ร้องตามอัตวิสัย ของความยากเริ่มต้น หรือการรักษาป หรือ restorative ไม่ นอน เกิดขึ้นอย่างน้อยสัปดาห์ละ 3 วันอย่างน้อย 1 เดือน และร่วมร้องกลางวันทำงาน DSM-IV-TR ตัดเกณฑ์การวินิจฉัยโดยรวมสำหรับ "โรคนอนไม่หลับ" และเงื่อนไขความถี่ รักษาวิเคราะห์ "หลักนอนไม่หลับ" "dysomnia หมายเลข" นอนไม่หลับ "ที่เกี่ยวข้องกับโรคทางจิตอื่น" "เนื่องจากสภาพทั่วไปทางการแพทย์" และแนะนำ "สารเกิดนอนไม่หลับ" ครั้งที่ 5 DSM-5 มีตัดวิเคราะห์ต่าง ๆ นอนไม่หลับใน DSM-IV-TR กับ reintroduce โดยรวมวิเคราะห์เงื่อนไขสำหรับการ "นอนไม่หลับโรค" มีการระบุเงื่อนไขทางกายภาพ หรือจิต comorbid เพื่อว่า attributions ไม่เชิงสาเหตุระหว่างนอนไม่หลับและเงื่อนไขทางกายภาพ/จิตจะ และได้ขยายเกณฑ์ระยะเวลาตั้งแต่ 1 เดือนไป 3 months.6 การเปลี่ยนแปลงหลังเป็นการยอมรับว่า chronicity คือ อะไรแตกต่างนอนไม่หลับเป็นโรคเทียบกับอาการนอนไม่หลับ เช่น นอนหลับยากเนื่องจากต้น ปริมาณทางกายภาพ อารมณ์ หรือปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติด

Results (Thai) 2:

ความชุกของการนอนไม่หลับในประชากรทั่วไปช่วงระหว่าง 8-40% ขึ้นอยู่กับความหมายที่ใช้ ในขณะที่ 20-30% ของประชากรทั่วไปมีการนอนหลับที่ไม่ดี (เช่นอาการนอนไม่หลับของความยากลำบากเริ่มต้นการรักษาหรือการนอนหลับ, ตื่นนอนตอนเช้าหรือนอนหลับที่ไม่บูรณะในเวลาใดก็ตาม) อีก 8-10% ของประชากรที่ทนทุกข์ทรมานจากโรคเรื้อรัง insomnia.1,2 นอกจากนี้ประมาณ 4% ของการใช้ยานอนหลับประชากรใน basis.3 ปกติอย่างไรก็ตามการเชื่อมต่อของการนอนไม่หลับกับการเจ็บป่วยทางการแพทย์ที่สำคัญยังไม่ได้รับการตรวจสอบจนกระทั่งเมื่อไม่นาน นี้ได้นำไปดูอาการนอนไม่หลับและข้อร้องเรียนด้านสุขภาพที่เกี่ยวข้องจิตใจและร่างกายเป็นปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ จากมุมมองสุขภาพของประชาชน.
ปัจจัยที่อาจจะทำให้ขาดความสัมพันธ์ระหว่าง บริษัท นอนไม่หลับและเจ็บป่วยทางการแพทย์ที่สำคัญนี้คือคำจำกัดความที่ใช้สำหรับโรคนี้และ การขาดการตรวจสอบวัตถุประสงค์ / เครื่องหมายทางชีวภาพ นอนหลับผิดปกติถูกรวมเป็นครั้งแรกในคู่มือการวินิจฉัยและสถิติของการเกิดความผิดปกติทางจิต (DSM) -III-R4 ในปี 1987 และให้เกณฑ์การวินิจฉัยโดยรวมสำหรับ "ความผิดปกติของการนอนไม่หลับ" บนพื้นฐานของข้อร้องเรียนอัตนัยของความยากลำบากเริ่มต้นการรักษาหรือการนอนหลับหรือไม่ การนอนหลับ -restorative เกิดขึ้นอย่างน้อย 3 ครั้งต่อสัปดาห์เป็นเวลาอย่างน้อย 1 เดือนและข้อร้องเรียนที่เกี่ยวข้องในเวลากลางวันทำงาน แพ็ทริก-IV-TR ตัดเกณฑ์การวินิจฉัยโดยรวมสำหรับ "ความผิดปกติของการนอนไม่หลับ" เช่นเดียวกับเกณฑ์ความถี่การบำรุงรักษาการวินิจฉัยของ "นอนไม่หลับหลัก", "dysomnia NOS" นอนไม่หลับ "ที่เกี่ยวข้องกับอีกโรคทางจิต", "เนื่องจากการ เงื่อนไขทางการแพทย์ทั่วไป "และแนะนำ" นอนไม่หลับสารที่เกิดขึ้น "แพ็ทริก 0.5-5 ได้ตัดการวินิจฉัยโรคนอนไม่หลับที่แตกต่างกันใน DSM-IV-TR จะรื้อฟื้นเกณฑ์การวินิจฉัยโดยรวมสำหรับ" ความผิดปกติของการนอนไม่หลับ "กับคุณสมบัติของจิต comorbid และ / หรือทางกายภาพ เงื่อนไขเพื่อให้ไม่มีการอ้างเหตุผลเชิงสาเหตุระหว่างการนอนไม่หลับและสภาพร่างกาย / จิตใจจะทำและได้มีการขยายเกณฑ์ระยะเวลาตั้งแต่วันที่ 1 เดือนถึง 3 months.6 การเปลี่ยนแปลงหลังการยอมรับว่า chronicity เป็นสิ่งที่แตกต่างนอนไม่หลับเป็นความผิดปกติเมื่อเทียบกับการนอนไม่หลับ อาการคือการนอนหลับที่น่าสงสารเพราะพื้นฐานที่สามารถระบุตัวร่างกายอารมณ์หรือปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติด

Results (Thai) 3:

ความชุกของอาการนอนไม่หลับในประชากรทั่วไป ช่วงระหว่าง 8-40 % ขึ้นอยู่กับนิยามที่ใช้ ในขณะที่ 20-30 % ของประชากรทั่วไปมีการนอนหลับที่ไม่ดี ( เช่น นอนไม่หลับ อาการของความยากในการเริ่มต้นหรือการรักษานอน ตื่นเช้า ไม่นอนบูรณะในเวลาใดก็ตาม ) อีก 8-10 % ของประชากรทนทุกข์ทรมานจากการนอนไม่หลับเรื้อรัง ที่ 1 , 2 ด้วยประมาณ 4 % ของประชากรใช้ยานอนหลับเป็นประจำ อย่างไรก็ตาม การเชื่อมต่อของการนอนไม่หลับกับความเจ็บป่วยทางการแพทย์ที่สำคัญยังไม่ได้ตรวจสอบ จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ นี่ทำให้ดูนอนไม่หลับและมีความสัมพันธ์ทางกายและทางใจการร้องเรียนสุขภาพเป็นปัญหาเล็กน้อยจากสาธารณสุข
มุมมองปัจจัยที่อาจมีส่วนให้ขาดและสมาคม บริษัท ระหว่างการนอนไม่หลับและการเจ็บป่วยทางการแพทย์ที่สําคัญ คือ คำนิยามที่ใช้สำหรับโรคนี้ และขาดการตรวจสอบวัตถุประสงค์ / เครื่องหมายทางชีววิทยา .ความผิดปกติของการนอนหลับคือครั้งแรกในЃ ( DSM ) - iii-r4 ในปี 1987 และให้เกณฑ์การวินิจฉัยโดยรวมสำหรับ " การนอนไม่หลับโรค " ตามความยากในการเริ่มต้นหรือการรักษาข้ออัตนัย นอนไม่หลับ หรือบูรณะ , เกิดขึ้นอย่างน้อย 3 ครั้งต่อสัปดาห์เป็นเวลาอย่างน้อย 1 เดือนและร้องเรียนกลางวันทํางานที่เกี่ยวข้อง ถ้าจะวัดโดยการตัดเกณฑ์วินิจฉัย " โรคนอนไม่หลับ " เช่นเดียวกับความถี่เกณฑ์วินิจฉัยรักษา " นอนไม่หลับ " หลัก " dysomnia NOS " นอนไม่หลับ " ที่เกี่ยวข้องกับคนอื่น โรคจิต " , " เนื่องจากเงื่อนไขทางการแพทย์ทั่วไป " และแนะนำ " สารชักนำนอนไม่หลับ "5 dsm-5 ได้ตัดโรคนอนไม่หลับถ้าจะวัดเกณฑ์การวินิจฉัยที่แตกต่างกันในการรื้อฟื้น " โรคนอนไม่หลับ " โดยมีรายละเอียดของ comorbid จิตและ / หรือเงื่อนไขทางกายภาพ จึงไม่มีสาเหตุของการนอนไม่หลับและสภาพจิตใจร่างกาย / ผลิต และได้ขยายระยะเวลาเกณฑ์จาก 1 เดือนถึง 3 เดือน6 หลังเปลี่ยนเป็นยอมรับว่าโสด เป็นสิ่งที่ทำให้นอนไม่หลับ โรคนอนไม่หลับ และอาการ เช่น ยากจน นอน เนื่องจากเป็นต้น , ระบุทางกายภาพ , อารมณ์ , หรือปัจจัย
- .