Losses of terrestrial tropical fore

Losses of terrestrial tropical forests have justifiably received much attention recently. By the end of the 20th century, human activities converted up to 30% of the original pristine acreage of terrestrial tropical forests to other land covers (Houghton 1995). Estimates by the Food and Agriculture Organization of the United Nations (FAO 1997) suggest that 1.54×107 ha y–1 of terrestrial tropical forest were lost during the 1980s, and 1.37×107 ha y–1 during 1990–1995. These losses translate into an annual loss of 0.8% of the area of terrestrial tropical forests. Losses of coral reefs have also received considerable press and scientific attention. Best estimates are that about 10% of the world's coral reefs have been lost and perhaps up to 30% will be degraded in 10–20 years (Wilkinson 1992).

For comparison, the world's area of mangrove forests has been reduced by about 35% on a worldwide scale since the 1980s, and 2.1% of the existing worldwide mangrove area is lost each year. The rate is as high as 3.6% in the Americas (Table 2). Such losses of mangrove forests are alarming rates of loss of a major coastal environment.

These comparisons speak to the enormous pressures being exerted on tropical environments by anthropogenic processes. The losses of rain forests and reefs are, rightly, widely acknowledged, and a measure of concern and response to the changes has been manifested. The information compiled here supports the alarm felt by those in the research and management communities with firsthand knowledge of what is happening in the boundary between land and sea, where mangroves grow. Although mangrove forests, especially in the Americas and Asia, are among the most threatened major environments on earth, this major transformation in the coastal tropics has received scant public or political recognition. Comprehensive research aimed at assessing the status of mangroves in many countries must be undertaken, as must restoration or conservation efforts that impel public and political notice of the dimensions of the problem. Although the data reviewed in this article are in many ways incomplete, they do demonstrate the significant global losses of mangrove forests and suggest the need for conservation of this valuable coastal environment.

Results (Thai) 1:

ความสูญเสียของป่าเขตร้อนภาคพื้นได้ justifiably รับความสนใจมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ โดยตอนท้ายของศตวรรษ 20 มนุษย์แปลงถึง 30% ของ acreage เก่าแก่ดั้งเดิมของป่าเขตร้อนภาคพื้นเพื่อครอบคลุมที่ดินอื่น ๆ (Houghton 1995) ประเมิน โดยองค์การอาหารและเกษตรองค์กรของสหประชาชาติ (FAO 1997) แนะนำซื้อที่ 1.54 107 ฮา y – 1 ของป่าเขตร้อนภาคพื้นสูญหายในระหว่างทศวรรษที่ 1980 และ 1.37 × 107 ฮา y – 1 ในระหว่างปี 1990-1995 ความสูญเสียเหล่านี้แปลเป็นการสูญเสียประจำปี 0.8% ของพื้นที่ของป่าเขตร้อนภาคพื้น ก็ยังได้รับความสูญเสียของปะการังมากกดและความสนใจทางวิทยาศาสตร์ ประเมินที่ดีที่สุดอยู่ที่ประมาณ 10% ของปะการังในโลกจะสูญหาย และอาจจะถึง 30% จะเสื่อมโทรมใน 10 – 20 ปี (Wilkinson 1992)สำหรับการเปรียบเทียบ พื้นที่ป่าชายเลนของโลกได้ลดลง โดยประมาณ 35% ในระดับทั่วโลกตั้งแต่ทศวรรษ 1980 และ 2.1% ของที่มีอยู่ บริเวณป่าชายเลนทั่วโลกจะสูญหายในแต่ละปี อัตราจะสูงถึง 3.6% ในอเมริกา (ตารางที่ 2) เช่นสูญเสียของป่าชายเลนมีอัตราสูญเสียสภาพแวดล้อมชายฝั่งที่สำคัญน่าเป็นห่วงพูดเปรียบเทียบเหล่านี้จะกดดันมหาศาลที่ถูกนั่นเองในเขตร้อนชื้น โดยกระบวนการมาของมนุษย์ การสูญเสียป่าฝนและปะการัง เรื่อง รู้ และการวัดที่เกี่ยวข้องและตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงมีการประจักษ์ ข้อมูลไพล์สนับสนุนปลุกความรู้สึก โดยผู้วิจัยและการจัดการชุมชน มีความรู้โดยตรงของสิ่งที่เกิดขึ้นในเขตแดนระหว่างดินและในทะเล โกรฟส์เติบโตที่นี่ แม้ว่าป่าชายเลน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอเมริกาและเอเชีย มีสภาพแวดล้อมที่สำคัญคามมากที่สุดในโลก นี้การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในเขตร้อนชายฝั่งทะเลได้รับการรับรู้สาธารณะ หรือทางการเมืองที่ไม่เพียงพอ ต้องให้ดำเนินการวิจัยที่ครอบคลุมวัตถุประสงค์ที่ประเมินสถานะของโกรฟส์ในหลายประเทศได้ ตามที่ต้องการความพยายามฟื้นฟูหรืออนุรักษ์ที่ impel แจ้งขนาดของปัญหาสาธารณะ และการเมือง แม้ข้อมูลที่ทบทวนในบทความนี้ในหลาย ๆ ที่สมบูรณ์ พวกเขาแสดงให้เห็นถึงการสูญเสียของโลกสำคัญของป่าชายเลน และแนะนำต้องการอนุรักษ์สภาพแวดล้อมชายฝั่งนี้มีคุณค่า

Results (Thai) 2:

การสูญเสียของป่าเขตร้อนทั่วโลกได้รับความสนใจมากแก้ตัวเมื่อเร็ว ๆ นี้ ในตอนท้ายของศตวรรษที่ 20, กิจกรรมของมนุษย์แปลงได้ถึง 30% ของพื้นที่เพาะปลูกที่เก่าแก่ดั้งเดิมของป่าเขตร้อนทั่วโลกที่จะครอบคลุมดินแดนอื่น ๆ (Houghton 1995) การประเมินโดยองค์การอาหารและเกษตรแห่งสหประชาชาติ (FAO 1997) ชี้ให้เห็นว่า 1.54 × 107 ฮ่า y ที่ 1 ของป่าเขตร้อนทั่วโลกถูกกลืนหายไปในช่วงทศวรรษ 1980 และ 1.37 × 107 ฮ่า y ที่ 1 ในช่วง 1990-1995 สูญเสียเหล่านี้แปลเป็นการสูญเสียปีละ 0.8% ของพื้นที่ของป่าเขตร้อนบก การสูญเสียของแนวปะการังที่ยังได้รับมากกดและความสนใจทางวิทยาศาสตร์ ประมาณการที่ดีที่สุดที่ประมาณ 10% ของโลกแนวปะการังที่ได้รับการสูญเสียและบางทีอาจจะถึง 30% จะถูกย่อยสลายใน 10-20 ปี (วิลกินสัน 1992). สำหรับการเปรียบเทียบพื้นที่ในโลกของป่าชายเลนที่ได้รับการลดลงประมาณ 35% ในระดับทั่วโลกตั้งแต่ปี 1980 และ 2.1% ของพื้นที่ป่าชายเลนที่มีอยู่ทั่วโลกจะหายไปในแต่ละปี อัตราสูงถึง 3.6% ในทวีปอเมริกา (ตารางที่ 2) การสูญเสียดังกล่าวของป่าโกงกางเป็นอัตราที่น่ากลัวของการสูญเสียสภาพแวดล้อมชายฝั่งทะเลที่สำคัญ. เปรียบเทียบเหล่านี้พูดคุยกับแรงกดดันมหาศาลที่กำลังกระทำกับสภาพแวดล้อมในเขตร้อนโดยกระบวนการของมนุษย์ การสูญเสียของป่าฝนและแนวปะการังที่มีการถูกต้องได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางและตัวชี้วัดของความกังวลและการตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงที่ได้รับการประจักษ์ ข้อมูลที่รวบรวมที่นี่สนับสนุนปลุกรู้สึกโดยผู้ที่อยู่ในชุมชนการวิจัยและการจัดการที่มีความรู้โดยตรงของสิ่งที่เกิดขึ้นในเขตแดนระหว่างบกและทางทะเลที่เติบโตป่าชายเลน แม้ว่าป่าชายเลนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในทวีปอเมริกาและเอเชียเป็นหนึ่งในสภาพแวดล้อมที่สำคัญที่ถูกคุกคามมากที่สุดในโลกนี้เปลี่ยนแปลงที่สำคัญในเขตร้อนชายฝั่งได้รับเพียงการรับรู้ของประชาชนหรือการเมือง การวิจัยที่ครอบคลุมมุ่งเป้าไปที่การประเมินสถานะของป่าชายเลนในหลายประเทศจะต้องดำเนินการเช่นเดียวกับการฟื้นฟูต้องหรือความพยายามอนุรักษ์ที่ผลักดันการแจ้งให้ทราบสาธารณะและการเมืองของขนาดของปัญหา แม้ว่าข้อมูลการตรวจสอบในบทความนี้เป็นในหลาย ๆ ที่ไม่สมบูรณ์พวกเขาจะแสดงให้เห็นถึงการสูญเสียทั่วโลกที่สำคัญของป่าชายเลนและแนะนำความจำเป็นในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมชายฝั่งทะเลที่มีคุณค่านี้

Results (Thai) 3:

ความสูญเสียของป่าเขตร้อนบกได้แก้ตัวที่ได้รับความสนใจมากเมื่อเร็ว ๆนี้ ในตอนท้ายของศตวรรษที่ 20 , กิจกรรมของมนุษย์แปลงได้ถึง 30 % ของหน่วยวัดพื้นที่เป็นเอเคอร์ของป่าเขตร้อนที่เก่าแก่ดั้งเดิมของที่ดินอื่น ๆครอบคลุม ( Houghton 1995 ) การประเมินโดยองค์การอาหารและเกษตรแห่งสหประชาชาติ ( FAO 1997 ) แนะนำว่า 1 .54 × 107 ฮา Y – 1 ของป่าเขตร้อนหรือสูญหายในช่วงปี 1980 และ 1.37 × 107 ฮา Y – 1 ในช่วงปี 1990 - 1995 ความสูญเสียเหล่านี้แปลเป็นขาดทุนปีละ 0.8% ของพื้นที่ป่าเขตร้อนบก ความเสียหายของแนวปะการังยังได้รับกดมากและความสนใจทางวิทยาศาสตร์