greatly increased as a result of ma

greatly increased as a result of major anthropogenic emissions and poor waste
disposal (Raungsomboon et al., 2008). The current EPA and WHO drinking
water standard for lead is 0.05 mg l-1
and 10 µg l-1
, respectively (Gupta and
Rastogi, 2008). The conventional methods of metal removal from wastewater
such as precipitation, adsorption or ion exchange. These methods are in general
expensive and potential risky due to possibility of the generation of hazardous
by-products (Gavrilescu, 2004). Therefore, it is imperative to search for
cheaper and efficient alternatives. Biosorption utilizes of biological materials
such as bacteria, fungi, algae, yeast and higher plants for their ability to remove
heavy metals from aqueous solution, either by metabolically mediated or
physico-chemical pathways of uptake (Wang et al., 1998; Gupta et al., 2001).
Hapalosiphon sp., a kind of cyanobacteria, or blue-green algae, is ubiquitous
naturally and serve as one of the biomaterials with high capacity for removing
heavy metals from contaminated water (Raungsomboon et al., 2006).
Acharya et al., (2009) demonstrated that many functional groups (such as
carboxyl, carbonyl, hydroxyl, phosphoryl and amide) of the cyanobacterial cell
wall play the important roles in metal removal. These functional groups are
parts of carbohydrates, proteins and lipids of cyanobacterial mucilage that
covers their cell surface. The major part of mucilage is polysaccharides, which
are act as the binding sites for metals and the capacity of cyanobacteria in
removing metal ions depends on their affinity and specificity to metal ions
(Eccles, 1999). Production of polysaccharides by microalgae is known to
respond to changes in several external factors, such as temperature, light or
nutrient concentration can determine an increase production of polysacchrides
and also reduce the cost and time of cyanobacterial as lead (Pb2+) biosorbed in
cultured (Staats et al., 2002).
The objective of this study was to examine effects of growth,
polysaccharides content on biosorption of lead (Pb2+) by cyanobacterium
Hapalosiphon sp. cultured under different medium concentrations.

Results (Thai) 1:

เพิ่มขึ้นอย่างมากจากการปล่อยก๊าซเรือนกระจกมาของมนุษย์ที่สำคัญและยากจนเสีย การขายทิ้ง (Raungsomboon et al., 2008) น้ำมันเบนซินปัจจุบันและผู้ที่ดื่ม ห้องน้ำสำหรับลูกค้าเป้าหมายคือ 0.05 mg l-1และ 10 ไมโครกรัมเป็นเครื่อง l-1ตามลำดับ (กุปตา และ Rastogi, 2008) วิธีการกำจัดโลหะจากน้ำธรรมดา เช่นฝน ดูดซับ หรือการแลกเปลี่ยนไอออน วิธีการเหล่านี้อยู่ทั่วไป มีราคาแพง และอาจมีความเสี่ยงเนื่องจากการสร้างของอันตรายที่อาจเกิดขึ้น สินค้าพลอยได้ (Gavrilescu, 2004) ดังนั้น จึงเป็นความจำเป็นเพื่อค้นหา ทางเลือกที่ถูกกว่า และมีประสิทธิภาพ Biosorption ใช้วัสดุชีวภาพ เช่นแบคทีเรีย เชื้อรา สาหร่าย ยีสต์ และพืชสูงสำหรับความสามารถในการเอาออก โลหะหนักละลาย อย่างใดอย่างหนึ่งโดย metabolically mediated หรือ ดิออร์มนต์ของดูดซับ (Wang et al., 1998 กุปตา et al., 2001) Hapalosiphon sp. ชนิดของ cyanobacteria น้ำเงิน–เขียวสาหร่าย ได้อย่างง่ายดาย ธรรมชาติและเป็นหนึ่งในผู้ที่ มีความจุสูงในการ โลหะหนักจากน้ำปนเปื้อน (Raungsomboon และ al., 2006) Al. ก้มคาราวะร้อยเอ็ด, (2009) แสดงให้ functional กลุ่ม (เช่น carboxyl, carbonyl ไฮดรอกซิล phosphoryl และ amide) ของเซลล์ cyanobacterial ผนังเล่นบทบาทสำคัญในการกำจัดโลหะ Functional กลุ่มเหล่านี้มี ส่วนของคาร์โบไฮเดรต โปรตีน และโครงการของ cyanobacterial mucilage ที่ ครอบคลุมพื้นผิวของเซลล์ ส่วนใหญ่ของ mucilage เป็น polysaccharides ซึ่ง พระราชบัญญัติเป็นไซต์ผูกสำหรับโลหะและกำลังการผลิตของ cyanobacteria ใน เอาโลหะประจุขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ของพวกเขาและ specificity การประจุโลหะ (Eccles, 1999) ผลิตจาก microalgae polysaccharides เป็นที่รู้จักกัน ตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงในหลายปัจจัยภายนอก เช่นอุณหภูมิ แสง หรือ ความเข้มข้นธาตุอาหารสามารถกำหนดการผลิตเพิ่มขึ้นของ polysacchrides และยัง ช่วยลดต้นทุนและเวลาของ cyanobacterial เป็น biosorbed รอ (Pb2 +) ใน อ่าง (Staats et al., 2002) วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือการ ตรวจสอบผลของการเจริญเติบโต เนื้อหา polysaccharides ใน biosorption ของเป้าหมาย (Pb2 +) โดย cyanobacterium Sp. Hapalosiphon อ่างภายใต้ความเข้มข้นปานกลางแตกต่างกัน

Results (Thai) 2:

เพิ่มขึ้นอย่างมากเป็นผลจากการปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่สำคัญของมนุษย์และของเสียที่ไม่ดีกำจัด (Raungsomboon et al., 2008)
ของ EPA ในปัจจุบันและ WHO
ดื่มมาตรฐานน้ำเพื่อนำไปเป็น0.05 mg l-1
และ 10 ไมโครกรัม l-1
ตามลำดับ (Gupta และ
Rastogi 2008)
วิธีการแบบดั้งเดิมของการกำจัดโลหะจากน้ำเสียเช่นการเร่งรัดการดูดซับหรือแลกเปลี่ยนไอออน วิธีการเหล่านี้โดยทั่วไปมีราคาแพงและมีความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นเนื่องจากความเป็นไปได้ของการสร้างอันตรายโดยผลิตภัณฑ์(Gavrilescu, 2004) ดังนั้นจึงมีความจำเป็นในการค้นหาทางเลือกที่ถูกกว่าและมีประสิทธิภาพ การดูดซับใช้วัสดุชีวภาพเช่นแบคทีเรียเชื้อราสาหร่ายยีสต์และพืชที่สูงขึ้นสำหรับความสามารถในการลบโลหะหนักจากสารละลายทั้งโดยการไกล่เกลี่ยเมตาบอลิหรือวิถีทางกายภาพและทางเคมีของการดูดซึม(Wang et al, 1998;. Gupta et al, ., 2001). Hapalosiphon sp. ชนิดของไซยาโนแบคทีเรียหรือสาหร่ายสีน้ำเงินแกมเขียวเป็นที่แพร่หลายตามธรรมชาติและทำหน้าที่เป็นหนึ่งในวัสดุที่มีความจุสูงสำหรับการลบโลหะหนักจากน้ำที่ปนเปื้อน(Raungsomboon et al., 2006). คารา et al. (2009) แสดงให้เห็นว่าการทำงานเป็นกลุ่มจำนวนมาก (เช่นcarboxyl, นิล, มักซ์พลังค์, phosphoryl และเอไมด์) ของไซยาโนแบคทีเรียเซลล์ผนังเล่นบทบาทที่สำคัญในการกำจัดโลหะ การทำงานเป็นกลุ่มเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของคาร์โบไฮเดรตโปรตีนและไขมันเมือกของไซยาโนแบคทีเรียที่ครอบคลุมเซลล์ผิวของพวกเขา ส่วนที่สำคัญของเมือกเป็น polysaccharides ซึ่งมีหน้าที่เป็นเว็บไซต์ที่มีผลผูกพันสำหรับโลหะและความจุของไซยาโนแบคทีเรียในการลบไอออนของโลหะขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ของพวกเขาและความจำเพาะไอออนโลหะ(เอ็กเซิล, 1999) การผลิต polysaccharides จากสาหร่ายเป็นที่รู้จักกันตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงของปัจจัยภายนอกต่างๆเช่นอุณหภูมิแสงหรือความเข้มข้นของสารอาหารที่สามารถตรวจสอบการผลิตที่เพิ่มขึ้นจากpolysacchrides และยังช่วยลดค่าใช้จ่ายและเวลาของไซยาโนแบคทีเรียตะกั่ว (Pb2 +) biosorbed ในการเพาะเลี้ยง(Staats et al., 2002). วัตถุประสงค์ของการศึกษาครั้งนี้เพื่อศึกษาผลของการเจริญเติบโตpolysaccharides เนื้อหาบนดูดซับของตะกั่ว (Pb2 +) โดยไซยาโนแบคทีเรียHapalosiphon SP เพาะเลี้ยงภายใต้ความเข้มข้นแตกต่างกันกลาง

Results (Thai) 3:

เพิ่มขึ้นอย่างมาก เป็นผลจากมนุษย์ปล่อยรายใหญ่ และการกำจัดขยะ
ไม่ดี ( raungsomboon et al . , 2008 ) ปัจจุบันและ EPA ที่มาตรฐานน้ำดื่ม
นำคือ 0.05 มิลลิกรัม และ 10 µ L-1 L-1
G
ตามลำดับ ( Gupta และ
rastogi , 2008 ) วิธีแบบดั้งเดิมของการกำจัดโลหะจากน้ำเสีย
เช่น การตกตะกอน การดูดซับและการแลกเปลี่ยนไอออน วิธีเหล่านี้โดยทั่วไป
ราคาแพง และอาจเกิดความเสี่ยงเนื่องจากความเป็นไปได้ของการสร้างผลิตภัณฑ์อันตราย
( gavrilescu , 2004 ) ดังนั้น จึงเป็นความจำเป็นที่จะค้นหา
ทางเลือกที่ถูกกว่าและมีประสิทธิภาพ การใช้สารชีวภาพ
เช่น แบคทีเรีย เชื้อรา ยีสต์ สาหร่าย และพืชที่สูงขึ้นสำหรับความสามารถของพวกเขาที่จะลบ
โลหะหนักจากสารละลาย โดย metabolically
) หรือการเปลี่ยนแปลงเส้นทาง ( Wang et al . , 1998 ; Gupta et al . , 2001 )
hapalosiphon sp . , ชนิดของไซยาโนแบคทีเรียและสาหร่ายสีเขียวแกมน้ำเงิน มีแพร่หลาย
ตามธรรมชาติและเป็นหนึ่งของวัสดุชีวภาพที่มีความจุสูงสำหรับการลบ
โลหะหนักจากน้ำที่ปนเปื้อน ( raungsomboon et al . , 2006 )
Acharya et al . ( 2009 ) แสดงให้เห็นว่า การทำงานกลุ่ม มากมาย ( เช่น คาร์บอกซีคาร์บอนิล
, ,ฟ ฟอริลเอไมด์ ) และไฮดรอกซิลของผนังเซลล์
ระบบยูบทบาทสำคัญในการกำจัดโลหะ หมู่ฟังก์ชันเหล่านี้
ส่วนของคาร์โบไฮเดรตโปรตีนและไขมันของระบบยูเมือกที่
ครอบคลุมพื้นผิวเซลล์ของพวกเขา ส่วนหลักของเมือกเป็นพอลิแซ็กคาไรด์ ซึ่งจะทำหน้าที่เป็นเว็บไซต์
เชื่อมโลหะและความจุของไซยาโนแบคทีเรียใน
การกำจัดไอออนโลหะขึ้นกับความสัมพันธ์และความจำเพาะกับไอออนโลหะ
( Eccles , 1999 ) การผลิตโพลีแซคคาไรด์จากสาหร่ายขนาดเล็กเป็นที่รู้จักกัน

ตอบการเปลี่ยนแปลงปัจจัยภายนอกหลายประการ เช่น อุณหภูมิ แสง หรือ
ธาตุอาหารสามารถกำหนดเพิ่มการผลิต polysacchrides
และยังลดค่าใช้จ่ายและเวลาของระบบยูเป็นตะกั่ว ( แบบเคลื่อนที่ ) biosorbed ใน
เพาะเลี้ยง ( สตาตส์ et al . , 2002 )
วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้เพื่อศึกษาผลของการเจริญเติบโต ปริมาณพอลิแซกคาไรด์ในการดูดซับตะกั่ว
( แบบเคลื่อนที่ ) โดยไซยาโนแบคทีเรีย
hapalosiphon sp . ที่เลี้ยงภายใต้

ความเข้มข้นต่างกันพอสมควร