I… I’m just a scholar…” Meng Hao ga

I… I’m just a scholar…” Meng Hao gaped, his mouth wide, unsure of how to respond. When he had bought things back in Yunjie County, he had never encountered a situation like this. To have a beautiful girl smiling sweetly at him, looking so charming, caused the red flush to suddenly fill his face once again.

Seeing Meng Hao’s embarrassed expression, the young woman covered her mouth and laughed softly. She turned, her waist swaying enchantingly as she walked over to the Pill oven. She lowered her head to speak to the middle-aged man who sat there in meditation.

When she returned, she winked at Meng Hao. “How about one hundred seventy Spirit Stones?”

“Many thanks, Fellow Daoist,” said Meng Hao, sucking in a breath. Looking pleased at having saved a few Spirit stones, he quickly saluted with clasped fists.

“You can call me big sis,” she said, holding the jade slips out to Meng Hao.

He accepted them, then cast some spiritual power into them. Immediately a vast tableau appeared in his mind. Glancing over it eagerly, he already noticed three of the pills that were contained in his bag of holding. He pulled out the one hundred seventy Spirit Stones and gave them to the girl, then cupped his hands together as he made to leave. The girl sighed and escorted him all the way to the door.

“My name is Qiao Ling,” she said, her eyes filled with an interesting look. “Remember to ask for me next time you come.” She looked him up and down as she spoke, her eyes charming and filled with poise. Meng Hao, face scarlet, saluted her and retreated as quickly as possible.

His heart pounded as he left, and didn’t calm down for quite some time. He looked back at the Hundred Treasures Pavilion and caught sight of Qiao Ling standing there smiling softly at him.

He felt even more embarrassed. She had taken liberties with him!

He had never experienced a feeling such as this before. It wasn’t a bad feeling, and he actually enjoyed it a bit. Coughing again, he lowered his head and continued walking.

About this time, a group of people emerged from the second floor of the Hundred Treasure’s Pavilion. There were about seven or eight of them, including men and women. As they walked, they chatted with each other. Among them was a young man wearing a light blue robe, walking in the back. He didn’t look like he belonged, as if he were an attendant.

As the group left the pavilion, the young man happened to lift his head and catch sight of Meng Hao.

“Meng Hao!” he cried, staring. This caught the attention of the other men and women, as well as Meng Hao, who stopped walking and looked back to see all of them looking at him.

His expression did not change, but in his heart he felt conflicting emotions. The young man was none other than Zhou Kai, former disciple of the Reliance Outer Sect. His Cultivation base was at the fifth level of Qi Condensation. On the day of the Sect’s dissolution, he had been rolled out by the red fog, and here he was today.

Results (Thai) 1:

ฉัน... ผมเพียงแค่นักวิชาการ..." เฮา เมง gaped ปากของเขากว้าง แน่ใจในวิธีการตอบสนอง เมื่อเขาได้ซื้อสิ่งที่ในเขต Yunjie เขามีไม่เคยพบสถานการณ์เช่นนี้ มีสาวสวยยิ้มหวานที่เขา มองเสน่ห์ดังนั้น เกิดล้างแดงก็เติมใบหน้าของเขาอีกครั้งเห็นเมงเฮาอายนิพจน์ หญิงสาวคลุมปาก และหัวเราะเบา ๆ เธอเปิด เธอเอวโยกกายขณะเดินผ่านเตายา เธอลดลงหัวของเธอพูดไปสู่คนที่นั่งทำสมาธิเมื่อเธอกลับ เธอ winked ที่เฮาเมง "ไรหนึ่งร้อยเจ็ดสิบหินวิญญาณ""ขอบคุณมาก เพื่อนสวดมนต์ กล่าวว่า เฮาเมง ลมดูด กำลังยินดีที่มีบันทึกหินวิญญาณกี่ เขาได้อย่างรวดเร็ว saluted กับ clasped หมัด"คุณสามารถโทรกลับ sis ใหญ่ เธอกล่าวว่า ถือใบหยกออกเพื่อเฮาเมงเขายอมรับได้ แล้วโยนพลังงานทางจิตวิญญาณเข้าไป ทันทีฉากใหญ่ปรากฏในจิตใจของเขา สวยได้รับ เขาแล้วพบของยาที่มีอยู่ในถุงของเขาถือ เขาดึงหินวิญญาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบ และให้หญิงสาว จาก นั้นบรรจุในถ้วยมือกันเนื่องจากเขาทำให้ หญิงสาวถอนหายใจ และคุ้มกันเขาไปยังประตู"ชื่อของฉันคือ เฉียว Ling เธอกล่าวว่า ดวงตาของเธอเต็มไป ด้วยรูปลักษณ์น่าสนใจ "จดจำขอให้ฉันครั้งถัดไปที่คุณมา" เธอมองเขาขึ้นและลง ตามที่เธอพูด ดวงตาของเธอมีเสน่ห์ และมีความเที่ยง เฮา เมง หน้าดำแดง saluted เธอ และสภาพระส่ำอย่างรวดเร็วหัวใจของเขาทุบเป็นเขาซ้าย และไม่ได้สงบลงสำหรับค่อนข้างบางเวลา เขากลับมองที่ Pavilion สมบัติร้อย และจับสายตาของเฉียว Ling ยืนยิ้มนวลที่เขาเขารู้สึกอายมาก เธอได้นำเสรีภาพกับเขาเขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน มันไม่ได้ความรู้สึกที่ไม่ดี และเขาจริงชอบมันอยู่ที่บิต เขาไออีก ศีรษะของเขาลดลง และยังคงเดินต่อในช่วงเวลานี้ กลุ่มคนโผล่ออกมาจากชั้นสองของศาลาของสมบัติร้อย มีประมาณเจ็ดหรือแปดของพวกเขา รวมทั้งผู้ชายและผู้หญิง ขณะที่พวกเขาเดิน พวกเขา chatted กับแต่ละอื่น ๆ เขาเป็นชายหนุ่มที่สวมเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อน เดินหลัง เขาไม่ได้มองเหมือนเขาเป็น ว่าเขามีการเข้าร่วมเป็นกลุ่มซ้ายศาลา ชายหนุ่มที่เกิดขึ้นกับ ยกศีรษะของเขา และเห็นเฮาเมง"เฮา เมง" เขาร้องไห้ จ้องมอง นี้จับความสนใจของอื่น ๆ ผู้ชาย และผู้หญิง เป็นเมง เฮา ที่หยุดเดิน และมองดูพวกเขาทั้งหมดกลับมา มองที่เขาด้วยไม่ได้เปลี่ยนนิพจน์ของเขา แต่ในหัวใจของเขา ที่เขารู้สึกอารมณ์ขัดแย้งกัน ชายหนุ่มถูกไม่ใช่โจวไก่ อดีตศิษย์ของการพึ่งพาภายนอกอื่น เขาฐานปลูกได้ระดับห้าของชิควบ ในวันที่ยุบในนิกาย เขาได้รับการรีดออก โดยหมอกสีแดง และที่นี่เขาก็วันนี้

Results (Thai) 2:

ฉัน ... ฉันแค่นักวิชาการ ... "เม้งเฮา gaped ปากของเขากว้างไม่แน่ใจวิธีการตอบสนอง เมื่อเขาได้ซื้อสิ่งที่กลับมาใน Yunjie มณฑลเขาไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้ ที่จะมีสาวสวยยิ้มหวานที่เขามองที่มีเสน่ห์จึงทำให้เกิดการล้างสีแดงเพื่อกึกเติมใบหน้าของเขาอีกครั้ง. เห็นการแสดงออกอายเม้ง Hao ของหญิงสาวที่ปกคลุมปากของเธอและหัวเราะเบา ๆ เธอหันเอวเธอโยกเปรี้ยวขณะที่เธอเดินไปยังเตาอบยา เธอก้มหน้าลงเพื่อพูดคุยกับชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ที่นั่นในการทำสมาธิ. เมื่อเธอกลับเธอขยิบตาเม้งเฮา "วิธีการเกี่ยวกับนหนึ่งแสนเจ็ดหินวิญญาณ?" "ขอบคุณมากเพื่อน Daoist" เม้งเฮากล่าวว่าการดูดลมหายใจ มองความยินดีที่มีการบันทึกไว้ไม่กี่ก้อนหินวิญญาณเขาได้อย่างรวดเร็วเคารพด้วยหมัดกุม. "คุณสามารถโทรหาฉัน SIS ใหญ่" เธอกล่าวถือหยกหลุดออกไปเม้งเฮา. เขายอมรับพวกเขาแล้วโยนพลังทางจิตวิญญาณบางอย่างในพวกเขา ทันทีฉากใหญ่ปรากฏอยู่ในใจของเขา วินาศภัยกระหายมากกว่านั้นเขาสังเกตเห็นแล้วสามของยาที่ได้รับการบรรจุอยู่ในกระเป๋าของเขาในการถือครอง เขาดึงออกนหนึ่งแสนเจ็ดหินวิญญาณมอบให้กับหญิงสาวที่แล้วป้องมือของเขาด้วยกันในขณะที่เขาทำจะออกจาก หญิงสาวถอนหายใจและพาเขาไปตลอดทางจนถึงประตู. "ชื่อของฉันคือเฉียวหลิง" เธอกล่าวว่าดวงตาของเธอเต็มไปด้วยรูปลักษณ์ที่น่าสนใจ "อย่าลืมถามสำหรับผมครั้งต่อไปคุณ." เธอมองเขาขึ้นและลงในขณะที่เธอพูดดวงตาของเธอมีเสน่ห์และเต็มไปด้วยความสุขุม เม้งเฮาแดงเข้มใบหน้าเคารพเธอและถอยกลับให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้. หัวใจของเขาโขลกขณะที่เขาออกและไม่ได้สงบลงสำหรับค่อนข้างบางเวลา เขามองกลับมาที่ร้อยสมบัติ Pavilion และจับสายตาของเฉียวหลิงยืนยิ้มเบา ๆ ที่เขา. เขารู้สึกอายแม้กระทั่งมากขึ้น เธอได้รับเสรีภาพกับเขา! เขาไม่เคยมีประสบการณ์ความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน มันไม่ได้เป็นความรู้สึกที่ไม่ดีและจริง ๆ แล้วเขามีความสุขกับมันนิด ไออีกครั้งเขาลดลงหัวของเขาและยังคงเดิน. เวลานี้เป็นกลุ่มคนที่โผล่ออกมาจากชั้นสองของพาวิลเลี่ยนเทรเชอร์ร้อย มีอยู่ประมาณเจ็ดหรือแปดของพวกเขารวมทั้งผู้ชายและผู้หญิง ขณะที่พวกเขาเดินไปที่พวกเขาพูดคุยกับแต่ละอื่น ๆ ในหมู่พวกเขาเป็นชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนเดินอยู่ด้านหลัง เขาไม่ได้มีลักษณะเหมือนเขาเป็นเช่นถ้าเขาเป็นผู้ดูแล. ขณะที่กลุ่มที่เหลือศาลาชายหนุ่มที่เกิดขึ้นจะยกศีรษะและจับสายตาของเขาเม้งเฮา. "เม้งเฮา!" เขาร้องจ้องมอง นี้จับความสนใจของคนอื่น ๆ และผู้หญิงเช่นเดียวกับเม้งเฮาที่หยุดเดินและหันกลับไปมองเห็นทั้งหมดของพวกเขามองเขา. การแสดงออกของเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ในหัวใจของเขาที่เขารู้สึกว่าอารมณ์ที่ขัดแย้งกัน ชายหนุ่มไม่ใช่ใครอื่นนอกจากโจวไก่อดีตลูกศิษย์ของ Reliance นอกนิกาย ฐานการเพาะปลูกของเขาอยู่ในระดับที่ห้าของการควบแน่นฉี ในวันที่เลิกนิกายของเขาได้รับการรีดออกจากหมอกสีแดงและที่นี่เขาคือวันนี้

Results (Thai) 3:

ฉัน . . . ฉันแค่ นศ . . . . . . . " เมิ่งเฮ่า gaped ปากกว้างของเขา ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เมื่อเขาได้ซื้อของกลับมา yunjie มณฑล เขาไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ จะมีสาวสวยรอยยิ้มหวานที่เขาดูมีเสน่ห์ ทำให้หน้าแดงขึ้นมาใส่หน้าของเขาอีกครั้งเห็นเมิงเฮาอายการแสดงออกของหญิงสาวที่ปกคลุมปากและหัวเราะเบาๆ เธอหันมา เธอโยกเอวเปรี้ยวขณะที่เธอเดินผ่านเม็ดเตา เธอลดหัวของเธอพูดกับชายวัยกลางคน นั่งในการทำสมาธิตอนที่เธอกลับมา เธอขยิบตาให้ เมิ่งฮ่าว " วิธีการเกี่ยวกับหนึ่งร้อยเจ็ดสิบหินวิญญาณ ? "" ขอบคุณมากนะ เพื่อน daoist " กล่าวว่า เมิ่งฮ่าว ดูด ในลมหายใจ ดูยินดีที่มีการบันทึกไว้เป็นหินวิญญาณน้อย เขารีบคำนับกับกุมกำปั้น" คุณจะเรียกฉันว่าพี่ " เธอพูดพร้อมหยกออกมาให้ เมิ่งฮ่าวเขายอมรับมัน แล้วโยนบางพลังทางจิตวิญญาณ ในพวกเขา ทันทีมาก ฉากที่ปรากฏอยู่ในจิตใจของเขา glancing ผ่านมันอย่างกระตือรือร้น เขาสังเกตเห็นแล้วสามของยาที่ถูกบรรจุอยู่ในถุงที่เขาถืออยู่ เขาดึงออกหนึ่งร้อยเจ็ดสิบหินวิญญาณให้หญิงสาว แล้วบรรจุในถ้วยในมือของเขากันเขาออกไป หญิงสาวถอนหายใจ และพาเขาไปที่ประตู" ฉันชื่อ เชาหลิง " เธอพูด สายตาของเธอเต็มไปด้วยลักษณะที่น่าสนใจ " อย่าลืมถามให้ผมมาครั้งหน้า เธอมองเขาขึ้นและลงตามที่เธอพูด ดวงตามีเสน่ห์และเต็มไปด้วยท่วงที ใบหน้าสีแดง เมงเฮา , คำนับเธอ และ ถอยให้เร็วที่สุดหัวใจของเขาให้เขาออกไปและไม่สงบสำหรับค่อนข้างบางเวลา เขาหันกลับไปมองสมบัติแสนศาลาและจับสายตาของเชาหลิงยืนยิ้มเบา ๆเขาเขารู้สึกอายมากกว่านะ เธอได้เล่นกับเขาเขาไม่เคยมีความรู้สึกอย่างนี้มาก่อน ไม่ใช่ความรู้สึกที่ไม่ดี และเขาก็ชอบมันนิดหน่อย ไออีกแล้ว เขาก้มหัวแล้วเดินต่อเวลานี้ ประชาชนกลุ่มหนึ่งโผล่ออกมาจากชั้นสองของศาลาร้อยสมบัติของ . มีประมาณเจ็ดหรือแปดคน รวมทั้งชายและหญิง ขณะที่พวกเขาเดินพวกเขาพูดคุยกับแต่ละอื่น ๆ ในหมู่พวกเขาเป็นเด็กหนุ่มสวมเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อน เดินอยู่ข้างหลัง เขาดูไม่เหมือนเป็นของเขาราวกับเขาเป็นผู้ดูแลขณะที่กลุ่มซ้ายศาลา ชายหนุ่มยกศีรษะของเขาขึ้น และจับสายตาของเมิ่งเฮ่า" เมิงเฮา ! " เขาร้อง จ้อง นี้เป็นที่สนใจของผู้ชายและผู้หญิง รวมทั้ง เมิ่งฮ่าวที่หยุดเดินและหันกลับไปเพื่อดูทั้งหมดของพวกเขามองไปที่เขาสีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ในใจของเขา เขารู้สึกถึงอารมณ์ที่ขัดแย้งกัน ชายหนุ่มคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากโจว ไค ลูกศิษย์เก่าของการพึ่งพาภายนอกนิกาย ฐานการเพาะปลูกของเขาอยู่ในระดับ 5 ของฉีการควบแน่น ในวันของพรรคยุบ เขาได้รับการรีดออกมาจากหมอกสีแดง และที่นี่เขาเป็นในวันนี้