You make some disparaging, hurtful

You make some disparaging, hurtful but somewhat accurate points. Thai students range in effort from bored to extremely interested in learning English. Why, and here I think you are correct. They do not understand that having the ability to speak English furthers their chances of improving their lifes. This is a short sighted view not uncommon for a people who see no need to travel beyond the province they live in for a career. It is unfortunate but a truism.
Now let me ask a question within the original question: how many of us thought when we were in school of living, working in a foreign country?
I know that even through my years of college earning my degree I had no inkling of living, working in any country but my own. My family was there, the language I was most familiar with was there -- spoken with different dialects of course but understandable by myself -- and my customs/culture was within the boudaries of my nation. Even while in the military visiting foreign countries I did not see myself living permanently outside of my native land. And I visited some interesting coutnries: Japan, Philippines, Germany and Thailand to name a few. My vision of the world at that time was not cosmopolitan but provincially focused on my own country.
So, let us not disparage the Thais for thinking, seeing of themselves in the same manner we grew up looking at the world.

Results (Thai) 1:

คุณทำบาง disparaging, hurtful แต่ค่อนข้างแม่นยำจุด ช่วงนักเรียนไทยในความพยายามจากเบื่อที่จะสนใจอย่างมากในการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ ทำไม และที่นี่ผมคิดว่า คุณถูกต้อง พวกเขาไม่เข้าใจว่า มีความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษ furthers ของพวกเขาโอกาสของการพัฒนาของสิ่งมีชีวิต นี้สั้น ๆ sighted มุมไม่ใช่สำหรับคนที่ดูไม่จำเป็นต้องเดินทางนอกเหนือจากจังหวัดที่อยู่ในอาชีพได้ ก็โชคร้ายแต่ truism เป็นการ
ให้ฉันถามคำถามในคำถามเดิม: จำนวนของเราคิดว่า เมื่อเราอยู่ในโรงเรียนของที่อยู่อาศัย ทำงานต่างประเทศ
ผมรู้ว่า แม้ผ่านปีของฉันของวิทยาลัยรับปริญญาฉัน มีไม่ inkling ของที่อยู่อาศัย ทำงานในประเทศใดแต่ฉันเอง ครอบครัวของฉันมี เป็นภาษาผมคุ้นเคยมากที่สุดกับมี - พูด ด้วยสำเนียงที่แตกต่างของหลักสูตร แต่เข้าใจ ด้วยตัวเอง - และประเพณี/วัฒนธรรมของฉันถูกใน boudaries ของประเทศของฉัน แม้ในประเทศต่างประเทศมาเยี่ยมทหาร ได้ไม่เห็นตัวเองอยู่นอกแผ่นดินแม่ของฉันอย่างถาวร และไปเยี่ยม coutnries บางอย่างที่น่าสนใจ: ญี่ปุ่น ฟิลิปปินส์ เยอรมนี และไทยเพื่อชื่อไม่กี่ วิสัยทัศน์ของฉันในโลกที่ไม่สากล แต่เน้นเป็นในประเทศของตัวเอง
ดังนั้น เราไม่หักหน้าคนไทยสำหรับคิด เห็นตัวเองในลักษณะเดียวกัน เราโตมองโลก

Results (Thai) 2:

คุณทำให้จุดดูถูก, ซึ่งเป็นอันตราย แต่ค่อนข้างถูกต้องบาง นักเรียนไทยในช่วงความพยายามจากเบื่อที่จะสนใจอย่างมากในการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ ทำไมและที่นี่ฉันคิดว่าคุณเป็นที่ถูกต้อง พวกเขาไม่เข้าใจว่ามีความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษจะผลักดันโอกาสในการปรับปรุงชีวิตของพวกเขา นี่คือมุมมองที่สายตาสั้นไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับคนที่เห็นความจำเป็นในการเดินทางเกินกว่าที่พวกเขาอาศัยอยู่ในจังหวัดในสำหรับการประกอบอาชีพไม่มี มันเป็นโชคร้าย แต่กำปั้นทุบดิน
ตอนนี้ให้ฉันถามคำถามในคำถามเดิม: วิธีที่เราหลายคนคิดว่าเมื่อเราอยู่ในโรงเรียนของชีวิตการทำงานในต่างประเทศ
ฉันรู้ว่าแม้ผ่านปีของวิทยาลัยได้รับปริญญาของฉันฉัน มีความเฉลียวในการใช้ชีวิตการทำงานในประเทศใด ๆ แต่ของตัวเองไม่มี ครอบครัวของฉันอยู่ที่นั่นผมเป็นภาษาส่วนใหญ่คุ้นเคยกับที่นั่น - พูดด้วยภาษาที่แตกต่างกันแน่นอน แต่เข้าใจได้ด้วยตัวเอง - และประเพณีของฉัน / วัฒนธรรมเป็น boudaries ภายในของประเทศของฉัน แม้ในขณะที่อยู่ในกองทัพไปต่างประเทศผมไม่ได้เห็นตัวเองที่อาศัยอยู่อย่างถาวรนอกแผ่นดินแม่ของฉัน และผมเข้าเยี่ยมชมบางส่วนที่น่าสนใจ coutnries: ญี่ปุ่น, ฟิลิปปินส์, เยอรมนีและไทยเพื่อชื่อไม่กี่ วิสัยทัศน์ของโลกในเวลาที่ฉันไม่ได้เป็นสากล แต่เน้น provincially กับประเทศของตัวเอง
เพื่อให้เราไม่ได้ดูถูกคนไทยสำหรับการคิดเห็นของตัวเองในลักษณะเดียวกับที่เราเติบโตขึ้นมามองโลก

Results (Thai) 3:

คุณทำให้บางคนดูถูกที่สุด แต่จุดที่ถูกต้องบ้าง นักเรียนไทยในช่วงความพยายามจากเบื่อที่จะสนใจมากในการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ ทำไม ฉันคิดว่าคุณถูก พวกเขาไม่เข้าใจว่า มีความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษ / โอกาสในการปรับปรุงชีวิตของพวกเขานี้เป็นสายตาสั้นดูไม่แปลกสำหรับคนอื่นที่เห็นไม่ต้องเดินทางออกนอกจังหวัดที่พวกเขาอาศัยอยู่ในอาชีพ มันเป็นโชคร้าย แต่เป็นคำกล่าวที่เป็นจริง
ตอนนี้ให้ฉันถามคำถามในคำถามเดิม หลายวิธีที่เราคิดว่า เมื่อเรายังเรียนอยู่ ทำงานในต่างประเทศ
ฉันรู้ว่าแม้ผ่านปีของฉันของวิทยาลัยรายได้ของฉันขึ้นไป ผมไม่มีแม้กระทั่งชีวิตทำงานในประเทศใด ๆ แต่ของผมเอง ครอบครัวของฉันมีภาษาที่ผมคุ้นเคยมากที่สุด คือมัน . . . พูดกับต่างถิ่นแน่นอน แต่เข้าใจคนเดียว . . . และวัฒนธรรมประเพณี / ของฉันภายใน boudaries ประเทศของฉัน แม้ในขณะที่ทหารไปต่างประเทศผมไม่เห็นตัวเองอาศัยอยู่อย่างถาวร นอกแผ่นดินแม่ของฉันและผมเข้าเยี่ยมชมบางส่วน coutnries น่าสนใจ ญี่ปุ่น , ฟิลิปปินส์ , เยอรมัน และ ไทย เพื่อชื่อไม่กี่ วิสัยทัศน์ของฉันของโลกในช่วง นั้น ไม่หรูแต่ภูมิภาคเน้นในประเทศของตัวเอง
ดังนั้นเราอย่าดูถูกคนไทยสำหรับความคิดเห็นของตนเองในลักษณะเดียวกัน เราโตขึ้น มองโลก