Summary:Over the days following Bet

Summary:

Over the days following Betsie’s death, Corrie takes comfort in telling the women who knew and loved Betsie about her sister’s peace and joy. During the trials of roll call and bitter cold, Corrie feels thankful that Betsie is free now. When the loud speaker calls “Cornelia ten Boom,” Corrie feels strange to hear her name rather than a number. In the administration barracks that morning, Corrie receives a certificate of discharge and a railway pass from the German to the Dutch border. With freedom so close at hand, the shame of stripping for another medical inspection leaves Corrie frustrated. The young doctor declares that she has edema, which causes swelling the legs. Corrie makes her way to the hospital to wait until the edema clears when she will be released. The hospital holds miserable women from a bombed train. Amid the horrible sounds and smells, Corrie would like to feel stony indifference to the suffering around her. Although four women die that night, Corrie tries to think only of her own need. However, she cannot shut out sounds and eventually comes to the aid of women who are screaming for bedpans. The women’s gratitude is heart wrenching and they ask Corrie who she is and why she is helping. In reply, Corrie reflects that today is Christmas, a day for giving and receiving.

The days are marked by Corrie’s medical inspections, in which she continues to hear the verdict of edema. While waiting in the line, Corrie thinks of God’s perfect timing and the hiding place of his will. With this in mind, Corrie gives her Bible to a woman from Utrecht. On the sixth night two gypsies who are isolated from the group take the bedpans. When Corrie goes to plead with for them, one woman flings her gangrenous foot at her. After crying and washing herself, Corrie returns to the women who throw the bedpans to her. On the next day, Corrie receives medical approval, normal clothes, a day’s bread ration, two food coupons, her watch, money and mama’s ring. Lastly, Corrie must sign a sheet saying that treatment at Ravensbruck had been good.


On the train to Berlin, Corrie suffers from the feeling of unreality as well as hunger. She lost her bread and food coupons hours earlier, before taking a mail train to Berlin. At midnight on January 1st, 1945, Corrie reaches the bombed out station. A kind man who speaks Dutch helps Corrie walk through the station, but most people are not friendly. When Corrie presents guilders to a café worker, the shrill woman threatens to call the police. After an endless trip through war torn Germany, Corrie reaches Holland. Although there are German soldiers in the streets, Corrie is home.

Once Corrie reaches Groningen, she limps to the hospital, where a kind nurse gives her plain bread and tea. Corrie is told that she has malnutrition and must be careful what she eats. This humane treatment brings tears to Corrie’s eyes. Corrie remains in the hospital for ten days, receiving good meals and hot baths. She feels shocked by silverware and other elements of civilized society. Although the nurses are friendly and kind, Corrie does not feel like talking. Instead, she aches to see Willem, Nollie and her home in Haarlem. The hospital arranges illegal transportation for Corrie to get to Willem’s nursing home.

When Corrie arrives in Hilversum, she is greeted by Tine, her nieces and Willem, barely manages to walk with a cane. They embrace for a long time, sharing news of about Betsie’s death. During Corrie’s two-week stay in Hilversum, she sees that Willem is dying. He still manages to comfort and counsel the more than fifty sick people in his care. There are many young girls working in the home, who are young men and boys hiding from labor conscription. Finally, Corrie feels the urge to return to Haarlem and Nollie too strongly. Willem arranges transportation for Corrie during the travel ban. In the car to Haarlem, Corrie reunites with Herman Sluring. Pickwick tells her that the Beje network still operates, although homeless families live in the house now. He also tells her that Toos reopened the watch business and has been faithfully maintaining the store.

Once in Haarlem, Corrie spends time with Nollie and her the rest of her family. Although the routine of Corrie’s life begins again, she feels that she is not home, but waiting. She learns that a neighbor took in her cat, although he disappeared a few months ago. The loss of Corrie’s cat marks the greater absence in the Beje of people. Soon a group of mentally handicapped people have moved into the Beje in order to hide from a government who deems that unfit to live. However, Corrie still feels that the Beje is a house rather than a home without Father and Betsie.

In order to fill the emptiness of her life, Corrie agrees to help the underground again, by carrying release papers to the Haarlem prison. There Corrie sees Rolf van Vliet who treats her coldly. She does not react well, asking him if he remembers her. However, Corrie forgot that there were German soldiers all around and giving away a personal connection could endanger both of them. Rolf tells her to return the next afternoon. Corrie leaves the station, fully believing that she has no cleverness and boldness on her own. She realizes that these were gifts from God and their current absence means that Corrie should not be in the underground any longer.

Corrie realizes how much she misses her sister Betsie and remembers their plans for sharing what they had learned. Corrie begins telling neighbors and strangers alike about her experience in that cheerless spring of 1945. Corrie brings a message of joy to a town struck by tragedy and misfortune. At a town meeting, Corrie sees the first vision of Betsie’s home for those hurt to live again. Afterwards, an aristocratic lady, Mrs. Bierens de Haan, approaches Corrie and asks about the Beje. Mrs. Bierens de Haan’s mother knew Corrie’s aunt and is a widow with five sons in the resistance. Mrs. Bierens de Haan tells Corrie that something is telling to donate her beautiful manor home in suburbs if her youngest son Jan returns home safely. Two weeks later, Jan returns and Mrs. Bierens de Haan donate the fifty-six-room mansion to Corrie’s cause. Just as Betsie envisioned there are gardens where the former prisoners can recover from the trauma they suffered. When in the second week of May the Allies take Holland, hundreds arrive at Bloemendaal, the estate for Betsie’s rehabilitation center. The Dutch flag returns to shop windows and people belt out the Wilhelmus proudly. Amid all the excitement of the war ending, Corrie realizes that the key to healing will be forgiveness.


The second vision includes turning the Beje into a home for former National Socialist Bond members. Since the end of the war, former NSBers have been evicted and fired from their jobs. Eventually people begin to heal. Corrie sees less anger on the part of the Bloemendaal residents towards former NSBers. In order to raise funds for her projects, Corrie goes on speaking tours in Holland, Europe and America. At a church in Germany, filled with great devastation, Corrie sees a former SS agent who stood guard at the shower rooms in Ravensbruck. After the speech, he approaches Corrie and tells her that he has become a Christian. She struggles to shake his hand, but feels at peace when she forgives him. She realizes that God not only gives the command to love, he gives the love as well. In order to share this love, Corrie decides to found a rehabilitation center for Germans who are homeless and damaged by the war. Someone suggests a former concentration camp, called Darmstadt. One a tour of the grounds, Corrie sees barbed wire and depressing concrete. However, Betsie’s vision for such a place reappears in Corrie’s memory and she tells her helps to add window boxes and to paint the dormitories green like the color of spring plants. In this way, Corrie completes the visions of which her sister Betsie dreamt.

Analysis:

This theme of chapter fifteen is release, recovery and renewal. Upon Corrie’s release from Ravensbruck, she must adjust to civilization before beginning a new life. The tone of the last chapter transitions into several stages: first Corrie feels frustration, while she awaits medical approval; then she feels confusion and unreality, while she journeys home; finally, she overcomes listless depression with a spirit of renewal and purpose, after the war. The mood of the narrative echoes the shifting tones, which change as Corrie’s situation does.

First, Corrie experiences the frustration of waiting for medical approval from the Ravensbruck doctors. Additionally, Corrie suffers the indignity of being forced to sign a form that says treatment at Ravensbruck was satisfactory. Although the bureaucracy creates difficulties for Corrie, on occasion its inefficiency works to Corrie’s advantage. Corrie’s stay in hospital easily could have been annoying and mentally torturous. However, her forced stay in the sickbay provides the opportunity to help women in pain. Corrie sees destiny at work again, when she is released because of a clerical error. Corrie believes that God works a greater purpose through human faults and failures.

Although Corrie exits Ravensbruck in a daze of unreality, she is grateful to be free. During Corrie’s trip back to Holland, she witnesses the devastation of the war upon the landscape of Germany. She sees bombed cities and railroads, which reveal how destructive the war was. More than physical wreckage, the war left many people in Germany psychologically damaged. Corrie experiences the lack of generosity, which war-hardened people display, when the train station worker treats Corrie badly. Corrie also feels the cost of the war personally and in her family. She suffers from malnutrition, which affected soldiers and civilians alike. Additionally, Willem’s spinal tuberculosis, which later claims his life, vividly illustrates t

Results (Thai) 1:

สรุป:ผ่านวันต่อการตายของ Betsie, Corrie จะสบายบอกผู้หญิงที่รู้ และรัก Betsie เกี่ยวกับสันติภาพและความสุขของน้องสาวของเธอ ในระหว่างการทดลองของการเรียกชื่อและขมเย็น Corrie รู้สึกขอบคุณที่ Betsie เป็นฟรี เมื่อลำโพงเสียงดัง "มอบสิบบูม" Corrie รู้สึกแปลกที่ได้ยินชื่อของเธอแทนที่เป็นตัวเลข ในค่ายทหารบริหาร เช้าวัน Corrie ได้รับใบรับรองการจำหน่ายและรถไฟผ่านจากเยอรมันดัตช์ขอบ ด้วยจึงถือสิทธิเสรีภาพ ความละอายปอกสำหรับการตรวจสอบทางการแพทย์อื่นใบ Corrie ผิดหวัง หมอหนุ่มประกาศว่า เธอมีอาการบวมน้ำ ซึ่งทำให้ขาบวม Corrie ทำให้เธอไปโรงพยาบาลเพื่อรอจนกว่าอาการบวมน้ำล้างเมื่อเธอจะปล่อยออกมา โรงพยาบาลเก็บผู้หญิงต้องกลับจากรถไฟคน ท่ามกลางเสียงน่ากลัวและกลิ่น Corrie จะชอบใจท่านชาดเพื่อทุกข์รอบ ๆ เธอ แม้ว่าผู้หญิงสี่ตาย คืน Corrie พยายามคิดว่า ตนเองต้องการเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถปิดการออกเสียง และในที่สุดมาช่วยเหลือผู้หญิงที่กรีดร้องใน bedpans ความกตัญญูของผู้หญิงคือ หัวใจความสะเทือนและพวกเขาถาม Corrie ที่เธอ และทำไมเธอจะช่วย ตอบกลับ Corrie สะท้อนถึงวันนี้ว่าเป็นวันคริสต์มาส วันให้และรับวันที่มีเครื่องหมายของ Corrie แพทย์ตรวจสอบ เธอยังคงฟังพิพากษาของอาการบวมน้ำ ในขณะที่รอในบรรทัด Corrie คิดของพระเจ้าสมบูรณ์แบบเวลา และสถานที่ซ่อนของเขาจะ นี้ในจิตใจ Corrie ให้คัมภีร์ของเธอกับผู้หญิงจากอูเทรคต์ บนหกคืนสองชาวที่แยกต่างหากจากกลุ่มใช้ใน bedpans เมื่อ Corrie ไปวิงวอนสำหรับพวกเขา ผู้หญิงคนหนึ่ง flings เท้า gangrenous ของเธอที่เธอ หลังจากร้องไห้ และซักผ้าตัวเอง Corrie กลับไปผู้หญิงโยน bedpans ที่เธอ ในวันถัดไป Corrie ได้รับอนุมัติทางการแพทย์ เสื้อผ้าปกติ วันขนมปังอาหาร คูปองอาหารสอง นาฬิกาของเธอ เงิน และแหวนของมาม่า สุดท้ายนี้ Corrie ต้องลงแผ่นที่บอกว่า รักษาที่ Ravensbruck ได้ดีบนรถไฟสู่เบอร์ลิน Corrie suffers จากความรู้สึกของ unreality หิว เธอแพ้คูปองอาหารและขนมปังของเธอชั่วโมงก่อนหน้า ก่อนรถไฟจดหมายไปเบอร์ลิน บน 1 มกราคม 1945 เที่ยง Corrie ถึงที่คนออกสถานี คนประเภทที่พูดดัตช์ช่วย Corrie เดินผ่านสถานี แต่คนส่วนใหญ่ไม่ดี เมื่อ Corrie แสดง guilders ผู้ปฏิบัติงานคาเฟ่ ผู้หญิงใด ๆ ข่มขู่เรียกตำรวจ หลังจากการเดินทางสิ้นสุดผ่านสงครามเยอรมนีขาด Corrie ถึงฮอลแลนด์ แม้มีทหารเยอรมันในถนน Corrie เป็นบ้านเมื่อ Corrie ถึงโกรนิงเกน เธอ limps โรงพยาบาล ที่ช่วยให้พยาบาลประเภทชาและขนมปังธรรมดาของเธอ Corrie จะบอกว่า เธอได้ขาดสารอาหาร และต้องระวังสิ่งที่เธอกิน รักษามนุษยธรรมนี้นำน้ำตาตาของ Corrie Corrie อยู่ในโรงพยาบาล 10 วัน ได้รับอาหารและอาบน้ำร้อน เธอรู้สึกตกใจ โดยเครื่องเงินและองค์ประกอบอื่น ๆ ของอารยสังคม แม้ว่าพยาบาลเป็นมิตร และชนิด Corrie ไม่อยากพูด แทน เธอปวดเมื่อยวิลเล่ม Nollie และบ้านของเธอใน Haarlem โรงพยาบาลจัดขนส่งที่ไม่ถูกต้องสำหรับ Corrie ไปวิลเล่มของพยาบาลเมื่อ Corrie ถึงฮิลเวอร์ซัม เธอได้รับการต้อนรับ โดยแพงกว่า nieces และวิลเล่มของเธอ เพิ่งจะจัดการเดิน ด้วยเท้า พวกเขาโอบกอดนาน ข่าวเกี่ยวกับการตายของ Betsie ที่ใช้ร่วมกัน พักสองสัปดาห์ของ Corrie ในฮิลเวอร์ซัม เธอเห็นว่า วิลเล่มตาย เขายังคงจัดการเพื่อความสะดวกสบาย และแนะนำผู้ป่วยมากกว่า 50 ในการดูแลของเขา มีหลายหนุ่มสาวทำงานในบ้าน ชายหนุ่มและชายที่หลบหนีการเกณฑ์ทหารแรงงาน สุดท้าย Corrie รู้สึกกระตุ้นกลับ Haarlem และ Nollie เกินไปอย่างยิ่ง วิลเล่มจัดเรียงขนส่งสำหรับ Corrie ในบ้านเดินทาง ในรถที่ Haarlem, Corrie reunites กับ Herman Sluring พิกวิกบอกเธอว่า เครือข่าย Beje ยังคงดำเนินการ แม้ว่าประชาชนกว่าครอบครัวอาศัยอยู่ในบ้านขณะนี้ เขายังบอกเธอว่า Toos เปิดธุรกิจนาฬิกา และมีการ faithfully การรักษาร้านค้านั้นOnce in Haarlem, Corrie spends time with Nollie and her the rest of her family. Although the routine of Corrie’s life begins again, she feels that she is not home, but waiting. She learns that a neighbor took in her cat, although he disappeared a few months ago. The loss of Corrie’s cat marks the greater absence in the Beje of people. Soon a group of mentally handicapped people have moved into the Beje in order to hide from a government who deems that unfit to live. However, Corrie still feels that the Beje is a house rather than a home without Father and Betsie.In order to fill the emptiness of her life, Corrie agrees to help the underground again, by carrying release papers to the Haarlem prison. There Corrie sees Rolf van Vliet who treats her coldly. She does not react well, asking him if he remembers her. However, Corrie forgot that there were German soldiers all around and giving away a personal connection could endanger both of them. Rolf tells her to return the next afternoon. Corrie leaves the station, fully believing that she has no cleverness and boldness on her own. She realizes that these were gifts from God and their current absence means that Corrie should not be in the underground any longer.Corrie realizes how much she misses her sister Betsie and remembers their plans for sharing what they had learned. Corrie begins telling neighbors and strangers alike about her experience in that cheerless spring of 1945. Corrie brings a message of joy to a town struck by tragedy and misfortune. At a town meeting, Corrie sees the first vision of Betsie’s home for those hurt to live again. Afterwards, an aristocratic lady, Mrs. Bierens de Haan, approaches Corrie and asks about the Beje. Mrs. Bierens de Haan’s mother knew Corrie’s aunt and is a widow with five sons in the resistance. Mrs. Bierens de Haan tells Corrie that something is telling to donate her beautiful manor home in suburbs if her youngest son Jan returns home safely. Two weeks later, Jan returns and Mrs. Bierens de Haan donate the fifty-six-room mansion to Corrie’s cause. Just as Betsie envisioned there are gardens where the former prisoners can recover from the trauma they suffered. When in the second week of May the Allies take Holland, hundreds arrive at Bloemendaal, the estate for Betsie’s rehabilitation center. The Dutch flag returns to shop windows and people belt out the Wilhelmus proudly. Amid all the excitement of the war ending, Corrie realizes that the key to healing will be forgiveness.The second vision includes turning the Beje into a home for former National Socialist Bond members. Since the end of the war, former NSBers have been evicted and fired from their jobs. Eventually people begin to heal. Corrie sees less anger on the part of the Bloemendaal residents towards former NSBers. In order to raise funds for her projects, Corrie goes on speaking tours in Holland, Europe and America. At a church in Germany, filled with great devastation, Corrie sees a former SS agent who stood guard at the shower rooms in Ravensbruck. After the speech, he approaches Corrie and tells her that he has become a Christian. She struggles to shake his hand, but feels at peace when she forgives him. She realizes that God not only gives the command to love, he gives the love as well. In order to share this love, Corrie decides to found a rehabilitation center for Germans who are homeless and damaged by the war. Someone suggests a former concentration camp, called Darmstadt. One a tour of the grounds, Corrie sees barbed wire and depressing concrete. However, Betsie’s vision for such a place reappears in Corrie’s memory and she tells her helps to add window boxes and to paint the dormitories green like the color of spring plants. In this way, Corrie completes the visions of which her sister Betsie dreamt.Analysis:This theme of chapter fifteen is release, recovery and renewal. Upon Corrie’s release from Ravensbruck, she must adjust to civilization before beginning a new life. The tone of the last chapter transitions into several stages: first Corrie feels frustration, while she awaits medical approval; then she feels confusion and unreality, while she journeys home; finally, she overcomes listless depression with a spirit of renewal and purpose, after the war. The mood of the narrative echoes the shifting tones, which change as Corrie’s situation does.First, Corrie experiences the frustration of waiting for medical approval from the Ravensbruck doctors. Additionally, Corrie suffers the indignity of being forced to sign a form that says treatment at Ravensbruck was satisfactory. Although the bureaucracy creates difficulties for Corrie, on occasion its inefficiency works to Corrie’s advantage. Corrie’s stay in hospital easily could have been annoying and mentally torturous. However, her forced stay in the sickbay provides the opportunity to help women in pain. Corrie sees destiny at work again, when she is released because of a clerical error. Corrie believes that God works a greater purpose through human faults and failures.Although Corrie exits Ravensbruck in a daze of unreality, she is grateful to be free. During Corrie’s trip back to Holland, she witnesses the devastation of the war upon the landscape of Germany. She sees bombed cities and railroads, which reveal how destructive the war was. More than physical wreckage, the war left many people in Germany psychologically damaged. Corrie experiences the lack of generosity, which war-hardened people display, when the train station worker treats Corrie badly. Corrie also feels the cost of the war personally and in her family. She suffers from malnutrition, which affected soldiers and civilians alike. Additionally, Willem’s spinal tuberculosis, which later claims his life, vividly illustrates t

Results (Thai) 2:

สรุป: ในช่วงวันที่ต่อไปนี้การตายของ Betsie, Corrie จะเกิดความสะดวกสบายในการบอกผู้หญิงที่รู้จักและรัก Betsie เกี่ยวกับความสงบน้องสาวของเธอและความสุข ในระหว่างการทดลองของขานและเย็นขม, Corrie รู้สึกขอบคุณที่ Betsie ฟรีในขณะนี้ เมื่อลำโพงเรียกว่า "คอร์เนเลียสิบบูม" Corrie รู้สึกแปลกที่จะได้ยินชื่อของเธอมากกว่าจำนวน ในค่ายทหารการบริหารงานในเช้าวันนั้น Corrie ได้รับใบรับรองของการปล่อยและการส่งผ่านทางรถไฟจากเยอรมันไปยังชายแดนดัตช์ กับเสรีภาพเพื่อให้อยู่ใกล้มืออัปยศของการลอกใบสำหรับการตรวจสอบทางการแพทย์อื่น Corrie ผิดหวัง แพทย์หนุ่มบอกว่าเธอมีอาการบวมน้ำซึ่งเป็นสาเหตุของอาการบวมที่ขา Corrie ทำให้ทางของเธอไปโรงพยาบาลเพื่อรอจนกว่าอาการบวมน้ำล้างเมื่อเธอจะถูกปล่อยออก โรงพยาบาลถือเป็นผู้หญิงที่มีความสุขจากการระเบิดรถไฟ ท่ามกลางเสียงน่ากลัวและกลิ่น Corrie จะชอบที่จะรู้สึกไม่แยแสหินกับความทุกข์ทรมานอยู่รอบตัวเธอ แม้ว่าผู้หญิงทั้งสี่คนตายในคืนนั้น Corrie พยายามที่จะคิดเพียงหนึ่งเดียวของความต้องการของเธอเอง แต่เธอไม่สามารถปิดเสียงและในที่สุดก็มาถึงความช่วยเหลือของผู้หญิงที่กำลังแผดร้อง bedpans กตัญญูของผู้หญิงเป็นบิดหัวใจและพวกเขาถาม Corrie ว่าเธอเป็นใครและทำไมเธอจะช่วยให้ ตอบ Corrie สะท้อนให้เห็นว่าวันนี้เป็นวันคริสมาสต์วันสำหรับการให้และรับ. วันที่มีการทำเครื่องหมายโดยการตรวจสอบทางการแพทย์ของ Corrie ในขณะที่เธอยังคงที่จะได้ยินคำตัดสินของอาการบวมน้ำ ในขณะที่รอคอยในสายที่ Corrie คิดว่าเวลาที่สมบูรณ์แบบของพระเจ้าและหลบซ่อนตัวอยู่สถานที่ของเขาจะ กับในใจ, Corrie พระคัมภีร์ให้เธอไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งจากอูเทรค ในคืนวันที่หกสองยิปซีที่จะแยกจากกลุ่มใช้ bedpans เมื่อ Corrie ไปออดอ้อนสำหรับพวกเขาผู้หญิงคนหนึ่งเหวี่ยงเท้าเน่าของเธอที่เธอ หลังจากร้องไห้และล้างตัวเอง Corrie กลับไปที่ผู้หญิงที่โยน bedpans เพื่อเธอ ในวันรุ่งขึ้นได้รับความเห็นชอบ Corrie แพทย์เสื้อผ้าปกติปันส่วนขนมปังวันสองคูปองอาหาร, นาฬิกาของเธอเงินและแหวนของแม่ สุดท้าย Corrie ต้องลงนามในแผ่นบอกว่าการรักษาที่ได้รับการRavensbrückดี. บนรถไฟไปยังกรุงเบอร์ลินที่ Corrie ทนทุกข์ทรมานจากความรู้สึกของความไม่จริงเช่นเดียวกับความหิว เธอหายไปเธอขนมปังและอาหารคูปองชั่วโมงก่อนหน้านี้ก่อนที่รถไฟอีเมลไปยังกรุงเบอร์ลิน เที่ยงคืนของวันที่ 1 มกราคม 1945, Corrie ถึงสถานีระเบิดออก ชายคนหนึ่งชนิดที่พูดภาษาดัตช์ช่วย Corrie เดินผ่านสถานี แต่คนส่วนใหญ่จะไม่เป็นมิตร เมื่อ Corrie นำเสนอให้กับผู้ปฏิบัติงานกิลเดอร์คาเฟ่หญิงโหยหวนขู่ว่าจะเรียกตำรวจ หลังจากการเดินทางที่ไม่มีที่สิ้นสุดผ่านสงครามฉีกขาดเยอรมนี Corrie ถึงฮอลแลนด์ แม้ว่าจะมีทหารเยอรมันในถนน Corrie เป็นบ้าน. เมื่อ Corrie ถึง Groningen เธอจ่อไปที่โรงพยาบาลที่พยาบาลให้ขนมปังชนิดธรรมดาและชาของเธอ Corrie จะบอกว่าเธอมีการขาดสารอาหารและต้องระวังสิ่งที่เธอกิน นี้การรักษาอย่างมีมนุษยธรรมนำน้ำตาที่ตาของ Corrie Corrie ยังคงอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาสิบวันที่ได้รับอาหารที่ดีและห้องอาบน้ำร้อน เธอรู้สึกตกใจกับเครื่องเงินและองค์ประกอบอื่น ๆ ของสังคมอารยะ แม้ว่าพยาบาลมีความเป็นมิตรและใจดี Corrie ไม่รู้สึกเหมือนการพูดคุย แต่เธอปวดเมื่อยที่จะเห็นวิลเล็ม, nollie และบ้านของเธอในฮาร์เล็ม โรงพยาบาลจัดให้มีการขนส่งที่ผิดกฎหมายสำหรับ Corrie ที่จะได้รับไปที่บ้านของพยาบาลวิลเล็ม. เมื่อ Corrie มาถึงใน Hilversum เธอได้รับการต้อนรับจากขวากหนาม, หลานสาวของเธอและวิลเล็มแทบจะไม่พอที่จะเดินไปกับอ้อย โอบกอดพวกเขาเป็นเวลานานร่วมกันเกี่ยวกับข่าวการตายของ Betsie ในระหว่างการเข้าพักของ Corrie สองสัปดาห์ใน Hilversum เธอเห็นว่าวิลเล็มที่กำลังจะตาย เขายังคงจัดการกับความสะดวกสบายและให้คำปรึกษากว่าห้าสิบคนป่วยอยู่ในความดูแลของเขา มีหญิงสาวจำนวนมากที่ทำงานในบ้านที่เป็นชายหนุ่มและเด็กชายซ่อนตัวจากการเกณฑ์แรงงาน สุดท้าย Corrie รู้สึกกระตุ้นที่จะกลับไปที่ฮาร์เล็มและ nollie รุนแรงเกินไป วิลเล็มจัดขนส่ง Corrie ในระหว่างการห้ามการเดินทาง ในรถฮาร์เลม Corrie พบกับเฮอร์แมน Sluring พิกวิกบอกเธอว่าเครือข่าย Beje ยังคงทำงานแม้ว่าครอบครัวไม่มีที่อยู่อาศัยอยู่ในบ้านตอนนี้ นอกจากนี้เขายังบอกเธอว่า Toos เปิดธุรกิจนาฬิกาและได้รับการรักษาความนับถือร้าน. เมื่ออยู่ในฮาร์เล็ม Corrie ใช้เวลาอยู่กับเธอ nollie และส่วนที่เหลือของครอบครัวของเธอ แม้ว่าตามปกติของชีวิต Corrie ที่เริ่มต้นอีกครั้งเธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้อยู่บ้าน แต่รอ เธอรู้ว่าเพื่อนบ้านเอาในแมวของเธอแม้ว่าเขาจะหายไปไม่กี่เดือนที่ผ่านมา การสูญเสียของแมว Corrie เครื่องหมายขาดมากขึ้นใน Beje ของผู้คน เร็ว ๆ นี้กลุ่มคนพิการทางใจได้ย้ายเข้ามาอยู่ Beje เพื่อซ่อนตัวจากรัฐบาลที่เห็นว่าไม่เหมาะที่จะมีชีวิตอยู่ อย่างไรก็ตาม Corrie ยังคงรู้สึกว่า Beje เป็นบ้านมากกว่าที่บ้านโดยไม่ต้องบิดาและ Betsie ได้. เพื่อที่จะเติมเต็มความว่างเปล่าในชีวิตของเธอ, Corrie ตกลงที่จะช่วยใต้ดินอีกครั้งโดยถือเอกสารการปลดปล่อยสู่คุกฮาร์เล็ม มี Corrie เห็น Vliet Rolf รถตู้ที่ปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชา เธอไม่ตอบสนองดีขอให้เขาถ้าเขาจำเธอ อย่างไรก็ตาม Corrie ลืมว่ามีทหารเยอรมันทั้งหมดไปรอบ ๆ และให้ไปเชื่อมต่อส่วนบุคคลอาจเป็นอันตรายต่อทั้งของพวกเขา Rolf บอกให้เธอกลับมาช่วงบ่ายต่อไป Corrie ออกสถานีอย่างเต็มที่เชื่อว่าเธอไม่มีความฉลาดและความกล้าหาญของเธอเอง เธอตระหนักว่าสิ่งเหล่านี้เป็นของขวัญจากพระเจ้าและการขาดปัจจุบันของพวกเขาหมายความว่า Corrie ไม่ควรอยู่ในใต้ดินได้อีกต่อไป. Corrie ตระหนักดีว่าเธอคิดถึงน้องสาวของเธอ Betsie และจำได้ว่าแผนการของพวกเขาสำหรับการแบ่งปันสิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้ Corrie เริ่มต้นบอกเพื่อนบ้านและคนแปลกหน้าเหมือนกันเกี่ยวกับประสบการณ์ของเธอในฤดูใบไม้ผลิของปี 1945 เศร้า Corrie นำข้อความของความสุขที่เมืองหลงโศกนาฏกรรมและความโชคร้าย ในการประชุมเมือง, Corrie เห็นวิสัยทัศน์แรกของบ้าน Betsie สำหรับผู้ที่เจ็บที่จะมีชีวิตอีกครั้ง หลังจากนั้นหญิงชนชั้นสูงนาง Bierens de Haan แนวทาง Corrie และถามเกี่ยวกับ Beje แม่นาง Bierens de Haan รู้ของป้า Corrie และเป็นหญิงม่ายที่มีห้าลูกในการต่อต้านการ นาง Bierens de Haan Corrie บอกว่าสิ่งที่จะบอกว่าจะบริจาคบ้านคฤหาสน์ที่สวยงามของเธอในเขตชานเมืองถ้าลูกชายคนสุดท้องของเธอ ม.ค. กลับบ้านได้อย่างปลอดภัย สองสัปดาห์ต่อมาแจผลตอบแทนและนาง Bierens de Haan บริจาคคฤหาสน์ห้าสิบหกห้องพักที่เป็นสาเหตุของ Corrie เช่นเดียวกับ Betsie จินตนาการมีสวนที่อดีตนักโทษสามารถกู้คืนจากการบาดเจ็บที่พวกเขาได้รับความเดือดร้อน เมื่อในสัปดาห์ที่สองของเดือนพฤษภาคมพันธมิตรใช้ฮอลแลนด์ร้อยมาถึงที่ Bloemendaal ที่ดินสำหรับศูนย์ฟื้นฟูสมรรถภาพ Betsie ของ ผลตอบแทนที่ได้ธงดัตช์หน้าต่างไปยังร้านค้าและผู้คนเข็มขัดออก Wilhelmus ภูมิใจ ท่ามกลางความตื่นเต้นของการสิ้นสุดสงคราม Corrie ตระหนักว่ากุญแจสำคัญในการรักษาจะได้รับการอภัยโทษ. วิสัยทัศน์สองรวมถึงการเปลี่ยน Beje เข้าไปในบ้านสำหรับอดีตสมาชิกสังคมนิยมแห่งชาติบอนด์ นับตั้งแต่สิ้นสุดสงครามอดีต NSBers ได้รับการขับไล่และถูกไล่ออกจากงานของพวกเขา ในที่สุดคนเริ่มที่จะรักษา Corrie เห็นความโกรธน้อยในส่วนของชาวบ้านที่มีต่อ Bloemendaal NSBers อดีต เพื่อระดมทุนสำหรับโครงการของเธอ Corrie ไปในการพูดทัวร์ในฮอลแลนด์, ยุโรปและอเมริกา ที่โบสถ์ในเยอรมนีที่เต็มไปด้วยการทำลายล้างที่ดี Corrie เห็นอดีตสายลับเอสเอสที่ยืนอยู่ยามห้องอาบน้ำในRavensbrück หลังจากที่พูดเขาเข้า Corrie และบอกเธอว่าเขาได้กลายเป็นที่นับถือศาสนาคริสต์ เธอต้องดิ้นรนที่จะจับมือของเขา แต่ความรู้สึกที่สงบเมื่อเธอให้อภัยเขา เธอตระหนักว่าพระเจ้าไม่เพียง แต่จะช่วยให้คำสั่งที่จะรักเขาให้ความรักได้เป็นอย่างดี เพื่อที่จะแบ่งปันความรักนี้ Corrie ตัดสินใจที่จะพบศูนย์ฟื้นฟูสมรรถภาพสำหรับเยอรมันที่ไม่มีที่อยู่อาศัยและความเสียหายจากสงคราม คนที่แสดงให้เห็นค่ายกักกันอดีตที่เรียกว่าดาร์มสตัด หนึ่งในทัวร์ของบริเวณที่ Corrie เห็นลวดหนามและตกต่ำคอนกรีต แต่วิสัยทัศน์ Betsie สำหรับสถานที่ดังกล่าวโผล่เข้ามาในความทรงจำของ Corrie และเธอบอกเธอจะช่วยในการเพิ่มกล่องหน้าต่างและการวาดหอพักสีเขียวเหมือนสีของพืชฤดูใบไม้ผลิ ด้วยวิธีนี้ Corrie เสร็จสมบูรณ์วิสัยทัศน์ของการที่น้องสาวของเธอ Betsie ฝัน. วิเคราะห์: รูปแบบของบทที่สิบห้านี้เป็นรุ่นการกู้คืนและการต่ออายุ เมื่อปล่อย Corrie จากRavensbrückเธอจะต้องปรับให้เข้ากับอารยธรรมก่อนที่จะเริ่มชีวิตใหม่ เสียงของการเปลี่ยนบทสุดท้ายเป็นขั้นตอนหลายแรก Corrie รู้สึกคับข้องใจในขณะที่เธอรอการอนุมัติทางการแพทย์ จากนั้นเธอรู้สึกสับสนและความไม่จริงในขณะที่เธอเดินทางกลับบ้าน; ในที่สุดเธอเอาชนะภาวะซึมเศร้าอ่อนเพลียด้วยจิตวิญญาณของการต่ออายุและวัตถุประสงค์หลังจากสงคราม อารมณ์ของการเล่าเรื่องที่สะท้อนเสียงขยับซึ่งเปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์ของ Corrie ไม่. แรก Corrie ประสบความยุ่งยากในการรอการอนุมัติทางการแพทย์จากแพทย์Ravensbrück นอกจากนี้ Corrie ทนทุกข์ทรมานความอัปยศของการถูกบังคับให้ลงชื่อในแบบฟอร์มที่ระบุว่าการรักษาที่Ravensbrückเป็นที่น่าพอใจ แม้ว่าระบบราชการสร้างความยากลำบากสำหรับ Corrie ในโอกาสการขาดประสิทธิภาพของการทำงานเพื่อประโยชน์ของ Corrie Corrie เข้าพักในโรงพยาบาลได้อย่างง่ายดายที่จะได้รับที่น่ารำคาญและทรมานจิตใจ แต่บังคับให้เธอเข้าพักใน sickbay ให้โอกาสที่จะช่วยให้ผู้หญิงในความเจ็บปวด Corrie เห็นชะตากรรมในที่ทำงานอีกครั้งเมื่อเธอถูกปล่อยออกมาเพราะความผิดพลาดของเสมียน Corrie เชื่อว่าพระเจ้าทำงานวัตถุประสงค์มากขึ้นผ่านความผิดพลาดของมนุษย์และความล้มเหลว. แม้ว่า Corrie ออกRavensbrückในความงุนงงของจริงเธอรู้สึกขอบคุณที่จะเป็นอิสระ ในระหว่างการเดินทาง Corrie กลับไปฮอลแลนด์พยานเธอทำลายล้างของสงครามเมื่อภูมิทัศน์ของประเทศเยอรมนี เธอเห็นระเบิดเมืองและทางรถไฟซึ่งเปิดเผยวิธีการทำลายสงคราม มากกว่าซากปรักหักพังทางกายภาพสงครามซ้ายหลายคนในประเทศเยอรมนีได้รับความเสียหายทางจิตใจ Corrie ขาดประสบการณ์ของความเอื้ออาทรซึ่งคนสงครามแข็งแสดงเมื่อผู้ปฏิบัติงานที่สถานีรถไฟถือว่า Corrie ไม่ดี Corrie ยังรู้สึกค่าใช้จ่ายของสงครามและบุคคลในครอบครัวของเธอ เธอทนทุกข์ทรมานจากการขาดสารอาหารที่ได้รับผลกระทบทหารและพลเรือนเหมือนกัน นอกจากนี้ผู้ป่วยวัณโรคกระดูกสันหลังของวิลเล็มซึ่งต่อมาอ้างว่าชีวิตของเขาแสดงให้เห็นเต็มตาที

Results (Thai) 3:

สรุป :

ไปวันต่อไปเบทซี่การตายของ Corrie ใช้ความสะดวกสบายในการบอกผู้หญิงที่รู้จักและรักเบทซี่น้องสาวของเธอเกี่ยวกับสันติภาพและความสุข ในระหว่างการทดลองของขานชื่อและมีรสขมเย็น คอร์รี่ รู้สึกขอบคุณ เบทซี่ เป็นอิสระแล้ว เมื่อลำโพงดังเรียก " คอร์เนเลียสิบบูม " Corrie รู้สึกแปลกๆที่ได้ยินชื่อเธอ มากกว่าตัวเลขในค่ายทหารที่งานเช้า Corrie ได้รับใบรับรองและผ่านการรถไฟจากเยอรมันชายแดนดัตช์ กับอิสรภาพเพื่อให้ใกล้มือ ความอัปยศของการตรวจสอบทางการแพทย์ Corrie อีกใบคับ หมอหนุ่มประกาศว่าเธอมาน ซึ่งเป็นสาเหตุของอาการบวมที่ขาคอร์รี่ ทำให้เดินทางมาที่โรงพยาบาล เพื่อรอจนกว่ามานล้างเมื่อเธอจะได้รับการปล่อยตัว โรงพยาบาลมีผู้หญิงทุกข์ทรมานจากระเบิดรถไฟ ท่ามกลางเสียงที่น่ากลัวและกลิ่น คอร์รี่ ต้องการที่จะรู้สึกความเฉยเมยต่อทุกข์อยู่รอบตัวเธอ แม้ว่าผู้หญิงสี่ตายคืนนั้น คอร์รี่ พยายามคิดถึงแต่ความต้องการของตัวเอง อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถปิดกั้นเสียงและในที่สุดก็มาช่วยผู้หญิงกรีดร้องถาด . ความกตัญญูของผู้หญิงเป็นหัวใจ wrenching และพวกเขาถาม Corrie เธอคือใคร และเหตุผลที่เธอจะช่วย ตอบ คอร์รี่ สะท้อนให้เห็นว่าวันนี้เป็นวันคริสต์มาส เป็นวันที่ให้และรับ

วันที่มีการทำเครื่องหมายโดยการตรวจสอบทางการแพทย์ Corrie ซึ่งเธอยังคงได้ยินคำตัดสินของมานในขณะที่รอในบรรทัด , คอร์รี่ คิดว่าระยะเวลาที่สมบูรณ์แบบของพระเจ้า และสถานที่หลบซ่อนของเขา กับในใจ , คอร์รี่ ให้พระคัมภีร์ของเธอกับผู้หญิงจาก Utrecht . ในคืนที่หกสองยิปซีที่แยกจากกลุ่ม ใช้ถาด . เมื่อคอร์รี่ ไปขอร้องให้ ผู้หญิงหนึ่งเหวี่ยงเท้า gangrenous ของเธอที่เธอ หลังจากร้องไห้ไปซักตัวคอรี่ กลับผู้หญิงที่โยนถาดให้เธอ ในวันถัดไป , Corrie ได้รับการอนุมัติทางการแพทย์ เสื้อผ้าปกติ วัน เป็นขนมปัง อาหาร คูปอง ดูเธอสองคน อาหาร เงิน และแหวนของแม่ ท้ายนี้ คอร์รี่ ต้องลงนามในแผ่นบอกว่า การรักษาที่ ravensbruck ถูกดี


บนรถไฟไปเบอร์ลิน , Corrie ได้รับความทุกข์จากความรู้สึกของไม่จริง เช่นเดียวกับความหิวเธอสูญเสียขนมปังและอาหารคูปองชั่วโมงก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะส่งรถไฟไปเบอร์ลิน เที่ยงคืนวันที่ 1 มกราคม 1945 , คอร์รี่ ถึงระเบิดออกสถานี เป็นคนดีที่พูดภาษาดัตช์ช่วย Corrie เดินผ่านสถานี แต่คนส่วนใหญ่จะไม่ค่อยเป็นมิตร เมื่อกิลเดอร์ เพื่อเสนอ Corrie คาเฟ่คนงานผู้หญิงโหยหวนขู่ว่าจะเรียกตำรวจหลังจากสิ้นสุดการเดินทางผ่านสงครามฉีกขาดเยอรมัน , คอร์รี่ ถึงฮอลแลนด์ แม้ว่าจะมีทหารเยอรมันในถนน , คอร์รี่ คือบ้าน

เมื่อ Corrie ถึง Groningen , เธอขาเป๋ไปโรงพยาบาลที่เป็นพยาบาลช่วยให้ขนมปังธรรมดาของเธอ และชา คอร์รี่ จะบอกว่าเธอมีภาวะทุพโภชนาการ และต้องระวังสิ่งที่เธอกิน การรักษาอย่างมีมนุษยธรรมนี้ทำให้น้ำตา Corrie ของตา