The two frameworks from chapter 3 a

The two frameworks from chapter 3 and 4 implied two important themes in Thai local communities: the ways in which sense of belonging to forest and water (physical settings) change over time, and what influences these changes; and the important agencies (change according with 5.2.2) involved in the community processes which constantly evoke a sense of belonging to forest and water and the need for change. 5.2.1 A Dynamic Sense of Belonging The economic needs of individuals and the community, the socio-cultural base, ecological problems, and political structures can all affect one another and a sense of belonging, especially when any of these undergo change.
Economic needs in local communities were pivotal elements of this change. People needed to rely upon water and forest in the place where they lived. A subsistence economy that focused on using natural resources in the forest to support basic needs encouraged a stronger sense of belonging than the commercial economy that focused on using natural resources in the forest to satisfy demand for income. In this economy, “most families are potentially self-sufficient in the sense that they own or have access to the land, labour, tools, and other resources necessary for survival.” (Peoples & Bailey, 2011, p. 140); this contributes to a sense of being a part of physical settings based on local belief, knowledge, and experience (Barrow, 1999; Schroeder, 2007). External influences are well known for their ability to impact on these relationships; economic growth and development have been shown to stimulate unlimited consumption mainly to serve
157
individual demands thereby causing disruptive behaviour to physical settings (Barry, 1999; K. Gibson et al., 2010; Leopold, 1993). In the case of Pang Jum Pee villagers, the resources of the forest are threatened; in such a way that the villagers were not aware that they depended upon the forest in order to gain income and improve their economic well-being by, for example, cutting down many trees for their timber business. However, that loss of awareness was temporary; people became aware of recovering and conserving forest and water, especially when those resources in the forest could no longer serve basic life support and supplement incomes of the villagers.

Results (Thai) 1:

กรอบสองจากบทที่ 3 และ 4 ทั้งสองรูปแบบที่สำคัญในชุมชนท้องถิ่นไทย: วิธีในการรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของป่า และน้ำเปลี่ยนแปลงตามเวลา (ตั้งกายภาพ) และสิ่งที่มีอิทธิพลต่อการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ และหน่วยงานที่สำคัญ (เปลี่ยนตาม 5.2.2) ที่เกี่ยวข้องในกระบวนการชุมชนซึ่งตลอดเวลามอบเป็นของป่า และน้ำ และต้องการเปลี่ยนแปลง 5.2.1 ความรู้สึกแบบไดนามิกเจ้าของความต้องการทางเศรษฐกิจของบุคคล และชุมชน ฐานสังคมวัฒนธรรม ปัญหาสิ่งแวดล้อม และโครงสร้างทางการเมืองมีทั้งหมดผลอื่นและความรู้สึกของเจ้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเหล่านี้ได้รับการเปลี่ยนแปลงความต้องการทางเศรษฐกิจในชุมชนท้องถิ่นเป็นองค์ประกอบสำคัญของการเปลี่ยนแปลงนี้ คนต้องการน้ำและป่าในสถานที่พวกเขาอาศัยอยู่ เศรษฐกิจการดำรงชีวิตที่มุ่งเน้นการใช้ทรัพยากรธรรมชาติในป่าเพื่อสนับสนุนความต้องการพื้นฐาน ให้ความรู้สึกแข็งแกร่งเจ้าของกว่าเศรษฐกิจเชิงพาณิชย์ที่เน้นการใช้ทรัพยากรธรรมชาติในป่าเพื่อตอบสนองความต้องการรายได้ ในนี้ "ครอบครัวส่วนใหญ่มีความพอเพียงอาจในความรู้สึกว่า เป็นเจ้าของ หรือมีการเข้าถึงที่ดิน แรงงาน เครื่องมือ และทรัพยากรอื่น ๆ ที่จำเป็นสำหรับการอยู่รอด" (คนและเบลีย์ 2011, p. 140); นี้ก่อให้เกิดความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของการตั้งค่าทางกายภาพตามความเชื่อท้องถิ่น ความรู้ และประสบการณ์ (แบร์โรว 1999 Schroeder, 2007) ปัจจัยภายนอกรู้จักกันดีสำหรับความสามารถในการส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์เหล่านี้ เศรษฐกิจและการพัฒนาได้รับการแสดงเพื่อกระตุ้นไม่จำกัดปริมาณการใช้วัสดุส่วนใหญ่จะให้บริการ157บุคคลต้องการให้พฤติกรรมก่อกวนการตั้งค่าทางกายภาพ (แบร์รี่ 1999 คุณ Gibson et al. 2010 ลีโอ 1993) ในกรณีของชาวบ้านปางจัมฉี่ ทรัพยากรของป่าถูกคุกคาม ในลักษณะที่ชาวบ้านได้ทราบว่า พวกเขาขึ้นอยู่ตามป่าเพื่อรับรายได้ และพัฒนาตนทางเศรษฐกิจความเป็นอยู่โดย เช่น ตัดลงต้นไม้จำนวนมากสำหรับธุรกิจไม้ อย่างไรก็ตาม ที่สูญเสียการรับรู้ถูกชั่วคราว คนเริ่มตระหนักถึงการกู้คืน และการอนุรักษ์ป่าและน้ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทรัพยากรเหล่านั้นในป่าไม่สามารถให้บริการช่วยชีวิตขั้นพื้นฐาน และเสริมรายได้ของชาวบ้าน

Results (Thai) 2:

ทั้งสองกรอบจากบทที่ 3 และ 4 โดยนัยสองรูปแบบที่สำคัญในชุมชนท้องถิ่นไทย: วิธีการที่ความรู้สึกของที่อยู่ในป่าและน้ำ (การตั้งค่าทางกายภาพ) เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาและสิ่งที่มีอิทธิพลต่อการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้; และหน่วยงานที่สำคัญ (เปลี่ยนแปลงตามด้วย 5.2.2) มีส่วนร่วมในกระบวนการชุมชนอย่างต่อเนื่องซึ่งทำให้เกิดความรู้สึกที่อยู่ในป่าและน้ำและความจำเป็นในการเปลี่ยนแปลงที่ 5.2.1 ความรู้สึกแบบไดนามิกของการเป็นความต้องการทางเศรษฐกิจของประชาชนและชุมชนในสังคมวัฒนธรรมฐานปัญหาของระบบนิเวศและโครงสร้างทางการเมืองทุกคนสามารถส่งผลกระทบต่อคนอื่นและความรู้สึกเป็นเจ้าของโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อใด ๆ เหล่านี้ได้รับการเปลี่ยนแปลง.
ความจำเป็นทางเศรษฐกิจ ในชุมชนท้องถิ่นเป็นองค์ประกอบสำคัญของการเปลี่ยนแปลงนี้ คนที่จำเป็นในการพึ่งพาน้ำและป่าไม้ในสถานที่ที่พวกเขาอาศัยอยู่ ดำรงชีวิตเศรษฐกิจที่เน้นการใช้ทรัพยากรทางธรรมชาติในป่าเพื่อรองรับความต้องการขั้นพื้นฐานของการสนับสนุนให้ความรู้สึกที่แข็งแกร่งของการเป็นเจ้าของกว่าเศรษฐกิจเชิงพาณิชย์ที่เน้นการใช้ทรัพยากรทางธรรมชาติในป่าเพื่อตอบสนองความต้องการสำหรับรายได้ ในระบบเศรษฐกิจนี้ "ครอบครัวส่วนใหญ่อาจพอเพียงในแง่ที่ว่าพวกเขาเป็นเจ้าของหรือมีการเข้าถึงที่ดินแรงงานเครื่องมือและทรัพยากรอื่น ๆ ที่จำเป็นสำหรับการอยู่รอด." (ประชาชนและเบลีย์, 2011, หน้า 140.); นี้ก่อให้เกิดความรู้สึกของการเป็นส่วนหนึ่งของการตั้งค่าทางกายภาพบนพื้นฐานความเชื่อในท้องถิ่นความรู้และประสบการณ์ที่ (บาร์โรว์ 1999; Schroeder 2007) อิทธิพลภายนอกที่รู้จักกันดีสำหรับความสามารถของพวกเขาที่จะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์เหล่านี้; การเติบโตทางเศรษฐกิจและการพัฒนาได้รับการแสดงเพื่อกระตุ้นการบริโภคได้ไม่ จำกัด ส่วนใหญ่จะให้บริการ
157
ความต้องการของแต่ละบุคคลจึงทำให้เกิดพฤติกรรมก่อกวนการตั้งค่าทางกายภาพ (แบร์รี่ 1999. เคกิบสัน et al, 2010; Leopold, 1993) ในกรณีของชาวบ้านปางจัมฉี่ทรัพยากรของป่ากำลังถูกคุกคาม; ในลักษณะที่ชาวบ้านไม่ทราบว่าพวกเขาขึ้นอยู่กับป่าเพื่อที่จะได้รายได้ของพวกเขาและปรับปรุงทางเศรษฐกิจเป็นอยู่ที่ดีโดยการยกตัวอย่างเช่นการตัดต้นไม้จำนวนมากสำหรับธุรกิจไม้ของพวกเขา แต่การสูญเสียของการรับรู้ที่ถูกชั่วคราว ผู้คนเริ่มตระหนักถึงการกู้คืนและการอนุรักษ์ป่าไม้และน้ำโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทรัพยากรเหล่านั้นอยู่ในป่าไม่สามารถให้บริการขั้นพื้นฐานที่สนับสนุนชีวิตและเสริมรายได้ของชาวบ้าน

Results (Thai) 3:

สองกรอบ จากบทที่ 3 และ 4 โดยนัยสําคัญสองรูปแบบในชุมชนท้องถิ่นไทย : วิธีการที่ความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของป่าและน้ำ ( การตั้งค่าทางกายภาพที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาและสิ่งที่มีอิทธิพลต่อการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ และที่สำคัญหน่วยงาน ( เปลี่ยนตาม 5.2.2 ) ที่เกี่ยวข้องในชุมชน กระบวนการที่ทำให้เกิดความรู้สึกของการเป็นสมาชิกอย่างต่อเนื่อง เพื่อป่าและน้ำ และต้องการเปลี่ยนแปลง 5.2.1 แบบไดนามิกความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของความต้องการทางเศรษฐกิจของบุคคลและชุมชน ฐานสังคมวัฒนธรรม ปัญหาทางนิเวศวิทยา และโครงสร้างทางการเมืองจะส่งผลกระทบต่อกันและกัน และความรู้สึกของการเป็นสมาชิก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อใด ๆเหล่านี้ผ่านการเปลี่ยนแปลงเศรษฐกิจชุมชนท้องถิ่นเป็นองค์ประกอบสำคัญ ความต้องการของการเปลี่ยนแปลงนี้ ผู้คนต้องพึ่งพาน้ำ และป่าในสถานที่ที่พวกเขาอาศัยอยู่ ดํารงชีวิต เศรษฐกิจ ที่เน้นการใช้ทรัพยากรในป่า เพื่อรองรับความต้องการพื้นฐานให้แข็งแรงตลอดกว่าพาณิชย์เศรษฐกิจที่เน้นการใช้ทรัพยากรในป่า เพื่อ ตอบสนองความต้องการ สำหรับรายได้ ในระบบเศรษฐกิจนี้ " ครอบครัวส่วนใหญ่จะสามารถเลี้ยงตัวเองได้ในความรู้สึกที่พวกเขาเป็นเจ้าของหรือมีการเข้าถึงที่ดิน แรงงาน เครื่องมือ และทรัพยากรอื่น ๆที่จำเป็นสำหรับการอยู่รอด " ( ประชาชน & Bailey , 2554 , หน้า 140 ) ; นี้ก่อให้เกิดความรู้สึกของการเป็นส่วนหนึ่งของการตั้งค่าทางกายภาพบนพื้นฐานของความเชื่อ ภูมิปัญญา และประสบการณ์ ( Barrow , 1999 ; ชโรเดอร์ 2550 ) อิทธิพลภายนอกที่รู้จักกันดีสำหรับความสามารถของพวกเขาที่จะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์เหล่านี้ การเติบโตทางเศรษฐกิจและการพัฒนาได้รับการแสดงเพื่อกระตุ้นการบริโภคเป็นหลัก เพื่อให้ไม่ จำกัด157แต่ละความต้องการจึงก่อให้เกิดพฤติกรรมก่อกวนการตั้งค่าทางกายภาพ ( Barry , 1999 ; K . Gibson et al . , 2010 ; Leopold , 1993 ) กรณีชาวบ้านปางจุ่มฉี่ ทรัพยากรป่าไม้ถูกคุกคาม ในลักษณะที่ชาวบ้านไม่ตระหนักว่าพวกเขาพึ่งพาป่า เพื่อที่จะได้รับรายได้และปรับปรุงความเป็นอยู่ทางเศรษฐกิจของพวกเขาด้วย ตัวอย่างเช่น การตัดต้นไม้ล้มลงหลายต้น สำหรับธุรกิจค้าไม้ของพวกเขา อย่างไรก็ตาม การสูญเสียของการรับรู้เป็นชั่วคราว ผู้คนเริ่มตระหนักถึงของการกู้คืนและการอนุรักษ์ป่าและน้ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทรัพยากรเหล่านั้นอยู่ในป่าไม่สามารถทำหน้าที่สนับสนุนชีวิตขั้นพื้นฐานและเสริมรายได้ของชาวบ้าน