Scallop aquaculture is one of the p

Scallop aquaculture is one of the priorities for development and
promotion of aquaculture activities in Japan (Yamamoto and Hayase,
2006), because this species is cultured without food supply and its
growth based on the availability of natural food (mainly phytoplankton).
Scallop culture has indicated less impact on environment
(Crawford et al., 2003). However, to enhance and maintain scallop
productions, aspect of carrying capacity needs to be considered
(McKindsey et al., 2006; Miyazono, 2006). On the other hand, distance
between farms should be maintained to avoid a negative effect
especially where disease is a problem. Also some space is required for
other activities such as navigation. The distances between farms vary
greatly between countries depending on environment characteristic,
systems used and regulations or guidelines. As an example, minimum
distances between shellfish farms in South Australia are at least 1 km
and 100 m for subtidal and intertidal site, respectively (Anonymous,
2000). To enhance production of aquaculture and to avoid or lessen an
impact on environment, an integrated seafarming based on multispecies
aquaculture or ‘polyculture’ is one possible solution (Shumway
et al., 2003; Yamamoto and Hayase, 2006). A commercial marine
polyculture in which two or more species are produced may greatly
improve output because of the beneficial interaction between species.
Polyculture farming system has been demonstrated to be a viable
option by many studies such as shellfish and salmon (Parsons et al.,
2002) and shellfish and seaweed (Yang et al., 2005). The integration of
shellfish and seaweed can avoid pronounced shifts in coastal process,
so that the wastes from one resource user become a resource for the
others (Stead et al., 2002). This culture technique might be applicable
in Funka Bay, because scallop and kelp are intensively cultured in this

Results (Thai) 1:

เลี้ยงหอยเป็นสำคัญสำหรับการพัฒนาอย่างใดอย่างหนึ่ง และส่งเสริมกิจกรรมการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำในญี่ปุ่น (ยามาโมโตะและคอฟฟี่ช็อป2006), เนื่องจากสายพันธุ์นี้ถูกเพาะเลี้ยง โดยแหล่งอาหารและเจริญเติบโตตามความพร้อมของอาหารธรรมชาติ (ส่วนใหญ่เป็นแพลงก์ตอนพืช)หอยเชลล์วัฒนธรรมได้ระบุว่า ส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม(ฟอร์ดและ al. 2003) อย่างไรก็ตาม เพื่อเพิ่ม และรักษาหอยเชลล์การผลิต ด้านแบกความจุต้องคำนึงถึง(McKindsey et al. 2006 Miyazono, 2006) บนมืออื่น ๆ ห่างจากระหว่างฟาร์มควรรักษาเพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบโดยเฉพาะโรคมีปัญหา นอกจากนี้ บางพื้นที่จำเป็นสำหรับกิจกรรมอื่น ๆ เช่นการนำทาง ระยะทางระหว่างฟาร์มแตกต่างกันอย่างมากระหว่างประเทศขึ้นอยู่กับลักษณะสภาพแวดล้อมระบบที่ใช้ และกฎระเบียบ หรือแนวทาง ตัวอย่างเช่น ต่ำสุดระยะทางระหว่างฟาร์มหอยในภาคใต้มีน้อย 1 กม.และ m 100 intertidal โกงกาง และ subtidal ไซต์ ตามลำดับ (ไม่ระบุชื่อ2000) เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการผลิตสัตว์น้ำ และเพื่อหลีกเลี่ยง หรือลดการผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม การ seafarming รวมที่อิง multispeciesสัตว์น้ำหรือ 'แนว' เป็นหนึ่งวิธีแก้ไขปัญหา (Shumwayet al. 2003 ยามาโมโตะและคอฟฟี่ช็อป 2006) เรือพาณิชย์แนวที่สอง หรือมากกว่าสองชนิดมีผลิตอาจมากเพิ่มผลผลิตเนื่องจากการโต้ตอบที่เป็นประโยชน์ระหว่างสายพันธุ์แนวทำฟาร์มระบบมีการสาธิตมีการทำงานได้โดยศึกษาจำนวนมากเช่นหอยและปลาแซลมอน (พาร์สันส์ et al.,2002) และหอยและสาหร่ายทะเล (Yang et al. 2005) รวมถึงการหอยและสาหร่ายทะเลสามารถหลีกเลี่ยงกะเด่นชัดในกระบวนการชายฝั่งให้เสียจากผู้ใช้ทรัพยากรหนึ่ง ทรัพยากรสำหรับการอื่น ๆ (แทน et al. 2002) เทคนิควัฒนธรรมนี้อาจเกี่ยวข้องในอ่าว Funka เนื่องจากหอยและสาหร่ายซีเคลป์มีเข้มอ่างนี้

Results (Thai) 2:

หอยเชลล์เพาะเลี้ยงสัตว์น้ำเป็นหนึ่งในความสำคัญสำหรับการพัฒนาและ
ส่งเสริมกิจกรรมที่เพาะเลี้ยงสัตว์น้ำในประเทศญี่ปุ่น (ยามาโมโตะและ Hayase,
2006) เพราะสายพันธุ์นี้เป็นที่เพาะเลี้ยงโดยไม่ต้องจัดหาอาหารและ
การเจริญเติบโตขึ้นอยู่กับความพร้อมของอาหารธรรมชาติ (ส่วนใหญ่แพลงก์ตอนพืช) ได้.
วัฒนธรรมหอยเชลล์มี ชี้ให้เห็นผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมน้อย
(Crawford et al., 2003) อย่างไรก็ตามเพื่อเสริมสร้างและรักษาหอยเชลล์
โปรดักชั่นด้านของขีดความสามารถจะต้องพิจารณา
(McKindsey et al, 2006;. Miyazono 2006) บนมืออื่น ๆ , ระยะห่าง
ระหว่างฟาร์มควรจะรักษาเพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เป็นโรคปัญหา นอกจากนี้ยังมีพื้นที่บางส่วนเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับ
กิจกรรมอื่น ๆ เช่นระบบนำทาง ระยะทางระหว่างฟาร์มแตกต่างกัน
มากระหว่างประเทศขึ้นอยู่กับลักษณะสภาพแวดล้อม
ระบบที่ใช้และกฎระเบียบหรือหลักเกณฑ์ เป็นตัวอย่างขั้นต่ำ
ระยะทางระหว่างฟาร์มหอยในออสเตรเลียใต้อย่างน้อย 1 กม.
และ 100 เมตรสำหรับ subtidal และเว็บไซต์ intertidal ตามลำดับ (ไม่ประสงค์ออกนาม,
2000) เพื่อเพิ่มศักยภาพในการผลิตและเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำเพื่อหลีกเลี่ยงหรือลด
ผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมเป็น seafarming แบบบูรณาการบนพื้นฐานของ multispecies
เพาะเลี้ยงสัตว์น้ำหรือ 'แบบผสมผสาน' เป็นหนึ่งในวิธีการแก้ปัญหาที่เป็นไปได้ (Shumway
et al, 2003;. ยามาโมโตะและ Hayase 2006) ทะเลเชิงพาณิชย์
แบบผสมผสานในการที่สองคนหรือมากกว่าสายพันธุ์ที่มีการผลิตอย่างมากอาจ
ปรับปรุงการส่งออกเนื่องจากการปฏิสัมพันธ์ประโยชน์ระหว่างเผ่าพันธุ์.
ระบบการเกษตรแบบผสมผสานได้แสดงให้เห็นว่าจะเป็นที่ทำงานได้
ตัวเลือกโดยการศึกษาหลายอย่างเช่นหอยและปลาแซลมอน (Parsons et al.,
2002 ) และหอยและสาหร่ายทะเล (Yang et al., 2005) บูรณาการของ
หอยและสาหร่ายทะเลสามารถหลีกเลี่ยงการเปลี่ยนแปลงที่เด่นชัดในกระบวนการชายฝั่ง
เพื่อให้ของเสียจากการใช้ทรัพยากรอย่างใดอย่างหนึ่งจะกลายเป็นทรัพยากรสำหรับที่
อื่น ๆ (ตัวแทน et al., 2002) เทคนิคการเพาะเลี้ยงนี้อาจจะมีผลบังคับใช้
ใน Funka เบย์เพราะหอยเชลล์และสาหร่ายทะเลมีความหนาแน่นที่เพาะเลี้ยงในครั้งนี้