No more yanking out her license, no

No more yanking out her license, no more strange looks from other people.
She didn’t tell her husband about her problem. She knew he’d only decide that it meant she was
unhappy with their marriage. He was overly logical about everything. He didn’t mean any harm
by it; that was just the way he was—always theorizing. He was also quite a talker, and he didn’t
easily back down once he had started on a topic. So she kept the whole thing to herself. Still, she
thought, what her husband said—or would have said if he’d known about the problem—was off
the mark. She wasn’t dissatisfied with their marriage. Aside from her husband’s sometimes
excessive rationality, she had no complaints about him at all.
Mizuki and her husband had recently taken out a mortgage and bought a condo in a new building
in Shinagawa. Her husband, who was now thirty, worked in a lab in a pharmaceutical company.
Mizuki was twenty-six and worked at a Honda dealership, answering the phone, getting coffee for
customers, making copies, filing, and updating the customer database. Mizuki’s uncle, an
executive at Honda, had got her the position after she graduated from a women’s junior college in
Tokyo. It wasn’t the most thrilling job she could imagine, but she did have some responsibility,
and over all it wasn’t so bad. Whenever the salesmen were out she took over, and she always did
a decent job of answering the customers’ questions. She had watched the salesmen at work, and
quickly grasped the necessary technical information. She’d memorized the mileage ratings of all
the models in the showroom and could convince anyone, for instance, that the Odyssey handled
less like a minivan than like an ordinary sedan. Mizuki was a good conversationalist, and she had
a winning smile that always put customers at ease. She also knew how to subtly change tacks,
based on her reading of each customer’s personality. Unfortunately, however, she didn’t have the
authority to give discounts, to negotiate trade-ins, or to throw in free options, so, even if she had
the customer ready to sign on the dotted line, in the end she had to turn things over to one of the
salesmen, who would get the commission. The only reward she could expect was a free dinner
now and then from a salesman sharing his windfall.
Occasionally it crossed her mind that the dealership would sell more cars if it would let her do
sales. But the idea didn’t occur to anyone else. That’s the way a company operates: the sales
division is one thing, the clerical staff another, and, except in very rare cases, those boundaries are
unbreachable. But it didn’t really matter; she wasn’t ambitious and she wasn’t looking for a
career. She much preferred putting in her eight hours, nine to five, taking the vacation time she
had coming, and enjoying her time off.
At work, Mizuki continued to use her maiden name. She knew that in order to change it she’d
have to change all the data relating to her in the computer system. It was too much trouble and she
kept putting it off. She was listed as married for tax purposes, but her name was unchanged. She
knew that this wasn’t the right way to do it, but nobody at the dealership said anything about it.
So Mizuki Ozawa was still the name on her business cards and on her time card. Her husband
knew that she was still going by her maiden name at work (he called her there occasionally), but
he didn’t seem to have a problem with it. He understood that it was simply a matter of
convenience. As long as he saw the logic of what she was doing, he didn’t complain. In that
sense, he was pretty easygoing.
Mizuki began to worry that forgetting her name might be a symptom of some awful disease,
perhaps an early sign of Alzheimer’s. The world was full of unexpected, fatal diseases. She had

Results (Thai) 1:

ดู yanking ไม่ออกใบอนุญาตของเธอ ไม่แปลกจากคนอื่น เธอไม่ได้บอกสามีของเธอเกี่ยวกับปัญหาของเธอ เธอรู้ว่า เขาจะตัดสินใจเท่านั้นว่า มันหมายถึง เธอ ไม่มีความสุขกับการแต่งงานของพวกเขา เขาเป็นตรรกะมากเกินไปทุกเรื่อง เขาไม่ได้หมายความว่า เป็นอันตราย โดยมัน ที่เป็นแบบเขา — เก่าเสมอ เขายังค่อนข้างช่วย และเขาไม่ได้ ได้กลับลงเมื่อเขาได้เริ่มต้นในหัวข้อ ดังนั้น เธอเก็บไว้ทั้งหมดเพื่อตัวเอง เธอยัง ความคิด สิ่งที่สามีบอกว่า — หรือจะบอกถ้า เขาได้รู้จักเกี่ยวกับปัญหา — ปิด เครื่องหมาย เธอไม่พอใจกับการแต่งงานของพวกเขา นอกจากสามีของเธอบางครั้ง เหตุผลมากเกินไป เธอหรือเขาที่ทั้งหมด Mizuki และสามีเพิ่งนำออกมาการจำนอง และซื้อคอนโดในอาคารใหม่ ชิ สามีของเธอ ซึ่งตอนนี้สามสิบ ทำงานในห้องปฏิบัติการในบริษัทยา Mizuki ได้ยี่สิบหก และทำงานที่เป็นตัวแทนจำหน่ายฮอนด้า ตอบรับโทรศัพท์ การดื่มกาแฟ ลูกค้า ทำสำเนา ยื่น และปรับปรุงฐานข้อมูลลูกค้า ลุงของ Mizuki การ บริหารที่ฮอนด้า ได้รับของเธอตำแหน่งหลังจากที่เธอจบศึกษาจากวิทยาลัยของผู้หญิงใน โตเกียว มันไม่ได้งานน่าตื่นเต้นที่สุดที่เธอสามารถจินตนาการ แต่เธอไม่มีความรับผิดชอบบางอย่าง และกว่าทั้งหมดมันก็ไม่เลว เมื่อใดก็ ตามที่อยู่พนักงานขาย เธอเข้ามา และเธอได้เสมอ งานดีของการตอบคำถามของลูกค้า เธอเฝ้าดูพนักงานขายที่ทำงาน และ รวดเร็วชนะข้อมูลทางเทคนิคที่จำเป็น เธอมีจำอันดับคะแนนสะสมทั้งหมด รุ่นในโชว์รูม และสามารถโน้มน้าวให้ทุกคน เช่น ว่า โคลงจัดการ กว่าเช่นรถตู้ต้องการเก๋ง Mizuki conversationalist ดี และเธอมี รอยยิ้มชนะที่เสมอทำให้ลูกค้าสบายใจ เธอก็รู้วิธีการเปลี่ยน tacks อย่างละเอียด ตามเธออ่านบุคลิกของลูกค้าแต่ละ แต่ อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้มีการ การให้ส่วนลด การเจรจา trade-ins หรือโยนในตัวเลือกฟรี ดังนั้น แม้ว่าเธอ ลูกค้าพร้อมที่จะลงบนเส้นประ ในสุดเธอพลิกสิ่งหนึ่ง พนักงานขาย ที่จะได้รับค่าคอมมิชชัน รางวัลเดียวที่เธอสามารถคาดหวังคือ อาหารเย็นฟรี ได้จากพนักงานขายที่ใช้ร่วมกันของเขาหล่นบางครั้งมันข้ามเธอใจที่ตัวแทนจำหน่ายจะขายรถยนต์เพิ่มเติมถ้ามันจะช่วยให้เธอทำ ขาย แต่ความคิดที่ไม่ได้เกิดขึ้นแก่คนอื่น ที่เป็นทางบริษัทจะดำเนินงาน: การขาย ส่วนสิ่งเดียว ปลอดการพนักงานอีก และ ยกเว้นในกรณีที่หายากมาก ขอบเขตที่มี unbreachable แต่มันไม่ได้ เรื่องจริง ๆ เธอไม่มีความทะเยอทะยาน และเธอไม่ได้มอง อาชีพ เธอมากต้องใส่เธอแปดชั่วโมง 9-5 ทำวันหยุดเวลาที่เธอ ได้มา และเพลิดเพลินกับเวลาเธอออกที่ทำงาน Mizuki ยังคงใช้นามสกุลของเธอ เธอรู้ว่าเพื่อเธอจะเปลี่ยนแปลง มีการเปลี่ยนแปลงข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับเธอในระบบคอมพิวเตอร์ มันเป็นปัญหามากเกินไป และเธอ เก็บไว้ให้มันปิด เธอได้แสดงเป็นแต่งงานภาษี แต่ชื่อของเธอก็ไม่เปลี่ยนแปลง เธอ รู้ว่า นี่ไม่ใช่วิธีที่จะทำ แต่ไม่มีใครที่ตัวแทนจำหน่ายบอกว่า อะไรเกี่ยวกับมัน เพื่อ Mizuki วายังคงเป็นชื่อของนามบัตร และบัตรลงเวลาของเธอ สามีของเธอ รู้ว่า เธอยังคงจะตามเธอนามสกุลที่ทำงาน (เขาเรียกว่าเธอมีบางครั้ง), แต่ เขาไม่ได้ดูเหมือนจะมีปัญหากับมัน เขาเข้าใจว่า มันเป็นเพียงแค่เรื่องของ ความสะดวกสบาย ตราบใดที่เขาเห็นตรรกะของเธอกำลังทำอะไร เขาไม่ได้บ่น ในการที่ รู้สึก พระองค์สวยสบาย ๆ Mizuki เริ่มกังวลที่ลืมชื่อของเธออาจจะเป็นอาการของโรคบางอย่างน่ากลัว บางทีอาจเป็นสัญญาณเริ่มต้นของการเสื่อม โลกก็เต็มไป ด้วยโรคร้ายแรง ไม่คาดคิด เธอได้

Results (Thai) 2:

ไม่มีรายละเอียดเพิ่มเติมลากออกใบอนุญาตของเธอไม่มีรูปลักษณ์ที่แปลกมากขึ้นจากคนอื่น ๆ .
เธอไม่ได้บอกสามีของเธอเกี่ยวกับปัญหาของเธอ เธอรู้ว่าเขาต้องการเพียงตัดสินใจว่ามันหมายความว่าเธอเป็นคน
ที่ไม่มีความสุขกับการแต่งงานของพวกเขา เขาเป็นตรรกะมากเกินไปเกี่ยวกับทุกอย่าง เขาไม่ได้หมายถึงอันตรายใด ๆ
โดยมัน; ที่เป็นเพียงวิธีการที่เขาถูกเสมอทฤษฎี นอกจากนี้เขายังค่อนข้างพูดและเขาไม่
ได้อย่างง่ายดายกลับลงมาเมื่อเขาได้เริ่มต้นในหัวข้อ ดังนั้นเธอจึงเก็บไว้เป็นสิ่งที่ทั้งกับตัวเอง กระนั้นเธอ
คิดว่าสิ่งที่สามีของเธอกล่าวว่าหรือจะได้กล่าวว่าถ้าเขาต้องการที่รู้จักกันเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นก็ออก
เครื่องหมาย เธอไม่ได้ไม่พอใจกับการแต่งงานของพวกเขา นอกเหนือจากบางครั้งสามีของเธอ
เป็นเหตุเป็นผลมากเกินไปเธอมีการร้องเรียนเกี่ยวกับเขาที่ทุกคน.
ซูกิและสามีของเธอได้รับเมื่อเร็ว ๆ นี้ออกจากการจำนองและซื้อคอนโดในอาคารใหม่
ใน Shinagawa สามีของเธอซึ่งเป็นตอนนี้สามสิบทำงานในห้องปฏิบัติการใน บริษัท ยา.
ซูกิเป็นยี่สิบหกและทำงานที่ตัวแทนจำหน่ายฮอนด้าตอบรับโทรศัพท์ที่ได้รับกาแฟสำหรับ
ลูกค้าการทำสำเนายื่นและการปรับปรุงฐานข้อมูลลูกค้า ลุงซูกิเป็น
ผู้บริหารที่ฮอนด้าได้มีเธอตำแหน่งหลังจากที่เธอจบการศึกษาจากผู้หญิงจูเนียร์คอลเลจใน
กรุงโตเกียว มันไม่ได้เป็นงานที่น่าตื่นเต้นที่สุดที่เธอจะจินตนาการ แต่เธอก็มีความรับผิดชอบบาง
และมากกว่าทั้งหมดมันก็ไม่ได้เลวร้าย เมื่อใดก็ตามที่พนักงานขายที่มีออกมาเธอเข้ามาและเธอมักจะทำ
งานที่ดีของการตอบคำถามของลูกค้า เธอได้ดูพนักงานขายที่ทำงานและ
ได้อย่างรวดเร็วลงโทษข้อมูลทางด้านเทคนิคที่จำเป็น เธอจะจดจำการจัดอันดับไมล์สะสมทุก
รุ่นในโชว์รูมและสามารถโน้มน้าวให้ทุกคนเช่นว่าโอดิสซีจัดการ
น้อยเช่นรถมินิแวนกว่าเหมือนซีดานธรรมดา ซูกิเป็นคู่สนทนาที่ดีและเธอมี
รอยยิ้มรางวัลที่มักจะใส่ลูกค้าสบายใจ นอกจากนี้เธอยังรู้วิธีการอย่างละเอียดเปลี่ยน tacks,
ขึ้นอยู่กับการอ่านของบุคลิกภาพของลูกค้าแต่ละรายของเธอ แต่อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้มี
อำนาจที่จะให้ส่วนลดในการเจรจาการค้าอินหรือจะโยนในตัวฟรีดังนั้นแม้ถ้าเธอมี
ลูกค้าพร้อมที่จะลงนามในเส้นประในท้ายที่สุดเธอต้อง เปิดสิ่งที่มากกว่าให้เป็นหนึ่งใน
พนักงานขายที่จะได้รับค่านายหน้า รางวัลเดียวที่เธอสามารถคาดหวังเป็นฟรีอาหารค่ำ
ในขณะนี้และจากนั้นพนักงานขายการแบ่งปันโชคลาภของเขา.
บางครั้งมันข้ามใจของเธอว่าตัวแทนจำหน่ายจะขายรถมากขึ้นถ้ามันจะปล่อยให้เธอทำ
ยอดขาย แต่ความคิดที่ไม่ได้เกิดขึ้นกับคนอื่น นั่นคือวิธีที่ บริษัท ดำเนินการ: ยอดขาย
แบ่งเป็นสิ่งหนึ่งพนักงานธุรการอื่นและยกเว้นในกรณีที่หายากมากขอบเขตเหล่านี้จะ
unbreachable แต่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ; เธอไม่ได้มีความทะเยอทะยานและเธอก็ไม่ได้มองหา
อาชีพ เธอชอบมากวางในแปดชั่วโมงของเธอ 9-5 สละเวลาวันหยุดที่เธอ
ได้มาและเพลิดเพลินกับเวลาของเธอออก.
ที่ทำงานซูกิยังคงใช้นามสกุลเดิมของเธอ เธอรู้ว่าในการที่จะเปลี่ยนมันเธอจะ
ต้องมีการเปลี่ยนแปลงข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับเธอในระบบคอมพิวเตอร์ มันเป็นปัญหามากเกินไปและเธอ
ยังคงวางมันออก เธอได้รับการระบุว่าเป็นแต่งงานเพื่อการเสียภาษี แต่ชื่อของเธอไม่เปลี่ยนแปลง เธอ
รู้ว่านี่ไม่ใช่วิธีการที่เหมาะสมที่จะทำ แต่ไม่มีใครที่ตัวแทนจำหน่ายพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้.
ดังนั้นซูกิซาวาก็ยังคงมีชื่อในนามบัตรของเธอและในบัตรเวลาของเธอ สามีของเธอ
รู้ว่าเธอยังคงไปตามชื่อครั้งแรกของเธอในที่ทำงาน (เขาเรียกเธอว่ามีบางครั้ง) แต่
เขาไม่ได้ดูเหมือนจะมีปัญหากับมัน เขาเข้าใจว่ามันเป็นเพียงแค่เรื่องของการ
อำนวยความสะดวก ตราบใดที่เขาเห็นตรรกะของสิ่งที่เธอทำเขาไม่ได้บ่น ใน
ความรู้สึกเขาเป็นพิถีพิถันสวย.
ซูกิเริ่มกังวลว่าลืมชื่อของเธออาจจะเป็นอาการของโรคที่น่ากลัวบางอย่าง
บางทีอาจจะเป็นสัญญาณเริ่มต้นของอัลไซเม โลกเต็มไปด้วยความไม่คาดคิดเกิดโรคร้ายแรง เธอมี

Results (Thai) 3:

ไม่กระชากออกใบขับขี่ ไม่มีลักษณะที่แปลกกว่าคนอื่นเธอไม่ได้บอกสามีของเธอเกี่ยวกับปัญหาของเธอ เธอรู้ว่าเขาจะตัดสินใจว่ามันหมายถึงเธอไม่มีความสุขกับการแต่งงานของพวกเขา เขาถูกสุดเหวี่ยงตรรกะทุกอย่าง เขาไม่ได้หมายถึงอันตรายใด ๆได้ นั่นเป็นเพียงวิธีที่เขามักจะเป็นทฤษฎีว่า . เขาก็ค่อนข้างเป็นนักพูด และเขาไม่ได้ได้อย่างง่ายดายกลับลงเมื่อเขาเริ่มหัวข้อ เธอเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเอง ยัง เธอคิดว่า สิ่งที่สามีพูด หรือ จะบอกว่า ถ้าเขารู้เกี่ยวกับปัญหาออกเครื่องหมาย เธอไม่ได้ไม่พอใจกับการแต่งงานของพวกเขา นอกเหนือจากการเป็นสามีของเธอ บางครั้งความมีเหตุผลมากเกินไป เธอไม่บ่นเกี่ยวกับเขาเลยมิซึกิและสามีของเธอเพิ่งเอาไปจำนอง ซื้อ คอนโด ในอาคารใหม่ในชินากาวา . สามีของเธอ ที่ตอนนี้สามสิบทำงานในแล็บใน บริษัท ยามิซึกิ อายุ 26 ทำงานฮอนด้า dealership รับโทรศัพท์ รับกาแฟลูกค้า , การทําสําเนา การจัดเก็บ และปรับปรุงฐานข้อมูลลูกค้า ลุงของมิซึกิ ,ผู้บริหารฮอนด้าได้เธอตำแหน่งหลังจากที่เธอจบการศึกษาจากวิทยาลัยของผู้หญิงในโตเกียว มันไม่น่าตื่นเต้นที่สุดงานที่เธอจะจินตนาการได้ แต่เธอมีความรับผิดชอบและทั้งหมดมันก็ไม่ได้เลวร้ายนัก เมื่อพนักงานขายออกไปเธอเอาไป และก็ชอบทำงานที่เหมาะสมในการตอบคำถามของลูกค้า เธอได้ดู พนักงานขายที่ทำงานรีบคว้าข้อมูลทางเทคนิคที่จำเป็น เธอจะได้ไมล์สะสมคะแนนทั้งหมดรูปแบบในโชว์รูม และสามารถโน้มน้าวให้ทุกคน ตัวอย่างที่ 2 จัดการไม่เหมือนรถตู้กว่าเหมือนเป็นรถเก๋งธรรมดา มิซึกิเป็นคู่สนทนาที่ดี เธอมีรอยยิ้มแห่งชัยชนะที่มักจะให้ลูกค้าสบายใจ เธอยังรู้วิธีเปลี่ยนหมุดอย่างละเอียด ,ตามอ่านของเธอบุคลิกภาพของลูกค้าแต่ละ แต่อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้มีอำนาจที่จะให้ส่วนลด เพื่อเจรจาการค้าใหม่ หรือโยนในตัวเลือกฟรี ดังนั้นแม้ว่าเธอได้ลูกค้าพร้อมที่จะลงนามในเส้นประ ในที่สุดเธอต้องส่งเรื่องไปหนึ่งของพนักงานขาย , ผู้ที่จะได้รับค่านายหน้า แต่เธอสามารถคาดหวังรางวัลเป็นอาหารฟรีแล้วจากพนักงานขายแบ่งปันโชคลาภของเขาบางครั้งก็ข้ามจิตใจของเธอที่ตัวแทนจำหน่ายจะขายรถมากขึ้น หากจะปล่อยให้เธอทำขาย แต่ความคิดไม่ได้เกิดขึ้นกับใครอีก นั่นเป็นวิธีที่บริษัทดําเนินงาน : ขายกอง เป็นสิ่งหนึ่ง เสมียนพนักงานอื่น และยกเว้นในกรณีที่หายากมาก , ขอบเขตนั้นunbreachable . แต่มันไม่สำคัญจริงๆ หล่อนไม่ทะเยอทะยาน และเธอไม่ได้มองหาอาชีพ เธอต้องการมากใส่ใน 8 ชั่วโมง เก้าไปห้า สละวันหยุดพักผ่อนเวลาที่เธอมีจะและเพลิดเพลินกับเวลาของเธอออกที่ทำงาน มิซึกิยังคงใช้นามสกุลของเธอ เธอจะรู้ว่าเพื่อที่จะเปลี่ยนเธอต้องเปลี่ยนข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับเธอ ในระบบคอมพิวเตอร์ มันเป็นปัญหามากเกินไปและเธอปล่อยไว้อย่างนั้น เธอแสดงเป็นแต่งงานสำหรับวัตถุประสงค์ทางภาษี แต่ชื่อของเธอก็ไม่เปลี่ยนแปลง เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่วิธีการที่เหมาะสมที่จะทำมัน แต่ไม่มีใครที่ตัวแทนจำหน่ายพูดอะไรเกี่ยวกับมันเลยดังนั้น มิซึกิ โอซาวะ ยังคงเป็น ชื่อบนบัตรธุรกิจและบัตรเวลาของเธอ สามีของเธอรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ โดยนามสกุลเดิมทำงาน ( เขาเรียกเธอว่ามีบ้าง ) แต่เขาไม่ได้มีปัญหากับมัน เขาเข้าใจแล้วว่ามันเป็นเพียงเรื่องของสะดวก นานเท่าที่เขาเห็นเหตุผลของสิ่งที่เธอทำ เขาก็ไม่บ่น ในที่ความรู้สึก เขาค่อนข้างพิถีพิถัน .มิซึกิเริ่มกังวลว่า ลืมชื่อของเธอ อาจเป็นอาการของโรคที่ไม่ดี ,บางทีอาจเป็นสัญญาณเริ่มต้นของโรคอัลไซเมอร์ ในโลกที่เต็มไปด้วยโรคร้ายแรงที่ไม่คาดคิด . เธอมี