developed in 1922 by Thomas Wilfred

developed in 1922 by Thomas Wilfred at a cost of over $16,000. Wilfred completely rejected theories that presumed correspondence between light and sound. Light alone was the principal feature of a new art form he named `Lumia'. It is true that Van Deering Perrine, the noted American painter and friend of Isadora Duncan, had experimented with various color-instruments around 1912—and he may have been the first to reject the direct allusion to music—but Wilfred was able to develop the full implications of pure light manipulation. He considered the term 'color-music' a metaphor; yet his art resembled music by including factors of time and rhythm in live performance.
Wilfred first used light in a purely abstract manner, but he later decided form and movement were essential. These he achieved via filters which permitted the projection of moving geometrical shapes onto a screen. Kandinsky's theory that geometrical patterns supplement non-objective use of color possibly influenced Wilfred's work.
Although the first of several instruments had been partially completed in 1919, the Clavilux was introduced to the public on 10 January 1922 in New York after more than a decade of experimentation. Wilfred's main instrument, employing six projectors, was controlled from a `keyboard' consisting of banks of sliders (Fig. 8a). An elaborate arrangement of prisms could be inclined or twisted in any plane in front of each light source. Color intensity was varied by six separate rheostats which Wilfred operated delicately with his fingers. Selection of geometric patterns was effected via an ingenious system of counterbalanced disks. His shifting light performances have been compared by many to the beautiful display of the Aurora Borealis (see Fig. 8b).
During 1924 and 1925, Wilfred gave an extensive recital tour throughout the United States, Canada and Europe. The late Percival Price once told me about a Clavilux recital (5 January 1925) he had attended in Toronto: "Before the concert there seemed to be an attitude of snobbery toward the new art, but after Wilfred began to perform everyone was spellbound." Nearly all of the published reviews substantiate this conclusion, and the critics' difficulty in finding the right words to describe the effect of the performance is evident. Deems Taylor, for example, wrote:
The fact that Thomas Wilfred's Clavilux is commonly known as the color-organ is not the only reason why a music reviewer should have attended his recital last night in Aeolian Hall. For
this new color-art might very aptly be called music for the eye…it is color and light and form and motion, but it is not painting, nor sculpture, nor pantomime. It is difficult to convey in words. Describing the Clavilux to one who has not seen it is like describing an orange to an Esquimo [25].
Wilfred notated his compositions, and they were given opus numbers like musical works. The most enthusiasm seems to have been generated by A Fairy Tale of the Orient (Opus 30). A writer for the Louisville Times (20 November 1924) described the work as "an Arabian night of color, gorgeous, raging, rioting color yet not rioting either…Jewels were poured out of invisible cornucopias; lances of light darted across the screen to penetrate shields of scarlet or green or purple". In the Manchester Guardian (18 May 1925), another reviewer described Wilfred's work as a dream of "some unearthly aquarium where strange creatures float and writhe, and where a vegetation of supernatural loveliness grows visibly before the spectator". From the reports, it seems that Wilfred's art probably surpassed the dramatic effects produced by today's laser performances, especially since his audiences had never witnessed anything like it before. Although most of Wilfred's recitals were presented in complete silence, he also took part in collaborative performances where music was interpreted in colored light. For example in 1926 he collaborated in a presentation of Rimsky-Korsakov's Scheherazade with the Philadelphia orchestra directed by Leopold Stokowski [26].
VI. CONCLUSION
In the decades following Wilfred's introduction of the Clavilux, many artists experimented with the technique of interpreting music in colored light. George Hall, for example, built a device in the 1930s which he called the Musichrome. It was equipped with eight keys to control two sets of four colors each. In a brochure about his instrument, Hall indicated no set rules to follow when interpreting musical compositions: "The accompanist must follow his own color reactions to the music played. Generally speaking, heavy, loud, thunderous music calls for the use of red, although there are times when an intense blue is desirable" [27].
Frederick Bentham gave performances on a Light Console at the Strand Electric Demonstration Theatre in London shortly before World War II (Fig. 9). At his concerts, he accompanied phonograph recordings of many works including Pictures at an Exhibition, The Firebird,
and Prometheus. Describing a presentation of Scriabin's color-symphony on 31 March 1937, Bentham wrote:
The first snag was that I could not feel in accord with the music (I wonder what my present day impression would be) and the second was the difficulty of looking at the score at the same time as keeping my eyes glued to the stage. A colour organist who does not do the latter is equivalent to the musician who plays without listening to himself....After some rehearsal the ordered sequence of colour changes was extracted but…in the end I took the colours as an organist might take a simple theme for improvisation and let myself go to the music [28].
Extensive technical innovation after World War II made possible the permanent installation of a large number of `color-organs' in theaters and galleries all over the world. These instruments either were operated live or were programmed to present light sculptures. One such work, Wilfred's Lumia Suite (Opus 158), was displayed during the late 1960s in the New York Museum of Modern Art. For two decades (and until recently), the engineer and lighting designer Christian Sidenius gave performances of colored light with music at his private installation in Sandy Hook, Connecticut. His elaborate equipment included stereopticon color-projectors, and he called his concerts "Lumia, the Theatre of Light" in honor of Wilfred's original Lumia Theatre of New York.
Within the past 15 years, the decreasing cost of technology has fired a revival of interest in the practical development of instruments to perform color-music. One result has been that today's consumers of both art and entertainment events have come to expect that their aesthetic experiences will be generated by mixed-media, often including colored light and sound. Annual summer concerts of sound with lighting are presented in Paris; and in the Soviet Union, a large organization under the direction of Bulat Galeyev has constructed color-instruments that have been used to present huge outdoor spectacles of sound and light which are attended by thousands [29]. In the United States and Europe, many color-music concerts of more modest attendance have been presented by various groups. And audiences in our multi-media age have responded enthusiastically to this veritable explosion of activity. Enterprises such as Laser Images Incorporated, for example, have toured colleges in the midwestern United States with portable color instruments for live performances. Repertoires accompanied by colored light have included rock music as well as music by

Results (Thai) 1:

พัฒนาในค.ศ. 1922 โดย Thomas การวิลเฟรดที่ต้นทุนมากกว่า $16000 การวิลเฟรดปฏิเสธทฤษฎีที่ presumed ติดต่อระหว่างแสงสว่างและเสียงอย่างสมบูรณ์ ไฟคนเดียวถูกคุณลักษณะหลักของรูปแบบศิลปะใหม่ เขามีชื่อว่า 'หิมะ' มันเป็นความจริงว่า Perrine Deering Van จิตรกรตามอเมริกันและเพื่อนของ Isadora ดันแคน มีเบื้อง มีสีต่าง ๆ เครื่องซาวน่าประมาณ — และเขาอาจถูกปฏิเสธเอ่ยถึงตรงเพลงแรก — แต่การวิลเฟรดสามารถพัฒนาผลกระทบของแสงจัดการบริสุทธิ์เต็ม เขาถือว่าคำว่า 'สีเพลง' อุปมัย แต่ ศิลปะของเขาคล้ายกับเพลง โดยรวมปัจจัยเวลาและจังหวะในผลงานการวิลเฟรดครั้งแรกใช้ไฟในลักษณะนามธรรมเพียงอย่างเดียว แต่เขาภายหลังตัดสินใจฟอร์มและเคลื่อนไหวสำคัญ นี่เขาทำผ่านตัวกรองซึ่งได้ฉายภาพของการย้ายรูปร่าง geometrical บนหน้าจอ ทฤษฎีของ Kandinsky ว่า รูป geometrical เสริมใช้สีไม่ใช่วัตถุประสงค์อาจจะมีอิทธิพลต่องานของการวิลเฟรดAlthough the first of several instruments had been partially completed in 1919, the Clavilux was introduced to the public on 10 January 1922 in New York after more than a decade of experimentation. Wilfred's main instrument, employing six projectors, was controlled from a `keyboard' consisting of banks of sliders (Fig. 8a). An elaborate arrangement of prisms could be inclined or twisted in any plane in front of each light source. Color intensity was varied by six separate rheostats which Wilfred operated delicately with his fingers. Selection of geometric patterns was effected via an ingenious system of counterbalanced disks. His shifting light performances have been compared by many to the beautiful display of the Aurora Borealis (see Fig. 8b).During 1924 and 1925, Wilfred gave an extensive recital tour throughout the United States, Canada and Europe. The late Percival Price once told me about a Clavilux recital (5 January 1925) he had attended in Toronto: "Before the concert there seemed to be an attitude of snobbery toward the new art, but after Wilfred began to perform everyone was spellbound." Nearly all of the published reviews substantiate this conclusion, and the critics' difficulty in finding the right words to describe the effect of the performance is evident. Deems Taylor, for example, wrote:The fact that Thomas Wilfred's Clavilux is commonly known as the color-organ is not the only reason why a music reviewer should have attended his recital last night in Aeolian Hall. Forthis new color-art might very aptly be called music for the eye…it is color and light and form and motion, but it is not painting, nor sculpture, nor pantomime. It is difficult to convey in words. Describing the Clavilux to one who has not seen it is like describing an orange to an Esquimo [25].Wilfred notated his compositions, and they were given opus numbers like musical works. The most enthusiasm seems to have been generated by A Fairy Tale of the Orient (Opus 30). A writer for the Louisville Times (20 November 1924) described the work as "an Arabian night of color, gorgeous, raging, rioting color yet not rioting either…Jewels were poured out of invisible cornucopias; lances of light darted across the screen to penetrate shields of scarlet or green or purple". In the Manchester Guardian (18 May 1925), another reviewer described Wilfred's work as a dream of "some unearthly aquarium where strange creatures float and writhe, and where a vegetation of supernatural loveliness grows visibly before the spectator". From the reports, it seems that Wilfred's art probably surpassed the dramatic effects produced by today's laser performances, especially since his audiences had never witnessed anything like it before. Although most of Wilfred's recitals were presented in complete silence, he also took part in collaborative performances where music was interpreted in colored light. For example in 1926 he collaborated in a presentation of Rimsky-Korsakov's Scheherazade with the Philadelphia orchestra directed by Leopold Stokowski [26].VI. CONCLUSIONIn the decades following Wilfred's introduction of the Clavilux, many artists experimented with the technique of interpreting music in colored light. George Hall, for example, built a device in the 1930s which he called the Musichrome. It was equipped with eight keys to control two sets of four colors each. In a brochure about his instrument, Hall indicated no set rules to follow when interpreting musical compositions: "The accompanist must follow his own color reactions to the music played. Generally speaking, heavy, loud, thunderous music calls for the use of red, although there are times when an intense blue is desirable" [27].Frederick Bentham gave performances on a Light Console at the Strand Electric Demonstration Theatre in London shortly before World War II (Fig. 9). At his concerts, he accompanied phonograph recordings of many works including Pictures at an Exhibition, The Firebird,and Prometheus. Describing a presentation of Scriabin's color-symphony on 31 March 1937, Bentham wrote:The first snag was that I could not feel in accord with the music (I wonder what my present day impression would be) and the second was the difficulty of looking at the score at the same time as keeping my eyes glued to the stage. A colour organist who does not do the latter is equivalent to the musician who plays without listening to himself....After some rehearsal the ordered sequence of colour changes was extracted but…in the end I took the colours as an organist might take a simple theme for improvisation and let myself go to the music [28].Extensive technical innovation after World War II made possible the permanent installation of a large number of `color-organs' in theaters and galleries all over the world. These instruments either were operated live or were programmed to present light sculptures. One such work, Wilfred's Lumia Suite (Opus 158), was displayed during the late 1960s in the New York Museum of Modern Art. For two decades (and until recently), the engineer and lighting designer Christian Sidenius gave performances of colored light with music at his private installation in Sandy Hook, Connecticut. His elaborate equipment included stereopticon color-projectors, and he called his concerts "Lumia, the Theatre of Light" in honor of Wilfred's original Lumia Theatre of New York.Within the past 15 years, the decreasing cost of technology has fired a revival of interest in the practical development of instruments to perform color-music. One result has been that today's consumers of both art and entertainment events have come to expect that their aesthetic experiences will be generated by mixed-media, often including colored light and sound. Annual summer concerts of sound with lighting are presented in Paris; and in the Soviet Union, a large organization under the direction of Bulat Galeyev has constructed color-instruments that have been used to present huge outdoor spectacles of sound and light which are attended by thousands [29]. In the United States and Europe, many color-music concerts of more modest attendance have been presented by various groups. And audiences in our multi-media age have responded enthusiastically to this veritable explosion of activity. Enterprises such as Laser Images Incorporated, for example, have toured colleges in the midwestern United States with portable color instruments for live performances. Repertoires accompanied by colored light have included rock music as well as music by

Results (Thai) 2:

การพัฒนาในปี 1922 โดยโทมัสวิลเฟรดที่ค่าใช้จ่ายกว่า $ 16,000 วิลเฟรดสมบูรณ์ปฏิเสธทฤษฎีที่สันนิษฐานกันระหว่างแสงและเสียง แสงเพียงอย่างเดียวเป็นคุณลักษณะที่สำคัญของรูปแบบศิลปะใหม่ที่เขาตั้งชื่อ `Lumia ' มันเป็นความจริงที่แวนเดียริ่ง Perrine ที่ตั้งข้อสังเกตจิตรกรชาวอเมริกันและเป็นเพื่อนของอิซาดอร่าดันแคนได้ทดลองกับเครื่องมือสีต่างๆทั่ว 1912 และเขาอาจจะเป็นคนแรกที่ปฏิเสธพาดพิงโดยตรงกับเพลง แต่วิลเฟรดก็สามารถที่จะพัฒนา ผลกระทบเต็มรูปแบบของการจัดการแสงอันบริสุทธิ์ เขาคิดว่าคำว่า 'สีเพลง' คำอุปมา; แต่งานศิลปะของเขาคล้ายกับดนตรีโดยรวมถึงปัจจัยของเวลาและจังหวะในการแสดงสด.
วิลเฟรดครั้งแรกที่ใช้แสงในลักษณะที่เป็นนามธรรมอย่างหมดจด แต่หลังจากนั้นเขาก็ตัดสินใจที่รูปแบบและการเคลื่อนไหวเป็นสิ่งจำเป็น เหล่านี้เขาประสบความสำเร็จผ่านตัวกรองที่ได้รับอนุญาตฉายในการเคลื่อนย้ายรูปทรงเรขาคณิตบนหน้าจอ ทฤษฎีคันดินสกี้ที่รูปแบบเรขาคณิตเสริมใช้ที่ไม่ใช่วัตถุประสงค์ของสีอาจมีอิทธิพลต่อการทำงานของวิลเฟรดของ.
แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกของเครื่องดนตรีหลายได้รับการแล้วเสร็จบางส่วนในปี 1919 ที่ Clavilux ได้รับการแนะนำให้ประชาชนที่ 10 มกราคม 1922 ในนิวยอร์กหลังจากกว่าทศวรรษที่ผ่านมาของ การทดลอง เครื่องดนตรีหลักของวิลเฟรดจ้างหกโปรเจ็คเตอร์ได้รับการควบคุมจากแป้นพิมพ์ `'ซึ่งประกอบด้วยธนาคารของเลื่อน (รูป. 8a) และข้อตกลงที่ซับซ้อนของปริซึมอาจจะโน้มเอียงหรือบิดในระนาบใด ๆ ในด้านหน้าของแต่ละแหล่งกำเนิดแสง ความเข้มของสีได้แตกต่างกันโดยหก Rheostats แยกต่างหากซึ่งวิลเฟรดดำเนินประณีตด้วยมือของเขา การเลือกรูปแบบทางเรขาคณิตได้รับผลกระทบผ่านระบบอันชาญฉลาดของดิสก์แบบถ่วงน้ำหนัก การแสดงแสงของเขาขยับได้รับการเปรียบเทียบโดยมากจะแสดงผลที่สวยงามของออโรราเหนือ (ดูรูป. 8b).
ในช่วง 1924 และ 1925, วิลเฟรดให้ทัวร์คอนเสิร์ตทั่วประเทศสหรัฐอเมริกาแคนาดาและยุโรป ปลาย Percival ราคาเคยบอกฉันเกี่ยวกับการบรรยาย Clavilux (5 มกราคม 1925) เขาได้เข้าร่วมในโตรอนโต: "ก่อนที่คอนเสิร์ตที่นั่นดูเหมือนจะเป็นทัศนคติของหัวสูงไปทางศิลปะใหม่ แต่หลังจากที่วิลเฟรดเริ่มที่จะดำเนินการทุกคนเคลิบเคลิ้ม." เกือบทั้งหมดของความคิดเห็นที่เผยแพร่ยืนยันข้อสรุปนี้และความยากลำบากนักวิจารณ์ 'ในการหาคำพูดที่เหมาะสมในการอธิบายผลของการปฏิบัติงานที่เป็นที่เห็นได้ชัด ถือว่าเทย์เลอร์ตัวอย่างเช่นเขียน:
ความจริงที่ว่าโทมัสวิลเฟรด Clavilux เป็นที่รู้จักกันทั่วไปว่าเป็นสีอวัยวะที่ไม่ได้เป็นเหตุผลเดียวที่ว่าทำไมนักวิจารณ์เพลงควรจะได้เข้าร่วมการบรรยายของเขาในคืนที่ผ่านมาใน Aeolian ฮอลล์ สำหรับใหม่นี้สีที่ทันสมัยมากเหมาะเจาะอาจจะเรียกว่าเพลงตา ... มันเป็นสีและแสงและรูปแบบและการเคลื่อนไหว แต่มันไม่ได้เป็นภาพวาดหรือรูปปั้นหรือโขน
มันเป็นเรื่องยากที่จะถ่ายทอดในคำพูด อธิบาย Clavilux ที่จะเป็นผู้หนึ่งที่ยังไม่ได้เห็นมันเป็นเหมือนการอธิบายสีส้มไปยัง Esquimo [25].
วิลเฟรด notated องค์ประกอบของเขาและพวกเขาได้รับหมายเลขบทประพันธ์เช่นผลงานดนตรี ความกระตือรือร้นส่วนใหญ่ดูเหมือนว่าจะได้รับการสร้างขึ้นโดยเทพนิยายของโอเรียนท์ (Opus 30) นักเขียนสำหรับลุยวิลล์ไทม์ส (20 พฤศจิกายน 1924) อธิบายการทำงานเป็น "คืนอาหรับสีสวยที่บ้าคลั่ง, สีความวุ่นวายยังไม่วุ่นวายทั้ง ... เพชรถูกเทออกมาจาก cornucopias ที่มองไม่เห็น; หอกของแสงพุ่งผ่านหน้าจอในการเจาะ โล่สีแดงหรือสีเขียวหรือสีม่วง " ในแมนเชสเตอร์การ์เดียน (18 พฤษภาคม 1925) วิจารณ์อีกอธิบายการทำงานของวิลเฟรดเป็นความฝันของ "พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำบางประหลาดที่สัตว์ประหลาดลอยและชักดิ้นชักงและที่น่ารักของพืชพรรณธรรมชาติเติบโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่จะชม" จากรายงานที่ดูเหมือนว่าศิลปะวิลเฟรดอาจจะทะลุผลกระทบอย่างมากที่ผลิตโดยในวันนี้การแสดงเลเซอร์โดยเฉพาะตั้งแต่ผู้ชมของเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน แม้ว่าส่วนใหญ่ของวิลเฟรดเห็นแก่ของถูกนำเสนอในความเงียบที่สมบูรณ์นอกจากนี้เขายังมีส่วนร่วมในการแสดงการทำงานร่วมกันที่เพลงถูกตีความในที่มีแสงสี ยกตัวอย่างเช่นในปี 1926 เขาได้ร่วมมือในการนำเสนอของแยบยลคอร์ชาคอฟของวงออเคสตรากับฟิลาเดลกำกับการแสดงโดยเลียวโปลด์ Stokowski [26].
พระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว สรุปในทศวรรษที่ผ่านมาการแนะนำต่อไปนี้ของวิลเฟรดของ Clavilux ที่ศิลปินหลายคนทดลองกับเทคนิคของการแปลความหมายของเพลงในที่มีแสงสี
จอร์จฮอลล์เช่นอุปกรณ์ที่สร้างขึ้นในช่วงทศวรรษที่ 1930 ซึ่งเขาเรียกว่า Musichrome มันมีแปดปุ่มในการควบคุมสองชุดของสี่สีแต่ละ ในโบรชัวร์เกี่ยวกับเครื่องดนตรีของเขาฮอลล์ระบุตั้งกฎในการปฏิบัติตามเมื่อตีความดนตรีประกอบ:. "การดนตรีจะต้องปฏิบัติตามปฏิกิริยาสีของตัวเองเพลงที่เล่นโดยทั่วไปหนักดังสายเพลงสนั่นสำหรับการใช้งานของสีแดงแม้ว่า มีบางครั้งที่สีฟ้าที่รุนแรงเป็นที่พึงปรารถนา "[27].
เฟรเดอริแทมให้การแสดงบนคอนโซลแสงที่ Strand ไฟฟ้าสาธิตโรงละครในกรุงลอนดอนไม่นานก่อนที่สงครามโลกครั้งที่สอง (รูป. 9) ในคอนเสิร์ตของเขาเขามาพร้อมกับการบันทึกแผ่นเสียงของงานจำนวนมากรวมทั้งภาพที่แสดงสินค้า Firebird,
และโพร อธิบายการนำเสนอของสีซิมโฟนี Scriabin ของวันที่ 31 มีนาคม 1937 แทมเขียน:
อุปสรรค์เป็นครั้งแรกที่ฉันจะไม่รู้สึกตามเพลง (ฉันสงสัยว่าสิ่งที่ประทับใจในยุคปัจจุบันของฉันจะเป็น) และสองคือความยากลำบากในการมอง คะแนนในเวลาเดียวกันกับการรักษาตาของฉันติดเวที ออสีที่ไม่ได้ทำหลังจะเทียบเท่ากับนักดนตรีที่เล่นได้โดยไม่ต้องฟังให้กับตัวเอง .... หลังจากซ้อมลำดับของการเปลี่ยนแปลงสีถูกสกัด แต่ ... ในที่สุดผมเอาสีที่เป็นออแกนอาจใช้เวลา รูปแบบที่ง่ายสำหรับการปรับตัวและปล่อยให้ตัวเองไปที่เพลง [28].
กว้างขวางนวัตกรรมทางเทคนิคหลังจากสงครามโลกครั้งที่สองทำไปได้การติดตั้งถาวรของจำนวนมากของ `สีอวัยวะในโรงละครและแกลเลอรี่ทั่วทุกมุมโลก เครื่องมือนี้อย่างใดอย่างหนึ่งเข้ารับการผ่าตัดสดหรือมีโปรแกรมที่จะนำเสนองานประติมากรรมแสง หนึ่งในงานดังกล่าววิลเฟรดของ Lumia Suite (บทประพันธ์ 158) แสดงในช่วงปลายทศวรรษที่ 1960 ใน New York พิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ สำหรับสองทศวรรษ (และจนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ ) วิศวกรและนักออกแบบแสงคริสเตียน Sidenius ให้การแสดงสีของแสงกับเพลงที่ติดตั้งในส่วนตัวของเขาแซนดี้ตะขอเนตทิคัต อุปกรณ์ที่ซับซ้อนของเขารวมถึง stereopticon สีโปรเจ็คเตอร์และเขาเรียกว่าคอนเสิร์ตของเขา "Lumia ที่โรงละครแห่งไฟ" ในเกียรติของวิลเฟรดเดิม Lumia โรงละครแห่งนิวยอร์ก.
ภายในที่ผ่านมา 15 ปีที่ผ่านมาค่าใช้จ่ายที่ลดลงของเทคโนโลยีที่มีการยิงการฟื้นตัวที่น่าสนใจ ในการพัฒนาในทางปฏิบัติของการใช้เครื่องมือในการดำเนินการสีเพลง หนึ่งผลได้รับการที่ผู้บริโภคในปัจจุบันของทั้งสองศิลปะและกิจกรรมความบันเทิงได้มาคาดหวังว่าประสบการณ์ความงามของพวกเขาจะถูกสร้างขึ้นโดยสื่อผสมมักจะรวมถึงแสงสีและเสียง คอนเสิร์ตฤดูร้อนประจำปีของเสียงที่มีแสงถูกนำเสนอในปารีส และในสหภาพโซเวียตซึ่งเป็นองค์กรขนาดใหญ่ภายใต้การดูแลของ Bulat Galeyev ได้สร้างเครื่องมือที่ใช้สีที่ได้ถูกนำมาใช้เพื่อนำเสนอแว่นตากลางแจ้งขนาดใหญ่ของเสียงและแสงที่มีการเข้าร่วมจำนวน [29] ในประเทศสหรัฐอเมริกาและยุโรปสีคอนเสิร์ตเพลงหลายคนที่เข้าร่วมประชุมเจียมเนื้อเจียมตัวมากขึ้นได้รับการเสนอโดยกลุ่มต่างๆ และผู้ชมในยุคหลายสื่อของเราได้ตอบสนองอย่างกระตือรือร้นนี้ระเบิดจริงของกิจกรรม รัฐวิสาหกิจเช่นเลเซอร์ภาพ Incorporated ตัวอย่างเช่นได้ไปเที่ยววิทยาลัยในแถบมิดเวสต์ของสหรัฐด้วยเครื่องมือสีแบบพกพาสำหรับการแสดงสด repertoires พร้อมด้วยแสงสีได้รวมเพลงร็อคเช่นเดียวกับดนตรีโดย

Results (Thai) 3:

พัฒนาขึ้นในปี 1922 โดยโทมัสวิลเฟรดที่ค่าใช้จ่ายมากกว่า $ 16 , 000 วิลเฟรด ปฎิเสธทฤษฎีที่เชื่อว่าการติดต่อระหว่างแสงและเสียง แสงเพียงอย่างเดียวคือคุณสมบัติหลักของรูปแบบศิลปะใหม่ เขาชื่อ ` Lumia ' มันเป็นความจริงว่ารถตู้ Deering Perrine ที่ระบุชาวอเมริกันจิตรกรและเพื่อนของอิซาโดร่า ดันแคนได้ทดลองกับเครื่องมือสีต่างๆรอบ 1912 และเขาอาจได้รับแรกที่ปฏิเสธการพาดพิงโดยตรงเพลงแต่วิลเฟรดได้พัฒนาความหมายเต็มของเพียวไลท์เชิด เขาคิดว่าคำว่า ' ' สีเพลง อุปมา แต่ศิลปะของเขาคล้ายกับดนตรี โดยรวมองค์ประกอบของเวลาและจังหวะในการแสดงสด .
วิลเฟรด ครั้งแรกที่ใช้แสงในลักษณะนามธรรมล้วนๆ แต่ภายหลังเขาตัดสินใจรูปแบบและการเคลื่อนไหวเป็นสิ่งจำเป็น เหล่านี้เขาได้ผ่านตัวกรองซึ่งอนุญาตให้ฉายย้ายรูปทรงเรขาคณิตลงบนหน้าจอ ทฤษฎีของรูปแบบทางเรขาคณิตเสริมคันดินที่ไม่มีวัตถุประสงค์ใช้สีอาจมีผลต่อวิลเฟรด
งานแม้ว่าครั้งแรกของเครื่องมือหลายได้รับการแล้วเสร็จบางส่วนในปี 1919 , clavilux เป็นที่รู้จักต่อสาธารณชนเมื่อวันที่ 10 มกราคม 2465 ในนิวยอร์ก หลังจากกว่าทศวรรษของการทดลอง วิลเฟรด เป็นเครื่องดนตรีหลักที่ใช้หกโปรเจคเตอร์ ถูกควบคุมจาก ' แป้นพิมพ์ ' ประกอบด้วยธนาคารของตัวเลื่อน ( ภาพที่ 8A )ข้อตกลงที่ซับซ้อนของปริซึมอาจจะเอียงหรือบิดในเครื่องบินในด้านหน้าของแสงในแต่ละแหล่ง ความเข้มสีต่างกัน 6 แยก rheostats ซึ่งวิลเฟรดดำเนินการประณีตด้วยนิ้วของเขา การเลือกของรูปแบบทางเรขาคณิตมีผลต่อผ่านระบบที่แยบยลของ counterbalanced ดิสก์เขาขยับแสงการแสดงได้รับการเปรียบเทียบ โดยมากแสดงที่สวยงามของออโรร่า borealis ( ดูภาพประกอบ 8B ) .
ระหว่าง 1924 และ 1925 , วิลเฟรด ให้กว้างขวางทัวร์แสดงทั่วประเทศสหรัฐอเมริกาแคนาดาและยุโรป ปลาย เพอร์ซิวาล ราคาเคยบอกฉันเกี่ยวกับ clavilux การแสดง ( 5 มกราคมค.ศ. 1925 ) เขาได้เข้าร่วมในโตรอนโต :