‘Reconciliation’ is a hotly-contest

‘Reconciliation’ is a hotly-contested component of post-conflict analysis. There is ample discussion amongst scholars and practitioners concerning the value of the term—a debate characterized by pragmatism, idealism, and an inevitable undercurrent of emotion. The concept, as a constituent of transitional justice, gained international prominence following the Second World War, and more recently through the use of Truth and Reconciliation Commissions (TRC). Many theorists and practitioners have since come to consider reconciliation as the natural objective of a conflict-cycle— the final phase where the previously warring parties embrace some degree of peace. This position, however, is becoming less clear-cut.
This essay will explore to what extent the term ‘reconciliation’ is both appropriate following the atrocities in post-conflict societies, and further, what level of reconciliation is realistic to expect in new post-conflict societies. It will do this by first defining what is meant by reconciliation. Secondly, the essay will examine the limitations of ‘thick’ reconciliation. Third, it will challenge long-held assumptions about reconciliation by drawing on cases that suggest a different ‘thin’ level of reconciliation that can be witnessed after conflict. Fourthly, building on these respective critiques and endorsements, it seek to find a theoretical middle-ground that reflects at least some of the idealistic intent of ‘thick’ reconciliation on a micro-level. Through this, the essay will argue that although ‘thick’ reconciliation is unlikely, the pragmatism of ‘thin’ reconciliation allows for compromises that result in some degree of peace and co-existence. This ‘thin’ interpretation can then be built upon to create a stronger mandate for the term that prevents reoccurrences of future violence.

Results (Kazakh) 1:

«Татуласу 'жанжалдан талдау қызу-дау құрамдас бөлігі болып табылады. Мерзімге прагматизм, идеализм, және эмоциялар еріксіз асты ағысты сипатталады дебат мәні қатысты ғалымдар мен практиктердің арасында кең талқылау бар. тұжырымдамасы, өтпелі әділет құрамдас ретінде, екінші дүниежүзілік соғыстан кейін халықаралық атақ-даңқтан да алған, жақында Шындық және салыстырып тексеру комиссияларының (ТРК) пайдалану арқылы. Қақтығыс-cycle- бұрын соғысушы тараптар бейбітшілік кейбір дәрежесін қабыл қорытынды кезеңі табиғи мақсатқа ретінде татуласу қарауға келіп, өйткені көптеген теориялық және практикалық бар. Бұл позиция, алайда. Кем айқын болып отыр
Бұл эссе термині салыстырып тексеру «жаңа пост күтуге шынайы татуласу қандай деңгейде, қақтығыстан кейінгі қоғамдарда зверств келесі тиісті, және одан әрі болып табылады қандай дәрежеде зерттейді -conflict қоғамдар. Ол бірінші салыстырып тексеру дегеніміз не анықтау арқылы осы жасаймыз. Екіншіден, эссе «қалың» татуласу шектеулер қарастырамыз. Үшіншіден, ол қақтығыс кейін куә болады татуласу түрлі жіңішке деңгейін болжайды істер бойынша сурет арқылы татуласу туралы ұзақ өткізді болжамдарды дау болады. Төртіншіден, бұл тиісті сын мен растауларда бойынша құрылыс, ол шағын деңгейде «қалың» татуласу идеалистік ниеттер, кем дегенде, кейбір көрсетеді теориялық орта жерге іздеп. Осы арқылы, эссе «қалың» татуласу екіталай, дегенмен, «жіңішке» татуласу прагматизм бейбітшілік пен өмір сүруінің бір дәрежеде әкеп ымыраға мүмкіндік береді, бұл дау болады. Бұл жұқа «түсіндіру, содан кейін болашақ зорлық-зомбылық reoccurrences кедергі мерзімге күшті мандат жасау бойынша салынған болуы мүмкін.