Join the conversationGet the conver

Join the conversation

Get the conversation started!

See all comments
Add a comment

This document is provided as a guide only. Information is current up to the date of publication. Individuals are encouraged to check the currency of any information that is provided by contacting relevant departments or organisations.

Corporal punishment is a contentious and much debated issue within the community. This resource provides a brief overview of research literature on the use of corporal punishment towards children and the legal landscape regarding corporal punishment as a means of disciplining children in Australia. We examine the distinction between corporal punishment and physical abuse, and the relationship between corporal punishment and discipline. Arguments for and against changes to the law in this area are also discussed.
What is corporal punishment?

Corporal punishment is defined as the use of physical force towards a child for the purpose of control and/or correction, and as a disciplinary penalty inflicted on the body with the intention of causing some degree of pain or discomfort, however mild. Punishment of this nature is referred to in several ways, for example: hitting, smacking, spanking, and belting (Cashmore & de Haas, 1995). Although most forms of corporal punishment involve hitting children with a hand or an implement (such as a belt or wooden spoon), other forms of corporal punishment include: kicking, shaking, biting and forcing a child to stay in uncomfortable positions (United Nations Committee on the Rights of the Child, 2006). The desired outcome of physical punishment is child compliance with adult directives (Gawlik, Henning, & Warner, 2002; Smith, Gollop, Taylor, & Marshall, 2004).
Corporal punishment or physical abuse?

The degree of physical punishment that a parent or carer can use with a child is subject to legal regulation in Australia. In most states and territories, corporal punishment by a parent or carer is lawful provided that it is carried out for the purpose of correction, control or discipline, and that it is "reasonable" having regard to:

the age of the child;
the method of punishment;
the child's capacity for reasoning (i.e., whether the child is able to comprehend correction/discipline); and
the harm caused to the child (Bourke, 1981).

Corporal punishment that results in bruising, marking or other injury lasting longer than a 24-hour period may be deemed to be "unreasonable" and thus classified as physical abuse. As an example, the New South Wales Crimes Act 1900 (NSW) establishes that corporal punishment is unreasonable if the force is applied to any part of the head or neck of a child or to any other part of the body of a child in such a way as to be likely to cause harm to a child that lasts for more than a short period. Corporal punishment that is unreasonable in the circumstances may be classified as physical abuse and could lead to intervention by police and/or child protection authorities.
What does research tell us about the use of corporal punishment towards children?

Research findings regarding the use of corporal punishment towards children has examined a number of different outcomes. Some reviews of the literature suggest that corporal punishment may lead to adverse child outcomes (Gershoff, 2002; Linke, 2002; Smith et al., 2004). For example, in a review of the research, Smith et al. (2004) reported a number of negative developmental consequences for children who had experienced corporal punishment, including: disruptive and anti-social behaviour; poor academic achievement; poor attachment and lack of parent-child warmth; mental health problems (particularly internalising problems such as depression); and substance and alcohol abuse.

Research has shown that corporal punishment is effective in achieving immediate child compliance. However, Gershoff (2002), Smith et al. (2004) and others have argued that the benefits associated with immediate child compliance can be offset by findings that indicate corporal punishment fails to teach a child self-control and inductive reasoning. Instead, corporal punishment teaches a child to avoid engaging in behaviour that is punishable by way of force while in an adult's presence (in contrast to teaching a child not to engage in the undesirable behaviour at all). In addition, Linke (2002) argued that corporal punishment teaches a child that problems can be addressed through physical aggression.

Other research suggests that the relationship between corporal punishment and adverse child outcomes is not definitive, mainly due to inconsistent definitions of corporal punishment and other methodological concerns (Ferguson, 2013). Baumrind, Larzelere and Cowan (2002) argued that findings such as those in the study by Gershoff (2002) may misrepresent the relationship between corporal punishment and child outcomes as the studies are often simplistic, and include in their definition of corporal punishment both children who have experienced milder forms of corporal punishment such as smacking, and children who have experienced serious physical abuse.

More recent research documented retrospective accounts of punishment styles experienced by the adult children of twins from the Australian Twin Registry. This research found that controlled corporal punishment (defined as spanking or smacking) was only weakly associated with a negative outcome for children, but that harsh corporal punishment was strongly associated with poor behavioural and emotional outcomes. Having access to longitudinal data from the parental twins' childhood punishment experiences, as well as the experiences of their offspring, allowed this research to statistically control for genetic and environmental factors. The results indicated that the type of punishment a parent engages in has some causal influence (i.e., environmental factors had a greater impact than genetics alone) on a child's behavioural and emotional outcomes (Lynch et al., 2006).

While there are no clear answers regarding the consequences of using corporal punishment as a disciplinary strategy towards children, what is clear is that there is limited evidence to support any positive outcomes associated with corporal punishment (Ferguson, 2013; Lynch et al., 2006). The effects of corporal punishment are likely to be influenced by several factors, including:

the quality of the parent-child relationship;
how often and how hard a child is hit;
whether parenting is generally "hostile";
clear boundary setting and consistent use of discipline; and
whether other disciplinary techniques are also used, particularly ones that are suited to a child's age, and are likely to enhance his or her learning and capacity for reasoning (Gershoff, 2002; Smart, Sanson, Baxter, Edwards, & Hayes, 2008).

In summary, while both Baumrind et al. (2002) and Beckett (2005) argued that we are not in a position to presuppose a clear causal link between corporal punishment (particularly parental smacking) and adverse child outcomes, the results of the twin study conducted by Lynch and colleagues (2006) are an early indication that a causal link may exist. There is still some debate about how well existing research distinguishes between severe physical abuse and physical discipline such as smacking, but current research efforts are looking to distinguish these behaviours more clearly (Ferguson, 2013; Lynch et al., 2006).

Results (Thai) 1:

เข้าร่วมการสนทนารับการสนทนาเริ่มต้น ดูข้อคิดเห็นทั้งหมด เพิ่มข้อคิดเห็นเอกสารนี้ไว้เป็นคู่มือเท่านั้น ข้อมูลเป็นปัจจุบันถึงวันเผยแพร่ บุคคลที่จะให้ตรวจสอบสกุลเงินของข้อมูลใด ๆ ที่ให้ โดยติดต่อกับแผนกที่เกี่ยวข้องหรือองค์กรลงโทษทางกายเป็นปัญหาโต้เถียง และยังคงมากภายในชุมชน ทรัพยากรนี้ให้ภาพรวมโดยย่อของเอกสารประกอบการวิจัยในการใช้การลงโทษทางกายเด็กและภูมิทัศน์ทางกฎหมายเกี่ยวกับการลงโทษทางกายเป็นวิธีการของ disciplining เด็กในออสเตรเลีย เราตรวจสอบความแตกต่างระหว่างการลงโทษทางกาย และถูกล่วงละเมิดทางกายภาพ และความสัมพันธ์ระหว่างการลงโทษทางกายและวินัย อาร์กิวเมนต์สำหรับ และ การเปลี่ยนแปลงกฎหมายในพื้นที่นี้ยังได้รับการอธิบายลงโทษทางกายคืออะไรลงโทษทางกายมีกำหนดใช้แรงทางกายภาพต่อเด็กเพื่อควบคุมและ/หรือการแก้ไข และ เป็นโทษทางวินัยที่เกิดในร่างกายมีความตั้งใจทำให้บางส่วนของความเจ็บปวดหรือไม่สบาย ไม่รุนแรงอย่างไรก็ตาม การลงโทษของธรรมชาตินี้เรียกว่าวิธีหลาย เช่น: ตี smacking ตบ และ belting (Cashmore และทางเด 1995) แม้ว่าส่วนใหญ่รูปแบบของการลงโทษทางกายเกี่ยวข้องกับการตีลูก ด้วยมือหรือการปฏิบัติ (เช่นเข็มขัดหรือช้อนไม้), ลงโทษทางกายในรูปแบบอื่น ๆ รวมถึง: เตะ สั่น เสียดสี และบังคับให้เด็กอยู่ในตำแหน่งที่ไม่สบาย (สหประชาชาติว่าด้วยสิทธิของเด็ก 2006) ผลของการลงโทษทางกายภาพต้องมีเด็กปฏิบัติตามคำสั่งผู้ใหญ่ (Gawlik, Henning และ วอร์เนอร์ 2002 สมิธ Gollop เทย์เลอร์ และมาร์ แชลล์ 2004)ลงโทษทางกายหรือผิดจริงหรือไม่ระดับการลงโทษทางกายภาพที่สามารถใช้เป็นหลักหรือ carer ลูก มีระเบียบกฎหมายในออสเตรเลีย ในอเมริกาส่วนใหญ่และดินแดน ลงโทษทางกาย โดยหลักหรือ carer จะชอบด้วยกฎหมายที่จะดำเนินการเพื่อแก้ไข ควบคุม หรือวินัย และการที่ "เหมาะสม" มีสัมมาคารวะเพื่อ: อายุของเด็ก วิธีการลงโทษ ของเด็กความสามารถในการใช้เหตุผล (เช่น ไม่ว่าเด็กจะสามารถเข้าใจการแก้ไข/วินัย); และ อันตรายที่เกิดกับเด็ก (Bourke, 1981)ลงโทษทางกายที่เกิดช้ำ ทำเครื่องหมายหรือการบาดเจ็บอื่น ๆ ที่ยาวนานนานกว่าระยะเวลา 24 ชั่วโมงอาจถือว่าเป็น "unreasonable" และดังนั้นจึง จัดเป็นละเมิดทางกายภาพ เป็นตัวอย่าง ใหม่ใต้เวลส์อาชญากรรมทำ 1900 (นิวเซาธ์เวลส์) กำหนดให้ลงโทษทางกายเป็น unreasonable บังคับใช้ กับส่วนใดส่วนหนึ่งของศีรษะหรือคอของเด็ก หรือส่วนอื่น ๆ ของร่างกายของเด็กในลักษณะแนวโน้มที่จะก่อให้เกิดอันตรายกับเด็กที่เวลามากกว่าระยะสั้นไม่ได้ ลงโทษทางกายที่ unreasonable ในสถานการณ์อาจจัดประเภทเป็นละเมิดทางกายภาพ และอาจนำไปสู่การแทรกแซง โดยหน่วยงานป้องกันตำรวจ/ เด็กงานวิจัยบอกอะไรเราเกี่ยวกับการใช้การลงโทษทางกายต่อเด็กบ้างค้นพบงานวิจัยเกี่ยวกับการใช้การลงโทษทางกายต่อเด็กได้ตรวจสอบจำนวนของผลลัพธ์ต่าง ๆ รีวิววรรณคดีบางแนะนำว่า ลงโทษทางกายอาจนำไปสู่ผลร้ายลูก (Gershoff, 2002 Linke, 2002 Smith et al., 2004) สำหรับตัวอย่าง ในความเห็นของการวิจัย Smith et al. (2004) รายงานจำนวนค่าลบผลพัฒนาเด็กที่มีประสบการณ์การลงโทษทางกาย รวมทั้ง: พฤติกรรมต่อต้านสังคม และขวัญ สำเร็จการศึกษาไม่ดี เอกสารแนบไม่ดีและขาดความอบอุ่นของแม่-เด็ก ปัญหาสุขภาพจิต (โดยเฉพาะอย่างยิ่ง internalising ปัญหาเช่นภาวะซึมเศร้า); และละเมิดสิทธิสารและแอลกอฮอล์งานวิจัยได้แสดงว่า ลงโทษทางกายมีประสิทธิภาพในการบรรลุตามเด็กทันที อย่างไรก็ตาม Gershoff (2002), Smith et al. (2004) และอื่น ๆ ได้โต้เถียงว่า ผลประโยชน์ที่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติตามกฎระเบียบเด็กทันทีสามารถตรงข้าม โดยผลการวิจัยที่บ่งชี้ว่า การลงโทษทางกายไม่สอนให้เด็กควบคุมตนเองและการใช้เหตุผลเชิงอุปนัย แทน ลงโทษทางกายสอนเด็กให้หลีกเลี่ยงในพฤติกรรมที่เป็นโทษโดยใช้กองทัพขณะอยู่ในสถานะของผู้ใหญ่ (ตรงข้ามการสอนเด็กไม่ให้มีส่วนร่วมในพฤติกรรมไม่พึงปรารถนาเลย) นอกจากนี้ Linke (2002) โต้เถียงว่า ลงโทษทางกายสอนเด็กว่า สามารถส่งปัญหาผ่านการรุกรานทางกายภาพวิจัยอื่น ๆ ชี้ให้เห็นว่า ความสัมพันธ์ระหว่างการลงโทษทางกายและผลร้ายเด็กไม่ทั่วไป ส่วนใหญ่เนื่องจากไม่สอดคล้องข้อกำหนดของการลงโทษทางกายและความกังวลอื่น ๆ methodological (เฟอร์กูสัน 2013) Baumrind, Larzelere และ Cowan (2002) โต้เถียงที่ ค้นพบเช่นในการศึกษาโดย Gershoff (2002) อาจ misrepresent ความสัมพันธ์ระหว่างการลงโทษทางกายและผลของเด็กที่ศึกษามักเร่งรีบ และรวมในคำนิยามของของการลงโทษทางกายทั้งเด็กที่มีประสบการณ์ในการลงโทษทางกายเช่น smacking แบบพะแนง และเด็กที่เคยละเมิดร้ายแรงจริงงานวิจัยล่าสุดจัดทำเอกสารบัญชีคาดโทษลักษณะประสบการณ์ โดยเด็กผู้ใหญ่ของฝาแฝดจากรีจิสทรีคู่ออสเตรเลีย งานวิจัยนี้พบว่า ควบคุมลงโทษทางกาย (กำหนดเป็นยก ๆ หรือ smacking) เฉพาะสูญเกี่ยวข้องกับผลลบสำหรับเด็ก แต่ลงโทษทางกายที่รุนแรงเกี่ยวข้องอย่างยิ่งกับผลพฤติกรรม และอารมณ์ที่ไม่ดี ไม่มีข้อมูลระยะยาวจากการลงโทษเด็กของฝาแฝดผู้ปกครองประสบการณ์ รวมทั้งประสบการณ์ของลูกหลานของพวกเขา ได้งานวิจัยนี้การควบคุมทางสถิติสำหรับปัจจัยทางพันธุกรรม และสิ่งแวดล้อม ผลลัพธ์บ่งชี้ว่า ชนิดของการลงโทษเป็นหลักประกอบในการมีอิทธิพลเชิงสาเหตุบางอย่าง (เช่น ปัจจัยแวดล้อมมีผลกระทบมากกว่าพันธุศาสตร์เพียงอย่างเดียว) ในเด็กผลพฤติกรรม และอารมณ์ (Lynch และ al., 2006)ในขณะที่มีคำตอบไม่ชัดเจนเกี่ยวกับผลกระทบของการใช้การลงโทษทางกายเป็นกลยุทธ์วินัยต่อเด็ก มีอะไรที่ชัดเจน ว่า มีหลักฐานจำกัดสนับสนุนใด ๆ ผลบวกที่เกี่ยวข้องกับการลงโทษทางกาย (เฟอร์กูสัน 2013 แขวนคอและ al., 2006) ผลของการลงโทษทางกายมีแนวโน้มที่จะมีผลมาจากปัจจัยหลายอย่าง รวมทั้ง: คุณภาพของความสัมพันธ์แม่ลูก บ่อย และวิธีการที่ยากจะตีเด็ก ว่าไปคือโดยทั่วไป "เป็นศัตรู" ล้างการตั้งค่าขอบเขตและใช้สอดคล้องวินัย และ ว่า เทคนิควินัยยังใช้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เหมาะกับเด็กอายุ และมีแนวโน้มที่จะเพิ่มเขา หรือเธอเรียนรู้และความสามารถในการใช้เหตุผล (Gershoff, 2002 สมาร์ท Sanson, Baxter เอ็ดเวิร์ด & เฮยส์ 2008)ในสรุป ขณะ Baumrind et al. (2002) และเบ็คเค็ทท์ (2005) โต้เถียงว่า เราไม่ได้อยู่ในตำแหน่งเพื่อเชื่อมโยงเชิงสาเหตุชัดเจนระหว่าง corporal presuppose (smacking โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ปกครอง) ลงโทษและผลร้ายเด็ก ผลของการศึกษาคู่โดย Lynch และเพื่อนร่วมงาน (2006) ได้ก่อนข้อบ่งชี้ว่า อาจมีการเชื่อมโยงเชิงสาเหตุ ยังมีบางอภิปรายเกี่ยวกับวิธีการที่ดีวิจัยอยู่แยกระหว่างการละเมิดอย่างรุนแรงทางกายภาพและวินัยทางกายภาพเช่น smacking แต่ความพยายามวิจัยปัจจุบันกำลังแยกแยะพฤติกรรมเหล่านี้มากขึ้นอย่างชัดเจน (เฟอร์กูสัน 2013 แขวนคอและ al., 2006)

Results (Thai) 2:

เข้าร่วมการสนทนาที่ได้รับการสนทนาเริ่มต้น! ดูความคิดเห็นทั้งหมดเพิ่มความเห็นเอกสารนี้จัดให้เป็นคู่มือเท่านั้น ข้อมูลที่เป็นปัจจุบันได้ถึงวันที่ตีพิมพ์ บุคคลที่ได้รับการสนับสนุนในการตรวจสอบสกุลเงินของข้อมูลที่มีให้โดยการติดต่อกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องหรือองค์กรใด ๆ . การลงโทษทางร่างกายเป็นปัญหาที่ถกเถียงกันมากและเป็นที่ถกเถียงกันในชุมชน ทรัพยากรนี้จะให้ภาพรวมคร่าวๆของงานวิจัยเกี่ยวกับการใช้การลงโทษทางร่างกายต่อเด็กและภูมิทัศน์ทางกฎหมายเกี่ยวกับการลงโทษทางร่างกายเป็นวิธีการฝึกหัดเด็กในออสเตรเลีย เราตรวจสอบความแตกต่างระหว่างการลงโทษทางร่างกายและการล่วงละเมิดทางกายภาพและความสัมพันธ์ระหว่างการลงโทษทางร่างกายและมีระเบียบวินัย ข้อโต้แย้งและต่อต้านการเปลี่ยนแปลงกฎหมายในพื้นที่นี้ยังมีการกล่าวถึง. การลงโทษทางร่างกายคืออะไรการลงโทษทางร่างกายถูกกำหนดให้เป็นการใช้กำลังทางกายภาพที่มีต่อเด็กเพื่อวัตถุประสงค์ในการควบคุมและ / หรือการแก้ไขและเป็นโทษวินัยการต่อสู้กับ ร่างกายที่มีความตั้งใจที่จะก่อให้เกิดระดับของความเจ็บปวดหรือไม่สบายบางอย่าง แต่ไม่รุนแรง การลงโทษในลักษณะนี้จะเรียกว่าในหลายวิธีเช่นตี, smacking ตบและการเฆี่ยนด้วย (Cashmore & เดอฮาส, 1995) แม้ว่ารูปแบบที่สุดของการลงโทษที่เกี่ยวข้องกับการตีเด็กด้วยมือหรือใช้ (เช่นเข็มขัดหรือช้อนไม้), รูปแบบอื่น ๆ ของการลงโทษทางร่างกาย ได้แก่ เตะสั่นกัดและบังคับให้เด็กที่จะอยู่ในตำแหน่งอึดอัด (ยูเอ็นคณะกรรมการ ว่าด้วยสิทธิเด็ก 2006) ผลลัพธ์ที่ต้องการของการลงโทษทางร่างกายเป็นไปตามเด็กที่มีคำสั่งผู้ใหญ่ (Gawlik เฮนนิ่งและวอร์เนอร์, 2002; สมิ ธ Gollop, เทย์เลอร์และมาร์แชลล์, 2004). ? การลงโทษทางร่างกายหรือทำร้ายร่างกายระดับของการลงโทษทางร่างกายที่ผู้ปกครองหรือผู้ดูแล สามารถใช้กับเด็กอยู่ภายใต้การควบคุมทางกฎหมายในออสเตรเลีย มากที่สุดในอเมริกาและภูมิภาคลงโทษผู้ปกครองหรือผู้ดูแลที่ถูกต้องตามกฎหมายให้ว่ามันจะดำเนินการเพื่อวัตถุประสงค์ในการแก้ไขการควบคุมหรือวินัยและว่ามันคือ "เหตุผล" มีเรื่องเกี่ยวกับ: อายุของเด็ก; วิธี ของการลงโทษ; จุของเด็กให้เหตุผล (เช่นไม่ว่าจะเป็นเด็กที่มีความสามารถที่จะเข้าใจการแก้ไข / วินัย); และอันตรายที่เกิดกับเด็ก (บอร์ก, 1981). การลงโทษทางร่างกายที่ส่งผลให้ช้ำเครื่องหมายหรือการบาดเจ็บอื่น ๆ ที่ติดทนนานกว่าระยะเวลา 24 ชั่วโมงอาจจะถือว่าเป็น "ไม่มีเหตุผล" และจัดจึงเป็นทำร้ายร่างกาย ตัวอย่างเช่นนิวเซาธ์เวลส์อาชญากรรมพระราชบัญญัติ 1900 (NSW) กำหนดว่าการลงโทษทางร่างกายจะไม่มีเหตุผลถ้าแรงถูกนำไปใช้เพื่อเป็นส่วนหนึ่งของศีรษะหรือคอของเด็กหรือไปยังส่วนอื่น ๆ ของร่างกายของเด็กในการดังกล่าว วิธีที่เป็นไปได้มีแนวโน้มที่จะทำให้เกิดอันตรายต่อเด็กที่มีระยะเวลานานกว่าระยะเวลาอันสั้น การลงโทษทางร่างกายที่จะไม่มีเหตุผลในสถานการณ์ที่อาจจะจัดเป็นทำร้ายร่างกายและอาจนำไปสู่การแทรกแซงโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจและ / หรือหน่วยงานคุ้มครองเด็ก. วิจัยบอกอะไรเราเกี่ยวกับการใช้การลงโทษทางร่างกายต่อเด็กหรือไม่การวิจัยผลการวิจัยเกี่ยวกับการใช้การลงโทษทางร่างกาย ต่อเด็กได้ตรวจสอบจำนวนของผลลัพธ์ที่แตกต่าง ความคิดเห็นบางส่วนของวรรณกรรมชี้ให้เห็นว่าการลงโทษทางร่างกายอาจนำไปสู่ผลที่ไม่พึงประสงค์ของเด็ก (Gershoff 2002; Linke 2002;. สมิ ธ และคณะ, 2004) ยกตัวอย่างเช่นในการตรวจสอบของการวิจัยสมิ ธ และคณะ (2004) รายงานตัวเลขของผลกระทบเชิงลบสำหรับการพัฒนาเด็กที่มีประสบการณ์การลงโทษทางร่างกายรวมไปถึง: ก่อกวนและพฤติกรรมต่อต้านสังคม ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนยากจน สิ่งที่แนบมาที่ยากจนและขาดความอบอุ่นพ่อแม่และลูก; ปัญหาสุขภาพจิต (โดยเฉพาะ internalising ปัญหาเช่นภาวะซึมเศร้า); และสารเสพติดและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์. มีงานวิจัยที่แสดงให้เห็นว่าการลงโทษทางร่างกายมีประสิทธิภาพในการบรรลุตามเด็กทันที อย่างไรก็ตาม Gershoff (2002) สมิ ธ และคณะ (2004) และอื่น ๆ ได้เป็นที่ถกเถียงกันว่าผลประโยชน์ที่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติตามเด็กทันทีสามารถชดเชยโดยผลการวิจัยที่ระบุว่าการลงโทษทางร่างกายล้มเหลวในการสอนเด็กควบคุมตนเองและการให้เหตุผลอุปนัย แต่การลงโทษสอนเด็กเพื่อหลีกเลี่ยงการมีส่วนร่วมในพฤติกรรมที่มีโทษทางของแรงในขณะที่ในการปรากฏตัวของผู้ใหญ่ (ตรงกันข้ามกับการเรียนการสอนเด็กไม่ให้มีส่วนร่วมในพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์ที่ทั้งหมด) นอกจากนี้ Linke (2002) แย้งว่าการลงโทษทางร่างกายสอนเด็กว่าปัญหาได้รับการแก้ไขผ่านการรุกรานทางกายภาพ. งานวิจัยอื่น ๆ แสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างการลงโทษทางร่างกายและผลที่ไม่พึงประสงค์ของเด็กไม่ชัดเจนเนื่องจากการนิยามที่ไม่สอดคล้องกันของการลงโทษทางร่างกายและอื่น ๆ ความกังวลเกี่ยวกับระเบียบวิธี (เฟอร์กูสัน 2013) Baumrind, Larzelere และแวนส์ (2002) เป็นที่ถกเถียงกันว่าการค้นพบดังกล่าวเป็นผู้ที่อยู่ในการศึกษาโดย Gershoff (2002) อาจบิดเบือนความสัมพันธ์ระหว่างการลงโทษทางร่างกายและผลการศึกษาของเด็กมักจะง่ายและรวมถึงในความหมายของพวกเขาในการลงโทษทางร่างกายของเด็กทั้งสองที่ มีประสบการณ์ในรูปแบบ milder การลงโทษทางร่างกายเช่น smacking และเด็กที่มีประสบการณ์การล่วงละเมิดทางร่างกายอย่างรุนแรง. วิจัยล่าสุดเพิ่มเติมเอกสารบัญชีย้อนหลังของรูปแบบการลงโทษที่เกิดขึ้นในเด็กผู้ใหญ่ของฝาแฝดจากออสเตรเลีย Registry คู่ การวิจัยครั้งนี้พบว่าการลงโทษทางร่างกายควบคุม (หมายถึงตบหรือ smacking) มีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยเท่านั้นที่มีผลเชิงลบสำหรับเด็ก แต่ที่การลงโทษที่รุนแรงมีความสัมพันธ์อย่างมากกับผลลัพธ์ที่พฤติกรรมและอารมณ์ที่ไม่ดี มีการเข้าถึงข้อมูลระยะยาวจากฝาแฝดผู้ปกครอง 'ประสบการณ์การลงโทษในวัยเด็กเช่นเดียวกับประสบการณ์ของลูกหลานของพวกเขาได้รับอนุญาตการวิจัยนี้เพื่อการควบคุมทางสถิติสำหรับปัจจัยทางพันธุกรรมและสิ่งแวดล้อม ผลการศึกษาพบว่าชนิดของการลงโทษผู้ปกครองเข้าร่วมในการมีอิทธิพลเชิงสาเหตุบางอย่าง (เช่นปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมที่มีผลกระทบมากขึ้นกว่าพันธุศาสตร์เพียงอย่างเดียว) ในเด็กผลพฤติกรรมและอารมณ์ (ลินช์ et al., 2006). ในขณะที่ไม่มีความชัดเจน คำตอบเกี่ยวกับผลกระทบของการใช้การลงโทษทางร่างกายเป็นกลยุทธ์ทางวินัยต่อเด็กเป็นสิ่งที่ชัดเจนว่ามีหลักฐาน จำกัด เพื่อสนับสนุนผลบวกใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการลงโทษทางร่างกาย (เฟอร์กูสัน 2013;. ลินช์, et al, 2006) ผลกระทบของการลงโทษทางร่างกายมีแนวโน้มที่จะได้รับอิทธิพลจากปัจจัยหลายประการรวมถึง: คุณภาพของความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่และลูก; ความถี่ที่และวิธีการที่ยากที่เด็กจะตี; ไม่ว่าจะเลี้ยงดูโดยทั่วไปคือ "ศัตรู"; การตั้งค่าขอบเขตที่ชัดเจนและการใช้งานที่สอดคล้องกันของ วินัย และไม่ว่าจะเป็นเทคนิคการทางวินัยอื่น ๆ นอกจากนี้ยังมีการใช้โดยเฉพาะคนที่มีความเหมาะสมกับอายุของเด็กและมีแนวโน้มที่จะส่งเสริมการเรียนรู้ของเขาหรือเธอและความสามารถในการใช้เหตุผล (Gershoff 2002; สมาร์ท Sanson แบ็กซ์เตอร์, เอ็ดเวิร์ดและเฮย์ส 2008) . โดยสรุปในขณะที่ทั้งสอง Baumrind และคณะ (2002) และ Beckett (2005) ที่ถกเถียงกันอยู่ว่าเราไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะส่อเชื่อมโยงสาเหตุที่ชัดเจนระหว่างการลงโทษ (ผู้ปกครองโดยเฉพาะอย่างยิ่งการตีแบบไหน) และผลที่ไม่พึงประสงค์ของเด็กผลการศึกษาที่จัดทำโดยคู่ลินช์และเพื่อนร่วมงาน (2006) เป็น บ่งชี้ว่าเชื่อมโยงสาเหตุอาจมีอยู่ ยังคงมีการอภิปรายเกี่ยวกับวิธีการวิจัยที่ดีที่มีอยู่แตกต่างระหว่างการทำร้ายร่างกายอย่างรุนแรงและมีระเบียบวินัยทางกายภาพเช่น smacking บาง แต่ความพยายามของการวิจัยในปัจจุบันกำลังมองหาที่จะแยกแยะพฤติกรรมเหล่านี้ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น (เฟอร์กูสัน 2013;. ลินช์, et al, 2006)

Results (Thai) 3:

ได้เข้าร่วมการสนทนาการสนทนาเริ่มต้น !

ดูความคิดเห็นทั้งหมด
เพิ่มความคิดเห็น

เอกสารนี้ให้ไว้เป็นแนวทางเท่านั้น ข้อมูลที่เป็นปัจจุบันถึงวันที่ของสิ่งพิมพ์ บุคคลควรตรวจสอบสกุลเงินของข้อมูลใด ๆที่ให้บริการโดยติดต่อหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง หรือองค์กร .

การลงโทษเป็นแย้งและถกเถียงปัญหาภายในชุมชน ทรัพยากรนี้ให้สรุปภาพรวมของงานวิจัยในการใช้การลงโทษทางร่างกายต่อเด็กและภูมิทัศน์ทางกฎหมายเกี่ยวกับการลงโทษทางร่างกายเป็นวิธีการลงโทษเด็กในออสเตรเลีย เราตรวจสอบความแตกต่างระหว่างการลงโทษและทางกายภาพของการละเมิดและความสัมพันธ์ระหว่างการลงโทษทางวินัย ข้อโต้แย้งและต่อต้านการเปลี่ยนแปลงกฎหมายในพื้นที่นี้ ยังกล่าวถึง การลงโทษ
คืออะไร ?

การลงโทษทางร่างกาย หมายถึง การใช้แรงกายภาพต่อเด็กเพื่อวัตถุประสงค์ในการควบคุม และ / หรือแก้ไขเป็นโทษทางวินัย และลงโทษตามร่างกายด้วยความตั้งใจที่จะทำให้บางส่วนของอาการปวดหรือรู้สึกไม่สบายที่ไม่รุนแรง แต่อย่างไรก็ตาม การลงโทษของธรรมชาตินี้เรียกว่าในหลายวิธี ตัวอย่างเช่น : ตี , ต่อย , ตบ , และการเฆี่ยนด้วยเข็มขัด ( Cashmore &เดอฮาส , 1995 )แม้ว่าฟอร์มส่วนใหญ่ของการลงโทษที่เกี่ยวข้องกับการกดปุ่มลูกด้วยมือหรือใช้ เช่น เข็มขัด หรือ ช้อนไม้ ) , รูปแบบอื่น ๆของการลงโทษรวมถึง : เตะ , สั่น , กัดและบังคับเด็กให้อยู่ในตำแหน่งที่อึดอัด ( คณะกรรมการสหประชาชาติว่าด้วยสิทธิเด็ก พ.ศ. 2549 )ผลที่ต้องการของการลงโทษทางกาย เด็กปฏิบัติตามค