It's not a game," Rohin said. "I'm

It's not a game," Rohin said. "I'm having a competition with a boy at school. We're competing to
memorize all the capitals. I'm going to beat him." Miranda nodded. "Okay. What's the capital of India?"
"That's no good." He marched away, his arms swinging like a toy soldier. Then he marched back to Laxmi's
cousin and tugged at a pocket of her overcoat, "Ask me a hard one."
"Senegal," she said.
"Dakar!" Rohin exclaimed triumphantly, and began running in larger and larger circles. Eventually he ran
into the kitchen. Miranda could hear him opening and closing the fridge.
"Rohin, don't touch without asking," Laxmi's cousin called out wearily. She managed a smile for Miranda.
"Don't worry, he'll fall asleep in a few hours. And thanks for watching him."
"Back at three," Laxmi said, disappearing with her cousin down the hallway, "We're double-parked."
Miranda fastened the chain on the door. She went to the kitchen to find Rohin, but he was now in the
living room, at the dining table, kneeling on one of the director's chairs. He unzipped his knapsack, pushed
Miranda's basket of manicure supplies to one side of the table, and spread his crayons over the surface.
Miranda stood over his shoulder. She watched as he gripped a blue crayon and drew the outline of an
airplane.
“It's lovely," she said. When he didn't reply, she went to the kitchen to pour herself more coffee.
"Some for me, please," Rohin called out.
She returned to the living room. "Some what?"
"Some coffee. There's enough in the pot. I saw."
She walked over to the table and sat opposite him. At times he nearly stood up to reach for a new crayon.
He barely made a dent in the director's chair.
"You're too young for coffee."
Rohin leaned over the sketch pad, so that his tiny chest and shoulders almost touched it, his head tilted to
one side. "The stewardess let me have coffee." he said. "She made it with milk and lots of sugar." He
straightened, revealing a woman's face beside the plane, with long wavy hair and eyes like asterisks, "Her
hair was more shiny," he decided, adding, "My father met a pretty woman on a plane, too." He looked at
Miranda. His face darkened as he watched her sip. "Can't I have just a little coffee? Please?

Results (Thai) 1:

มันไม่ใช่เกม Rohin กล่าว "ฉันมีการแข่งขันกับเด็กที่โรงเรียน เรากำลังแข่งขันจดจำในเมืองหลวง ผมจะเอาชนะเขา" มิรันดาพยักหน้า "โอเค อะไรคือเมืองหลวงของประเทศอินเดีย "ที่มันไม่ดี" เขาเดินห่างออกไป แขนของเขาแกว่งเช่นทหารของเล่น จากนั้น เขาเดินกลับไปของลักษมีลูกพี่ลูกน้อง และ tugged ในกระเป๋าของเธอนอก "ถามฉันหนึ่งยาก" "เซเนกัล เธอกล่าว "ดาการ์" Rohin exclaimed triumphantly และเริ่มการทำงานในแวดวงที่มีขนาดใหญ่ และขนาดใหญ่ ในที่สุดเขาวิ่งห้องครัว มิรันดาอาจได้ยินเขาเปิด และปิดตู้เย็น " Rohin ไม่ได้สัมผัสโดยไม่ต้องถาม, " ลูกพี่ลูกน้องของลักษมีเรียกว่าออกงาน เธอจัดการรอยยิ้มเที่ยว"ไม่ต้องกังวล เขาจะหลับกี่ชั่วโมง และขอบคุณสำหรับการชมเขา" "กลับไปที่สาม ลักษมีกล่าว หายไปกับลูกพี่ลูกน้องของเธอลงห้องโถง "เราจะไม่" มิรันดายึดโซ่ประตู เธอไปห้องครัวเพื่อหา Rohin แต่เขาตอนนี้ในการห้องนั่งเล่น โต๊ะอาหาร เข่าบนเก้าอี้ของกรรมการ เขาซิปกระเป๋าเป้ของเขา ผลักดันตะกร้าของมิรันดาเล็บจ่ายไปด้านใดด้านหนึ่งของตาราง และดินสอสีของเขาบนพื้นผิวมิรันดายืนบนไหล่ของเขา เธอเฝ้าดูเขาพิพากษาดินสอสี และวาดโครงร่างของการเครื่องบินเธอกล่าวว่า "ก็เป็น เมื่อเขาไม่ได้ตอบ เธอไปห้องครัวเทกาแฟเพิ่มเติมเอง "บางอย่างสำหรับฉัน โปรด Rohin เรียกออก เธอกลับไปห้องนั่งเล่น "บางสิ่ง" "กาแฟบาง มีเพียงพอในหม้อ ผมเห็นด้วย" เธอเดินผ่านไปยังตาราง และนั่งตรงข้ามเขา บางครั้งเกือบยืนขึ้นไปถึงดินสอใหม่เขาแทบไม่ได้วิตกเพราะในการกำกับ "คุณจะเพิ่มกาแฟ" Rohin เองรองร่าง เพื่อให้หน้าอกเล็กและไหล่เขาเกือบสัมผัสมัน หัวเอียงไปด้านหนึ่ง "พนักงานเสิร์ฟที่ให้ฉันได้กาแฟ" เขากล่าวว่า "เธอทำมัน ด้วยนมและน้ำตาลเป็นจำนวนมาก" เขายืดให้ตรง เปิดเผยผู้หญิงหน้าด้านข้างเครื่อง ผมยาวหยักและเหมือนจัน "เธอผมเป็นเงางามมากขึ้น เขาตัดสินใจ การเพิ่ม "พ่อพบพุ่มพวงบนเครื่องบิน เกินไป" เขามองไปที่มิรันดา หน้ามืดลงเป็นเขาดูเธอจิบ "ไม่มีกาแฟเพียงเล็กน้อยหรือไม่ โปรด

Results (Thai) 2:

มันไม่ได้เป็นเกม "Rohin กล่าว." ฉันมีการแข่งขันกับเด็กที่โรงเรียนได้
เรากำลังแข่งขันเพื่อจดจำทุกเมืองหลวง ฉันจะเอาชนะเขา. "มิแรนดาพยักหน้า." เอาล่ะ เมืองหลวงของอินเดียคืออะไร?
"" นั่นคือไม่ดี. "เขาเดินออกไปอ้อมแขนของเขาแกว่งเหมือนทหารของเล่น.
จากนั้นเขาก็เดินกลับไปที่ของลักษมีญาติและดึงกระเป๋าเสื้อคลุมของเธอ" ขอให้ฉันหนึ่งยาก.
"" เซเนกัล
"เธอกล่าว." ดาการ์ "Rohin อุทานชัยและเริ่มทำงานในวงการที่มีขนาดใหญ่และมีขนาดใหญ่.
ในที่สุดเขาก็วิ่งเข้าไปในห้องครัว. มิแรนดาจะได้ยินเขาเปิดและปิดตู้เย็น." Rohin ไม่สัมผัสโดยไม่ต้องถาม "ลูกพี่ลูกน้องของลักษมีเรียกเบื่อหน่าย. เธอพยายามรอยยิ้มสำหรับมิแรนดา." ไม่ต้องห่วงเขาจะหลับไปในไม่กี่ชั่วโมง และขอขอบคุณสำหรับการดูเขา. "" กลับไปที่สาม "ลักษมีกล่าวว่าหายไปกับญาติของเธอลงห้องโถง" เราสองครั้งที่จอดอยู่. "มิแรนดายึดโซ่ประตู. เธอเดินไปที่ห้องครัวเพื่อหา Rohin, แต่ตอนนี้เขาอยู่ในห้องนั่งเล่นที่โต๊ะรับประทานอาหารคุกเข่าบนเก้าอี้ผู้อำนวยการ. เขาซิปเป้ของเขาผลักตะกร้าของมิแรนดาของอุปกรณ์ทำเล็บไปอีกด้านหนึ่งของตารางและการแพร่กระจายดินสอสีของเขามากกว่าพื้นผิว. มิแรนดายืน ข้ามไหล่ของเขา. เธอเฝ้าดูในขณะที่เขาจับดินสอสีฟ้าและดึงร่างของที่เครื่องบิน. "มันเป็นเรื่องที่น่ารัก" เธอกล่าว เมื่อเขาไม่ตอบเธอเดินไปที่ห้องครัวที่จะเทกาแฟของตัวเองมากขึ้น. "บางอย่างสำหรับฉันโปรด" Rohin เรียกว่าออกมา. เธอกลับไปที่ห้องนั่งเล่น "บางสิ่งที่?" "กาแฟบาง. มีเพียงพอในหม้อ. ผมเห็น." เธอเดินไปที่โต๊ะและนั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา ในช่วงเวลาที่เขาเกือบจะลุกขึ้นยืนเพื่อเข้าถึงสำหรับดินสอสีใหม่. เขาแทบจะไม่ทำให้บุ๋มในเก้าอี้ผู้อำนวยการ. "คุณยังเด็กเกินไปสำหรับกาแฟ." Rohin โน้มตัวไปข้างแผ่นร่างเพื่อให้หน้าอกเล็ก ๆ ของเขาและไหล่เกือบสัมผัสมัน ศีรษะของเขาเอียงไปด้านใดด้านหนึ่ง "การเสิร์ฟให้ฉันมีกาแฟ." เขาพูดว่า. "เธอทำมันด้วยนมและน้ำตาลจำนวนมาก." เขาตรงเผยให้เห็นใบหน้าของผู้หญิงข้างเครื่องบินที่มีผมยาวหยักและตาเช่นเครื่องหมายดอกจัน"เธอผมเป็นเงางามมากขึ้น" เขาตัดสินใจเพิ่ม "พ่อของฉันได้พบกับผู้หญิงสวยบนเครื่องบินด้วย." เขามองไปที่มิแรนดา ใบหน้าของเขามืดในขณะที่เขาเฝ้ามองเธอจิบ "ฉันไม่สามารถจะมีเพียงเครื่องชงกาแฟเล็ก ๆ น้อย ๆ โปรด?