(García-Teruel and Martínez-Solano,

(García-Teruel and Martínez-Solano, 2007). However, most firms have a large amount
of cash invested in working capital, as well as substantial amounts of short-term
payables, as a source of financing (Deloof, 2003). Since these have a direct impact on
liquidity and profitability (Appuhami, 2008), inattention to the liquidity management
process may cause severe difficulties and losses due to adverse short-run developments
even for a firm with favorable long-run prospects (Richards and Laughlin, 1980).
Many factors, both internal and external, can influence the decisions of corporate
managers about the level considered optimal for current assets and liabilities.
In general, the working capital management policy is driven by one of two approaches:
the first consists of practicing an aggressive policy, with high levels of non-current
assets and little investment in current assets, particularly with low cash balances, low
level of inventories and a very limited grant credit to customers, so as to generate more
profits. However, it presents a high risk with regard to the possibility of insufficient
funds for daily operations and to pay short-term debts (Van-Horne and Wachowicz,
2008). The second is based on a more flexible and conservative policy, with less
investment in non-current assets and more in current assets, especially with larger cash
balances, inventory levels and customer loans, which can create value for the company
(Nazir and Afza, 2009).
Most of SMEs do not have long-term assets such as buildings or vehicles and,
consequently, the percentage of current assets over total assets is quite high
(García-Teruel and Martínez-Solano, 2007), i.e., most of the assets consist of inventory,
accounts receivable and cash balances. In this sense, an efficient working capital
management is crucial because it directly affects the company’s growth and long-term
survival, since high levels of working capital are needed to meet the production and
sales growth.
Also, SMEs often have a lack of market power and resources to manage their trade
debtors effectively, which increase the risks of late payment and defaulting debtors
(Atrill, 2009).
Many studies have been published with the aim of establishing relations between
working capital management and profitability. Most of them have found a negative
relationship between profitability and cash conversion cycle – which represents the
length of time between the acquisition of raw materials and other inputs and the inflow
of cash from the sale of goods, and reflects the decisions on the amount invested in
inventory, loans to customers and credit obtained from suppliers – pointing to the idea
that the practice of an aggressive policy of working capital management tends to
improve corporate profitability (see Jose et al., 1996; Deloof, 2003; Lazaridis and
Tryfonidis, 2006; Raheman and Nasr, 2007; García-Teruel and Martínez-Solano, 2007;
Falope and Ajilore, 2009; Karadagli, 2012, among others).
More recent studies, Silva (2011) and Gomes (2013) found the existence of a
non-monotonic (concave) relationship between working capital level and firm profitability,
which indicates that firms have an optimal working capital level that maximizes their
profitability (see also Baños-Caballero et al., 2012 for evidence concerning Spanish SMEs).
In what pertains to the components of the cash conversion cycle, studies (Deloof, 2003;
Falope and Ajilore, 2009) reported the existence of a negative relationship between
profitability and the number of days accounts receivable, number of days of inventory
and number of days accounts payable. Accordingly, they raise the possibility, granted to
managers, to create value for shareholders, having the cash conversion cycle reduced to a
minimum. This relationship is partly confirmed in a study to seven-listed companies
of the oil and gas sector of Pakistan for the period 2001-2005 (Shah and Sana, 2006).

Results (Thai) 1:

(García Teruel และ Martínez-โซลาโน่ 2007) อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่บริษัทมีจำนวนมากเงินลงทุนในเงินทุนหมุนเวียน พบเงินระยะสั้นเจ้าหนี้ เป็นแหล่งทางการเงิน (Deloof, 2003) เนื่องจากเหล่านี้มีผลโดยตรงสภาพคล่องและผลกำไร (Appuhami, 2008), inattention การจัดการสภาพคล่องกระบวนการอาจทำให้เกิดปัญหาที่รุนแรงและความสูญเสียเนื่องจากการพัฒนาสั้นร้ายแม้ในบริษัทกับลูกค้ายาวดี (ริชาร์ดและ Laughlin, 1980)ปัจจัยหลายอย่าง ทั้งภายใน และภาย นอก สามารถมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจขององค์กรจัดการเกี่ยวกับระดับถือว่าเหมาะสมที่สุดสำหรับสินทรัพย์หมุนเวียนและหนี้สินทั่วไป นโยบายการบริหารเงินทุนหมุนเวียนขับเคลื่อน โดยหนึ่งในสองวิธี:ประกอบด้วยนโยบายการก้าวร้าว ระดับสูงของปัจจุบันไม่ใช่การฝึกซ้อมครั้งแรกสินทรัพย์และน้อยการลงทุนในสินทรัพย์หมุนเวียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งมียอดดุลเงินสดต่ำ ต่ำระดับของสินค้าคงคลังและจำกัดมากให้เครดิตกับลูกค้า เพื่อสร้างเพิ่มเติมผลกำไร อย่างไรก็ตาม ระดับความเสี่ยงสูงตามของไม่เพียงพอเงินทุน สำหรับการดำเนินงานประจำวัน และ การชำระหนี้ระยะสั้น (Van Horne และ Wachowiczปี 2008) ที่สองขึ้นอยู่กับความยืดหยุ่นมากขึ้น และหัวเก่านโยบาย มีน้อยลงทุนในสินทรัพย์ปัจจุบันและเพิ่มเติมในสินทรัพย์หมุนเวียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเงินสดที่มีขนาดใหญ่ดุล ระดับสินค้าคงคลัง และเงิน กู้ลูกค้า ซึ่งสามารถเพิ่มมูลค่าให้กับบริษัท(Nazir และ Afza, 2009)ส่วนใหญ่ของ SMEs มีสินทรัพย์ระยะยาวเช่นอาคารยานพาหนะ และดังนั้น เปอร์เซ็นต์ของสินทรัพย์หมุนเวียนมากกว่าสินทรัพย์รวมจะค่อนข้างสูง(García Teruel และ Martínez-โซลาโน่ 2007), เช่น ส่วนใหญ่ของสินทรัพย์ประกอบด้วยสินค้าคงคลังบัญชีลูกหนี้และเงินดุล ในนี้รู้สึก เงินทุนหมุนเวียนมีประสิทธิภาพการจัดการเป็นสำคัญเนื่องจากมันโดยตรงมีผลต่อการเจริญเติบโตของบริษัท และระยะยาวรอด เนื่องจากเงินทุนหมุนเวียนในระดับสูงมีความจำเป็นเพื่อตอบสนองการผลิต และขายการเจริญเติบโตยัง SMEs มักมีการขาดตลาดพลังงานและทรัพยากรในการจัดการการค้าลูกหนี้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ซึ่งเพิ่มความเสี่ยงของลูกหนี้เริ่มต้นและชำระเงินล่าช้า(Atrill, 2009)การศึกษาหลายแห่งได้ประกาศแล้ว ด้วยจุดมุ่งหมายของการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างการจัดการเงินทุนหมุนเวียนและผลกำไร ส่วนใหญ่จะพบเป็นค่าลบความสัมพันธ์ระหว่างผลกำไรและเงินสดแปลงรอบ – ซึ่งแทนระยะเวลาระหว่างการซื้อวัตถุดิบ และปัจจัยการผลิตอื่น ๆ และกระแสการเงินสดจากการขายสินค้า และแสดงยอดเงินลงทุนในการตัดสินใจสินค้าคงคลัง เงินกู้ยืมกับลูกค้าสินเชื่อที่ได้รับจากซัพพลายเออร์ที่ชี้ไปยังความคิดการปฏิบัติตามนโยบายเชิงรุกการบริหารเงินทุนหมุนเวียนมีแนวโน้มการปรับปรุงผลกำไรของบริษัท (ดู Jose et al., 1996 Deloof, 2003 Lazaridis และTryfonidis, 2006 Raheman และไคโร 2007 García Teruel และ Martínez-โซลาโน่ 2007Falope และ Ajilore, 2009 Karadagli, 2012 หมู่คนอื่น ๆ)ศึกษาเพิ่มเติมล่าสุด Silva (2011) และยูโกมีส (2013) พบการมีอยู่ของตัวความสัมพันธ์ (เว้า) ไม่ใช่ monotonic ระหว่างเงินทุนหมุนเวียนของบริษัท และระดับผลกำไรซึ่งบ่งชี้ว่า บริษัทมีการระดับเงินทุนหมุนเวียนสูงสุดที่วางของผลกำไร (ดูยู Caballero et al., 2012 สำหรับหลักฐานที่เกี่ยวข้องกับ SMEs สเปน)ในการที่เกี่ยวข้องกับส่วนประกอบของวงจรการแปลงเงินสด ศึกษา (Deloof, 2003Falope และ Ajilore, 2009) รายงานการมีอยู่ของความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างผลกำไรและจำนวนวันบัญชีลูกหนี้ จำนวนวันของสินค้าคงคลังและจำนวนวันที่เจ้า ตาม พวกเขายกไปได้ ได้รับผู้จัดการ สร้างมูลค่าผู้ถือหุ้น มีการแปลงเงินสดรอบลดการต่ำสุด ความสัมพันธ์นี้บางส่วนได้รับการยืนยันในการศึกษาการแสดงเจ็ดบริษัทภาคน้ำมันและก๊าซของปากีสถานในช่วงปี 2001-2005 (ชาห์และก 2006)

Results (Thai) 2:

( - Teruel - โซลาโน แต่ บริษัท ส่วนใหญ่มีจำนวนมาก
ของเงินสดลงทุนในเงินทุนหมุนเวียนเช่นเดียวกับจำนวนมากของระยะสั้น
เจ้าหนี้เป็นแหล่งที่มาของเงินทุน เพราะสิ่งเหล่านี้มีผลกระทบโดยตรงต่อ
สภาพคล่องและการทำกำไร
กระบวนการอาจทำให้เกิดปัญหาที่รุนแรงและความสูญเสียเนื่องจากการพัฒนาในระยะสั้นที่ไม่พึงประสงค์
ได้สำหรับ บริษัท ที่มีแนวโน้มในระยะยาวที่ดี
หลายปัจจัยทั้งภายในและภายนอกสามารถมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจขององค์กร
ผู้บริหารเกี่ยวกับระดับที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการพิจารณาสินทรัพย์หมุนเวียนและหนี้สิน
โดยทั่วไปนโยบายการบริหารเงินทุนหมุนเวียนเป็นแรงผลักดันโดยหนึ่งในสองวิธี
ครั้งแรกของการฝึกประกอบด้วย นโยบายเชิงรุกที่มีระดับสูงของการไม่หมุนเวียน
สินทรัพย์และการลงทุนเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่ในสินทรัพย์หมุนเวียนโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มียอดเงินสดยอดเงินต่ำต่ำ
ระดับของสินค้าคงเหลือและเครดิตทุนที่ จำกัด มากให้กับลูกค้าเพื่อที่จะสร้างเพิ่มเติม
ผลกำไร แต่ก็มีการจัดความเสี่ยงสูงในเรื่องเกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่ไม่เพียงพอของ
เงินทุนสำหรับการดำเนินชีวิตประจำวันและในการชำระหนี้ระยะสั้น
2008) ที่สองจะขึ้นอยู่กับนโยบายที่มีความยืดหยุ่นมากขึ้นและอนุรักษ์นิยมที่มีน้อย
การลงทุนในสินทรัพย์ไม่หมุนเวียนและอื่น ๆ อยู่ในสินทรัพย์หมุนเวียนโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีขนาดใหญ่เป็นเงินสด
ยอดระดับสินค้าคงคลังและสินเชื่อของลูกค้าซึ่งสามารถสร้างมูลค่าให้กับ บริษัท
(
ส่วนใหญ่ของผู้ประกอบการ
ดังนั้นร้อยละของสินทรัพย์หมุนเวียนมากกว่าสินทรัพย์รวมค่อนข้างสูง
( - Teruel - โซลาโน
ลูกหนี้และเงินสด ในแง่นี้เงินทุนหมุนเวียนที่มีประสิทธิภาพ
การจัดการเป็นสิ่งสำคัญเพราะมันมีผลโดยตรงต่อ บริษัท' s - ระยะ
การอยู่รอดเนื่องจากระดับสูงของเงินทุนหมุนเวียนที่มีความจำเป็นเพื่อให้ตรงกับการผลิตและการ
.
นอกจากนี้ผู้ประกอบการ
ได้อย่างมีประสิทธิภาพลูกหนี้ซึ่งเพิ่มความเสี่ยงของการชำระเงินล่าช้าและลูกหนี้ผิดนัด
(
การศึกษาจำนวนมากได้รับการตีพิมพ์โดยมีวัตถุประสงค์ของการสร้างความสัมพันธ์ระหว่าง
การจัดการเงินทุนหมุนเวียนและการทำกำไร ส่วนใหญ่ของพวกเขาได้พบในเชิงลบ
ความสัมพันธ์ระหว่างการทำกำไรและวงจรเงินสด- ซึ่งหมายถึง
ระยะเวลาระหว่างการเข้าซื้อกิจการของวัตถุดิบและปัจจัยการผลิตอื่น ๆ และการไหลเข้า
ของเงินสดจากการขายสินค้าและสะท้อนให้เห็นถึงการตัดสินใจเกี่ยวกับจำนวนเงินลงทุนใน
สินค้าคงคลังเงินให้กู้ยืมแก่ลูกค้าและสินเชื่อที่ได้รับจากซัพพลายเออร์- ชี้ไปที่ความคิด
ว่าการปฏิบัติของนโยบายเชิงรุกในการทำงานบริหารจัดการทุนที่มีแนวโน้มที่จะ
เพิ่มผลกำไรขององค์กร
Tryfonidis 2006; Raheman - Teruel - โซลาโน
. Falope
การศึกษาล่าสุดซิลวา
ที่ไม่ใช่ เนื่อง
ซึ่งแสดงให้เห็นว่า บริษัท มีการทำงานที่ดีที่สุดในระดับที่เพิ่มทุนของพวกเขา
ในการทำกำไร - .
ในสิ่งที่เกี่ยวข้องกับ ส่วนประกอบของวงจรเงินสดศึกษา
Falope
การทำกำไรและจำนวนวันที่ลูกหนี้จำนวนวันของสินค้าคงคลัง
และจำนวนวันที่เจ้าหนี้ ดังนั้นพวกเขายกความเป็นไปได้ที่ได้รับอนุญาตให้
ผู้จัดการในการสร้างมูลค่าให้กับผู้ถือหุ้นที่มีวงจรแปลงเงินสดลดลงไป
ต่ำสุด ความสัมพันธ์นี้ได้รับการยืนยันอีกส่วนหนึ่งในการศึกษาถึงเจ็ดจดทะเบียน บริษัท
ของภาคน้ำมันและก๊าซของประเทศปากีสถานในช่วงเวลา

Results (Thai) 3:

( garc มาร์ตินและ a-teruel มาร์ตีเนซโซลาโน , 2007 ) อย่างไรก็ตาม บริษัทส่วนใหญ่มี
จำนวนมากเงินสดลงทุนในเงินทุนหมุนเวียน รวมทั้งปริมาณเงินกู้ระยะสั้นมาก
, เป็นแหล่งที่มาของเงินทุน ( deloof , 2003 ) ตั้งแต่เหล่านี้มีผลกระทบโดยตรงต่อ
สภาพคล่องและอัตรา ( appuhami , 2008 ) การปล่อยปละละเลยให้สินทรัพย์
กระบวนการที่อาจก่อให้เกิดปัญหาที่รุนแรงและความสูญเสียเนื่องจากการพัฒนาในระยะสั้นที่ไม่พึงประสงค์
แม้จะเป็นบริษัทที่มีแนวโน้มระยะยาวที่ดี ( และ ริชาร์ดส์ ลาฟลิน , 1980 ) .
หลายปัจจัย ทั้งภายในและภายนอก สามารถมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของผู้บริหารของ บริษัท เกี่ยวกับระดับการพิจารณาที่เหมาะสมสำหรับ

ในสินทรัพย์หมุนเวียนและหนี้สินทั่วไปเงินทุนหมุนเวียนการจัดการนโยบายขับเคลื่อนโดยหนึ่งในสองวิธี :
แรกประกอบด้วยการฝึก เป็นนโยบายเชิงรุก โดยระดับบนในปัจจุบัน
สินทรัพย์และการลงทุนเพียงเล็กน้อยในสินทรัพย์ปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับดุลเงินสดต่ำ ระดับของสินค้าคงคลัง และเครดิต
ให้ จำกัด มากให้กับลูกค้า เพื่อสร้างผลกำไรมากขึ้น

อย่างไรก็ตามมันแสดงความเสี่ยงสูงเกี่ยวกับความเป็นไปได้ของเงินทุนไม่เพียงพอ
งานทุกวัน และจ่ายดอกเบี้ยระยะสั้น ( แวน ฮอร์น และ wachowicz
, 2008 ) ที่สองจะขึ้นอยู่กับนโยบายที่ยืดหยุ่นมากขึ้นและอนุลักษณ์ , น้อยกว่าการลงทุนในสินทรัพย์หมุนเวียน
ไม่เพิ่มเติมในสินทรัพย์ปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับดุลเงินสด
ขนาดใหญ่ระดับสินค้าคงคลังและสินเชื่อของลูกค้าซึ่งสามารถสร้างมูลค่าให้กับบริษัท
( เซอร์ และ afza , 2009 ) .
ส่วนใหญ่ของ SMEs ไม่ได้มีสินทรัพย์ระยะยาวเช่นอาคารหรือยานพาหนะและ
ดังนั้นร้อยละของสินทรัพย์ปัจจุบันทรัพย์สินทั้งหมดค่อนข้างสูง
( garc มาร์ตินและ a-teruel มาร์ตีเนซโซลาโน , 2007 ) คือ มากที่สุด สินทรัพย์ประกอบด้วยสินค้าคงคลัง
บัญชีลูกหนี้และยอดคงเหลือเงินสด ในความรู้สึกนี้ ,
เงินทุนหมุนเวียนอย่างมีประสิทธิภาพ