In typography, italic type is a cur

In typography, italic type is a cursive font based on a stylized form of calligraphic handwriting. Owing to the influence from calligraphy, such fonts normally slant slightly to the right. Italics are a way to emphasise key points in a printed text, or when quoting a speaker a way to show which words they stressed. One manual of English usage described italics as "the print equivalent of underlining".[1]

The name comes from the fact that calligraphy-inspired Typefaces were first designed in Italy, to replace documents traditionally written in a handwriting style called chancery hand. Ludovico Arrighi and Aldus Manutius (both between the 15th and 16th centuries) were the main type designers involved in this process at the time. Different glyph shapes from roman type are usually used — another influence from calligraphy — and upper-case letters may have swashes, flourishes inspired by ornate calligraphy. An alternative is oblique type, in which the type is slanted but the letterforms do not change shape: this less elaborate approach is used by many sans-serif typefaces

Results (Thai) 1:

ในรูปแบบตัวอักษร ประเภทตัวเอียงเป็นแบบอักษรแบบตัวเขียนที่อิงแบบเฉี่ยว calligraphic เขียนด้วยลายมือ เนื่องจากอิทธิพลจากตัวอักษร แบบอักษรดังกล่าวปกติเอียงเล็กน้อยทางด้านขวา ตัวเอียงคือ วิธีการเน้นจุดสำคัญ ในการพิมพ์ข้อความ หรือเมื่อ quoting ลำโพงทางการแสดงซึ่งคำหวาน คู่มือการใช้งานหนึ่งของการใช้ภาษาอังกฤษอธิบายตัวเอียงเป็น "พิมพ์เทียบเท่ากับขีดเส้นใต้" [1]ชื่อมาจากความจริงที่ว่า แรงบันดาลใจประดิษฐ์ตัวอักษร Typefaces แรกออกแบบในอิตาลี การแทนเอกสารที่เขียนในลักษณะลายมือที่เรียกว่าแชนเซอรีมือแบบดั้งเดิม Ludovico Arrighi และ Aldus Manutius (ทั้งระหว่างศตวรรษที่ 15 และ 16) ถูกออกแบบชนิดหลักที่เกี่ยวข้องในกระบวนการนี้ในเวลา มักจะใช้รูปสัญลักษณ์แตกต่างจากโรมันชนิด — อิทธิพลอื่นจากการประดิษฐ์ตัวอักษร — ตัวอักษรอาจมี swashes ลวดลายด้วยอักษรวิจิตรหรูหรา ทางเลือกคือ ชนิดเฉียง ซึ่งเอียงชนิด แต่ letterforms เปลี่ยนรูปร่าง: typefaces sans serif จำนวนมากใช้วิธีการนี้ซับซ้อนน้อย

Results (Thai) 2:

ในตัวอักษรตัวเอียงเป็นตัวอักษรเล่นหางขึ้นอยู่กับรูปแบบเฉพาะตัวของการเขียนด้วยลายมือบรรจง เนื่องจากอิทธิพลจากการประดิษฐ์ตัวอักษรแบบอักษรเช่นปกติเอียงไปทางขวาเล็กน้อย ตัวเอียงเป็นวิธีที่จะเน้นจุดสำคัญในข้อความที่พิมพ์หรือเมื่อ quoting ลำโพงวิธีที่จะแสดงให้เห็นว่าคำพูดของพวกเขาเครียด คู่มือการหนึ่งในการใช้ภาษาอังกฤษอธิบายตัวเอียงเป็น "เทียบเท่าการพิมพ์การขีดเส้นใต้". [1]

ชื่อนี้ได้มาจากข้อเท็จจริงที่ว่ารูปแบบอักษรประดิษฐ์ตัวอักษรได้แรงบันดาลใจที่ได้รับการออกแบบครั้งแรกในอิตาลีเพื่อแทนที่เอกสารแบบดั้งเดิมในสไตล์การเขียนด้วยลายมือที่เรียกว่ามือศาลฎีกา Ludovico Arrighi และ Aldus Manutius (ทั้งระหว่างศตวรรษที่ 15 และ 16) เป็นนักออกแบบประเภทหลักที่เกี่ยวข้องในขั้นตอนนี้ในเวลานั้น รูปทรงสัญลักษณ์ที่แตกต่างจากชนิดโรมันมักจะใช้ - อิทธิพลจากการประดิษฐ์ตัวอักษรอื่น - และตัวอักษรบนกรณีอาจมี swashes, flourishes แรงบันดาลใจจากการประดิษฐ์ตัวอักษรหรูหรา เป็นทางเลือกที่เป็นชนิดเฉียงซึ่งในประเภทคือเป๋ แต่ letterforms ไม่เปลี่ยนรูปร่าง: วิธีนี้ซับซ้อนน้อยจะถูกใช้โดยหลายรูปแบบอักษร Sans-serif

Results (Thai) 3:

ในประเภทตัวอักษรตัวเอียงเป็นแบบอักษรเล่นหางขึ้นอยู่กับสุกใสรูปแบบโบราณเขียนด้วยลายมือ เนื่องจากอิทธิพลจากการประดิษฐ์ตัวอักษร , แบบอักษรเช่นปกติเอียงเล็กน้อยไปทางขวา ตัวเอียงเป็นวิธีที่จะเน้นจุดที่สำคัญในข้อความที่พิมพ์ หรือเมื่อ quoting ลำโพงวิธีที่จะแสดงซึ่งคำที่พวกเขาเน้น หนึ่งคู่มือการใช้ภาษาอังกฤษอธิบายเป็น " พิมพ์ตัวเอียงขีดเส้นใต้เทียบเท่าของ " [ 1 ]ชื่อมาจากข้อเท็จจริงที่ว่า การคัดลายมือ ชนิดแรกที่ออกแบบจากแรงบันดาลใจใน อิตาลี ที่จะแทนที่เอกสารเขียนด้วยลายมือเป็นลักษณะที่เรียกว่าส่งศาลฎีกา . ลุโดวิโค โอวานนี ร์ริกิ และลดัส มานูเทียส ( ทั้งระหว่าง 15 และ 16 ศตวรรษ ) เป็นหลักประเภทของนักออกแบบที่เกี่ยวข้องในกระบวนการนี้ในเวลา ภาพที่แตกต่างกันรูปร่างจากประเภทของโรมันมักจะใช้อีก อิทธิพลจากตัวอักษร - ตัวอักษรกรณีบนและอาจ swashes flourishes , แรงบันดาลใจจากตัวอักษรหรูหรา ทางเลือกที่เป็นแบบประเภท ซึ่งในประเภทจะเอียง แต่ letterforms ไม่ได้เปลี่ยนรูปร่าง : วิธีการที่ซับซ้อนน้อยกว่านี้จะถูกใช้โดยหลาย Sans Serif typefaces