Helen Adams Keller was born June 27

Helen Adams Keller was born June 27, 1880, in the northwest Alabama city of Tuscumbia. Her father was a retired Confederate Army captain and editor of the local newspaper; her mother was an educated young woman from Memphis. When Keller was 19 months old, she was afflicted by an unknown illness, possibly scarlet fever or meningitis, which left her deaf and blind.

Keller was extremely intelligent and tried to understand her surroundings through touch, smell and taste. However, she began to realize that her family members spoke to one another with their mouths instead of using signs as she did. Feeling their moving lips, she flew into a rage when she was unable to join in the conversation. By the age of six, Keller later wrote in her autobiography, “the need of some means of communication became so urgent that these outbursts occurred daily, sometimes hourly.”

The birthday of her soul

Anne Sullivan came to Tuscumbia to be Helen’s teacher on March 3, 1887. Later Keller would call this day her "soul's birthday." Perkins Director Michael Anagnos had been wise to choose the strong-willed Sullivan, for few young women would have persevered through the tempestuous first weeks of the relationship. Keller hit, pinched and kicked her teacher and knocked out one of her teeth. Sullivan finally gained control by moving with the girl into a small cottage on the Kellers’ property. Through patience and firm consistency, she finally won the child’s heart and trust, a necessary step before Keller's education could proceed.

Sullivan started with the techniques developed by Perkins' first director, Samuel Gridley Howe, when he worked with Laura Bridgman 50 years earlier. She fingerspelled the names of familiar objects into her student’s hand. She also innovated by incorporating Keller’s favorite activities and her love of the natural world into the lessons. Keller enjoyed this “finger play,” but she didn't understand until the famous moment when Sullivan spelled “w-a-t-e-r” while pumping water over her hand. Keller later wrote:

Suddenly I felt a misty consciousness as of something forgotten—a thrill of returning thought; and somehow the mystery of language was revealed to me. I knew then that “w-a-t-e-r” meant the wonderful cool something that was flowing over my hand. That living word awakened my soul, gave it light, hope, joy, set it free! …Everything had a name, and each name gave birth to a new thought. As we returned to the house every object which I touched seemed to quiver with life.
Keller wrote of the days that followed, “I did nothing but explore with my hands and learn the name of every object that I touched; and the more I handled things and learned their names and uses, the more joyous and confident grew my sense of kinship with the rest of the world.” Sullivan fingerspelled to her constantly, and coached her in the give-and-take of conversation. Many people believe that Helen’s love of language, her great articulation and grace as a writer and public speaker were built upon this foundation.

Exploring a new world

In May of 1888, Sullivan brought Keller to Perkins School for the Blind in Boston, where a new world of friendship began: “I joined the little blind children in their work and play, and talked continually. I was delighted to find that nearly all of my new friends could spell with their fingers. Oh, what happiness! To talk freely with other children! To feel at home in the great world!”

A young Helen Keller with Anne Sullivan.

After that visit, Keller spent nearly every winter studying at Perkins: “In the school where Laura Bridgman was taught I was in my own country.” Keller studied French, arithmetic, geography and other subjects. She especially enjoyed the library of embossed books and the tactile museum’s collection of bird and animal specimens.

In the fall of 1891, Helen wrote a story she called “The Frost King” as a birthday gift for Anagnos. Delighted, he published it in the Perkins alumni magazine. Soon Anagnos was informed that Keller’s tale was very similar to a previously published story. It appears that Keller had read the original many months earlier and recreated the story from her memory, believing it was her own creation.

The accusation of plagiarism was extremely wounding to the 11-year-old girl and her teacher, and in 1892 Keller and Sullivan left Perkins and did not return. Fortunately, Keller later forgave Perkins for her unhappy experience. In 1909, she donated many braille books to the Perkins library, and in 1956 she officiated at the dedication of the Keller-Sullivan building when it became the home of the school’s Deafblind Program.

Throughout her life, Keller devoted her energies to humanitarian pursuits, advocating for economic justice and the rights of women and of people with disabilities. She asserted her right “to feel at home in the great world” and through her eloquence and tireless activism, she fought for the same right on behalf of all people.

Results (Thai) 1:

เฮเลนเคลเลอร์อดัมส์เกิด 27 มิถุนายน 1880 ตะวันตกเฉียงเหนืออลาบามาเมืองของ Tuscumbia พ่อของเขาเป็นกัปตันของกองทัพพันธมิตรเกษียณและบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น แม่ของเธอเป็นหญิงสาวมีการศึกษาจากเมมฟิส เมื่อเคลเลอร์ อายุ 19 เดือน เธอถูกทรมาน โดยการเจ็บป่วยที่ไม่รู้จัก อาจจะไข้ดำแดง หรือเยื่อหุ้มสมอง อักเสบ ซึ่งเหลือเธอหูหนวกและตาบอดเคลเลอร์อัจฉริยะมาก และพยายามที่จะเข้าใจสภาพแวดล้อมของเธอผ่านสัมผัส กลิ่น และรสชาติ อย่างไรก็ตาม เธอเริ่มตระหนักว่า สมาชิกในครอบครัวของเธอต่างพูดกับปากแทนการใช้สัญญาณเช่น เธอรู้สึกริมฝีปากของเขาเคลื่อนไหว บินเป็นความโกรธเมื่อเธอไม่สามารถเข้าร่วมการสนทนา โดยอายุหก เคลเลอร์ภายหลังเขียนในอัตชีวประวัติของเธอ "ความต้องการของการสื่อสารกลายเป็นเร่งด่วนที่เหล่านี้เกิดขึ้นประจำวัน รายชั่วโมงบางครั้ง"วันเกิดของจิตวิญญาณของเธอแอนน์ซุลลิแวนมา Tuscumbia เป็น ครูของ Helen บน 3 มีนาคม 1887 เคลเลอร์ในภายหลังจะเรียกวันนี้ "จิตวิญญาณของวันเกิดของเธอ" Anagnos ไมเคิลกรรมการเพอร์กินได้ควรที่จะเลือกซัลลิแวนมุมานะ สำหรับหญิงสาวที่บางจะมีสานผ่านการ tempestuous สัปดาห์แรกของความสัมพันธ์ เคลเลอร์ตี บีบ และเตะครูของเธอ และเคาะออกมาหนึ่งฟันของเธอ ซัลลิแวนรับควบคุม โดยย้ายกับหญิงสาวไปกระท่อมเล็ก ๆ บนคุณสมบัติของ Kellers ในที่สุด ผ่านความอดทนและความสม่ำเสมอของบริษัท เธอก็ชนะหัวใจของเด็กและความน่าเชื่อถือ เป็นขั้นตอนก่อนการศึกษาของเคลเลอร์สามารถดำเนินการซัลลิแวนเริ่ม ด้วยเทคนิคที่พัฒนา โดยเพอร์กินแรกกรรมการ ซามูเอล Gridley Howe เมื่อเขาทำงานกับลอร่า Bridgman 50 ปีก่อนหน้านี้ เธอ fingerspelled ชื่อของวัตถุที่คุ้นเคยในมือของนักเรียนของเธอ นอกจากเธอยังคิดค้นการผสมผสานเคลเลอร์กิจกรรมชื่นชอบและรักเธอของธรรมชาติของโลกเป็นบทเรียน เคลเลอร์สุขนี้ "เล่นนิ้ว" แต่เธอไม่เข้าใจจนถึงขณะนี้มีชื่อเสียงเมื่อแวนสะกด "w-a-t-e-r" ในขณะที่สูบน้ำผ่านมือของเธอ เคลเลอร์ภายหลังเขียน:ทันใดนั้นผมรู้สึกจิตสำนึกหมอก ณบางสิ่งบางอย่างที่ลืม — ตื่นเต้นกลับมาคิด และรับการเปิดเผยความลึกลับของภาษาอย่างใด กับฉัน ผมรู้ แล้วว่า "w-a-t-e-r" เย็นดีหมายถึง สิ่งที่ได้ไหลผ่านมือของฉัน คำชีวิตปลุกให้ตื่นขึ้นจิตวิญญาณของฉัน ให้มันอ่อน ความหวัง ความสุข ชุดมันฟรี … ทุกอย่างมีชื่อ และแต่ละชื่อให้กำเนิดความคิดใหม่ ขณะที่เรากลับไปบ้านทุกวัตถุ ที่ฉันสัมผัสถึงดูเหมือนจะ สั่นกับชีวิตเคลเลอร์เขียนวันที่ตาม "ฉันไม่ได้ทำอะไร แต่มือของฉัน และเรียนรู้ชื่อของทุกวัตถุที่สัมผัส และยิ่งฉันจัดการสิ่งต่าง ๆ และเรียนรู้ชื่อของพวกเขา และใช้ การเพิ่มเติมความสุข และมั่นใจเติบโตรู้สึกประสบกับส่วนเหลือของโลก" ซัลลิแวน fingerspelled กับเธอตลอดเวลา และ coached เธอใน give-and-take ของการสนทนา หลายคนเชื่อว่าเฮรักของภาษา ดีควบคุมและเกรซเป็นนักเขียนและพูดในที่สาธารณะของเธอถูกสร้างขึ้นเมื่อมูลนิธินี้สำรวจโลกใหม่ใน 1888 พฤษภาคม ซัลลิแวนมาเคลเลอร์เพอร์กินโรงเรียนคนตาบอดในบอสตัน ที่โลกใหม่ของมิตรภาพเริ่ม: "ผมเข้าร่วมน้อยเด็กตาบอดในการทำงานและเล่น และคุยต่อเนื่อง ยินดีที่ได้พบว่า เกือบทั้งหมดของเพื่อนใหม่สามารถสะกด ด้วยนิ้วได้ โอ้ สุขอะไร พูดคุยได้อย่างอิสระกับเด็กอื่น ๆ รู้สึกที่บ้านในโลกดี"มีหนุ่มสาวเฮเลนเคลเลอร์กับแอนน์ซุลลิแวนหลังจากที่ชม เคลเลอร์ใช้เวลาเรียนเกือบทุกฤดูหนาวที่เพอร์กิน: ในโรงเรียนที่ลอร่า Bridgman ถูกสอนผมอยู่ในประเทศของตัวเอง " เคลเลอร์ศึกษาฝรั่งเศส คณิตศาสตร์ ภูมิศาสตร์ และวิชาอื่น ๆ เธอสุขโดยเฉพาะอย่างยิ่งห้องสมุดหนังสือนูนและพิพิธภัณฑ์สัมผัสคอลเลกชันของชิ้นงานทดสอบที่นกและสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงของ 1891 เฮเลนเขียนเรื่องราวที่เธอเรียกว่า "เดอะฟรอสท์คิงเป็นของขวัญวันเกิด Anagnos ยินดี เขาเผยแพร่มันในศิษย์เก่าเพียงระบุวันที่นิตยสาร เร็ว ๆ นี้ Anagnos ได้ทราบว่า เรื่องราวของเคลเลอร์เป็นคล้ายกันมากกับเรื่องราวเผยแพร่ก่อนหน้านี้ ปรากฏว่า เคลเลอร์มีอ่านต้นฉบับก่อนหน้านี้หลายเดือน และสร้างเรื่องราวจากหน่วยความจำของเธอ เชื่อว่า มันเป็นการสร้างตนเองข้อกล่าวหาของ plagiarism ถูกทำร้ายมากสาวอายุ 11 ปีและครูของเธอ และในปี 1892 เคลเลอร์และซัลลิแวนเพอร์กินซ้าย และไม่ส่งกลับ โชคดี เคลเลอร์ในภายหลังทรงยกโทษเพอร์กินสำหรับประสบการณ์ไม่มีความสุข ในปี 1909 เธอบริจาคหนังสืออักษรเบรลล์ในไลบรารีเพอร์กิน และในปี 1956 เธอ officiated ที่ทุ่มเทของเคลเลอร์ซัลลิแวนอาคารเมื่อมันกลายเป็นบ้านของโปรแกรม Deafblind ของโรงเรียนตลอดชีวิตของเธอ เคลเลอร์ให้พลังงานของเธอกับการแสวงหาความรู้ด้านมนุษยธรรม รณรงค์ส่งเสริมความยุติธรรมทางเศรษฐกิจและสิทธิ ของสตรี และคนพิการ เธอถูกกล่าวหาเธอต้อง "รู้สึกเหมือนบ้านในโลกดี" และเธอเอื้อนและปัจจัยเคลื่อนไหว เธอต่อสู้เพื่อสิทธิเช่นเดียวกันในนามของทุกคน

Results (Thai) 2:

เฮเลนเคลเลอร์อดัมส์เกิด 27 มิถุนายน 1880 ในภาคตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองอลาบามา Tuscumbia พ่อของเธอเป็นกัปตันเกษียณกองทัพภาคและบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น; แม่ของเธอเป็นหญิงสาวที่มีการศึกษาจากเมมฟิส เมื่อเคลเลอร์อายุ 19 เดือนเธอก็เดือดร้อนจากการเจ็บป่วยที่ไม่รู้จักอาจจะเป็นไข้ผื่นแดงหรือเยื่อหุ้มสมองอักเสบที่เหลือของเธอหูหนวกและตาบอด

เคลเลอร์ฉลาดมากและพยายามที่จะเข้าใจสภาพแวดล้อมของเธอผ่านการสัมผัสกลิ่นและรสชาติ อย่างไรก็ตามเธอเริ่มตระหนักว่าสมาชิกในครอบครัวของเธอได้พูดคุยกับอีกคนหนึ่งด้วยปากของพวกเขาแทนการใช้สัญญาณขณะที่เธอทำ ความรู้สึกของพวกเขาย้ายริมฝีปากเธอล่องลอยไปในความโกรธเมื่อเธอก็ไม่สามารถที่จะเข้าร่วมในการสนทนา โดยอายุหกเคลเลอร์เขียนไว้ในหนังสืออัตชีวประวัติของเธอ "ความต้องการของบางวิธีการสื่อสารจึงกลายเป็นเร่งด่วนที่ระเบิดเหล่านี้เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันบางครั้งรายชั่วโมง."

วันเกิดของจิตวิญญาณของเธอ

แอนน์ซัลลิแวนมาถึง Tuscumbia จะเป็นครูเฮเลนเมื่อเดือนมีนาคม 3 ปี 1887 ต่อมาเคลเลอร์จะเรียกวันนี้ "วันเกิดของดวงวิญญาณ." ของเธอ เพอร์กินผู้อำนวยการไมเคิลได้รับ Anagnos ฉลาดที่จะเลือกเข้มแข็งเอาแต่ใจซัลลิแวนสำหรับหญิงสาวน้อยจะได้มีความพยายามผ่านสัปดาห์แรกป่วนของความสัมพันธ์ เคลเลอร์ตีหยิกและเตะครูของเธอและเคาะออกมาหนึ่งฟันของเธอ ซัลลิแวนในที่สุดได้รับการควบคุมโดยการย้ายกับหญิงสาวเข้าไปในกระท่อมเล็ก ๆ ในทรัพย์สิน Kellers ' ผ่านความอดทนและความสม่ำเสมอของ บริษัท ในที่สุดเธอก็ชนะหัวใจของเด็กและความไว้วางใจที่มีขั้นตอนที่จำเป็นก่อนที่จะศึกษาเคลเลอร์สามารถดำเนินการต่อไป

ซัลลิแวนเริ่มต้นด้วยเทคนิคที่พัฒนาโดยอำนวยการคนแรก Perkins 'ซามูเอล Gridley ไม่ว่าเมื่อเขาทำงานร่วมกับลอร่า Bridgman 50 ปีก่อนหน้านี้ เธอ fingerspelled ชื่อของวัตถุที่คุ้นเคยในมือของนักเรียนของเธอ นอกจากนี้เธอยังคิดค้นโดยผสมผสานกิจกรรมที่ชื่นชอบเคลเลอร์และความรักของเธอของโลกธรรมชาติเข้าสู่บทเรียน เคลเลอร์มีความสุขนี้ "เล่นนิ้ว" แต่เธอไม่เข้าใจจนถึงขณะที่มีชื่อเสียงเมื่อซัลลิแวนสะกดคำว่า "น้ำ" ในขณะที่การสูบน้ำมือของเธอ เคลเลอร์เขียน:

ทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่าสติหมอกเป็นอะไรบางอย่างที่ลืม-ความตื่นเต้นของการกลับมาคิดว่า; และอย่างใดลึกลับของภาษาที่ถูกเปิดเผยให้ฉัน ผมรู้แล้วว่า "น้ำ" หมายถึงสิ่งที่เย็นที่ยอดเยี่ยมที่ได้รับการไหลผ่านมือของฉัน คำนั่งเล่นที่ตื่นขึ้นมาจิตวิญญาณของฉันให้มันเบาความหวัง, ความสุขตั้งฟรี! ... ทุกอย่างมีชื่อและแต่ละชื่อให้กำเนิดความคิดใหม่ ในฐานะที่เรากลับไปที่บ้านของวัตถุที่ฉันสัมผัสทุกดูเหมือนจะสั่นกับชีวิต
เคลเลอร์เขียนวันที่ตามมาว่า "ผมไม่ได้ทำอะไร แต่สำรวจด้วยมือของฉันและเรียนรู้ชื่อของวัตถุที่ฉันสัมผัสทุก; และยิ่งผมจัดการสิ่งต่าง ๆ และได้เรียนรู้และการใช้ชื่อของพวกเขามีความสุขมากขึ้นและมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นความรู้สึกของฉันเครือญาติกับส่วนที่เหลือของโลก. "ซัลลิแวน fingerspelled กับเธออย่างต่อเนื่องและโค้ชของเธอในการให้และใช้เวลาของการสนทนา หลายคนเชื่อว่าความรักของเฮเลนของภาษาประกบที่ดีของเธอและความสง่างามในฐานะนักเขียนและพูดในที่สาธารณะที่ถูกสร้างขึ้นบนพื้นฐานนี้

สำรวจโลกใหม่

ในเดือนพฤษภาคมปี 1888 ซัลลิแวนเคลเลอร์นำไป Perkins โรงเรียนคนตาบอดในบอสตันที่โลกใหม่ของมิตรภาพเริ่ม: "ผมได้เข้าร่วมเด็กตาบอดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการทำงานและการเล่นของพวกเขาและพูดคุยกันอย่างต่อเนื่อง ผมมีความยินดีที่จะพบว่าเกือบทั้งหมดของเพื่อนใหม่ของฉันสามารถสะกดด้วยมือของพวกเขา โอ้สิ่งที่มีความสุข! ที่จะพูดคุยได้อย่างอิสระกับเด็กคนอื่น ๆ ! รู้สึกเหมือนอยู่บ้านในโลกที่ดี! "

หนุ่มเฮเลนเคลเลอร์กับแอนน์ซัลลิแวน

หลังจากเยี่ยมชมที่เคลเลอร์ใช้เวลาเกือบทุกฤดูหนาวเรียนที่เพอร์กิน: ". ในโรงเรียนที่ลอร่า Bridgman ถูกสอนผมอยู่ในประเทศของตัวเอง" เคลเลอร์เรียนภาษาฝรั่งเศสคณิตศาสตร์ภูมิศาสตร์และวิชาอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอมีความสุขห้องสมุดหนังสือนูนและคอลเลกชันพิพิธภัณฑ์สัมผัสของนกและสัตว์ตัวอย่าง

ในฤดูใบไม้ร่วงปี 1891 เฮเลนเขียนเรื่องที่เธอเรียกว่า "ฟรอสต์กษัตริย์" เป็นของขวัญวันเกิดสำหรับ Anagnos ความยินดีที่เขาตีพิมพ์ในนิตยสาร Perkins ศิษย์เก่า เร็ว ๆ นี้ Anagnos ได้รับแจ้งว่าเรื่องเคลเลอร์เป็นอย่างมากคล้ายกับเป็นเรื่องที่เผยแพร่ก่อนหน้านี้ ปรากฏว่าเคลเลอร์ได้อ่านหลายเดือนเดิมก่อนหน้านี้และสร้างเรื่องราวจากความทรงจำของเธอเชื่อว่ามันคือการสร้างของเธอเอง

ข้อกล่าวหาขโมยของถูกมากกระทบกระทั่งกับสาว 11 ปีและครูของเธอและในปี 1892 เคลเลอร์และซัลลิแวนซ้าย Perkins และไม่ได้กลับ โชคดีที่เคลเลอร์เพอร์กินในภายหลังให้อภัยสำหรับประสบการณ์ที่เธอไม่มีความสุข ในปี 1909 เธอได้บริจาคหนังสืออักษรเบรลล์จำนวนมากเพื่อห้องสมุด Perkins และในปี 1956 เธอพิธีอุทิศตัวของอาคารเคลเลอร์-ซัลลิแวนเมื่อมันกลายเป็นบ้านของโรงเรียนโครงการคนตาบอดหูหนวก

ตลอดชีวิตของเธอเคลเลอร์อุทิศของเธอที่จะแสวงหาความรู้ด้านมนุษยธรรมเรียกร้องให้ความยุติธรรมทางเศรษฐกิจและสิทธิของผู้หญิงและของคนพิการ เธอถูกกล่าวหาขวาของเธอ "รู้สึกเหมือนอยู่บ้านในโลกที่ดี" และผ่านการมีคารมคมคายและไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยการเคลื่อนไหวของเธอเธอต่อสู้เพื่อสิทธิเช่นเดียวกันในนามของคนทุกคน