Walton's major contribution to phil

Walton's major contribution to philosophy is his theory of representation, known as the make-believe theory. In the context of ontology, the same theory is usually referred to as pretence theory, and in the context of representational arts, prop theory. Walton has been working on this philosophical theory since 1973,[11] and it is expounded in his 1990 magnum opus Mimesis as Make -Believe: On the Foundations of the Representational Arts.[12] The theory is a development of Ernst Gombrich's sketched ideas concerning the relationship between toys and art, presented in his famous essay 'Meditations on a Hobby Horse', which Walton has described as having been “largely ignored” by most of philosophy of art.[13]

Results (Thai) 1:

เงินสมทบหลักของ Walton ปรัชญาเป็นทฤษฎีเรียกว่าทฤษฎีรังสรรค์ แสดงของเขา ในบริบทของภววิทยา ทฤษฎีเดียวกันมักจะเรียกว่าหนุน เป็นทฤษฎี pretence และ ในบริบทของศิลปะ representational ทฤษฎี วอลตันได้ทำงานบนทฤษฎีนี้ปรัชญาตั้งแต่ 1973, [11] และเป็น expounded ในเขา opus ไวน์ 1990 Mimesis ทำ - เชื่อ: ในการวางรากฐานของศิลปะ Representational [12 ทฤษฎี]เป็นการพัฒนาของ Ernst Gombrich รูปไอเดียเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างของเล่นและศิลปะ การนำเสนอในเรียงความมีชื่อเสียงของเขา 'สมาธิบนหลังม้างานอดิเรก' ซึ่ง Walton ได้อธิบายว่า มีการ "ปฏิเสธมาก" โดยส่วนใหญ่ของปรัชญาศิลปะ [13]

Results (Thai) 2:

ผลงานที่สำคัญของวอลตันกับปรัชญาคือทฤษฎีของเขาเป็นตัวแทนที่รู้จักในฐานะทำให้เชื่อทฤษฎี ในบริบทของอภิปรัชญาทฤษฎีเดียวกันนี้มักจะเรียกว่าทฤษฎีเป็นข้ออ้างและในบริบทของศิลปะการดำเนินทฤษฎีเสา วอลตันได้รับการทำงานในทฤษฎีปรัชญานี้มาตั้งแต่ปี 1973 [11] และจะมีการอธิบายในปี 1990 ผลงานชิ้นโบแดงของเขาเป็นสำเนาให้ -Believe:. บนรากฐานของ Representational ศิลปะ [12] ทฤษฎีที่ได้คือการพัฒนาความคิดร่างเอิร์นส์ Gombrich ที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่างของเล่นและงานศิลปะที่นำเสนอในบทความของเขามีชื่อเสียง 'สมาธิในงานอดิเรกม้า' ซึ่งวอลตันได้อธิบายว่ามีการ "ส่วนมากไม่สนใจ" โดยส่วนใหญ่ของปรัชญาของศิลปะ. [ 13]

Results (Thai) 3:

วอลตันเป็นหลักปรัชญาที่สนับสนุนทฤษฎีของเขาแทน เรียกว่าให้เชื่อทฤษฎี ในบริบทของอภิปรัชญา ทฤษฎีเดียวกันมักเรียกว่าทฤษฎีการแสร้งทำ และในบริบทของการเป็นตัวแทนศิลปะ สนับสนุนทฤษฎี วอลตันได้รับการทำงานในทฤษฎีปรัชญานี้ตั้งแต่ 1973 [ 11 ] และมันทุกงานชิ้นเอกของเขา 1990 การทำสำเนาเป็นให้เชื่อบนพื้นฐานของศิลปะแสดงลักษณ์ [ 12 ] ทฤษฎีการพัฒนาของเอิร์นส์กอมบริชร่างแนวคิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างของเล่นและศิลปะที่นำเสนอในบทความ " ที่มีชื่อเสียง พระสมาธิในงานอดิเรกม้า " ซึ่ง วอลตัน ได้อธิบายว่า มีการ " ไปละเว้น " ที่สุดของปรัชญาศิลปะ [ 13 ]